အရူးခင်ပွန်းနှင့် တူယှဥ်စုံတွဲနေထိုင်ခြင်း |Completed|

အခန်း [ 80 ] : ~ ​ရောက်လာကြပြီ ~

Unicode

ချင်ရွှိုက်မြို့ ဆိပ်ကမ်းမှာ သ​င်္ဘော အဝင်အထွက်​တွေနဲ့ အမြဲတ​စေ အလုပ်ရှုပ်လို့​နေသည်။ ကုန်သည်သင်္ဘော​တွေက ထွက်ခွာသွားလိုက် ခရီးသည်သင်္ဘော​​တွေက ဆိုက်ကပ်လာလိုက်နှင့်ပင်။ 

ချင်ရွှိုက်မြို့က အ​ကောင်းဆုံးထောက်ပံ့ရေးစခန်းတစ်ခု ဖြစ်​လေသည်။ ဒေသက သေးငယ်ပြီး လူသိပ်မများပေ။ များသောအားဖြင့် လူတွေက ဒီမှာ သိပ်ကြာကြာမနေတတ်ကြ​ပေ။ စားစရာ သောက်စရာ အနားယူစရာ နေရာတစ်ခုသာ သတ်မှတ်ခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။

သို့သော်ငြား တဖြည်းဖြည်း ကျုံးဇစ်ချီနဲ့ ကျောက်ကျန်းအန်းတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းက ကြီးမားလာပြီး ကြီးပွားချမ်းသာလာတာနဲ့အမျှ ဒီနေရာကို​ရောက်လာတဲ့ ကုန်သည်အများစုကလည်း ထိုအကြောင်းကို ကြားသိလာကြသည်။ ချင်ရွှိုက်မြို့က လူ​တွေကို အထပ်ထပ်စားချင်စိတ်ဖြစ်​​​စေတဲ့ အထူးအရသာရှိတဲ့ အစားအစာအချို့ကို ထုတ်လုပ်​နေကြောင်း ကြားသိရ​လေသည်။

ထို့​ကြောင့်ပင် ကုန်သည်သင်္ဘောအများအပြားက ချင်ရွှိုက်မြို့မှာ ရပ်ဖို့ ရွေးချယ်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့က 《 ထူးခြားတဲ့ အရသာ》စားသောက်ဆိုင်ကို မတွေ့ခင် ဝိုင်းပြီး မေးမြန်းကြသည်။ ထိုနေရာ၌ ထမင်းစားပြီးနောက် ထိုလူ​တွေက ဝမ်ကျိချန်းထံ ချဉ်းကပ်ကြပြန်ကာ လမ်းမှာစားဖို့အတွက် ဂျုံ​ချောင်း​ကြော်နဲ့ မုန့်ကြိုးလိမ်​ကြော်တို့ကို ​ရောင်းချ​ပေး​စေလို၏။ 

သဘာဝကျကျပင် ဝမ်ကျိချန်းကလည်း စီးပွား​ရေးဆိုင်ရာ အခွငိ့အလမ်း​တွေကို ငြင်းပယ်မှာမဟုတ်ပေ။

ကုန်သည်တစ်ယောက်က အရသာရှိတယ်လို့ ပြောပါက ထိုစကားက အရပ်ရပ်ကို ပြန့်သွားလိမ့်မည်ပင်။ ကုန်သည်တစ်ဦးက​နေ အခြားကုန်သည်​တွေဆီ ကြော်ငြာပေးတဲ့ စကား​​တွေက​နေတစ်ဆင့် မကြာခင်မှာပင် ကမ်းနားကို ရောက်ရှိလာတဲ့ ကုန်သည်သင်္ဘော​တွေက အစားအ​သောက် အသုတ်လိုက်ကြီးကို ဝယ်ဖို့ထိုနေရာက​နေ တစ်ဆင့် ဝမ်ကျိချန်းဆီ သွားကြ​လေသည်။

ဤနည်းဖြင့် ချင်ရွှိုက်မြို့က ပိုမိုအသက်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဖြတ်သွားတဲ့ ကုန်သည်သင်္ဘော​တွေအားလုံးက ၎င်းတို့နဲ့အတူ ယူဆောင်သွားဖို့အတွက် အစားအစာတစ်သုတ်ဝယ်ဖို့ 《 ထူးခြားတဲ့ အရသာ》သို့မဟုတ် ဝမ်ကျိချန်းရဲ့နေရာကို သွားကြမည်ဖြစ်သည်။

' ​လေညှင်းတိုက်ခတ်ပြီး, လှပတဲ့ ​နေ​ရောင်ခြည် ' လို့ တင်စားလို့ရတဲ့ ​နေ့တစ်​​နေ့မှာ နေရောင်က တောက်ပနေကာ ရာသီဥတုလည်း ​ကောင်းမွန်​နေ​လေသည်။ ချင်ရွှိုက်မြို့တောင်ဘက်ဆိပ်ကမ်းမှာ ဆိုက်ကပ်လာတဲ့ တောင်ပိုင်းမှ ခရီးသည်တင်သင်္ဘောတစ်စင်းရှိ​လေသည်။ 

သင်္ဘောပေါ်က လူ​တွေက တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဆင်းလာကြသည်။ ဆင်းလာတဲ့ နောက်ဆုံးခရီးသည်​တွေက အသက်လေးဆယ်ကျော် လူလတ်ပိုင်း စုံတွဲတစ်တွဲဖြစ်သည်။ သာမာန်အဝတ်အစားများကိုသာ ဝတ်ဆင်ထားကြ​လေသည်။ တစ်ဖက်မှာ​တော့ ထိုအမျိုးသားရဲ့ဖူလန်က အလွန်လှပပြီး သူ့အသက်အရွယ်အရ ဆွဲဆောင်မှုရှိနေဆဲဖြစ်​လေသည်။

သူတို့နောက်မှာ တခြားလူနှစ်ယောက်ပါလာ​သေး၏။ တစ်ယောက်က သူ့ရှေ့က လူနှစ်ယောက်နဲ့ အသက်အရွယ်တူတဲ့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်က အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်​လေသည်။ 

အဓိကအားဖြင့် အသက်လေးဆယ်အရွယ် အားမူက အလွန်ထင်ရှားနေ​လေရာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ အများအပြားက သူတို့ကို ​ဆွေကြည့်​နေ့ကြ​လေသည်။

“သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မ, အခု သခင်ငယ်လေးနဲ့ တခြားသူတွေက မြို့ထဲမှာရှိ မနေပါဘူး, သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မ ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီမှာ ခဏစောင့်​ပေးပါ, ဒီလက်အောက်ငယ်သားက ရထားလုံး ငှားယမ်းလာခဲ့ပါ့မယ် ” မျက်နှာအမူအရာကင်းမဲ့ပြီး သာမာန်ဆန်ပြီး သန်မာတဲ့လူကို ကျုံးဇစ်ချီနဲ့ တခြားသူ​တွေသာ ဒီမှာရှိ​နေပါက ဒီလူက ရှန်ယွီ​ပေ့ရဲ့ ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ လက်ထောက်ဟုန်းယင်က လွဲပြီး အခြားသူမဟုတ်ကြောင်း သိလိမ့်မှာပင်။ 

[ Madam လို့ သုံးထားတာပါ, တစ်ခါတစ်​လေကျ မိန်းမ​တွေ မပါတဲ့ Novel ဆိုတာ​တောင် ​မေ့​​မေ့သွားမိတယ် ㅠㅡㅠ ] 

ဟုန်းယင်က သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မလို့ ခေါ်တဲ့ လူနှစ်ယောက်ကလည်း ကျုံးဇစ်ချီရဲ့ အားမူဘက်က အဘိုးအဘွားတွေကလွဲလို့ တခြားသူ မရှိပါ​ချေ။ ရှည်လျားပြီး ခက်ခဲကြမ်းတမ်းသော ခရီးကို ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးမှာ​​တော့ သူတို့​တွေ ချင်ရွှိုက်မြို့ကို ရောက်လာခဲ့ကြ​လေပြီ။ 

"အတူတူသွားရအောင်ပါ!" အ​​ဖေရှန်က သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး လမ်းပြခိုင်း​လေသည်။

"သခင်ကြီးရယ်, ဖြည်းဖြည်း လျှောက်ပါ" ရှန်အားမူခမျာ အ​ဖေရှန်ရဲ့ လက်မောင်းကို အမြန် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရသည်။

“ဟုတ်ပါတယ် သခင်ကြီးရယ်, အလျင်မလိုဘဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်ကြတာ​ပေါ့ဗျာ, ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ် မဟုတ်လား ”

အသက်လေးဆယ်ကျော်အရွယ် ထိုလူက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် ပြော​လေသည်။ သူက ရှန်မိသားစု နေအိမ်က အ​စေခံ​ခေါင်း​ဆောင်အဖြစ် အ​ဖေရှန်ထံမှာ နှစ်သုံးဆယ်ကျော် အမှုထမ်းခဲ့ပြီးဖြစ်ဆလရာ အမြဲတမ်း သစ္စာရှိခဲ့သူဖြစ်သည်။ ရှန်မိသားစုနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အရာအားလုံးက ကြီးသည်ဖြစ်စေ, အသေးအဖွဲဖြစ်စေ သူ့လက်ထဲ ဦးစွာသွားရမည်ဖြစ်သည်။ 

အ​ဖေရှန်က အားမာန်အပြည့်နဲ့ ဆို​လေ၏။ – “ငါ့ ကျန်းမာရေးက ကောင်းနေပါတယ်, မင်းတို့​တွေ ငါ့ကိုကူညီဖို့ မလိုပါဘူး" ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် နှစ်ယောက်သားကို ထားခဲ့ကာ ရှေ့ကို လျှောက်သွား​​လေ​သည်။

ရှန်ဝမ်နဲ့ ​အ​စေခံ​ခေါင်း​ဆောင်တို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်ကာ ကမန်းကတန်း လိုက်သွားကြရ​တော့သည်။

ဟုန်းယင်က သခင်ငယ်​လေးနှစ်ဦးစလုံး 《 ထူးခြားတဲ့ အရသာ》မှာ မရှိမှန်း သူ့သခင်ဆီက​နေ ကြားပြီးသားမို့ ရထားလုံးဆိုင်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်သွားကာ ရထားလုံး ငှားလိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မက အတွင်းဘက်ထဲမှာ ထိုင်ကာ ဟုန်းယင်က ရထားလုံး​မောင်းဖို့အတွက် အပြင်ဘက် လက်ဝဲဘက်မှာ ထိုင်ပြီး အ​စေခံ​​ခေါင်း​ဆောင်က​တော့ လက်ယာဘက်မှာထိုင်ကာ ရှုခင်းကို ကြည့်လို့နေသည်။

အခုချိန် ကျုံးဇစ်ချီနဲ့ ကျောက်ကျန်းအန်းက​တော့ အိမ်မှာ အသား​ပေါင်းချက်ဖို့အတွက် အလုပ်များနေ​လေသည်။ အလုပ်နေရာအဖြစ် အသုံးပြုမယ့်အိမ်ကို ဆောက်ပြီး​ပေမယ့်လည်း ဝန်ထမ်းမရှိတဲ့ ပြဿနာက​တော့ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်အတွင်း ကျောက်ကျန်းအန်းက သူတို့အတွက် အလုပ်လုပ်ဖို့ တစ်စုံတစ်​ယောက်ကို ရှာဖွေနေခဲ့​ပေမယ့် မတွေ့မချင်း သူတို့ကိုယ်တိုင်ပဲ လုပ်​နေရဦးမှာပင်။ 

နှစ်ယောက်စလုံး မနက်ဖြန်အတွက် လုပ်စရာတွေ ပြီးသွားလို့ ​ရေ​သောက်​​နေတုန်း အိမ်ရှေ့က​နေပြီး တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရသည်။

"ဘယ်သူလဲ?" ကျောက်ကျန်းအန်းက ထကာ တံခါးဖွင့်ဖို့ ထွက်သွား​လေသည်။ များသောအားဖြင့် သူတို့အိမ်ကို ဘယ်သူကမှ လာမလည်ဖူးတာမို့ အခုလာတာ ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိကြ​ပေ။ 

ကျောက်ကျန်းအန်း တံခါးဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ဖွင့်လိုက်သည့်အခိုက်မှာ​တော့ အေးခဲလို့သွားသည်။ "အဖိုး, အဖွား! ရောက်လာကြပြီလား! လာမယ်ဆိုတာကို ဘာလို့ တယောက်ယောက်ကို အ​ကြောင်းမကြားခိုင်းတာလဲ? ကျွန်​တော်လာကြိုမှာ​ပေါ့ "

[ Grandma လို့ သုံးထားတာပါ...ရှန်အားမူကို :(((( ]

တံခါးအပြင်ဘက်က အ​ဖေရှန်က ​လက်နှစ်ဖက်ကို ​နောက်ပစ်လိုက်ပြီး ဆွံ့အ​နေတဲ့ ကျောက်ကျန်းအန်းကို ကျော်ဖြတ်သွားပြီး ဆို​လေ၏။ " အရမ်းပဲ နီးနေပြီကို, ငါက မင်းကို ဘာလို့ ဒုက္ခပေးရမှာလဲ? ငါတို့မှာ လက်တွေ ခြေမရှိလို့လား? ”

"အာ...အဖိုးတို့ ရှာမတွေ့မှာစိုးလို့ပါ!" ကျောက်ကျန်းအန်း ခေါင်းကုတ်လိုက်သည်။

"ဟုန်းယင် ဒီမှာရှိတယ်​လေ " ရှန်ဝမ်က ကျောက်ကျန်းအန်းလက်မောင်းကို ပုတ်ကာ ပြော​​လေသည်။

"ကျန်းအန်း, ဘယ်သူလာတာလဲ? "

ကျုံးဇစ်ချီက ကျောက်ကျန်းအန်း ​တော်​တော်ကြာတာ​​တောင် ပြန်ရောက်မလာခဲ့ပဲ လူ​တွေ စကားပြောနေတဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရတာမို့ ဖိနပ်စီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

တွေ့ဆုံချိန်မှာ​တော့ နှစ်ဖက်စလုံး ကြက်​သေ​သေသွားခဲ့ကြပါသည်။ ကျုံးဇစ်ချီ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်​တော့ အမည်မသိတဲ့ လူအိုကြီးတစ်​ယောက်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ အဟမ်း…လူအိုကြီးလို့​​​ခေါ်ဖို့​တော့ မသင့်လျော်ပေ။ အမှန်တကယ်က သူနဲ့မနီးမဝေးမှာ ရပ်နေတဲ့ ဆံပင်​တွေဖြူ​နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင် ကျောက်ကျန်းအန်းနဲ့ ဘေးချင်းကပ်ရပ်နေတဲ့ မရင်းနှီးတဲ့ အခြားအားမူကို တွေ့လိုက်ရ​လေသည်။ ဟုန်းယင်ကိုမြင်ပြီးနောက်မှ ကျုံးဇစ်ချီရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ နားလည်မှုအလင်းတန်း​တွေ ဖြတ်​ပြေးသွား​လေသည်။

သို့သော်ငြား အ​ဖေရှန်နဲ့ ရှန်အားမူက​တော့ အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေကြကာ ရှေ့ကို ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်ကြသည်။

“တူလိုက်တာ… တကယ်တူလွန်းတယ်” အဖေရှန်က လက်နှစ်ဖက်လုံး တုန်ခါ​နေရင်း တီးတိုးရေရွတ်​နေ​လေသည်။ 

ရှန်အားမူက ပိုလို့တောင် စိတ်လှုပ်ရှား​နေပါ၏။ သူက ရှေ့ကို အမြန်ပြေးလာပြီး ကျုံးဇစ်ချီရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုရှိုက်ကာ ဆိုလိုက်၏။ "ချီ​ကောအာ, ငါက မင်းရဲ့ အဖွားလေ, သူက မင်းရဲ့အဖိုး​ပေါ့ … မင်းနဲ့ မင်းရဲ့ အားမူက တစ်ကယ့်ကို တူတာပဲကွယ် ”

ကျုံးဇစ်ချီ အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့သွားရပြီး သူ့ရှေ့က မြင်ကွင်း​ကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားမှု​တွေ​တောင် လုံးလုံး ဆုံးရှုံးသွားရသည်။ ကျောက်ကျန်းအန်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး အကူအညီတောင်း​ပေမယ့် ထိုသူက ပခုံးတွန့်ကာ သူဘယ်လောက်ပဲ လုပ်ချင်နေပါစေ ဘာမှ မလုပ်​ပေးနိုင်ဘူးဆိုပြီး ဖပြသလာ​လေ၏။ ကျုံးဇစ်ချီလည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်​တော့ပဲ သူတို့ကို အရင်ခေါ်လိုက်ရသည်။ "အဖိုး, အဖွား!"

" အိုင်း!…” အဖေရှန်နဲ့ ရှန်အားမူက တစ်ချိန်တည်းမှာ ထူးလေ၏။ 

ကျုံးဇစ်ချီ နည်းနည်းရှက်သွားပြီး "အဖိုး, ဖွားဖွား, အိမ်ထဲဝင်ပြီး စကားပြောရအောင်​လေ!"

"ကောင်းပြီလေ, အထဲဝင်ပြီး စကားပြောကြစို့ "

ရှန်အားမူက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်​တွေကို သုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အဖေရှန်ကို အိမ်ထဲဝင်ဖို့ ကူညီပေးလိုက်သည်။

"ဒါက မင်းတို့ ဆောက်ထားတဲ့ အိမ်အသစ်လား"

ရှန်အားမူက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ရင်း မေးသည်။

"ဟုတ်ကဲ့, ကျွန်​တော်တို့လည်း ပြောင်းလာတာမကြာသေးဘူး" ကျုံးဇစ်ချီ ပြုံးပြီး ပြန်​ဖြေသည်။

အဖေရှန်က ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အလှဆင်ထားတာကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်၏။ “အ​တော်​လေး ကောင်းသားပဲ” 

ထို့​နောက် အခန်းထဲမှာ ခဏထိုင်ပြီး စကားစမြည် ပြောဖြစ်ကြ​လေသည်။ ကျုံးဇစ်ချီက သူတို့ရဲ့ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ မျက်နှာ​တွေကို မြင်ပြီးနောက် “အဖိုးနဲ့ အဖွားတို့ ခရီးပန်းနေမှာပဲ, ကျွန်​တော် အဖိုးတို့အတွက် ချက်​ပြုတ်​လိုက်​ဦးမယ်​ "

"ချီ​ကောအာ, ဒါက အလျင်မလိုပါဘူး ... မင်း အဖိုးနဲ့ ငါ မင်းရဲ့ အားမူကို အရင်သွားတွေ့ချင်တယ်, " ဟုတ်​လေသည်။ သူတို့ရဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော် မတွေ့ခဲ့ရတဲ့ သူတို့ရဲ့သားနဲ့ တွေ့ဖို့ စိတ်စောနေခဲ့တာပင်။ 

ကျုံးဇစ်ချီရဲ့ အဖိုး​တွေက ထိုအကြောင်းကိုတွေးရင်း သူတို့မျက်နှာ​ပေါ်က​နေ မျက်ရည်​တွေစီးကျလာခဲ့သည်။

“သခင်မ, ဒီလက်အောက်ငယ်သားက လမ်းသိပါတယ်, ဒီလက်အောက်ငယ်သားကို သခင်မတို့နှစ်ယောက်ကို အဲဒီနေရာကို ခေါ်သွားခွင့်ပြုပါ! ” ဟုန်းယင်က မျက်နှာ​သေနဲ့ ပြောကာ သူ့မျက်လုံးက သုသာန်ဆီ သွားဖို့ အဆင်မပြေတဲ့ ကျုံးဇစ်ချီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

အ​ဖေရှန်နဲ့ ရှန်အားမူတို့ကလည်း သူတို့ရဲ့မြေးမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေကြောင်း သိကြ​​လေရာ ထိုသို့ဆို၏။ - “ကောင်းပြီ! မင်း ငါတို့ကို အဲဒီကို ခေါ်သွားလို့ရတယ်, ဇစ်ချီက​တော့ အိမ်မှာပဲ အနားယူ​နေသင့်တယ် ”

ကျောက်ကျန်းအန်းက သူတို့နဲ့ လိုက်​ပေးချင်ပေမယ့် အဖေရှန်က ငြင်း၏။

ဟုန်းယင်ကသာ သူတို့နဲ့အတူ လိုက်လာတဲ့ တစ်ဦးတည်း​​သောသူဖြစ်ပြီး အ​စေခံ​ခေါင်း​ဆောင်သည်လည်း ​နေခဲ့ရ​လေသည်။ 

ကျုံးဇစ်ချီ သူ့ကို မသိတာမို့ စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနဲ့ မေးလိုက်ရသည်။ “​ဟောဒီ့က ဘယ်သူများပါလဲ ? “

အ​စေခံချုပ်က ဖော်ရွေစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး “ကျုပ်နာမည်က ရှန်ချင်းပါ, ကျုပ်က ရှန်အိမ်​တော်ရဲ့ ​အ​စေခံ​ခေါင်း​ဆောင်ပါ, သခင်ငယ်လေး, ကျုပ်ကို ​အ​စေခံချုပ်လို့ ခေါ်လို့ရပါတယ် "

"ဦး​လေးရှန်လို့ပဲ ​ခေါ်ပါ့မယ် " ကျုံးဇစ်ချီက ဆို၏။ အ​စေခံချုပ်လို့ ခေါ်ယတာ နည်းနည်းတော့ အဆင်မပြေ​ပေ။ 

"ကောင်းပါပြီ, သခင်ငယ်လေးပြောတာကို နားထောင်ပါ့မယ် " အ​စေခံချုပ်က သူ့မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားတဲ့အထိ ပြုံးလိုက်​ခေသည်။ သူ့မျက်လုံး​တွေကလည်း အနည်းငယ်နီနေပြီး ကျုံးဇစ်ချီရဲ့ အားမူ အကြောင်းကို တွေးနေပုံ​လေရသည်။ သူ့ အားမူက သူ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့တဲ့သူပင်။ 

ကျုံးဇစ်ချီက အိမ်ထဲ ထိုင်ပြီး အ​စေခံချုပ်နဲ့ ခဏလောက် စကားစမြည်ပြောပြီးနောက် မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားခဲ့သည်။ သူတို့ရဲ့ အကြိုက်က ဘာလဲဆိုတာ မသိတာ​ကြောင့် အရသာ​လေးပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အရသာရှိတဲ့ ဟင်းအနည်းငယ်ကိုသာ ချက်ပြုတ်နိုင်​တော့မည်။ 

သူတို့နဲ့ ဘယ်လို ဆက်ဆံရမှန်း မသိတာမို့ စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းတော့ တုန်လှုပ်နေတုန်းပါပင်။ သူ့စိတ်တွေ ရှုပ်နေတော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး ခေါင်းနှစ်ထားရတာ ကောင်း​​လေသည်။ သူ့အဖိုးနှစ်ယောက်စလုံးက အလွန်ကြင်နာကြပြီး ဖော်ရွေကြ​​လေသည်။ သူ့အဖိုးက နည်းနည်း လေးနက်တဲ့ပုံပေါက်​ပေမယ့် ကျုံးဇစ်ချီကို​တော့ အ​တော်​လေး ညင်ညင်သာသာ ဆက်ဆံတာကို သိနိုင်သည်။ ကျောက်ကျန်းအန်းပြောသလောက် ​မတင်းမာပါ​ချေ။ ဒီနည်းနဲ့ဆို သူတို့ ပိုပြီး အဆင်ပြေသွားနိုင်​လောက်ပါ၏။

“ဦးလေးရှန်, ဒီရက်ပိုင်း အဖိုးရဲ့ ကျန်းမာရေးက​ရော ဘယ်လိုလဲ? သူ ပိုကောင်းလာပြီလား? "

အိမ်အတွင်းမှာ ကျောက်ကျန်းအန်းက အ​စေခံချုပ်ကို မေးလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက အဖိုးရဲ့ ကျန်းမာရေးကို အတော်လေး စိတ်ပူနေကြဆဲပါပင်။ 

“သူ့ကျန်းမာရေးက ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး, ဒါက သူ့ရင်ထဲက ဖြေဖျောက်လို့ မရနိုင်တဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာတစ်ခုဆိုတာ သခင်​​လေးလည်း သိတာပဲ " အ​​စေခံချုပ်က သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။

“အိုင်း…” ကျောက်ကျန်းအန်းလည်း သက်ပြင်းချလိုက်မိ​လေသည်။ “အဖိုး အားမူဆီ ​ရောက်ပြီးရ​င်​တော့ အဲဒါကို ကျော်ဖြတ်နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ, ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့မှာ ကျွန်​တော်နဲ့ ဇစ်ချီရှိနေတုန်းပဲ​လေ, မကြာခင် သူ့ရဲ့ မြေးလေးလည်း မွေးတော့မှာပါ ”

အ​စေခံချုပ်က ပြုံးပြီး ဆို၏၊ “အမှန်ပဲ, သခင်ကြီးက က​လေးတွေကို အနှစ်သက်ဆုံးပဲ, ဒါပေမယ့် ပြဿနာက သခင်​ပေ့က အိမ်ထောင်မပြုသေးဘူး​​လေ " 

"ဖြစ်နိုင်တာက​တော့ ဒါက အချိန်မကျသေးလို့​နေမှာပါ !"

"ဟုတ်မှာပါ​လေ …"

တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ အဖေရှန်နဲ့ တခြားသူတွေ ပြန်လာကြ​လေသည်။ လူတိုင်းက သူတို့ရဲ့ နီရဲနေတဲ့ မျက်လုံး​တွေကို တိတ်တဆိတ် လျစ်လျူရှုထားကြ​လေသည်။

“အဖိုးနဲ့ အဖွားတို့ အချိန်မီ ပြန်ရောက်လာတာပဲ, ကျွန်​တော်တို့ စားကြတာ​ပေါ့, ဇစ်ချီချက်ထားတာ​တွေက အရမ်းကောင်းတယ်​နော်!” ကျောက်ကျန်းအန်းက ပြုံးပြီး အကြောင်းအရာကို ပြောင်းလဲလိုက်သည်။

အ​စေခံချုပ်က ​ဘေးက​နေ ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြ​လေသည်။ သူ ကျောက်ကျန်းအန်းကို သဘောကျ​လေသည်။ သူက လိမ္မာပါးနပ်တဲ့သူဖြစ်ပြီး ဖြတ်ထိုးဥာဏ်ရှိ​လေကာ ​ကောင်း​ကောင်းမွန်မွန်လုပ်နိုင်ပြီး အမြင်​ကောင်းရှိသူမို့ သူ့ကို လူတိုင်းက ချီးကျူးကြ​လေသည်။ 

"ကောင်းပြီ, မင်းတို့အဖိုးနဲ့ ငါ ဇစ်ချီရဲ့ လက်ရာကို မြည်းစမ်းကြည့်ရမှာ​ပေါ့ " ရှန်အားမူက သူ့ကိုယ်သူ အားတင်းပြီး ပြုံးပြ​လေသည်။

မကြာခင်မှာပဲ ကျုံးဇစ်ချီရဲ့ အစားအ​သောက်​တွေက အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ အချိန်သိပ်မရှိတာ​ရော ပါဝင်ပစ္စည်းလည်း များများစားစားမရှိတာကြောင့် စွပ်ပြုတ်တစ်ပွဲ, အသားဟင်းနှစ်ပွဲနှင့် သက်သတ်လွတ်ဟင်းနှစ်ပွဲကိုပဲ ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ မနက်ခင်းတုန်းက ပြင်ဆင်ထားသည့် ဝက်သား​ပေါင်း တစ်ပန်းကန်လည်း ရှိပါ​သေးသည်။ ဟုန်းယင်နဲ့ ​အ​စေခံချုပ်တို့က​တော့ အခြေအနေအရ သူတို့နဲ့ အတူ မစားနိုင်ကြ​ပေ။ ကျုံးဇစ်ချီက ထိုအတွက် ပြင်ဆင်​ပေးပြီး မီးဖိုချောင်ထဲမှာ သူတို့အတွက် စားပွဲနောက်တစ်ခု ထား​ပေးလိုက်သည်။

"အဖိုး,အဖွား, ကျွန်​တော်ချက်ထားတာ မြည်းကြည့်ကြပါဦး, ကြိုက်မလား မကြိုက်မလား​တော့ ကျွန်​တော်လည်းမသိဘူး " ကျုံးဇစ်ချီက စုံတွဲကို ထမင်းခူး​ပေးပြီး သူလည်း ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။.

ရှန်အားမူက သူ့ရဲ့ တူ​တွေကို ပထမဆုံး ရွှေ့တဲ့သူဖြစ်သည်။ တစ်ကိုက်​လောက် ကိုက်ပြီးတာနဲ့ သူက ချက်ချင်းပင် ချီးကျူး​လေ​တော့သည်။ “အရသာရှိတယ်, ဇစ်ချီရဲ့ လက်ရာက အရမ်း ကောင်းတာပဲ, ခင်ဗျားလည်း မြည်းကြည့်ချည် ”

ရှန်အားမူက အ​ဖေရှန်ကို ဟင်းတချို့ တူနဲ့ယူကာ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဒါကို အဖေရှန်က ကြားတော့ တူ ကောက်ကိုင်ပြီး မြည်းစမ်းကြည့်သည်။ ပြီးမှ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ ဆိုသည် - "ကောင်းသားပဲ"

“ အဖိုးတို့ ကြိုက်ကြတာ ​တော်​သေးတယ်, စားကြရအောင် ​အေးကုန်​တော့မယ် " ကျုံးဇစ်ချီ သူ့မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားတဲ့ထိ ပြုံးရင်းပြောလိုက်သည်။

မီးဖိုချောင်ထဲမှာ​တော့ ​အ​စေခံချုပ်က စား​နေ​လေ၏။ သူစားပြီးတာနဲ့ ထိုသို့ပြော​လေသည်– “သခင်ငယ်​လေးရဲ့လက်ရာက ကျုပ်တို့​နေရာ ထမင်းချက်​တွေနဲ့​တောင် မတူဘူး, သူချက်တာက ပိုတောင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်​နော်, ဟုန်းယင် မင်း​ရောဘယ်လိုထင်လဲ?"

“….”

ဟုန်းယင်က ပြန်မဖြေဘဲ မျက်နှာ​သေနဲ့သာ။ သူစားတဲ့ပုံစံက နိုင်ငံရဲ့နယ်မြေကိုဖြတ်သွားတဲ့ ကျိုင်းကောင်တွေပါပင်။ ​အ​စေခံချုပ်က သူ့ကိုကြည့်ရင်း ဆွံ့အသွား​လေသည်။ 

သို့သော် ထိုသူက အစားအ​သောက်အားလုံးကို တစ်​ယောက်တည်း အကုန်စားသွားမှာ ကြောက်တာကြောင့် အရေထူထူနဲ့ပဲ သူနဲ့ အတူ လုစားရုံကလွဲပြီး အခြားရွေးချယ်စရာမရှိပေ။ ဒီလိုမျိုး အရသာရှိတဲ့ အစားအစာကို ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ သခင်ငယ်​လေးကိုသာ အပြစ်တင်ရမှာပင်။

__________

Zawgyi 

ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္းမွာ သ​ေဘၤာ အဝင္အထြက္​ေတြနဲ႔ အၿမဲတ​ေစ အလုပ္ရႈပ္လို႔​ေနသည္။ ကုန္သည္သေဘၤာ​ေတြက ထြက္ခြာသြားလိုက္ ခရီးသည္သေဘၤာ​​ေတြက ဆိုက္ကပ္လာလိုက္ႏွင့္ပင္။ 

ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕က အ​ေကာင္းဆုံးေထာက္ပံ့ေရးစခန္းတစ္ခု ျဖစ္​ေလသည္။ ေဒသက ေသးငယ္ၿပီး လူသိပ္မမ်ားေပ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြက ဒီမွာ သိပ္ၾကာၾကာမေနတတ္ၾက​ေပ။ စားစရာ ေသာက္စရာ အနားယူစရာ ေနရာတစ္ခုသာ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ျငား တျဖည္းျဖည္း က်ဳံးဇစ္ခ်ီနဲ႔ ေက်ာက္က်န္းအန္းတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းက ႀကီးမားလာၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာတာနဲ႔အမွ် ဒီေနရာကို​ေရာက္လာတဲ့ ကုန္သည္အမ်ားစုကလည္း ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားသိလာၾကသည္။ ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕က လူ​ေတြကို အထပ္ထပ္စားခ်င္စိတ္ျဖစ္​​​ေစတဲ့ အထူးအရသာရွိတဲ့ အစားအစာအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္လုပ္​ေနေၾကာင္း ၾကားသိရ​ေလသည္။

ထို႔​ေၾကာင့္ပင္ ကုန္သည္သေဘၤာအမ်ားအျပားက ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕မွာ ရပ္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔က 《 ထူးျခားတဲ့ အရသာ》စားေသာက္ဆိုင္ကို မေတြ႕ခင္ ဝိုင္းၿပီး ေမးျမန္းၾကသည္။ ထိုေနရာ၌ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ထိုလူ​ေတြက ဝမ္က်ိခ်န္းထံ ခ်ဥ္းကပ္ၾကျပန္ကာ လမ္းမွာစားဖို႔အတြက္ ဂ်ဳံ​ေခ်ာင္း​ေၾကာ္နဲ႔ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္​ေၾကာ္တို႔ကို ​ေရာင္းခ်​ေပး​ေစလို၏။ 

သဘာဝက်က်ပင္ ဝမ္က်ိခ်န္းကလည္း စီးပြား​ေရးဆိုင္ရာ အခြငိ့အလမ္း​ေတြကို ျငင္းပယ္မွာမဟုတ္ေပ။

ကုန္သည္တစ္ေယာက္က အရသာရွိတယ္လို႔ ေျပာပါက ထိုစကားက အရပ္ရပ္ကို ျပန္႔သြားလိမ့္မည္ပင္။ ကုန္သည္တစ္ဦးက​ေန အျခားကုန္သည္​ေတြဆီ ေၾကာ္ျငာေပးတဲ့ စကား​​ေတြက​ေနတစ္ဆင့္ မၾကာခင္မွာပင္ ကမ္းနားကို ေရာက္ရွိလာတဲ့ ကုန္သည္သေဘၤာ​ေတြက အစားအ​ေသာက္ အသုတ္လိုက္ႀကီးကို ဝယ္ဖို႔ထိုေနရာက​ေန တစ္ဆင့္ ဝမ္က်ိခ်န္းဆီ သြားၾက​ေလသည္။

ဤနည္းျဖင့္ ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕က ပိုမိုအသက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ျဖတ္သြားတဲ့ ကုန္သည္သေဘၤာ​ေတြအားလုံးက ၎တို႔နဲ႔အတူ ယူေဆာင္သြားဖို႔အတြက္ အစားအစာတစ္သုတ္ဝယ္ဖို႔ 《 ထူးျခားတဲ့ အရသာ》သို႔မဟုတ္ ဝမ္က်ိခ်န္းရဲ႕ေနရာကို သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။

' ​ေလညႇင္းတိုက္ခတ္ၿပီး, လွပတဲ့ ​ေန​ေရာင္ျခည္ ' လို႔ တင္စားလို႔ရတဲ့ ​ေန႔တစ္​​ေန႔မွာ ေနေရာင္က ေတာက္ပေနကာ ရာသီဥတုလည္း ​ေကာင္းမြန္​ေန​ေလသည္။ ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္လာတဲ့ ေတာင္ပိုင္းမွ ခရီးသည္တင္သေဘၤာတစ္စင္းရွိ​ေလသည္။ 

သေဘၤာေပၚက လူ​ေတြက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဆင္းလာၾကသည္။ ဆင္းလာတဲ့ ေနာက္ဆုံးခရီးသည္​ေတြက အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ လူလတ္ပိုင္း စုံတြဲတစ္တြဲျဖစ္သည္။ သာမာန္အဝတ္အစားမ်ားကိုသာ ဝတ္ဆင္ထားၾက​ေလသည္။ တစ္ဖက္မွာ​ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသားရဲ႕ဖူလန္က အလြန္လွပၿပီး သူ႔အသက္အ႐ြယ္အရ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနဆဲျဖစ္​ေလသည္။

သူတို႔ေနာက္မွာ တျခားလူႏွစ္ေယာက္ပါလာ​ေသး၏။ တစ္ေယာက္က သူ႔ေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္အ႐ြယ္တူတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္​ေလသည္။ 

အဓိကအားျဖင့္ အသက္ေလးဆယ္အ႐ြယ္ အားမူက အလြန္ထင္ရွားေန​ေလရာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ အမ်ားအျပားက သူတို႔ကို ​ေဆြၾကည့္​ေန႔ၾက​ေလသည္။

“သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မ, အခု သခင္ငယ္ေလးနဲ႔ တျခားသူေတြက ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိ မေနပါဘူး, သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီမွာ ခဏေစာင့္​ေပးပါ, ဒီလက္ေအာက္ငယ္သားက ရထားလုံး ငွားယမ္းလာခဲ့ပါ့မယ္ ” မ်က္ႏွာအမူအရာကင္းမဲ့ၿပီး သာမာန္ဆန္ၿပီး သန္မာတဲ့လူကို က်ဳံးဇစ္ခ်ီနဲ႔ တျခားသူ​ေတြသာ ဒီမွာရွိ​ေနပါက ဒီလူက ရွန္ယြီ​ေပ့ရဲ႕ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ လက္ေထာက္ဟုန္းယင္က လြဲၿပီး အျခားသူမဟုတ္ေၾကာင္း သိလိမ့္မွာပင္။ 

[ Madam လို႔ သုံးထားတာပါ, တစ္ခါတစ္​ေလက် မိန္းမ​ေတြ မပါတဲ့ Novel ဆိုတာ​ေတာင္ ​ေမ့​​ေမ့သြားမိတယ္ ㅠㅡㅠ ] 

ဟုန္းယင္က သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မလို႔ ေခၚတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ဳံးဇစ္ခ်ီရဲ႕ အားမူဘက္က အဘိုးအဘြားေတြကလြဲလို႔ တျခားသူ မရွိပါ​ေခ်။ ရွည္လ်ားၿပီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ​​ေတာ့ သူတို႔​ေတြ ခ်င္႐ႊိုက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာခဲ့ၾက​ေလၿပီ။ 

"အတူတူသြားရေအာင္ပါ!" အ​​ေဖရွန္က သူ႔လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းၿပီး လမ္းျပခိုင္း​ေလသည္။

"သခင္ႀကီးရယ္, ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္ပါ" ရွန္အားမူခမ်ာ အ​ေဖရွန္ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို အျမန္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရသည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ သခင္ႀကီးရယ္, အလ်င္မလိုဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ၾကတာ​ေပါ့ဗ်ာ, က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား ”

အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ ထိုလူက ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ ေျပာ​ေလသည္။ သူက ရွန္မိသားစု ေနအိမ္က အ​ေစခံ​ေခါင္း​ေဆာင္အျဖစ္ အ​ေဖရွန္ထံမွာ ႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ အမႈထမ္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ဆလရာ အၿမဲတမ္း သစၥာရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရွန္မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အရာအားလုံးက ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ, အေသးအဖြဲျဖစ္ေစ သူ႔လက္ထဲ ဦးစြာသြားရမည္ျဖစ္သည္။ 

အ​ေဖရွန္က အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ဆို​ေလ၏။ – “ငါ့ က်န္းမာေရးက ေကာင္းေနပါတယ္, မင္းတို႔​ေတြ ငါ့ကိုကူညီဖို႔ မလိုပါဘူး" ထိုစကားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သားကို ထားခဲ့ကာ ေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သြား​​ေလ​သည္။

ရွန္ဝမ္နဲ႔ ​အ​ေစခံ​ေခါင္း​ေဆာင္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ ကမန္းကတန္း လိုက္သြားၾကရ​ေတာ့သည္။

ဟုန္းယင္က သခင္ငယ္​ေလးႏွစ္ဦးစလုံး 《 ထူးျခားတဲ့ အရသာ》မွာ မရွိမွန္း သူ႔သခင္ဆီက​ေန ၾကားၿပီးသားမို႔ ရထားလုံးဆိုင္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္သြားကာ ရထားလုံး ငွားလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မက အတြင္းဘက္ထဲမွာ ထိုင္ကာ ဟုန္းယင္က ရထားလုံး​ေမာင္းဖို႔အတြက္ အျပင္ဘက္ လက္ဝဲဘက္မွာ ထိုင္ၿပီး အ​ေစခံ​​ေခါင္း​ေဆာင္က​ေတာ့ လက္ယာဘက္မွာထိုင္ကာ ရႈခင္းကို ၾကည့္လို႔ေနသည္။

အခုခ်ိန္ က်ဳံးဇစ္ခ်ီနဲ႔ ေက်ာက္က်န္းအန္းက​ေတာ့ အိမ္မွာ အသား​ေပါင္းခ်က္ဖို႔အတြက္ အလုပ္မ်ားေန​ေလသည္။ အလုပ္ေနရာအျဖစ္ အသုံးျပဳမယ့္အိမ္ကို ေဆာက္ၿပီး​ေပမယ့္လည္း ဝန္ထမ္းမရွိတဲ့ ျပႆနာက​ေတာ့ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေက်ာက္က်န္းအန္းက သူတို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ တစ္စုံတစ္​ေယာက္ကို ရွာေဖြေနခဲ့​ေပမယ့္ မေတြ႕မခ်င္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္​ေနရဦးမွာပင္။ 

ႏွစ္ေယာက္စလုံး မနက္ျဖန္အတြက္ လုပ္စရာေတြ ၿပီးသြားလို႔ ​ေရ​ေသာက္​​ေနတုန္း အိမ္ေရွ႕က​ေနၿပီး တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရသည္။

"ဘယ္သူလဲ?" ေက်ာက္က်န္းအန္းက ထကာ တံခါးဖြင့္ဖို႔ ထြက္သြား​ေလသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔အိမ္ကို ဘယ္သူကမွ လာမလည္ဖူးတာမို႔ အခုလာတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိၾက​ေပ။ 

ေက်ာက္က်န္းအန္း တံခါးဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ဖြင့္လိုက္သည့္အခိုက္မွာ​ေတာ့ ေအးခဲလို႔သြားသည္။ "အဖိုး, အဖြား! ေရာက္လာၾကၿပီလား! လာမယ္ဆိုတာကို ဘာလို႔ တေယာက္ေယာက္ကို အ​ေၾကာင္းမၾကားခိုင္းတာလဲ? ကြၽန္​ေတာ္လာႀကိဳမွာ​ေပါ့ "

[ Grandma လို႔ သုံးထားတာပါ...ရွန္အားမူကို :(((( ]

တံခါးအျပင္ဘက္က အ​ေဖရွန္က ​လက္ႏွစ္ဖက္ကို ​ေနာက္ပစ္လိုက္ၿပီး ဆြံ႕အ​ေနတဲ့ ေက်ာက္က်န္းအန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၿပီး ဆို​ေလ၏။ " အရမ္းပဲ နီးေနၿပီကို, ငါက မင္းကို ဘာလို႔ ဒုကၡေပးရမွာလဲ? ငါတို႔မွာ လက္ေတြ ေျခမရွိလို႔လား? ”

"အာ...အဖိုးတို႔ ရွာမေတြ႕မွာစိုးလို႔ပါ!" ေက်ာက္က်န္းအန္း ေခါင္းကုတ္လိုက္သည္။

"ဟုန္းယင္ ဒီမွာရွိတယ္​ေလ " ရွန္ဝမ္က ေက်ာက္က်န္းအန္းလက္ေမာင္းကို ပုတ္ကာ ေျပာ​​ေလသည္။

"က်န္းအန္း, ဘယ္သူလာတာလဲ? "

က်ဳံးဇစ္ခ်ီက ေက်ာက္က်န္းအန္း ​ေတာ္​ေတာ္ၾကာတာ​​ေတာင္ ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ပဲ လူ​ေတြ စကားေျပာေနတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတာမို႔ ဖိနပ္စီးၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

ေတြ႕ဆုံခ်ိန္မွာ​ေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလုံး ၾကက္​ေသ​ေသသြားခဲ့ၾကပါသည္။ က်ဳံးဇစ္ခ်ီ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္​ေတာ့ အမည္မသိတဲ့ လူအိုႀကီးတစ္​ေယာက္ကို ​ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အဟမ္း…လူအိုႀကီးလို႔​​​ေခၚဖို႔​ေတာ့ မသင့္ေလ်ာ္ေပ။ အမွန္တကယ္က သူနဲ႔မနီးမေဝးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ဆံပင္​ေတြျဖဴ​ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေက်ာက္က်န္းအန္းနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ေနတဲ့ မရင္းႏွီးတဲ့ အျခားအားမူကို ေတြ႕လိုက္ရ​ေလသည္။ ဟုန္းယင္ကိုျမင္ၿပီးေနာက္မွ က်ဳံးဇစ္ခ်ီရဲ႕ မ်က္လုံးထဲမွာ နားလည္မႈအလင္းတန္း​ေတြ ျဖတ္​ေျပးသြား​ေလသည္။

သို႔ေသာ္ျငား အ​ေဖရွန္နဲ႔ ရွန္အားမူက​ေတာ့ အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကကာ ေရွ႕ကို ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းလိုက္ၾကသည္။

“တူလိုက္တာ… တကယ္တူလြန္းတယ္” အေဖရွန္က လက္ႏွစ္ဖက္လုံး တုန္ခါ​ေနရင္း တီးတိုးေရ႐ြတ္​ေန​ေလသည္။ 

ရွန္အားမူက ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္လႈပ္ရွား​ေနပါ၏။ သူက ေရွ႕ကို အျမန္ေျပးလာၿပီး က်ဳံးဇစ္ခ်ီရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုရႈိက္ကာ ဆိုလိုက္၏။ "ခ်ီ​ေကာအာ, ငါက မင္းရဲ႕ အဖြားေလ, သူက မင္းရဲ႕အဖိုး​ေပါ့ … မင္းနဲ႔ မင္းရဲ႕ အားမူက တစ္ကယ့္ကို တူတာပဲကြယ္ ”

က်ဳံးဇစ္ခ်ီ အနည္းငယ္ ရွက္႐ြံ႕သြားရၿပီး သူ႔ေရွ႕က ျမင္ကြင္း​ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ​ေတြ​ေတာင္ လုံးလုံး ဆုံးရႈံးသြားရသည္။ ေက်ာက္က်န္းအန္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး အကူအညီေတာင္း​ေပမယ့္ ထိုသူက ပခုံးတြန႔္ကာ သူဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ခ်င္ေနပါေစ ဘာမွ မလုပ္​ေပးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဖျပသလာ​ေလ၏။ က်ဳံးဇစ္ခ်ီလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္​ေတာ့ပဲ သူတို႔ကို အရင္ေခၚလိုက္ရသည္။ "အဖိုး, အဖြား!"

" အိုင္း!…” အေဖရွန္နဲ႔ ရွန္အားမူက တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ထူးေလ၏။ 

က်ဳံးဇစ္ခ်ီ နည္းနည္းရွက္သြားၿပီး "အဖိုး, ဖြားဖြား, အိမ္ထဲဝင္ၿပီး စကားေျပာရေအာင္​ေလ!"

"ေကာင္းၿပီေလ, အထဲဝင္ၿပီး စကားေျပာၾကစို႔ "

ရွန္အားမူက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္​ေတြကို သုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေဖရွန္ကို အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ကူညီေပးလိုက္သည္။

"ဒါက မင္းတို႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္အသစ္လား"

ရွန္အားမူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။

"ဟုတ္ကဲ့, ကြၽန္​ေတာ္တို႔လည္း ေျပာင္းလာတာမၾကာေသးဘူး" က်ဳံးဇစ္ခ်ီ ၿပဳံးၿပီး ျပန္​ေျဖသည္။

အေဖရွန္က ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလွဆင္ထားတာကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္၏။ “အ​ေတာ္​ေလး ေကာင္းသားပဲ” 

ထို႔​ေနာက္ အခန္းထဲမွာ ခဏထိုင္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾက​ေလသည္။ က်ဳံးဇစ္ခ်ီက သူတို႔ရဲ႕ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ​ေတြကို ျမင္ၿပီးေနာက္ “အဖိုးနဲ႔ အဖြားတို႔ ခရီးပန္းေနမွာပဲ, ကြၽန္​ေတာ္ အဖိုးတို႔အတြက္ ခ်က္​ျပဳတ္​လိုက္​ဦးမယ္​ "

"ခ်ီ​ေကာအာ, ဒါက အလ်င္မလိုပါဘူး ... မင္း အဖိုးနဲ႔ ငါ မင္းရဲ႕ အားမူကို အရင္သြားေတြ႕ခ်င္တယ္, " ဟုတ္​ေလသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕သားနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ စိတ္ေစာေနခဲ့တာပင္။ 

က်ဳံးဇစ္ခ်ီရဲ႕ အဖိုး​ေတြက ထိုအေၾကာင္းကိုေတြးရင္း သူတို႔မ်က္ႏွာ​ေပၚက​ေန မ်က္ရည္​ေတြစီးက်လာခဲ့သည္။

“သခင္မ, ဒီလက္ေအာက္ငယ္သားက လမ္းသိပါတယ္, ဒီလက္ေအာက္ငယ္သားကို သခင္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အဲဒီေနရာကို ေခၚသြားခြင့္ျပဳပါ! ” ဟုန္းယင္က မ်က္ႏွာ​ေသနဲ႔ ေျပာကာ သူ႔မ်က္လုံးက သုသာန္ဆီ သြားဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့ က်ဳံးဇစ္ခ်ီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

အ​ေဖရွန္နဲ႔ ရွန္အားမူတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ေျမးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနေၾကာင္း သိၾက​​ေလရာ ထိုသို႔ဆို၏။ - “ေကာင္းၿပီ! မင္း ငါတို႔ကို အဲဒီကို ေခၚသြားလို႔ရတယ္, ဇစ္ခ်ီက​ေတာ့ အိမ္မွာပဲ အနားယူ​ေနသင့္တယ္ ”

ေက်ာက္က်န္းအန္းက သူတို႔နဲ႔ လိုက္​ေပးခ်င္ေပမယ့္ အေဖရွန္က ျငင္း၏။

ဟုန္းယင္ကသာ သူတို႔နဲ႔အတူ လိုက္လာတဲ့ တစ္ဦးတည္း​​ေသာသူျဖစ္ၿပီး အ​ေစခံ​ေခါင္း​ေဆာင္သည္လည္း ​ေနခဲ့ရ​ေလသည္။ 

က်ဳံးဇစ္ခ်ီ သူ႔ကို မသိတာမို႔ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ ေမးလိုက္ရသည္။ “​ေဟာဒီ့က ဘယ္သူမ်ားပါလဲ ? “

အ​ေစခံခ်ဳပ္က ေဖာ္ေ႐ြစြာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး “က်ဳပ္နာမည္က ရွန္ခ်င္းပါ, က်ဳပ္က ရွန္အိမ္​ေတာ္ရဲ႕ ​အ​ေစခံ​ေခါင္း​ေဆာင္ပါ, သခင္ငယ္ေလး, က်ဳပ္ကို ​အ​ေစခံခ်ဳပ္လို႔ ေခၚလို႔ရပါတယ္ "

"ဦး​ေလးရွန္လို႔ပဲ ​ေခၚပါ့မယ္ " က်ဳံးဇစ္ခ်ီက ဆို၏။ အ​ေစခံခ်ဳပ္လို႔ ေခၚယတာ နည္းနည္းေတာ့ အဆင္မေျပ​ေပ။ 

"ေကာင္းပါၿပီ, သခင္ငယ္ေလးေျပာတာကို နားေထာင္ပါ့မယ္ " အ​ေစခံခ်ဳပ္က သူ႔မ်က္လုံးေတြ မွိတ္သြားတဲ့အထိ ၿပဳံးလိုက္​ေခသည္။ သူ႔မ်က္လုံး​ေတြကလည္း အနည္းငယ္နီေနၿပီး က်ဳံးဇစ္ခ်ီရဲ႕ အားမူ အေၾကာင္းကို ေတြးေနပုံ​ေလရသည္။ သူ႔ အားမူက သူ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့သူပင္။ 

က်ဳံးဇစ္ခ်ီက အိမ္ထဲ ထိုင္ၿပီး အ​ေစခံခ်ဳပ္နဲ႔ ခဏေလာက္ စကားစျမည္ေျပာၿပီးေနာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြားခဲ့သည္။ သူတို႔ရဲ႕ အႀကိဳက္က ဘာလဲဆိုတာ မသိတာ​ေၾကာင့္ အရသာ​ေလးၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အရသာရွိတဲ့ ဟင္းအနည္းငယ္ကိုသာ ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္​ေတာ့မည္။ 

သူတို႔နဲ႔ ဘယ္လို ဆက္ဆံရမွန္း မသိတာမို႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ေနတုန္းပါပင္။ သူ႔စိတ္ေတြ ရႈပ္ေနေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေခါင္းႏွစ္ထားရတာ ေကာင္း​​ေလသည္။ သူ႔အဖိုးႏွစ္ေယာက္စလုံးက အလြန္ၾကင္နာၾကၿပီး ေဖာ္ေ႐ြၾက​​ေလသည္။ သူ႔အဖိုးက နည္းနည္း ေလးနက္တဲ့ပုံေပါက္​ေပမယ့္ က်ဳံးဇစ္ခ်ီကို​ေတာ့ အ​ေတာ္​ေလး ညင္ညင္သာသာ ဆက္ဆံတာကို သိႏိုင္သည္။ ေက်ာက္က်န္းအန္းေျပာသေလာက္ ​မတင္းမာပါ​ေခ်။ ဒီနည္းနဲ႔ဆို သူတို႔ ပိုၿပီး အဆင္ေျပသြားႏိုင္​ေလာက္ပါ၏။

“ဦးေလးရွန္, ဒီရက္ပိုင္း အဖိုးရဲ႕ က်န္းမာေရးက​ေရာ ဘယ္လိုလဲ? သူ ပိုေကာင္းလာၿပီလား? "

အိမ္အတြင္းမွာ ေက်ာက္က်န္းအန္းက အ​ေစခံခ်ဳပ္ကို ေမးလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက အဖိုးရဲ႕ က်န္းမာေရးကို အေတာ္ေလး စိတ္ပူေနၾကဆဲပါပင္။ 

“သူ႔က်န္းမာေရးက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး, ဒါက သူ႔ရင္ထဲက ေျဖေဖ်ာက္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာတစ္ခုဆိုတာ သခင္​​ေလးလည္း သိတာပဲ " အ​​ေစခံခ်ဳပ္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။

“အိုင္း…” ေက်ာက္က်န္းအန္းလည္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိ​ေလသည္။ “အဖိုး အားမူဆီ ​ေရာက္ၿပီးရ​င္​ေတာ့ အဲဒါကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ, ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မွာ ကြၽန္​ေတာ္နဲ႔ ဇစ္ခ်ီရွိေနတုန္းပဲ​ေလ, မၾကာခင္ သူ႔ရဲ႕ ေျမးေလးလည္း ေမြးေတာ့မွာပါ ”

အ​ေစခံခ်ဳပ္က ၿပဳံးၿပီး ဆို၏၊ “အမွန္ပဲ, သခင္ႀကီးက က​ေလးေတြကို အႏွစ္သက္ဆုံးပဲ, ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက သခင္​ေပ့က အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူး​​ေလ " 

"ျဖစ္ႏိုင္တာက​ေတာ့ ဒါက အခ်ိန္မက်ေသးလို႔​ေနမွာပါ !"

"ဟုတ္မွာပါ​ေလ …"

တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖရွန္နဲ႔ တျခားသူေတြ ျပန္လာၾက​ေလသည္။ လူတိုင္းက သူတို႔ရဲ႕ နီရဲေနတဲ့ မ်က္လုံး​ေတြကို တိတ္တဆိတ္ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾက​ေလသည္။

“အဖိုးနဲ႔ အဖြားတို႔ အခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ, ကြၽန္​ေတာ္တို႔ စားၾကတာ​ေပါ့, ဇစ္ခ်ီခ်က္ထားတာ​ေတြက အရမ္းေကာင္းတယ္​ေနာ္!” ေက်ာက္က်န္းအန္းက ၿပဳံးၿပီး အေၾကာင္းအရာကို ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။

အ​ေစခံခ်ဳပ္က ​ေဘးက​ေန ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပ​ေလသည္။ သူ ေက်ာက္က်န္းအန္းကို သေဘာက်​ေလသည္။ သူက လိမၼာပါးနပ္တဲ့သူျဖစ္ၿပီး ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိ​ေလကာ ​ေကာင္း​ေကာင္းမြန္မြန္လုပ္ႏိုင္ၿပီး အျမင္​ေကာင္းရွိသူမို႔ သူ႔ကို လူတိုင္းက ခ်ီးက်ဴးၾက​ေလသည္။ 

"ေကာင္းၿပီ, မင္းတို႔အဖိုးနဲ႔ ငါ ဇစ္ခ်ီရဲ႕ လက္ရာကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ရမွာ​ေပါ့ " ရွန္အားမူက သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းၿပီး ၿပဳံးျပ​ေလသည္။

မၾကာခင္မွာပဲ က်ဳံးဇစ္ခ်ီရဲ႕ အစားအ​ေသာက္​ေတြက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အခ်ိန္သိပ္မရွိတာ​ေရာ ပါဝင္ပစၥည္းလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိတာေၾကာင့္ စြပ္ျပဳတ္တစ္ပြဲ, အသားဟင္းႏွစ္ပြဲႏွင့္ သက္သတ္လြတ္ဟင္းႏွစ္ပြဲကိုပဲ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ မနက္ခင္းတုန္းက ျပင္ဆင္ထားသည့္ ဝက္သား​ေပါင္း တစ္ပန္းကန္လည္း ရွိပါ​ေသးသည္။ ဟုန္းယင္နဲ႔ ​အ​ေစခံခ်ဳပ္တို႔က​ေတာ့ အေျခအေနအရ သူတို႔နဲ႔ အတူ မစားႏိုင္ၾက​ေပ။ က်ဳံးဇစ္ခ်ီက ထိုအတြက္ ျပင္ဆင္​ေပးၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ သူတို႔အတြက္ စားပြဲေနာက္တစ္ခု ထား​ေပးလိုက္သည္။

"အဖိုး,အဖြား, ကြၽန္​ေတာ္ခ်က္ထားတာ ျမည္းၾကည့္ၾကပါဦး, ႀကိဳက္မလား မႀကိဳက္မလား​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္လည္းမသိဘူး " က်ဳံးဇစ္ခ်ီက စုံတြဲကို ထမင္းခူး​ေပးၿပီး သူလည္း ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။.

ရွန္အားမူက သူ႔ရဲ႕ တူ​ေတြကို ပထမဆုံး ေ႐ႊ႕တဲ့သူျဖစ္သည္။ တစ္ကိုက္​ေလာက္ ကိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူက ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်ီးက်ဴး​ေလ​ေတာ့သည္။ “အရသာရွိတယ္, ဇစ္ခ်ီရဲ႕ လက္ရာက အရမ္း ေကာင္းတာပဲ, ခင္ဗ်ားလည္း ျမည္းၾကည့္ခ်ည္ ”

ရွန္အားမူက အ​ေဖရွန္ကို ဟင္းတခ်ိဳ႕ တူနဲ႔ယူကာ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဒါကို အေဖရွန္က ၾကားေတာ့ တူ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ျမည္းစမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ဆိုသည္ - "ေကာင္းသားပဲ"

“ အဖိုးတို႔ ႀကိဳက္ၾကတာ ​ေတာ္​ေသးတယ္, စားၾကရေအာင္ ​ေအးကုန္​ေတာ့မယ္ " က်ဳံးဇစ္ခ်ီ သူ႔မ်က္လုံးေတြ မွိတ္သြားတဲ့ထိ ၿပဳံးရင္းေျပာလိုက္သည္။

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ​ေတာ့ ​အ​ေစခံခ်ဳပ္က စား​ေန​ေလ၏။ သူစားၿပီးတာနဲ႔ ထိုသို႔ေျပာ​ေလသည္– “သခင္ငယ္​ေလးရဲ႕လက္ရာက က်ဳပ္တို႔​ေနရာ ထမင္းခ်က္​ေတြနဲ႔​ေတာင္ မတူဘူး, သူခ်က္တာက ပိုေတာင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္​ေနာ္, ဟုန္းယင္ မင္း​ေရာဘယ္လိုထင္လဲ?"

“….”

ဟုန္းယင္က ျပန္မေျဖဘဲ မ်က္ႏွာ​ေသနဲ႔သာ။ သူစားတဲ့ပုံစံက ႏိုင္ငံရဲ႕နယ္ေျမကိုျဖတ္သြားတဲ့ က်ိဳင္းေကာင္ေတြပါပင္။ ​အ​ေစခံခ်ဳပ္က သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ဆြံ႕အသြား​ေလသည္။ 

သို႔ေသာ္ ထိုသူက အစားအ​ေသာက္အားလုံးကို တစ္​ေယာက္တည္း အကုန္စားသြားမွာ ေၾကာက္တာေၾကာင့္ အေရထူထူနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ အတူ လုစား႐ုံကလြဲၿပီး အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေပ။ ဒီလိုမ်ိဳး အရသာရွိတဲ့ အစားအစာကို ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ သခင္ငယ္​ေလးကိုသာ အျပစ္တင္ရမွာပင္။

______________