Family Traditional!
"HANSLEY POV'S"
"Iho, Ano at nakatulala ka lang riyan sa upuan? Wala ka bang pasok ngayon? Ayos ka lamang ba?"
"I'm Fine"
"May nangyari ba sayo? Halata Ang lungkot sa mga mata mo Iho, May problema ka ba?"
Napatingin Ako Kay Manang Anna na maagang naglilinis sa buong Sala habang Ako naman ito at nakatunganga at walang balak tumayo.
"Uminom ka na naman ba Ng alak? Aba'y Ang dami nitong bote! Ayy Nako ikaw talagang Bata ka! Wag mo naman sirain Ang katawan mo sa kakainom, Patpatin ka na nga inaabuso mo pa, Ano bang problema mo? Pwede mo namang sabihin sakin Hindi yong sino-solo mo lang Ang problema mo, Ako'y makikinig lamang sayo"
Napangiti Ako sa sinabi niya habang tinitipon yong ilang bote ng alak na ininom namin kagabi Kasama si Nathan at Juanito.
Hindi na naman mawala Ang nangyari kahapon na Paulit ulit Kong naaalala kahit binabaliwa ko ay kusang nagpa-flash sa isip ko Ang lahat Ng nangyari.
She kissed Xhyl in front of me and that's Fucking Hurt me!
She's Fucking hurt me!
I thought Mahal Niya talaga Ako, Niloloko Niya lang Ako!
Bakit sa tuwing magkasama kami natural Ang mga ngiti Niya at Pakiramdam ko Masaya siyang Kasama Ako pero Ang Hindi ko alam nagpapanggap lang Pala Siya.
Lane! Bakit Ikaw pa?
"Inumin mo ito Ng mawala Ang hang over mo at makapasok ka pa, may pagsusulit kayo ngayon Hindi ba?"
"Thanks"
Walang kagana gana Kong kinuha ang isang basong gatas na iniabot Niya at kaagad ko iyong tinunga.
"Dahan Dahan lang mainit-init pa iyan at baka ika'y mapaso, Ipinagluto na kita Ng almusal, kumain ka nalang kung ika'y nagugutom na at ako'y maglilinis pa sa loob Ng silid mo"
"Ma-nang"
Akmang tatalikuran Niya Ako Ng tawagin ko Siya at ngumiti.
"Maraming Salamat sa pag aalaga mo sakin kahit Hindi mo Ako kaano-ano"
"Walang anuman iho, Naging malapit ka na Rin sakin kaya sinusuklian ko lang Ang kabutihan na natanggap ko Mula sayo, Oh siya ako'y maglilinis na, wag mong kalimutang kumain Ng almusal Bago ka pumasok"
Pinanuod ko siyang maglakad palayo sa pwesto ko kaya Wala sa sariling tumayo Ako at ininat Ang buong katawan.
Pakiramdam ko buong magdamag akong nagbuhat Ng Mabibigat na bagay dahil sobrang sakit Ng katawan ko, naririnig Kong tumutunog Ang lahat Ng Buto ko at Ang sarap sa Pakiramdam.
Naglakad Ako papunta sa kusina at napatingin sa mesa Ng may nakahanda na ngang pagkain roon, napangiti nalang Ako at lumapit para umupo.
Hindi na Ako magtataka dahil minsan Niya itong ginagawa sakin tuwing may hang over Ako o kaya naman nilaglagnat, minsan lang Rin Kasi akong magluto lalo pa at tinatamad na Ako tuwing umuuwi galing Ng school.
Panay order lang Ako Ng pagkain kaya iyon Ang nakasanayan ko pero iba parin kapag si Manang Anna Ang nagluluto sakin, masarap siyang magluto at Ang pinakapaborito ko sa lahat Ng mga niluluto Niya ay Ang sinangag na kanin at hinahaluan Niya iyon Ng itlog at karne na talaga namang sobrang napakasarap at mukhang iyon nga Ang niluto Niya sakin ngayon.
Nakangiti akong sumandok Ng sinangag na kanin at may Kasama pang hotdog, tuna, may sinabaw pang karne Ng baboy, Adobong manok at Isang basong gatas na Hindi mawawala.
Makakadalawang basong gatas pa yata Ako ngayon.
Si Manang Anna ay nakatira sa probinsya kaya Hindi na Ako magtataka kung Bakit Ganito Ang pinapakain niya sakin, namumuhay siyang simple lang kaya iyon Rin Ang tinuturo Niya sakin.
Kahit sandali ay nakaramdam Ako Ng saya Ng maisip na may nagmamahal parin sakin kahit malayo Ako sa totoo Kong pamilya.
Naalala ko Kay Manang Anna si O bāchan dahil ganoon Rin Siya mag alaga sakin kahit wala akong sakit, alagang alaga Niya Ako.
Si Itoko!
Hindi na Siya bumalik pa kagabi kaya nakaramdam na naman Ako Ng lungkot dahil Hindi parin Niya Ako tanggap na kadugo Niya, inihatid Niya nga Ako Kaso iniwan Niya Rin Ako.
Ang sakit niyang maging kamag anak dahil Hindi Siya basta-bastang nagpapapasok Ng tao sa Buhay niya, nahihirapan akong pakisamahan Siya dahil iba iba Ang tinatahak naming Buhay.
Kunot noong inubos ko Ang lahat Ng inihain ni Manang habang hawak hawak Ang sariling dibdib, kumikirot Ang puso ko sa sakit at Hindi ko alam kung bakit.
Nawawalan na Ako Ng pag asang matatanggap niya Ako bilang pinsan Niya, walang emosyon Niya akong tinitingnan at iyon Ang masakit dahil Hindi Niya parin Ako tanggap.
"Tsk! Are you crying? Panget sa lalaki Ang umiiyak para Kang asong ulol!"
Nagulat Ako sa biglang pagsulpot Niya sa harapan ko habang umiiling.
"I-toko? Pa-Paano ka nakapasok?"
"Sa pinto! Paano ba pumasok?"
Pamimilosopong sagot Niya sa tanong ko.
Nakasuot na Siya Ng school uniform at mukhang papunta na Siya sa DWU.
Anong ginagawa Niya rito?
"What are you doing here?"
"Baka naghuhuli Ng ibon? Tsk! Mag ayos ka na sabay tayong Papasok!"
Lihim akong napangiti Ng marinig Ang sinabi niya at Ramdam ko Ang tibok Ng puso ko.
Ang sweet naman Pala Ng babaeng to ehh!
"What are you waiting For? Gusto mo bang Ako pa Ang magbihis sayo Puti?"
"Anong Puti?"
Kunot noong tanong ko Ng tawagin Niya akong puti na Hindi ko alam kung saan Niya napulot.
"White"
Taragis! Ininglish Niya lang.
Naalala ko Ang tawag Sakin ni Sofia "DATU PUTI?"
Tangina! Datu Puti Silver Swan!
"Bakit mo Ako tinawag na Puti? Kasi maputi Ako?"
"OO! Parang Bangkay!"
"A-nong!"
Sinamaan ko Siya Ng tingin ngunit sinenyasan Niya akong magbihis dahil malapit na raw kaming malate sa exam Namin ngayong araw.
Kinindatan ko siya habang tumatakbong lumayo sa kinaroroonan niya at pumasok sa loob Ng kwarto.
Naabutan ko si Manang Anna na mina-mop Ang sahig, tumayo Siya Ng makita ako.
"Tapos ka na bang kumain iho? Naubos mo ba Ang niluto ko?"
"Yes Manang, walang natira"
"Aba'y Ang laki naman Ng ngiti mo iho, May nangyari ba?"
Tanong Niya habang nagmomop parin sa sahig.
"Manang, Nandiyan ho Ang pinsan Ko yong babaeng nagpunta rito kagabi"
"Iyon bang mukhang tomboy?"
"Hahahahahaha.... Bakit niyo po nasabing tomboy Siya manang?"
Natatawang wika ko habang kinukuha yong towel sa ibabaw Ng Kama, nakahanda narin Ang susuotin Kong school uniform.
"Aba'y parang lalaki siyang maglakad at Hindi iyon kaaya-aya sa Isang babaeng may magandang Mukha na kagaya Niya, Iyan bang pinsan mo iho ay may karelasyon na babae?"
Bulong Niya sakin kaya natawa na naman Ako.
"Hahahahaha Wala Manang, Nako wag mong sabihin sa kaniya Ng harapan Yan at baka kung Ano pang mangyari sayo"
"Bakit? Nambubogbog ba Ang batang yon?"
"Mas Malala pa sa bugbog Manang"
Nakita ko sa Mukha Niya Ang takot kaya natawa na naman Ako.
"Nagbibiro lang ho Ako Manang, masyado naman kayong seryoso, Mabait naman si Apple katunayan Nga ay Hindi naman Siya nananakit kahit binubully na Siya Ng lahat sa school Namin kaya Hindi Ako nagsisising maging pinsan Niya"
"Iho, Mukha pa siyang lalaki sayo"
"Manang naman.. Binibiro niyo ho Ako, sinasabi mo bang bakla Ako?"
"Aba'y Wala akong sinabing ganiyan iho"
"Hahahahahahahahaha"
Pareho kaming natawa kaya sinaway Niya akong malalate na Ako sa exam Namin at baka magalit pa si Tomboy.
Ang tawag Niya Kay Itoko ay Tomboy.
"Kahapon lamang kita nakitang pumunta rito iha, Pwede ko bang malaman Ang pangalan mo?"
"Nako Manang wag na kayong magtanong sa Isang Yan, pilosopo Ang babaeng Yan!"
Natatawang wika ko na ikinangiti lang ni Manang habang si Itoko naman at nakamasid lang sa Amin.
"Umalis na kayo iho at baka ay mahuli kayo sa pagsusulit niyo ngayong araw, nagagalak kitang makilala iha, Itong pinsan mong si Hans ay matagal ko Ng pinagsisilbihan at itinuring ko na siyang anak"
"Manang Hindi naman kita katulong, sadyang Gwapo lang Ako kaya ka lumapit sakin para kusa akong pagsilbihan"
"Mapagbiro ka talaga iho"
"Manang Mauna na ho kami, maraming salamat sa pagkain, Let's go Itoko"
Hinili ko Ang kamay Niya ngunit nagtaka Ako Ng Hindi Siya kumikilos at nakatingin lang Kay Manang.
"I don't trust old people like you, but you won my cousin's heart, May utang na loob Siya Sayo!"
Napanganga Ako sa sinabi niya Nakita ko Ang sakit sa Mukha ni Manang kaya hinila ko na Si Itoko palabas Ng condominium.
"Why did you tell her that? You hurt Manang Anna, Mabait Siya sakin Simula Ng maipatayo Ang hotel na to, si O bāchan Ang nagpapasok sa kaniya rito"
Hindi Niya pinansin Ang sinabi ko Hanggang sa makapasok kami sa elevator.
"Good Morning sir Hans, Pogi niyo"
"I know girls"
Mas lalo silang Kinilig sa sinabi ko.
"Kasama na naman Niya yong babaeng malandi"
"She's my cousin Apple, Don't call her Malandi, She's not like that"
"Ayy... Pinsan niyo ho sir Hans? Ahh kaya Pala"
"Sabi ko sayo ehh... Pinsan Niya"
"Wala ka kayang sinabi"
"I have to go girls, See you"
Nagpaalam na Ako sa kanila at sumunod Kay Itoko na Hindi na Ako pinansin.
"Itoko, O bāchan sulks at you because you don't want to talk to her"
Nakita Kong napahinto Siya Ng marinig Ang sinabi ko.
"Gusto ka niyang makita sa personal kaya nag decide siyang pumunta rito para sayo, hindi ko lang alam kung kailan pero alam Kong totoo Ang narinig Ko na pupunta Siya, Gusto Niya ring dalawin Ang pamilya mo sa Memorial Park, Gusto Niya tayong maka-bonding"
"What about Ojīsan? Where is he?"
Nanlamig Ako Ng bigla Niya iyong itanong? Nagulat pa Ako Ng bigla Niya akong lingunin gamit Ang malamig niyang tingin sa akin.
"What did you do to him? I don't see him anymore after my Birthday, when I was 5 years old!"
Tiningnan ko Siya Ng seryoso pero bigla niyang hinablot Ang kwelyo ko kaya napakunot Ang noo ko dahil nakikita Kong Hindi basta-basta Ang pinapakita Niya saking Galit.
"Hi-Hin-di ko a-lam, Wa-la akong alam sa nangyari sa kaniya I just saw him lying in an expensive coffin"
I remembered that day again, the day we lost my beloved grandfather my Ojīsan!
I was ten years old at that time when I woke up and heard O bāchan and Mom crying at Wala akong kamuwang-muwang sa nangyayari sa pamilya ko, nalugmok Ako Ng Isang buwan at Hindi ko Siya makalimutan, minsan napapanaginipan ko pa Siya na may gusto siyang sabihin sakin ngunit Hindi ko Siya maintindihan.
FLASHBACK
"Mom, What happened? O bāchan? What happened? Why are you crying?"
Hindi ko mapigilang tanong sa kanila Ng maabutan ko sila sa Sala habang tumatangis, nagtaka Ako Ng makitang maraming tao, nandito Ang lahat Ng mga kamag anak Namin at lahat Ng kasapi Ng pamilya ko.
"Wakasama, Ojisan no hitsugi ni chikadzuki, odayakana wakare no inori o sasage, kono akai nuno o kare no rei-tai ni okimasu" (Young Master, Approach your Ojīsan's coffin to offer him a prayer for his peaceful farewell and place this red cloth for his spiritual body)
"What the hell are you talking about Haru? Hitsugi? Dekinai!"
Hindi ko maiwasang sigawan Siya habang inaabot sakin yong pulang tela na kailan man ay ayokong hawakan.
Ang red cloth na may doll sa gitna ay nagpapahiwatig na may namatay na isang myembro Ng pamilya mo, iyon Ang Isa sa tradition Namin tuwing may namamatay.
Ang paniniwala Kasi Ng mga matatanda sa Amin Ang pulang tela na may doll sa gitna ay siyang magdadala sa kaluluwa Ng namatay papunta sa kaharian kaya iyon Ang ginagamit nila, kapag sinuway mo iyon mapaparusahan ka habang Buhay at tiyak tatanda Kang may pagsisisi.
"Doite! Doite! Doite! Doite!" (Lumayo!)
Napatingin kami sa pumasok, mga babaeng nakasuot Ng kimono, may Dala dalang pamaypay sa kamay na karaniwang sinusuot Ng mga tagarito.
Sila Ang mga babaeng mahilig magsayaw para ialay sa mga yumao, kapag nasa pilipinas sila chicks babe Ang tawag sa kanila kumbaga nagtatrabaho sa bar pero dahil nandito Ako sa Japan japayuki Ang tawag sa kanila.
Nagmamadali akong bumaba para salubungin sila at iharang Ang sarili, Nakita Kong natigilan sila sa ginawa ko.
"Korehanani o imi suru nodeshou ka?" (What does this mean?)
"Mago! Your Ojīsan is Dead!"
Nanlamig Ako habang unti unting natumba sa sahig Ng marinig Ang sinabi ni O bāchan na pinapahid Ang sariling luha na tumulo sa Mukha Niya, mapait naman akong tiningnan ni Mommy.
Napatingin Ako sa lahat Ng mga taong nandito at nakitang nakayuko Ang kanilang mga ulo at ayaw akong tingnan sa mata, Maya Maya lang ay nasagot na Ang tanong na kanina pang nasa isip ko Ng Dahan Dahan nilang ipasok Ang Isang kabaong na kulay pula pero salamin Ang pagkakagawa.
Nakatulala Ako habang nakatingin sa kabaong na unti unti nilang pinalapit sakin, kilalang Kilala ko Ang taong nasa loob non.
It was Ojīsan.
Nagmamadali akong tumakbo para salubungin iyon at Dahan Dahang lumuhod sa harap Ng kabaong kung saan nasa loob Ng katawan ang aking pinakamamahal na lolo.
"Ahhhhhhhhhhhhh....... Ojīsannnn!!!! Wake up! Wake up! Dekinai! Dekinai!!"
Naramdaman Kong hinila nila Ako palayo sa coffin ni Ojīsan at naramdaman Kong kinurot Ako ni Mommy sa tagiliran.
"What you are doing is illegal! Kare o tōzakete kudasai!" (Keep him away!"
"Kare o keimusho ni tsureteiku!" (Take him to jail!)
Nagulat Ako sa sigaw na iyon ni O bāchan habang tinuturo Ang pwesto ko.
Dekinai!
Kapag nakapasok Ako sa tinatawag nilang Jail of Dead, one week akong Hindi kakain o uminom Ng tubig at baka don narin Ako mamatay.
Isa iyon sa traditional nila kapag may sinuway Kang Hindi nila nagustuhan.
Si Ojīsan ang namamahala sa lahat Ng mga taong naninirahan sa Lugar na ito na tinatawag naming Nara.
Ang Nara ay Isang bansa sa Japan na may pinakamaraming taong naninirahan, malayo ito sa ibang Lugar kumbaga malayo sa kabihasnan, maraming taong natatakot na mapadpad sa Lugar Namin dahil sa mga kahindikhindik na tradition na sinusunod Nila.
Dalawang bansa lang Ang naninirahan sa Japan, Ang Nara at Ang Itsukushima Jinja Ang mga taong naninirahan sa Lugar nato ay may iba't ibang tradition ring sinusunod na sila lang Ang nakakaalam, magkalaban Ang dalawang bansa dahil sa Osaka Castle.
Ang Osaka Castle ay tirahan Ng Isang makapangyarihang tao at iyon ay si Ojīsan, kung sa pilipinas tinatawag itong presidente pero sa Lugar namin tinatawag itong Prime Minister Ang namamahala sa buong bansang Japan.
Maraming gustong maangkin Ang Osaka Castle dahil may sabi-sabi na may kayaman sa loob nito na siyang makakaangat sayo para katakutan ka Ng lahat, marami naring nangyari sa Lugar Namin Ng Hindi pa si Ojīsan Ang Prime Minister, maraming namamamtay at pinapatay kumbaga Ang Lugar Nato ay tinatawag na Land of Dead.
Sinanay ni Ojīsan Ang mga tao na humawak Ng iba't ibang sandata para ipagtanggol Ang Osaka Castle na nakatayo sa Lugar namin kaya Natuto Rin akong humawak Ng iba't ibang armas dahil Kay Ojīsan.
Limang taong gulang palang Ako ay sinanay na Niya ako, nong una ay Hindi ko pa iyon maintindihan dahil sa musmos Kong isip pero lumilipas Ang panahon ay unti unti Kong naintindihan Ang lahat.
Ang dugo na nananalaytay sa ugat ko ay may kapangyarihang pamahalaan Ang buong bansa ngunit iyon ay kung Ikaw Ang panganay na anak Ng kasalukuyang Prime minister at don ko napagtanto na Si Tito Leo Ang susunod sa magiging yapak niya.
Bawal mamahala Ang pangalawang anak o kahit Ang sino paman kailangan na Ang panganay na anak Ang siyang susunod na mamumuno, Si Mommy Ang pangalawang anak ni Ojīsan ngunit ni Isang ari-arian Ng pamilya ay Hindi siya makakatanggap si O bāchan naman ay kalahati lang Ng yaman ni Ojīsan Ang makukuha Niya bukod don ay Wala na kahit Asawa Niya pa Ang Prime Minister habang Ako naman ay walang katiting na makukuhang yaman dahil grandson Niya lang Ako, iyon Ang tradition na galing pa sa mga kanunu-nunuan ng pamilya Namin.
Pero Hindi ko naman kailangan Ang mga salapi para ipagpatuloy Ang Buhay ko dahil si Ojīsan Ang nagbibigay sakin Ng mga pangangailangan ko pero ngayong Wala na siya Hindi ko alam kung ipagpapatuloy ko pa ba Ang Buhay ko.
"Let me go!!"
Buong lakas na sigaw ko habang pumapalag sa mga hawak nila.
"Ojisan no tokoro ni tsureteitte!" (Take me back to Ojīsan!)
"Tomaru!" (Stay!)
"What the hell did you do to Ojīsan?"
"Watashitachi wa anata no koto o rikai dekimasen!" (We Don't understand you!)
Ang lahat Ng mga tao rito ay Hindi nakakaintindi Ng English at Tagalog maliban sa pamilya ko dahil may dugo kaming pilipino.
Dito Ako ipinanganak ngunit habang lumalaki Ako ay tinuturuan Ako ni Ojīsan Ng English at Pilipino lalo pa at pumupunta kami sa pilipinas dahil Ang ama ni Ojīsan ay may lahing Pilipino.
Isa Rin sa tradition na bawal Ang gumamit Ng iba't ibang Gadget, pinagbabawal iyon sa Lugar nato kaya lahat Ng tao rito ay inocente sa mga Gadget maliban sakin dahil pinupuslit Kong gamitin Ang maliit na cellphone ni Ojīsan, simula Ng sinanay Niya Ako ay tinuturuan Niya Rin akong gumamit Ng gadget.
"Arghhhhhhhhh!"
Nakaramdam Ako Ng sakit Ng tiyan Ng suntukin Ako ni Haru Bago itulak Papasok sa loob Ng Kulungan
"Tomaru!" (Stay)
"Heyyy!!!"
Pinanuod ko silang lumayo sa kinaroroonan ko.
"Wakasama! Anata wa koko de nani o shite iru no?" (Young Master, What are you doing here?)
Napatingin Ako sa nagsalita Ang mga lalaking lumabag sa traditional, ilang araw na silang nandito at walang kinakain o iniinom manlang.
Hindi ko sila Kilala pero Kilala Ang pamilya Namin na siyang pinakamayaman sa Lugar nato at dahil narin Kay Ojīsan kaya Hindi na nakakapagtakang Kilala nila Ako, sa dami Kasi Ng tao sa Lugar nato ay Hindi mo na sila maalala lalo pa at karamihan sa kanila at pare-pareho Ang mga suot, mapa-babae man o lalaki.
END OF FLASHBACK
Dalawang araw Rin akong nakulong sa Jail of Dead dahil sinundo Ako ni Haru Ang kanang kamay ni Ojīsan Kasama si O bāchan at Mommy sa loob Ng Kulungan, mabuti nalang at naisipan pa nila akong Kunin dahil baka mamatay Ako sa sobrang baho sa loob at higit sa lahat nangangamoy Patay ang mga kasama ko dahil ilang araw narin silang Hindi naliligo.
Ang tradition Ng Bansa dalawang araw lang pwedeng paglamayan Ang yumaong mahal niyo sa Buhay kaya Ng makalabas Ako Ng Jail of Dead ay inilibing Rin si Ojīsan, lahat Ng tao sa Lugar Namin ay dumalo para sa pagtitipon lalo pa at Siya Ang Prime Minister Ng buong Japan, pati Ang kabilang bansa ay Hindi Rin nagpahuli, pwede silang makapasok sa Lugar Namin kung pahihintulutan Ng Prime Minister pero dahil Wala na Si Ojīsan nakapasok parin sila ngunit Isang Oras lamang Ang binigay nilang palugit para makatapak sila Ng bansa Namin.
Hindi ko alam kung bakit bigla nagkaganoon Ang lahat dahil sa pagkakaalam ko walang iniindang sakit si Ojīsan, may nakapagsabi sakin na may pumatay sa kaniya ngunit Hanggang ngayon Wala parin kaming clue kung Ano talaga Ang totoong nangyari sa kaniya.
Someday malalaman ko Rin Ang totoong dahilan Ng pagkamatay ni Ojīsan.
Ngayong Wala Ng Prime Minister Ang buong Japan Ang kasalukuyang namumuno ay si O bāchan ngunit Hindi Siya pwedeng makapasok sa loob Ng Osaka Castle dahil Wala siyang karapatan na tumapak sa loob lalo pa at sobrang daming bantay sa loob at labas Ng Osaka Castle.
Alam Kong hinihintay nila Ang susunod na mamumuno na walang iba kundi si Tito Leo kaya nasisiguro kung walang nakakaalam sa buong Japan na Patay na Ang taong hinihintay nila, naiintindihan ko si O bāchan kung bakit Hindi Niya pa pinaalam sa lahat na Wala na silang hihintayin pa dahil sigurado akong mawawala sa Mapa Ang Lugar Namin at magkakagulo Ang buong Japan at Hindi ko hahayaang mangyari yon.
Ang tanong ngayon sino Ang susunod na mamumuno sa Osaka Castle Kung Wala na Si Ojīsan at si Tito Leo?
"Ang lalim ng iniisip mo, Pwede ko bang sisirin?"
Napatingin Ako sa nagsalita.
Si Itoko?