ភាគទី16
ក្នុងវេលាដែលក្រុមរាងតូចគិតតែនាំគ្នារៀនឆែកស្រាវជ្រាវក្នុងកុងព្យូទ័រនោះវិញម្នាក់ៗហាក់បីដូចវក់និងកាងាររបស់ពួកគេជាខ្លាំង។
"អឹមមមម យេស៌!! ធ្វើវាបានរួចហើយ"ថេយ៉ុង បានដាក់ខ្នងទៅផ្អែកនិងកៅអីលើកដៃឡើងលើរបៀបពត់ពែនខ្លួនដោយនិយាយកិច្ចការរបស់គេធ្វើបានសម្រេច។
"បងថេយ៍រក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់តើបានទេ"សាន់ណា នាងបានបែរមកស្តីបន្ទោសឲ្យទៅកាន់ថេយ៉ុងដែលពេលនោះថេយ៉ុងនិយាយមាត់ឮៗពេកទាំងដែលនៅទីនេះគេឲ្យរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់។
"ហិហិ សុំទោសអម្បាញ់មិញភ្លេចខ្លួន"ងាកមើលឆ្វេងស្តាំឃើញថាមានមនុស្សដែលអង្គុយតុផ្សេងៗកំពុងងាកមកមើលគេទើបថេយ៉ុងសើចទាំងមិនសមពោលពាក្យសុំទោសទៅកាន់គ្រប់គ្នា។ បើនិយាយចំពោះជីមីនវិញអង្គុយចុចកុងព្យូទ័រនិងគេដែលតែមិនមែនន័យក្នុងការស្រាវជ្រាវរកមេរៀនអីទេគេបែបជាស្រាវជ្រាវមើលអ្វីផ្សេងមួយទៀត។
ទឹកមុខដ៏សែនងឿយឆ្ងល់របស់ជីមីនបានបង្ហាញឡើងនៅពេលឃើញ។ អ្នកណាមិនដឹងកំពុងតែចង់ហេកចូលអាខោនអីុម៉ែលរបស់គេ ជីមីនមិនបានទុកឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតហេកចូលបានដោយងាយទេគេបានដាក់សោរសម្ងាត់ជាច្រើនដែលវាពិបាកក្នុងការឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតហេកចូលបាន។
"ធ្វើមុខបែបនិងមានរឿងអីមែនអាមីន"ថេយ៉ុង បង្ខិតកៅអីគេទៅរកជីមីនដើម្បីចោទសួរនៅពេលដែលគេធ្វើទឹកមុខជ្រួញចញ្ចើមជ្រួញមាត់ដូច្នេះ
"....."គ្មានការឆ្លើយតបជីមីនរក្សាភាពយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ថេយ៉ុងបែរទៅធ្វើមុខធ្វើមាត់ដាក់សាន់ណារបៀបថាមិនយល់ពីចរឹកជីមីន សាន់ណាវិញ
បែបជាធ្វើភ្នែកមើលនេះមើលនោះទាំងមិនយល់
______________
"ក្មេងនេះដាក់លេខសម្ងាត់អីក៏ដាក់មេស"បើនិយាយចំពោះអ្នកដែលកំពុងតែព្យាយាមហេកចូលអាខោនរាងតូចឯណោះវិញ កំពុងតែអង្គុយខ្នក់ខ្នាញ់ជាមួយរាងតូចមិនស្ទើរទេ នាយខំអង្គុយហេកចូលចង់2-3ម៉ោងទៅហើយមិនបានសម្រេចអីបន្តិចសោះឡើយ បានមកវិញត្រឹមការផ្ញើរសារមេរោគជាច្រើន ដែលបណ្តាលឲ្យប្រព័ន្ធអីុធើណេតនាយត្រូវគាំងធ្មឹង។
តុកៗ**អំឡុងពេលនោះផងដែលក៏មានអ្នកមកគោះទ្វាបន្ទប់នាយធ្វើឲ្យនាយត្រូវប្រែទឹកមុខដែលកំពុងគ្រឺតខ្នាញ់ក្មេងខ្លះមករាបស្មើរវិញ។
ក្រាក** សម្លេងបើកទ្វាបន្លឺឡើងដោយស្នាដៃអ្នកជាម្ចាស់បន្ទប់នេះឯង។
"ដល់ម៉ោងទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់ហើយលោកប្រុស"អ្នកបម្រើ ដែលមកគោះទ្វាបន្ទប់បានហៅអ្នកឈរចំពោះមុខនិងជម្រាបប្រាប់ថាដល់ម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ ដើម្បីឲ្យនាយបានទៅទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់ជុំម្ចាស់ប្រុសម្ចាស់ស្រី...។ឯអ្នកម្ខាងទៀតមិនបាននិយាយអីទេគឺគ្រាន់តែងក់ក្បាលធម្មតា វាជារឿងសាមញ្ញទេដែលនាយមិននិយាយនោះវាចឹងតាំងពីនាយនៅក្មេងទៅហើយ។
អ្នកបម្រើនោះក៏អោនលានាយចាកចេញទៅធ្វើកាងាររបស់នាងផ្សេងទៀត។
_____________
ផ្សារល្បី
បើងាកមកមើលអ្នកដើរផ្សារនេះវិញអ្នកស្រីផាកខាស៍មីុលនាំជីនមកទិញអីឡើងចង់អស់មួយផ្សារទៅហើយប៉ុន្តែគាត់នៅតែថាមិនពេញចិត្តខ្វះនេះខ្វះនោះមិនឈប់...
"អ្នកម៉ាក់ហា៎ប៉ុន្នឹងបានហើយ"សម្តីនេះរាងតូចជីនបាននិយាយដាក់អ្នកស្រីផាកខាស៍មីុលមិនដឹងប៉ុន្នាមរយដងហើយទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគេបានត្រឡប់មកវិញគឺជាការស្ងៀមស្ងាត់របស់អ្នកស្រីផាកខាសក៍មីុលទៅវិញ។
"អឹមមម៎ សម"ចូលមកដល់កន្លែងលក់សម្លៀកបំពាក់ប្រេនៗជាច្រើនអ្នកស្រីបានយកអាវមួយមកដាក់ពីមុខជីន រាងតូចនេះធ្វើទឹកមុខសែនឆ្ងល់ជាខ្លាំងបើចំពោះអ្នកស្រីផាកខាស៍មីុលនោះបែរជាញញឹមបិទមាត់មិនជិតនៅពេលគាត់យកសម្លៀកបំពាក់មួយមកដាក់មុខជីនវាសាកសមជាមួយជីនយ៉ាងខ្លាំង។
"អ្នកម៉ាក់កំពុងចង់ធ្វើអ្វី"សម្លេងដ៏សែនស្រទន់របស់ជីនបានចោទសួរអ្នកស្រីដោយភាពងើយឆ្ងល់ពេញខួរក្បាល។
"ម៉ាក់ចង់រើសសម្លៀកខ្លះឲ្យកូន ដើររើសមើលតាមចិត្ត ពេញចិត្តមួយណាយកមួយនិងចុះម៉ាក់ជានាក់ចេញលុយ"អ្នកស្រី បានរុញជីនទៅរកកន្លែងលក់សម្លៀកបំពាក់កាន់តែជ្រៅឲ្យវាងាយស្រួលដល់ជីនអាចរើសសម្លៀកបំពាក់បានដោយសេរី។ សារជាថ្មីម្តងទៀតដែលជីនបានបង្ហាញទឹកមុខដ៏សែនគួរឲ្យគ្រឺតខ្នាញ់របស់គេឡើងមក។
"ឈរធ្មឹងអីឆាប់ទៅម៉ាក់ចាំត្រង់នេះ"ឃើញថាជីនឈរធ្មឹងមួយកន្លែងធ្វើមុខលីឡឺៗមិនព្រមចូលរើសសម្លៀកបំពាក់ក៏អ្នកស្រីប្រាប់ជីនឲ្យចូលរើសសម្លៀកបំពាក់យ៉ាងខ្លាំង ទើបរាងតូចហ៊ានដាច់ចិត្តទៅរើសសម្លៀកបំពាក់។
"អញ្ជើញអ្នកស្រីអង្គុយលើសាឡុងសិនបាន"បុគ្គលិកដែលមានតួរនាទីបម្រើភ្ញៀវបានចង្អុលទៅសាឡុងដែលគេដាក់ក្នុងហាងដើម្បីឲ្យភ្ញៀវអង្គុយរកចាំដៃគូអីចឹងហា៎។
អ្នកស្រីផាកខាស៍មីុលគាត់មិននិយាយឡើយក្រៅពីនៅយ៉ាងស្ងៀម។
______________
ក្រោយពីរបាននាំគ្នារៀនចប់ក៏ជាពេលដែលក្រុមរាងតូចត្រូវបំបែកផ្លូវគ្នាទៅផ្ទះផងដែល។
"ផ្ញើរឯងយកនាងទៅផ្ទះផង"ជីមីន បាននិយាយទៅកាន់ថេយ៉ុងដើម្បីផ្ញើរគូរដណ្តឹងខ្លួនឲ្យថេយ៉ុងនេះជូនត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញផង។
"បងទៅណាមែនទេ"សាន់ណា សួរព្រោះតែឃើញថាជីមីនកំពុងឡើងម៉ូត៉ូពាក់មួយរួចជាស្រេចដោយមិនអនុញ្ញាតឲ្យនាងឡើងជិះពីក្រោយនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញបែបជាប្រាប់ថេយ៉ុងឲ្យជួយជូននាងទៅផ្ទះវិញ។
"ផ្ញើរផង"ង៉ោង***មុននិងបញ្ឆេះម៉ូត៉ូចេញទៅជីមីនបោះពាក្យសម្តីតែពីរម៉ាត់ទើបម៉ូលហ្គាម៉ូត៉ូបើកចាកចេញក្រោមការសម្លឹងមើលរបស់មនុស្សទាំងពីរនាក់នេះ។
<<បងកាន់តែឃ្លាតអូនកាន់តែចង់ចូលស្និតបន្ថែម>>សម្តីទាំងនេះនាងគិតក្នុងចិត្តដឹងឮតែនាងម្នាក់ឯងដោយគ្មាននរណាដែលដឹងដែលនោះទេ។
"ឡើងឡានទៅបងជូនឯងទៅផ្ទះ"ថេយ៉ុង
"...."សាន់ណានាងមិននិយាយអីទាំងអស់ក្រៅពីរដើរចូលក្នុងឡានអង្គុយបាត់ទៅ។
ឡានរាងតូចថេយ៉ុងត្រូវបានបើកចេញពីហាងកាហ្វេកន្លែងដែលពួកគេបាននាំគ្នាអង្គុយរៀនជាយូរនោះ។បន្តិចក្រោយក៏មានឡានមួយទៀតបើកមកឈប់ចតត្រង់ស្លាកស្នាមដែលឡានថេយ៉ុងចតរួចបើកចាកចេញទៅអម្បាញ់មិញនេះ។
រាងសង្ហារបានចុះចេញពីរឡានដើរទៅរកទ្វាកញ្ចក់បើកចូលក្នុងហាងកាហ្វេដែលក្រុមរាងតូចបានអង្គុយរៀនមុននេះ។
"កាហ្វេក្តៅមួយ"នាយបានប្រាប់ទៅកាន់អ្នកលក់
"ចាស៎លោកចន សុំចាំបន្តិច"អ្នកលក់ បានឆ្លយតបនិងឲ្យជុងហ្គុកនាយរងចាំមួយភ្លេត ជុងហ្គុកក្រឡេកមើលរកតុអង្គុយឃើញថាតុមួយដែលឆ្ងាតផុតគេគ្មានអ្នកអង្គុយនាយក៏ចូលអង្គុយបាត់ទៅ។
"នេះកាហ្វេរបស់លោកចន"បុគ្គលិកក្នុងហាងបានយកកាហ្វេមកដាក់លើតុនាយជុងហ្គុកគ្រាន់ងក់ក្បាលធម្មតាឯបុគ្គលិកនោះក៏បានចេញទៅវិញបន្សល់ត្រឹមតែជុងហ្គុកអង្គុយក្រេបកាហ្វេមើលទេសភាពតែម្នាក់ឯង។
សូមរងចភាគបន្ត
សាច់រឿងមួយភាគនេះប្រាកដជាភ្លាវត្រូវអត់ព្រឡខ្ញុំខានសរសេរយូរណាមួយទឹកដៃធ្លាក់ចុះ99%ទៅហើយខ្ញុំនិងសម្របសម្រួលនៅភាគក្រោយៗទៀតឲ្យវាល្អជាងនិង