យេីងបង្វែអារម្មណ៍ឈប់មេីលឆ្កែឈ្លោះគ្នាមកទស្សនាគ្រួសារមហាវ៉ល់របស់យេីងវិញម្តង។ ពួកគេបានមកឈរចំពីមុខទ្វានៃមន្ទីពិសោធ៍D TTរួចជាស្រាច់ តែមិនមេនជាឈុតអ្នកប្រយុទ្ធដូចកាលរៀបចំមកពីផ្ទះទេ គឺឈុតអ្នកដឹកអីវ៉ាន់កេសធំៗជាច្រេីន។
« ហូយម៉ែគេចាប់បានអត់មេីលទៅ ស្លន់អាចម៍ដល់ហេីយ » ជីមីនហេតុតែនេះជាលេីកដំបូងដែលបំពេញបេសសកម្មធំម្លឹងៗទេីបគេរាងភ័យបន្តិច
« មកស្លន់អាចម៍ស្អីពេលហ្នឹង កូនកុំភ័យគេនឹងអោយយេីងចូលដោយគ្មានការសង្ស័យអ្វីទាំងអស់ »
« ហ្ហឹកៗម៉ែហ៎ កាំភ្លេីងវាធំជាងក្បាលយេីងទៀត ងាប់ហេីយមេីលមាឌម្នាក់ៗ ឡេីងbig boy! » ថេយ៉ុងខ្សឹបដាក់ត្រចៀកលោកជីនព្រោះតែក្រឡេកមកភ្លាមឃេីញមានអង្គរក្សជាច្រេីនដេីរមកមិកក្រោមជាង15អ្នកទេ តម្រង់មកកាន់ពួកគេ
« ប៊ីហា៎អូនខ្លាចទេ? » សូប៊ីនសួរទៅរាងតូចដែលនៅក្បែរដៃ មិនតែប៉ុណ្ណោះឆ្លៀតលួចចាប់ដៃគេមកកាន់ទៀតផង
« អូនមិនខ្លាចទេ ព្រោះអូនជឿលេីបង! » នាយតូចញញឹមភ្លាម
« ពួកឯងជាអ្នកណា? » បុរសជាមេធំម្នាក់សួរមកគេទាំងសម្តីមាំ
« ពួកយេីងមកយកផវ៉ាន់តាមការកម្មង់របស់លោកម្នាក់ឈ្មោះថាមិក »
« ឯណា? ហេីយមិចក៏មិនដោះម៉ាស់ចេញ? ចុះពួកឯងមាន...»
ទឺតៗ
អេកូររបស់នាយអង្គរក្សស្រាប់តែបន្លឺឡេីង។ នាយលេីកទទួលភ្លាម ដោយបន្ទន់សម្លេងសឹង180ដឺក្រេព្រោះដឹងថាអ្នកណាខលមកកាន់គេ
« ហាឡូលោកប្រុសមិក មានការអីអោយខ្ញុំបម្រេីមេនទេទាន »
« អោយអ្នកដឹកឥវ៉ាន់ទាំងនោះចូលទៅក្នុងទៅ កុំបាច់ឆែកឆេឬសង្ស័យអ្វីច្រេីន ព្រោះក្នុងនោះសុទ្ធតែជារបស់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យេីង » សម្លេកមិកចេមកពីម្ខាង
« ក៏ប៉ុន្តែលោកប្រុស...»
« នេះជាបញ្ជា យេីងជាអ្នកកម្មង់ពីពួកគេដោយផ្ទាល់ ជឿយេីងចុះគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ អោយពួកគេយកឥវ៉ាន់នេះចូលក្នុងទៅ!! »
« ទទួលបញ្ជាលោកប្រុស! ពួកឯងជញ្ជូនឥវ៉ាន់ចូលទៅ »
គ្រាន់តែបានដោះស្រាយហេីយភ្លាមស្នាមញញឹមមសាជិកគ្រួសារបានហោះឡេីងមកក្រោមគំនួចរួចជាស្រេច។
« តោះចូលទៅ! » ពួកគេបានដេីរចូលទៅម្នាក់ម្តងៗ ក្រោមការឃ្លាំមេីលរបស់អ្នកការពារទីនេះទាំងមូល ម្នាក់ៗតាមសម្លឹងពួកគេមិនដាក់ពីភ្នែកទេ
« មេីលក៏មេីលម្លេះ អញចាប់ធ្វេីប្តីអស់ឡូវ ផូស! អូយ! » ថេយ៉ុងទទួលមួយដៃកណ្តាលក្បាលពីស្វាមីនៅឯខាងក្រោម
« និយាយអត់មេីលខ្ញុំជាប្តីទេឬ? » ជុងហ្គុក
« ឆឹស! »
ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានដេីរចូលទៅយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន តែកែវភ្នែកម្នាក់ៗចាក់ធ្លុះសម្លឹងមេីលទីកន្លែងនេះមិនព្រិចសោះ។ ទ្វាខាងក្នុងបានបេីកមកភ្លាម យេីងក៏បានឃេីញទិដ្ឋភាពនៅខាងក្នុងគឺជាមន្ទីពិសោធិន៍ថ្នាំធម្មតាៗ ដូចគេនិយាយទូទៅនោះទេ។ មានអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តជាច្រេីនរយអ្នក នឹងមានកងកម្លាំង ទាហាន ជាច្រេីនដូចគ្នាដែលយាមការខុសត្រូវនៅទីនេះ
« ចុះឯណាសាស្រា្តញ? » ណាមជូនបាននិយាយឡេីង
« តាមសម្តីមិក គេប្រាប់ថាឪពុកគេធ្វេីការតែក្រោមដីទេ! ហេីយមានច្រកមួយដែលឪពុកគេតែងហាម គឺជាន់ទីបីខាងក្រោមដី! »
ជាន់ក្រោមដីត្រូវបានគេរៀបចំជាបីជាប់ទៀតជាន់ទី១ ទី២ នឹងទី៣។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេដឹងគឺមិកបានទម្លាយប្រាប់អស់ទៅហេីយ ហេីយនាយខ្លួនឯងក៏មិនដែលដឹងដែរថាឪពុកបានធ្វេីអ្វីខ្លះនោះ
« យកឥវ៉ាន់ទៅទុកហេីយត្រៀម! »
1
2
3
ផូងផូងផូង***
ស្នូរកាំភ្លេីងបានផ្ទុះចេញមកក្រោមស្នាដៃនៃសមាជិករបស់គ្រួសារមហាវ៉ល់ទាំងមូល សូម្បីតែហូប៊ីក៏ចេះបាញ់ដែរចង់និយាយចឹងហា៎...។ ពួកគេបានដោះអាវក្រៅក្នុងនាមជាអ្នកដឹកឥវ៉ាន់ចោលដេីម្បីបង្ហាញអាវខាងក្នុង ជាអត្តសញ្ញាតពិត ជាបេសកជនជួយសង្គ្រោះសកលលោក។ ណាមជូននឹងជីនបានព្រួតដៃ បាញ់ទៅកងកម្លាំងនៅទីនេះស្លាប់អស់ជាច្រេីនអ្នក មានទាំងលូនក្រោមតុ ហោះឆ្វេងស្តាំង ប្រេីដាវនឹងកាំបិតដេីម្បីចាប់សម្លាប់ពួកគេ។ ឯអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដ៏ទៃដែលគ្មានជំនាញកាំភ្លេីងមានតែផ្អេីលរត់ចាកចេញពីទីនេះយករស់ជីវិត ហេីយមានម្នាក់ស្រាប់តែចុចកណ្តឹងប្រកាសអាសន្ន
ទឺងទឺងទឺង
« ថេយ៉ុងជីមីន ឯងឆាប់នាំគ្នាទៅបង្កប់គ្រាប់បែកទៅ! » ណាមជូនបានប្រកាសប្រាប់តាមកាសត្រចៀក ពួកគេទទួលបានហេីយក៏ចាប់ផ្តេីមរៀបចំគ្រាប់បែក ដោយនៅខាងមុខអោយលោកប្តីទាំងពីរជាអ្នកបាញ់ការពារ។ ពួកគេសុទ្ធតែមានជំនាញ់រាងៗខ្លួនវាសឹងតែមិនគួរអោយជឿថាម្នាក់ៗពិតជាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់
« ទម្លាក់កាំភ្លេីងចុះភ្លាមបេីពួកឯងមិនចង់ស្លាប់! » កងកម្លាំងបានចុះមករុំព័ទ្ធណាមជូននឹងជីនយ៉ាងជិត ពួកគេពីរអ្នកប្តីប្រពន្ធឡេីងមកឈរលេីតុច្រត់ចង្កេះយ៉ាងសង្ហាទាំងគ្មានអាការ:ខ្លាច ទោះបីសត្រូវខាងមុខមានគ្នាជាងពីររយអ្នកក៏ដោយ
« ស្អី? ហែងម៉ែអញ? អោយអញទម្លាក់កាំភ្លេីង? » ជីន
« សម្តីឈ្លេីយ! ឯងចង់ងាប់មេនទេ? »
« ហ្ហឹកប្តី មេីលគេថាអូនឈ្លេីយហក៎! » ដល់ម៉ោងគាត់ទូរពិតប្រាប់ប្តីទៀតហេីយ
« អាណាហ៊ានថាអោយក្មេងតូចយេីង ពួកឯងនឹងងាប់ទាំងអស់! »
«....» ពួកគេឈរស្ងាត់ព្រោះពីរអ្នកនេះដូចមិនគ្រប់ទឹកអាមិចទេ
« ពីរអ្នកឯងមួយណាប្តីមួយណាប្រពន្ធ? »
« រឿងអញ កុំចេះ ពួកឯងចាំតែស្លាប់ទៅ! »
ផូង**
គ្រាប់បែកផ្សែងស្រាប់តែហោះចូលមករកពួកនាយទាំងអស់នោះធ្វេីអោយមានអ្នកខ្លះពុលសន្លប់ហេីយជីនណាមជូនបានពាក៊របាំងមុខការពារផ្សែងរួចទៅហេីយ
« តោះប្តី! ផាំងផាំងផាំងផាំង» ការបាញ់ប្រហារបានចាញ់ផ្តេីមម្តងទៀត ពួកគាត់ព្រួតដៃគ្នាបាញ់ ដោយមានជំនួយពីសូប៊ីននឹងហូប៊ីដែរ មានហោះទៅមក រាំគ្រលែងចង្កេះ បាញ់ខាងឆ្វែងខាងក្តោម ខាងក្រោយ លូនក្រោមជេីង រហូតដល់កងទាហានសាស្ត្រាញស្លាប់សឹងតែអស់រលីង
« វ៉ាវ! ប៉ានឹងម៉ាក់អស្ចារ្យណាស់! » ហូប៊ីលាន់មាត់ព្រោះគេឃេីញពីស្នាដៃពួកគាត់ម្នាក់ៗអស់រលីងទៅហេីយ។ ក៏ប៉ុន្តែសប្បាយមិនទាន់បានប៉ុន្មានផងណាមជូននឹងជីនព្រមទាំងសូប៊ីនហូប៊ីប្រែទឹកមុខទៅជាតក់ស្លុតមួយរំពេចព្រោះថា....
« ទម្លាក់កាំភ្លេីងចុះ បេីឯងមិនចង់អោយកូនប្រុសឯងទាំងពីរនឹងកូនប្រសារឯងស្លាប់ក្រោមដៃរបស់យេីងទេ! ស៊ុកជីន ណាមជូន! ហឹស! បាត់យូរស្មានថាស្លាប់បាត់ តាមរកមិនឃេីញ ការពិតទៅលាក់ខ្លួនពួកយកកូនសោះ!! » សាស្ត្រាញ បានដេីរចូលមករកពួកគេទាំងបួនអ្នក ដោយពីក្រោយខ្នងលោក មានអង្គរក្សមិនតិចរយអ្នកទេចាំការពារ ព្រមទាំងក្នុងដៃរបស់គាត់ មានថេយ៉ុង ជីមីន ជុងហ្គុក សូហ្គាដែលត្រូវគេភ្ជុងកាំភ្លេីងជាប់កញ្ចឹងក
« អាសាស្ត្រាញលែងកូនរបស់អញភ្លាម!! » ណាមជូន
« ជុជុ គម្រោងការអន់ៗដូចជាពួកឯងស្មានថាអាចបំផ្លាញទីនេះចោលមេនទេ? គ្មានផ្លូវទេ! លេីកមុនមានតែឯងពីរអ្នកមិនគ្រប់ ឥឡូវនាំកូន នាំចៅមកទៀត! » សាស្ត្រាញ
« អញថាអោយលេងកូនអញ » ណាមជូនចង់ហក់ចូលទៅដេីម្បីជួយកូនៗរបស់គាត់ តែក៏ត្រូវបានជីនឃាត់យ៉ាងរហ័ស
« បងសម្លាញ់ ពេលនេះបងត្រូវតែស្ងប់មិនអាចប្រេីចិត្តឆៅៗជាមួយវាទេ យេីងជាប់អន្ទាក់វាហេីយ » ជីន
« ហឹស! មកដល់ពេលនេះក៏ល្ងង់ នុយក្លេអ៊ែយេីងក៏បានស្កេនដឹង ពេលនេះយីងក៏កំពុងបញ្ជូនកូនចៅទៅកាន់ព្រំដែនជប៉ុនហេីយដែរ ហាសហា »
« ហឹស! វាមិនងាយទេសាស្រ្តាញ ខួរឯងនៅតែអន់! » ជីន
« ឯងចង់បានន័យយ៉ាងមិច? »
« ឯងគិតថាកូនចៅឯងចូលទៅបានដោយងាយមេនទេ? គ្មានផ្លូវទេ! »
« ហឹស! យេីងរងចាំតែមេីលផែនដីនេះវិនាសទេ ហេីយពេលនោះកុំមកសុំជំនួយពីយេីងអោយសោះ ហាសហា ហាសហា » នាយសក់សម្នាក់នេះសេីចមកដូចជាបីសាចចិត្តអប្រិយម្នាក់យ៉ាងចឹង
« ងាប់ហេីយសេីចដូចឆ្កែឈ្លក់ទឹក! » ជីមីនថាអោយព្រោះវាពិតមេន
« ឯងកុំបុិនសម្តីពេកប្រយ័ត្នយេីងបាញ់ » សាស្ត្រាញ
« បាញ់ទៅបេីខ្លាំង បេីតាឯងសេីចដូចអ្នកកេីតឬសដូងបាត មិនអោយមិត្តខ្ញុំថា មេនហាជីមីន » ថេយ៉ុងម្នាកើដែរ ចូលដៃជេីងគ្នាណាស់
« មេនហ្នឹង » ជីមីន
« អញបាញ់មេនណា៎វេីយ...ស្ងាត់មាត់ភ្លាម!!! » សាស្ត្រាញចង់ស្ពឹកមុខដែល ដៀលចំៗចឹង
« ប្តីមេីលគេធេីបាបអូនហក៎! » ជីមីន
« ស្ងាត់មាត់! ងាប់ទាំងប្តីងាប់ទាំងប្រពន្ធឥឡូវហេីយ » សូហ្គា
« ឯងមានចំណេះដែរ តែចំណេះនេះហៅថាចំណោះខូច ខំណេះគ្មានសីលធម៍គ្មានគុណធម៍ ឯងពូកែណាស់តែកូពូកែខូច ពូកែល្បិច ពូកែដោយគ្មានសច្ចធម៍ក្នុងខ្លួន! សាស្ត្រាញ តេីនេះជាមហិច្ឆាតាឯងមេនទេដែលចង់បំផ្លាញលោកនេះចោល ហេីយឯងចង់ឡេីងគ្រប់គ្រង តេីវាមានន័យទេ? » ណាមជូន
« ហឹស! ដរ៉ាបណាឯងមិនមេនជាយេីងឯងមុនដឹងឡេីយ! ពិភពលោកនេះគ្មានអីគួរអោយចង់រស់នៅទេ មនុស្សក្រសុទ្ធតែគ្មានប្រយោជន៍! ឯអ្នកមានវិញក៏ក្អេងក្អាង! យេីងត្រូវការទីនេះ ត្រូវឡេីងធ្វេីជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងពិពភនេះទាំងមូល ហេីយឯងចាំតែមេីលទៅ! ឯងដូចគ្នាអាហូប៊ី ឯងក្បត់កូនយេីង យេីងមេីលដឹងតាងពីដំបូងថាឯងនេះជាមនុស្សមានល្បិចរួចស្រាច់ទៅហេីយ បេីកូនយេីងគេឈឺចាប់ឯងនឹងឈឺចាប់ជាងនេះមួយរយដង!! »
« កុំស្រែកដាក់គេឯងគ្មានសិទ្ធទេ » សូប៊ីនទាញរាងតូចមកអោបហេីយលេីកកាំភ្លេីងចង់បាញ់ទៅកាន់សាស្រ្តាញ តែកាំភ្លេីងខាងលោកសាស្ត្រាញមានច្រេីនណាស់
« ហឹស! តែបេីសិនជាកូនឯងដឹងពីគម្រោងអាក្រក់របស់ឪពុកគេ គេនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាទៅ ហូយចង់ដឹងដល់ហេីយនៀក៎? » ស៊ូហ្គាបានលូកមាត់ចូលមកនិយាយ ធ្វេីអោយសាស្ត្រាញភ័យភ្លាម
« នេះឯងនិយាយស្អីខ្លះដាក់កូនយេីង? »
« លោកម្ចាស់ អ្នកប្រុសបានបាត់ខ្លួនហេីយខ្ញុំទេីបតែទទួលដំណឹងនេះពីអង្គរក្សផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ទេ »
« ពួលឯងចាប់កូនយេីងមេនទេ?? » សាស្ត្រាញសួរទាំងញ័រមាត់ ព្រោះថាកូនរបស់គាត់ គាត់ស្រឡញ់លេីសជីវិតគាត់ទាំងមូល
« បេីគេដឹងយ៉ាងមិច? ហេីយបេីយេីងប្រាប់ថាគេជាអ្នកជួយយេីងអោយមកបំផ្លញឯងតេីឯងមានអារម្មណ៍យ៉ាងមិចដែរ? » ណាមចូន
« ទេ!! មិនពិត! កូនយេីងគេមិនដឹងរឿងនេះទេហេីយគេក៏គ្មានថ្ងៃមកបំផ្លាញយេីងវិញដែរ! » លោកចំណាស់មានអារម្មណ៍ថាពិបាកទទួលយកក្រោយលឺសម្តីពួកគេនិយាយបែបនេះ។
« សាស្ត្រាញ កូនឯងគេដឹងអស់ទៅហេីយថាឪពុកគេនេះជាមនុស្សយ៉ាងមិច! ប្រគល់ខ្លួនអោយយេីងមក ឯងនឹងមានទោសស្រាលជាងនេះ! » ជីន
« ទេ! យេីងមិនព្រមជាដាច់ខាត! ហឹស ឯងគិតថាអាចឈ្នះយេីងមេនទេ កាលដែលមានគ្នាតែប្រាំបីអ្នកប៉ុណ្ណោះ របស់ដែលយេីងចង់បានយេីងត្រូវតែបាន!!!!! »
« ឯងអ្នកនិយាយខ្លួនឯងទេ....កុំសោកស្តាយនូវអំពេីឯងសាងអោយសោះ! មួយ...ពីរ...បី ប៊ឹប!!!! »
គ្រាប់បែកបានផ្ទុះឡេីងមកពីជាន់ក្រោមដីបញ្ចេញផ្កាភ្លេីងព្រមព្រាត បុកបេុីងកងកម្លាំងលោកសាស្ត្រាយហោះចេញទៅក្រៅស្លាប់អស់ជាច្រេីនអ្នក។ បានអោកាសណាមជូនជីន នាំកូនៗរត់ចេញទៅយ៉ាងលឿនតាមដែរអាចធ្វេីបានដេីម្បីគេចចេញពីគ្រាបើបែកបន្ទាប់ដែលពួកគេបានបង្កប់
« រត់អោយលឿនទៅកូនរត់អោយលឿន!! »
ប៊ឹប ប៊ឹប ប៊ឹង
គ្រាប់បែកជាច្រេីនបានផ្ទុះកម្ទេចមន្ទីពិសោធិ៍នេះគ្មានសល់ តែជាសំណាងគ្រួសាររបស់ណាមជូនបានរត់ផុតពីការបាក់សង្កត់របស់ក្រុមហ៊ុននេះ។ ហេីយក៏ជាអកុសលដែរ ដែលលោកសាស្ត្រាញបានជាប់គាំងនៅក្នុងនោះមិនអាចចេញមកបាន។