#ផ្ទះគ្រួសរមហាវ៉ល់
មិកបានដឹកដៃរាងតូចហូប៊ីចូលមកក្នុងផ្ទះទាំងញញឹម វត្តមានគេទាំងពីរក៏អោយសមាជិកគ្រួសារនេះនាំគ្នាទះដៃបញ្ញួសដែរ
« អូហូ ទេីបមកពីណាដូចជាញញឹមស្រស់ដល់ហេីយ ថ្ងៃណាចូលរោងការទៅនៀក៎ ចង់ញុាំក្បាលជ្រូក » ថេយ៉ុងបញ្ជួសឡេីងខាងកម្លោះអៀន តែខាងស្រីដូចគ្មានអារម្មណ៍អីទេ ដោយដឹងថានេះជាការសម្តែងរបស់ពួកគាត់
« អ្វីទៅក្បាលជ្រូក? » មិកនាយមិនស្គាល់ព្រោះគេបរទេសនោះអី
« ចាំទៅស្រុកយេីងនាំឯងទៅញុាំ ឆាប់សុំប្អូនយេីងរៀបការឆាប់ៗទៅ » ជុងហ្គ្កប្តីការថេយ៍ក៏ចូលដៃជេីងណាស់ដែរ នាយដេីរមកមិកធ្វេីអោយមិកនេះអៀនចង់តែជ្រែកដី
« បាទ! »
« អូហូមិក ក្មួយមកហេីយមេនទេ មកនេះមកជុំគ្នាញុាំងអាហារពេលល្ងាចតែម្តងទៅណា » ជីនបានចូលមករាក់ទាក់ទាញដៃជេីងអោយមិកទៅអង្គុយលេីកៅអីក្បែរហូប៊ីដែរដោយមិនអាចអោយគេប្រកែកទាន់។
« អឹមប៉ាវា ទៅក្រៅដាក់បាយអោយឆ្កែតិចណា៎ » ជីនបង្គាប់អោយប្តីគាត់ទៅក្រៅភ្លាម
« ហាក៎? ផ្ទះយេីងមានឆ្កែមានកាល! » ណាមជូន
« ថាអោយទៅក៏ទៅៗ និយាយច្រេីនមេនអាកញ្ចាស់នេះ! » ជីនសម្លក់មុខចង់សុីសាច់
« ទៅក៏បាន ហិកប្រេីគេអាហូត! » លោកណាមជូនងេីបចេញទៅទាំងមុខស្អុយប៉ែស ធ្វេីអោយសមាជិកផ្ទុះសំណេីចមិនលេីកលែងសូម្បីតែមិក។
« ញុាំទៅណា៎កុំក្រែងចិត្តអី សុទ្ធតែជាស្នាដៃពូទាំងអស់ » ជីន
« បាទអរគុណណាស់ ប៊ីអូនឆាប់ញុាដែរទៅ » មិក
« បាទ! » គ្រួសារក៏បាមចាន់ផ្តេីមការញុាំយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ខុសពីធម្មតា អេ...ឬក៏ដោយសារមិនហ៊ានបញ្ចេញចរិកពិតព្រោះមាននាយមិកនៅ?
មួយសន្ទុះក្រោយមក មិកមានអារម្មណ៍ថាវិលមុខខុសប្រក្រតី គេគ្រវីក្បាលទៅមក ព្យាមយាមស្រវាចាប់ដៃហូប៊ីមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់
« ប៊ី...អូន..អូននៅឯណា? »
« មិក! មិកយ៉ាងមិចហ្នឹង? ម៉ាក់...បងប្រុស មិកកេីតអី? » ប៊ីហេតុតែមិនដឹងរឿងគេក៏ភ័យឡេីងភ្លាម
« មានយ៉ាងមិច គ្រាន់តែលាយថ្មាំអោយគេញុាំហ្នឹង តិចទៀតគេសន្លប់ហេីយ » សូហ្គាឆ្កេីយយ៉ាងទំនង
« នេះហេតុអីកីធ្វេីចឹង? »
« ប៊ី...បងឈឺក្បាលណាស់!...ផឹប! » មិកក៏សន្លប់ក្រាលក្បាលលេីតុយ៉ាងស្អាត ស្របបែលដែលលោកណាមជូនក៏ចូលមកមកដល់ល្មមបោសដៃរួចជាស្រាច់
« អង្គរក្សមិកបីបួនក្បាកហ្នឹងបងចាត់ការអស់ហេីយ ហេីយនេះឥវ៉ាន់របស់ពួកគេ » នាពេលដែលគាត់ចេញទៅគ្រៅគឺមិនមេនទៅដាក់បាយឆ្កែស្អីទេ គឺទៅចាត់ការកូនចៅរបស់នាយមិកនោះឯងដោយវាយពួកគេអោយសន្លប់នឹងចាប់ឃុំនៅឯបន្ទប់ក្រោមដីព្រមទាំងបានលួចនូវប័ណ្ណរបស់ពួកនោះមកទាំងអស់ថែមទៀត។
« ហិហិ ប្តីអូនពូកែមេន មកនេះអូនអោយរង្វាន់មួយ »
ប្តីធ្វេីការល្អត្រូវតែជូនរង្វាន់ ម៉ែជីនងេីបពីកៅអីហក់តោងកប្តីដោយកៀបជេីងទាំងពីររួចចាប់បឺតមាត់តែម្តង
« អីវ~ខ្ពេីមហាស៎ម៉ែ! » គ្រប់គ្នាក្នុងតុអាហារលាន់មាត់
« កុំចេះរឿងអញ នាំគ្នាសុីតែបាយទៅ! »
« នេះម៉ាក់ប៉ា មានរឿងខ្ញុំមិនយល់នោះទេ! » ហូប៊ីស្រែកសួរ
« ហូប៊ី ធ្វេីចិត្តអោយស្ងប់ចាំពួកបងនិយាយប្រាប់ » សូហ្គាព្យាយាមពន្យល់
« ការងាររបស់កូនគឺជោគជ័យហេីយ ពេលនេះទិន្ន័យរបស់ក្រុមហ៊ុនD Ttទាំងអស់កំពុងតែនៅក្នុងដៃរបស់ពួកយេីង ស្អែកព្រឹកនេះយេីងនឹងចុះបេសកម្មភ្លាម! » ណាមជូននិយាយ
« ចុះហេតុអីក៏ត្រូវធ្វេីបែបនេះដាក់មិក? »
« មិកគ្មានកំហុសទេ ពួកយេីងនឹងបកស្រាយការពិតពីឪពុកគេប្រាប់គេ ពេលនេះយេីងត្រូចចាប់គេមកឃុំទុកសិន នូវពេលក្រុមហ៊ុនប៉ាគេត្រូវបំផ្លាញចោលចាំយេីងដោះលែងគេទៅវិញ » ជីមីនក៏និយាយពន្យល់បន្ថែម
« ពួកយេីងហាក់ដូចជាយកមនុស្សស្លោះត្រង់ម្នាក់មកប្រេីយ៉ាងអិញ្ចឹង គេនឹងឈឹចាប់! » សា្តប់លឺសម្តីហូប៊ី អ្នកគ្រប់គ្នាក៏សម្លឹងមេីលបុរសម្នាក់មិនដឹងអីនេះទាំងចិត្តអាណិតដូចគ្នា។ បេីគេដឹងការពិតពីឪពុកនឹងបានដឹងថាមនុស្សដែលគេទុកចិត្តស្រឡាញ់គេបោកប្រាស់គេ គេនឹងឈឺចាប់យ៉ាងណា
« ពួកយេីងគ្មានជម្រេីសទេ ស្អែកនេះយេីងក៏ន២ងត្រូវឡេីងយន្តហោះឈ្ពោះទៅប្រទេសជប៉ុនដែរ បន្តាប់ពីបានកម្ទេចD TTរួច! » ជីន
« ចុះអ្នកទាំងអស់គ្នាមានគម្រោងយ៉ាងណា សូមប្រាប់ខ្ញុំនឹបានត្រៀមខ្លួន » ហូប៊ី
« បងអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះបងវិញបានហេីយ! » ហូប៊ីងាកទៅរកមនុស្សដែលនិយាយពាក្យនេះចេញមកភ្លាម ទាំងបេីកភ្នែកធំៗនឹកស្មានមិនត្រូវ។ សូប៊ីនិយាយទាំងម៉ាត់ៗច្បាស់លាស់ ញញឹមបង្ហាញមកគេ
« មេនឬអ្នកម៉ាក់! លោកប៉ា! » ប៊ីសួរទាំងទឹកភ្នែកកំពុងតែដក់ ហាក់ដូចជាច្របូកច្របល់នូវរឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះនាស់
« ហឹម...កូនអាចទៅផ្ទះកូនវិញបានហេីយ សុំទោសដែលយកកូនមក ម៉ាក់ប៉ាប៊ីននឹងបងប្រុសឯងសុទ្ធតែដឹងថាឯងគ្មានអារម្មណ៍អ្វីមកលេីប៊ីនទេ ប៊ីនបានទាក់ទងទៅកាន់គ្រួសារកូនរួចហេីយ គេនឹងឡេីងមកយកកូននៅថ្ងៃស្អែក ពួកគេកំពុងតែឡេីងយន្តហោះជិតមកដល់ហេីយ យេីងលារគ្នាអោយហេីយត្រឹមល្ងាចនេះចុះណា » ជីនឯណេះក៏ស្រងេះស្រងោចដែរ គាត់និយាយទាំងខំខ្ទប់ទឹកភ្នែកបន្តិចនឹងព្យាយាមបែរមុខចេញពីហូប៊ីព្រោះតេមិនចង់ទន់ចិត្ត
« ខ្ញុំបានទាក់ទងទៅកាន់លោកតាន់រួចហេីតគាត់នឹងមកយកបង សូមបងត្រឡប់ទៅវិញចុះ បងមានសេរីភាពហេីយ » សូ៊ប៊ីន
« តែទីនេះជាផ្ទះខ្ញុំ! ចង់អោយខ្ញុំចេញទៅណាទៅ? អ្នកតាងអស់គ្នានិយាយមក! ក្រែងទីនេះជាផ្ទះខ្ញុំមិនអិញ្ចឹង! មេន...មេនទេបងប្រុស! ជីមីន ថេយ៉ុង » ហូប៊ិស្រាប់តែយំភ្លាម សួរទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្នា តែគ្មានអ្នកណាឆ្លេីយនឹងគេទេ។ ទីនេះកក់ក្តៅសម្រាប់គេ ភ្លាមៗយកគេចេញពីទីសុវត្តិភាព ហាក់ដូចជាធ្វេីបាបគេទាងរស់យ៉ាងអិញ្ចឹង
« នៅជាមួយពួកយេីង គ្មានសុវត្ថិភាពទេ ទៅផ្ទះអូនវិញទៅប៊ី» សូហ្គានិយាយ
« មេនហេីយឯង គ្រប់យ៉ាងបានចប់អស់ហេីយ ឯងក៏គ្មានអារម្មណ៍អីមកលេីប៊ីនដែរ ពួកយេីងមេីលដឹង » ជីមីន
« ហ្ហឹក...តែ...តែខ្ញុំមិនចង់ទៅទេ ខ្ញុំចង់នៅទីនេះ ខ្ញុំចង់ទៅជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នា! អ្នកទាំងអស់គ្នាជាគ្រួសារខ្ញុំ តេីអោយខ្ញុំទៅនៅឯណាទៀត! ហ្ហឹក...»
« មិនមេនចឹងទេកូន កុំយំអី កុំយំអី » ព្រោះតែអាណិតពេក ទេីបជីននឹងណាមជូនបានមកអោបលួងលោមគេ តេីអ្នកណាទៅដាច់ចិត្តទៅ?
៊
« កុំយំអី ពួកយេីងនៅតែជាគ្រួសារតែមួយ ប៉ាគ្រាន់តែចង់អោយកូនទៅកន្លែងដែលមានសុវត្តិភាពមុនតែប៉ុណ្ណោះ នៅជាមួយពួកយេីង កូនគ្មានសុវត្ថិភាពទេកូន ជឿប៉ាណា » ណាមជូនថេីបផងជូតទឹកភ្នែកអោយហូប៊ីផង បានដូច្នេះប៊ីមានតែយំអោបរាងកាយលោកប៉ាយ៉ាងណែនព្រោះតែមិនចង់បែក
« ប៉ាដឹងទេ តាំងពីកេីតមក កូនមិនដែលមានប៉ាហៅនឹងគេទេ តែពេលនេះកូនក៏មាន ហ្ហឹកៗ...កុំដេញកូនទៅអី »
« ពុទ្ធោកូន~» អ្នកទាំងពីរដែលជាឪពុកម្តាយបានត្រឹមតែស្រងោចចិត្តអាណិតតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ទាំងពីរងាករកសូប៊ីន ក៏ឃេីញគេកំពុងតែព្យាយាមទប់មិនអោយយំ ហេីយគ្រវីក្បាលដាក់ពួកគាត់ថាមិនអាចអាណិតរាងតូចទេ ទាំងគ្រួសារក៏ដូច្នោះដែរ
« បានហេីយប៉ានឹងម៉ាក់ឡេីងទៅសម្រាកសិនហេីយ » គាត់ក៏រកលេស ទាញហូប៊ីចេញពីខ្លួនហេីយសែងនាយមិកយកទៅជាមួយដែរ ហូប៊ីតាមសម្លឹងមេីលទាំងទឹកភ្នែករហាម យំចង់ដង្ហក់ខ្យល់
« ហ្ហឹក...ម៉ាក់! ប៉ា! »
« បានហេីយឯងឈប់យំ ហេីយឡេីងទៅសម្រាកទៅ » ថេយ៉ុងបានមកជួយលួងគេបន្តិចហេីយក៏ដឹកដៃស្វាមីឡេីងទៅបន្ទប់សម្រាកដូចគ្នា
« ឈប់យំ ហេីយរៀបចំវ៉ាន់ទៅហូប៊ី ទីនេះគ្មានសុវត្ថិភាពទៀតទេ » ជីមីននិយាយបានមួយប្រយោគនេះហេីយក៏ដឹកដៃស្វាមីខ្លួនទៅបន្ទប់បាត់។ សភាពពេលនេះគឺសល់តែសូប៊ីនម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលឈរសម្លឹងមករាងតូចអបដោយស្នាមញញឹមឈឺចាប់
« ហ្ហឹក...ប៊ីន!»
« សុំទោសណា៎បង ដែលកន្លងខ្ញុំបង្ខំបងគ្រប់យ៉ាង ទាល់តែមកដល់ពេលនេះ ទេីបខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនអាចបង្ខំយកបេះដូងបងមកអោបក្រសោបបានទេ ជួបបងហាក់ដូចជាខ្លី តែថ្ងៃនោះ ស្នាមញញឹមបងស្អាតណាស់ គួរអោយចង់សេីច ខ្ញុំនេះធ្លាក់អន្លង់ស្នេហ៍បងត្រឹមតែមួយពព្រិចភ្នែក! បងស្អាតណាស់ដឹងទេពេលបងញញឹម! ហិ...ខ្ញុំចាញ់ហេីយ! ខ្ញុំដោះលែងបងហេីត បងមានសេរីភាពហេីយហូប៊ី តែយ៉ាងណាខ្ញុំចង់អោយបងដឹងថា បេះដូងខ្ញុំនៅតែត្រូវការបងជានិច្ច! ខ្ញុំស្រឡាញ់បង ជុង ហូប៊ី!...» ភាសារសារភាពរួមជាមួយអារម្មណ៍ឈឺចាប់ក៏ទម្លាយចេញមកត្រឹមយប់មួយនេះ សូប៊ីហាក់បីដូចជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់តែហូប៊ីដែលជាអ្នកស្តាប់បែរជាឈឺចាប់លេីសអ្នកនិយាយ100ដងទៅទៀត។ សូប៊ីជូតទឹកភ្នែកខ្លួនឯងហេីយក៏បែរខ្នងរៀបដេីរចេញព្រោះតែមិនចង់រត់ទៅលួងលោមអ្នកខាងនោះទៀតឡេីយ តែ...
ផឹប!!!
រាងតូចបែរជារត់ទៅអោបពីក្រោយខ្នងសូប៊ីនយ៉ាងណែដោយទូញយំសោកក្រោយខ្នងរបស់គេ
« ហ្ហឹកៗ...យេីងសុំទោស យេីងសុំទោស! កុំដេញយេីងអី ហ្ហឹក កុំដេញយេីងអី! »
« លែងខ្ញុំទៅបងប៊ី! »
« ទេយេីងមិនលេង »
« តេីបងចង់យ៉ាងមិចទៀតហេីយជាមួយខ្ញុំទៅហាស៎!!! »
អស់ទ្រាំសូប៊ីនស្រែកសម្លុតមួយទំហឹង ដែលសម្រែកនេះហេីយ ស្ទេីរតែអោយរាងរូចសន្លប់បាត់ចេញពីផែនដីទេ
« ហ្ហឹក..អ្ហឹក »
« បងចង់យ៉ាងមិចជាមួយខ្ញុំ បងស្រឡាញ៊ខ្ញុំទេបងនិយាយមក! »
« ហ្ហឹក....»
« ហេតុអីក៏បងចេះតែយំ បងជាមនុស្សប្រុសណា៎ »
« ហ្ហឹក .. »
« ប៊ី! ខ្ញុំដោះលែងបងហេីយ ខ្ញុំចាញ់ហេីយណា៎ ខ្ញុំមិនចង់ឈឺចាប់ទៀតទេ លែងខ្ញុំទៅ » ទោះបីជាដៃមាំក្រាស់ព្យាយាមទាញដៃតូចៗនោះចេញពីចង្កេះខ្លួនយ៉ាងណាក៏ទាញមិនទៅ រាងតូចគិតតែពីសង្ងំយំក្រោយខ្នង អោបចង្កេះមាំស្អិតដូចស្កតាំងម៉ែ
« ដៃស្អិតដូចតុកៃ អញមិនដែលឃេីញទេហា៎ » ប៊ីនរអូមួយភ្លេត
« បានហេីយលែងខ្ញុំទៅ » សូប៊ីន
« ឯងឈ្នះហេីយ!! ហ្ហឹក...យ៉ាងមិចសប្បាយចិត្តទេប៉ុណ្ណឹង! » ហូប៊ីស្រែកពីក្រោយខ្នងទូលាយនោះតែម្តង
« ហួសពេលហេីយបង កុំអោយខ្ញុំឈឺដូចនេះអី! » សូប៊ីន
« បងប៊ីលែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំ...ខ្ញុំឈឺក្បាលណាស់! ខ្ញុំចង់ទៅសម្រាក » សូប៊ីនព្យាយាមរេីចេញពីការចាប់អោបនេះ ព្រលេះដៃរាងតូចចេញផងជាមួយទឹកមុខដូចជាមិនស្រួលក្នុងខ្លួន មុខនាយឡេីងក្រហមរងាលខុសពីធម្មតា
« អត់ទេ យេីងមិនលេងឯងទេ »
« ខ្ញុំប្រាប់ថាអោយលេង! ប្រយ័ត្នខ្ញុំទ្រាំមិនបាន!!! » នាយស្រែកមួយវ៉ាស់អស់សម្លេងព្រោះក្នុងខ្លួនប្រែជាចម្លែក នាយរេីសខ្លួនចេញមករួចបែរមុខមកមេីលរាងរូចវិញព្រមជាមួយខ្យល់ដង្ហេីមធំកណ្តុល។ ឯហូប៊ីគិតតែពីយំយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ភ័យខ្លាចជាមួយសម្រែកនេះ។ សូប៊ីនហាក់បីដូចជាមានអាការ:យ៉ាងមិចមិនដឹង ពីលេីដល់ខ្លួនមុខក្រហមងាំង នាយកម្លោះតាមសម្លឹងមេីលរាងកាយហូប៊ីពីលេីដល់ក្រោម ពីក្រោមឡេីងទាំងលេបទឹកមាត់ហាក់ដូចជាចង់ប្រាថ្នាប៉ះពាល់រាងកាយនេះខ្លាំងណាស់។
បន្ទាប់មក...
« ខ្ញុំ..ខ្ញុំ...អ្ហឹម!! » នាយក្រាស់ចាប់ក្តោបមុខហូប៊ីរួចបន្តបឺតជញ្ចក់ត្រង់បបូរមាត់សុីជម្ពូមួយនោះដោយរោលរាលពេញប្រាណ។ នាយតូចហាក់ភាំងណាស់ ទឹកភ្នែកក៏ប្រដេញចុះ ឯដៃប្រឹងគក់ទ្រូងនាយក្រាស់ដឹបៗ
« អ្ហឹម..ល..លេង លេងទៅ!! »
« អ្ហឹស! អត់ទេ ខ្ញុំ..ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ មកតាមខ្ញុំឥឡូវនេះ » សូប៊ីលេីកបីកាយតូចឡេីងតម្រង់ទៅបន្ទប់ រួចបិតទ្វាចាក់គន្លឹះក្រឹប។ កាយតូចដូចសម្លីត្រូវបានបោះលេីពូកមួយទំហឹងតាមកម្លាំងបាយរបស់សូប៊ីន
« ហ្ហឹកៗ...ប៊ីនឯងកេីតអីទៅ...ឯង..ឯងចង់ធ្វេីអី? »
« មិនដឹងទេ ហេីយបិតមាត់បង ពេលនេះខ្ញុំចង់តែសុីបងទេ! » និយាយតែមាត់តែដៃក៏ដោះសម្លៀកបំពាក់លេីខ្លួនគ្មានសល់ អាចអោយហូប៊ីដែលនៅលេីគ្រែសម្លឹងឃេីញកូនចង្កឹះមួយផ្លែចង្អុលចំៗមុខគេ
« អាយឯងចង់ធ្វេីស្អីយេីង!! អ្ហឹម...» ស្រែកមិនទាន់បានចប់ស្រួលផង ក៏ត្រូវសប៊ីនចាប់បំបិតមាត់សារជាថ្មីញីញក់ញួសញង់ក្លែបមាត់រាងតូចសឹងតែជាំ។ ឯដៃទាំងពីរមួយចាប់សង្កត់ដៃតូចស្រឡូវឡេីងផុតពីក្បាល ឯដៃមួយខាងទៀតព្យាយាមដោះសម្លៀកបំពាក់លេីដងខ្លួនរាងតូចទាំងអស់ចេញគ្មានសល់។
« ហ្ហឹកៗ...ឈប់ទៅ ឈប់ទៅ »
« ទេ!!! ខ្ញុំមិនឈប់ជាដាច់ខាត ខ្ញុំត្រូវការបងណាស់់ហូប៊ី»
« ឯងឆ្កួតហេីយ ឯងឆ្កួតហេីយ!!! »
« ត្រូវខ្ញុំឆ្កួត ខ្ញុំនឹងឆ្កួតជាងនេះអោយបងមេីលមិនខាន » និយាយចប់នាយក៏ត្របាក់ដេីមទ្រូងទាំងពីររបស់រាងរូចពីម្ខាងទៅម្ខាង ខាំញិញច្បិច បណ្តាលអោយកាយតូចរមីលរមួលខ្លួនដូចអន្ទង់ត្រូវភ្លេីង
« អ្ហឹសៗ...ហ្ហឹកៗ ឈប់ទៅ »
« សឺត*ស្អាតណាស់ ហេតុអីក៏អូនក្រអូបយ៉ាងនេះហូប៊ី! »
មិនអស់ចិត្តនាយប៊ីនក៏ថេីបញួសញង់រាងកាយដែលនៅពីក្រោមខ្លួនពីកញ្ចឹងករហូតមកដល់កជេីង។ រាងតូចមិនអាចធ្វេីអ្វីបានត្រឹមដេកសម្រក់ទឹកភ្នែកពេលត្រូវគេប៉ះពាល់រាងកាយបែបនេះ បន្ទាប់មក...
« អ្ហឹក!!្ ហ្ហឹក...ឈឺណាស់កុំដាក់ចូលអី! » ដំបងសាច់បានលូនចូលក្នុងខ្លួនរាងតូចបានសម្រាច់ទៅហេីយ ហូប៊ីពេីងទ្រូងនឹងត្រកៀកទាំងក្តីឈឺផ្សារ តែសូប៊ីនហាក់ដូចជាពេញចិត្តណាស់ នាយក៏លេីងជេីងទាងពីររបស់រាងតូចមកដាក់លេីស្មារបស់ខ្លួនមុននឹងចាប់ផ្តេីមអង្រួនត្រកៀកចូលទៅជ្រៅៗដូចជាមិនយល់ថានេះជាយប់ដំបូងរបស់អ្នកខាងក្រោមនោះទេ
« សឺត*...ហ្ហាស់ »
« អ្ហឹក..ហ្ហឹកៗ...ទេកុំអី »
« ហ្ហឹកៗ...ឈប់ទៅអាឆ្កួត អ្ហាសស្រួលណាស់ »
« ហឹម? » នាយប៊ីនឆ្ងល់ ស្រួលក៏ឈឺអោយប្រាកដ?
« អូ៎មិញច្រឡំប៉ារ៉ូ! ហ្ហឹកៗ ឈឺណាស់ ឈប់ទៅ...ហ្ហឹកឈប់ទៅ » ហូប៊ី