KABANATA 54:
Ilaria POV
"SHE is getting good, kaya wala na po kayong dapat ikabahala. She is not like our other patients who are harmful, nakakakain at nakakainom naman siya ng gamot sa tamang oras. Na-trauma lang siya dahil sa nangyari sa kaniya kaya minsan ay natutulala siya at bigla na lang naiiyak.." mahabang turan ni Doc sa 'min.
"Thank you, Doc. Magbabayad po kami ng malaking halagang pera, basta gawin niyo lang po ang lahat ng makakaya niyo para po gumaling siya.." sagot ko naman.
Siya ang psychiatrist na humahawak kay Emmeline. At narito ako ngayon sa mental hospital kung saan namin dinala si Emmeline para dalawin siya at i-check kung ano na ang kalagayan niya.
Mabuti na lang talaga ay nagkakaroon na siya ng improvement. Malaki rin ang pasasalamat ko na hindi siya katulad ng ibang pasyente na nananakit --- na tipong nawala na sa sarili at pati sarili ay sinasaktan na rin.
Hanggang sa ngayon ay hindi ko pa rin mapapatawad ang may gawa sa kaniya nito. Sina Luca na humalay at sumira sa buong pagkatao niya, pati kinabukasan, dignidad at reputasyon niya bilang babae ay sinira nila.
Pero nandito ako. Wala nang makakapanakit pa kay Emmeline. Hindi na ako makakapayag na may masama na namang mangyari sa kaniya. Narito rin ako para tulungan siya.
Naikuwento ko na rin kay Nanay si Emmeline lalo na ang mga mapait niyang sinapit. Naawa siya sa nangyari sa bata kaya naman napag-usapan namin na 'pag gumaling na siya at tuluyang naging maayos ang mental health niya ay aampunin namin siya.
Oo, iyon naman kasi talaga ang balak kong gawin. Nabanggit ko na rin 'yon kay Samael at pumayag naman siya sa gusto ko. Wala naman kasing ibang mapupuntahan si Emmeline at mas lalong wala na rin siyang ibang malalapitan.
Nandito naman ako, handa akong tumulong sa kaniya. Hindi ko rin naman kaya na kung saan-saan na lang siya mapunta kapag naging maayos na siya at naka-discharge na siya sa mental hospital na ito.
"Of course, Mrs. Lazarus. It's our job, so we'll do everything we can to help our patients like Emmeline get better." nakangiting sambit ni Doc kaya napangiti ako at muling nagpasalamat sa kaniya.
Mabuti na lang ay may kagaya ni Doc na gagawin ang lahat para gumaling lang ang mga pasyente nila. Marami rin silang pasyente na naka-rehab sa hospital na 'to. Ang iba na malala ang sakit sa pag-iisip ay kinukulong sa mga Psych Ward nila para hindi sila makapanakit sa kapwa nila.
Mahirap na raw kasi kung makawala sila lalo na't sila ang mas binibigyan ng atensyon ng mga Doktor at kailangan talagang obserbahan bente-kuwatro oras. Mas malala kasi sila, nananakit ng pisikal. Samantalang ang iba naman ay nasa loob ng VIP room, sabagay ay mayayaman ang iba na naka-rehab dito.
"Do you want to talk to her?" The doctor asked me.
Tinignan ko naman si Emmeline na nasa loob ng Psych Ward niya. Nakaupo lang siya sa silya niya malapit sa bintana na may grills at nasa malayo ang kaniyang tingin. Hindi niya napapansin na nandito ako para bisitahin siya.
Tumango ako, "Saglit lang naman po ako, gusto ko lang ho siyang kumustahin." saad ko.
Napatango-tango naman si Dok at sinenyasan ang mga kasama niyang nurse na mga babae para buksan ang pinto na gawa sa metal. Nakikita pa rin namin ang loob dahil may pa-box na glass window na medyo hindi naman kalakihan banda sa itaas ng metal door.
Isa lang din ang problema namin kay Emmeline. Because of the trauma she got because of what happened to her, she had a big fear. She is afraid of men. Kaya naman puro mga babaeng nurse ang nag-aalaga sa kaniya, pati na rin ang Doktor na umaasikaso sa kaniya. Sobra siyang takot na takot sa mga lalaki, nanginginig sa takot.
Pagkabukas ng pintuan ay papasok na sana ako sa loob nang may kamay ang mabilis na humawak sa aking braso para pigilan ako.
"Wait, papasok ka sa loob?" tanong ni Atticus, "Paano kung bigla ka niyang saktan?" bakas ko sa mukha niya na nababahala pa siya.
Oh crap! I almost forgot that he was with me. Sinamahan niya ako ngayon dito dahil si Samael ay nagkaroon ng urgent na meeting sa trabaho niya kaya naman si Atticus ang sumama sa akin para ma-secure niya ang safety ko.
Hindi rin naman kasi papayag si Samael na umalis ako na walang kasama. Kaya heto, kasama ko si Atticus at ang ama ko naman ang nag-suggest na itong half brother ko ang sasama sa akin at mag-e-escort sa 'kin pauwi.
"She's Emmeline, I know she won't hurt me. Trust me," sagot ko bago ko tanggalin ang kamay niyang nakahawak sa braso ko at pumasok na sa loob ng ward.
Narinig ko pa ang pagbuntong-hininga niya bago ko naramdaman ang pagsunod niya sa akin sa loob kaya hindi ko na lamang siya pinansin. Tinuon ko na lang ang aking tingin kay Emmeline na ngayon ay nakatingin pa rin sa labas ng bintana at hindi man lang napansin ang aming presensya.
"Emmeline?" malumanay kong tawag.
She quickly took her attention away from the window and immediately looked at me when she heard my voice. She stood up and breathed a sigh of relief when she saw me. Nakita ko rin ang kasiyahan sa mga mata niya.
"Ate Ilaria!" tawag niya sa 'kin na tila maiiyak pa.
She ran to me so I just hugged her tightly. To make her feel that I am here and no one will ever hurt her again. Ramdam ko rin ang pagpulupot ng dalawa niyang braso sa beywang ko. Until she suddenly started crying in my arms.
"M-Mabuti at nandito ka.." pag-iyak niya.
I rubbed her back to calm her down.
"I told you that I will always visit you, right? Nandito ako, hindi kita pababayaan." I said softly.
Mas lalo siyang napaiyak. Rinig ko na rin ang mahihinang paghikbi niya at lalong himigpit ang pagkakayapos niya sa akin.
"Shh, stop crying." pag-aalo ko sa kaniya.
Ilang minuto pa muna kaming nanatili sa ganoong puwesto. Hinayaan ko muna siyang umiyak at ilabas ang bigat na nasa dibdib niya. After that, she calmed down and stopped crying.
Mukhang napansin niya na hindi lang ako ang naririto, napatingin siya sa likod ko at rumehistro agad ang takot sa mukha ni Emmeline nang makita niya si Atticus. Agad siyang nagsumiksik sa katawan ko na animo'y gusto niyang magtago.
"Hey, it's okay. He won't hurt you." paniniguro ko.
Umiling-iling naman si Emmeline at mas lalo siyang nagsumiksik sa akin. Ang higpit ng pagkakayapos niya sa akin, parang ayaw niya akong umalis sa tabi niya. And she's fucking scared.
Damn it! Nanggigigil ako sa sobrang galit! Hindi sana mangyayari ito sa kaniya kung hindi lang siya ginawan ng masama. Dapat talaga ay masunog ang kaluluwa nina Luca at ang mga taong gumawa sa kaniya nito sa impyerno!
"Ahm, maybe I'll wait for you outside? She looks scared of me," suhestiyon ni Atticus.
"Yeah, she's traumatized. Because of the dreadful thing that happened to her and she's afraid of men, that's why she's like this." I explain.
Napatango naman siya, "Oh, that's terrible. I hope she will be okay and recover soon." he said and I feel that he is sincere.
He was looking at Emmeline, I could see in his eyes that he had pity for her. While Emmeline couldn't look at him, her face was on my shoulder and didn't want to look at him. She really was afraid to look at him. Dama ko ang panginginig ng kaniyang katawan.
"Sige, sa labas lang muna ako para makapag-usap kayo ng maayos." paalam niya kaya tinanguan ko lang siya.
Sinundan ko lang siya ng tingin nang lumabas na si Atticus. Nang wala na siya ay saka naman unti-unting kumalas ng yakap si Emmeline sa 'kin.
"He is my half brother, his name is Atticus Cardinal. And he is a good man, he will not hurt you." turan ko at ngumiti.
Bumuntong-hininga lang siya at hindi nakasagot. Hinawakan ko siya sa kaniyang kamay at mahinang hinatak para paupuin siya sa sofa. Walang ibang nakikita rito sa loob ng ward niya kundi ang isang silya, mahabang sofa at kaniyang higaan. May maliit din na palikuran sa kwartong ito.
Habang kulay puti naman ang dingding at kisame. May aircon naman itong ward niya pero ngayon ay hindi ito naka-on dahil nakabukas ang bintana at malaya namang nakakapasok ang hangin sa kuwartong ito.
"Anyway, kamusta ka?" I asked.
"Ayos lang naman po.." nakayuko niyang sagot, "Palagi akong binabangungot, hindi ko po magawang kalimutan 'yung nangyari sa akin, Ate.." may lungkot niyang sabi.
I sighed and looked at her sadly, "By the way, meron akong good news sa 'yo." pag-change topic ko para hindi na namin mapag-usapan ang nangyari sa kaniya.
Alam ko rin na hindi ito magiging madali sa kaniya. Ang mga nangyari sa kaniya ay isang bangungot na kailanman ay hindi niya madaling makakalimutan. Dala-dala niya ang masalimuot na alaala na 'yon hanggang sa kaniyang kamatayan.
Sensitibo ito kaya hangga't maaari ay iniiwasan ko na huwag na mabuksan ang topic na 'yon at para sa gano'n ay makalimot siya agad kung hindi niya babalikan ang mapait niyang alaala lalong-lalo na ang mga sinapit niya sa kamay ng tarantadong si Luca.
Tinignan ako ni Emmeline at nagtaka. Naghihintay rin siya na sabihin ko kung ano ang good news na tinutukoy ko. Matamis akong ngumiti at mahinang pinisil ang kaniyang kamay.
"Ikakasal na ako bukas.." balita ko na nagpalaki sa kaniyang mata.
"Talaga po, Ate?!" aniya na 'di makapaniwala.
"Yup, ikakasal na kami ni Samael. Bukas na 'yon." masaya kong sabi.
Dinala ko naman ang kamay niya sa tiyan ko at bakas ko sa maganda niyang mukha na naguguluhan siyang nakatingin sa akin. Halata kong nagtataka siya kung bakit ko 'yon ginawa.
"At magkaka-baby na rin kami. Nagdadalang-tao na ako, Emmeline." balita ko pa.
"Wow, talaga po?! Congratulations po sa inyong dalawa!" sambit niya at tipid na ngumiti.
Masaya siya para sa akin pero ang ngiti niya ay hindi umabot hanggang kaniyang tainga at naiintindihan ko naman siya. Hindi ko naman siya kailangang pilitin na ngumiti ng malapad. Soon ay makikita ko ang malapad niyang ngiti kung saan talagang masaya na siya at okay na.
Sinasama ko rin naman si Emmeline sa mga panalangin ko. I hope one day she will find a man who will love and accept her despite what happened to her. The real man who chooses to be with her until the end.
Maganda naman si Emmeline. Kahit na menor de edad pa lang siya ay litaw na agad ang kagandahan niya. Paano pa kaya kapag tumungtong na siya sa tamang edad? Paniguradong mas lalo siyang gaganda.
But she is still young, marami pa na mangyayari sa kaniya at mga pagsubok na darating sa buhay niya. Sana ay malagpasan niya kung ano man ang mga pagsubok na darating sa kaniya.
Nandito naman ako, tutulungan ko siyang makamit ang mga pangarap niya. Alam ko rin naman na susuportahan ako ni Samael sa mga gagawin ko, pag-aaralin namin si Emmeline. Sabagay ay aampunin din namin siya.
"At hindi lang 'yun ang good news ko sa 'yo." nakangiti ko pang sabi na nagpakunot sa kaniyang noo.
"Ano pa po ba ang good news niyo?" she asked.
"Kapag okay ka na, aampunin ka namin. Kami na ang magiging bago mong pamilya," sambit ko at pansin kong natigilan siya.
"Emmeline? Ayos ka lang ba?" tanong ko nang ilang minuto siyang natulala at hindi nakapagsalita.
Napakurap-kurap naman siya. Ilang saglit pa ay may tumulong luha sa kaniya kaya medyo nataranta ako. She's crying now, again.
"Teka, bakit ka naiiyak? May masakit ba sa iyo?" I confusedly asked her.
I wonder why she burst into tears. Hindi ko rin mapigilan na mas lalong mataranta nang magtaas-baba na ang balikat niya at lalong umiyak.
"W-Wala pong masakit sa akin, Ate. Masaya lang po ako." umiiyak niyang sabi.
"T-Talaga po ba? Aampunin niyo ako? Hindi po ba kayo nagbibiro?" tanong niya kaya mahina akong natawa.
"Hindi ako nagbibiro, aampunin ka talaga namin. Kaya magpagaling ka, okay? Para makalabas ka na rito at makilala mo na rin ang pamilya ko. Excited na rin ang Nanay ko na makita at makilala ka."
Natuwa naman siya at mas lalong napaiyak. Hindi niya expected 'yon pero ngayon ay nakikita ko ang kasiyahan sa kaniyang mukha. Umaabot na sa tainga niya ang kaniyang ngiti.
She happily hugged me.
Paulit-ulit din siyang nagpapasalamat sa akin. Gusto ko lang din naman siya na maging masaya at maranasan na may pamilyang magmamahal at mag-aalaga sa kaniya kahit hindi niya kadugo. At least she has us that she can lean on.
"Salamat talaga, Ate Ilaria. Sobrang saya ko po. Hulog po kayo ng langit sa 'kin.." she said tearfully.
I smiled widely at her, "Kaya magpalakas ka ah? Magpakatatag ka, Emmeline. Malalagpasan mo rin lahat ng mga pinagdadaanan mo. Alam kong malakas ka at matapang. Nandito lang din ako, sasamahan kita sa lahat ng mga pagsubok na darating sa 'yo," sinsero kong sabi kaya lalo siyang napaluha.
"Opo, Ate. Magpapakatatag po ako.." tumango-tango niyang sagot.
Nakahinga naman ako ng maluwag nang sabihin niya 'yon. She was born to be strong. All the problems that come in her life will make her stronger. She is a fighter and will overcome all obstacles in her life.
Nagkuwentuhan pa kami ni Emmeline hanggang sa matapos ang visiting hours ko sa kaniya. Nakakalungkot lang dahil hindi siya makakadalo sa kasal ko bukas pero at least masaya siya nang sabihin kong aampunin namin siya.
Nagpaalam na ako sa kaniya at bibisitahin ko ulit siya sa susunod na araw. Lumabas naman ako agad sa ward niya at naabutan ko si Atticus na naghihintay sa akin sa labas.
"You're done?" he asked.
I nodded in response.
"Let's go, nagugutom na ako." aya ko at nauna na akong maglakad. Sumunod naman siya sa akin at sinabayan ako sa paglalakad. Nagugutom na naman kasi ako, syempre buntis ako at naglilihi.
"So, what happened to her?"
Napataas ang kilay ko, "Who are you talking about?"
"The girl you visited earlier, what happened to her?"
I noticed that he was curious.
"Si Emmeline, nakilala ko siya sa Club na pinagdalhan sa akin ni Luca no'ng pina-kidnap niya ako kay Rosales."
"Oh, your jerk ex-boyfriend." he said, "So, anong ginawa nila sa kaniya?"
I exhaled and told him what happened to Emmeline while we were in the elevator. Hindi naman siya nagsalita, bagkus ay nakinig lang siya hanggang sa nakarating na rin kami sa parking lot.
"I hope that asshole's soul burns in hell!" I hissed out of anger, "I will never forgive him, as well as his accomplices." I added.
"Luca is dead." he said.
I was about to get into his car but I stopped when he said that. Hindi ko alam na patay na pala ang hinayupak na lalaking 'yun! Wala naman kasing binabanggit sa akin si Samael. Maybe he just doesn't want to talk about it.
Tinignan ko siya, "Really? Then good for him. He deserves to die and rot in hell!" matigas kong saad at pinakita ko sa kaniya na hindi ako nakaramdam ng kahit na anong awa para sa lalaking 'yon.
He's a fucking rapist! An asshole!Emmeline was an innocent underage girl, but what did he do to her?! He fucking ruined her life! Binigyan niya ng trauma ang bata! Demonyo siya kaya nararapat lang na mawala na siya sa mundong 'to para sa gano'n ay wala na siyang mabibiktima ulit!
"Do you know what your Mafia husband did to Luca and his accomplices?" Atticus asked.
"They were brought to the battle ground to be tortured and suffer.." I replied and take a deep breath.
"Hindi lang 'yon ang ginawa ni Samael sa kanila. Luca and his men didn't make it after they were tortured in that battle ground. They die and you know what happens after they run out of breath? They burned them and your husband ordered that." aniya na nagpatahimik sa 'kin ng ilang minuto.
Iniisip ko ang sinabi niya. Sinunog ang katawan nila? At utos 'yon ni Samael? Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Pero mas nangingibabaw ang awa ko para kay Emmeline na hinalay nila at na-trauma dahil sa kanila.
"So? What do you expect from me? Have mercy on them? Cry because they died and my husband ordered his men to burn their bodies?" nakataas-kilay kong katanungan.
He smirked, "No, I'm just saying how ruthless and cruel your husband is when he gets angry. He is the type of Mafia boss who is brutal and didn't just spare anyone's life right away, lalo na roon sa mga taong nagkasala sa kanila. He only has a lenient manner with you because he loves you and nothing is more important to him than you." mahaba niyang turan.
"It's good that you know him and you know he's cruel Mafia. He is my husband and I am the only one who can tame him, so be careful." nakangisi kong sagot bago ako sumakay sa kotse niya.
"Bilisan mo, nagugutom na ako!" sigaw ko kaya napahalakhak lamang siya at sumakay na rin sa sasakyan.
"Ano ba ang gusto mong pagkain?" tanong niya habang nagmamaneho.
Napalunok ako at hindi ko mapigilang matakam habang iniisip ko pa lang ang pagkain na gusto kong kainin. Ano bang kakainin ko?
Parang.. natatakam yata ako sa mangga na may pagka-matamis na maasim tapos parang gusto kong isawsaw iyon sa toyo na may maanghang na sili! Shit! Iniisip ko pa lang iyon ay naglalaway na ako sa gutom! Ganito nga siguro kapag naglilihi.
"Bumili ka ng mangga," excited kong utos sa kaniya, "Tapos gumawa ka ng sawsawan. 'Yung toyo na may sili, okay?" dugtong ko pa.
Napatango-tango naman siya, "Saan ba ako makakabili ng mangga?" tanong niya.
"Aba problema mo na 'yan. Maghanap ka sa palengke kung ayaw mong magsumbong ako kay Samael." mahinahong sagot ko na nagpakunot sa kaniyang noo.
Wala naman siyang ginagawang masama pero gusto ko lang talaga siyang inisin at pahirapan. Wala kasi si Samael kaya siya ngayon ang magiging biktima ko para maghanap ng cravings ko.
"Teka, teka. Balak mo ba akong pahirapan? Hindi ba dapat si Samael ang mahirapan sa paghahanap ng pinaglilihian mong pagkain?" aniya na halos magkasalubong na ang kilay niya.
"Eh anong magagawa mo kung ikaw ang kasama ko? At saka gutom na gutom na talaga ako. Gusto ko ng mangga.." turan ko na nakasimangot at tila nagmamakaawa.
Malalim siyang bumuntong-hininga, "Oh shit. I'm doomed." bulong niya pero nagawa ko pa rin na marinig iyon kaya sinamaan ko siya ng tingin.
"Minumura mo ba ako?" nakabusangot kong tanong. Ewan ko ba, kapag talaga hindi ko nakukuha agad ang gusto kong kainin na pagkain ay umiinit ang ulo ko at nagagawa kong sungitan ang taong nasa paligid ko.
"No, la mia sorellina. Relax, okay? Huwag mo naman akong sungitan. Naghahanap na nga ako ng mangga eh," parang batang anas ni Atticus sabay tawa ng mahina.
"Ganito ba talaga maglihi ang mga babae? Ang susungit pa? Pasalamat ka na lang ay magkapatid tayo," he added and gently patted my head.
"Dapat kasi si Samael ang nandito.." he murmured softly.
Bumuntong-hininga pa siya na para bang may dinadala siyang malaking problema. Pero malas niya dahil nagawa ko pa rin na marinig ang sinabi niya. Napa-evil grin ako sa ka-kyutan nitong half brother ko kaya hindi ko napigilan na kurutin ang kaniyang pisngi.
#