« អធ្យាស្រ័យផង សូមរក្សាសណ្តាប់ធ្នាប់ហេីយចៀសផ្លូវ ចៅហ្វាយពួកខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ » មិនដឹងជាមានមនុស្សមួយក្រុមមកពីណាសុទ្ធតែពាក់ឈុតជាអង្គរក្សមានវែនតា កាសត្រចៀកយ៉ាងឡូយសម្បេីម។ ពួកគេបានមកដល់កន្លែងគ្រួសារមហាវ៉ល់ដែលកំពុងញាប់ដៃជេីងបារម្ភពីហូប៊ីនោះ។ តែគ្មានអ្នកណាខ្វល់ពីសម្តីអង្គរក្សនោះប៉ុន្មានឡេីយ
« អធ្យាស្រ័យផងលោក..»
« យីពួកអាស្អីគេនេះ អត់បេីកគ្រាប់ឡាតែតមេីលថាមានមនុស្សរបួសអត់ទេហី!! » ជីមីនឆ្នាស់ឆ្នេីមគ្មានពីរ គេជួយរិតកជេីងអោយហូប៊ី រួចងេីបមកញ៉ែតៗដាក់បុរសឌាំងៗទាំងប៉ុន្មានទាំងដែលខ្លួនឯងឈរទៅត្រឹមពោះគេទេ
« មានបញ្ហាអីឬ...ហូប៊ី!! » សម្លេងបុរសជនជាតិបរទេសដែលនៅពីក្រោយអង្គរក្សទាំងនោះក៏ដេីរចេញមកមុខតែម្តង។ ជីមីនគ្រាន់តែឃេីញគឺ...
« ឆុយ! សង្ហារម្លេះវេីយកូនចៅអ្នកណា នាងថេយ៍ នាងថេយ៍ អាបារាំងនេះសង្ហាណាស់ហា៎ » ជីមីនលួចកេះថេយ៉ុងអោយមកជួយមេីល
« ឯណាសង្ហាជាងប្តីអញអត់!! អូយ..អូយ..សង្ហាមេនវេីយ ជីមីនតោះលែងប្តីចោល! » ថេយ៉ុង
« យីឡប់ទេហី ប្តីនាងឯងយកតាំងតោដេញកាប់ផ្អេីលហាង!!! »
« លោកមិក? » ហូប៊ីនិយាយឡេីងធ្វេីអោយគ្រប់គ្នាងាកមករកបុរសរាងសង្ហាកូនកាត់ពីរសាសន៍នេះ
« ជួបគ្នាម្តងទៀតហេីយ នេះយ៉ាងមិចហេីយរបួស? »មិក
« គឺអត់អីទេ! » ហូប៊ី
« ចុះនេះជា....»
« ជាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ នេះជាប៉ាតូចនេះប៉ាធំនឹងបងប្រុសខ្ញុំ » ហូប៊ី
« អូស៎...សួស្តីលោកពូទាំងពីរនឹងអ្នកទាំងអស់គ្នា »
« ហិហិ សួស្តីខ្ញុំឈ្មោះជីមីនបាទ អត់ទាន់មានប្តីទេ! »
« នាងកាមីនមកនេះ អញវៃនាងឯងអោយផ្អេីលផ្សាម្តង » សូហ្គាស្តាប់ឮខឹងប្រពន្ធចង់ហុយផ្សែងទេីបទាញក្បាលប្រពន្ធមកវិញទាំងនិយាយគំរាម
« ឃេីញប្រុសបារាំងមិនបាន! » សូហ្គា
« អេីមកពីឃេីញមិនបានហ្នឹង បេីឃេីញបានស្មានថាយកអាកញ្ចាស់ឯង » ជីមីនឆ្លៀតឌឺថែម
« តមាត់ទៀត! យប់នេះអោយដេកជាមួយឆ្កែចាំមេីល »
« ឆីស! »
« ចុះនេះប៊ីអត់អីទេឬ? » លោកមិកសួរទៅកាន់នាងតូចទាំងស្រទន់ស្រស់ថ្លា តែបេីក្រឡេកមករកសូប៊ីនវិញ គេក្រមូវគ្មានលេខដាក់ទេ
« បានជាស្គាល់គ្នាហេីយ ពួកយេីងអិញ្ចេីញលោកហូបអីសិន តេីយល់យ៉ាងណាដែរ » ភ្លាមៗជីនបាននិយាយទៅកាន់លោកមិកហាក់រាក់ទាក់ខុសពីធម្មតា ដែលធ្វេីអោយគ្រួសារស្មានមិនដល់សោះឡេីយពិសេសនោះនាយពៅគេនោះឯង
« អឺ...គឺ..បាទបាន! ពួកឯងទៅចាំយេីងមុនទៅ » មិកយល់ព្រមភ្លាម នៅពេលដែលក្រឡេកមកឃេីញមុខនាយតូចហូប៊ី។រួចគេក៏ដេញអោយអង្គរក្សទៅចាំគេនៅឯខាងក្រៅ
« តែលោកប្រុស...»
« ឬពួកឯចង់ជំទាស់? »
« បាទ ទទួលបញ្ជា! » អង្គរក្សនាយមិកបានចាកចេញទៅអស់។ ហេីយនាយក៏ត្រឡប់មកញញឹមរាក់ទាក់ដល់គ្រួសាររាងតូចហូប៊ីវិញសឹមនាំសមាជិកទៅអង្គុយតុថ្មី។
« អង្គុយត្រង់នេះទៅណាក្មួយ! » ណាមជូនឯណោះ ក៏រាក់ទាក់ដល់នាយមិកដែរ នៅទាញអោយនាយមកអង្គុយជិតហូប៊ីហេីយស្រាប់តែកញ្ឆក់ដៃសូប៊ីនមកអង្គុយជិតគាត់វិញកាន់តែធ្វេីអោយសូប៊ីនអន់ចិត្តជាមួយគ្រួសារសឹងតែស្រែកយំនោះទេ
«ចង់ញុាំអីអ្នកទាំងអស់គ្នាហៅកម្មង់ចុះ ខ្ញុំជាអ្នករ៉ាប់រ៉ង »
« ហួយ! សង្ហាហេីយចិត្តល្អទៀត អ្នកណាមានវាសនាល្អ អាចថែរក្សាអូវែរបស់បងទៅ? » សម្តីថេយ៉ុងលឺដល់ច្រចៀកលោកមិកភ្លាមនាយអស់សំណេីចភ្លេតដោយទប់លែងជាប់។ ជុងហ្គ្កចាប់ក្តិចភ្លៅប្រពន្ធភ្លាម
« ចង់រក្សាអូវែអាណាហានាងកាថេយ៍ យប់នេះចាំយេីងផ្ញេីអូវែអោយច្រេីន ចាំមេីលតែទប់មិនជាប់រឿងជាមួយយេីងម៉ង! » ជុងហ្គុក
« ហិអាប្តីឡប់ លេងតិចសោះមិនបាន!! » ថេយ៍
« អឺ ខ្ញុំសុំណែនាំគ្រួសាររបស់ខ្ញុំអោយលោកបានដឹងបន្តិចចុះណា នេះជាបងប្រុសខ្ញុំទាំងពីរសូហ្គា ជុងហ្គុក ហេីយអ្នកដែលអង្គុយជិតពួកគាត់ទាំងពីរជាប្រពន្ធគាត់ »
« ចឹងប៊ីជាកូនទីបីមេនទេ ឯសូប៊ីននោះជាកូនពៅត្រូវឬអត់? » មិកនិយាយតាមការស្មានព្រោះដឹងតាមរយ:រាងតូចណែនាំកាលពីពួកគេនៅបន្ទប់ទឹក។ គ្រួសារចាប់ផ្តេីមលេីកចិញ្ចេីមសួរ តេីនេះជាស្អីទៅស្អី
« គឺ...អឺ..»
« គឺត្រូវហេីយក្មួយ ក្មួយពិតជាមានភ្នែកមុតមេន? ប៊ីជាកូនប្រុសទីបីរបស់ខ្ញុំ ឯនេះជាកូនពៅ ប៊ីនឹងអាពៅមិនទាន់មានគ្រួសារទេ ចង់សម្តៅថាពួកគេមិនទាន់មានប្តីប្រពន្ធអីទេ » ជីនបាននិយាយបែបនេះឡេីងមកហាក់ដូចជាជាន់ចិត្តដល់សូប៊ីនខ្លាំងណាស់។ សូប៊ីនអស់ពាក្យនិយាយហេីយ
« ម៉ាក់ ការពិតគេជាអ្នកជួយខ្ញុំនៅក្នងបន្ទប់ទឹក ប៊ីនក៏ដឹងដែរ »
«....» សូប៊ីនមិនបានតប គិតតែពីឆ្ងោកមុខញុាំអាហារ គេធ្វេីមិនដឹង មិនលឺ តែតាមការពិតបេះដូងគេស្ទេីរតែបែកហេីយ ហេតុអីត្រឹមតែជាប្អូនប្រុស គេចាំសម្តីហូប៊ីច្បាស់ណាស់។
« អរគុណណាក្មួយ កូនពូគេជាមនុស្សប្រុសមេនតែគេសុខភាពមិនសូវជាល្អនោះទេ គេស្លូតបូតណាស់ ចឹងក្មួយកុំប្រកាន់អីណា » លោកណាមជូនបាននិយាយទៅកាន់មិកម្នាក់ទៀត នាយកម្លោះក៏ញញឹមភ្លាមៗសម្លឹងមេីលមនុស្សរាងតូចក្រមិចជិតខ្លួនទាំងក្រសែរភ្នែកពិបាកនឹងនិយាយណាស់
« បាទខ្ញុំមិនប្រកាន់អ្វីទេ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តទៅវិញទេកាលដែលបានជួយគេនោះ ចុះនេះលោកពូនាំកូនៗមកនេះមានគំរោងអ្វីដែរ »
« ដេីរល*...អឹម! » ថេយ៉ុងឯណោះចង់និយាយប្រាប់ តែជីនជាម៉ែក្មេកលេីកដៃខ្ទប់មាត់រួចប្រេីភ្នែកសម្លក់បញ្ជាក់ថាទុកអោយគាត់ជាអ្នកនិយាយ
« គឺមីងមកនេះ ចង់នាំហូប៊ីមកព្យាបាលជំងឺមួយប្រភេទ! »
« ហ្ហាស់?? » ទាំងសមីខ្លួនទាំងកូនៗនឹងកូនប្រសារស្រែកហ្ហាស់ឆ្ងល់ទៅកាន់ម៉ែខ្លួនចង់ផ្អេីលហាង។ គាត់ក៏សុីញ៉ូភ្នែកអោយកូនៗនៅអោយស្ងៀមទេីបពួកគេសម្រួលឥរិយាបទ មកជាធម្មតាវិញ
« នេះ ហូប៊ីមានជំងឺអីទៅលោកពូ? » នាយកម្លោះមិកសួរដោយអាការ:បារម្ភចេញពីចិត្ត ទឹកមុខហាក់តក់ស្លុតពេលលឺថារាងតូចដែលអង្គុយជិតខ្លួននេះមានជំងឺ។ ជីននឹងលោកប្តីគាត់បានទម្លាក់ទឹកមុខចុះហាក់ដូចជាពិបាកចិត្តណាស់ណាអិញ្ចឹង ជីនបានងេីបមុខឡេីងមកនិយាយវិញទាំងចង់ស្រក់ទឹកភ្នែក
« ប៊ីកូនពូពីដេីមគេមានសុខភាពល្អណាស់ តែឈានចូលមកវ័យ២០ឆ្នាំនេះភ្លាមគេស្រាប់តែមានជំងឺម្យាងដែលតម្រូវអោយគេប្រេីអុកសុីសែននៅពេលគេគេង( ជំងឺនេះមានពិតមេនតែពិបាកហៅបេីអ្នកទាំងអស់គ្នាចង់ដឹងអាចឆែកgoogleបាន) ប៊ីខ្សោយភ្នែករាងកាយ គេឆាប់អស់កន្លង ពិសេសបេីមានរឿងអ្វីមិនល្អឬមានសម្លេងស្រែកខ្លាំងគេប្រាកដជាពិបាកដកដង្ហេីម ហ្ហឹកៗ...ពូបារម្ភពីគេណាស់ទេីបនាំគេមកពេទ្យនៅឯទីនេះតែ...ហ្ហឹកតែគ្មានបានលិទ្ធផលឡេីយ!! » ជីននិយាយរៀបរាប់ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក
« លុយ ពូមិនពិបាករកទេ អោយតែកូនបានជា តែគ្មានពេទ្យណាអាចព្យាបាលគេបានសោះ ហ្ហឹកៗ..» ណាមជូននឹងជីនហាក់ចូកដៃជេីងគ្នាសម្តែងឆាកមួយនេះបានយ៉ាងល្អ ល្អដល់ថ្នាក់កូនៗលួចសរសេីរ តែសម្រាប់សមីខ្លួនដែលគេយកមកភូតនិយាយវិញ អ្វីក៏មិនដឹងខ្យល់ដែរ បានត្រឹមតែធ្វេីមុខមីងមុាំតែប៉ុណ្ណោះ។
« នេះប៊ីគេឈឺដល់ម្លឹងផងមេនទេលោកពូ » មិក
« មេនហេីយ ពូនាំគេមកទីនេះក៏ចង់រកពេទ្យល្បីៗតែពូអស់លិទ្ធភាពហេីយ មានតែអោយគេរស់ដោយពឹងអុកសុីសែននឹងនាំអោយផ្លូវចិត្តគេរីករាយតែប៉ុណ្ណោះ ហ្ហឹកៗ... » ជីន
« លោកពូ កុំយំអី ខ្ញុំនឹងជួយក្នុងរឿងនេះ! » នាយមិកនិយាយទាំងមុឺងមាត់ថាគេនឹងជួយគ្រួសារជីន ពិសេសនោះគឺហូប៊ីដែលអង្គុយក្បែរគេ
« គ្មានលិទ្ធផលទេក្មួយ ពេទ្យល្បីៗក៏គ្មានអ្នកណាអាចជួយកូនពូបានដែរ តេីសង្ឃឹមអីទៀតទៅ? »
« តែលោកប៉ាខ្ញុំច្បាស់ជាអាចជួយហូប៊ីបាន ប៉ាខ្ញុំជាអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តដ៏ល្បី! លោកពូឃេីញជញ្ជាំងមួយមានកម្រាស់ខ្ពស់ទេ នោះជាក្រុមហ៊ុនD TTឬមន្ទីវិទ្យាសាស្រ្តD TT ដែលលោកប៉ាខ្ញុំជាអ្នកគ្រប់គ្រង គាត់ច្បាស់ជាមានវិធីព្យាបាលហូប៊ីអោយជា »
« ពិត...ពិតមេនឬក្មួយ? »
« បាទពិតមេនហេីយ »
« ពូសប្បាយចិត្តណាស់ អរគុណ អរគុណក្មួយហេីយ! »
ជីននឹងណាមជូនសប្បាយចិត្តណាស់គាត់ទាំងពីរបានអោបមិកនឹងចាប់ដៃអរគុណគេជាខ្លាំង។
« ប៊ីកូន...កូនមានសង្ឃឹមហេីយ! » ណាមជូន
«....» ហូប៊ីគេមិនដឹងរឿងអ្វីទេទេីបចេះតែញឹមៗតាមតែគាត់ទៅ
« ប៊ីខ្ញុំសន្យាខ្ញុំនឹងជួយប៊ីអោយបាន » មិកបែរមករករាងតូចល្អិតវិញទាំងញញឹមជឿជាក់ក្នុងចិត្តថាគេប្រាកដជាអាចសង្គ្រោះរាងតូចបាន
« គឺ..អឺ..»
« រឿងនេះពូជឿជាក់លេីក្នួយហេីយណា ប៊ីគេទន់ខ្សោយណាស់ ពូតែងតែប្រាថ្នាថាថ្ងៃណាមួយកូនពូអាចស្វែងរកមនុស្សល្អម្នាក់មួយជួយមេីលថែគេទាំងផ្លូវកាយនឹងផ្លូវចិត្តបាន » ជីនពោលទាំអាស្រទន់អំណរគុណដល់មិកជាខ្លាំង ហេីយថែមទាំង.....ថែមទាំងលួចយកដៃហូប៊ីអោយទៅកាន់ដៃមិក រួចសុីញ៉ូភ្នែកអោយរាងតូចនិយាយអរគុណនឹងចេះចាក់បណ្តោយតាមសម្តីគាត់និយាយ
« លោកមិក...ខ្ញុំ...» ប៊ីចាប់ដៃលោកមិកមកក្តោកជាប់តាមការសុីញ៉ូប្រាប់របស់ជីន នាយកម្លោះកូនកាត់ពិរសាសន៍គ្រាន់តែត្រូវបានដៃទន់ល្មឿយដូចជាបណ្តូលចេកត្រជាក់ល្មេមមកប៉ះគេភ្លាម នាយញញឹមបិតមាត់មិនជិតឡេីយ នាយងាកមករកហូប៊ីហេីយក៏យកដៃដែលសល់ម្ចាងទៀតមកក្តោបដៃតូចច្រលឹងនោះជាប់ជាមួយក្រសែរភ្នែកដែលមិនដឹងអ្វីមួយនោះ ត្រូវបានធ្លាក់ទៅក្នុងអន្លង់របស់គេទៅហេីយ
« មានអ្វីចង់និយាយមេនទេប៊ី...ខ្ញុំសន្យាជាមួយប៊ី ថាខ្ញុំនឹងព្យាបាលប៊ីអោយជាណា »
« ខ្ញុំគ្រាន់តែចងប្រាប់ថា...ថា..អរគុណដល់លោកណាស់ លោកមិក លោកមិនគួរពិបាកជាមួយមនុស្សដូចខ្ញុំនោះទេ » រាងតូចចេះតែចាក់បណ្តោយតាមហ្នឹងទៅ
« មិចក៏ប៊ីនិយាយបែបហ្នឹង! សម្រាប់ប៊ីខ្ញុំពេញចិត្តនឹងជួយ ខ្ញុំស្មាក់លំបាកមកមេីលថែប៊ី » មិកនិយាយទាំងមិនទាន់ដកដៃចេញពីដៃរាងតូច នាយញញឹមនឹងអង្អែលដៃរាងតូថ្នមៗទាំងអារម្មណ៍ហាក់ស្រឡាញ់ចង់មេីលថែគេអស់ពីបេះដូងបរិសុទ្ធមិនដឹងអ្វីមួយនេះ
« បានក្មួយនិយាយបែបនេះ ពួកពូសប្បាយចិត្តណាស់ បេីងថ្ងៃមុខទៅជាយ៉ាងណាក៏សប្បាយចិត្តកាលដែលកូនប៊ីស្គាល់មនុស្សល្អៗដូចក្មួយ »
« បាទ...ខ្ញុំនិយាយហេីយមិនលេបសម្តីទេ ពូទុកចិត្តចុះ! »
ផាំង!
សម្លេងលាន់ផាំងចេញពីស្នាដៃកម្លោះរូបស្រស់សូប៊ីន គេទះតុលាន់មួយកម្លាំងដៃរួចទាញកាបូបងេីបចេញវឹងដោយមិនមេីលមុខអ្នកណាម្នាក់ឡេីង គេឈឺចិត្តដោយមិននិយាយ អន់ចិត្តដោយមិនបន្លឺសម្លេង ហេីយក៏ចេញទៅស្ងាត់ៗបែបនេះតែម្នាក់ឯង សមាជិកគ្រួសារបានដឹងទាំងអស់ តែគ្រប់យ៉ាងត្រូវតែ...
លះបង់!
« នេះគេកេីតអី? » មិក
« គេជាកូនពៅ ចឹងហេីយគេរហ័សធុញធប់ជាមួយបរិយាកាសដែលចាស់ៗនិយាយគ្នាចឹងណាស់! »
« អរបាទ មិនអីទេ» មិក
« ម៉ាក់!ប៉ា! កូនលឺមកថាហូប៊ីចង់ដេីរលេងទីនេះអោយច្រេីនកន្លែងណាស់ តែគេមិនហ៊ានសុំអ្នកទាំងពីរទេ » សូហ្គាជាកូនច្បាងហាក់ដូចជាបានដឹងពីរឿងនេះដែរទេីបចូលសម្តីមកនិយាយ
« មិចអិញ្ចឹងកូន?? » ណាមជូននឹងជីនសួរទាំងហូប៊ី
« គឺ..កូនដឹងថាប៉ាម៉ាក់នាំកូនមកព្យាបាលទេ ទេីបមិនហ៊ានសុំអីលេីសនេះ »
« ហឹម...លេីកក្រោយប្រាប់ម៉ាក់ណា ចង់បានអ្វីចង់ទៅណា តែថា...ម៉ាក់នឹងប៉ាក៏មិនដែលមកអាមេរិកដែរ មិនដឹងថាទីណាស្អាតអាចមាំកូនទៅទេ »
« ចុះខ្ញុំអាចសុំជាហ្គាយ នាំហូប៊ីដេីរលេងបានអត់លោកពូ? » អោកាសបានធ្លាក់មក មិកក៏សុំខ្លួនភ្លាមៗធ្វេីជាអ្នកនាំហូប៊ីដេីរកម្សាន្តនៅទីនេះ គេសុំទាំងញញឹមបិតមាត់មិនជិតហាក់ដូចជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់។
« ប្រាកដជាបាន! ព្រោះពូទេីបតែមកទីនេះមិនជាស្គាល់ទីកន្លែងច្រេីនទេ ចឹងពូផ្ញេីរកូនមួយនេះផងណា៎ តែ... »
« តែអ្វីទៅ? »
« គេអាចដេីរលេងបានផុតត្រឹមម៉ោង6តែប៉ុណ្ណោះព្រោះប៊ីត្រូវមកដាក់អុកសុីសែននៅផ្ទះវិញ! »
« ប្រាកដជាបាន រឿងនេះខ្ញុំនឹងជួយប៊ី ខ្ញុំនឹងនិយាយជាមួយលោកប៉ា បានដំណឹងពេលណា ខ្ញុំនឹងមកប្រាប់លោកពូភ្លាម! »មិក
« អរគុណក្មួយផ្តងទៀតហេីយ ក្មួយពិតជាចិត្តល្អណាស់ដែលហ៊ានទទួលមនុស្សទេីបនឹងស្គាល់គ្នាដូចជាពួកយេីង»
« ខ្ញុំសប្បាយចិត្តទៅវិញទេ ព្រោះម្យ៉ាងខ្ញុំក៏ចង់ធ្វេីជាមនុស្សម្នាក់ដែលលោកពូទាំងពីរអ្នកកំពុងតែស្វែងរកអោយមកជួយមេីលថែកូនប្រុសលោកពូម្នាក់ដែរ! ហិ » កាន់តែមេនទេនហេីយ មិកកូនកាត់ពីរសាសន៍នេះនិយាយទាំងញញឹមស្រស់មកកាន់ពួកគាត់ទាំងពីរអ្នក ពិសេសនោះរាងតូចដែលនៅក្បែរខ្លួននោះឯង។ ពួកគាត់បាននៅនិយាយគ្នាអស់ជាងកន្លះម៉ោង ទេីបមិកសុំអស័យដ្ឋានផ្ទះរបស់ពួកគាត់ស្រួលទំនាក់ទំនងក៏ដូចជាណាត់ជួបហូប៊ីតាមសន្យានោះឯង។
ទាំងគ្រួសារក៏បាននាំមិកមកឡានទំនេីបសេរីទេីបតែផលិតរបស់គេ មុននឹងទៅនាយបេីកញ្ចក់ឡានរួនិយាយប៉ុន្មានម៉ាត់មកកាន់ហូប៊ីដោយមិនភ្លេចទេអាញញឹមហ្នឹង
« ថ្ងៃស្អែកខ្ញុំនឹងនាំប៊ីទៅដេីរលេង ធ្វេីចិត្តអោយសប្បាយៗណា៎ ស្អែកជួបគ្នា លារសិនហេីយថែរក្សាខ្លួនផងមានអ្វីមិនស្រួលខលមកខ្ញុំភ្លាមណា! កុំក្រែងចិត្តអី »
« បាទអរគុណលោកម្តងទៀត » ហូប៊ី
« មិនបាច់គុណស្រ័យអីទេ ប៊ីមិនមេនជាអ្នកដ៏ទៃឡេីយសម្រាប់ខ្ញុំ លារសិនហេីយ! សំណាងល្អ! » និយាយចប់នាយមិកបានបិតកញ្ចក់ឡានរួចឡាននាយបានចេញទៅវឹងបាត់ស្រមោលក្រោមគំនួចញញឹមចុងមាត់ពីលោកជីននឹងណាមជូន។ ពួកគាត់បានទះដៃគ្នាសេីចយ៉ាងសប្បាយ ខុសអីតែហូប៊ីនឹងកូនៗរបស់គាត់ទេដែលឆ្ងល់មិនបាត់
« កុំមកធ្វេីមកស្លឺ! មកក្នុងឡានមក ចាំប៉ានិយាយប្រាប់! កូនប៊ី ក្នុងរឿងនេះកូនត្រូវតែជួយប៉ាកូនជារបស់សំខាន់បំផុតហេីយពេលនេះ! »