# Unicode #
"ဖောင်း!.."
"ကျွီ~.."
"အိုမားးးး"
"ဟာ!...သွားပြီ..."
ပြဿနာက အဲ့ကစတာ....မောင်းနေရင်း...ကားဘီးပေါက်သွားတာကြောင့်...ဂျောင်ဂုက အိပ်နေရင်းမှ လန့်ပြီး..အော်မိသလို...ထယ်ယောင်းလည်း...ညည်းမိသည်။
"ဘာ...ဘာဖြစ်တာလဲ...ကင်မ်ထယ်ယောင်း...သေ..သေနတ်ပစ်သံလား...ကျွန်တောတို့နောက်ကို..လူဆိုးတွေ လိုက်လာတာလား..."
အိပ်မှုံစုံဝါး...မျက်စိတို့က အလိုလို ပြူးကျယ်သွားပြီး...ဘေးက ထယ်ယောင်းကို..မေးနေတဲ့ ပုံစံလေးက ..အိပ်မက်ယောင်နေသလို...
"အဟွန်း~..."
တကယ့်ဟာလေး....တွေးလိုက်ရင်တဆုံး....စိတ်ညစ်တဲ့ကြားက..ရယ်ချင်မိသဖြင့်...လက်သီးဆုပ်လေး ပါးစပ်ကပ်ကာ...ခိုးရယ်မိ..သည်....
"မင်းကလေ...တကယ်ပါဘဲ...ဘယ်လိုတွေတောင် တွေးနေတာလဲ....အဟွန်း~...ကားဘီူပေါက်သွားတာကွ..."
ထယ်ယောင်း ထိန်းထားသည့်ကြား..ရယ်သံနှောပြီး ပြောမိသည်။
"ဪ~......ဘာာာ!.....ကားဘီးပေါက်တာ...."
သေနတ်သံမဟုတ်.....စိတ်အေးသွားပြီးမှ...ကားဘီးပေါက်နာဆိုမှ.....ငထိပ်မြွေပေါက်သလိုခံစားရတာ....ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ပြန်တော့လည်း...မှောင်နေပြီး...ကြည့်ကြည့်သမျှက...လယ်ကွင်းတွေနဲ့ ကိုင်းတောတွေချည်းသာ....လူမပြောနဲ့ ခွေးတစ်ကောင် ကြောင်တစ်မီးတောင်မမြင်ရ....ရှင်ချင်လွန်းလို့...ကင်မ်ထယ်ယောင်းကို နုတ်နုတ်စင်းပစ်ချင်တာသာ သိတော့တယ်....
သူကိုတောင် သတိမထားဘဲ ကပေါ်က ဆင်းပြီး...ကားကို စစ်ကြည့်နေ၏။သူလည်း ဘာမှ မတတ်ပေမဲ့ မျက်စိနဲ့ ကြည့်ရုံလေးက ကြည့်တတ်တာမို့ ကင်မ်ထယ်ယောင်း...ရဲ့ဘေးသွားပြီး...ပြူးကြောင်ကြောင်လေးကြည့်နေ၏။
"ဘီးပေါက်ရင် လဲရမှာမလား.....ဘာကြောင့် ဘီးကို ငုံကြည့်နေတာလဲ...."
ဘာမှမတတ်ပေမဲ့...ဘီးပေါက်...ပေါက်ရင်...လဲရမှန်းသိတာကြောင့်...ကားဘီးတွေကို စစ်နေတဲ့ ကင်မ်ထယ်ယောင်းကို ဆရာကြီး...လုပ်လိုက်တာ...
"ဒါတော့ ငါလည်း သိတာပေါ့...ဒါနဲ့ မင်း ကားဘီး လဲတတ်လား..."
"ဟမ်!...ကျွန်တော်...ဟီး....မလဲတတ်ဘူး....ခင်ဗျားလည်း မလဲတတ်ဘူးလို့ မပြောနဲ့နော်..."
သူ့မေးတော့ မလဲတတ်ဘူး ပြောပြီး ထယ်ယောင်း...ကျတော့ အငြင်းစကားတောင်..ပြောခွင့်မရှိ...တကယ့်အလည်လေး
"ဟ...ဟ....ငါလဲတတ်ပါတယ်ကွာ....ဒါပေမဲ့...ဘီးက...နှစ်ခုပေါက်တာ...ငါ့မှာ...တစ်ဘီးဘဲ အပိုပါတယ်...."
"ဟမ်!....အဲဆိုဘယ်လို...လုပ်ကြမလဲ...ခင်ဗျား လက်ကနာရီကို ပြ...အယ်!...ခုနှစ်နာရီ ရှိနေပြီ....ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး...မဲမှောင်နေတာဘဲ..."
ထယ်ယောင်းလက်ကို ဆက်ခနဲ ဆွဲယူပြီး နာရီကြည့်ကာပြောလိုက်သူက အလိုမကျမှုကြောင့်...လက်ဆောင့်ချလိုက်၏။
သူ့လက်မဟုတ်တိုင်း လုပ်နေတော့တာ...ရှပ်ပြာလေးက....
"ခင်ဗျားကလေ....စီးပွားရေးလုပ်ပြီး...ဒါလေးတောင်...သေချာ မစီစဉ်နိုင်ဘူး...ဘာကြောင့် တစ်ဘီးဘဲ...ယူလာတာလဲ...နှစ်ခုလောက်ယူလာပါလား...အဟင့်...အခုတော့...လူသူမရှိတဲ့ အရပ်မှာ...အဟင့်...ကူကယ်ရာမဲ့...နေပြီ..."
"အီးးးးးအိုမား..ရေ....ဟင့်....ကင်မ်ထယ်ယောင်းကြီးကြောင့်....အဟင့်....မှောင်မှောင်ကြီးထဲမှာ....ခြင်ကိုက်ခံပြီး....နေရတော့မယ်...ဟင့်....အဲ့တာ ခင်ဗျားကြီးကြောင့်....ကင်မ်ထယ်ယောင်း...ရဲ့....ဟင့်....ဗိုက်ကလည်းဆာနေပြီ...နေ့လည်ဆာ စားပြီးတည်းက...ဘာမှ မစားရသေးတာ....ဟင့်.....အိုမားရေ....ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ သေရတော့မယ်.....အီးးးးး"
ထယ်ယောင်းတကယ် စိတ်ရှုပ်...နေပေမဲ့...သူ့ရှေ့မှာ ကလေး...တစ်ယောက်လို...အော်ပြီး ပွစိထိုး နေတဲ့ သူကိုကြည့်ပြီး...ရယ်ရခက် စိတ်တိုရခက်....တကယ့်ဟာလေးပါ....ဂျွန်ဂျောင်ဂုရဲ့...ကလေးဆန်မှုက လက်လန်တယ်...
ကားဘီး...လုံလောက်တာ သူ့အပြစ်က လက်ခံပါတယ်...အခုတော့ သူဗိုက်ဆာတာပါ...ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့ မစေ့စပ်မှု ဖြစ်သွားပြီ...
ထယ်ယောင်း...ပြုံးစိစိနဲ့...မြေကြီးပေါ် ဖင်ထိုင်ချပြီး....ပွစိထိုး မန်းမှုတ်နေတဲ့ ဂျောင်ဂုကို နောက်ခိုင်းပြီး...ပတ်ဝန်းကျင်...ကို တစ်ချက် အကဲ ခတ်လိုက်သည်။
"ထ!....ကိုင်းတောထဲ သွားကြမယ်..."
"ဟမ်!...ခင်ဗျား!....ခင်ဗျား...ကျွန်တော့်ကို...ဘာ...ဘာလုပ်မလို့လဲ....မကောင်းမကြံနဲ့နော်....သေသွားမယ်...ဂျွန်ဂျောင်ဂုကို ဘာမှတ်နေလဲ...."
"ဟားးးး....ဟားးးးဟားးးးး"
ထယ်ယောင်းရဲ့ စကားကို အထအနကောက်ပြီး ထင်ချင်ရာ ထင်နေတဲ့.....ဂျောင်ဂု...ထယ်ယောင်းမှာ...ရယ်ချင်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လွတ်ချလိုက်၏။ဒီကောင်လေးကြောင့် သူ ရယ်ချင်တာကို ထိန်းထားရတာ များနေပြီလေ...ငိုထားလို့ မျက်လုံးလေးတွေက ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေပြီး...နှာခေါင်းလုံးလုံးလေက နီရဲကာ...နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက တဆက်ဆက်တုန်နေတာတောင်...ရန်တွေနိုင်သေးတဲ့ အစွာလေးပါ....
ထယ်ယောင်းအခုချိန်မှာ သူနဲ့ပြိုင်ပြီး...ရန်ဖြစ်ချင်စိတ်မရှိ...သူရယ်တော့ ရှပ်ပြာလေးက ပြူးကြောင်ကြောင်လေး ပြန်ကြည့်နေ၏။
"ကျွန်တော်ပြောတဲ့ အထဲမှာ ရယ်စရာ မပါဘူး....ဟာ!....ကင်မ်ထယ်ယောင်း မရယ်နဲ့ဗျာ....တော်တော့်...."
"ဟားးးးဟားးးးးဟားးး"
"တော်တော့လို့ ပြောနေတယ်လေ!!...."
"ဟားးးဟားးးးအေးပါ...ဟားးးးး..အဟမ်း!....တော်ပြီ!...ရပ်လိုက်ပြီ....အဟမ်း!..."
"မင်းကို...လုံခြုံတဲ့ နေရာ ခေါ်သွားမလို့...မင်းဘာသာ မင်း အတွေးလွန်နေပြီးတော့...."
"မသိဘူးလေ....ဒါနဲ့ ဘယ်မှာလဲ..."
"ဟိုဘက် ကိုင်းတောမှာ မီးရောင် ဖျဖျလေး မြင်ရတယ်...လူရှိမယ် ထင်တယ်...သွား အကူညီတောင်းရအောင်...."
"အင်း...သွားရအောင်....ကျွန်တော်...တွေ့တယ်...."
ထယ်ယောင်းလည်း ကားကို သော့ပိတ်ပြီးတာနဲ့။ ကားသော့ဖြုတ်ကာ ရှေ့က ကိုင်းတောထဲ ဝင်သွားတော့...ဂျောင်ဂုလည်း လိုက်ဝင်သွားသည်။
ကိုင်းတောက ထူတညကြောင့် ရှေ့ကို မနည်း အားပြုပြီးသွားနေရ၏။
"အာ~...ဟုတ်သားဘဲ...မင်းမှာ ဖုန်းပါတယ်မလား...ဖုန်းထုတ်လိုက်လေ..နမ်ဂျွန်းတို့ကို အကျိုးကြောင်းပြောပြီး ဆက်ရအောင်..."
"အွန်း....အွန်း....ထုတ်လိုက်မယ်...."
ဂျောင်ဂုလည်း...ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖုန်းကို စမ်းလိုက်၏။
"ဟမ်!...ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ...."
ဂျောင်ဂု ..ဘောင်းဘီအိတ်ကို စမ်းလည်းမတွေ့.....အင်္ကျီမှာလည်း အိတ်က မပါ....
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဂျောင်ဂု....ဖုန်းတွေ့လား..."
ဘောင်းဘီအိတ်က်ု စမ်းလိုက်...ရင်ဘတ်ကို ကိုင်လိုက်...ခေါင်းကုတ်လိုက်...ဖင်ကုတ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ ဂျောင်ဂုကို ထယ်ယောင်းမေးလိုက်တော့...ငိုမဲ့မဲ့လေး သူ့ကိုကြည့်လာသည်။
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း...ကျွန်တော့်..ဖုန်း..အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့ပြီ....ပါမလာခဲ့ဘူး....ခင်ဗျားဖုန်းရော..."
"ကိုယ့်ဖုန်းက...အားကုန်သွားပြီ..."
"ဟမ်!..ခင်ဗျားကလည်း...ခရီးသွားရင်...ဖုန်းအား အပြည့်သွင်းပြီး... power bank..,ယူရမယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား..."
ဒီဟာလေးကလေ...သူ့များဆို အပြစ်ပြောဖို့ချည်း...ထယ်ယောင်းကမှ..ဖုန်းပါသေးတယ် သူက လုံးဝကျန်ခဲ့ပြီး....
"ငါက ဖုန်းကို လုပ်ငန်း အတွက်ဘဲ သုံးတာ...မလို့...ဖုန်းအားမရှိမှန်း မသိတာလေ...မင်းကမှ ဖုန်းကျန်ခဲ့တာ..."
"ဒါ...ဒါက...အဟမ်း...ကျွန်တော့် ဖုန်းက အားအပြည့်ဘဲ... luggage ယူတော့ ကုတင်ပေါ်တင်ထားပြီး မေ့ကျန်ခဲ့တာ..."
" ထားပါတော့...မင်းနဲ့ ပြိုင်ငြင်းနေရင်...မီးရှိတဲ့နေရာကို ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူး...လာ...သွားကြရအောင်..."
နေရာကနေ မရွှေ့သေးဘဲ ရပ်ကာ ပြောနေတဲ့ သူကြောင့် ထယ်ယောင်းက လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ပြီး ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။လုပ်တုန်းကတော့...ဘာရယ်မဟုတ် အမြန်ရောက်အောင် လုပ်လိုက်ပေမဲ့...သတိထားမိတော့ ထယ်ယောင်း ရင်ထဲတစ်မျိုးပင်...
သူဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့...လက်ကောက်ဝတ်က တကယ့်သေးသေးလေးရယ်...သူ့လက်တစ်ဆုပ်စာသာရှိ၏။
"အာ့!...."
"ဂျောင်ဂု...ရရဲ့လား....ပြကြည့်စမ်း..."
သူ့လက်ကို ကိုင်ပြီး ထယ်ယောင်းခေါ်ရာသို့ သွားနေတုန်း...ချိုင့်ခွက်ကိုမမြင်ဘဲ နင်းမိတာကြောင့် ခြေထောက်ခေါက်ပြီး လဲသွားသည်။
ထယ်ယောင်းက သူ့ရဲ့ ခြေထောက်ကို ကိုင်ပြီးမေးလိုက်တဲ့ အသံက...နူးညံ့နေ၏။
"မ..မရဖူး...တော်တော်နာတယ်...."
ခြေချင်းဝတ်လေးကို ကိုင်ပြီး.. ငိုမဲ့မံ့လေးပြောနေတဲ့ ဂျောင်ဂုရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးက လရောင်အောက်မှာတောင် ဝင်းပနေ၏။
"လမ်းလျှောက်နိုင်လား...ကိုယ့်ကို မှီပြီး ထကြည့်...."
"ဟုတ်~....အာ့....အာ့....မရဘူး....ခြေထောက်က အရမ်းနာနေတယ်..."
ထယ်ယောင်းရဲ့ လက်မောင်းကို ကိုင်ပြီးအားပြုကာ ထကြည့်သော်လည်း ..ပြန်ပြီးလှဲကျသွားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ထယ်ယောင်း ခါးကနေကိုင်ကာ ထိန်းပေးလိုက်၏။
"ဒါဆို...ဟိုနေရာ ရောက်တဲ့ အထိ ကိုယ်ချီခေါ်သွားမယ်...."
"ဟမ်!....ရ...ရပါ့မလား...."
"ရတယ်...."
ထယ်ယောင်းက....ဒူးအောက် က လက်လျှိုကာ..ခါးကနေ ပွေ့ချီလိုက်တာကြောင့်...ဂျောင်ဂုရဲ့ လက်တွေက ထယ်ယောင်းလည်တိုင်ကို အလိုလို တွယ်လျက်သား....
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ လေထုကြား..အသက်ရှုသံတောင်ကြားလောက်လောက်တဲ့ထိ...ခုနက စကားနိုင်လုနေကြတဲ့ လူတွေ မဟုတ်တော့လိုပင်....ပူစပ်လာသော လေထုကြောင့်...ဂျောင်ဂုမျက်နှာလေးမှာ နီရဲရဲဖြစ်နေသည်။
တကယ်တော့ လေထုက မပူပါ...အေးပြီး နေလို့ကောင်းတဲ့ လေပြေလေးတိုက်နေပေမဲ့...ဂျောင်ဂုက ကိုယ်တွင်း အပူရှိန်ကြောင့်..ပူတယ်လို့ ခံစားနေရခြင်းပင်...
ထယ်ယောင်းလည်း...သူ့ရင်ခွင်ထဲက အကောင်ပေါက်လေးကြောင့်...နှလုံးခုန်သံတွေက တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ တစ်စက္ကန်ကို အကြိမ်သုံးသောင်းလောက်ခုန်နေသလိုပင်....
နောက်ဆုံးတော့...ရင်ခုန်နာတွေရော ရှက်တာတွေရော...ပေါင်းပြီး တိတ်ဆိတ်မှုတွေကြားမှာ...မီးရောင်ရှိတဲ့ နေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။
ထိုနေရာက အိမ်လေးတစ်လုံးပင်....
"လူရှိလား...လူရှိလားခင်ဗျ..."
"ညဘက်ကြီး ဘယ်သူတွေပါလိမ့်...."
အိမ်ထဲက မီးအိမ်ကိုကိုင်ပြီး ထွက်လာတဲ့...အဘိုးအိုနဲ့ အဘွားအို နှစ်ယောက်...က မေးလိုက်၏။
ပြီးတော့ သူတို့ပုံစံကိုလည်း...စူးစမ်းနေသည်။ စူးစမ်းလည်း စမ်းချင်စရာ....ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲက ...ဂျောင်ဂုတို့ပုံစံက...အထင်လွှဲချင်စရာ...
"ကျွန်တော်တို့က ဆိုးလ် က လာတာပါ...ဒီနားမှာ ကားဘီးပေါက်သွားဝောာ့...ရှေ့ဆက်သွားမရတာနဲ့...မီးရောင်တွေ့လို့ အကူညီလာတောင်းတာပါ....ကျွန်ဝောာ်တို့ကို တစ်ည တည်းခွင့်ပေးပါ..."
"ရ~..."
" အဘိုးကြီး....ဘယ်သူတွေလည်း....အို....အလှလေးဘဲ....အေ့!...ဘာဖြစ်လာတာလဲ...ကိုကြီး ဘာကူညီပေးရမလဲ....အေ့!.."
အဘိုးအိုရဲ့ စကားမဆုံးခင်...အိမ်ပေါ်က တယီးတယိုင်နဲ့ ဆင်းလာတဲ့ အရက်သမားတစ်ယောက်က...ထယ်ယောင်းရင်ခွင်တည်းက ဂျောင်ဂုကို မြင်တော့...နှာခေါင်းမီးတတောက်ပြီး....တဏှာ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ကာ ဆိုလာ၏။
"ငါ့တူ...ဦးရီး ကျန်တဲ့ အကြွေးတွေကို သေချာဆပ်မှာ မလို့ ပြန်ပါတော့ကွယ်...တစ်လနှစ်လလောက်စောင့်ပေးပါ...ဦးရီး...အကျေဆပ်ပါ့မယ်..."
"အေ့...ခင်ဗျားကြီး...ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ခင်ဗျား...ကျွန်တော့်ဆီမှာ တင်နေတဲ့ အကြွေးက...အိမ်သိမ်းတာတောင်မကျေဘူးနော်...ဒါနဲ့...အလှလေးက...ဘယ်သူလဲ....ဘာကြောင့်...အေ့!....အဲ့ကောင်က ချီထားတာလဲ....ကိုယ်ချီမယ်...အေ့!...."
ထယ်ယောင်းရှေ့က အမူးသမားတွေရဲ့ စကားကို မေးကြောကြီး တင်းနေအောင် အံကြိတ်ပြီးနားထောင်နေပေမဲ့...ဂျောင်ဂုကို ချီဖို့ လက်လှမ်းလာတော့...နောက်ကို နှစ်လှမ်းလောက်ဆုတ်ပြီး ဒေါသခိုးဝေနေတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
"တောက်စ်!...မင်းက ဘာကောင်လဲကွ....ဟေ့ကောင်တွေ....အိမ်ထဲက အခုချက်ချင်း ထွက်ခဲ့...ဒီမှာ အကျော တင်းတဲ့ အကောင်ကို ပညာပြလိုက်စမ်း..."
ထိုလူ့စကားအဆုံး...အိမ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ လူကောင် ထွားထွား သုံးယောက်....အဘိုးနဲ့ အဘွားလည်း...ဒုံဘွန်း အကြောင်းသိတဲ့သူတွေမို့ အကူညီတောင်းဖို့ သူ့တို့ကို သတိမထားမိခင်မှာ ရွာဘက်ကို အပြေးသွားလိုက်သည်။
"ခင်...ခင်ဗျား...တို့ ...အခုရပ်လိုက်နော်....ကျွန်တော်က ယောကျာ်းလေး..."
ထယ်ယောင်းကို ထိခိုက်မှာဆိုးလို့ ဂျောင်ဂုက သူယောကျာ်းလေးဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်ပေမဲ့...တဏှာရူးက မထိမဲ့မြင်...
"ယောကျာ်းလေးလည်း....ဘာဖြစ်လဲ...ဒီရွှာမှာ...ကျားကျားမမ..အချောအလှလူလွှတ်ဆိုတာနဲ့...ဒုံဘွန်း...လက်ထဲက တစ်ယောက်မှ မလွတ်ဘူး....ဟားးးးဟားးးး..."
"လာပါကွာ...အလှလေးရာ....ကိုယ်အိမ်လိုက်ခဲ့...ဒီရွာမှာ ကိုယ်က အချမ်းသာဆုံး...အခုလို ရွာပြင်က စုတ်ချာချာအိမ်မှာ အိပ်မဲ့အစား...ကိုကြီး အိမ်က အကောင်းစား မွေ့ရာပေါ်မှာ..အပျော့အမာစမ်းပြီး အိပ်ကျမယ်လေ...."
"တောက်စ်....တဏှာရူး....F**k.!!...ဘဲ...သူက ငါ့ယောက်ျားကွ...ငါဘာကြောင့် ချီထားလဲဆိုတာ..အပွေးမြင်ရင် အပင်သိမှာပါ....ငါ့ယောကျာ်း အသားကို ထိရဲထိကြည့်...မင်းအသေဘဲ...မင်းက ရွာသူဌေးဖြစ်လဲ ဆောက်ဂရုမစိုက်ဘူး...ချီးလိုကောင်!...ငါက...Kim company ပိုင်ရှင်...ကင်မ်ထယ်ယောင်းဘဲ..."
ထယ်ယောင်းလည်း...စိတ်တိုပြီး ဂျောင်ဂုကို သူ့ယောကျာ်းလို့ပြောမိလိုက်သည်.....အနည်းဆုံးပိုင်ရှင်ရှိမှန်းသိရင်...နောက်ဆုတ်သွားမှာပေါ့...
"Top-1 သူဌေးလား..."
"ဟုတ်တယ်!...."
"ဟားးးဟားးးးဟားးးး...ဟာသတွေလာပြောနေတယ်..."
ထယ်ယောင်းက...ဂျောင်ဂုကို ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ ချပေးလိုက်ပြီး...ရယ်နေတဲ့ သူရဲ့ မျက်နှာကို....$1 million ကဒ်တစ်ကဒ်နဲ့ ပစ်ပေါက်လိုက်ပြီး..
"ရော့!....အဲ့ကဒ်နဲ့ဆို..အဘိုးတို့ အကြွေးတင်မဟုတ်ဘူး...မင်းဈာပနတောင်...တစ်နှစ်လုံး နားရက်မရှိ ခမ်းခမ်းနားနားလုပ်နိုင်တယ်...အခုချက်ချင်း ထွက်သွား..."
ဒုံဘွန်းက မြေကြီးပေါ်ကျနေတဲ့ ကဒ်ကိုယူပြီးကြည့်ကာ....
"ဟက်!.. ဒီကဒ်ကို စိတ်ဝင်စားပေမဲ့...အလှလေးကို ပိုစိတ်ဝင်စားတယ်... sorry..ပါ...သူဌေးကြီးရယ်...ခင်ဗျား ယောက်ျားလေးကို ကျွန်တော် တစ်ည ငှားပါရစေ..."
"ခွပ်!...ခွေးကောင်....ခွေးစကားမပြောနဲ့..."
ထယ်ယောင်း...ဒေါသကို မထိန်းနိုင်တော့တဲ့ အဆုံး....မျက်နှာကို ထိုးလိုက်၏။သူ့လက်လည်း..စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်သွားသလို...ထိုလူလည်း...ပါးစပ်ထဲကရော...နှုတ်ခမ်းထောင့်ကပါသွေးတွေ ထွက်လာသည်။
"တောက်စ်!....ဟေ့ကောင်တွေ...သူ့ကို ချုပ်ထား...."
စကားအဆုံး...သူ့ရဲ့ လက်မောင်းတစ်ဖက်ဆီကို ချုပ်ကိုင်လာတဲ့ လူ ထွားကြီး နှစ်ယောက်...ထယ်ယောင်း...ရုန်းသော်လည်း...သူ့ထက် လူကောင်ကြီး နှစ်ယောက်အားကို မယှဉ်နိုင်....
"လာ!....အလှလေး ...လိုက်ခဲ့!...."
"ဟင့်အင်!....လွှတ်!....အာ့!...."
ဂျောင်ဂုရဲ့ လက်တွေကို ချုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလာတဲ့...ထိုလူရဲ့ လက်ကြမ်းတွေကို ပုတ်ချပြီး...ထွက်ပြေးဖို့..ထလိုက်ပေမဲ့...နာနေတဲ့ ခြေထောက်ကြောင့် မြေပြင်ပေါ်ကို လှဲကျသွားသည်။
"လာပါ...အလှလေးကလည်းကွာ....တစ်ညတည်းကို... Top-1 သူဌေးရဲ့..ဇယားလေးအရသာ သိချင်ရုံလေးပါ..."
"ဟင့်အင်....လွှတ်.!....လွှတ်နော်....အင့်!....လူယုတ်မာကောင်.!...ငါ့အသားကို မထိနဲ့...."
ဂျောင်ဂုကို ချီဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ လူရဲ့ လက်တွေကို ရှိသမျှအားသုံးပြီး...ပုတ်ချပေမဲ့...မလွှတ်....
ထယ်ယောင်းလည်း...ဂျောင်ဂုကယ်ချင်ပေမဲ့ သူကိုယ်တိုင်လည်း အချုပ်ခံထားရတာကြောင့်...မကူညီနိုင်....
"ရားးး...ဘာလို့ရုန်းနေတာလဲ...ဒီနေရာမှာတင်...ဘဲ..မြည်းကြည့်လိုက်ရမလား...အကြံကောင်းဘဲ...ငါ့ကို ထိုးတဲ့ သူဌေးစုတ်ကို ကလဲ့စားချေဖို့...သူ့အပိုင်လေး...ငါ့အောက်မှာ မချိမဆန့်အော်ညီး...နေပုံလေး ပြရမှာပေါ့...."
"တောက်စ်!...ခွေးကောင်...မင်း သူကို ဘာမှ မလုပ်နဲ့ မကျေနပ်ရင် ငါ့ပြန်ထိုးလိုက်..."
"ဟေ့ကောင်တွေ...အခု ချက်ချင်းငါ့ကို လွှတ်!...လွှတ်ကွာ!..."
"ဟေ့ကောင်တွေ နားညီးတယ်ကွာ..."
"ခွပ်!.....ခွပ်!.....ခွပ်!.....ခွပ်!...ခွပ်!.."
"အာ့!...အားးးးး....အာ့!..."
"ဟင့်.....မလုပ်နဲ့....အင့်......မထိုးပါနဲ့....ကင်မ်...ကို့ မလုပ်ပါနဲ့....ဟင့်.."
ဒုံဟွန်းက ပြောတော့...မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ တစ်ယောက်က...ထယ်ယောင်းရဲ့ ဗိုက်ကို အဆက်မပြတ်ဆင့်ထိုးလိုက်၏။ထယ်ယောင်းလည်း အထိုးခံရတဲ့ အရှိန်ကြောင့် လူထွားနှစ်ယောက်လက်ထဲမှာ ပျော့ခွေသွားသည်။ဂျောင်ဂု ငိုပြီး တားနေတဲ့ အသံကြားပေမဲ့လည်း...လူက မူးနောက်နေပြီး...အရာအားလုံးက ဝါးတားတား....
"ဟာ....မငိုနဲ့လေ....မျက်ရည်တွေ နှမြောစရာကြီး...ဘယ်ပြေးမလို့လဲ...."
နာနေတဲ့ ခြေထောက်ကို ဥပေက္ခာ ပြုပြီး ကင်မ့်ဆီ သွားဖို့ ထလိုက်ပေမဲ့...သူ့လက်မောင်းကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲပြီး...ချက်ချင်းကောက်ပွေ့ကာ...ကွပ်ပစ်ပေါ်...တင်ပြီး အုပ်မိုးလာတဲ့ ထိုလူ....
ထယ်ယောင်းသူ့ရှေ့မှာ ဂျောင်ဂုကို အတင်းအကျပ် ပွေ့ပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်တင်နေတဲ့ ဒုံဟွန်းရဲ့ လုပ်ရက်ကြောင့်....နှလုံးသားက နာကျင်ရ၏။ ဝါးနေပေမဲ့...ထိုမြင်ကွင်က...သူ့အတွက် ထင်ရှားစွားမြင်ရတာထက်တောင် ဆိုးနေ၏။
"ဟင့်!....မလုပ်နဲ့....လွှတ်!.....လူယုတ်မာ!....လွှတ်!....ဘုန်း...!ဘုန်း!..."
ဂျောင်ဂုက အတင်းရုန်းကန်ပြီး...ထိုလူ့ရင်ဘတ်တွေကို တဘုန်းဘုန်းရိုက်နေသော်လည်း....ထိုလူက မလွှတ်ဘဲ...သူ့ခါးပတ်ကြိုးနဲ့ ဂျောင်ဂုရဲ့ လက်တွေကို ပူးချည်လိုက်သည်။
"ဟင့်!....တောင်း....တောင်းပန်ပါတယ်....လွှတ်ပေးပါ.....အားးး....မချွတ်နဲ့.!...."
သူ့ရဲ့ အင်္ကျီကို ချွတ်နေတဲ့ ထိုလူရဲ့ လက်တွေကို တားချင်ပေမဲ့ အချုပ်ခံထားရတာကြောင့် ပါးစပ်ကဘဲ ထားနေမိသည်....
"သူဌေးကင်မ်...ခင်ဗျား အကိုင်လေးက အပေါ်ပိုင်းတောင် ဆောက်ရမ်းလှတာဘဲနော်..."
ဂျောင်ဂုရဲ့ အကာကွယ်မရှိတဲ့ ရင်ဘက်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးတွေကိုကြည့်ပြီး...ပြောလာတဲ့ ထိုလူကြောင့်...ထယ်ယောင်း...ဒေါသ အထွတ်ထိပ်ရောက်လာ၏။
"ကျစ်!...တခြားသူတွေနဲ့ လုံးဝမတူဘူး...အပေါပိုင်းလေးမြင်နေရတာတောင်...ကျုပ်အကောင်ကို...ထန်စေတယ်....ကျစ်! ငိုနေတဲ့ ပုံစံလေးကလည်း...ဗျာ...ဆောက်ရမ်း hot တာဘဲ...ခင်ဗျား...သေချာကြည့်ထားနော်...ကျွန်တော့်အောက်မှ သာယာနေမဲ့ ခင်ဗျား...အပိုင်လေးကို..."
"လွှတ်ပါဆို....မကြိုက်ဘူး....ကင်မ်!.....ကယ်ပါအုံး...အဟင့်!...."
ဂျောင်ဂုက လက်တွေချုပ်ထားသော်လည်း...ရုန်းကန်နေသည်။ဒုံဘွန်းက ဂရုမစိုက်ဘဲ...သူ့ရဲ့ လည်တိုင်ကို ငုံခဲလာတာကြောင့်...ခေါင်းကို ရှောင်ကာ...ရုန်းနေ၏။မျက်ရည်တွေကလည်း ပါးပြင်မှာ စိုရွှဲနေသလို...ငိုထားတဲ့ အရှိန်ကြောင့် နီရဲရဲလေးဖြစ်နေပြီ...
"ကင်မ်!....ဟင့်....ကျွန်တော့်ကို...ကယ်ပါအုံး...မကြိုက်ဘူး....လွှတ်!....ကင်မ်!...."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Good night ပါသဲငယ်လေးတို့😘💜💜💜💜💜💜💜
Thanks for votes, feedback and comment.
I Love my readers forever.
I PURPLE YOUR 💜
______________________________________
# Zawgyi #
"ေဖာင္း!.."
"ကြၽီ~.."
"အိုမားးးး"
"ဟာ!...သြားၿပီ..."
ျပႆနာက အဲ့ကစတာ....ေမာင္းေနရင္း...ကားဘီးေပါက္သြားတာေၾကာင့္...ေဂ်ာင္ဂုက အိပ္ေနရင္းမွ လန႔္ၿပီး..ေအာ္မိသလို...ထယ္ေယာင္းလည္း...ညည္းမိသည္။
"ဘာ...ဘာျဖစ္တာလဲ...ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...ေသ..ေသနတ္ပစ္သံလား...ကြၽန္ေတာတို႔ေနာက္ကို..လူဆိုးေတြ လိုက္လာတာလား..."
အိပ္မႈံစုံဝါး...မ်က္စိတို႔က အလိုလို ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး...ေဘးက ထယ္ေယာင္းကို..ေမးေနတဲ့ ပုံစံေလးက ..အိပ္မက္ေယာင္ေနသလို...
"အဟြန္း~..."
တကယ့္ဟာေလး....ေတြးလိုက္ရင္တဆုံး....စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားက..ရယ္ခ်င္မိသျဖင့္...လက္သီးဆုပ္ေလး ပါးစပ္ကပ္ကာ...ခိုးရယ္မိ..သည္....
"မင္းကေလ...တကယ္ပါဘဲ...ဘယ္လိုေတြေတာင္ ေတြးေနတာလဲ....အဟြန္း~...ကားဘီူေပါက္သြားတာကြ..."
ထယ္ေယာင္း ထိန္းထားသည့္ၾကား..ရယ္သံႏွောၿပီး ေျပာမိသည္။
"ဪ~......ဘာာာ!.....ကားဘီးေပါက္တာ...."
ေသနတ္သံမဟုတ္.....စိတ္ေအးသြားၿပီးမွ...ကားဘီးေပါက္နာဆိုမွ.....ငထိပ္ေႁမြေပါက္သလိုခံစားရတာ....ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း...ေမွာင္ေနၿပီး...ၾကည့္ၾကည့္သမွ်က...လယ္ကြင္းေတြနဲ႕ ကိုင္းေတာေတြခ်ည္းသာ....လူမေျပာနဲ႕ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္မီးေတာင္မျမင္ရ....ရွင္ခ်င္လြန္းလို႔...ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကို ႏုတ္ႏုတ္စင္းပစ္ခ်င္တာသာ သိေတာ့တယ္....
သူကိုေတာင္ သတိမထားဘဲ ကေပၚက ဆင္းၿပီး...ကားကို စစ္ၾကည့္ေန၏။သူလည္း ဘာမွ မတတ္ေပမဲ့ မ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္႐ုံေလးက ၾကည့္တတ္တာမို႔ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...ရဲ႕ေဘးသြားၿပီး...ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေန၏။
"ဘီးေပါက္ရင္ လဲရမွာမလား.....ဘာေၾကာင့္ ဘီးကို ငုံၾကည့္ေနတာလဲ...."
ဘာမွမတတ္ေပမဲ့...ဘီးေပါက္...ေပါက္ရင္...လဲရမွန္းသိတာေၾကာင့္...ကားဘီးေတြကို စစ္ေနတဲ့ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကို ဆရာႀကီး...လုပ္လိုက္တာ...
"ဒါေတာ့ ငါလည္း သိတာေပါ့...ဒါနဲ႕ မင္း ကားဘီး လဲတတ္လား..."
"ဟမ္!...ကြၽန္ေတာ္...ဟီး....မလဲတတ္ဘူး....ခင္ဗ်ားလည္း မလဲတတ္ဘူးလို႔ မေျပာနဲ႕ေနာ္..."
သူ႕ေမးေတာ့ မလဲတတ္ဘူး ေျပာၿပီး ထယ္ေယာင္း...က်ေတာ့ အျငင္းစကားေတာင္..ေျပာခြင့္မရွိ...တကယ့္အလည္ေလး
"ဟ...ဟ....ငါလဲတတ္ပါတယ္ကြာ....ဒါေပမဲ့...ဘီးက...ႏွစ္ခုေပါက္တာ...ငါ့မွာ...တစ္ဘီးဘဲ အပိုပါတယ္...."
"ဟမ္!....အဲဆိုဘယ္လို...လုပ္ၾကမလဲ...ခင္ဗ်ား လက္ကနာရီကို ျပ...အယ္!...ခုႏွစ္နာရီ ရွိေနၿပီ....ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံး...မဲေမွာင္ေနတာဘဲ..."
ထယ္ေယာင္းလက္ကို ဆက္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး နာရီၾကည့္ကာေျပာလိုက္သူက အလိုမက်မႈေၾကာင့္...လက္ေဆာင့္ခ်လိဳက္၏။
သူ႕လက္မဟုတ္တိုင္း လုပ္ေနေတာ့တာ...ရွပ္ျပာေလးက....
"ခင္ဗ်ားကေလ....စီးပြားေရးလုပ္ၿပီး...ဒါေလးေတာင္...ေသခ်ာ မစီစဥ္နိုင္ဘူး...ဘာေၾကာင့္ တစ္ဘီးဘဲ...ယူလာတာလဲ...ႏွစ္ခုေလာက္ယူလာပါလား...အဟင့္...အခုေတာ့...လူသူမရွိတဲ့ အရပ္မွာ...အဟင့္...ကူကယ္ရာမဲ့...ေနၿပီ..."
"အီးးးးးအိုမား..ေရ....ဟင့္....ကင္မ္ထယ္ေယာင္းႀကီးေၾကာင့္....အဟင့္....ေမွာင္ေမွာင္ႀကီးထဲမွာ....ျခင္ကိုက္ခံၿပီး....ေနရေတာ့မယ္...ဟင့္....အဲ့တာ ခင္ဗ်ားႀကီးေၾကာင့္....ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...ရဲ႕....ဟင့္....ဗိုက္ကလည္းဆာေနၿပီ...ေန႕လည္ဆာ စားၿပီးတည္းက...ဘာမွ မစားရေသးတာ....ဟင့္.....အိုမားေရ....ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ ေသရေတာ့မယ္.....အီးးးးး"
ထယ္ေယာင္းတကယ္ စိတ္ရႈပ္...ေနေပမဲ့...သူ႕ေရွ႕မွာ ကေလး...တစ္ေယာက္လို...ေအာ္ၿပီး ပြစိထိုး ေနတဲ့ သူကိုၾကည့္ၿပီး...ရယ္ရခက္ စိတ္တိုရခက္....တကယ့္ဟာေလးပါ....ဂြၽန္ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕...ကေလးဆန္မႈက လက္လန္တယ္...
ကားဘီး...လုံေလာက္တာ သူ႕အျပစ္က လက္ခံပါတယ္...အခုေတာ့ သူဗိုက္ဆာတာပါ...ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕ မေစ့စပ္မႈ ျဖစ္သြားၿပီ...
ထယ္ေယာင္း...ၿပဳံးစိစိနဲ႕...ေျမႀကီးေပၚ ဖင္ထိုင္ခ်ၿပီး....ပြစိထိုး မန္းမႈတ္ေနတဲ့ ေဂ်ာင္ဂုကို ေနာက္ခိုင္းၿပီး...ပတ္ဝန္းက်င္...ကို တစ္ခ်က္ အကဲ ခတ္လိုက္သည္။
"ထ!....ကိုင္းေတာထဲ သြားၾကမယ္..."
"ဟမ္!...ခင္ဗ်ား!....ခင္ဗ်ား...ကြၽန္ေတာ့္ကို...ဘာ...ဘာလုပ္မလို႔လဲ....မေကာင္းမႀကံနဲ႕ေနာ္....ေသသြားမယ္...ဂြၽန္ေဂ်ာင္ဂုကို ဘာမွတ္ေနလဲ...."
"ဟားးးး....ဟားးးးဟားးးးး"
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ စကားကို အထအနေကာက္ၿပီး ထင္ခ်င္ရာ ထင္ေနတဲ့.....ေဂ်ာင္ဂု...ထယ္ေယာင္းမွာ...ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ လြတ္ခ်လိဳက္၏။ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူ ရယ္ခ်င္တာကို ထိန္းထားရတာ မ်ားေနၿပီေလ...ငိုထားလို႔ မ်က္လုံးေလးေတြက ေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနၿပီး...ႏွာေခါင္းလုံးလုံးေလက နီရဲကာ...ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက တဆက္ဆက္တုန္ေနတာေတာင္...ရန္ေတြနိုင္ေသးတဲ့ အစြာေလးပါ....
ထယ္ေယာင္းအခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ၿပိဳင္ၿပီး...ရန္ျဖစ္ခ်င္စိတ္မရွိ...သူရယ္ေတာ့ ရွပ္ျပာေလးက ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျပန္ၾကည့္ေန၏။
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အထဲမွာ ရယ္စရာ မပါဘူး....ဟာ!....ကင္မ္ထယ္ေယာင္း မရယ္နဲ႕ဗ်ာ....ေတာ္ေတာ့္...."
"ဟားးးးဟားးးးးဟားးး"
"ေတာ္ေတာ့လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ!!...."
"ဟားးးဟားးးးေအးပါ...ဟားးးးး..အဟမ္း!....ေတာ္ၿပီ!...ရပ္လိုက္ၿပီ....အဟမ္း!..."
"မင္းကို...လုံၿခဳံတဲ့ ေနရာ ေခၚသြားမလို႔...မင္းဘာသာ မင္း အေတြးလြန္ေနၿပီးေတာ့...."
"မသိဘူးေလ....ဒါနဲ႕ ဘယ္မွာလဲ..."
"ဟိုဘက္ ကိုင္းေတာမွာ မီးေရာင္ ဖ်ဖ်ေလး ျမင္ရတယ္...လူရွိမယ္ ထင္တယ္...သြား အကူညီေတာင္းရေအာင္...."
"အင္း...သြားရေအာင္....ကြၽန္ေတာ္...ေတြ႕တယ္...."
ထယ္ေယာင္းလည္း ကားကို ေသာ့ပိတ္ၿပီးတာနဲ႕။ ကားေသာ့ျဖဳတ္ကာ ေရွ႕က ကိုင္းေတာထဲ ဝင္သြားေတာ့...ေဂ်ာင္ဂုလည္း လိုက္ဝင္သြားသည္။
ကိုင္းေတာက ထူတညေၾကာင့္ ေရွ႕ကို မနည္း အားျပဳၿပီးသြားေနရ၏။
"အာ~...ဟုတ္သားဘဲ...မင္းမွာ ဖုန္းပါတယ္မလား...ဖုန္းထုတ္လိုက္ေလ..နမ္ဂြၽန္းတို႔ကို အက်ိဳးေၾကာင္းေျပာၿပီး ဆက္ရေအာင္..."
"အြန္း....အြန္း....ထုတ္လိုက္မယ္...."
ေဂ်ာင္ဂုလည္း...ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္းကို စမ္းလိုက္၏။
"ဟမ္!...ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ...."
ေဂ်ာင္ဂု ..ေဘာင္းဘီအိတ္ကို စမ္းလည္းမေတြ႕.....အကၤ်ီမွာလည္း အိတ္က မပါ....
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဂ်ာင္ဂု....ဖုန္းေတြ႕လား..."
ေဘာင္းဘီအိတ္က္ု စမ္းလိုက္...ရင္ဘတ္ကို ကိုင္လိုက္...ေခါင္းကုတ္လိုက္...ဖင္ကုတ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ေဂ်ာင္ဂုကို ထယ္ေယာင္းေမးလိုက္ေတာ့...ငိုမဲ့မဲ့ေလး သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
"ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...ကြၽန္ေတာ့္..ဖုန္း..အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ....ပါမလာခဲ့ဘူး....ခင္ဗ်ားဖုန္းေရာ..."
"ကိုယ့္ဖုန္းက...အားကုန္သြားၿပီ..."
"ဟမ္!..ခင္ဗ်ားကလည္း...ခရီးသြားရင္...ဖုန္းအား အျပည့္သြင္းၿပီး... power bank..,ယူရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား..."
ဒီဟာေလးကေလ...သူ႕မ်ားဆို အျပစ္ေျပာဖို႔ခ်ည္း...ထယ္ေယာင္းကမွ..ဖုန္းပါေသးတယ္ သူက လုံးဝက်န္ခဲ့ၿပီး....
"ငါက ဖုန္းကို လုပ္ငန္း အတြက္ဘဲ သုံးတာ...မလို႔...ဖုန္းအားမရွိမွန္း မသိတာေလ...မင္းကမွ ဖုန္းက်န္ခဲ့တာ..."
"ဒါ...ဒါက...အဟမ္း...ကြၽန္ေတာ့္ ဖုန္းက အားအျပည့္ဘဲ... luggage ယူေတာ့ ကုတင္ေပၚတင္ထားၿပီး ေမ့က်န္ခဲ့တာ..."
" ထားပါေတာ့...မင္းနဲ႕ ၿပိဳင္ျငင္းေနရင္...မီးရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး...လာ...သြားၾကရေအာင္..."
ေနရာကေန မေ႐ႊ႕ေသးဘဲ ရပ္ကာ ေျပာေနတဲ့ သူေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းက လက္ေကာက္ဝတ္ကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲေခၚလိုက္သည္။လုပ္တုန္းကေတာ့...ဘာရယ္မဟုတ္ အျမန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္လိုက္ေပမဲ့...သတိထားမိေတာ့ ထယ္ေယာင္း ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးပင္...
သူဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့...လက္ေကာက္ဝတ္က တကယ့္ေသးေသးေလးရယ္...သူ႕လက္တစ္ဆုပ္စာသာရွိ၏။
"အာ့!...."
"ေဂ်ာင္ဂု...ရရဲ႕လား....ျပၾကည့္စမ္း..."
သူ႕လက္ကို ကိုင္ၿပီး ထယ္ေယာင္းေခၚရာသို႔ သြားေနတုန္း...ခ်ိဳင့္ခြက္ကိုမျမင္ဘဲ နင္းမိတာေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေခါက္ၿပီး လဲသြားသည္။
ထယ္ေယာင္းက သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ကိုင္ၿပီးေမးလိုက္တဲ့ အသံက...ႏူးညံ့ေန၏။
"မ..မရဖူး...ေတာ္ေတာ္နာတယ္...."
ေျခခ်င္းဝတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး.. ငိုမဲ့မံ့ေလးေျပာေနတဲ့ ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက လေရာင္ေအာက္မွာေတာင္ ဝင္းပေန၏။
"လမ္းေလွ်ာက္နိုင္လား...ကိုယ့္ကို မွီၿပီး ထၾကည့္...."
"ဟုတ္~....အာ့....အာ့....မရဘူး....ေျခေထာက္က အရမ္းနာေနတယ္..."
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ၿပီးအားျပဳကာ ထၾကည့္ေသာ္လည္း ..ျပန္ၿပီးလွဲက်သြားတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို ထယ္ေယာင္း ခါးကေနကိုင္ကာ ထိန္းေပးလိုက္၏။
"ဒါဆို...ဟိုေနရာ ေရာက္တဲ့ အထိ ကိုယ္ခ်ီေခၚသြားမယ္...."
"ဟမ္!....ရ...ရပါ့မလား...."
"ရတယ္...."
ထယ္ေယာင္းက....ဒူးေအာက္ က လက္လွ်ိုကာ..ခါးကေန ေပြ႕ခ်ီလိုက္တာေၾကာင့္...ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ လက္ေတြက ထယ္ေယာင္းလည္တိုင္ကို အလိုလို တြယ္လ်က္သား....
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေလထုၾကား..အသက္ရႈသံေတာင္ၾကားေလာက္ေလာက္တဲ့ထိ...ခုနက စကားနိုင္လုေနၾကတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ေတာ့လိုပင္....ပူစပ္လာေသာ ေလထုေၾကာင့္...ေဂ်ာင္ဂုမ်က္ႏွာေလးမွာ နီရဲရဲျဖစ္ေနသည္။
တကယ္ေတာ့ ေလထုက မပူပါ...ေအးၿပီး ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ ေလေျပေလးတိုက္ေနေပမဲ့...ေဂ်ာင္ဂုက ကိုယ္တြင္း အပူရွိန္ေၾကာင့္..ပူတယ္လို႔ ခံစားေနရျခင္းပင္...
ထယ္ေယာင္းလည္း...သူ႕ရင္ခြင္ထဲက အေကာင္ေပါက္ေလးေၾကာင့္...ႏွလုံးခုန္သံေတြက တဒိတ္ဒိတ္နဲ႕ တစ္စကၠန္ကို အႀကိမ္သုံးေသာင္းေလာက္ခုန္ေနသလိုပင္....
ေနာက္ဆုံးေတာ့...ရင္ခုန္နာေတြေရာ ရွက္တာေတြေရာ...ေပါင္းၿပီး တိတ္ဆိတ္မႈေတြၾကားမွာ...မီးေရာင္ရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုေနရာက အိမ္ေလးတစ္လုံးပင္....
"လူရွိလား...လူရွိလားခင္ဗ်..."
"ညဘက္ႀကီး ဘယ္သူေတြပါလိမ့္...."
အိမ္ထဲက မီးအိမ္ကိုကိုင္ၿပီး ထြက္လာတဲ့...အဘိုးအိုနဲ႕ အဘြားအို ႏွစ္ေယာက္...က ေမးလိုက္၏။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ပုံစံကိုလည္း...စူးစမ္းေနသည္။ စူးစမ္းလည္း စမ္းခ်င္စရာ....ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲက ...ေဂ်ာင္ဂုတို႔ပုံစံက...အထင္လႊဲခ်င္စရာ...
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆိုးလ္ က လာတာပါ...ဒီနားမွာ ကားဘီးေပါက္သြားေဝာာ့...ေရွ႕ဆက္သြားမရတာနဲ႕...မီးေရာင္ေတြ႕လို႔ အကူညီလာေတာင္းတာပါ....ကြၽန္ေဝာာ္တို႔ကို တစ္ည တည္းခြင့္ေပးပါ..."
"ရ~..."
" အဘိုးႀကီး....ဘယ္သူေတြလည္း....အို....အလွေလးဘဲ....ေအ့!...ဘာျဖစ္လာတာလဲ...ကိုႀကီး ဘာကူညီေပးရမလဲ....ေအ့!.."
အဘိုးအိုရဲ႕ စကားမဆုံးခင္...အိမ္ေပၚက တယီးတယိုင္နဲ႕ ဆင္းလာတဲ့ အရက္သမားတစ္ေယာက္က...ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္တည္းက ေဂ်ာင္ဂုကို ျမင္ေတာ့...ႏွာေခါင္းမီးတေတာက္ၿပီး....တဏွာ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ၾကည့္ကာ ဆိုလာ၏။
"ငါ့တူ...ဦးရီး က်န္တဲ့ အေႂကြးေတြကို ေသခ်ာဆပ္မွာ မလို႔ ျပန္ပါေတာ့ကြယ္...တစ္လႏွစ္လေလာက္ေစာင့္ေပးပါ...ဦးရီး...အေက်ဆပ္ပါ့မယ္..."
"ေအ့...ခင္ဗ်ားႀကီး...ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ ခင္ဗ်ား...ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ တင္ေနတဲ့ အေႂကြးက...အိမ္သိမ္းတာေတာင္မေက်ဘဴးေနာ္...ဒါနဲ႕...အလွေလးက...ဘယ္သူလဲ....ဘာေၾကာင့္...ေအ့!....အဲ့ေကာင္က ခ်ီထားတာလဲ....ကိုယ္ခ်ီမယ္...ေအ့!...."
ထယ္ေယာင္းေရွ႕က အမူးသမားေတြရဲ႕ စကားကို ေမးေၾကာႀကီး တင္းေနေအာင္ အံႀကိတ္ၿပီးနားေထာင္ေနေပမဲ့...ေဂ်ာင္ဂုကို ခ်ီဖို႔ လက္လွမ္းလာေတာ့...ေနာက္ကို ႏွစ္လွမ္းေလာက္ဆုတ္ၿပီး ေဒါသခိုးေဝေနတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေတာက္စ္!...မင္းက ဘာေကာင္လဲကြ....ေဟ့ေကာင္ေတြ....အိမ္ထဲက အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့...ဒီမွာ အေက်ာ တင္းတဲ့ အေကာင္ကို ပညာျပလိုက္စမ္း..."
ထိုလူ႕စကားအဆုံး...အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ လူေကာင္ ထြားထြား သုံးေယာက္....အဘိုးနဲ႕ အဘြားလည္း...ဒုံဘြန္း အေၾကာင္းသိတဲ့သူေတြမို႔ အကူညီေတာင္းဖို႔ သူ႕တို႔ကို သတိမထားမိခင္မွာ ႐ြာဘက္ကို အေျပးသြားလိုက္သည္။
"ခင္...ခင္ဗ်ား...တို႔ ...အခုရပ္လိုက္ေနာ္....ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်ာ္းေလး..."
ထယ္ေယာင္းကို ထိခိုက္မွာဆိုးလို႔ ေဂ်ာင္ဂုက သူေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္ေပမဲ့...တဏွာ႐ူးက မထိမဲ့ျမင္...
"ေယာက်ာ္းေလးလည္း....ဘာျဖစ္လဲ...ဒီ႐ႊာမွာ...က်ားက်ားမမ..အေခ်ာအလွလူလႊတ္ဆိုတာနဲ႕...ဒုံဘြန္း...လက္ထဲက တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ဘူး....ဟားးးးဟားးးး..."
"လာပါကြာ...အလွေလးရာ....ကိုယ္အိမ္လိုက္ခဲ့...ဒီ႐ြာမွာ ကိုယ္က အခ်မ္းသာဆုံး...အခုလို ႐ြာျပင္က စုတ္ခ်ာခ်ာအိမ္မွာ အိပ္မဲ့အစား...ကိုႀကီး အိမ္က အေကာင္းစား ေမြ႕ရာေပၚမွာ..အေပ်ာ့အမာစမ္းၿပီး အိပ္က်မယ္ေလ...."
"ေတာက္စ္....တဏွာ႐ူး....F**k.!!...ဘဲ...သူက ငါ့ေယာက္်ားကြ...ငါဘာေၾကာင့္ ခ်ီထားလဲဆိုတာ..အေပြးျမင္ရင္ အပင္သိမွာပါ....ငါ့ေယာက်ာ္း အသားကို ထိရဲထိၾကည့္...မင္းအေသဘဲ...မင္းက ႐ြာသူေဌးျဖစ္လဲ ေဆာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...ခ်ီးလိုေကာင္!...ငါက...Kim company ပိုင္ရွင္...ကင္မ္ထယ္ေယာင္းဘဲ..."
ထယ္ေယာင္းလည္း...စိတ္တိုၿပီး ေဂ်ာင္ဂုကို သူ႕ေယာက်ာ္းလို႔ေျပာမိလိုက္သည္.....အနည္းဆုံးပိုင္ရွင္ရွိမွန္းသိရင္...ေနာက္ဆုတ္သြားမွာေပါ့...
"Top-1 သူေဌးလား..."
"ဟုတ္တယ္!...."
"ဟားးးဟားးးးဟားးးး...ဟာသေတြလာေျပာေနတယ္..."
ထယ္ေယာင္းက...ေဂ်ာင္ဂုကို ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ခ်ေပးလိုက္ၿပီး...ရယ္ေနတဲ့ သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို....$1 million ကဒ္တစ္ကဒ္နဲ႕ ပစ္ေပါက္လိုက္ၿပီး..
"ေရာ့!....အဲ့ကဒ္နဲ႕ဆို..အဘိုးတို႔ အေႂကြးတင္မဟုတ္ဘူး...မင္းဈာပနေတာင္...တစ္ႏွစ္လုံး နားရက္မရွိ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္နိုင္တယ္...အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား..."
ဒုံဘြန္းက ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ ကဒ္ကိုယူၿပီးၾကည့္ကာ....
"ဟက္!.. ဒီကဒ္ကို စိတ္ဝင္စားေပမဲ့...အလွေလးကို ပိုစိတ္ဝင္စားတယ္... sorry..ပါ...သူေဌးႀကီးရယ္...ခင္ဗ်ား ေယာက္်ားေလးကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ည ငွားပါရေစ..."
"ခြပ္!...ေခြးေကာင္....ေခြးစကားမေျပာနဲ႕..."
ထယ္ေယာင္း...ေဒါသကို မထိန္းနိုင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး....မ်က္ႏွာကို ထိုးလိုက္၏။သူ႕လက္လည္း..စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္သြားသလို...ထိုလူလည္း...ပါးစပ္ထဲကေရာ...ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကပါေသြးေတြ ထြက္လာသည္။
"ေတာက္စ္!....ေဟ့ေကာင္ေတြ...သူ႕ကို ခ်ဳပ္ထား...."
စကားအဆုံး...သူ႕ရဲ႕ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ဆီကို ခ်ဳပ္ကိုင္လာတဲ့ လူ ထြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္...ထယ္ေယာင္း...႐ုန္းေသာ္လည္း...သူ႕ထက္ လူေကာင္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္အားကို မယွဥ္နိုင္....
"လာ!....အလွေလး ...လိုက္ခဲ့!...."
"ဟင့္အင္!....လႊတ္!....အာ့!...."
ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတဲ့...ထိုလူရဲ႕ လက္ၾကမ္းေတြကို ပုတ္ခ်ၿပီး...ထြက္ေျပးဖို႔..ထလိုက္ေပမဲ့...နာေနတဲ့ ေျခေထာက္ေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚကို လွဲက်သြားသည္။
"လာပါ...အလွေလးကလည္းကြာ....တစ္ညတည္းကို... Top-1 သူေဌးရဲ႕..ဇယားေလးအရသာ သိခ်င္႐ုံေလးပါ..."
"ဟင့္အင္....လႊတ္.!....လႊတ္ေနာ္....အင့္!....လူယုတ္မာေကာင္.!...ငါ့အသားကို မထိနဲ႕...."
ေဂ်ာင္ဂုကို ခ်ီဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူရဲ႕ လက္ေတြကို ရွိသမွ်အားသုံးၿပီး...ပုတ္ခ်ေပမဲ့...မလႊတ္....
ထယ္ေယာင္းလည္း...ေဂ်ာင္ဂုကယ္ခ်င္ေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း အခ်ဳပ္ခံထားရတာေၾကာင့္...မကူညီနိုင္....
"ရားးး...ဘာလို႔႐ုန္းေနတာလဲ...ဒီေနရာမွာတင္...ဘဲ..ျမည္းၾကည့္လိုက္ရမလား...အႀကံေကာင္းဘဲ...ငါ့ကို ထိုးတဲ့ သူေဌးစုတ္ကို ကလဲ့စားေခ်ဖိဳ႕...သူ႕အပိုင္ေလး...ငါ့ေအာက္မွာ မခ်ိမဆန႔္ေအာ္ညီး...ေနပုံေလး ျပရမွာေပါ့...."
"ေတာက္စ္!...ေခြးေကာင္...မင္း သူကို ဘာမွ မလုပ္နဲ႕ မေက်နပ္ရင္ ငါ့ျပန္ထိုးလိုက္..."
"ေဟ့ေကာင္ေတြ...အခု ခ်က္ခ်င္းငါ့ကို လႊတ္!...လႊတ္ကြာ!..."
"ေဟ့ေကာင္ေတြ နားညီးတယ္ကြာ..."
"ခြပ္!.....ခြပ္!.....ခြပ္!.....ခြပ္!...ခြပ္!.."
"အာ့!...အားးးးး....အာ့!..."
"ဟင့္.....မလုပ္နဲ႕....အင့္......မထိုးပါနဲ႕....ကင္မ္...ကို႔ မလုပ္ပါနဲ႕....ဟင့္.."
ဒုံဟြန္းက ေျပာေတာ့...မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က...ထယ္ေယာင္းရဲ႕ ဗိုက္ကို အဆက္မျပတ္ဆင့္ထိုးလိုက္၏။ထယ္ေယာင္းလည္း အထိုးခံရတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ လူထြားႏွစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္။ေဂ်ာင္ဂု ငိုၿပီး တားေနတဲ့ အသံၾကားေပမဲ့လည္း...လူက မူးေနာက္ေနၿပီး...အရာအားလုံးက ဝါးတားတား....
"ဟာ....မငိုနဲ႕ေလ....မ်က္ရည္ေတြ ႏွေျမာစရာႀကီး...ဘယ္ေျပးမလို႔လဲ...."
နာေနတဲ့ ေျခေထာက္ကို ဥေပကၡာ ျပဳၿပီး ကင္မ့္ဆီ သြားဖို႔ ထလိုက္ေပမဲ့...သူ႕လက္ေမာင္းကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး...ခ်က္ခ်င္းေကာက္ေပြ႕ကာ...ကြပ္ပစ္ေပၚ...တင္ၿပီး အုပ္မိုးလာတဲ့ ထိုလူ....
ထယ္ေယာင္းသူ႕ေရွ႕မွာ ေဂ်ာင္ဂုကို အတင္းအက်ပ္ ေပြ႕ၿပီး ကြပ္ျပစ္ေပၚတင္ေနတဲ့ ဒုံဟြန္းရဲ႕ လုပ္ရက္ေၾကာင့္....ႏွလုံးသားက နာက်င္ရ၏။ ဝါးေနေပမဲ့...ထိုျမင္ကြင္က...သူ႕အတြက္ ထင္ရွားစြားျမင္ရတာထက္ေတာင္ ဆိုးေန၏။
"ဟင့္!....မလုပ္နဲ႕....လႊတ္!.....လူယုတ္မာ!....လႊတ္!....ဘုန္း...!ဘုန္း!..."
ေဂ်ာင္ဂုက အတင္း႐ုန္းကန္ၿပီး...ထိုလူ႕ရင္ဘတ္ေတြကို တဘုန္းဘုန္းရိုက္ေနေသာ္လည္း....ထိုလူက မလႊတ္ဘဲ...သူ႕ခါးပတ္ႀကိဳးနဲ႕ ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ လက္ေတြကို ပူးခ်ည္လိုက္သည္။
"ဟင့္!....ေတာင္း....ေတာင္းပန္ပါတယ္....လႊတ္ေပးပါ.....အားးး....မခြၽတ္နဲ႕.!...."
သူ႕ရဲ႕ အကၤ်ီကို ခြၽတ္ေနတဲ့ ထိုလူရဲ႕ လက္ေတြကို တားခ်င္ေပမဲ့ အခ်ဳပ္ခံထားရတာေၾကာင့္ ပါးစပ္ကဘဲ ထားေနမိသည္....
"သူေဌးကင္မ္...ခင္ဗ်ား အကိုင္ေလးက အေပၚပိုင္းေတာင္ ေဆာက္ရမ္းလွတာဘဲေနာ္..."
ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ အကာကြယ္မရွိတဲ့ ရင္ဘက္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး...ေျပာလာတဲ့ ထိုလူေၾကာင့္...ထယ္ေယာင္း...ေဒါသ အထြတ္ထိပ္ေရာက္လာ၏။
"က်စ္!...တျခားသူေတြနဲ႕ လုံးဝမတူဘူး...အေပါပိုင္းေလးျမင္ေနရတာေတာင္...က်ဳပ္အေကာင္ကို...ထန္ေစတယ္....က်စ္! ငိုေနတဲ့ ပုံစံေလးကလည္း...ဗ်ာ...ေဆာက္ရမ္း hot တာဘဲ...ခင္ဗ်ား...ေသခ်ာၾကည့္ထားေနာ္...ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္မွ သာယာေနမဲ့ ခင္ဗ်ား...အပိုင္ေလးကို..."
"လႊတ္ပါဆို....မႀကိဳက္ဘူး....ကင္မ္!.....ကယ္ပါအုံး...အဟင့္!...."
ေဂ်ာင္ဂုက လက္ေတြခ်ဳပ္ထားေသာ္လည္း...႐ုန္းကန္ေနသည္။ဒုံဘြန္းက ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ...သူ႕ရဲ႕ လည္တိုင္ကို ငုံခဲလာတာေၾကာင့္...ေခါင္းကို ေရွာင္ကာ...႐ုန္းေန၏။မ်က္ရည္ေတြကလည္း ပါးျပင္မွာ စို႐ႊဲေနသလို...ငိုထားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ နီရဲရဲေလးျဖစ္ေနၿပီ...
"ကင္မ္!....ဟင့္....ကြၽန္ေတာ့္ကို...ကယ္ပါအုံး...မႀကိဳက္ဘူး....လႊတ္!....ကင္မ္!...."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Good night ပါသဲငယ္ေလးတို႔😘💜💜💜💜💜💜💜
Thanks for votes, feedback and comment.
I Love my readers forever.
I PURPLE YOUR 💜