បន្ទាប់ពីឈ្លោះគ្នាលេីឡានអស់ជាងមួយសន្ទុះធំមក ឡានគ្រួសារលោកណាមជូនបានបេីកមកកាន់ហាងលក់ភីហ្សាខ្នាតធំដ៏ល្បីប្រាំសហរដ្ឋអាមេរិកនេះ។ មកដល់មិនទាន់មួយៗនាំគ្នាសម្រុកចូលរត់ទៅកម្មង់យ៉ាងលឿនស្លេវ រកតែម៉ែឪហាមឃាត់មិនទាន់។ ហូប៊ីត្រូវបានសូប៊ីននាំគេចូលទៅក្នុងជាមួយគ្រួសារដែរ
« ប៊ី បងអង្គុយទីនេះហេីយ ចាំខ្ញុំទៅកម្មង់អោយ បងចង់ញុាំអី? »
« អីក៏បានដែរ! » ហូប៊ីឆ្លេីយតបទាំងមិនមេីលមុខគេ
« បាទប្រពន្ធសម្លាញ់ចិត្ត! សឺត* តាអូបតុយម៉ាយហេីយហា៎! »
« អាយ៎!!! អា...អា..» ហូប៊ីគាំងត្រឹងពេលនាយហ៊ានថេីបថ្ពាល់គេមុខមនុស្សយ៉ាងច្រេីនបែបនេះ។ ចិត្តចង់ជេតែជេមិនកេីតព្រោះថាមនុស្សច្រេីនណាស់ បានត្រឹមតែក្តាប់មាត់ទាំងថ្ពាល់នេះក្រហមអស់រលីង។
បន្ទាប់ពីអ្នកគ្រប់គ្នាបានកម្មង់អាហារមកអស់ហេីយ ពួកគាត់បាននាំគ្នាញុាំអាហារយ៉ាងរីករាយ តែថាគឺយេីងដឹងស្រាប់ហេីយ មកដល់ទីណាពួកគាត់វ៉ល់ទីហ្នឹង។ ភីហ្សាដណ្តេីមគ្នាយ៉ាងរញ៉ៃ អង្គុយពែនភ្នែកលេីកជេីងឡេីងដូចសុីបាយផ្ទះ ឯមនុស្សនៅក្នុងហាងសម្លឹងមកពួកគេព្រៀត
« នែមេីលស្អី? មិនដែលឃេីញមនុស្សសុីហាំបឺហ្គឺទេហី! » ជីនសម្លក់មុខទៅកាន់អ្នកណាដែលមេីលមកគ្រួសារគេទាំងកាច មេីលនោះមេីល!!
« ហូប៊ី កូនមិនញុាំទេឬ? » ណាមជូនបានសួរនាំទៅកាន់ហូប៊ីជ្រោះឃេីញគេមិនលូកប៉ះអាហារបន្តិច
« គឺកូនអត់ឃ្លានទេ មេីលតែអ្នករាល់គ្នាញុាំក៏ឆ្អែតដែរ »
« មិនឃ្លានក៏ញុាំដែរ មេីលរាងទៅដូចឈឺចាក់ធ្មេញ! » ស៊ូហ្គា បានចាប់ចំណែកភីហ្សាចាប់ញុមដាក់ចូលមាត់នាយតូចអោយញុាំតែម្តង កុំអោយប្រកែកតវ៉ាច្រេីនពេក។ រាងតូចញញឹមទទួលយកអាហារនេះញុាំទាំងពេញចិត្ត មិនដឹងសោះឡេីយរស់នៅជាមួយពួកគាត់វាសប្បាយយ៉ាងនេះ។
« ប្រឡាក់មាត់ហេីយកូន មកនេះម៉ាក់ជូតអោយឯង! » ជីនបានដកហូតក្រដាសជូតមាត់អោយនាយតូវទាំងផ្តល់ស្នាមញញឹមពេញលេញទៅអោយគេ។
« ញុាំច្រេីនៗទៅឯង កុំខ្លាចធាត់ ញុាំតាមសប្បាយ ដៃក៏បាន ជេីងក៏បាន គ្រួសារយេីងអត់ប្រកាន់ទេ មេនអត់ម៉ាក់ប៉ា » ជីមីន
« មេនហេីយៗ » allស្រែកឡេីងព្រមគ្នាហេីយក៏ជួយដួសនេះនោះអោយទៅហូប៊ី ធ្វេីអោយផ្លូវចិត្តគេពេលនេះរំភេីបណាស់ ហេតុតែជាមនុស្សឯកា រស់ក្រោមគំនាបពីម្តាយ តែឥឡូវខ្លួនទទួលស្គាល់ហេីយថាពួកគាត់បានផ្តល់អោយគេនៅអ្វីគ្រប់យ៉ាងពិតមេន។ ប៊ីញុាំអាហារទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក គេសម្លឹងមេីលស្នាមញញឹមរបស់គ្រួសារពួកគាត់ទាំងនិយាយក្នុងចិត្តថា...
( អរគុណដែលម្តល់នៅផ្ទះកក់ក្តៅមួយនេះអោយខ្ញុំទាំងដែលខ្ញុំមិនជាប់សាច់ឈាមសូម្បីបន្តិច ថ្ងៃមុខទៅជាយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំមិនភ្លេចពេលវេលាដែលខ្ញុំមានជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នាដែរ! ខ្ញុំអរគុណណាស់! )
« អៅកូន មិចក៏យំចឹង?? »
« អៅមិចចឹង មិចចឹងនៀក៎!! » ទាំងអស់គ្នានាំគ្នាស្លន់បន្តិចពេលឃេីញហូប៊ីហូរទឹកភ្នែកមក។ នាយសូប៊ីនដែលអង្គុយជិតនោះក៏រាងភ័យមិនស្ទេីរតែ ហូប៊ីប្រញាប់ជូតយ៉ាងលឿនមុននឹងញញឹមតបមកកាន់ពួកគាត់ថា...
« មានស្អីចូលភ្នែកហ្នឹងណា រត់បុកពេញទំហឹងហេីយ កូនដូចជាចង់ចូលបន្ទប់ទឹក សុំទៅមួយភ្លេត! »
« អឺៗទៅៗកូន! កូនប៊ីន នាំប៊ីទៅផង! »
« អា៎មិនអីទេ កូនអាចទៅខ្លួនឯងបាន » និយាយចប់រាងតូចងេីបចេញពីកៅអីដេីរស្វែងរកបន្ទប់ទឹកបាត់ទៅ ក្រោមការសម្លឹងមេីលរបស់សមាជិកសូប៊ីន
« គេកេីតអីណ៎បានយំ? » ថេយ៉ុង
« សង្ស័យនឹកម៉ាក់គេទេដឹង » ជុងហ្គុកតបជាមួយប្រពន្ធ
« ហឹម..ប៉ាថាណា៎ គេមេីលទៅជាមនុស្សទន់ខ្សោយណាស់ ឆាប់ប៉ះពាល់អារម្មណ៍ ហេីយក៏ឆាប់ភ័យខ្លាចដែរ តែគេជាមនុស្សស្មោះត្រង់! » ណាមជូនជាមេគ្រួសារបាននិយាយពីរឿងនេះឡេីង
« មេនហេីយបង ខ្ញុំក៏ថាចឹងដែរ ប៊ីន ឯងអាចមេីលថែគេបានឬទេកូន! » ជីនបានសួរទៅកូនប្រុស
« ប្រាកដហេីយ អនាគតប្រពន្ធខ្ញុំទាំងមូល ទោះអស់ជីវិតក៏ខ្ញុំមេីលថែគេអោយល្អដែរ ម៉ាក់ប៉ាកុំភ័យ! »
« អេីៗម៉ាក់ជឿឯងហេីយ » ជីន
« ម៉ាក់ ប៉ា គិតយ៉ាងណាជាមួយក្រុមហ៊ុននេះ ចង់ចាត់ការឥឡូវ ឬ...» សូហ្គា បានសួរទៅកាន់សមាជិកគ្រួសាររបស់គេ ទាំងភ្នែកវិញកំពុងតែបាញ់ទៅរកបង្អួចដែលបានបញ្ចាំងអោយឃេីញពីក្រុមហ៊ុនដ៏ធំមួយមានរបងហុំព័ទ្ធយ៉ាងខ្ពស់ ហេីយទីនោះហេីយជាក្រុមហ៊ុនD TT។ អ្នកណាថា..ពួកគេមកសុីតែហាំបឺហ្គឺនោះ?? ពួកគេកំពុងតែមកតាមដានទៅវិញទេ ព្រោះហាងលក់ភីហ្សាមួយនេះនៅជិតក្រុមហ៊ុនD TTបំផុត
« គ្មានពាក្យថាស្អែកទេសម្រាប់ប៉ា! » ណាមជូនបានញុអាហារចូលមាត់ តែភ្នែកវិញបាញ់ទៅរកទីតាំងដែលត្រូវចុះធ្វេីបេសសកម្ម។ ចំណែកអ្នកឯទៀត ក៏កំពុងតែញញឹមដែរ ។
« ចុះហូប៊ី គិតយ៉ាងមិចទៅ? » សូប៊ីនកំពុងតែបារម្ភពីរឿងនេះ
« ដាក់ថ្នាំអោយគេផឹក រួចយកគេទុកក្នុងឡានទៅ ក្រោយបំផ្ទុះចប់ យេីងនឹងរត់មករកឡានវិញ! »
« តែប៉ា...»
« ឬឯងចង់យកគេទៅជាមួយសូប៊ីន! » ណាមជូន
« យេីងគិតយ៉ាងមិចទេីបអាចចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនបាន? មេីលទៅរបងខ្ពស់ជាងរាជវាំងគីមជុងអ៊ុនទៅទៀត? »
ជុងហ្គុកបានបង្វែអារម្មណ៍អោយមកគិតពីផែនការដេីម្បីចូលទៅខាងក្រុមហ៊ុននេះអោយបានទៅវិញ ពួកគេស្ងាត់មាត់រៀងៗខ្លួនដេីម្បីជួយគ្នាគិត
« ទីតាំងក្រុមហ៊ុននេះ ខាងអង្គភាពក៏មិនដឹងដែរថាមានច្រកណាខ្លះ »
« ខ្ញុំឆ្ងល់ណាប៉ាម៉ាក់ បេីប៉ានឹងម៉ាក់ដឹងពីអំពេីរថោកទាបដែលក្រុមហ៊ុនមួយនេះបានធ្វេី ហេតុអីប៉ាម៉ាក់មិនចាត់ការវាតាំងពីដំបូង?? » សូហ្គាបានសួរសំណួរទៅកាន់ប៉ាម៉ាក់របស់ខ្លួនគាត់ទាំងពីរមេីលមុខគ្នាបន្តិចរួចដកដង្ហេីមធំ
« ការរំដោះគ្រាប់នុយក្លេអែទី9 ប៉ានឹងម៉ាក់ឯងវិះនឹងត្រូវពួកវាសម្លាប់ហេីយ កូនដឹងទេ កុំតែពេលនោះប៉ានាំម៉ាក់ឯងរត់ភាសខ្លួនមកប្រទេសយេីងវិញម្លេះមិនសល់សូម្បីតែឆ្អឹងត្រឡប់មកវិញ! ពួកយេីងបានដឹងពីអំពេីរទុច្ចរិតមួយនេះតាមរយ:សម្តីពួកចារកម្មបានភិភាក្សាគ្នាឯង! ក្រោយពីរំដោយរួចប៉ានិងម៉ាក់ត្រូវបានពួកវាដេញតាមសម្លាប់ ហេីយយេីងគ្មានលិទ្ធភាពតទល់ទេីបត្រូវរត់គេចមកប្រទេសវិញចាត់ចែងអោយរដ្ឋាភិបាលបំបិតអតសញ្ញាណរបស់ប៉ានឹងម៉ាក់ឯង! កូនមិនដឹងទេសូម្បីតែប៉ូលីសក៏គ្មានសមត្ថិភាពចាប់ពួកវាដែរ » ណាមជូនបានបកស្រាយពីដេីមរឿងដែលជាហេតុថាគាត់តទល់ទៅក្រុមហ៊ុននេះវិញនឹងមិនអាចមានពេលមកសេុីបរក់ភស្តិតាងបកអាក្រាតបាន ព្រោះឈ្មោះពួកគាត់ទាំងពីរត្រូវបានក្រុមហ៊ុននេះដឹងនឹងតាមសម្លាប់
« បេីដូច្នេះមេន ហេតុអីពេលនេះប៉ានឹងម៉ាក់ហ៊ានមកវិញ?» លឺសំណួរកូនៗ គាត់ទាំងពីរមេីលមុខគ្នាមុននឹងនិយាយថា..
« មកពីម៉ាក់នឹងប៉ាឯង មានជំនួយយ៉ាងធំបំផុត នោះគឺកូនប្រុសទាំងបី នឹងកូនប្រសារទាំងពីរ កាលនោះយេីងមានតែពីរអ្នកតែលេីកនេះយេីងមានដល់ទៅប្រាំពីរអ្នក!ម៉ាក់នឹងប៉ាឯងជឿលេីសមត្ថិភាពឯងរាល់គ្នា » ជីន
« ខុសហេីយម៉ាក់ ការពិតពួកយេីងមានគ្នា8អ្នកទៅវិញទេ » សូប៊ីន
« អេីភ្លេចរាប់ទាំងប្រពន្ធឯងមួយទៀតទៅ! » ជីនញញឹមទៅកាន់កូនៗក្នុងនាមជាម្តាយដែលមានមោទនភាព។ គ្រប់យ៉ាងត្រូវការសាមគ្គី ជឿជាក់ រួមរួម ទុកចិត្ត អោយតម្លៃ ក្តីស្រឡាញ់ ក្លាហានដេីម្បីអោយអ្វីមួយអាចជោគជ័យទៅបាន ហេីយគ្រួសារមួយនេះបង្រៀនអ្នក!!
« អេស៎ ហូប៊ីដូចជាទៅយូរម្លេះ? » សូប៊ីនមានអាការះចម្លែកព្រោះតែហូប៊ីបាត់ទៅរាងយូរដែរហេីយ
« សង្ស័យជាប់ជុះអាចម៍ទេដឹង! » ជីមីននិយាយស្របពេលសមាជិកកំពុងតែញុាំ
« អាចម៍ៗទាំងដុលម៉ងណ៎ ប្រពន្ធខ្ញុំ! » សូហ្គា
« ហិហិ ញុាំទៅប្តី អូននិយាយលេងតេី លេីកក្រោយឈប់យាយអាចម៍ពេលម៉ោងអាហារទៀតហេីយ! » ជីមីន
« ខ្ញុំទៅតាមគេសិន! » សូប៊ីនទប់ខ្លួនមិនជាប់ងេីបព្រុយទៅរកម្ចាស់បេះដូង គេដេីរលឿនស្លេវ តម្រង់ទៅកាន់បន្ទប់ទឹកមនុស្សប្រុស ស្រាប់តែធ្វេីអោយគេចង់ធ្លាប់ថ្លេីមក្តុកពេលស្តាប់លឺសូរសម្លេងថ្ងូររបស់ហូប៊ីច្បាស់ដូចថ្ងៃ
« អ្ហឹស!..តិចៗ ឈឺណាស់! សឺត តិចៗទៅ...»
« អាយ៎...តិចៗលោកឈឺខ្លាំងណាស់! »
ច្បាស់ណាស់ សម្លេងហូប៊ីហាក់ដូចជាកំពុងតែមានក្តីសុខជាមួយអ្នកណាម្នាក់យ៉ាងចឹង សូប៊ីនប្រែទឹកមុខទៅជាខឹងក្តោបដៃណែនស្ទេីរតែបាក់ជាពីរ មុននឹងទម្លុះទ្វាចូលដេីម្បីអោយឃេីញច្បាស់នឹងភ្នែក
គ្រាំង!!!
« ហូប៊ី នេះឯងហ៊ានមកធ្វេីអំពេីថ*...ហឹម? ហូ...ហូប៊ី! »
សូប៊ីនគាំងស្ញេញកំហឹងបានរំសាយ ព្រោះតែទម្លុះទ្វាចូលមកឃេីញថាហូប៊ីកំពុងតែអង្គុយលេីកន្លែងលាងដៃមានមនុស្សប្រុសម្នាក់ច្រត់ជង្គុយជួយរិទ្ធជេីងអោយគេនោះទេ។តែអាការ:ប្រច័ណ្ឌហួងហែង នៅតែកេីតមានសម្រាប់គេ ព្រោះថាមេីលទៅមានជនមិនស្គាល់ ហ៊ានមកប៉ះពាល់មនុស្សដែលគេកំពុងស្រឡាញ់
« នេះឯងជាអ្នកណា ចេញអោយឆ្ងាយទៅ!! » ប៊ីនទាញនាយសង្ហាដែលបានជួយរិទ្ធជេីងអោយរាងតូចទៅម្ខាងរហូតគាត់ដួលផ្ងាកក្រោយបន្តិច
« នែសូប៊ីន ឯងមិចបានជាហ៊ានដូច្នេះ ចេញពីយេីងទៅ លោ...លោកមិនអីទេឬ? » រាងតូចស្រែកថាអោយទៅសូប៊ីនសឹមទម្លាក់ខ្លួនចុះមក ហេីយដេីរប៉ាក់ខ្ញេីកទៅជួយគ្រានាយសង្ហានោះ
« ឆាប់មកនេះមកហូប៊ី » សូប៊ីនទាញដៃហូប៊ីមកវិញ
« ឆាប់សុំទោសគាត់ទៅ ឯងបានធ្វេីទង្វេីមិនគប្បីដាក់គាត់ » ហូប៊ី
« ហេតុអីខ្ញុំត្រូវសុំទោស? »
« នេះគេខំជួយខ្ញុំណា ចុះឯងហេតុអីបានជារុញគេ ឯងមានគ្រួសារប្រដៅឬអត់?? » ហូប៊ីថាអោយកម្លោះប៊ីនខ្លាំងៗ ខ្លាំងដល់ថ្នាក់ស្តីដោយទាំងគ្រួសារគេទៀតពាក្យធ្ងន់ធ្ងរណាស់ តែប៊ីនបែរជាមិនខឹង មានតែ...
អន់ចិត្តបំផុតទៅវិញ!
ទេីបគេក៏អោនសុំទោសកម្លោះសង្ហានោះបន្តិចទៅដេីម្បីមិនអោយទាស់ចិត្តហូប៊ី!
នេះហេីយស្លាញ់គេពេក!🙄
« ចុះបងកេីតអីឬអត់...»
« គឺចេះទេណា៎...ខ្ញុំលឺសម្លេងមានមនុស្សដួលក្នុងបន្ទប់ទឹកទេីបគោះទ្វាហេីយគ្រាចេញមកក្រៅក៏ឃេីញថាគ្រិចកជេីង ទេីបជាជួយរិទ្ធ » កម្មោះសង្ហានិយាយចេញមក មុននឹងអោយយេីងឃេីញកាន់តែច្បាស់ថា នាយជាកូនកាត់ពីរសាសន៍ដែលជាជនជាតិដេីមរសប់ពួកគេ នឹងជាជនជាតិអាមេរិក។ មេីលពីក្រៅ គេមានកម្ពស់ខ្ពស់ដល់ទៅ 1.89សង់ទីម៉ែត្រខ្ពស់ជាងសូប៊ីនទៅទៀត ការស្លៀកពាក់វិញគឺហាក់ដូចជាលំដាប់អ្នកមានមកពីណាមិនដឹង
« គាត់ឈ្មោះថា Mex (មិក) ! »
« មិកនេះសូប៊ីនជា...ជាប្អូនរបស់ខ្ញុំ! » សម្តីហូប៊ីនាំអោយសូប៊ីនធ្លាប់ថ្លេីមលឺសូរតែក្តុកម្តងទៀត តែគេមិននិយាយ
« សួរស្តីសូប៊ីន! » មិក
« បាទសួស្តី » សូប៊ីន
« ខ្ញុំឈ្មោះ ហូស៊ុក ហៅខ្ញុំថាប៊ីបានណា រីករាយម្តងទៀតដែលបានជួប នឹងអរគុណខ្លាំងណាស់ដែលបានជួយ គុណនេះខ្ញុំចាំមិនភ្លេចទេ បេីមិនបានលោកជួយសង្ស័យតែសន្លប់គ្មានអ្នកដឹងផងក៏មិនដឹង » ហូប៊ីជាមនុស្សតែបុិននេះឯង ត្រូវថាត្រូវ ខុសថាខុស ហេីយក៏ចេះដឹងគុណ រួចតែងតែគិតថាមនុស្សគ្រប់គ្នាគឺល្អជានិច្ច។ មិក ញញឹមរីករាយមេីលមុខហូប៊ីទាំងផ្លឹកស្មារតី
« មិក!...មិក...លោកមិក!! » ហូប៊ី
« អូស៎បាទ...គឺខ្ញុំរីករាយនឹងជួយ » មិក
« បាទ ខ្ញុំអរគុណម្តងទៀតណា ចឹងខ្ញុំលារសិនហេីយ! » ហូប៊ី
« បងដេីរកេីតទេ? » សូប៊ីនសួរ
« មិនអីទេចាំខ្ញុំបីបងក៏បាន...»
« មិនបាច់ទេគ្រាន់តែគ្រាបានហេីយ » ហូប៊ីនដេីរចេញមកវិញក្រោមការជួយគ្រារបស់សូប៊ីន។ មកដល់តុអាហារសមាជិកមានការបារម្ភនឹងចូលមកសួរគ្រប់ៗគ្នា ពិសេសទិញថ្នាំយកមកបិទរួចចោទគ្នាទៅវិញទៅមកថាជាកំហុសរាងៗខ្លួន។ កាយវិការពួកគាត់បង្ហាញមកអោយហូប៊ីឃេីញកាន់តែច្បាស់ថា ពួកគាត់ស្រឡាញ់គេ បារម្ភពីគេយ៉ាងណាស់ មេីលកាយវិការបែបនេះហេីយគេកាន់តែសប្បាយចិត្តហេីយក៏ចង់យំម្តងទៀតនៃភាពរំភេីបមួយនេះ
« មិនអីទេណ៎ហូប៊ី! មិនអីទេណា៎ មិនអីទេហ៎ឯង? »
ពួកគាត់មករោមហូប៊ីជួយគេគ្រប់សព្វមានទាំងទៅកញ្ឆក់ប្រេងខ្យល់ពីអ្នកនៅក្នុងមកអោយគេហិតធ្វេីមេីលតែកេីតខ្យល់ក៏មាន
« មិនអីទេអ្នកទាំងអស់គ្នា កុំបារម្ភពីខ្ញុំពេកអី ខ្ញុំមិនអីទេ »
« ហេតុអីមិនប្រយ័ត្នចឹង លេីកក្រោយជុះអាចម៍ជុះនោម ម៉ាក់អោយយកអាប៊ីនទៅតាមហេីយ » សម្តីជីនមួយម៉ាត់គាំងប្រដាប់គិតហូប៊ីភ្លាម
« អ...អត់..អត់អីទេម៉ាក់! »
« ទទួលបញ្ជាម៉ាក់! » សូប៊ីនលឺតែចឹងញញឹមចង់រយាសមាត់។ តែភ្លាមៗក៏ត្រូវរាងតូចលួចក្តិច
« នែឯងឡប់ទេ ឯងចង់ទៅហិតឬយ៉ាងមិច? »
« ហិតក៏បាន ព្រោះអាចម៍បងប៊ីក្រអូប! »
« អាចង្រៃ!! » នាយតូចលួចគំជេរក្នុងចិត្ត ហេតុតែមិនហ៊ានស្តីលឺព្រោះឥឡូវកំពុងតែនៅក្នុងចំណោមគ្រួសារទាំងមូល។