កាត់មកខាងហូប៊ីជាមួយនឹងលោកមិកបុរសគ្រងឈុតយ៉ាងសង្ហាវិញ កំពុងតែនៅក្នុងឡាននៅឡេីយទេ ដោយអង្គរក្សរបស់លោកមិកជាអ្នកបេីកបរ ឯបាំងខាងក្រោយមិកអង្គុយមួយចំហៀងឯរាងតូចអង្គុយងាកមេីលទេសភាពទាំងស្នាមញញឹមរីករាយ
« ប៊ី! »
« បាទ! អេស! » គ្រាន់តែបែរមកភ្លាម មុខរាងតូចក្រមិចថ្ពាល់មូលក្លំមាមន្តស្នេហ៍ បានបែរទៅកៀកជាមួយមុខកម្លោះកូនកាត់ពីរសាសន៍នេះយ៉ាងស្និតស្នាល។ មិកស្លឹងមេីលមុខរាងតូចទាំងមិនហ៊ានដកដង្ហេីមបន្តិច ក្លិនកាយក៏ក្រអូបសាយភាពអន្ទាក់ដួងចិត្តកម្លោះមិកហេីយ
« អឺ..សុំទោស » នាយកម្លោះងាកចេញទាំងអៀន
« បាទ មិនមានអីឯណា និយាយចឹងមិកចង់នាំខ្ញុំទៅណាដែរ! » ហូប៊ីសម្តែងបោកបែបនេះពិតជាសមមិនគួរអោយជឿសោះ ព្រោះតែរាល់ដងស្រគត់ស្រគមណាស់ ឥឡូវបែរមកចាប់ដៃអ្នកកម្មោះពេញៗថែមទាំងឆ្លៀតអង្អែលទៀតផង។ ទាំងមិនដឹងថាការសម្តែងនេះជាចរន្តឆក់ទាញអង្រួនបេះដូងកម្លោះមិកនេះស្ទេីរឆ្កួត
« អឺ..គឺ..»
« សុំទោសមិន នេះជាអោកាសហេីយ » ប៊ីមេីលដឹងភ្លាមថានាយមានអារម្មណ៍យ៉ាងមិចតែពិតជាសុំទោសព្រោះនេះជាភារកិច្ច
« គឺ..គឺខ្ញុំនាំប៊ីទៅញុាំអាហារថ្ងៃត្រង់នៅភោជនីយដ្ឋានមួយកន្លែងដែលល្បីជាងគេ ប៊ីចង់ទៅទេ? »
« លោកមិកជាធម្មតាចូចចិត្តអាហារថ្លៃៗបែបនេះក៏អត់? »
« អត់ទេ និយាយតាមត្រង់ចុះប៊ី ខ្ញុំចូលចិត្តអាហារតាផ្លូវជាង ព្រះវាងាយ សាមញ្ញ នឹងមិនចាំបាច់រៀបឬកច្រេីន »
« អរ...» រាងតូចលាន់មាត់មួយម៉ាត់ មិននឹកស្មានថា កម្លោះកូនកាត់ពីរសាន៍លំដាប់នេះបែរជាមានចំណូលទៅអាហារតាមចិញ្ចេីមផ្លូវទៅវិញ វាសឹងតែមិនគួរអោយជឿ
« ចឹង យេីងទៅទីនោះវិញទៅ »
« ប៊ី...»
« មិក! ខ្ញុំសម្រេចតាមលោកណា ព្រោះខ្ញុំក៏ជាជនសាមញ្ញម្នាក់ដែរ ខ្ញុំមិនចេះហាយសូរអ្វីទេ » រាងតូចនិយាយទាំងស្រទន់ដាក់នាយ ធ្វេីអោយបេះដូងនេះរង្គោះរង្គេីទៀតហេីយ ពិសេសពួកគេទាំងពិតថែមទាំងកាន់ដៃគ្នាក្នុងឡានយ៉ាងស្និតស្នាល តែសម្រាប់ហូប៊ីវិញអារម្មណ៍គេគឺគ្មានអ្វីនោះទេ។
ឡានលំដាក់ខ្ពង់ខ្ពង់គួរជាទីគោរពពេញចិត្តបានមកឈប់ពីមុខកន្លែងកម្សាន្តមានដូចជាទងហោះ ឡានបុកគ្នាជាដេីម។ល។ កាយល្អិតញញឹមទាំងស្រស់ស្រាយ កាលមកឃេីញទិដ្ឋភាពបែបនេះ ហេតុតែកាលពីនៅជាមួយម្តាយគេមិនដែលសូម្បីតែជិះទងហោះ
« ពេញចិត្តទេ ទីនេះខ្ញុំឧស្សាហួមកលេងណាស់! » មិកចុះមកពីក្រោយរាងតូចហាក់ដូចជាតួអង្គជាខែលការពារអិញ្ចឹង
« ហិគឺខ្ញុំ..» ប៊ីស្រាប់តែភាំងពេលបែរមកនិយាយជាមួយមិកស្រាប់តែឃេីញមិកជាសូប៊ីនទៅវិញដែលកំពុងតែឈរញញឹមដូចជាកូនក្មេងមានស្នាមខួចមកកាន់គេយ៉ាងស្រស់
« បងប៊ីចង់លេងអត់ខ្ញុំនាំបងទៅលេង! »
« សូ...សូ..ប៊ីន! »
« ហូប៊ីគឺខ្ញុំណា ហូប៊ី!! » មិកក៏បានដាស់ស្មារតីរាងតូចមកវិញ។ ហូប៊ីភ្ញាក់ចេញពីការស្រមៃភ្លាមហេីយក៏នឹកហួសចិត្តដែលសុខៗក្មេងនោះមកលេខមុខឡេីងបែបនេះ
« នេះប៊ីកេីតអីអត់? » មិកព្រួយជាខ្លាំង នាយចាប់កាន់ដៃតូចជាប់ហេីយលេីកមកអង្អែលសួរគេបញ្ជាក់
« ខ្ញុំមិនអីទេ តោះមិកលោកទៅលេងកន្ត្រកហោះមួយនេះទេ »
« តែវាខ្ពស់ណាស់ ប៊ីអាចនឹង...អូយប៊ីយឺតៗ » មិកទៅមុខហោះស្ទុយដូចជាមានសត្វស្អីទាញតែការពិរគឺជាហូប៊ីជាអ្នកទាញទៅវិញទេ ហេតុតែមិនចង់អោយនាយនៅនិយាយច្រេីនទេីបទាញដៃរត់ចូលកន្លែងកម្សាន្តយ៉ាងរីករាយ។ ពួកគេបានចំណាយវេលារួមជាមួយគ្នា មានទាំងសម្លេងសេីចក្អាកក្អាយ ចេញបីដួងចិត្តពិតរបស់មិក តែហូប៊ីគេក៏សប្បាយមេនគ្រាន់តែមិនមេនជាស្នេហា។
កាត់មកខាងផ្ទះគ្រួសារមហាវ៉ល់វិញ
ពួកគាត់បានជុំគ្នានិយាយរឿងរ៉ាវអស់មួយចំនួនធំរហូតនិយាយចុះឡេីងលេចរឿងដល់ហូប៊ីជាមួយសូប៊ីនទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ប៊ីនគ្រាន់តែលឺដល់ឈ្មោះខ្លួនជាមួយប៊ីភ្លាម គេស្រាប់តែចង់ងេីបចេញពីសាឡុង
« អូយម៉ាក់ ឈឺពោះចង់ជុះអាចម៍ ព្រឹកមិចកូនភ្លេចថាអត់ទាន់ជុះអាចម៍ផង! » សូប៊ីនរកលេស
« គ្មានទេអាពៅ ឆាប់អង្គុយចុះដោះស្រាយអោយដឹងរឿង » ថេយ៉ុងនឹងជីមីនក៏ប្លែកចិត្តជាមួយពីរអ្នកនេះដែរទេីបទាញដៃឃាត់មិនអោយទៅប្រេីភ្នែកពិភាត
« អូយបងថ្លៃខ្ញុំឈឺជុះអាចម៍មេនទេនណា៎!! »
« កុំមករកលេសឈឺអាចម៍ យេីងដឹងចរិកឯងច្បាស់ណាស់អាពៅ និយាយមកឯងកេីតអី? » ជុងហ្គុក
« មេនហេីយអាពៅ កេីតអីប្រាប់ពួកបងបាន » សូហ្គាក៏សួរទាំងបារម្ភម្នាក់ទៀត
« អត់មានអីមេន ខ្ញុំឈឺអាចម៍ណាស់ អោយខ្ញុំទៅអាចម៍សិនទៅ!! » នាយប៊ីននៅតែប្រកែកទោះបងថ្លៃទាំងពីរខំចាប់ដៃជេីងអោយនៅយ៉ាងណាក៏ដោយ
« ម៉ាក់ ប៉ា ជួយផងវាចង់រត់គេច! » ថេយ៉ុងនឹងជីមីនស្រែកអោយពួកគាត់ទាំងពីរជួយ
« ហឺត! រឿងសម្ព័ន្ធយេីងមិនចង់ដឹងទេ! តោះប្តី យេីងទៅហាន់នីម៉ូនក្នុងបន្ទប់វិញ អូយះ! » លោកជីនហេតុតែធុញទ្រាន់នឹងរឿងកូនៗក៏ទុកផ្លូវអោយពួកគេរៀនដោះស្រាយដោយខ្លួនឯងទៅ។ លោកណាមជូនបានលេីកបីប្រពន្ធទាំងញញឹមឡេីងទៅរកទីស្ងប់សុខបាត់តែពីរអ្ន្នកឯក្នុងបន្ទប់បាត់ទៅ។
« បងថ្លៃលេងខ្ញុំ ប្រយ័ត្នខ្ញុំអាចម៍ដាក់ក្បាលរបស់បង មិនដឹងបងថ្លៃណា! » ប៊ីន
« ឯងហ៊ានអាប៊ីន?? ពួកបងសួរឯងតាមសម្រួលមិចឯងមិនឆ្លេីយ នេះមានបញ្ហាឯងចេះដុះស្លាបលាក់ពួកបងហេីយឬ?? » ម្តងនេះសូហ្គាជារៀបច្បងថាតបទៅម៉ាត់ៗយ៉ាងចុកនិយាយសម្តីដោយប្រាកដប្រជាក៏ប្រែអោយសូប៊ីនស្ងៀមមួយរំពេច ហេីយព្រមអង្គុយចុះដោយសន្តិវិធី
« ខ្ញុំ...ខ្ញុំ...»
« បងជាបងឯង បងមេីលឯងមកតាំងពីតូច ឯងសុខសប្បាយ សម្តែង ឈឺ កេីតទុក្ខ បងមេីលដឹងទាំងអស់ឯងគ្មានសមត្ថិភាពមកលាក់ពួកបងបានទេសូប៊ីន! » ជុងហ្គ្កជាអ្នកនិយាយថែមទាំងប្រេីទឹកមុខប្រាកដប្រជាសួរទៅគេក្នុងនាមជាបង
« បងប្រុស ខ្ញុំ...»
« ខ្ញុំយ៉ាងមិច? មានបញ្ហាអីនិយាយប្រាប់ពួកបងមក បងថ្លៃឯងគេក៏បារម្ភពីឯងដែរ! » សូហ្គានិយាយបែបនេះ បងថ្លៃគេទាំងពីរអង្អែលខ្នងគេស្រាលៗក្នុងនាមជាគ្រួសារតែមួយ មានបញ្ហាអីក៏គ្រួសារយេីងនេះឯងនៅខាងយេីងគ្រប់នាទីនោះ។ សូប៊ីនដកដង្ហេីមធំទាំងឆួលណែនក្នុងទ្រូងមុននឹងនិយាយទៅកាន់ពួកគាត់អំពីរការពិត...
« ខ្ញុំព្រមដោះលែងបងប៊ីហេីយបង! យកគាត់ទៅផ្ទះគាត់វិញទៅ! »
« ឯងលែងស្រឡាញ់គេហេីយ? » ថេយ៉ុង
« នៅ! តែ...»
« តែយ៉ាងមិច? » ជីមីន
« គេមិនបានស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ!...គេនិយាយថាចាត់ទូកខ្ញុំត្រឹមតែជាប្អូនរបស់គេកន្លងមក ទោះខ្ញុំខំយកចិត្តគាត់យ៉ាងណាក៏ចុងក្រោយខ្ញុំគ្មានឈ្មោះអ្វីក្នុងបេះដូងគាត់ដែរ! ការស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំធ្វេីអោយគាត់ឈឺចាប់គាត់ខ្លាច គាត់ធុញ គាត់អង្វរអោយខ្ញុំដោះលែងគាត់ទៅ!..ខ្ញុំ...ខ្ញុំគ្មានជម្រេីសទេបង ក្រៅពីបណ្តោយអោយមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ទៅតាមផ្លូវរបស់គេវិញ ស្នេហាមិនអាចបង្ខំបានទេ ខ្ញុំហត់ គាត់ក៏...ហត់ដូចគ្នា! ពួកយេីងពីរអ្នកដល់ផ្លូវបំបែកហេីយ!»
ប៊ីរៀបរាប់ពីអារម្មណ៍ទាំងប៉ុន្មានព្រមជាមួយរឿងហេតុកាលពីយប់មិញប្រាប់ទៅបងថ្លៃទាំងពីរនឹងបងប្រុសទាំងពីរទាំងអារម្មណ៍ខូចចិត្តជាខ្លាំង គេនិយាយចប់ហេីយទឹកភ្នែកកូនប្រុសស្រស់មកដោយគ្មានសម្លេងអ្វីទាំងអស់
។នេះសបញ្ជាក់ថា គេពិតជាឈឺចាប់ចេញពីបេះដូងដោយប្រាកដ
« ឯងចង់បោះបង់ត្រឹមនេះឬ? » សូហ្គាសួរបញ្ជាក់ព្រោះហាក់យល់ថានេះមិនមេនជាពូជគេសោះ
« ស្នេហាមិនអាចបង្ខំទេ ខ្ញុំបង្ខំគាត់មករហូតហេីយ គួរដល់ពេលហេីយ » សូប៊ីន
« អន់ណាស់! » ជុងហ្គ្កុកនិយាត្រឹមមួយម៉ាត់ថាអន់
« នែអាប្តីចង្រៃ មកថាអោយប្អូនថ្លៃអូន! អាយាសក្បាលឥឡូវហែង! » ថេយ៉ុងចេញមុខមកការពារ
« ឯងមិនគួរណាចាប់ជាតិមកជាមួយពូជយេីងទេ! ព្រោះថាពូជយេីងជាពូជចម្បាំង គ្មានពាក្យថាចុះចាញ់ងាយៗទេ! » សូហ្គា
« ពូជអ្នកចម្បាំងហេសស៎អាកញ្ចាស់ »
« អូយៗ ជីមីនបងឈឺ! មិនចេះថ្នមប្តីទេ! »
ជីមូនទាញច្រចៀកសូហ្គាសឹងតែដាច់ ខ្នាញ់សុទ្ធតែនិយាយថាពូជអ្នកចម្បាំង ទាំងដែលការពិតប្រពន្ធវៃរាល់ថ្ងៃ។
« ឯងមិនអាចបង់ត្រឹមហ្នឹងទេ បងសូមប្រាប់ឯងអោយហេីយ ស្រឡាញ់គេត្រូវក្លាហាន! មុខក្រាស់ ចរិកថោក! »សូហ្គាជួយបង្រៀនថែម
« មិនអាចទេ ខ្ញុំមុខក្រាស់មករហូត ខ្ញុំលន់តួក្លាហានមករហូតហេីយ ខ្ញុំបោះបង់ហេីយ បងប្រុស ភារកិច្ចនេះចប់យកគេទៅអោយម៉ាក់គេវិញទៅ ផ្តាំសុំគាត់ផងដែលខ្ញុំលួចកូនគាត់មក ខ្ញុំងងុយហេីយ សុំទៅគេងមុនហេីយ! » និយាយចប់ភ្លាម ប៊ីនជូតទឹកភ្នែកចេញ ញញឹមទាំងបង្ខំក្នុងចិត្តឈឺចាប់ជាពន់ពេក។ នាយកម្លោះតម្រង់ទៅបន្ទប់គេងវិញក្រោមទឹកមុខក្រៀមក្រំពីបងប្រុសនឹងបងថ្លៃគេទាំងពីរ
« តែខ្ញុំថា...ប៊ីមិនមេនមិនស្រឡាញ់សូប៊ីនទេ » ថេយ៉ុងចាប់ផ្តេីមចេញយោបល់
« មិចក៏អូនគិតបែបហ្នឹង? » ជុងហ្គ្កក
« ប៊ីជាមនុស្សទន់ភ្លន់ តែគេមាត់រឹង ខ្ញុំជាមនុស្សអាចមេីលក្រសែរភ្នែកមនុស្សធ្លុះ ក្រសែរភ្នែកប៊ីឥឡូវមេីលមកប៊ីនទាំងចម្លែក មិនដូចពីពេលដំបូងៗទេ ខ្ញុំគិតថាគេគ្រាន់តែមាត់រឹងឬមួយប្រកាន់នូវគោលជំហរណាមួយតែប៉ុណ្ណោះ » អ្នកទាំងអស់គ្នាក៏គិតពីសម្តីថេយ៉ុងបន្តិច និយាយមកគឺដូចការពិតមេន
« ខ្ញុំក៏យល់ចឹងដែរ គេអាចនឹងមាត់រឹង វាមិនដែលមនុស្សនៅជិតគ្នារាល់ថ្ងៃគ្មានអារម្មណ៍ស្អីបន្តិចទេ ខ្ញុំឃេីញសូប៊ីនតាមយកចិត្តហូប៊ីដូចឆ្កែ» ជីមីន
« អូនចង់ថាប្អូនបងឆ្កែ? » សូហ្គាសម្លក់ប្រពន្ធ
« ក៏ស្រដៀង! » នាយប្រពន្ធឌឺថែម
« ហឹស យ៉ាងណាបងមិនអាចអោយប្អូនបងមកបាក់មុខរឿងញ៉ែប្រុសធ្វេីប្រពន្ធប៉ុណ្ណឹងទេ! » សូហ្គា
« មេនហេីយបងប្រុស កុំអោយឈ្មោះគ្រួសារយេីងអសោច » ជុងហ្គ្កននឹងសូហ្កាក៏ញញឹមរកគ្នាទាំងមានគំនួច
« បងទាំងពីរចង់ធ្វេីអី? »
« ធ្វេីអីក៏បានធំហេីយ! តោះយេីងទៅមេីលប្រុសបារាំងតូចច្រឡឹងសុីកសុីវិញ! » សូហ្គានឹងជុងហ្គុកក៏កៀកកគ្នាចេញទៅក្រៅបាត់ថែមទាំងលួចបញ្ឆេសចិត្តប្រពន្ធពីក្រោយថែទៀត អត់មិនបានប្រពន្ធនាយទាំងពីរដកស្បែកជេីងដេញគុបព្រៀត។