Ik word wakker met een lach op mijn gezicht. Tot het tot me doordringt wat ik gisterenavond allemaal heb gedaan. Shit, denk ik in me zelf. Ooh ik mag nooit meer zo veel drinken. Ik kleed mij aan en beschaamd over gisteren ga ik naar beneden. Ik hoop maar dat er niemand in de keuken is. Als ik beneden kom zie ik dat er niemand is. Ik zucht en open de ijskast. Ik pak er iets uit om te eten en een glas water en zet me aan tafel. Ik hoor iemand aankomen en houd mijn adem in bang dat het Mason of nog erger Lucas is.
'Hey liefje hoe was het gisteren?' vraagt mijn moeder. Ik laat de lucht uit mijn longen glijden blij dat het mijn moeder maar is en dat de jongens niks gezegd hebben.
'Cava.' is het enige dat ik zeg.
'En heb je al vrienden kunnen maken?' vraagt ze duidelijk nieuwsgierig zoals altijd. Ik neem een hap en dan komen de herinneringen terug. Ik heb gisteren met iemand gepraat en gedanst. Zij was eigenlijk de reden dat ik zoveel gedronken had of überhaupt alcohol gedronken had.
'Ik heb met iemand gepraat ja, ze leek wel leuk.'
'Ooh wat goed voor je. Ik ben heel blij dat je al iemand kent als je morgen naar school gaat. Je zou natuurlijk Mason en Lucas kennen maar dat is toch anders.' Ik lach en blijkbaar is dat voldoende want ze begint over iets anders.
'Misschien kunnen we gezellig gaan winkelen en dan iets gaan eten?' vraagt ze.
'Een andere keer', zeg ik snel 'ik zou nog graag mijn dozen uitpakken zodat alles opgeruimd is voor school begint. Door het feestje had ik daar gisteren geen tijd meer voor.' Ik eet snel alles op en drink nog wat en ga dan terug naar mijn kamer om te beginnen met het uitladen van de dozen. Ik neem mijn tijd om alle dozen uit te laden. Op die manier moet ik mijn kamer niet verlaten en kan ik niemand tegenkomen.
Ik ben halverwege het uitpakken van de dozen als ik wat hoor in de gang.
'We gaan straks uiteten dus zie dat jullie op tijd klaar zijn. Om 6 uur vertrekken we.' Roept mijn moeder de gang in waarna ik de deur van Mason en Lucas dicht hoor slaan. Mijn stresslevel stijgt direct, nu weet ik dat ik het niet lang meer kan uitstellen om hun te zien. Ik probeer om me te focussen op het instaleren van al mijn spullen maar de ergste scenario's gaan door mijn hoofd. Ik hoop echt dat ze alles wat er gebeurd is gisteren voor hun houden en dat niemand op school weet wat er gebeurd is. Oké het plan voor deze avond, ik ga douche en proberen de avond door te komen zonder mezelf belachelijk te maken. Dat moet lukken. Toch?
De douche deed deugd. Het warme water heeft mijn spieren wat kunnen ontspannen. Ik ben helemaal ontspannen als ik de kamer verlaat maar blijkbaar had Lucas net hetzelfde idee. Wanneer hij langs me loopt knipoogt hij naar me. Ik voel de stress terug naar boven komen.
'Kunnen we even praten?' vraag ik in de hoop dat dit uitgepraat is voor ik met hem aan tafel moet gaan zitten.
'Ja hoor, maar we moeten wel op tijd zijn anders word je moeder boos. Niet dat het mij wat uitmaakt maar jou misschien wel.' zegt hij met een glimlach. We gaan mijn kamer binnen en hij zet zich op het bed. Voor alle veiligheid beslis ik toch maar gewoon op mijn bureaustoel te gaan zitten.
'Oké waarover wilde je het hebben.'
'Nauw, ik wil mijn excuses aanbieden voor gisteren.' Ik kijk naar de grond in de hoop dat hij de schaamte niet op mijn gezicht ziet.
'Dat heb je gisteren al genoeg gedaan hoor, het overkomt iedereen wel eens. Volgende keer minder drinken en dan komt het wel goed.' zegt hij met een glimlach. Ik zucht.
'Dat is niet wat ik bedoelde. Ik had het over gisteren toen je water kwam brengen en op mijn bed kwam zitten.'
'Aah dat herinner je nog. Haha dat was niet jouw fout, ik ben gewoon heel aantrekkelijk. Je zou verbaasd zijn hoe vaak me dat al is overkomen.' Nu kan hij zijn lach niet meer inhouden. Zijn lach moet over heel het huis te horen zijn.
'Haha, lach er maar mee. Ik drink nooit meer dat staat vast.' Ik ben nog altijd beschaamd om wat er gebeurd is maar ik ben blij dat hij er mee kan lachen.
'Euhm, zouden we dit ook onder ons kunnen houden?' hoopvol kijk ik hem aan.
'Schaam je je nu omdat we gekust hebben? Weet je hoeveel meiden jaloers zouden zijn. Als er iemand dit zou voortvertellen dan zou jij het moeten zijn.'
'Dat is zeker niet iets waar ik trots op ben.'
'Oh je raakt mijn ego.' Hij brengt zijn hand naar zijn borstkast.
'Ik ben zeker dat jou ego groot genoeg is om dat aan te kunnen.' Nu is het mijn beurt om met hem te lachen. 'Maar we houden het dus tussen ons?' vraag ik om toch zeker te zijn.
'Ja hoor als jij niet wilt dat iedereen het weet vind ik dat best.'
'Oh ik ben blij dat we dat opgelost hebben. Bedankt dat je het voor je wilt houden.' Ik zucht, ik ben echt blij dat we dit nog even hebben kunnen bespreken voor we vertrekken en dat hij het voor zich wil houden. Ik hoor mijn moeder de trap op schreeuwen dat we gaan vertrekken. We staan allebei op en lopen de trap af. Mijn moeder en Phil stappen in een auto en ik zie dat Mason en Lucas met hun auto rijden. Ik weet niet bij wie ik in de auto wil zitten. Mijn moeder gaat een kruisverhoor houden en daar heb ik echt geen zin in en Mason gaat waarschijnlijk weer boos zijn zonder reden. Beide opties zijn dus niet echt iets om naar uit te kijken. Terwijl ik in tweestrijd ben over in welke auto ik moet stappen hoor ik Mason roepen dat ik in moet stappen. Verbaasd loop ik naar zijn auto en stap in.
'Wat je gisteren gedaan hebt was niet oké. Laat dat niet nog eens gebeuren.' Is het eerste wat hij zegt nadat hij de oprit is afgereden.
'Ten eerste ik drink normaal nooit zoveel, dat spul was gewoon straffer dan ik dacht. En ten tweede bepaal ik zelf wat ik doe. Als dat inhoud om te drinken en mij te amuseren dan doe ik dat. Daar hebt jij niks over te zeggen.' Zeg ik een beetje geïrriteerd.
'Alles wat jij doet heeft effect op ons, laat dat duidelijk zijn.' De rest van de rit blijft het stil. Als we bij het restaurant aankomen stap ik direct uit. Ik word zot van hem. Hij heeft altijd maar commentaar en denkt dat hij alles is. Alsof de wereld rond hem draait. Ik kan hem nu al niet meer uitstaan en we kennen elkaar een dag. Als we het restaurant binnen komen lijkt het alsof de mensen daar ons al kennen. Of de rest toch. Een serveerster brengt ons naar onze tafel. Ik ga naast Lucas zitten en over Mason. De serveerster kijkt me raar aan alsof ik haar lief heb afgepakt ofzo. Iedereen lijkt al te weten wat ze willen dus ik kies maar een slaatje daar kan je niks mee verkeerd doen en ik heb vandaag nog niet de kans gehad om te gaan lopen dus ik mag niet te vettig eten. Als ik ooit een lief wil krijgen moet ik zien dat ik niet te veel bij kom en liefst zelfs nog wat vet verlies. Zoals verwacht begint mijn moeder weer met haar verhoor. Ze wilt weten hoe het gisterenavond was en of het gezellig was samen. De jongens lijken haar te negeren dus moet ik wel antwoorden.
'Ja het was best gezellig maar het was nogal druk dus we hebben elkaar niet veel gezien. Maar ik heb wel een paar mensen leren kennen.' Ik hoop maar dat ze niet te veel aandacht besteed aan het feit dat ze me alleen hebben gelaten, ik hoop dat door te zeggen dat ik al wat mensen ken dat ze de rest zo laat.
'Ik ben heel blij dat te horen. Ik kan niet wachten om ze te ontmoeten. En heb je nog knappe jongens gezien?' vraagt ze. Ik verslik me en zie Lucas naast me lachen. Ik geeft hem snel een stamp onder tafel en zijn lach verdwijnt.
'Nee niet echt.' Zeg ik in de hoop dat ze dit onderwerp laat rusten.
'Misschien dat Lucas of Mason je kunnen voorstellen aan één van hun vrienden.'
'Ja dag gaat echt niet gebeuren.' Hoor ik Mason geïrriteerd zeggen. Wat is dat toch met hem. Altijd zo snel op zijn tenen getrapt.
'Hebben jullie al iets geregeld voor morgen vroeg?' vraagt mijn moeder. Niet-begrijpend kijken we haar alle drie aan.
'Jij hebt geen auto', zegt ze terwijl ze me aankijkt 'dus je zult met de jongens moeten meerijden.'
'Wat?!' zeggen ze beide net iets te luid waardoor iedereen onze kant opkijkt. Mijn moeder kijkt naar Phil die tot nu toe op zijn GSM bezig was.
'De auto heeft vertraging dus komt pas ten vroegste volgende week, dus jullie zullen haar een lift moeten geven naar school. Wanneer haar auto er is zien jullie maar hoe jullie het doen.' zegt Phil.
'Wat?!' zeggen we nu alle drie.
'Een hele week. Dat meen je toch niet.' zegt Mason.
'Ik krijg een auto?' vraag ik niet-begrijpend.
'Ja, zodra ik hoorde dat je bij ons kwam wonen hebben we er één besteld.' Ik kan mijn oren niet geloven. Ik krijg een auto. Zomaar alsof het niets is. Ik ben helemaal verbouwereerd als ze het eten komen brengen maar de rest begint met eten alsof ze niet juist hebben gezegd dat ik een auto krijg.
Tijdens het eten werd er niet veel meer gezegd. Ik ben nog steeds niet goed van wat er juist allemaal gezegd is geweest. Als we naar huis rijden stap ik bij Mason in de auto, hij zegt niks dus vermoed ik dat hij geen zin heeft in een discussie. Wanneer we terug zijn zegt hij: 'Morgen 8 uur aan de auto als je te laat bent ga je maar te voet.' waarna hij in zijn kamer verdwijnt. Ik pak de laatste dozen uit en kruip daarna mijn bed in. Het beloofd nog een vermoeiende week te worden dus ik kan de slaap goed gebruiken.