သူတို့ဆေးရုံကို ရောက်တော့ ကောင်တာမှာ ho-seok hyung အခန်းနံပါတ်ကို မေးလိုက်သည် ။ ကောင်တာက nurse တွေသည် သူတို့အား ဝမ်းနည်းသလိုလို၊ သနားသလိုလိုကြည့်လာကြသည် ။
“ သုံးလွှာက အခန်း (107) ပါ ။ "
အခန်းကို သိပြီဖြစ်၍ နီးစပ်ရာ ဓာတ်လေကားထဲသို့ မြန်မြန်သွားလိုက်သည် ။ ဒီနေ့မှ ဓာတ်လေကားစီးရတာလည်း ကြာနေသလိုပင်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ ဓာတ်လေကားသည် ပွင့်သွားခဲ့သည် ။ ထို့နောက် အပြေးအလွှားပင် အခန်းနံပါတ် (107) ကိုရှာကာ ဝင်သွားလိုက်သည် ။
/ ROOM-107/
ကုတင်ပေါ်တွင် ho-seok hyung ရှိနေကာ ၊ ကုတင်ဘေးတွင် Tae hyung ကထိုင်နေသည် ။ ဆရာဝန်တစ်ချို့နဲ့ ho-seok hyung မိဘတွေသည် ကုတင်နဲ့ အနည်းငယ်အကွာတွင် စကားတစ်ချို့ပြောနေကြသည် ။ Tae hyung ကျောပြင်သည် တစ်ခါတစ်ခါ လှုပ်ခါသွားခဲ့သေးသည် ။
ဘာလဲ၊ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ?။
တစ်ခါးပွင့်သံကြားလို့နဲ့တူသည် Tae hyung သည် သူတို့နှစ်ယောက်အား ငိုထား၍ နီရဲနေပြီဖြစ်သော မျက်လုံးတွေနဲ့အတူလှည့်ကြည့်လာသည် ။
“ Jung ..kook.."
“ Tae hyung.. "
Tae hyung သည် မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူ့နားလာဖို့လုပ်ပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်သည် ယိုင်နဲ့သွားခဲ့သည် ။ သူအပြေးလေးပင် Tae hyung နားသွားလိုက်သည်။ Tae hyung သည် ပြိုပြိုလဲလဲပင် သူ့ကိုဖက်၍ ရှိုက်ကာ ငိုနေခဲ့သည် ။ Jung kook သည် ကုတင်ပေါ်က ho-seok hyung ကိုတလှည့်၊ Tae hyung ကိုတလှည့် ၊နောက် အခန်းထဲက လူတွေကို တလှည့်ကြည့်ကာ ဘာမှရေရေရာရာ နားမလည်သေး ။ သူ့နောက်ကပါလာသော ကောင်လေးကို ကြည့်လိုက်တော့ အင်္ကျီစလေးလုံးချေကာ ကြည့်နေခဲ့သည် ။ ကောင်လေးနည်း နားမလည်သေးပုံပဲ ။ သူကောင်လေးကို သူ့နားသို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ အပြေးလေးရောက်လာခဲ့သည် ။ အသိမရှိတဲ့ အခန်းထဲ ကောင်လေးအားငယ်နေမှာဆိုးလို့ပါ ။
“ Tae hyung.... ho-seok hyung ကဘာဖြစ်တာလဲ ၊ မစိုးရိမ်ရဘူးမလား ။ "
ထိုသို့မေးလိုက်တော့ Tae hyung သည်ပိုလို့ပင်ငိုလာခဲ့သည်။
“ ဘာဖြစ်တာလဲကွာ ၊ မင်းကဘာမှမဖြေတော့ ငါဘာမှနားမလည်တော့ဘူး Tae hyung ရာ ၊ hyung က ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲလို့ ငါမေးနေတယ်လေ "
“ hyung...က... hyung..ကလေ..."
ထိုမျှသာ ပြောပြီး ဆက်ငိုနေပြန်သည် ။ သူတကယ် စိတ်ပူပန်လာပြီ ။
“ hyung...ကဘာဖြစ်လဲ "
“ ho-seok hyung..ကလေ...နှ...နှလုံးရောဂါတဲ့...."
“ ဘာ! နှလုံးရောဂါဟုတ်လား။ ဘယ်ကတည်းကလည်းကွာ...ငါဘာမှမသိရပါလား ။ "
Jung Kook တကယ်စိတ်တိုမိသည် ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထုတ်မပြောဘဲ ကြိတ်မိတ်ကာ ခံစားတတ်သူ ho-seok hyung သည် အခုလည်း သူတို့ကို မပြောဘဲဝှက်ထားခဲ့ပြန်ပြီ ။ ဒါဝှက်စရာ ကိစ္စလား hyung ရယ် ။ သူတို့ကိုတိုင်ပင်သင့်တာကို ။
“ အခုတော့....အခုတော့...ငါတို့နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ Jung kook ..."
ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချကာ အသည်းအသန်ငိုနေသော Tae hyung ကိုကြည့်ပြီး Jung kook ကြောင်နေခဲ့သည် ။ ခန.... ခနက Tae hyung ဘာပြောသွားခဲ့တာလဲ ။ နောက်ကျသွားပြီဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ ။
“ ဘာကိုပြောချင်တာလဲ နောက်ကျသွားပြီဆိုတာ။ ဟမ်!!။ "
Tae hyung နား သူထိုင်ချကာ Tae hyung ပုခုံးအား လှုပ်ကာမေးလိုက်သည် ။ ဘာတွေပြောနေတာလဲ ။
“ hyung...မရှိတော့ဘူး...Jung kook...ရ...၊ hyung ငါတို့အားလုံးကိုထားပြီး ထွက်သွားခဲ့ပြီ.... "
Jung kook သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဖင်ထိုင်ချလျက် လှဲကျသွားခဲ့သည် ။ ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ ရုတ်တရက်ကြီး၊ hyung ကဘာလို့ထွက်သွားရမှာလဲ ။ ဘာတွေလဲ၊ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲကွာ။ ကုတင်ပေါ်က hyung သည် ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့တင် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလွန်းနေခဲ့သည် ။ အခုက ဘာတွေဖြစ်ပျက်သွားခဲ့တာလဲ ။ Jung kook သည်ကြားသမျှ စကားတွေကို မယုံနိုင်ကာ ငိုင်နေခဲ့သည် ။
hyung က အေးအေးချမ်းချမ်းလေးပါဆို ၊ hyung က သာသာယာယာလေး နေချင်ခဲ့ရုံလေးကို ။ ဆိုးရွားတဲ့ မိသားစုကနေ မွေးဖွားလာခဲ့တဲ့ hyung က ၊ ပျော်ရွှင်စရာကောင်းတဲ့ မိသားစုလေး ပိုင်ဆိုင်ချင်ခဲ့ရုံကို ။ အမြဲတမ်း ပြုံးပျော်နေတဲ့ နေရောင်ခြည်လေးလို hyung က ဒီလိုဝေဒနာတွေကို ခံစားနေခဲ့ရတာလား။ သူ့တို့နားကနေ hyung က ထာဝရထွက်ခွာသွားတော့မှာလား။
hyung မှာဘာ၀ဋ်ကြွေးတွေများရှိခဲ့လို့လဲ ။ ဒီဘဝမှာ ဆိုးရွားတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ခံစားနေခဲ့ရတာ ။ hyung က လူတိုင်းအပေါ် ကြင်ကြင်နာနာလေးကို ။ ဘာလို့ hyung လိုလူမျိုးကိုမှ ထိခိုက်နေကြတာလဲ ။ Jung kook သည် ဆရာဝန်တစ်ချို့နဲ့စကားပြောနေခဲ့သော hyungမိဘတွေထံ စိုက်စိုက်မြိုက်မြိုက်ကြည့်နေခဲ့သည် ။ ပြဿနာ အရင်းအမြစ်သည် hyung ရဲ့ မိဘ၊ အဲ့ဒီလူနှစ်ယောက်ပင်။ Jung kook သည် ချက်ချင်းပင် ထကာ ထိုနေရာသို့သွားလိုက်သည် ။
“ ခဗျားကြီးကြောင့် သေရတာ!!.... ခဗျားကြီးတို့ နှိပ်စက်လို့သေသွားရတာ!! ။ "
Jung kook သည် တောင်ကိုရီးယားနိုင်ငံတော် စည်းလုံးရေး ဗဟိုပြု ဝန်ကြီးချုပ် Jung Suu-Gum ၏ ကော်လံစကား ဆွဲကိုင်ကာ အော်ဟစ်တော့သည်။ ဆရာဝန်များနှင့် hyung အမေတို့လည်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားရသည်။ Jimin သည် အလောပင်ပြေးလာကာ လက်မလွန်စေရန် ဆွဲရသည် ။ Tae hyung ကထိုင်ရာကနေ ထကာ မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေခဲ့သည် ။ jimin နားမလည်နိုင်ပါ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လုံး နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးကို ဆွဲလား ရမ်းလားလုပ်နေသည်ကို အကို Tae hyung ကဟန်ပင်မပျက် ရပ်ကြည့်လို့နေသည်ကို ။
“ ပြောစမ်းပါအုံး!! အာဏာတွေ သိပ်လိုချင်ခဲ့တာမလား...!!! အာဏာတွေကို သိပ်မက်မောနေခဲ့တာမလား!!! အဲ့အာဏာက ဘာမဆိုလုပ်နိုင်တယ်၊ ဘာမဆိုဖန်ဆင်းနိုင်တယ်မလား!!!! အခုချက်ချင်း ခင်ဗျားသား ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကို ပြန်ရှင်အောင်လုပ်ပေး!!! အသက်ပြန်သွင်းပေးစမ်း အဲ့အာဏာတွေနဲ့!!!!! "
Jung kook သည် Jung Suu-Gum ၏ကော်လံစအား လွှတ်လိုက်ကာ ထိုစကားများကို ပြောဆိုနေခဲ့သည် ။ လည်ပင်းကြောများထောင်လာသည်အထိလည်း အော်ဟစ်နေခဲ့သည်။
Jimin သည် အကိုTae hyung ကို အကူအညီတောင်းသော ပုံစံဖြင့် မျက်စပစ်ပြလျှင်လည်း အကို Tae hyung သည် တုတ်တုတ်မှမလုပ်ပါ။ သူ့ကိုပါ ထိုနေရာမှဆွဲခေါ်လာကာ ဘေးနားတွင်ရပ်ကြည့်စေသည် ။ အကို့ကို တားရမှာမဟုတ်ဘူးလား။ ဘာလို့လဲ။
“ အကို Tae hyung....ကျွန်တော်တို့ ဆွဲသင့်တယ်မလား။ "
“ လွှတ်ထားလိုက် ။ "
“ ............."
jimin အကို Tae hyung ရဲ့မျက်နှာကို အံ့ဩစွာကြည့်နေမိသည် ။ တစ်ယောက်က ဝန်ကြီးချုပ်အား ဆွဲလားရမ်းလား လုပ်နေသည်ကို နောက်တစ်ယောက်သည် ထိုအရာကို ကျေနပ်နေခဲ့သည် ။ သို့ပေမယ့် သူတို့သည် ကြေကွဲနေခဲ့ကြသည် ။ တစ်ယောက်က ရင်ကွဲမတတ်ငိုကာ တစ်ယောက်ကတော့ ရင်ကွဲမတတ်သောင်းကျန်းနေခဲ့သည် ။ သူတို့သည် ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်ပါ..။
ဘယ်တော့မှ နိုးထလာတော့မှာ မဟုတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်အဖြစ် သူတို့သည် မသတ်မှတ်နိုင်ခဲ့ပါ ။ အကောင်းဆုံး အဖော်မွန် သည် ထာဝရပျောက်ကွယ်သွားတော့မည်ဆိုသော အသိသည် နှလုံးသားအား ထိုးနက်နေခဲ့သည်။ အတူတူ ဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့ အချိန်တွေသည် နည်းမှမနည်း။ ရုတ်တရက်ဆန်ဆန် ပြဇာတ်သည် သူတို့အတွက် ရင်ခုန်စရာမကောင်းဘဲ တုန်လှုပ်စရာကောင်းနေခဲ့ပါသည် ။
ကုတင်ပေါ်က ဖြူဖတ်ဖတ် မျက်နှာလေးကို ကြည့်မိလျှင် သူတို့နှလုံးသားတွေသည် မခံနိုင်စွာ အော်ဟစ်ငိုယိုနေခဲ့သည် ။ တောက်ပတဲ့ အပြုံးတွေ ၊ ခပ်လွင့်လွင့် အသံတွေ ၊ အေးချမ်းတဲ့ အမူအရာတွေဟာ ကုတင်ပေါ်က လူနဲ့အတူ အကုန်ပျောက်ကွယ်သွားတော့မည် ။ဘယ်လို ဖြေသိမ့်ရပါမည်နည်း။
Jimin သည်နားလည်သွားကာ ခပ်တွေတွေလေးသာ ကြည့်နေခဲ့သည် ။
“ Jeon Jung kook မင်းလွန်မလာနဲ့နော်၊ ငါ့သားသေဆုံးမှုကို ငါက ဘာမှမဖြစ်ဘူးများထင်နေတာလား၊ မင်းတို့က သူငယ်ချင်း၊ ငါက မွေးထားရတာ၊ Jung ho-seok က ငါ့သားပါကွ!! "
“ မွေးပဲမွေးပြီး ပစ်ထားတာလေ၊ ခင်များတို့က မွေးရုံတစ်ခုတည်းပါ ကျွန်တော်တို့က ရင်ဘက်နဲ့ပေါင်းလာခဲ့တာ ၊ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ခင်များတို့ပေးတာဆိုလို့ ဒဏ်ရာတွေ၊ စိတ်အားငယ်မှုတွေပဲရှိတာ!!!! "
“ ဂရုစိုက်ဖူးသလား ၊ ဘာလိုချင်သလဲမေးဖူးသလား။ ဟက်..ခင်များတို့က လိုအပ်တာထင်သမျှအကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးကြတယ် ဒါပေမယ့်မေးဖူးသလား...ဘာကြိုက်တတ်သလဲ ၊ ဘာလိုနေခဲ့တာလဲဆိုတာ။ ဒါဝယ်ပေးတယ် ကြိုက်ချင်ကြိုက် မကြိုက်ချင်နေသုံး။ အခုကြည့်!!! ခင်ဗျားသား ကုတင်ပေါ်မှာ အသက်မရှိတော့ဘူး!!! "
“ Jeon Jung kook!!!! "
“ အခုလိုဖြစ်တာ ခင်များတို့ကြောင့်ပဲ မိဘဖြစ်ပြီး ကိုယ့်သားဘာဖြစ်နေလဲ ၊ ဘာခံစားနေရသလဲ မသိဘူးလားဟမ်!! မိဘတွေဖြစ်ပြီး ကိုယ့်သားကို ထွေးပွေ့မယ်မရှိဘူး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အားပြိုင်ပြီး ရန်ပဲဖြစ်နေကျတာ၊ ခများတို့မရှက်ကြဘူးလား။!!!! "
“ တကယ်တမ်း Broken family တစ်ခုမှာ ထိခိုက်နစ်နာသူအစစ်က သားသမီးတွေပဲ...။ အခုကြည့် ခများတို့နှစ်ယောက်ကြောင့် သားဖြစ်သူ သေသွားရပြီ။ "
“ သိပ်ကိုနော်။ ဝန်ကြီးချုပ်လုပ်ပြီး ပြည်သူတွေကို ကြည့်နေမဲ့အစား ကိုယ့်သားသမီးကိုသာ ဂရုစိုက်စမ်းပါ ။ ကိုယ့်သားတစ်ယောက်တောင် ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက် ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲနဲ့ ပြည်သူတွေကို အုပ်ချုပ်အုံးမယ်တဲ့။ "
“ မင်းအတော် လွန်လာပြီနော်။ မင်းဟာ ငါ့သားသူငယ်ချင်းမို့ ငါသည်းခံနေတာ ။ မင်းအခု ဘယ်သူ့ကိုလာပြီး စော်ကားနေလဲဆိုတာ သိရဲ့လား။ မင်းကို အသရေဖျက်မှုနဲ့ တရားစွဲလို့ရတယ်ဆိုတာ မင်းမသိဘူးလား။ !! "
“ စွဲစမ်းပါ!! အခုခေတ်မှာ ငွေရှိရင် ရပြီ။ ငွေကမှ တကယ့်အာဏာ။ ကြိုက်တဲ့ နေရာမှာ ကြိုက်သလိုစွဲလိုက် ။ ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး ဖြေရှင်းပစ်မယ်။....ခများတောင် ငွေရချင်လို့ ဒီအလုပ်တွေလုပ်နေတာမလား! ။ "
Jimin သည် အကို့ကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိသည် ။ ဝန်ကြီးချုပ်တစ်ယောက်ကို အကိုပြောသော စကားများသည် သိပ်ကို အန္တရာယ်များလွန်းပါသည် ။
“ ခွပ်! "
Jung Suu-Gum သည် အကို့အားထိုးလိုက်သည် ။ အကိုသည် အနောက်သို့ အနည်းငယ်ယိုင်နဲ့သွားသည်။ ထို့နောက် jimin သည် အကို့ကို အသာလေးပြေးထိန်းပေးလိုက်သည် ။ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ သွေးအနည်းငယ်စို့သွားသည် ။ ဒီလူကြီး သူများ အကိုကို ဒီလိုပဲ ထိုးလို့ရရိုးလား ။ jimin စိတ်တိုစွာ အရှေ့က ဝန်ကြီးကို ကြည့်လိုက်သည်။
“ Mr-Jung Suu-Gum shii....လက်မပါဘဲ စကားနဲ့ပဲပြောပါ လက်မပါပါနဲ့ ။"
“ ဘာကွ!! မင့်လူရိုင်းနေတာ မင်းမမြင်လို့လား။ မင်းကရောဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်က ကလေကချေလဲ!!! "
Jung kook သည် ကောင်လေးအား ကလေကချေဟု သုံးနှုန်းလိုက်တာကြောင့် ဒေါသထွက်စွာ ပြန်ပြောမည်အလုပ် ကောင်လေးသည် သူ့ထက်ဦးစွာ ပြောနေခဲ့သည် ။
“ ကျွန်တော်က Park GP / PJ-CP / PJ Diamond လုပ်ငန်းစု ပိုင်ရှင် Park-Min Joo ရဲ့သား ၊ တစ်ဦးတည်းသော အမွေဆက်ခံသူ Park jimin ပါ။ "
Jimin သည် ထိုဝန်ကြီး မျက်နှာအားကြည့်ကာ ဖြေလိုက်တာကြောင့် ထိုဝန်ကြီးသည် အနည်းငယ် မျက်နှာပျက်သွားခဲ့သည် ။
“ ကျွန်တော့ အဖေကိုသိတယ်မလား ၊ ကျွန်တော့်အဖေကိုမသိစရာအကြောင်းလဲ မရှိပါဘူး..တောင်ကိုရီးယားနိုင်ငံရဲ့ရွေးကောက်ပွဲကို အဓိက ဆုံးဖြတ်ပေးရတဲ့ အရေးပါဆုံး ဘုတ်အဖွဲ့အဝင်လေ...။ "
“ မင်းးး "
Jung Suu-Gum သည် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားခဲ့သည် ။ သူ့မိန်းမသည်လည်း နောက်မှ အော်ကာ လိုက်သွားခဲ့သည် ။ ဘာများပြောရဲမှာလဲ Park-Min Joo ရဲ့သားဆိုတာ သိသွားတော့ ။ ထိတောင်ထိရဲမှာ မဟုတ်ဘူး။
အကိုသည် Jung Suu-Gum ထွက်သွားသည်နှင့် နောက်နံရံကို မှီချကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားခဲ့သည် ။ သေချာပါသည် အကိုထိုသို့ပြောထွက်ဖို့အတွက် စိတ်တင်းထားခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ။ အကိုသည် မျက်ရည်မကျခဲ့ပါ သို့ပေမယ့် မျက်အိမ်တွေတော့ နီရဲနေခဲ့သည် ။ ဒါသည် အကို့ ကြေကွဲခြင်းတွေပင် ။
“ Tae hyung..."
“ အွန်းး "
“ ဈာပနပွဲအတွက် ပြင်ဆင်ကြရအောင်...."
အကိုသည် ထိုစကားကို မျက်လုံးတင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး အားယူကာ ပြောနေခဲ့ပုံရသည် ။ အကို Tae hyung သည် ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြကာ ho-seok hyung လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ကိုင်၍ ငိုနေခဲ့ပြန်သည် ။
“ တော်တော့ Kim Tae hyung..ငိုမနေတော့နဲ့ ၊ မင်းပါအိပ်ရာထဲလှဲသွားမယ်....ငါတို့ hyung ရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်ကို အကောင်းဆုံးပို့ဆောင် ကြရအောင်...။ "
“ ငါ...ငါ...ခုထိ လက်မခံနိုင်သေးဘူး..။ တစ်သက်လုံး ငါတို့အနားကနေ ထွက်ခွာသွားတော့မယ်ဆိုတဲ့အသိက...ဘယ်လိုမှကို မနေသာဘူး...။ "
“ Kim Tae hyung ရာ..."
Jung kook အသံသည် အဖျား၌တုန်ရီသွားခဲ့သည် ။
“ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ....ငါတို့ hyung ကိုသနားလွန်းလို့.......ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ....အမြဲတမ်းဆုံးမပေးပါမယ်ဆို...ဘာလို့ အခုတော့....အရင်ဆုံးထွက်သွားရတာလဲ....ပြော တော့ မင်းတို့မရှိရင် ငါမနေနိုင်ပါဘူးဆို.... hyung ကကျွန်တော်တို့မရှိတဲ့ အဲ့ဒီနေရာမှာတော့ နေနိုင်တယ်ပေါ့....ဘာလို့လဲ ကျွန်တော်တို့က hyung မရှိရင် မနေနိုင်ပါဘူးလို့မပြောမိလို့လား hyung အခုလို ထွက်သွားတာ။ အဲ့လိုဆိုရင်လဲ ကျွန်တော်ခုပြောမယ် ...ကျွန်တော်နဲ့ Jung kook က hyung မရှိရင် မနေနိုင်ဘူးဗျ။ hyung ရှိနေမှကိုဖြစ်မှာပါဆို...ပြန်လာခဲ့ပါ ကျွန်တော့်ငိုသံတွေကိုကြားရင် ရောက်တဲ့နေရာကနေပြန်လာခဲ့ပေးပါ....။ "
“ hyung က နိုင်ငံကျော် ဒီဇိုင်နာ လုပ်မှာမို့လို့ ကျွန်တော်က hyung ရဲ့မော်ဒယ်လုပ်ပေးရမယ်ဆို ကျွန်တော်အရင်က ငြင်းခဲ့ပေမယ့်၊ ကျွန်တော် မော်ဒယ်မလုပ်ချင်ခဲ့ပေမယ့် ခုလုပ်ပေးမှာမို့လို့...ပြန်လာပြီး သင်တန်းတွေတက်ပါအုံး....Jung ho-seok ကြီးရယ်..."
“ တော်ပါတော့ "
Jung kook သည်အော်ငိုနေသော Tae hyung အား ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ ထပ်မငိုတော့ရန်ပြောသည် ။
“ ရပြီလေ Tae hyung....၊ hyung...ထွက်သွားပြီလေ...ငါတို့ဘာမှလုပ်လို့မရတော့ဘူး...ဘာမှလည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး...ခုချိန် ငါတို့လုပ်ပေးနိုင်တာက hyung ရဲ့နောက်ဆုံးခရီးမှာ ကောင်းကောင်းသွားနိုင်ဖို့ပဲ ၊ hyung လိုရာကိုသွားပါစေ....၊ ဒီလိုထပ်ပြီး ငိုနေရင် hyung ကောင်းကောင်းမွန်မွန်သွားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး... hyung နောက်စံတင်းစေရမယ့် အလုပ်မျိုး ငါတို့မလုပ်ကြရအောင်...။ ခရီးအရှည်ကြီးတစ်ခု ထွက်သွားတယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်ကြရအောင် ။ "
ဟင်။ ခရီးအရှည်ကြီးတစ်ခု ။ Jimin သည်ထိုစကားကိုကြားတော့ တစ်ခုခုကို သတိရသွားသည်။ သွားစရာရှိလို့ဆိုပြီး ho-seok hyung သူ့ဆီ အပ်သွားခဲ့တဲ့ အပြာရောင်စာအိတ်လေး ။ သူထွက်သွားရင် ပေးပေးပါဆိုပြီး ပြောခဲ့တဲ့ စာအိပ်ပြာလေး ။ သူ့ဆီ သေသေချာချာအပ်သွားခဲ့တာ။ ထွက်သွားမယ် ၊ ခရီး ၊ ဆိုတာတွေဟာ ဒီလိုထွက်သွားခြင်းမျိုးကို ညွှန်ပြနေခဲ့တာလား ။ တုံးလိုက်တာ Park jimin ရာ။ အစကတည်းက စပ်စပ်စုစုစိတ်နဲ့သာ ဖွင့်ဖတ်ခဲ့ရင် ဒီလိုအခြေနေမျိုးရောက်မှာမဟုတ်ဘူး ။ ဘာလို့များ ဒီလိုကိစ္စတွေမှာ သူ့ရဲ့စပ်စုတတ်တဲ့စိတ်က ပေါ်မလာရတာလဲ ။ ဆိုးရွားလိုက်တာဟာ ။
“ အကို..ကျွန်တော် အိမ်ခနပြန်အုံးမယ်.."
“ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ရဲ့လား အကိုလိုက်ပို့ပေးရမလား.."
အကိုသည်သူ့အား ခပ်ဖျော့ဖျော့ မျက်လုံးအရောင်တွေနဲ့သာ ကြည့်လာသည် ။
“ ရတယ်အကို ဖြစ်တယ် ။ ခနပဲ ကျွန်တော်ပြန်လာမှာ။ "
“ အင်း။ ဂရုစိုက်သွားနော် jimin။ "
“ ဟုတ် "
သူသည် အခန်းထဲက ပြေးထွက်လာကာ ဆေးရုံးပေါက်ဝကို အလျင်အမြန်ရောက်အောင်ပြေးဆင်းလာခဲ့သည် ။ ဓာတ်လေးကားတွေလည်း မစီးတော့။ ရိုးရိုးလေးကားကနေပင် ပြေးဆင်းခဲ့သည် ။ အခုချိန်သူ့မှာ တံခါးအဖွင့်အပိတ် စောင့်နေဖို့နဲ့ ခလုတ်နိတ်ဖို့အတွက် အချိန်လည်းရှိမနေပါ ။
အိမ်ကိုမြန်မြန်သွားပြီး အပြာရောင်စာ အိတ်ကလေးကိုင်ကာ ဆေးရုံကို အပြေးပြန်လာရမည်။ ဒါတွေသာ သူ့စိတ်ထဲရှိနေခဲ့သည် ။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ အိမ်ကိုရောက်သွားသည်။ ငှားခဲ့သော Taxi ကားထဲမှ အမြန်ပြေးဆင်းကာ...အိမ်ပေါ်သို့အမြန်ပြေးတက်သွားခဲ့သည် ။
“ သားငယ်...ဘာဖြစ်လာတာလဲ!! "
ဧည့်ခန်းမှ အော်ခေါ်နေသော အဖေ့အသံတွေအား သူမဖြေအားခဲ့။ အခန်းထဲရောက်တော့ လွယ်အိတ်ထဲမှ အပြာရောင်စာအိတ်ကလေးအား ခပ်မြန်မြန်ပင်ယူလိုက်သည် ။ အခုချိန်မှာ အရောင်လှလှ စာအိတ်လေးသည် သူ့စိတ်ထဲတွင် ညို့မှိုင်းနေခဲ့သလိုလို ဆွေးမြေ့မြေ့လေးရှိနေခဲ့သည် ။
အလျင်အမြန်ပင် စာအိပ်ကို ဖောက်လိုက်ကာ သူဖတ်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ စာလုံးညီညီလှလှလေးတွေနဲ့ ရေးထားသော လက်ရေးလှလှလေးတွေသည် ပုံမှန်ဆို လှလိုက်တဲ့လက်ရေးဟု မှတ်ချက်ပေးနိုင်ကောင်းပေးနိုင်လိမ့်မည် ။ သို့ပေမယ့် ယခုချိန်စာအိတ် အပြာရောင်လွင်လွင်လေးထဲက လက်ရေးလေးသည် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းစွာ အကျည်းတန်နေခဲ့သည်။
စဖတ်လိုက်ကတည်းက ဝမ်းနည်းစရာကောင်းနေသော စာကြောင့် ခနကအထိ မျက်ရည်ပင်မကျခဲ့သော jimin သည် ထိုစာလေးစဖတ်ကာရှိသေး ပါးပေါ်သို့ မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာခဲ့ပါသည် ။ တစ်ကြောင်းပြီးတစ်ကြောင်းဖတ်ကာ မျက်ရည်တွေသည် တာဆူနေခဲ့သည် ။ ထို့နောက် ဆက်မဖတ်နိုင်တော့ကာ...စာရွက်လေးကို မျက်နှာလွှဲ၍ ငိုမိသည် ။ သူဆက်မဖတ်နိုင်တော့ဘူး....။ ဖတ်ဖို့လည်း အင်အားမရှိတော့ဘူး ။ ဆေးရုံကိုလည်း ထပ်မသွားချင်တော့ဘူး ။ ho-seok hyung ကို ဒီလိုပုံစံနဲ့ထပ်မြင်ရဖို့ အင်အားတွေ မလုံလောက်နေတော့ဘူး ။ ဒါပေမယ့်လည်း hyung ရဲ့ပေးပေးပါနော် ဆိုတဲ့ ဆန္ဒလေးကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ဖြည့်ပေးရမည် ။
ပါးပေါ်က မျက်ရည်စများကို သုတ်လိုက်ကာ စာရွက်လေးကိုကိုင်လို့ သူအောက်ထပ်ကိုဆင်းခဲ့သည် ။ ခြေလှမ်းတွေဟာ အလာတုန်းကနဲ့မတူ လေးလံနေခဲ့သည် ။ အိမ်အောက်ရောက်ဖို့တောင်မနည်း အားယူနေရသည် ။ အဖေသည် သူ့ကိုမမေးခဲ့ပါ ။ ဘာလို့ငိုလဲဆိုပြီး။ ဒီတိုင်းလေးသာကြည့်နေခဲ့သည် ။ သူလည်းဖြေဖို့ အင်အားမရှိပါ ။
Taxi ငှားလိုက်ပြီး ကားပေါ်တွင်သူ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်ပါခဲ့သည် ။ ခုချိန် ကိုယ်တိုင် ကားမောင်းဖို့လည်း မဖြစ်နိုင်ပါ ၊ တစ်ယောက်ကနေ နှစ်ယောက်ဖြစ်သွားနိုင်သည် ။
မိုးတွေ တဖွဲဖွဲကျနေခဲ့သည် ။ ကားမှန်အပြင်ပေါ်မှာ ကပ်တွယ်နေသော မိုးရေစက်တွေအား jimin လက်နဲ့ တို့ထိမိနေသည် ။ တရွေ့ရွေ့သွားနေကြသော ယာဉ်များကို တွေတွေလေး ငေးကြည့်နေမိခဲ့သည် ။ ဒီနေ့ဟာဆိုရင် သူတို့နဲ့အတူ..ကောင်ကင်ကြီးကပါ ဝမ်းနည်းပေးနေခဲ့သယောင် ။ မသည်းသော မိုးတွေသည် ဝမ်းနည်းမှုအား ပိုထင်ဟပ်စေခဲ့သည် ။
လောကမှာ ဘယ်အရာမှမတည်မြဲနိုင်ခဲ့ပါ ။ အကြောင်းပြချက်အမျိုးမျိုးနဲ့ ပျေက်ကွယ်သွားခဲ့တာချည်း ။ လှည့်ဖျားတတ်တဲ့ ကံကြမ္မာ ၊ ရက်စက်တတ်တဲ့ ကံကြမ္မာ ဘယ်သူ့အပေါ်မှာမှ ညှာတာမနေခဲ့ပါ ။ အပြစ်တင်လို့လည်း မရခဲ့ပါဘူး။ အရာရာက ဖန်ဆင်းရှင် အလိုအတိုင်းသာ ။
ဒီနေ့ဟာ ဝမ်းအနည်းရဆုံးနေ့ဟု သူတို့သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည် ။
: sorry ပါ အတန်းချိန်လေးတွေရှိနေတော့ နောက်ကျနေခဲ့တာ။ လောလော လောလောနဲ့ ရေးထားရတာမို့ အမှားပါရင် နားလည်ပေးဖို့ ဂျီ့ဘက်က တောင်းဆိုပါတယ်🤍။
: ဒီအပိုင်းမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လုံးဝအားမရဘူး။ အရေးအသားတွေ မပေါ်လွင်ခဲ့ရင်လည်း နားလည်ပေးကြပါ။ နောက်ထပ်ကြိုးစားပါ့မယ်🤍။
: အခုတော့ မောင်ရဲ့ ( seven ) သီချင်းနဲ့ လွင့်လိုက်ပါအုံးမယ် ဒါဒါတို့🤍။
#####################
( ZG )
သူတို႔ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေတာ့ ေကာင္တာမွာ ho-seok hyung အခန္းနံပါတ္ကို ေမးလိုက္သည္ ။ ေကာင္တာက nurse ေတြသည္ သူတို႔အား ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ သနားသလိုလိုၾကည့္လာၾကသည္ ။
“ သုံးလႊာက အခန္း (107) ပါ ။ "
အခန္းကို သိၿပီျဖစ္၍ နီးစပ္ရာ ဓာတ္ေလကားထဲသို႔ ျမန္ျမန္သြားလိုက္သည္ ။ ဒီေန႔မွ ဓာတ္ေလကားစီးရတာလည္း ၾကာေနသလိုပင္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဓာတ္ေလကားသည္ ပြင့္သြားခဲ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ အေျပးအလႊားပင္ အခန္းနံပါတ္ (107) ကိုရွာကာ ဝင္သြားလိုက္သည္ ။
/ ROOM-107/
ကုတင္ေပၚတြင္ ho-seok hyung ရွိေနကာ ၊ ကုတင္ေဘးတြင္ Tae hyung ကထိုင္ေနသည္ ။ ဆရာဝန္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ho-seok hyung မိဘေတြသည္ ကုတင္နဲ႔ အနည္းငယ္အကြာတြင္ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ေျပာေနၾကသည္ ။ Tae hyung ေက်ာျပင္သည္ တစ္ခါတစ္ခါ လႈပ္ခါသြားခဲ့ေသးသည္ ။
ဘာလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ?။
တစ္ခါးပြင့္သံၾကားလို႔နဲ႔တူသည္ Tae hyung သည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ငိုထား၍ နီရဲေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္လုံးေတြနဲ႔အတူလွည့္ၾကည့္လာသည္ ။
“ Jung ..kook.."
“ Tae hyung.. "
Tae hyung သည္ မတ္တပ္ထရပ္ကာ သူ႔နားလာဖို႔လုပ္ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္သည္ ယိုင္နဲ႔သြားခဲ့သည္ ။ သူအေျပးေလးပင္ Tae hyung နားသြားလိုက္သည္။ Tae hyung သည္ ၿပိဳၿပိဳလဲလဲပင္ သူ႔ကိုဖက္၍ ရႈိက္ကာ ငိုေနခဲ့သည္ ။ Jung kook သည္ ကုတင္ေပၚက ho-seok hyung ကိုတလွည့္၊ Tae hyung ကိုတလွည့္ ၊ေနာက္ အခန္းထဲက လူေတြကို တလွည့္ၾကည့္ကာ ဘာမွေရေရရာရာ နားမလည္ေသး ။ သူ႔ေနာက္ကပါလာေသာ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အက်ႌစေလးလုံးေခ်ကာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။ ေကာင္ေလးနည္း နားမလည္ေသးပုံပဲ ။ သူေကာင္ေလးကို သူ႔နားသို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ အေျပးေလးေရာက္လာခဲ့သည္ ။ အသိမရွိတဲ့ အခန္းထဲ ေကာင္ေလးအားငယ္ေနမွာဆိုးလို႔ပါ ။
“ Tae hyung.... ho-seok hyung ကဘာျဖစ္တာလဲ ၊ မစိုးရိမ္ရဘူးမလား ။ "
ထိုသို႔ေမးလိုက္ေတာ့ Tae hyung သည္ပိုလို႔ပင္ငိုလာခဲ့သည္။
“ ဘာျဖစ္တာလဲကြာ ၊ မင္းကဘာမွမေျဖေတာ့ ငါဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူး Tae hyung ရာ ၊ hyung က ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲလို႔ ငါေမးေနတယ္ေလ "
“ hyung...က... hyung..ကေလ..."
ထိုမွ်သာ ေျပာၿပီး ဆက္ငိုေနျပန္သည္ ။ သူတကယ္ စိတ္ပူပန္လာၿပီ ။
“ hyung...ကဘာျဖစ္လဲ "
“ ho-seok hyung..ကေလ...ႏွ...ႏွလုံးေရာဂါတဲ့...."
“ ဘာ! ႏွလုံးေရာဂါဟုတ္လား။ ဘယ္ကတည္းကလည္းကြာ...ငါဘာမွမသိရပါလား ။ "
Jung Kook တကယ္စိတ္တိုမိသည္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုတ္မေျပာဘဲ ႀကိတ္မိတ္ကာ ခံစားတတ္သူ ho-seok hyung သည္ အခုလည္း သူတို႔ကို မေျပာဘဲဝွက္ထားခဲ့ျပန္ၿပီ ။ ဒါဝွက္စရာ ကိစၥလား hyung ရယ္ ။ သူတို႔ကိုတိုင္ပင္သင့္တာကို ။
“ အခုေတာ့....အခုေတာ့...ငါတို႔ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ Jung kook ..."
ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်ကာ အသည္းအသန္ငိုေနေသာ Tae hyung ကိုၾကည့္ၿပီး Jung kook ေၾကာင္ေနခဲ့သည္ ။ ခန.... ခနက Tae hyung ဘာေျပာသြားခဲ့တာလဲ ။ ေနာက္က်သြားၿပီဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ ။
“ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ ေနာက္က်သြားၿပီဆိုတာ။ ဟမ္!!။ "
Tae hyung နား သူထိုင္ခ်ကာ Tae hyung ပုခုံးအား လႈပ္ကာေမးလိုက္သည္ ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။
“ hyung...မရွိေတာ့ဘူး...Jung kook...ရ...၊ hyung ငါတို႔အားလုံးကိုထားၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ.... "
Jung kook သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဖင္ထိုင္ခ်လ်က္ လွဲက်သြားခဲ့သည္ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ႐ုတ္တရက္ႀကီး၊ hyung ကဘာလို႔ထြက္သြားရမွာလဲ ။ ဘာေတြလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲကြာ။ ကုတင္ေပၚက hyung သည္ ၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလြန္းေနခဲ့သည္ ။ အခုက ဘာေတြျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာလဲ ။ Jung kook သည္ၾကားသမွ် စကားေတြကို မယုံႏိုင္ကာ ငိုင္ေနခဲ့သည္ ။
hyung က ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးပါဆို ၊ hyung က သာသာယာယာေလး ေနခ်င္ခဲ့႐ုံေလးကို ။ ဆိုး႐ြားတဲ့ မိသားစုကေန ေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့ hyung က ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလး ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့႐ုံကို ။ အၿမဲတမ္း ၿပဳံးေပ်ာ္ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေလးလို hyung က ဒီလိုေဝဒနာေတြကို ခံစားေနခဲ့ရတာလား။ သူ႔တို႔နားကေန hyung က ထာဝရထြက္ခြာသြားေတာ့မွာလား။
hyung မွာဘာ၀ဋ္ေႂကြးေတြမ်ားရွိခဲ့လို႔လဲ ။ ဒီဘဝမွာ ဆိုး႐ြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ခံစားေနခဲ့ရတာ ။ hyung က လူတိုင္းအေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာေလးကို ။ ဘာလို႔ hyung လိုလူမ်ိဳးကိုမွ ထိခိုက္ေနၾကတာလဲ ။ Jung kook သည္ ဆရာဝန္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔စကားေျပာေနခဲ့ေသာ hyungမိဘေတြထံ စိုက္စိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။ ျပႆနာ အရင္းအျမစ္သည္ hyung ရဲ႕ မိဘ၊ အဲ့ဒီလူႏွစ္ေယာက္ပင္။ Jung kook သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထကာ ထိုေနရာသို႔သြားလိုက္သည္ ။
“ ခဗ်ားႀကီးေၾကာင့္ ေသရတာ!!.... ခဗ်ားႀကီးတို႔ ႏွိပ္စက္လို႔ေသသြားရတာ!! ။ "
Jung kook သည္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံေတာ္ စည္းလုံးေရး ဗဟိုျပဳ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ Jung Suu-Gum ၏ ေကာ္လံစကား ဆြဲကိုင္ကာ ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္။ ဆရာဝန္မ်ားႏွင့္ hyung အေမတို႔လည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားရသည္။ Jimin သည္ အေလာပင္ေျပးလာကာ လက္မလြန္ေစရန္ ဆြဲရသည္ ။ Tae hyung ကထိုင္ရာကေန ထကာ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။ jimin နားမလည္ႏိုင္ပါ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုံး ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးကို ဆြဲလား ရမ္းလားလုပ္ေနသည္ကို အကို Tae hyung ကဟန္ပင္မပ်က္ ရပ္ၾကည့္လို႔ေနသည္ကို ။
“ ေျပာစမ္းပါအုံး!! အာဏာေတြ သိပ္လိုခ်င္ခဲ့တာမလား...!!! အာဏာေတြကို သိပ္မက္ေမာေနခဲ့တာမလား!!! အဲ့အာဏာက ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဘာမဆိုဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္မလား!!!! အခုခ်က္ခ်င္း ခင္ဗ်ားသား ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ရွင္ေအာင္လုပ္ေပး!!! အသက္ျပန္သြင္းေပးစမ္း အဲ့အာဏာေတြနဲ႔!!!!! "
Jung kook သည္ Jung Suu-Gum ၏ေကာ္လံစအား လႊတ္လိုက္ကာ ထိုစကားမ်ားကို ေျပာဆိုေနခဲ့သည္ ။ လည္ပင္းေၾကာမ်ားေထာင္လာသည္အထိလည္း ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့သည္။
Jimin သည္ အကိုTae hyung ကို အကူအညီေတာင္းေသာ ပုံစံျဖင့္ မ်က္စပစ္ျပလွ်င္လည္း အကို Tae hyung သည္ တုတ္တုတ္မွမလုပ္ပါ။ သူ႔ကိုပါ ထိုေနရာမွဆြဲေခၚလာကာ ေဘးနားတြင္ရပ္ၾကည့္ေစသည္ ။ အကို႔ကို တားရမွာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလို႔လဲ။
“ အကို Tae hyung....ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆြဲသင့္တယ္မလား။ "
“ လႊတ္ထားလိုက္ ။ "
“ ............."
jimin အကို Tae hyung ရဲ႕မ်က္ႏွာကို အံ့ဩစြာၾကည့္ေနမိသည္ ။ တစ္ေယာက္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အား ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္ေနသည္ကို ေနာက္တစ္ေယာက္သည္ ထိုအရာကို ေက်နပ္ေနခဲ့သည္ ။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔သည္ ေၾကကြဲေနခဲ့ၾကသည္ ။ တစ္ေယာက္က ရင္ကြဲမတတ္ငိုကာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရင္ကြဲမတတ္ေသာင္းက်န္းေနခဲ့သည္ ။ သူတို႔သည္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ပါ..။
ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုးထလာေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူတို႔သည္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ ။ အေကာင္းဆုံး အေဖာ္မြန္ သည္ ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္ဆိုေသာ အသိသည္ ႏွလုံးသားအား ထိုးနက္ေနခဲ့သည္။ အတူတူ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြသည္ နည္းမွမနည္း။ ႐ုတ္တရက္ဆန္ဆန္ ျပဇာတ္သည္ သူတို႔အတြက္ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းဘဲ တုန္လႈပ္စရာေကာင္းေနခဲ့ပါသည္ ။
ကုတင္ေပၚက ျဖဴဖတ္ဖတ္ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိလွ်င္ သူတို႔ႏွလုံးသားေတြသည္ မခံႏိုင္စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနခဲ့သည္ ။ ေတာက္ပတဲ့ အၿပဳံးေတြ ၊ ခပ္လြင့္လြင့္ အသံေတြ ၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ အမူအရာေတြဟာ ကုတင္ေပၚက လူနဲ႔အတူ အကုန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္ ။ဘယ္လို ေျဖသိမ့္ရပါမည္နည္း။
Jimin သည္နားလည္သြားကာ ခပ္ေတြေတြေလးသာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။
“ Jeon Jung kook မင္းလြန္မလာနဲ႔ေနာ္၊ ငါ့သားေသဆုံးမႈကို ငါက ဘာမွမျဖစ္ဘူးမ်ားထင္ေနတာလား၊ မင္းတို႔က သူငယ္ခ်င္း၊ ငါက ေမြးထားရတာ၊ Jung ho-seok က ငါ့သားပါကြ!! "
“ ေမြးပဲေမြးၿပီး ပစ္ထားတာေလ၊ ခင္မ်ားတို႔က ေမြး႐ုံတစ္ခုတည္းပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ရင္ဘက္နဲ႔ေပါင္းလာခဲ့တာ ၊ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ခင္မ်ားတို႔ေပးတာဆိုလို႔ ဒဏ္ရာေတြ၊ စိတ္အားငယ္မႈေတြပဲရွိတာ!!!! "
“ ဂ႐ုစိုက္ဖူးသလား ၊ ဘာလိုခ်င္သလဲေမးဖူးသလား။ ဟက္..ခင္မ်ားတို႔က လိုအပ္တာထင္သမွ်အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ေမးဖူးသလား...ဘာႀကိဳက္တတ္သလဲ ၊ ဘာလိုေနခဲ့တာလဲဆိုတာ။ ဒါဝယ္ေပးတယ္ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ခ်င္ေနသုံး။ အခုၾကည့္!!! ခင္ဗ်ားသား ကုတင္ေပၚမွာ အသက္မရွိေတာ့ဘူး!!! "
“ Jeon Jung kook!!!! "
“ အခုလိုျဖစ္တာ ခင္မ်ားတို႔ေၾကာင့္ပဲ မိဘျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္သားဘာျဖစ္ေနလဲ ၊ ဘာခံစားေနရသလဲ မသိဘူးလားဟမ္!! မိဘေတြျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္သားကို ေထြးေပြ႕မယ္မရွိဘူး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားၿပိဳင္ၿပီး ရန္ပဲျဖစ္ေနက်တာ၊ ခမ်ားတို႔မရွက္ၾကဘူးလား။!!!! "
“ တကယ္တမ္း Broken family တစ္ခုမွာ ထိခိုက္နစ္နာသူအစစ္က သားသမီးေတြပဲ...။ အခုၾကည့္ ခမ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူ ေသသြားရၿပီ။ "
“ သိပ္ကိုေနာ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ၿပီး ျပည္သူေတြကို ၾကည့္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္သားသမီးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္စမ္းပါ ။ ကိုယ့္သားတစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ျပည္သူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္အုံးမယ္တဲ့။ "
“ မင္းအေတာ္ လြန္လာၿပီေနာ္။ မင္းဟာ ငါ့သားသူငယ္ခ်င္းမို႔ ငါသည္းခံေနတာ ။ မင္းအခု ဘယ္သူ႔ကိုလာၿပီး ေစာ္ကားေနလဲဆိုတာ သိရဲ႕လား။ မင္းကို အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ရတယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား။ !! "
“ စြဲစမ္းပါ!! အခုေခတ္မွာ ေငြရွိရင္ ရၿပီ။ ေငြကမွ တကယ့္အာဏာ။ ႀကိဳက္တဲ့ ေနရာမွာ ႀကိဳက္သလိုစြဲလိုက္ ။ ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး ေျဖရွင္းပစ္မယ္။....ခမ်ားေတာင္ ေငြရခ်င္လို႔ ဒီအလုပ္ေတြလုပ္ေနတာမလား! ။ "
Jimin သည္ အကို႔ကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္ ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ကို အကိုေျပာေသာ စကားမ်ားသည္ သိပ္ကို အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းပါသည္ ။
“ ခြပ္! "
Jung Suu-Gum သည္ အကို႔အားထိုးလိုက္သည္ ။ အကိုသည္ အေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ယိုင္နဲ႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ jimin သည္ အကို႔ကို အသာေလးေျပးထိန္းေပးလိုက္သည္ ။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွာ ေသြးအနည္းငယ္စို႔သြားသည္ ။ ဒီလူႀကီး သူမ်ား အကိုကို ဒီလိုပဲ ထိုးလို႔ရ႐ိုးလား ။ jimin စိတ္တိုစြာ အေရွ႕က ဝန္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။
“ Mr-Jung Suu-Gum shii....လက္မပါဘဲ စကားနဲ႔ပဲေျပာပါ လက္မပါပါနဲ႔ ။"
“ ဘာကြ!! မင့္လူ႐ိုင္းေနတာ မင္းမျမင္လို႔လား။ မင္းကေရာဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္က ကေလကေခ်လဲ!!! "
Jung kook သည္ ေကာင္ေလးအား ကေလကေခ်ဟု သုံးႏႈန္းလိုက္တာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္စြာ ျပန္ေျပာမည္အလုပ္ ေကာင္ေလးသည္ သူ႔ထက္ဦးစြာ ေျပာေနခဲ့သည္ ။
“ ကြၽန္ေတာ္က Park GP / PJ-CP / PJ Diamond လုပ္ငန္းစု ပိုင္ရွင္ Park-Min Joo ရဲ႕သား ၊ တစ္ဦးတည္းေသာ အေမြဆက္ခံသူ Park jimin ပါ။ "
Jimin သည္ ထိုဝန္ႀကီး မ်က္ႏွာအားၾကည့္ကာ ေျဖလိုက္တာေၾကာင့္ ထိုဝန္ႀကီးသည္ အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ့သည္ ။
“ ကြၽန္ေတာ့ အေဖကိုသိတယ္မလား ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေဖကိုမသိစရာအေၾကာင္းလဲ မရွိပါဘူး..ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို အဓိက ဆုံးျဖတ္ေပးရတဲ့ အေရးပါဆုံး ဘုတ္အဖြဲ႕အဝင္ေလ...။ "
“ မင္းးး "
Jung Suu-Gum သည္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားခဲ့သည္ ။ သူ႔မိန္းမသည္လည္း ေနာက္မွ ေအာ္ကာ လိုက္သြားခဲ့သည္ ။ ဘာမ်ားေျပာရဲမွာလဲ Park-Min Joo ရဲ႕သားဆိုတာ သိသြားေတာ့ ။ ထိေတာင္ထိရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။
အကိုသည္ Jung Suu-Gum ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ေနာက္နံရံကို မွီခ်ကာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားခဲ့သည္ ။ ေသခ်ာပါသည္ အကိုထိုသို႔ေျပာထြက္ဖို႔အတြက္ စိတ္တင္းထားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ။ အကိုသည္ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါ သို႔ေပမယ့္ မ်က္အိမ္ေတြေတာ့ နီရဲေနခဲ့သည္ ။ ဒါသည္ အကို႔ ေၾကကြဲျခင္းေတြပင္ ။
“ Tae hyung..."
“ အြန္းး "
“ ဈာပနပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရေအာင္...."
အကိုသည္ ထိုစကားကို မ်က္လုံးတင္းတင္းမွိတ္ထားၿပီး အားယူကာ ေျပာေနခဲ့ပုံရသည္ ။ အကို Tae hyung သည္ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပကာ ho-seok hyung လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ကိုင္၍ ငိုေနခဲ့ျပန္သည္ ။
“ ေတာ္ေတာ့ Kim Tae hyung..ငိုမေနေတာ့နဲ႔ ၊ မင္းပါအိပ္ရာထဲလွဲသြားမယ္....ငါတို႔ hyung ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို အေကာင္းဆုံးပို႔ေဆာင္ ၾကရေအာင္...။ "
“ ငါ...ငါ...ခုထိ လက္မခံႏိုင္ေသးဘူး..။ တစ္သက္လုံး ငါတို႔အနားကေန ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိက...ဘယ္လိုမွကို မေနသာဘူး...။ "
“ Kim Tae hyung ရာ..."
Jung kook အသံသည္ အဖ်ား၌တုန္ရီသြားခဲ့သည္ ။
“ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ....ငါတို႔ hyung ကိုသနားလြန္းလို႔.......ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ....အၿမဲတမ္းဆုံးမေပးပါမယ္ဆို...ဘာလို႔ အခုေတာ့....အရင္ဆုံးထြက္သြားရတာလဲ....ေျပာ ေတာ့ မင္းတို႔မရွိရင္ ငါမေနႏိုင္ပါဘူးဆို.... hyung ကကြၽန္ေတာ္တို႔မရွိတဲ့ အဲ့ဒီေနရာမွာေတာ့ ေနႏိုင္တယ္ေပါ့....ဘာလို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔က hyung မရွိရင္ မေနႏိုင္ပါဘူးလို႔မေျပာမိလို႔လား hyung အခုလို ထြက္သြားတာ။ အဲ့လိုဆိုရင္လဲ ကြၽန္ေတာ္ခုေျပာမယ္ ...ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ Jung kook က hyung မရွိရင္ မေနႏိုင္ဘူးဗ်။ hyung ရွိေနမွကိုျဖစ္မွာပါဆို...ျပန္လာခဲ့ပါ ကြၽန္ေတာ့္ငိုသံေတြကိုၾကားရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာကေနျပန္လာခဲ့ေပးပါ....။ "
“ hyung က ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဒီဇိုင္နာ လုပ္မွာမို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္က hyung ရဲ႕ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးရမယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္အရင္က ျငင္းခဲ့ေပမယ့္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမာ္ဒယ္မလုပ္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ ခုလုပ္ေပးမွာမို႔လို႔...ျပန္လာၿပီး သင္တန္းေတြတက္ပါအုံး....Jung ho-seok ႀကီးရယ္..."
“ ေတာ္ပါေတာ့ "
Jung kook သည္ေအာ္ငိုေနေသာ Tae hyung အား ဆြဲလွည့္လိုက္ကာ ထပ္မငိုေတာ့ရန္ေျပာသည္ ။
“ ရၿပီေလ Tae hyung....၊ hyung...ထြက္သြားၿပီေလ...ငါတို႔ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး...ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...ခုခ်ိန္ ငါတို႔လုပ္ေပးႏိုင္တာက hyung ရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးမွာ ေကာင္းေကာင္းသြားႏိုင္ဖို႔ပဲ ၊ hyung လိုရာကိုသြားပါေစ....၊ ဒီလိုထပ္ၿပီး ငိုေနရင္ hyung ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သြားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး... hyung ေနာက္စံတင္းေစရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳး ငါတို႔မလုပ္ၾကရေအာင္...။ ခရီးအရွည္ႀကီးတစ္ခု ထြက္သြားတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ၾကရေအာင္ ။ "
ဟင္။ ခရီးအရွည္ႀကီးတစ္ခု ။ Jimin သည္ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ တစ္ခုခုကို သတိရသြားသည္။ သြားစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး ho-seok hyung သူ႔ဆီ အပ္သြားခဲ့တဲ့ အျပာေရာင္စာအိတ္ေလး ။ သူထြက္သြားရင္ ေပးေပးပါဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ စာအိပ္ျပာေလး ။ သူ႔ဆီ ေသေသခ်ာခ်ာအပ္သြားခဲ့တာ။ ထြက္သြားမယ္ ၊ ခရီး ၊ ဆိုတာေတြဟာ ဒီလိုထြက္သြားျခင္းမ်ိဳးကို ၫႊန္ျပေနခဲ့တာလား ။ တုံးလိုက္တာ Park jimin ရာ။ အစကတည္းက စပ္စပ္စုစုစိတ္နဲ႔သာ ဖြင့္ဖတ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုအေျခေနမ်ိဳးေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး ။ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုကိစၥေတြမွာ သူ႔ရဲ႕စပ္စုတတ္တဲ့စိတ္က ေပၚမလာရတာလဲ ။ ဆိုး႐ြားလိုက္တာဟာ ။
“ အကို..ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ခနျပန္အုံးမယ္.."
“ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ရဲ႕လား အကိုလိုက္ပို႔ေပးရမလား.."
အကိုသည္သူ႔အား ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္လုံးအေရာင္ေတြနဲ႔သာ ၾကည့္လာသည္ ။
“ ရတယ္အကို ျဖစ္တယ္ ။ ခနပဲ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာမွာ။ "
“ အင္း။ ဂ႐ုစိုက္သြားေနာ္ jimin။ "
“ ဟုတ္ "
သူသည္ အခန္းထဲက ေျပးထြက္လာကာ ေဆး႐ုံးေပါက္ဝကို အလ်င္အျမန္ေရာက္ေအာင္ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္ ။ ဓာတ္ေလးကားေတြလည္း မစီးေတာ့။ ႐ိုး႐ိုးေလးကားကေနပင္ ေျပးဆင္းခဲ့သည္ ။ အခုခ်ိန္သူ႔မွာ တံခါးအဖြင့္အပိတ္ ေစာင့္ေနဖို႔နဲ႔ ခလုတ္နိတ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္လည္းရွိမေနပါ ။
အိမ္ကိုျမန္ျမန္သြားၿပီး အျပာေရာင္စာ အိတ္ကေလးကိုင္ကာ ေဆး႐ုံကို အေျပးျပန္လာရမည္။ ဒါေတြသာ သူ႔စိတ္ထဲရွိေနခဲ့သည္ ။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္သြားသည္။ ငွားခဲ့ေသာ Taxi ကားထဲမွ အျမန္ေျပးဆင္းကာ...အိမ္ေပၚသို႔အျမန္ေျပးတက္သြားခဲ့သည္ ။
“ သားငယ္...ဘာျဖစ္လာတာလဲ!! "
ဧည့္ခန္းမွ ေအာ္ေခၚေနေသာ အေဖ့အသံေတြအား သူမေျဖအားခဲ့။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲမွ အျပာေရာင္စာအိတ္ကေလးအား ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ယူလိုက္သည္ ။ အခုခ်ိန္မွာ အေရာင္လွလွ စာအိတ္ေလးသည္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ညိဳ႕မႈိင္းေနခဲ့သလိုလို ေဆြးေျမ့ေျမ့ေလးရွိေနခဲ့သည္ ။
အလ်င္အျမန္ပင္ စာအိပ္ကို ေဖာက္လိုက္ကာ သူဖတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။ စာလုံးညီညီလွလွေလးေတြနဲ႔ ေရးထားေသာ လက္ေရးလွလွေလးေတြသည္ ပုံမွန္ဆို လွလိုက္တဲ့လက္ေရးဟု မွတ္ခ်က္ေပးႏိုင္ေကာင္းေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ယခုခ်ိန္စာအိတ္ အျပာေရာင္လြင္လြင္ေလးထဲက လက္ေရးေလးသည္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းစြာ အက်ည္းတန္ေနခဲ့သည္။
စဖတ္လိုက္ကတည္းက ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေနေသာ စာေၾကာင့္ ခနကအထိ မ်က္ရည္ပင္မက်ခဲ့ေသာ jimin သည္ ထိုစာေလးစဖတ္ကာရွိေသး ပါးေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာခဲ့ပါသည္ ။ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္းဖတ္ကာ မ်က္ရည္ေတြသည္ တာဆူေနခဲ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ကာ...စာ႐ြက္ေလးကို မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ငိုမိသည္ ။ သူဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး....။ ဖတ္ဖို႔လည္း အင္အားမရွိေတာ့ဘူး ။ ေဆး႐ုံကိုလည္း ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ho-seok hyung ကို ဒီလိုပုံစံနဲ႔ထပ္ျမင္ရဖို႔ အင္အားေတြ မလုံေလာက္ေနေတာ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္လည္း hyung ရဲ႕ေပးေပးပါေနာ္ ဆိုတဲ့ ဆႏၵေလးကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ျဖည့္ေပးရမည္ ။
ပါးေပၚက မ်က္ရည္စမ်ားကို သုတ္လိုက္ကာ စာ႐ြက္ေလးကိုကိုင္လို႔ သူေအာက္ထပ္ကိုဆင္းခဲ့သည္ ။ ေျခလွမ္းေတြဟာ အလာတုန္းကနဲ႔မတူ ေလးလံေနခဲ့သည္ ။ အိမ္ေအာက္ေရာက္ဖို႔ေတာင္မနည္း အားယူေနရသည္ ။ အေဖသည္ သူ႔ကိုမေမးခဲ့ပါ ။ ဘာလို႔ငိုလဲဆိုၿပီး။ ဒီတိုင္းေလးသာၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။ သူလည္းေျဖဖို႔ အင္အားမရွိပါ ။
Taxi ငွားလိုက္ၿပီး ကားေပၚတြင္သူ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္ပါခဲ့သည္ ။ ခုခ်ိန္ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ ၊ တစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ ။
မိုးေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနခဲ့သည္ ။ ကားမွန္အျပင္ေပၚမွာ ကပ္တြယ္ေနေသာ မိုးေရစက္ေတြအား jimin လက္နဲ႔ တို႔ထိမိေနသည္ ။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနၾကေသာ ယာဥ္မ်ားကို ေတြေတြေလး ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့သည္ ။ ဒီေန႔ဟာဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔အတူ..ေကာင္ကင္ႀကီးကပါ ဝမ္းနည္းေပးေနခဲ့သေယာင္ ။ မသည္းေသာ မိုးေတြသည္ ဝမ္းနည္းမႈအား ပိုထင္ဟပ္ေစခဲ့သည္ ။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွမတည္ၿမဲႏိုင္ခဲ့ပါ ။ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေပ်က္ကြယ္သြားခဲ့တာခ်ည္း ။ လွည့္ဖ်ားတတ္တဲ့ ကံၾကမၼာ ၊ ရက္စက္တတ္တဲ့ ကံၾကမၼာ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ ညႇာတာမေနခဲ့ပါ ။ အျပစ္တင္လို႔လည္း မရခဲ့ပါဘူး။ အရာရာက ဖန္ဆင္းရွင္ အလိုအတိုင္းသာ ။
ဒီေန႔ဟာ ဝမ္းအနည္းရဆုံးေန႔ဟု သူတို႔သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္ ။
: sorry ပါ အတန္းခ်ိန္ေလးေတြရွိေနေတာ့ ေနာက္က်ေနခဲ့တာ။ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ေရးထားရတာမို႔ အမွားပါရင္ နားလည္ေပးဖို႔ ဂ်ီ႕ဘက္က ေတာင္းဆိုပါတယ္🤍။
: ဒီအပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လုံးဝအားမရဘူး။ အေရးအသားေတြ မေပၚလြင္ခဲ့ရင္လည္း နားလည္ေပးၾကပါ။ ေနာက္ထပ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္🤍။
: အခုေတာ့ ေမာင္ရဲ႕ ( seven ) သီခ်င္းနဲ႔ လြင့္လိုက္ပါအုံးမယ္ ဒါဒါတို႔🤍။