Sa isa sa mga veranda ng palasyo ay nakatanaw ang reyna mula roon. Tinitingnan niya ang mga batang naglalaro sa may garden ng palasyo. Nakangiti ito habang pinapanood sila. She saw how happy and peacefully they are while playing. She saw how they are enjoying each others’ company. She wants it to be like this forever. She wants it to see them happy forever. But she knows it will never happen.
Nagbuntong-hininga siya saka tiningala ang kalangitan. She is silently praying that this day will never end. Kahit impossible but she hoped and will never stop hoping to make it happen.
Nagbuntong-hininga siyang muli saka pinunasan ang luhang tumulo pala sa kaniyang kaliwang mata. Tiningnan niya ulit ang mga bata saka ngumiti. Hindi man niya alam kung kailan mangyayari ang kinakakatakutan niyang mangyari ngunit alam niyang wala siyang magagawa kapag dumating ang panahon na iyon. At alam niya sa sarili niya na mag-aalala siya para sa mga batang ito.
Nagitla siya nang may dalawang brasong pumulupot sa kaniyang beywang. Hindi man niya iyon tiningnan ngunit alam niya kung sino iyon.
“Baby, why are you out here?” tanong sa kaniya ng kaniyang asawa.
Ngumiti siya habang nakatingin pa rin sa mga bata. Hinawakan niyang ang mga braso nito na nakapulupot sa kaniyang beywang. “I’m just looking at the kids.” Bumuntong-hininga siya nang may tumulong luha sa kaniyang mga mata. “T-They are peacefully playing. I-It’s like… nothing is w-waiting for… t-them.” Pinilit niyang hindi humikbi ngunit hindi siya nagwagi. She is crying right now.
Pinaharap siya sa kaniyang asawa siya tiningnan siya nito gamit ang nasasaktan nitong mga mata. Nasasaktan rin ang kaniyang asawa sa mangyayari ngunit mas nasasaktan ito kapag nakikita siyang nasasaktan. That’s how he loves her. He can feel what his wife is feeling. Why? Because they are bond to each other. In other words, they are mates.
“Hush, Baby. Don’t cry. You know that I cannot stand seeing you crying right?” hinaplos nito ang kaniyang pisnge. “Everything will be alright, okay? They’ll be fine. You don’t have to worry. We just need to trust what will going to happen.” tumango-tango siya. “I love you.” Hinalikan siya nito sa labi. Nagtagal iyon ng ilang minuto bago sila humiwalay.
Nagbuntong-hininga siyang muli saka tumingin sa bata bago tumingin ulit sa kaniyang asawa. “Why are you here, Xenon? Shouldn’t you be in the throne room?” she asked him.
Napakurap naman ang kaniyang asawa na tila may naalala. “Oh, right. Your friends are here.”
“You mean OUR friends?” napatikhim naman ito. Her husband is cold as ice and also a serious type of man. Hindi nito maamin na kaibigan niya ang mga ito dahil ayaw niyang maging soft sa mata ng iba, sa asawa lang talaga at sa mga anak niya lang ito pinapakita. “Anyways, pwede mo naman utusan ang mga dama o ang mga kawal na puntahan ang dito,” nakataas ang kilay niyang sabi sa asawa.
“I-uhm…” mas lalong tumaas ang kilay niya sa inasta nito. “I just want to lovey-dovey with you,” namumulang sambit nito na ikinatawa niya.
“Ikaw, ah,” asar niya rito na mas lalong ikinapula nito. Tumawa siya muli. “Let’s go na, Xenon. Baka naiinip na sila kakahintay sa atin.” Tumango naman ang asawa niya.
Sabay silang lumabas sa kanilang silid saka naglakad patungo sa bulwagan ng palasyo ng Perilya. Nang makarating sila roon ay nakita nila agad ang mga kaibigan niyang nagkukumpulan roon na para bang may hindi pagkakasunduan. Some of them are wearing crowns, some are just wearing royalty dresses.
Tumikhim si Gabria. “Anong nangyayari rito?” napatingin ang lahat sa kanila nang magsalita siya.
“Gabria, Couz!” tumakbo ang pinsan niyang si Aubry papunta sa kaniya, ngunit huminto ito saka yumuko. “Greetings you’re highnesses,” winagayway niya ang kaniyang mga kamay bilang tanda na tumayo ito. Iyon nga ang ginawa ng pinsan niya. “Couz, ngayon na ang araw!” kinakabahang sambit nito sa kaniya.
“What do you mean?” naguguluhang tanong niya kahit may kutob na siya at kinakabahan siya sa kutob na iyon. Hindi naman siguro ngayon iyon, hindi ba? Dahil hindi pwedeng mangyari iyon ngayon. Hindi! Hindi pa ako handa!
“Ngayon na ang mangyayari sa propesiya.” lahat sila napatingin sa matandang babaeng nagsalita.
At dahil roon ay mas lalo siyang kinabahan. Namumuo ang luha sa kaniyang mga mata ngunit pilit niya iyong pinipigilan. Tumingin siya sa kaniyang asawa na may pag-aalalang tingin sa kaniya. He was whispering her sweet words making her calm a little. Ngunit hindi iyon enough para mapakalma siya ng tuluyan. Isa ang mga anak niya sa pinag-uusapan rito, kaya hindi talaga siya kakalma.
She looked at the old woman. “Lola Eny, bakit ngayon? Akala ko ba malayo pa iyon? Bakit nagbago yata?” sunod-sunod niyang tanong rito.
“Oo nga naman, Lola. We thought it will happen a month or two. Why it suddenly changed?” tanong din ng kaniyang kapatid na si Knox.
Naglakad ang matanda papalapit sa kanila. “Iyon ang sinabi sa akin ng libro.” Tinutukoy nito ang libro ng propesiya. “Hindi ko alam kung bakit pero sa tingin ko ay dapat na mangyari ang dapat na mangyari. Dahil sa tingin ko ay masisira na ang mundo kapag hindi natin sila paaalisin sa mundong ito. Nakikita ko na ang paunti-unting pagkamatay ng mga kahoy sa teritoryo ng mga vampire hunter.”
“Tama siya, Gabria, Xenon. Our village is slowly dying,” sabi ni Adrian.
“Ours too. The Gracas are wondering why our plants is slowly dying. Mag marka pang itim sa mga halaman. We thought it was just normal. Pero habang tumatagal ay mas lalong palala nang palala.” Sabi din ni Crizel na asawa nito. Nagbuntong-hininga na lamang si Gabria dahil ang bigat ng nararamdaman niya ngayon.
“Pero ba’t ang dali naman yata? We are not ready to take away our children from us,” seryosong sabi ni Dianna. Sumang-ayon ang lahat.
“Ngunit wala tayong magagawa. It’s either you sacrifice your children or it’s end of the two worlds,” walang nakasagot sa sinabi niya. Lahat natahimik. “So now, bring you children with you and meet me at the human world’s portal.”
Nagkatinginan silang lahat at walang nagawa kung hindi tawagin ang mga anak nila saka dinala sa palasyo ng Vladeya, kung saan ang kinaroroonan ng portal papunta sa mundo ng mga tao.
Ilang minuto ay natagpuan nila ang kanilang sarili sa harapan ng portal kasama ang kanilang mga anak. Mabigat man sa kanilang puso ang pakawalan ang mga anak nila ngunit kailangan nila itong gawin, hindi lang para sa mundo, kung hindi para sa kanilang mga anak.
“Mommy, Daddy, what are we doing here? Why are we in front of the portal?” takang tanong ng anak ni Gabria at Xenon na pitong taong gulang na si Lavander.
Ngumiti si Gabria saka lumuhod para ma-level ang kaniyang anak. “We are going to go to human world again.” nakita niya kung paano kuminang ang mata nito. Gusto man niyang maging masaya ngunit hindi niya magawa dahil alam niyang mawawala ang memorya nito dahil ito ang nakasulat sa propesiya. Hindi naman mawawala ang memorya mo kapag pumunta ka sa kabilang mundo ngunit mawawala ang sa kanila dahil iyon ang itinadhana.
Tumayo siya saka tiningnan ang Lola ni Shantelle at Adrian. “Sure ka na ba rito, Lola?”
“Yes. The book is telling the truth,” walang pagsisinungaling sabi nito.
Pumikit siya saka tumango. Tiningnan niya ulit ang kambal niyang anak. “Lucas, Lavender. Promise me that you will going to be a good person when you grow up.” Nagtataka man ang dalawang ngunit tumango lamang ang nga ito.
“Why, Mommy?” takang tanong ni Lucas kahit sumang-ayon na.
Umiling siya. “Nothing. I'm just ensuring things.” Tumango na lamang ang anak niyang lalaki.
Tumayo siya at tiningnan ang mga kasama niya. Nakita niya ang mga itong kausap ang mga anak nila maliban kay Craven at Crizel dahil ang anak nilang lalaki ay nauna nang nakapunta sa mundo ng nga tao.
“Let’s get this over with.” lahat sila napatingin kay Xenon nang magsalita ito ng malamig. Tumingin ito sa kaniya na tila nanghihingi ng permiso kaya tumango siya bilang pagsang-ayon.
“Okay then, let’s do it,” sambit ng matanda. “Papuntahin niyo na ang mga anak niyo sa harapan ng portal.” Ginawa nila iyon kahit nagtataka ang mga anak nila. Tinaas ng matanda ang kamay niya saka may binigkas na hindi maintindihang salita. Nang matapos ay nagsalita ulit ito. “Pumasok na kayo mga bata. Susunod kami,” pagsisinungaling ng matanda.
Dahil sa excitement ng mga bata ay nauna na ang ibang pumasok sa portal. Hanggang sa si Lavander nalang natira. Nakatingin ito sa kanilang mag-asawa.
“Mommy, Daddy, you're not comin’?” takang tanong ng kaniyang anak.
Naluluha siyang sumagot. “Where coming, Baby. J-Just…”
“Just go first, Love,” si Xenon na ang sumagot dahil nahihirapan siyang sagutin ang kaniyang anak.
Ngumiti ito saka nagsalita muli. “I love you, Mommy, Daddy.” saka siya pumasok sa portal.
Agad na natumba si Gabria, mabuti na lamang ay nasalo siya ni Xenon. Humagulgul siya kasama ang mga magulang ng mga batang pumasok sa portal.
Tumingin sila sa matanda ng magsalita ito. “Look at the sky. It’s back to normal.” Tumingin silang lahat sa langit. Nakita nilang nawala ang kulimlim sa kalangitan. Everything’s backs to normal. “Don’t worry. If they find their purpose in the human world and find their missing piece, they will going to come back here. As long as they will going to be strong until the end of their battles.”
I will wait for you my two flowers. And I will going to be proud of you when that time comes.
_________________________________________________________