დღე როდესაც არასწორ ადგილას და არასწორ დროს აღმოვჩნდი.
ჩემი ყველაზე დიდი მტერი სახელად „ვაჩე გოგოლაძე“
უი ბოდიშით არასწორად დავიწყე.. თავიდან გავიმეოროთ!
მე ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე გახლავართ, აწ უკვე აბიტურიენტი, სკოლის „ბლატნოი ტიპისგან“ შერქმული სახელი “ოთხთვალა” , კი დიახ "ტიპისგან" რადგან სხვას უფლებას არ აძლევს ოთხთვალა დამიძახოს მიზეზს კი ვერ ვიგებ, კარგი ხო, იმაში ვერავინ ვერ დამარწმუნებს მოწონხარო და რაღაცაო, რადგან მთავარი ბავშვობის ტრამვები მაგან მომაყენა, უკვე მთელი 12 წელია ცხოვრებას მიმწარებს, მაკომპლექსებს, ნერვები აღარ გამაჩნია.
ჩემი ყველაზე დიდი მტერი სახელად
„ვაჩე გოგოლაძე“ მე კი მარიტა აბაშიძე ვარ, წითური და ცისფერთვალება, როგორც უკვე ავღნიშნე ბავშვობის პრობლემების გამო სათვალეს ვატარებ, აუცილებელია თორე ვაჩეს საშვალებას ხომ არ მივცემდი ჩემთვის დაეცინა?
ვაჩე ჩემი კლასელია რომელიც ბავშვობიდან ცდილობს ჩემი ცხოვრების ჩამწარებას, ყველაფერში, ყველაფერში ცხვირს ყოფს რაც მე მეხება, აი ეხლაც ზუსტად იმ მომენტზე ვართ როდესაც ჩემი ნერვების მოშლის ახალ გეგმას აგებს.
ჩემს წინ ზის და ვიღაც იაზვა ტიპს ეჭორავება ოთხთვალა მარიტაზე, შიგადადაშიგ გამომხედავს და ცინიკურად იღიმის, ის ბიჭიც ჩუმად იცინის, ორივეს თავყბას გავუერთიანებ.
ვაჩემ მგონი არ იცის რომ თუ კიდევ ერთხელ ამომასხა იმ სახეს აღარ შევარჩენ.
სკოლაში არავინ იცის, ადრე, ერთი თვით ადრე სანამ სკოლა დაიწყებოდა ბებიაჩემთან ვიყავი წასული და იქვე ახლოს ცხოვრობს ამიტომაც რით უნდა გართობილიყო გოგოლაძე თუ არა ჩემი ნერვებით? რათქმაუნდა სახლში წამომადგა და ბებიაჩემი მოთაფლა რომ სადღაც წავეყვანე, ბებიაჩემს ზოგადად უყვარს ეს ტყიური, მაგრამ, რის გამო ვერ ვხვდები.
იცის როგორც ვარ კის მიმართ განწყობილი მაგრამ მაინც სუკ იმას გაიძახის „მოუგონებ ხოლმე რა ზრდილობიანიაო“ ალბათ ჩემთან მიმართებაში ცრდილობა შარვლის ჯიბეში უდევს.
თეთრი კაბა მეცვა არც ისე მოკლე რომ თვალები შერჩენოდა უბრალოდ ცოტა ამოღებული იყო, ვაჩე გოგოლაძეს მუდამ კუდში გოგოები დასდევდნენ, მისი შარმის და პრესების გამო რომელიც მიტკეპნილ მაისურზე მუდამ იკვეთებოდა, კაი რა ოდნავ სიმპატიურია თორე..
გარეთ როცა გავედი ბევრი წივილ კივილის შემდეგ სადღაც უნდა წაგიყვანოო მოგეწონებაო და რომ მივედით თავისი ბანდა დაგვხვდა, რათქმაუნდა გოგოების თანხლებ არადა მართლა ლამაზი ადგილი იყო ზღვის წინ, ბავშვები გამოიქცნენ და ხელში ამიყვანეს ვერ ვხვდებოდი რის გაკეთებას ცდილობდნენ ვაჩე გაბრაზებული იდგა შურისძიება სწყურვოდა ეტყობოდა.. რაც მაგის წინაზე გავუკეთე მაგის სამაგიეროდ მიხდიდა, ბიჭებს წყლისკენ მივყავდი ფართხალი, გინება, კივილი და წივილი გავმართე, ვაჩეს ვუკივოდი, ადგილიდან არ იძვროდა, გაშტერებული იყო შტერი! ბოლოს წყალში აღმოვჩნდი, იცოდა!ვაჩემ იცოდა რომ წყლის მეშინია ბავშვები იცინოდნენ და ყვიროდნენ “ოთხთვალა” “ოთხთვალას წყლის ეშინია” “რაო ცურვა არ იციო?” ვფართხალაბდი ბოლოს რაც გავიგე ეს ვაჩეს ღრიალი იყო შემდეგ უბრალოდ უსასრულობაში გადავეშვი, თავს არა კომფორტულად გრძნობდი რადგან ჩემი ფილტვები წყლით იყო გავსებული, თვალები როცა გავახილე უკვე სანაპიროზე ვიყავი და ვის ხელებში?
ვაჩეს.
რომელიც შესაძლოა ჩემი დახრჩობის მიზეზი ყოფილიყო, როცა დავინახე წამოვფრინდი და წინ დავუდექი რაღაცის თქმას ცდილობდა, თვალებში ეტყობოდა სინანული მაგრამ რა სინანული? ვიხრჩობოდი და არც კი გაუნძრევია ხელი, სირი! სინანული არა ჩემი ფეხები, მძულს!
-მარიტა..
-არც კი გაბედო, შურისძიება არა?-მასთან მივედი ახლოს და რაც შემეძლო ძლიერად გავარტყი, მხოლოდ ერთხელ არა.
ხოლო ახლაღა ვიგრძენი მენთოლის მძაფრი სუნი ჩემს ტანზე სველ კაბას მისი მოსაცმელი ფარავდა-მეზიზღები გოგოლაძევ!-მისი მოსაცმელიც მას ვესროლე და ღრიალ გინებით იქედან გამოვვარდი.
როგორ ეტყოდა ვინმეს გოგომ და თან მარიტამო იმხელა დამარტყაო სისხლი წამსკდა ცხვირიდანო, ანიუუ უბრალოდ “თავმოყვარეობის” ამბავიაა
ჩემმა გადანრჩენელმა ელენემ ჩემს გვერდით სკამი დაიკავა და მოთავსდა
-როგორ ხარ აბა?-მეკითხება და სულს ითქვამს, შემდეგ კი წინ მჯდომ 'ლუზერს' უმზერს ეს ლუზერი მისი ბავშვობის როგორ მან ამბობს მისი ბავშვობის პირველი "მოწონება" გახლდათ, ახლა მტრობს მას, ის სანდრო ახვლედიანი გახლავთ, იგი, როგორც ხვდებით ბლატნოი ტიპების სასტავში გადის, მაგრამ შედარებით წყნარი და თავაზიანია მაგრამ არა ელენეს მიმართ, გოგოების სიმპათია გახლავთ, ასე რომ არ ცდებით თუ ფიქრობთ რომ ის ვაჩეს საუკეთესო მეგობარია.
-როგორ ვიქნები? დღეს რაღაც ვაკანსიაზე უნდა გავიდე ჯავახიშვილხე ქუჩაზე-ვთქვი და ჩანთიდან ლიტერატურის რვეული და ჩემი ახალ დაწყებული წიგნი ამოვიღე “სიამაყე და ცრურწმენა” რვეული ელენეს მივაწოდე ხოლო მე კითხვა დავიწყე სანამ ქოთქოთით მანანა შემოვიდოდა და იტყოდა „ტყიურნო მრავალნო, ვინც გაკვეთილზე სიმშვიდეს ვერ ჰპოვებთ შეგიძლიათ რომ ახლავე გარეთ გაბუნძულდეთო” შემდეგ კი გაკვეთილზე გადადის, მხოლოდ მაშინ როცა მისი ისტორიების მოყოლას დაასრულებს.
ელენე ჩემი რვეულიდან “შუშანიკის წამების” ესე-ს დასკვნას კითხულობდა რომ რაღაც მრავალფეროვანი ელფერი შეემატებინა მისი ესესთვის, მე ჩემს გუშინდელ ღამეზე დავიწყე ლაპარაკი, როდესაც, მე შემთხვევით მუზის დაბრუნების გამო ჩემს მოთხრობას ახალი პერსონაჟები შევმატე შუა ლაპარაკში უწმინდური არსების ყვირილის ხმა გავიგე. ოხხ ნერვები..
-ოთხთვალა მოფრინავს-როგორც კი ეს გავიგე ვიგრძენი თუ როგორ ამეწვა მხარი კლასის კუთხეებში კისკისის ხმაც გავიგე, მაგრამ როცა ჩემი მივლელი მზერა სატითაოდ ყველა ლუზერს ვესროლე ყველამ პირი მოკუმა, ძალიან გავბრაზდი პენალი რომელიც ვაჩემ ჩემი მიმართულებით ისროლა და თან ძალით იმ პენალით თავზე წამოვადექი, ძლიერად ვესროლე ბიჭს სახეში, გამწარებული წამოვარდა, აღარვინ აინტერესებდა ალბათ აქვე გამგლეჯდა მაგრამ მე მანამდე ნაფლეთებად ვაქცევდი!
-შენსკენ არ იყო მომართული! სუ გამოშტერდი გოგო?-მუჭები შეკრა ისე რომ ხელებიც კი გაუთეთრდა პირდაპირ სახეში ავხედე ჩემზე ერთი თავით მაღალს, მართალია მე თვითონაც მაღალი ვიყავი მაგრამ ეს ბიჭი.. ზედმეტად!
-აბა რას ყვირი, შენ სულ გამოსირდი? რას დაიყვირე და რატომ მომხვდა მე თუ ჩემთვის არ იყო გამიზნული?-ხმას ავუწიე რაზეც ვაჩე უფრო გაბრაზდა!
ეგრე მძორო!
-წესიერად ილაპარაკე! ლელამ თხოვა სანდროს-ჩემს უკან მჯდომს გავხედე რომელიც თბილად მიმზერდა
-მე რატომ მომხვდა მერე იდიოტო-თვალები აატრიალა
-მაინცდამაინც უნდა დაგიღეჭოს კაცმა და ისე უნდა გითხრას რო გაიგო ტო?-გურული კილო.-სანდრომ ისროლა და შემთხვევით მოგხვდა.. ნეტა თავში მოგხვედროდა რაღა მხარი იყო-თავზე მომიბაკუნა ხელი მე კი ძლიერად მოვიშორე
-მეზიზღები მძორო!ისწავლეთ მიზანში სროლა! ოხხ რა ტყუილად დადიხართ კალათბურთზე!!-წამოვედი და ისევ ჩემს ადგილას დავჯექი მაგრამ გზაში მისი ხმა მაინც გავიგე
„არც მე მეხატები“-ო
-იდიოტი-გაბრაზებულმა ჩავილაპარაკე და მისტერ დარსის დიალოგს მივაქციე ყურადღება, რომელიც, მისის ელიზაბეტ ბენეტს ესაუბრებოდა, მაგრამ, მათი დიალოგი რატომღაც ვერ გავიგე, რადგან გონება ისევ იმ მძორით მქონდა დაკავებული, რომლის, დარტყმა და მთლიანი სახის ახევა ჩემი ოცნება იყო.
* * *
-მძულს-ჩავილაპარაკე დაქალთან რადგან ახლა სხვაგან ვერავისთან ვერ მოვიოხებდი გულს-მუდამ ასე შვება რომ დამამციროს და გამაბრაზოს
-ვიცი, მაგას ვაჩვენებ მე-ჩაილაპარაკა და ტელეფონში მესიჯების ჩათები გახსნა
-ანუკი სადაა?-ჩემი თქმა და მისი ქოშინით მოვარდნა ერთი იყო
-რა გჭირს-წიგნები ეჭირა ხელში თან ძალიან ბევრი.
-ეს უნდა ნახოთ!-სწრაფად წამოვცვივდით და მას წავყევით როცა იქ მივედით ძალიან ბევრი ხალხი ერტყა გარს რაღაცას, წინ გავიწიე და ნაცნობი სილუეტი დავლანდე, ის ვიღაცას ცემდა ისევ, რუტინა, მაგრამ ის ხომ..
ის ვისაც ცემდა იყო ადამიანი ვინაც 2 დღის წინ მისი გრძნობები გამიმხილა, გოგოლაძევ ნეტავ შენს ტვინში ჩამახადე. დარწმუნებული ვიყავი ამას ჩემს გასამწარებლად აკეთებდა! უკვე მერამდენედ ხალხო?!
-ვაჩე!-დავუყვირე და მათ ზონაში შევიჭერი, არავინ არ ცდილობდა საბას დახმარებას, უბრალოდ იდგნენ და უყურებდნენ როგორ ცემდა ვაჩე მორიგ ბიჭს. მაღიზიანებენ ყველა.-ვაჩე მეთქი-აქ უკვე ხელი დავუჭირე ამომხედა ავი თვალებით და მანიშნა “ეს როგორ გაბედეო”-იცოდა რომ არ ვგავდი მათ ვინც რამეს უტარებდა მას, სხვა გოგო ალბათ ჩემს ადგილას უკან მიუხედავად მოკურცხლავდა ისეთი თვალებით მომხედა.
-რა გინდა? ხელს რატო მიშლი? გადი იქით!-დამიყვირა, ეს ნაბიჭვარი!
-შე იდიოტო, მე ვიღაც ორი წლის ბავშვი ხომ არ გგონივარ-ისევ ამომხედა მკვლელი მზერით-გაუშვი საბას ხელი!
-დაჟე მისი სახელიც იცი?-საბას გახედა, სახე აშკარადა ძალიან ცუდად ქონდა, უნდა მეჩქარა რადგან შესაძლო იყო რომ გონება დაეკარგა მალე.
-გოგოლაძევ!-სახე შემოვატრიალებინე, როდესაც ხელს ვუშვებდი ხელებზე დამხედა-რის მიღწევას ცდილობ?-როცა ეს ვიკითხე დირექტორის, სასწავლო ნაწილის და მნადატურების ხმა გვაიგე 'ჯანდაბა' მეთქი გავიფიქრე და უკვე თავზე გვედგნენ, 5 წუთში ვაჩესთან ერთად დირექტორის კაბინეტში ვიჯექი, კვლავ.
-ხვალ ორივეს მშობლები ჩემს კაბინეტში იყვნენ!-მკაცრად წარმოთქვა მაკრინემ რაზეც დავფრთხი-თქვენ აღარაფერი აღარ გეშველებათ!
-დირექტორო, როგორც იცით მამაჩემი ქალაქში არ არის ხოლო დედაჩემი საზღვარგარეთაა-ღრმად ამოვისუნთქე
-ბებო მოვიდეს-ვაჩესკენ გავაპარე თვალი
-ბებო ცუდად არის და ვერ შეძლებს.-მაკრინემ კიდევ პირის გაღება ცადა რაღაცის სათქმელად მაგრამ ახლა ვაჩეს ნათქვამმა გააჩუმდა
-დირექტორო მარიტა არაფერ შუაშია არასწორ დროსა და არასწორ სიტუაციაში აღმოჩნდა-გულში ეშმაკურად გამეღიმა, ცხოვრებაში გამოსადეგიც შეიძლება ყოფილიყოს თურმე ვაჩე, მაგრამ! ახლა ვალდებული იყო.
-სულ როგორ აღმოჩნდებით ხოლმე არასწორ დროს და არასწორ სიტუაციაში? მეტი აღარ გავიგო გადით ახლა!-როგორც კი გამოვედი მაშინვე ჩანთა გადავიკიდე ცალ მხარეს და სკოლის გასასვლელისკენ წავედი, ნერვები მეშლებოდა, ჩემზე, მასზე, ჩესმ ქცევებზე, მის გამო აღმოჩენილ "არასწორ სიტუაციაზე მუდამ"
ვაჩეს ხმა გავიგე რომელიც ქოშინით მომსდევდა
-ოთხთვალა დამელოდე-უკან გავიხედე სათვალე შუა თითით გავისწორე და შემოვბრუნდი, სკოლის კარებს გადავაბიჯე და ახლა შევნიშნე რომ ყველა დაშლილიყო მეორე სმენა ემზადებოდა სკოლაში შესასვლელად
-ეე ოთხთვალა დამელოდე მეთქი ხომ გითხარი-ეზოს გავცდი უკვე მაგრამ ვაჩე მაინც მომყვებოდა, უკვე ჩემს გვერდით იყო-წითურო ალქაჯო რატომ ჩაერიე დღეს ჩემს ჩხუბში?-მისი რაღაცნაირი კილო ირეოდა ერთმანეთში-ალქაჯო გამეცი პასუხი-გამაჩერა თავისი დიდი ხელებით ზემოდან მიყურებდა მე კიდე გაბუტული ბავშვივით მივჩერებოდი ჩემზე მაღალს, ძლიერად და უხეშად მივიშორე მისი ხელები, ზიზღით ავხედე ჩაეცინა-ნუ გასვანდები აჭარელი ხარ
-არ მინდა ჩემს გარშემი ყველა მყოფ ადამიანს ავნო შენი ქცევებით მძორო.-თვალების ტრიალით ფეხს ავუჩქარე და წინ წავიწიე ფორა მქონდა
-არაადამიანები რომ გყავს გარშემო ხვდები? ყველას კი არ უნდა დასდევდე! მოკლედ ეს გოგოები რა, თვალი გაახილე და ნორმალურ ბიჭს მაინც გახედე-თვალების ტრიალით წამოვიდა წინ, დამეწია
-რა შენი საქმეა გოგოლაძევ? ჩემს გარშემო ყველაზე დიდ არაადამიანს მხოლოდ შენ გხედავ და მე ვის დავედევნები, ვინ მეყოლა გვერდით, ვის შევხვდები, ეგ შენი საქმე არ არის!-ჩავფიქრდი და მას შევხედე-შენს გარშემო არ ტრიალებს სამყარო! მეზიზღები ვაჩე!-უკან მოუხედავად გამოვბრუნდი, მაგრამ, წამოსვლამდე ჩაცინების ხმა გავიგე, იცინოს ბოლოს იმ გაღიმებულ სახეზე შევახმობ იმ ღიმილს.
* * *
-მისმინე ეს ნახაზები შესასწორებელია-ვუთხარი ლიკას რადგან ჩემს გვერდით იჯდა
-შეგიძლია მაჩვენო?-თავი დავუკარი და დახაზვა დავიწყე, ნახაზები ჩემივე ხელით დავუხაზე მთლიანი და ვაჩვენე შემდეგ კი უკან შევბრუნდი სადაც საბა იჯდა აქა-იქ პლასტერი ეკრო
-საბა-ფრთხილად მივმართე, ძმაკაცს ელაპარაკებოდა და რაღაცაზე იცინოდა, როგორც კი დავუძახე ჩესმკენ მობრუნდა მთელი ყურადღებით-მისმინე ბოდიში რა გუშინდელისთვის, ვეღარც მოგწერე, ვინერვიულე კარგად ხარ?-მრცხვენოდა როცა ვიცოდი რომ შეიძლებოდა ეს ყევაკფერი ჩენს გამი დამართნოდა..
-არა არაფერია, არ ინერვიულო მაგაზე, კარგად ვარ, გუშინ ვერ შევუბრუნე ხელი მაგრამ ახლო მომავალში მივხედავ.-ფრთხილად გამიღიმა და ხელი ხელზე დამადო, შემდეგ კი კვლავ ძმაკაცს მიუბრუნდა გვერდით
შიშმა მიტანა, როგორც კი შემოვბრუნდი შემობრუნებული ვაჩეს მკაცრი და ბრაზით სავსე თვალებს შევეჩეხე, მიყუროს ეგრე მძორმა!
ღირსია!
ადამიანი რომელიც მუდამ ჩემს გაბრაზებას ცდილობს რატომ არ უნდა მეზიზღებოდეს?
ვერ ვიტან მას და მის კუკლებს სულ რომ ყველგან ყველა კუთხეში დასდევენ.
თვალებით მანიშნა „ თუ არ გაჩერდები კიდევ ერთხელ გემოზე ვცემო “
ვერ ვხვდები რატომ აქვს ასეთი რეაქცია!
რატომ უნდა რომ არცერთ ბიჭთან არ მქონდეს ურთიერთობა?
დაწყებითებიდანვე ყველას ცემდა, სულ შარში ეხვევა, ტკივილი რა ხილია მგონი არ იცის! სისხლით და ცემით იკვებება ალბათ, რა იდიოტია ღმერთო აქამდე როგორ არ გააგდეს მიკვირს..
ენა გამოვუყავი და სათვალე შევისწორე.
არ ქონდა უფლება ჩემს გარშემო ყველა ადამიანი ეცემა ვინც კი ოდნავ მაინც შემომხედავდა, ბრაზი, სიძულვილი, შეიძლება შურიც, მესმის ეს ყოველივე მაგრამ ჩემს გარშემო ყველა ადამიანი იმისთვის უნდა გაანადგუროს რომ ვერასდროს ვერ ვიყო ბედნიერი?
ალბათ მანიაკია.. ალბათ არა რათქმაუნდა მართლა მანიაკია.
-წვენი მიყიდეთ რა-ხალხს თხოვდა ელენე, ისე საწყლად გვთხოვდა ყველას რომ ჩემი მივეცი არადა იცოდა როგორ ვარ დამოკიდებული..-ვაიმე მიყვარხარ მარიტა-ჩამომეკიდა კისერზე ციგანივით და ვეღარ მოვიშორე
-გადი იქით ციგანო-გავეღდავე, ძლივს განვიწებე ელენე სხეულიდან და სკამზე ჩამოვჯექი
დავინახე რომ ჩემკენ მოდიოდა, არ მინდოდა კიდევ რაიმე ექნა.. მიხახლოვდებოდა, მეგონა რომ გვერდით გაუხვევდა ან რაიმეს იზამდა მაგრამ პირდაპირ ჩემს წინ დადგა, ვიჯექი ამიტომაც ასე ძალიან მაღალი ჩანდა-რა გინდა ვაჩე?-ხელები ავუფრიალე წინ, ერთ-ერთი ხელი მისაში მოიქცია და კოლა დამაჭერინა, გული გამალებით მიცემდა გაურკვევლობისგან და ზიზღისგან რათქმაუნდა.
ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა-ვ.. ვაჩე?-ენის ბორძიკით ძლივს ვთქვი და კოლას დავხედე ოდნავ დალეული იყო კოლა.
-დაგინახე რომ შენი ელენეს მიეცი და ვიცი შენი დამოკიდებულება კოლას მიმართ, ოდნავ მოვსვი.-წარბები ამიწია და კარისკენ წავიდა, იღმოდა, რა ჭირდა?
-შიგნით რამე ჩაყარე?-მაინც მივაძახე და მობრუნდა, ხელები ჯიბეში ქონდა, მიყურებდა ღიაყავსიფერი თვალებით
-კი ჩვენი სიძულვილი-წარბები მაღლა აქაჩა და ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა, კი ვიცოდი რომ ამ ბიჭს ეკლო..
* * *
-ბოლო 3 ქულიანი ბურთიც ვაჩემ ჩააგდო!-გოგოები კიოდნენ და ახლაღა ავხედე და გავიხედე მოედნისკენ სადაც ყველა ვაჩეს ულოცავდა, გოგოლაძემ ხალხს თვალი მოავლო თითქოს ვიღაცას ეძებდა ბოლოს ჩემზე შეაჩერა თვალები და ხელი დამიქნია საყვარლად?! საყვარლადდდ?! რა ჯანდაბას ვფიქრობ! მე მეძებდა?! არა ხო?! ხო არა.
რათქმაუნდა კიდევ რაღაც გეგმას აბამს ბავშვია! გამეცინა და რვეულები დავხურე ჩანთაში ჩავალგე და ავდექი რომ გარეთ გავსულიყავი, უკვე კიბეებზე ჩავდიოდი როცა ვიღაცის ხმა გავიგე
-ალქაჯო-ეს სიტყვა იუწყებოდა რომ ვაჩე იყო, თვალები გადავატრიალე და გავხედე
-მძორო!-გავხედე და გავჩერდი ჩემს წინ იდგა სახეზე ოფლები წუწრწურით ჩამოსდიოდა მაგრამ მხარზე გადაკიდული პირსაწმენდით მოიწმინდა სახე და გადმომხედა
-არ მიყურებდი?-თვალები აათამაშა
-გილოცავ გამარჯვებას-ვუთხარი და წამოსვლა დავაპირე როცა მხარზე ჩამეჭიდა და მისკენ მიმაბრუნა
-მისმინე ვინმე ხომ არ გაწუხებს რანაირი სახე გაქ ტო, მგონია კვდება ვიღაც-კეფა მოიქავა და გამიღიმა
-არავინ არ მაწუხებს და მშვენივრად ვარ ვაჩე შემეშვი ახლა-გამჭოლი მზერით ამათვალიერა და გამიშვა ხელი
-ალქაჯი ხარ მარა მაინც ჩემი ბავშვობა და ჩემი ოთხთვალა ალქაჯი ხარ-მკვლელივით გავხედე რაზეც გადაიკისკისა
“ჩემი”-ო??
-გადი რა-მეც გამეცინა და წამოვედი
ვერ ავღწერდი იმას რასაც განვიცდიდი, ვაჩეში რაღაც შეიცვალა, არ იყო ისეთი, ანუ სულ ერთმანეთს რაღაცეებს ვუჩალიჩებდით, ბომბაც კი შემიგდია მაგის ოთახში.. მარა ამ ბოლო დროს თბილია ვითომ დაკაცდა და რამე?
მე მაინც არ მჯერა მაგისი მაინც ის ბავშვი ვაჩეა რომელიც საშინლად მეზიზღება!
გოგოლაძევ მეზიზღები!
როგორ ხართ ლამაზებო?
იმედია კარგად
მოკლედ გადავწყვიტე ახალი მოთხრობა შემოგთავაზოთ..
აბა მაინტერესებს თქვენი მოსაზრებები!
Angela's უყვარხართ!
ANGELA