"လက်ခံလိုက်....လက်ခံလိုက်...လက်ခံလိုက်"
လူအများရဲ့အော်သံတွေရယ် ပြီးတော့ ဂျီဝန်းမမြင်ချင်လှတဲ့ ထိုမြင်ကွင်းရယ်ကြောင့်
ဂျီဝန်း ခန်းမထဲကနေ အမြန် ထွက်လာလိုက်၏ တကယ့်ကို ကိုယ်ချစ်ကသေမတက်ကိုခံစားရတာပဲ
ဆော့မက်သရူးမင်းကလေ မသိတက်တဲ့အရွယ်ထဲက ဆောင်းဟန်ဘင်းကိုပဲရွေးခဲ့တာ အခုအသက်တွေကြီးလာပြန်တော့လည်း မင်းရဲ့ရွေးချယ်မှုက ဆောင်းဟန်ဘင်းဆိုသူပါပဲ
"မက်သရူး ဂျီဝန်းhyungနဲ့ ဟန်ဘင်းhyung နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ကိုရွေးရမယ်ဆို ဘယ်သူ့ကိုရွေးမယဲ"
ရစ်ကီရဲ့ အမေးကို စဉ်းစားနေတဲ့ ထိုကလေး
ဂျီဝန်းကလေ လေးနှစ်အရွယ်ကလေးတစ်ယောက်ဆီကအဖြေကို မျှော်လင့်နေတာတဲ့ တော်ရုံဆို ဂျီဝန်းက ဒီလိုလူမျိုးမဟုတ်ပါရပါဘူး
"ဟန်ဘင်း hyung အာ့ ဂျီဝူးhyungဆောတီးနော် ဟီးဟီး"
"ရေးတွေ့လား ဂျီဝန်းhyung ကျွန်တော့်က hyung ထက်ပိုချောလို့ ကျွန်တော့်ကိုရွေးတာ"
"တော်စမ်းပါ ကလေးကငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာ ဘာသိမှာလဲ မင်းကိုသနားလို့ရွေးတာနေမှာပေါ့"
"ဒါနဲ့မက်သရူး ဂျီဝန်းhyungကို ခုနကဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ"
"ဂျီဝူးhyungလို့ခေါ်လိုက်တာလေ
ဟာအိုhyungရဲ့"
"ခ်ခ် ဂျီဝန်းhyungပါကွာ မင်းကလဲ"
"ဟုတ်တယ် မက်သရူးရ ရစ်ကီပြောတာမှန်တယ် ဂျီဝူးမဟုတ်ဘူး
ဂျီဝန်း hyungတိုင်ပေးမယ်လိုက်ဆိုကြည့်"
"ဂျီ"
"ဂျီ"
"ဝန်း"
"ဝန်း"
"ဂျီဝန်း"
"ဂျီဝန်း"
"ကဲခေါ်ကြည့်တော့"
"ဂျီဝူး hyung"
ဟာအိုတို့သုံးယောက်က မက်သရူးရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကို ဝိုင်းဆွဲကျကာ ရယ်ကျ၏ ဂျီဝန်းကတော့ တိတ်တခိုးလေးရယ်လိုက်မိပါသေးသည် ဆော့မက်သရူးရဲ့အပြုအမူတိုင်းက သိပ်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းတယ်
"ဂျီဝန်း hyung"
ရစ်ကီရဲ့ခေါ်သံတို့ကြောင့် ဂျီဝန်းလည်း အတွေးတွေကို ခနရပ်ကာ လက်ရှိဘဝသို့ပဲ ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့သည်
"ရစ်ကီ မင်းဘာလို့ ထွက်လာတာလဲ"
"ဒီအတိုင်းပျင်းလို့ ဒါဆို hyungကရော"
"ပူလို့"
မက်သရူးကြောင့်ဆိုတာ ရစ်ကီသိပ်သိတာပေါ့ hyung ဘက်ကဘာပြန်ဖြေမလဲသိချင်လို့မေးလိုက်တာ hyung ကမလိမ်တက်ဘဲနဲ့ လိမ်သည် ခန်းမက air-conနဲ့ပါ ပူစရာအကြောင်းမှမရှိပဲ
"ဘာလို့ရယ်နေတာလဲ"
"မဟုတ်ပါဘူး တစ်ခုခုကိုတွေးမိသွားလို့"
"ထယ်ရယ်နဲ့ကော အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား"
"မပြေဘူး သူကလမ်းခွဲချင်တယ်တဲ့လေ လမ်းခွဲဖို့ဆိုတာက ကျွန်တော်ပဲဆုံးဖြတ်ရမှာမဟုတ်ဘူးလား ကျွန်တော်ဘက်ကစတဲ့ဇာတ်လမ်းပဲ ကျွန်တော်ကပဲအဆုံးသတ်ရမှာပေါ့"
"ရစ်ကီ မင်းထယ်ရယ့်ကိုချစ်မိနေတာပဲ"
"မဖြစ်နိုင်တာတွေမပြောစမ်းနဲ့hyung ကျွန်တော်ချစ်ရသူက hyung ပဲ hyung ကထာဝရ ကျွန်တော်ချစ်နေမဲ့သူပဲ hyung"
ဂျီဝန်းက ခပ်ဖွဖွရယ်မိတော့ ထိုကောင်လေးကို ဂျီဝန်းကမော့ကြည့်လာ၏
"မင်းကကိုယ့်ခံစားချက်ကို တကယ်မသိ
တာပဲ မင်းကငါ့ကိုမချစ်ပါဘူး မင်းကထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေတာ"
"hyung ကျွန်တော့်စိတ်ကိုမသိပါဘူး"
"ရစ်ကီ ငါမင်းနဲ့ငယ်ငယ်လေးနဲ့ပေါင်းလာတာပါကွာ မင်းရဲ့စိတ်နေစိတ်ထားကိုသိပ်သိတာပေါ့"
"...."
"ဒါကြောင့် မင်းရဲ့နုလုံးသားကို အရင်သိအောင်လုပ်ပါရစ်ကီ ငါ့အပေါ် အရမ်းကြီးသံယောဇဉ်မတွဲစမ်းနဲ့"
ထွက်သွားသူကိုကြည့်ရင်း ရစ်ကီတွေးတောမိသည် ရစ်ကီက ဂျီဝန်း hyung ပြောသလိုမျိုး ထယ်ရယ့်ကိုချစ်မိနေတာလား မဖြစ်နိုင်တာ ဟုတ်တယ်လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး။
~
ရေတွေအသည်းအသန်းသောက်ကာ ငြီတွားနေသူကိုကြည့်ရင်း ယူဂျင်းသက်ပြင်းချလိုက်မိ၏
"အဲ့တာများ ဘာလို့နှင်းဆီပွင့်ဖက်ကိုသွားစားရတာလဲ"
"ဟန်ဘင်းhyungကိုကြည့်ရတာ သနားလို့လေ... အာ အခုအန်ချင်လာပြီ လျှာထဲမှာတစ်မျိုးပဲ ပြီးတော့ဗိုက်ကပါအောင့်ချင်သလိုဖြစ်လာပြီ"
"ခံပေါ့ နည်းတောင်နည်းသေး"
ဂယူဘင်ကို မျက်စောင်းထိုကာပြောလာတဲ့ ယူဂျင်းလေးက တကယ့်ကိုချစ်စရာလေး
"ယူဂျင်း ဟန်ဘင်းhyungတို့တောင် အဆင်ပြေသွားပြီနော်"
"အင်း....ဟန်ဘင်းhyungက ထင်ထားတာထက်ကို ပြောင်းလဲသွားတာပဲ လူအများကြီးထဲမှည ဒူးထောက်ပြီး ချစ်ခွင့်ပန်ဖို့ဆိုတာ တော်ရုံသတ္တိနဲ့ ဘယ်ရပါ့မလဲ"
"အင်းဟုတ်တယ် hyungက တော်တော့်ကိုပြောင်းလဲသွားတာ အချစ်ကြောင့်ထင်ပါရဲ့"
ယူဂျင်းက ဂယူဘင့်ကိုကြည့်နေရာကနေ အရှေ့က သစ်ပင်အိုကြီးကိုကြည့်လိုက်ရင်း စကားစလာ၏
"မင်းသိလားဂယူဘင် မာနကိုရှေ့တန်းမတင်သင့်ဘူးဆိုတာလေ အဲ့မာနကပဲသေအောင်ထိကိုနာကျင်အောင်လုပ်နိုင်တယ် ငါလေအခု ငါ့မာနတွေကို ခဝါချလိုက်ချင်တော့တယ်"
ယူဂျင်းပြောတာ သိပ်မှန်ပါတယ် ဂယူဘင်ကလည်း မာနဆိုတာကြီးကို ဖက်တွယ်နေမိတာလေ အဲ့မာနတွေကြောင့်ပဲ ဂယူဘင်တို့နှစ်ယောက်လုံး နာကျင်နေရတာမဟုတ်လား
ခနပဲစောင့်ပေးပါ ယူဂျင်းငါဒီမာနတွေကိုလွှတ်ချလိုက်တော့မှာပါ။
~🌹~
A/N - ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲစဉ်းစားလို့ရလို့ တိုသွားတယ်နော် နောက်နေ့တွေရှည်ရှည်လေးရေးပေးပါ့မယ်^^