Sanki boynumda bir ip var biri sağtarımı çekerek beni boğuyor. Öteki ise soltarafım'da boynundaki iple beni acımazca çekiyor. Boynuma dolanan iki ip var nefes almak istiyorum. Ama alamıyorum bu benim hayatım diyerek bağırıyorum. Öteki karanlıktan gelen korkunç ama bir okadar'da nasıl huzur verici bakıyordu? Diyorum.
"Bu senin hayatın değil bize mahkümsün"
Hayır dedim bağırarak bu benim hayatım. Gülme sesi geldi
"Küçüksün küçük kız ama değilsin sırtında kamburu çıkmış gözleri buz kesmiş ellerin diken sarmış nefesin bende kalbin."
Dedi sustu
"Kalbin korkuyormu? Yanmaktan ama nasıl olur sen yanıyorsun nasıl hisediyorum dersin bunca acıya rağmen"
Sustum ben "iyiyim" dedim güldü sol yanım saçımı okşadı. Sağ tarafa rağmen
"Değilsin ama iyi olmak için karanlıktan çıktın acıdan çıkamadın. Onları hala unutmadın."
Gözlerim doldu başımı salladım. Unutmadım hiç gülümsedi
"Bak kalbine onlar orada acın ondan elini kalbine koy hafifler acın onlar seni iyi hisetirecek"
Vedalar neden zor? Yada son bir kez görememek neden zor?
"Çünkü zaman dolmuştu onlar gitmişti senin zamanın başlamıştı. Senin ölmen başlamıştı senin iyileşmen başlayacak"
Ne zaman duracak bu zaman
"Durmadı mı onu her gördüğünde"
Durdu
"Birşey oldumu peki sen kendine bir zamanla durdursan o zaman seni çiğner herkesin zamanına alır."
İçimde koca bir boşluk çok büyük bu boşluk baksan canın yanar dokunsan elin kanar. Birşey yapamaz susup oturmak ise öldürür insanı ne yapıcam dedim hep kalbimi değilde akılı iyileştirdim. Birşey yarım kaldı orası evet kalbim en büyük acılarımın kara sandığın kilidi açılmamış açılsa nasıl olurdu? İyi mi kötümü artık düşünmek beni yoruyor istemiyorum. Düşünmek susmak beni yoruyor içime atmak beni yoruyor konuşmak ağlamak gülmek kahkaha atmak mutlu olmak istiyorum. Evet birtek mutlu olamam yine güçlenmek gerekiyordu acıyı yine emmek gerekiyordu....