គ្រួសារទាំងមួលឈរមេីលសោកដនាកម្មមួយនេះទាំងរន្ធត់ចិត្ត ពោលពាក្យសុំទោសទៅកាន់មិកដែលក្បត់សន្យាថាមិនសម្លាប់ឪពុករបស់គេ តែពេលនេះហួសអស់ទៅហេីយ ក្រុមហ៊ុនទាំងមូលបាក់សង្កត់ចុះមកក្រោមផ្ទុះចេញផ្កាភ្លេីងព្រមព្រៀតធ្វេីមហាជនឆោឡោ ឡានសារ៉ែន ឡានពេទ្យ យន្តហោះ ចុះមកទីនេះភ្លាមៗ
« តោះយេីង ប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញរៀបឥវ៉ានហេីយឆាប់ចាកចេញពីទីនេះដេីម្បីទៅកាន់ប្រទេសជប៉ុនជាប្រញាប់! ពួកចារកម្មរបស់សាស្ត្រាញកំពុងតែធ្វេីដំណេីរទៅកាន់ទីនោះមុនយេីងហេីយ! » សូហ្គាកូនច្បងបានប្រាប់ទៅកាន់សមាជិកគ្រួសារ
« ចុះភស្តុតាងកូមានបានប្រមូលមកខ្លះទេ? ទោះបីជាក្រុមហ៊ុននេះត្រូវបានបំផ្លាញតែយេីងក៏ត្រូវមានភស្តុតាងបញ្ជាក់ថាវាប្រព្រឹត្តអំពេីរខុសច្បាប់ដែរ » ជីន
« នេះម៉ាក់! ថ្នាំការពារអ៊ុកសុីតកម្ម! វាផលិតច្រេីនណាស់កូនបានឃេីញគ្រប់យ៉ាង ជាន់ក្រោមទី៣សុទ្ធតែជាថ្នាំនេះទាំងអស់ » ថេយ៉ុងបានហុចដបថ្នាំអោយទៅកាន់ជីនជាអ្នកទុក។ ក្រោយបេសសកម្មបានបញ្ចប់ហេីយ ពួកគាត់បានបេីកឡានត្រឡប់ទៅកាន់ផ្ទះយ៉ាងលឿនស្លេវ
« ប៊ីនកូន ទាក់ទងទៅកាន់លោកM150 បញ្ជូនដំណឹងនេះទៅគាត់ ហេីយអោយគាត់រៀបចំយន្តហោះ គ្រឿងសភាវុធ នឹងប្រាប់ដំណឹងទៅកាន់រដ្ឋមន្ត្រីជប៉ុនភ្លាមទៅ! » ណាមជូន
« ទទួលបញ្ជាលោកប៉ា » ប៊ីនទាញកុំព្យូទ័រផ្ញេីរកូនរបស់រដ្ឋទៅកាន់រដ្ឋាភិបាលភ្លាមដេីម្បីដឹងពីដំណឹងនេះ។
« ប៉ាគាត់ប្រាប់ថា រៀបចំរួចរាល់ហេីយចាំតែពួកយេីងនោះទេ »
« ល្អ...តែ..តែ...»
« តែទៅប៉ាវា! » ជីន
« មិកនោះ? យេីងបានសម្លាប់ឪពុកគេហេីយ» គ្រួសារទាំងអាមូលប្រែជាសោកសៅទាំងអស់ ព្រោះតែមិនដឹងថាត្រូវប្រឈមមុខជាមួយមិកយ៉ាងណាទេពេលនេះ។
« កុំពិបាកចិត្តអី មិកជាមនុស្សចេះដឹងគេប្រាកដជាយល់មិនខាន! »
ឡានគ្រួសរមហាវ៉ល់ បានឈប់ចតយ៉ាលឿននៅខាងមុខផ្ទះ។ គ្រប់គ្នាបានចុះមកយ៉ាងប្រញាប់ដេីម្បីឆាប់ទៅរៀបចំឥវ៉ាន់ តែក៏ត្រូវទុចដំណេីរ នៅពេលដែលបេីកទ្វាមកភ្លាម ឃេីញនាយតាន់ព្រមទាំងមិកកំពុងអង្គុយរង់ចាំពួកគេ
« ហូប៊ីអូន អូនមកវិញហេីយមេនទេ? តោះទៅផ្ទះយេីងវិញអូន! អួយ....» តាន់រៀបនឹងរត់ទៅរកហូប៊ីក្រោយពីឃេីញវត្តមានគេ តែលែងអីត្រូវនាយមិកចាប់កអាវជាប់ទាញមកក្រោយវិញ
« ប៉ារបស់ខ្ញុំយ៉ាមិចហេីយ? »
«....» គ្មានអ្នកណាឆ្លេីយសំណួរនេះចេញនោះទេ ពួកគាត់ឈរស្ងៀមទម្លាក់ទឹកមុខចុះ។
« អូស៎ ខ្ញុំយល់ហេីយ!ចុះនេះអ្នកទាំងអស់គ្នាធ្វេីអ្វីបន្ទាប់ទៅ » មិកហាក៊យល់សាច់ការណ៍ទាំងអស់ តែនាយប្រឹងលាក់ទឹកភ្នែកដែលកំពុងតែដក់ជាប់ក្រពេញភ្នែក។ ប្រឹងលាក់ការឈឺចាប់ទាំងប៉ុន្មានដោយជំនួសស្នាមញញឹមក្លែងក្លាយលេីផ្ទៃមុខ។ តាន់ដែលនៅក្បែរមិក ដូចជាមេីលដឹងតាមរយ:ទឹកមុខព្រមជាមួយដៃនាយមិក កំពុងតែក្តោបកដៃខ្លួនយ៉ាងតឹង ដេីម្បីមិនអោយទឹកភ្នែកហូរចុះមក
« ប៉ានិងម៉ាក់សុំទោស! ប៉ាកូនស្លាប់ហេីយ! ពួកយេីងពិតជាសុំទោសដែលមិនអាចសង្គ្រោះប៉ាកូនចេញមកបាន! មិកកូនប្រុស...ទៅជាមួយពួកយេីងទៅ ប៉ានឹងម៉ាក់សន្យានឹងចិញ្ចឹងឯងអោយល្អ »
« បាទ ប៉ា ម៉ាក់! » នាយឆ្លេីយបាទាំងអួលដេីមកព្យាយាមទប់អារម្មណ៍មិនចង់បញ្ចឹញភាពឈឺចាប់នៅចំពោះមុខគ្រប់គ្នា។ បន្ទាប់មកពួកគេបានបំបែកគ្នាទៅយកឥវ៉ាន់រាងៗខ្លួនទៅ
« ប៊ី អូនទៅនិយាយជាមួយតាន់ចុះណា៎ ចាំបងរៀបឥវ៉ាន់អោយ » សូប៊ីន
« បាទ! »
« តាន់! បងអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញសិនបានទេពេលនេះ ប្រាប់ម៉ាក់របស់ខ្ញុំផងថាខ្ញុំសុខសប្បាយទេហេីយខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅរកគាត់វិញ? »
« តែប៊ី នេះបងខំមកយកអូនតាមសម្តីរបស់សូប៊ីនប្រាប់ហេីយ ហេីយនេះជាអីវិញ? »
« ចម្លេីយស្តាប់អោយងាយយល់នោះ ខ្ញុំជាប្រពន្ធរបស់សូប៊ីនហេីយ! »
« ហ្ហឹក...» នាយតាន់បេីកភ្នែកធំៗមិនចង់ជឿព្រោះស្មានថាសម្តីមិកធ្លាប់ប្រាប់នឹកថាជាការលេងសេីច
« មិក អោយខ្ញុំចូលរួមសោកស្តាយផង ប៉ានឹងម៉ាក់ប្រាកដជាបកស្រាយប្រាប់បងពេលក្រោយ ពេលនេះយេីងត្រូវចាកចេញពីទីនេះជាប្រញាប់បំផុតណា! តាន់ឆាប់ត្រឡប់ទៅវិញទៅ! » និយាយចប់ប៊ីនបានឡេីងទៅខាងលេីទៅជួបសូប៊ីនដេីមរៀបចំឥវ៉ាន់អោយបានឆាប់។ តាន់ចង់រត់ទៅតាម តែក្រឡេកមកមេីលកដៃខ្លួនត្រូវបាននាយមិកក្តោបជាប់មិនលេងសោះ។
« នែអាបារាំងសេះ ឯងកេីតស្អីឯង? លែងដៃអញទៅ! កុំមកដ្រាម៉ាពេក! អាណាងាប់? » នាយតាន់គំហោកសួរ រកតែរត់តាមហូប៊ីមិនបាន
« ប៉ារបស់យេីង! »
«....» តាន់ស្ងាត់មាត់ដូចគេចុកភ្លាម ព្រោះតែមិចជ្រុលសម្តីខ្លាំងពេកនិយាយភ្លេចគិតថាប៉ាមិកទេីបស្លាប់ថ្មីៗនេះ។ តែដោយហេតុថាគេមិនដឹងខ្យល់អីទាំងអស់
« ចង់យំក៏យំទៅ គ្មានអាណាឃេីញទេ កុំបាច់ខ្ទប់ប្រយ័ត្នស្ទះអាចម៍!! » តាន់
« ហឹស! អរគុណដែលអោយខ្ចីដៃ ត្រឡប់ទៅវិញទៅ » មិកព្រមព្រលែងដៃនាយតាន់ចេញ ហេីយគេឡេីងទៅរៀបចំឥវ៉ាន់ដេីម្បីចាកចេញទៅកាន់គ្រួសារថ្មីថ្មោងរបស់គេនាពេលបន្តិចទៀតនេះ។
ក្រោយពីបានរៀបចំរួចរាល់អស់ហេីយ ពួកគេបានប្រញាប់ប្រញាល់ឡេីងទៅលេីឡានជាប្រញាប់ តែពេលនោះ....
« ឈប់ៗខ្ញុំសុំទៅដែរ » នាយតាន់រត់ចេញពីក្នុងផ្ទះស្ទុះមកទាញឡាន
« ហែងទៅរកស្អី យីអាស្អីគេនេះ? » ជីនចង់តែធាក់ព្រោះតែពីដេីមរឿងមកដល់ពេលនេះមក ខឹងអារឿងនាយតាន់ដៀលគ្រួសារខ្លួនដៀលពួកគេមិនទាន់បាត់
« ទៅរកអូនប៊ី ខ្ញុំដឹងដឹង ខ្ញុំត្រូវតែទៅដែរ ព្រោះជាបញ្ជាលោកជំទាវ បេីមិនចង់អោយខ្ញុំទៅដែរទាល់តែអោយអូនប៊ីទៅជាមួយខ្ញុំ! »
« ហឺយឡេីងក៏ឡេីងមកអាតាប៉ែនេះ!! » តាន់ក៏បានចូលក្នុងឡានបានសម្រាច់នាយបានទៅអង្គុយជិតនាយមិកព្រមទាំងញញឹមមានមោទនភាពលេីខ្លួនឯង។
« តោះ ឆាប់ចេញដំណេីរទៅ! »
ឡានបានបន្តទៅមុខទៅយ៉ាងលឿនដែលអ្នកបេីកគឺជាជុងហ្គុក ព្រោះបេីកលឿនៗបែបនេះទុកចិត្តលេីគេទៅធានាជូនសុវត្ថិភាពមួយរយភាគរយ
« ជុងហ្គុក កុងតាន័រអាកូនចង្រៃ ងាប់ផុតជូនតុយម៉ាយឥឡូវហេីយ!! » ជីនស្រែកឆោឡោព្រោះតែបេីកលឿនពេកវិះនឹងចូលក្រោមកុងតាន័រ
« ហិហិ គេប្រេងសោះ! »
« នេះខ្ញុំមិនយល់ទេ គ្រួសារពួកអ្នកជាអីអោយប្រាកដ មេីលស្លៀកពាក់ចុះ ដូចតួកុនបាញ់ប្រហារក្នុងដ្រាម៉ា » នាយតាន់បន្លឺសម្តីឡេីងមកធ្វេីអោយគ្រូសារជីនទាំងអស់ងាក់បែរក្រោយសម្លក់មុខគេដូចចង់សុីសាច់
« អួយ! បុ៊ប បាស់ស្ទិក សាយ អាយ! » តាន់ចង់ខ្លាច
« កូនប៊ីប្រាប់វាទៅ ម៉ាក់មិនចង់ជ្រលក់មាត់ជាមួយសត្វធាតុទេ! » មួយម៉ាត់របស់លោកជីនផ្តាច់ព្រលឹងនាយតាន់
« ចាំខ្ញុំប្រាប់បង...រឿងគឺវាបែបនេះ! » ហូប៊ីក៏ព្រមប្រាប់គ្រប់យ៉ាងទៅកាន់នាយតាន់ព្រោះថាខ្ខិលលាក់តទៅទៀរ ហេតុតែនាយក៏កំពុងរួមដំណេីរនេះដែរចឹងទម្លាយអោយអស់ម៉ងទៅ សូម្បីតែរឿងគេរវាងនាយមិក រឿងគេរវាងសូប៊ីននឹងបេសសកកម្មទៅរំដោះនុយក្លេអ៊ែនេះក៏ដោយចុះ។
« នេះអូន...ស្រឡាញ់សូប៊ីនហេីយមេនទេ? ចុះបងវិញនោះ? បងជាគូរដណ្តឹងអូន ពួកយេីងមិមទាន់ទាំងផ្តាច់ពាក្យផង! » តាន់និយាយឡេីងមកយ៉ាងកំសត់ ហូប៊ីលូកដៃទៅកាន់ដៃតាន់បន្តិចមុននឹងនិយាយទាំងញញឹមទៅកាន់គេថា..
« កន្លងមកបងដូចជាបងប្រុសខ្ញុំម្នាក់ចឹង កន្លងមកគឺចាស់ទុំជាអ្នករៀបចំអោយនោះទេ ហេីយខ្ញុំក៏ដឹងដែរថា...បងមិនបានស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ! »
« អ្នកណាថាបងមិនស្រ...»
« កុំកុហកខ្លួនឯងអី មានតែបងខ្លួនឯងទេដែរដឹង! » តាន់ឈប់មាត់ពេលហូប៊ីនិយាយដូចជាដឹងច្បាស់ពីគេបែបនេះ។ រឿងបានស្រាយរួចអស់ ហេីយបន្ទាប់មកឡានរបស់ពួកគេបានមកដល់ព្រលានយន្តហោះរួចជាស្រាច់។
« ឆាប់ឡេីងទៅ ពួកយេីងសល់ពេលមិនយូរទេ! » សមាជិកគ្រួសារទាំងអស់បានរៀបចំឥវ៉ាន់ឡេីងទៅខាងលេីយន្តហោះផ្ទាល់ខ្លួនមួយ ក្រោមការគោរពយ៉ាងខ្ពង់ឋ្ពស់កម្លាំងរដ្ឋាភិបាលរបស់សមរដ្ឋអាមេរិក។ ពួកគេមិនមានពេលនិយាយលេងសេីចដូចលេីកមុនទេទេីបដេីរចូលព្រុយៗទៅបាត់អស់រលីង តែថេយ៉ុងនឹងជីមីននៅសល់ចំហាយ...
« អូនទៅហេីយណា៎បង...ប្រុសអាមេរិកសង្ហាមេនវេីយ! ជុប៎ជុប៎ បាយបាយ » និយាយរូចពួកគេឡេីងយន្តហោះបាត់ សំណាងប្តីអត់បានឃេីញ
« ម៉ោះខ្ញុំជួយ » មិកបានដេីរចូលក្រោយគេ ទេីបចង់មកជួយកាន់ឥវ៉ាន់នាយតាន់ដែលយួរយ៉ាងសំពីងសំពោងនោះ។
« បាច់ទេ យួរតែរបស់ខ្លួនឯងទៅ! កុំមកចេះ » តាន់
« ស្មានថាយេីងចិត្តល្អចង់ជួយឯងណាស់ហេស៎? » មិក
« អេី ចុះមិញឆ្កែណាថាចង់ជួយនោះ? » តាន់
« សម្តីគ្រាន់បេីឯង » មិកខ្ចិលខ្វល់ក៏ដេីរចូលទៅទុកអោយអាកម្លោះសម្តីខ្លាំងយួរតែឯងទៅល្អជាង។ ក្រោយពីបាកជួបជុំគ្នាលេីយន្តហោះអស់ហេីយ យន្តហោះក៏ហោះឡេីងត្រៀមទិសដីដេីម្បីទៅប្រទេសជប៉ុន អ្នកបេីកគឺជាpilot របស់អាមេរិកនោះទេ។
« នេះពួកយេីងគួរតែបំបែកគ្នាទៅសម្រាកសិនទៅ ពីអាមេរិកទៅជប៉ុនក៏ចំណាយពេលប្រហែលមួយថ្ងៃទៅពីរថ្ងៃដែរ! » សូហ្គា
« មេនហេីយអស់កម្លាំងចង់ស្លាប់ហេីយ » ជីមីនក៏រំអួយឡេីង
« ក្នុងយន្តហោះនេះមានបន្ទប់ដល់ទៅប្រាំឯណោះ ចែកគ្នាគេងទៅ » ណាមជូន
« អឹមហេីយប៉ាក៏ចង់និយាយរឿងខ្លះជាមួយកូនដែរមិក...ប៉ាចង់...»
« ខ្ញុំសុំទោះសម្រាកសិនហេីយប៉ាម៉ាក់ នឹងអ្នកទាំងអស់គ្នា » មិកគ្មានអារម្មណ៍ណាមកត្រូវស្តាប់បន្តទៀតទេីបគេគេចខ្លួនសុំទៅសម្រាកមុនបាត់ ដែលកាយវិការនេះធ្វេីអោយជីនមានការព្រួយបារម្ភជាមួយគេយ៉ាងខ្លាំង
« តេីអូនគួរតែនិយាយអីជាមួយគេទៅបង តេីគេនឹងខឹងអូនទេ? » ជីននិយាយទាំងចូលទៅអោបប្តីគាត់
« មេីលទៅមិកគេគ្រាន់តែហត់នោះទេម៉ាក់ ទុកពេលអោយគេធ្វេីចិត្ត ហេីយចាំពួកយេីងទៅនិយាយជាមួយគេម្តងទៀត » ជុងហ្គុកនិយាយបែបនេះសមាជិកងក់ក្បាលយល់ រួចហេីយពួកគាត់នាំគ្នាទៅរកកន្លែងសម្រាករាងៗខ្លួនបាត់ទៅ។
« អុញ ចុះខ្ញុំ? ទៅដេកនៅណា? ងាប់ហេីយស្ងាត់ដូចចោរលួចសេះ » តាន់ចាប់ផ្តេីមភ័យ ហេតុតែនៅលេីយន្តហោះមានតែឈរម្នាក់ឯង
« ហិហិ អញទៅដេកនៅណា?