Тоглолт дууссаны дараа ч найзууд нь хөөрч баясан байх ч Жонгүг газар ширтсээр бодол болон явсан юм.
Ийн явсаар гэртээ орж ирэхэд ах нь мөн л түүнийг хүлээн сууж байлаа.
"Тоглолт сайхан болсон гэж сонслоо. Өнөөдөр яалтачгүй ажилтай болоод очиж чадсангүй. Надад юу болсныг ярина биз дээ?"
Хусог түүний хажууд ирэн зогсоход Жонгүг ах руугаа тийм гэхийн аргагүйгээр харлаа.
"Цэнхэр үст үнэхээр хааны ордонд амьдардаг юм уу?"
Дүүгийнхээ хэлсэн үгэнд нүүрэнд нь тодрон байсан инээмсэглэл хормын дотор алга болон хэлэх үггүй болсон бололтой ам нь ангалзана.
"Х.хэн тэгж байна? Юу гэж тийм зүйл байдаг юм?"
Жонгүг ахыгаа ямар нэг зүйл нуугаад буйг гадарлан "Бүхнээс илүү итгэж явсан гэр бүл минь надаас ямар нэг зүйл нуугаагүй гэж найдъя!" хэмээн өндөр дуугаар хэлэхэд Хусогын нүд нэг газраа зогсохгүй илт сандарч эхлэв.
Харин тэдний чанга ярианаар өрөөнөөсөө гарч ирсэн эцэг, эх нь юу болсон тухай асуухад Жонгүг муухай харан "Надад үнэхээр үнэнийг хэлдэг үү? Бага хүүгээсээ нуусан зүйл байхгүй биз дээ?" гэсээр инээх нь хэн ч байсан жийрхэм харагдах аж.
"Хүү минь тайвшир. Ээж бид хоёр чинь хэзээ чамд худлаа хэлж байлаа даа. Чамайгаа хэзээ ч хуураагүй, хуурах ч үгүй"
Аав нь түүн рүү удаанаар ойртон ийн хэлэхэд Жонгүг тэднийг тойруулан нэг харчихаад өрөө рүүгээ гүйн оров.
Хусог духаа илэн "Тэр хэнээс юу сонсчихсон юм бол? Цэнхэр үст ордонд амьдардаг хамгийн дээд эрх мэдэлтэн гэж ярьсан биз. Энэ бүхэн худлаа шүү дээ" гэсээр үсээ сэгсийлгэх бол аав, ээж нь бие бие рүүгээ санаа зовнисон байдалтай ширтэнэ.
Хусог үсээ бүр ч чангаар зулгаан "Яах вэ? Яаж тайлбарлавал тэр ойлгох бол? Яах ёстой юм бэ?" хэмээх ч аль болох чанга дуу гаргахгүйг хичээх нь дүүдээ хэр их санаа зовж буйг нь илтгэх шиг.
Жон эзэгтэй Хусогыг тайвшруулахаар ойртон толгойг нь цээжиндээ наан чангаар тэврэв.
"Битгий бүх хариуцлагыг ганцаараа үүрэх гээд бай, хүү минь. Бид нэг гэр бүл шүү дээ. Хамтдаа энийг давах болно. Одоо Жонгүгт хэлсэн нь зөв байх"
Гэрийн эзэн ч санал нийлж буй бололтой толгой дохин "Асуудал хүндрэхээс өмнө тэрэнд хэлсэн нь зүйтэй. Хусогаа дүүгээ аваад ир" гээд зочны өрөөнийхөө буйдан дээрээ суулаа.
Хусог ээжээсээ салан Жонгүгийн өрөө рүү очин хаалгыг нь зөөлөн тогшоод "Ахыгаа уучлаарай. Бид чамайг хамгаалах л гэсэн юм шүү. Гарч ирээд бидэнтэй ярилцаж болох уу?" гэхэд ямар ч хариу байсангүй.
Өрөөнийх нь гадна арав орчим минут зогссон Хусог тэвчээр алдран хаалгыг нээхэд тагт нь онгорхой байх бөгөөд гаднаас орж ирэх гэрэлд өрөө нь сүүмийн харагдана.
Энэ үеэр Жон ноён уртаар санаа алдан суух бөгөөд үе үехэн гараа чанга атгах нь түүнийг хэр их сандарч байгааг хэлээд өгөв. Гэрийн эзэгтэй түүний гараас атгаад "Чи надаас төгсөлтийн бүжигт явах уу гэж асууж байх даа яг ингэж байсан санагдаж байна. Бас гэрлэх санал тавьж байхдаа. Хөвгүүдийг төрөх үед ч тэр" гээд зөөлөн инээмсэглэв.
"Гэр бүл минь миний хувьд хамгийн үнэтэй зүйл. Надад хамгийн чухал, хамгийн үнэ цэнэтэй зүйл болох үед би яалтачгүй л ингээд... Чи мэднэ дээ"
Тэдний яриаг таслан Хусог хамаг чангаараа хашхирсаар хүрч ирэв.
"Ж.Жонгүг алга"
"Гэхдээ яаж? Тагтаар гарах ямар ч боломжгүй. Манай гэр долоон давхарт байдаг шүү дээ"
Эзэгтэйг ийн хэлээд дуусав уу үгүй юу хөршийнх хаалга дуугарахад тэд юу болсоныг сая ойлгов.
Жонгүг тагтаар дамжин хажуу айлд орчихож...
Хусог хурдхан араас нь гарахад цахилгаан шат хэдийн доош буусан байлаа.
Шатаар гүйсээр арайхийн гадаа гарч ирэхэд ийшээ явсан гэх ямар ч ул мөр байхгүй байсан тул амьсгаагаа даран зогсохоос өөр арга байсангүй.
Түүний араас аав нь гарч ирэн Жонгүгийг асуухад тэр дэмий л толгой сэгсрэнэ.
"Юутай ч очиж болох газруудыг нь шалгаж үзье. Хурдан олохгүй бол будагны тогтох хугацаа дуусч байгаа. Хаа сайгүй хааны цэргүүд зүсээ хувилган явж байхад тэрнийг яаж ч мэднэ"
Хусог толгой дохин утсаа гаргаж ирээд найзууд руугаа аавтайгаа хэрэлдээд гараад явсан дүүг нь олоход туслаач хэмээн залгана.
"Хурдан олохгүй бол тэр аюулд байна..."
Жонгүг малгайтай цамцныхаа малгайг дарж өмсөөд хонож болох газар хайн алхах аж.
Түүний хувьд гэр бүл нь түүнийг хуурч жинхэнэ төрхийг нь буруугаар ашиглаж байгаа мэт санагдаж байлаа. Гэвч үнэнийг мэдсэн бол тэр хэзээ ч ийм үйлдэл гаргахгүй байсан гэдэгт бичээч миний бие тун итгэлтэй байна.
Ахаас нь байн байн дуудлага ирээд байсан тул утсаа унтрааж халааслаад санаанд буусан ганц хүнийхээ гэрийн зүг хурдан гэгч алхав.
Шөнийн цагт нэмээд залгаж хэлээгүй тул хаалгаа тайлахгүй байх гэж бодсон ч найз нь хаалгаа нээлээ.
"Чи юу хийж яваа юм бэ?"
"Гэрийнхэн чинь байхгүй гэж ярьж байсан даа. Тэрийг санаад шууд хүрээд ирлээ"
"Ю.юу? Чи яах гээд байнаа?"
Жинхи хурдан хаалгаа хаах гэхэд Жонгүг угз татан яваад орчихов.
"Битгий над руу ингэж хараад бай. Би чамайг дараад авбал гэж дээ. Хонох газаргүй болчихоод танайд хүрээд ирлээ"
Жонгүг гутлаа тайлан ийн хэлэхэд Жинхи баруун гараараа зүүн гараа бариад "Би ч элдэв зүйл бодоогүй л дээ. Харин чи яагаад гэртээ биш энд байгаа юм? Гэрт чинь ямар нэг зүйл болоо юу? Гадуур хоновол ах чинь алах байх даа" гэсээр галын өрөө рүүгээ оров.
Жонгүг түүнийг даган араас нь орлоо.
"Намайг алахаас нэгэнт өнгөрсөөн"
◇◇◇