အပိုင္း(၂.၂)
ယန္က်န္းခ်ီးေတာင္ရဲ့ ဂိတ္အေရ႔ွမွာနတ္ဆိုးက်င့္ႀကံသူ အုပ္စုက အကာအကြယ္စည္းကို တိုက္ခိုက္ေနၾကတယ္။
နတ္ဆိုးက်င့္ႀကံသူေတြရဲ့ေခါင္းေဆာင္က အက္ေရာင္သံခ်ပ္ကာကို ဝတ္ထားတယ္။ သူကအရပ္ရွည္ၿပီးေတာ့ အသားအရည္က ေၾကးေရာင္လိုပဲ။ ႂကြက္သားေတြကလည္း အဖုအထစ္ေတြနဲ႔။ သူကဓားႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ေတြနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ အကာအကြယ္ ကိုအာရံုစိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ၿပီးတစ္ဖက္နဲ႔လႊဲခုတ္လိုက္တယ္။ အကာအကြယ္ႀကီးရဲ့ အေရာင္ဟာ မိွတ္တုတ္မိွတ္တုတ္နဲ႔မရပ္တန္႔ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူကခုတ္ေနရင္းနဲ႔ သေရာ္ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္တယ္။ " မင္းအရွင္ယုရီဆီလႊဲေပးမယ္ဆိုရင္ အရွင္ကမင္းကိုခ်မ္းသာေပးလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုမင္းလည္းေပ်ာ္မွာပါ။ ဘာလို႔ေခါင္းမာေနရတာလဲ?"
ယန္က်န္းခ်ီးရဲ့ တပည့္အနည္းငယ္က အသင့္အေနအထားအေနနဲ႔ အကာအကြယ္ထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ့ အမူအရာေတြက လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ့ေနတယ္။ သူတို႔က အျပင္က နတ္ဆိုးက်င့္ႀကံသူေတြကို ေအးစက္စြာၾကည့္လိုက္တယ္။
မိုရိႈ႔က ၿပံဳးလိုက္ၿပီး သူ႔အသံကလည္း မျပတ္မသားျဖစ္ေနတယ္။ ရင္းႏွီးေနတဲ့ပံုစံနဲ႔စကားေျပာလိုက္တယ္။ "မင္းတို႔ရဲ့ မ်က္ႏွာေသေတြကို ၾက့ည္စမ္းပါၪီး။ မင္းတို႔ကဗဟုသုတနည္းလိုက္တယ္။ မင္းတို႔ေတြေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသင့္ေနတာ။ မင္းတို႔ ယန္က်န္းခ်ီးမွာ တစ္ကမ႓ာလံုးထဲမွာ ဒီလိုေက်ာ္ၾကားတဲ့သူမ်ိဳးရိွေနတာ။ နံပါတ္တစ္အလွေလး။ သူသာ သာမန္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ့အရွင္က ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကမင္းတို႔ရဲ့ ကံေကာင္းျခင္းပဲ။ သူကေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တာပဲ။ "
အဲ့ဒီတပည့္အနည္းငယ္က ေဒါသဆြေပးတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္က ညစ္ညမ္းတဲ့ စကားေတြကို မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ၾကားေနရတယ္။ သူတို႔အဲ့ဒါကို ၾကားရတိုင္း နာက်ည္းမႈကို ခံစားေနရတုန္းပဲ။
စီနီယာအကိုႀကီးရွဲ႔ဟိုင္က သူတို႔အားလံုးရဲ့ ေလးစားရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ပဲ။ သူက ယန္က်န္းခ်ီး မဟုတ္ဘူး။ အမတ တစ္ကမ႓ာလံုးရဲ့ နံပါတ္တစ္ဂုဏ္အယူရဆံုးပဲ။ က်င့္ႀကံျခင္းသာမကပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဆိုလည္းမမွားဘူး။ သူ႔ရဲ့ရုပ္ရည္မွာေတာင္မွ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းၿပီး စြဲမက္စရာေကာင္းတယ္။ ယန္က်န္းခ်ီးရဲ့ ဒီလိုတည္ရိွမႈက ယန္က်န္းခ်ီးမွာရိွတဲ့ လူေတြအားလံုးရဲ့ ဂုဏ္ယူစရာပဲ။ ဒါေပမဲ့ နတ္ဆိုးေတြေျပာတာက သူကအေစခံပဲတဲ့။ သူတို႔က ေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္ၿပီး အသက္ရွင္ဖို႔အခြင့္အေရးရိွခ်င္တယ္တဲ့။
ဒီေန့က၇၇၄၉ရက္ေျမာက္ေန့ပဲ။ အကာအကြယ္စည္းက ပိုၿပီးၾကာၾကမခံႏိုင္ေတာ့က ေသခ်ာလာေနၿပီ။ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့အၾကၫ့္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ တပည့္ေတြဟာဆိုရင္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ့လက္ထဲမွာ ဓားေတြကို တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
ဘယ္သူမွမလာၾကဘူး။
သူဒီေနရာမွာေသသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ေသတာထက္ပိုမွာမဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ငေၾကာက္ျဖစ္ေနရတာ လံုေလာက္ၿပီေလ။
သူတို႔ဟာ တစ္ေယာက္ေဘးမွာ တစ္ေယာက္ရပ္လိုက္ၾကၿပီး ေသတဲ့ထိတိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႔အသံကိုၾကားတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မွင္တက္စြာနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။ " စီနီယာရွဲ႔..ဘာလို႔ထြက္လာရတာလဲ?"
...............................................................................
သန္႔စင္ျခင္းနတ္ဆိုးေမ်ွာ္စင္မွာ ဖန္းလိက အၿပံဳးေလးနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ "ငါယံုတယ္။"
သူက ဝူရိေမ့ကို ထဖို႔သူ႔ရဲ့လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီးေလထဲမွာေဝ့ယမ္းလိုက္တယ္။
ဝူရိေမ့က သူ႔ေရ႔ွက ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ လူကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ ေငးၾကည့္ေနတာကို ရုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီး ရိုေသစြာ ေခါင္းျပန္ငံု႔လိုက္တယ္။ အဲ့ခ်ိန္မွာ သူ႔ႏွလံုးထဲမွာေပၚလာတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ကို ဖိႏိွပ္ထားလိုက္တယ္။
အရွင္ကအၿမဲတမ္းကို ေအးစက္ၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ သူဘာေတြးေနလဲဆိုတာကိုသူမွမသိဘူး။ သူ႔(ဝူရိေမ့)ကို ညာလက္ရံုးအျဖစ္ေနရာေပးထားတာေတာင္ သူ႔(ဝူရိေမ့)ကိုသိပ္မယံုၾကည္ဘူး။
တစ္ရံတစ္ခါ ဒီလူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုဘူးလို႔ေတာင္ ဝူရိေမ့ခံစားရတယ္။ သူ႔ကမ႓ာေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနသလိုပဲ။ သူနဲ႔အတူ ဆယ္ႏွစ္ၾကာ အေလာင္းေတာင္ေတြေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေသြးပင္လယ္ေတြၾကား တူတူသြားဖူးတာေတာင္ ဒီလူကေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ .........။ ကြဲျပားခ်က္နည္းနည္းရိွပံုရတယ္။ သူ႔ရဲ့ အစစ္အမွန္တစ္ဝက္ကိုေတာင္မွ သူ႔(ဝူရိေမ့)အား မေဖာ္ျပခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒီေန့မွာေတာ့ သူ႔အရွင္က သူ႔ကို သူ႔ရဲ့အျပဳအမူေတြကို မရွင္းျပခဲ့ဘူး။ သူ႔(ဝူရိေမ့)ကို သူယံုတယ္ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပီးေတာင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
ဒါက သူ႔အတြက္ ရွားပါးလြန္းတယ္။ အိပ္ရင္းေယာင္တာေတာင္ ဒီလိုမ်ိဳးမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူနည္းနည္းေတာင္ သတိလြတ္သြားတယ္။
ဖန္းလိက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ " ဒီေနရာကို ရွင္းလိုက္ရေအာင္။"
ဒီ****ေကာ္ေဇာကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဖန္းလိေတြးလိုက္တယ္။ ဒီေကာ္ေဇာက ထပ္ၿပီးသံုးလို႔မရေတာ့ဘူးပဲ။
ဒီခ်ိန္မွာ သူကအျပင္ကေန ရွဲ႔ဟိုင္ထြက္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္တယ္။
ဖန္းလိက သူ႔ရဲ့မ်က္ခံုးေတြကို အနည္းငယ္ပင့္လိုက္ၿပီးထလိုက္ကာ အၿပံဳးနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ " ငါနဲ႔ အျပင္လိုက္ခဲ့။ သြားၾကည့္ရေအာင္ "
ဝူရိေမ့ကခ်က္ခ်င္းေျဖလိုက္တယ္။"ဟုတ္ကဲ့"
အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ဖန္းလိနဲ႔ ဝူရိေမ့က ေမ်ွာ္စင္အျပင္ဘက္ကို ေပၚလာခဲ့တယ္။ သူအျပင္ကိုေရာက္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အျပင္ဘက္က လံုးဝကို တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ၾကားမွာေမွာ္နက္က်င့္ႀကံသူေတြက ဒီေရလို စုေဝးသြားၿပီး သူတို႔အတြက္ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။
ဒီျမင္ကြင္းဟာ လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားလြန္းတယ္။
ဖန္းလိက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ွာက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ့ ဝတ္ရံုနက္က ေျမျပင္ေပၚတြဲက်ေနတယ္။ သူက ေငးတိေငးေမာနဲ႔ ေတြးလိုက္တယ္။ သူကအရႈပ္ထုပ္ကို ေကာက္ယူလိုတာပဲ။ ခုေတာ့ သူအားနည္းေနၿပီ။ တကယ္လို႔ ေမွာ္နက္က်င့္ႀကံသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ထၿပီးေပါက္ကြဲလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို သတ္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က အရမ္းျမင့္လြန္းတယ္။
သူက သာမန္ကာလ်ွံကာ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ဖက္လံုးက ေမွာ္က်င့္ႀကံသူေတြက သူတို႔ေခါင္းေတြကို ငံု႔လိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္။
သနားစရာပဲ။ သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ ဒီလို အခြင့္အေရးေကာင္းမ်ိဳးကို ဘယ္ေမွာ္နက္က်င့္ႀကံသူကမွ လက္လႊတ္ခံဖို႔ သတၲိရိွမွာမဟုတ္ဘူး။
ဖန္းလိကသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြကို ေကြးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နတ္ဆိုးအုပ္စုကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ယန္က်န္းခ်ီး ရဲ့ဂိတ္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ သူက သူ႔ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္တယ္။ သူ႔ေရ႔ွက လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္ရံုနဲ႔ လူကို ေတြ့လိုက္တယ္။
အမတက်င့္ႀကံသူေတြရဲ့ အက်ႌက မ်ားေသာအားျဖင့္ေမွာ္လက္နက္ေတြပဲ။ ဖုန္အညစ္အေၾကးကင္းစင္ေစတဲ့ စနစ္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစက္အေျပာက္ကင္းေနတာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလူရဲ့ အျဖဴေရာင္ အဝတ္အစားေတြက ေသြးေတြစြန္းေနခဲ့ၿပီ။ ေမွာ္လက္နက္ေတြသာ ပ်က္စီးသြားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို အစားထိုးလို႔မရႏိုင္ဘူး။ ေသြးေတြနဲ႔ စြန္းထင္းေနလိမ့္မယ္။
ဒါကရွက္စရာျမင္ကြင္းျဖစ္ေနေပမဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ကိုယ္ေပၚမွာျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကအျဖဴေရာင္ႏွင္းေပၚမွာ ပက္ျဖန္းခံရတဲ့ မွင္ရည္ေတြလို ပန္ခ်ီးကားနဲ႔တူတယ္။အဲ့ထဲကပံုက rankအျမင့္ဆံုး စြဲေဆာင္မႈအားျပင္းတဲ့အလွေလးတ္ေယာက္က ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ပံုရိပ္ကို ျဖစ္ေစသလို။
သူရဲ့အျဖဴေရာင္အဝတ္ေတြက ေသြးေတြစြန္းထင္းေနၿပီး နတ္ဆိုးေတြ ဝိုင္းရံခံရတာေတာင္မွ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနတယ္။ မူလကတည္းက အျပင္းအထန္ကို အထက္စီးဆန္တဲ့ နတ္ဆိုးက်င့္ႀကံသူေတြေတာင္ ထိတ္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ကိုေၾကာက္ရြံ႔ေအာင္ ပတ္ပတ္လည္ တင္းၾကပ္စြာ ဝန္းရံထားတယ္။
သူကအႏၲရာယ္ရိွတဲ့ တည္ရိွမႈလိုပဲ။
ဒီလိုဆိုးဝါးတဲ့ အေျခအေနမွာ ရန္သူ႔ကို ေၾကာက္ေအာင္ သတ္ျခင္းနဲ႔ ေသြးေတြကပဲ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။
ဖန္းလိႏိုးလာၿပီးေနာက္ ဝူရိေမ့ကို ေမးျမန္းရင္း သစၥာေဖာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တာ။ ရွဲ႔ဟိုင္အေၾကာင္းေတြးဖို႔ အခ်ိန္မရိွခဲ့ဘူး။ ဇာတ္ေၾကာင္းအတိုင္း ပထမဆံုးသူ႔ကိုေခၚမယ္၊ စကားေျပာမယ္ စီစဥ္ရင္း လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္။
ခုကစၿပီး မေရမတြက္ေအာင္မ်ားျပားတဲ့ လူေတြနဲ႔ လူအားလံုးရဲ့ ေလးစားျခင္းကို ခံရတဲ့ ဒီလူက သာမန္ထက္ထူးျခားပံုပဲ။
အရွင္ ယုရီ ရွဲ႔ခ်င္းက်န္း..။
လူတစ္ေယာက္၊ ဓားတစ္ေခ်ာင္း ဒီကမ႓ာႀကီးမွာ အမွီအခိုကင္းေနတယ္။
အဲ့ခ်ိန္မွာ ဖန္းလိက ေတြးလိုက္တယ္။ သူ႔ကို ခ်စ္မိသြားတဲ့ ယန္ရႊီအတြက္ မမွားဘူး။
တကယ္ေတာ့ လူေတြကိုသူတို႔ရုပ္ရည္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာက အမတေတြရဲ့ပံုမွန္ျပႆနာရပ္ပဲ။ အမတေတြရဲ့ ရြံရွာျခင္းခံရတယ္ဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။
(T/N-ဆိုလိုတာက အမတေတြက နတ္ဆိုးေတြကို ရုပ္စိုးလို႔ မုန္းတာလို႔ထင္တယ္ဗ်..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေလးကေတာ့ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးကို အေသႀကိဳက္ပဲ)
ဖန္းလိက systemကို ဝတ္ေက်တမ္းေက် စိတ္ထဲက တုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူကဒီတာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ဒီလို ရပ္သပ္ရႈေမာဖြယ္ပံုစံနဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးကို ေက်နပ္ေစတဲ့ဒီလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ လိုက္ပါသရုပ္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္ကပ်င္းစရာမေကာင္းမဲ့ပံုပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ။
"ဒီေန့ ငါဒီကိုလာခဲ့တယ္။ ငါ့မွာေမးစရာတစ္ခုပဲရိွတယ္။ မေရတြက္ခင္ မင္းတို႔ဘုရင္ေျပာခဲ့တယ္မလား?" ရွဲ႔ဟိုင္ရဲ့အသံက ႏိွမ့္လည္းမႏိွမ့္ခ်ထားသလို ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာက ေအးစက္ေနၿပီးေတာ့ တစ္သမတ္တည္းျဖစ္ေနတယ္။ ဖန္းလိကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဖန္းလိသူသတိျပန္ဝင္လာၿပီး ေခါင္းၿငိမ္ျပလိုက္တယ္။ ေျပာလိုက္တယ္။ "ဒါေပါ့"
အျပစ္မဲ့တဲ့***လူေတြကို ငါလက္လြတ္စပယ္လုပ္တယ္လို႔မေျပာနဲ႔။ငါ့ကိုယ္ငါမုန္းတယ္လို႔ပဲေျပာလိုက္ပါ။ ငါတို႔အားလံုးကို သတ္ပစ္ဖို႔မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး။ ယန္က်န္းခ်ီးမွာရိွတဲ့ ဓားက်င့္ႀကံသူေတြက စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း ခေရ့ေစ့တြင္းက်လုပ္ေနေသာ္လည္း သူတို႔က ရိုးသားၿပီး ေျဖာင့္မတ္ၿပီးရင္း ေျဖာင့္မတ္ေနတာ။ သူေတြက ကမ႓ာႀကီးကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ကာကြယ္သူေတြနဲ႔ နတ္ဆိုးအဖြဲ႔ပဲ။လူေတြကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ လူေတြရဲ့စံနမူနာ ျပဳျပင္တဲ့အရူးပဲ။ သူေတာ္စင္လို ေၾကာင္သူေတာ္လိုမ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္နဲ႔လူမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို သတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာလံုးဝမေကာင္းဘူး။
ရွဲ႔ဟိုင္ကို ေတာင္းလိုက္တာက အမတဂိုဏ္းရဲ့ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္သလိုပဲ။
ရွဲ႔ဟိုင္က မေရွာင္ခဲ့ဘူး။ ဖန္းလိရဲ့ မ်က္လံုးတည့္တည့္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခဏၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္ေနာက္ျပန္နဲ႔ ဓားကို ရုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ၾကည္လင္တဲ့အသံနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ "ေကာင္းၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အရွင့္ကို ယံုတယ္။"
သူအဲ့ဒါကို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္။
သူ႔ေနာက္မွာရိွတဲ့ ယန္က်န္းခ်ီးတပည့္ေတြအားလံုးက ကိုၾကည့္ရတာ ဝမ္းနည္းေနတဲ့ပံုပဲ။ သူတို႔က အႀကံေပးခဲ့တယ္။ "အကိုႀကီး....ႏွစ္ခါစဥ္းစားပါၪီး"
ရွဲ႔ဟိုင္က သူတို႔ဘက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေရးေရးေလးၿပံဳးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ "ျပန္သြားပါ"
သူ႔ရဲ့အသံက မျပင္းထန္ေသာ္လည္း တပည့္အားလံုးက သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဆက္မေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔မ်က္လံုးေတြကနီသြားေပမဲ့ သူတို႔ကအံႀကိတ္လိုက္ၿပီး အဲ့ေနရာကေနမေရြ့ခဲ့ၾကဘူး။
ရွဲ႔ဟိုင္ရဲ့ စကားလံုးေတြက လူတိုင္းကို လန္႔သြားေစတယ္။ ေနာက္ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာေပၚက ဓားရွည္ကို ယူလိုက္တယ္။ ဖန္းလိဆီသို႔ တစ္လွမ္းၿပီးတစ္လွမ္းေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ထိုလူရဲ့ပံုစံက တည္ၿငိမ္ေနၿပီး အလ်င္မလိုတဲ့ပံုနဲ႔ နတ္ဆိုးေတြၾကား ေလ်ွာက္လာတယ္။ သူ႔အမူအရာက ၿခံဝန္းထဲမွာ ေအးေဆးေလ်ွာက္လာတဲ့လူနဲ႔ေတာင္ တူေသးတယ္။ အလိုမလိုက္ခံရသကဲ့သို႔ ဂုဏ္ျပဳစားေသာက္ပြဲက ဧည့္သည္လိုပဲ။
ဖန္းလိက သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ေမွးက်ဥ္းလိုက္တယ္။ ရွဲ႔ဟိုင္က သူ႔ကို ဒုကၡေတြကေနကယ္ေပးဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ေနာက္လိုက္တပည့္ေတြကို စိတ္ေအးေအးထားေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါအခ်က္ကဆိုရင္ ေသြးေခ်ာင္းစီးဖို႔ မလိုေတာ့ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့......
ရွဲ႔ဟိုင္ သူ႔နားလာလုနီးပါးျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ဝူရိေမ့က ရုတ္တရက္ ေရ႔ွကိုတစ္လွမ္းတိုးလိုက္ၿပီး ရွဲ႔ဟိုင္ေရ႔ွရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့မ်က္လံုးနီေတြက စူးရွၿပီး အမူအရာမဲ့ေနတယ္။ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးေျပာလိုက္တယ္။ "ဝိဥာဥ္ဓားကို လႊဲေျပာင္းေပး"
ဖန္းလိက ဝူရိေမ့ကို သေဘာတူတဲ့ပံုနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ယန္ရႊီက သူ႔ကို သူ႔ဘက္မွာ ထားခ်င္တာ အံ့ၾသစရာမရိွရေတာ့ပါဘူး။
လက္ရိွအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့အေျခခံက်င့္ႀကံျခင္းကို အသံုးျပဳလို႔မရႏိုင္ေသးဘူး။ ရွဲ႔ဟိုင္က သူ႔ဓားကို သူနဲ႔အနီးကပ္ထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ဓားတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ သူ႔ကို သတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သူအရင္ဆံုးႀကိဳးစားလိမ့္မယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္ဖြယ္မရိွဘူး။ သူအမိန္႔ေပးဖို႔ ပါးစပ္ကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ နတ္ဆိုးဘုရင္ေလာက္ သူကမသန္မာမဲ့ပံုမေပၚဘူးလား?။ သူတစ္ခုခုမွားသြားမယ္ဆိုရင္ လူေတြကို အံ့ၾသသြားေစႏိုင္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ကို ဘာလို႔ ဂရုျပဳေနရမွာလဲ....
ဒီခ်ိန္မွာ ေနာက္လိုက္ေတြကို ဂရုစိုက္ျခင္းရဲ့ အေရးပါမႈဟာဆိုရင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္တာပဲ။
ရွဲ႔ဟိုင္က သူ႔ေရ႔ွက ေအးစက္ေနတဲ့ အနီေရာင္မ်က္လံုးနဲ႔လူကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကဝူရိေမ့ျဖစ္ရမယ္။ ေမာ့ကြၽင္းရဲ့ ယံုၾကည္ရတဲ့လူ။
ဓားေရးက်င့္ႀကံသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ဓားကို လႊဲေပးလိုက္ျခင္းဟာ အျခားသူေတြသတ္ျဖတ္ဖို႔ရန္ သူ႔တစ္ဘဝလံုးကို ေပးလိုက္တာနဲ႔ တူညီတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒါက ရွဲ႔ဟိုင္ရဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြင္းမွာပဲရိွတယ္။သူအျခားအခြင့္အေရးတစ္ခု ရွာႏိုင္ပံုရတယ္။
ရွဲ႔ဟိုင္က အမူအရာမဲ့ေနၿပီး သူ႔ဓားကို ဝူရိေမ့ဆီလႊဲေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အၾကည့္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဖန္းလိကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြက အနည္းငယ္ေကြးတက္ေနတယ္။
ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလိုက္တာ။
ဖန္းလိ အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ တကယ္လို႔ သူ႔ရဲ့ပံုစံကို ေျပာင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူရွဲ႔ဟိုင္ေလာက္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔လိုမ်ိဳး မေကာင္းဆိုးဝါးလက္ထဲေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒါက ေသဖို႔ေတာင္ခကခဲသြားႏိုင္တယ္။
တခ်ိဳ႕လူေတြက ေသရမွာကို မေၾကာက္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အခက္အခဲေတြကို မေၾကာက္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘဝဆိုတာ ေသဆံုးျခင္းထက္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူနည္းနည္းကသာ ဒါကို ေအးေဆး ရင္ဆိုင္ႏိုင္တာပါ။
ဖန္းလိက ရွဲ႔ဟိုင္လို လူမ်ိဳးကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေလးစားအားက်မိတယ္။ သူ႔ရဲ့ေနာက္က အားနည္းတဲ့လူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔နဲ႔ သူ႔ရဲ့သစၥာအတြက္ ****ကို တစ္ေယာက္တည္း သြားရဲတယ္။ ဒီလိုျပႆနာမ်ိဳးနဲ႔သာ မႀကံဳခဲ့ရင္ သူကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာရမွာ.....။
ခုေတာ့ ဇာတ္ၫႊန္းအတိုင္း သူသြားလိုက္ရံုသာတတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
ဖန္းလိကေရ႔ွသို႔ေလ်ွာက္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာပ္က အရပ္တူတူေလာက္ရိွတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ရံုသာၾကည့္ေနတယ္။
သူကရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ စေနာက္တဲ့အၾကည့္ကို ျပသလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြကို က်ဥ္းေျမာင္းလိုက္တယ္။ တစ္ဖ္တစ္ခ်က္က နတ္ဆိုးတပည့္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္သံစြတ္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္တယ္။ "ဒီေန့ကစၿပီး မင္းက ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ့လူပဲ"
(T/N-အနည္းငယ္ေနာက္က်သြားလို႔ gomenne.စာ
လံုးေရ-၂၆၉၁၄လံုး.....ခုတေလာsystem ficေရးခ်င္ေနတာ Titleက စဥ္းစားမရတာနဲ႔ အၾကမ္းေတာင္မေရးရေသးဘူး။ ဒါကေတာ့ေစ်းဗန္းႀကိဳခင္းထားတာပါဗ်ာ။ ဖတ္ေပးတဲ့ ကေလးေလးေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ ကိုယ္ေတာ့သိခ်င္ေနပါၿပီ)