"ဟေး မင်း နာမည် ဘယ်လို ခေါ်လဲ"
ရယ်ရွှင်စွာ မေးသော မေးခွန်းသည် သူ့ ဘဝ ကပ်ဆိုး၏ အစ ဖြစ်သည်။
"ဉာဏ် . . .ကိုးနောင်"
အသံနုနုလေးက သွားကြားထဲ က ထွက်ရုံမျှသာ။
"မ . . . မ မှာ ဒီလို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ သားရှိတာ ကျွန်တော် ကို မပြောဘူး"
ထိုသူ၏ မျက်လုံးသည် ဗန်ဒါစေ့လို ကျဉ်းမြောင်းပြီး စွန်ရဲ တစ်ကောင်လို စူးရှသည်။ပါးလျသော နှုတ်ခမ်းသည် အမြဲလိုလို ပြုံးတတ်သည်။ကလျာမွန်ကတော့ ထိုသူကို မောင် လို့ ခေါ်တတ်သည်။
ထိုအနှီ မောင် သည် အရပ် မြင့်မြင့် အသားဖြူသည်။ပြတ်သားသော လေယူလေသိမ်း ရှိ၏။
ထိုသူ ပြောသံ အဆုံး ချက်ချင်း ကလျာမွန်က မဲ့သည်။
"သူက ငါ့သား မဟုတ်ဘူး. . ငါ့လင် ပါသား. . .ငါ့ သားက ဟိုမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကလေး"
ကိုးနောင် ရင်ထဲ မြက်ကနဲ။အင်းလေ. . .တကယ်လည်း ကလျာမွန်က သူ့ အမေ မှ မဟုတ်တာ။
"မ သား မဟုတ်ဘူးပေါ့ . . . ကောင်းတယ်"
ထိုသူက ကိုးနောင်ကို ပြုံးပြပြန်သည်။
ပိရိသေသပ်သော နှုတ်ခမ်းများသည် ပြုံးသောအခါ အတော်လေး ကျက်သရေရှိသည်။
ဆတ်နွယ် နှင့် ကိုးနောင်တွက် ကလျာမွန်ဒီလို
ယောက်ျားတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် အိမ်ခေါ် လာကာ မဆန်းတော့ပေ။နောင်ဘုန်းသိုက်သည်လည်း သူ့ နောက်ကွယ်တွင် ကလျာမွန်အကြိမ်ကြိမ်ခါခါ ဖောက်ပြားခြင်းကို သိပါလျက် ပြဿနာ မတက် ပြီးရော ဆိုသော သဘောနှင့် တစ်ပြားမှပင် အရေးမလုပ်။
ထိုသူက ပြန်ခါနီးတိုင်း ကိုးနောင် ခေါင်းကို ပုတ်၍ ချိုချဉ် ကျွေးတတ်သည်။
"မင်း အသက် ဘယ်နှ နှစ်လဲ"
ကိုးနောင်က မျက်တောင်ကြီးများပင့်လျက် ထိုသူကို မော် ကြည့်လိုက်သည်။ကိုးနောင်က ကြမ်းတိုက်နေတာ ဖြစ်သည်။ထိုသူက မဲညစ်ညစ် အစွန်းများ ထင်နေတဲ့ ကြမ်းကို လက်သည်းနဲ့ ခြစ်ကာ သုတ်လိုက်သည်။
"8 . . .နှစ်"
"အိုး . . . အတော် ငယ်သေးတာပဲ"
ကိုးနောင်ပေါက်စ က ဒီတိုင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ကြမ်းသာတိုက်နေသည်။
"ဦးမှာ မင်းလို အရွယ် တူလေး သုံးယောက်ရှိတယ်. . . ဆော့လိုက်တာ မျောက်တွေ ကျနေတာပဲ သူတို့ တစ်ခါတစ်ခါ ဆော့ရင် အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်သွားတာပဲ ဟား ဟ့ . . . ဦးကလေ အဲ့လို မျိုး အားနေ အော်ငိုပြီး အဆော့သန်တဲ့ ကလေးတွေထက် မင်းလို ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကလေးတွေကို ပို သဘောကျတယ်"
ထိုသူက ကိုးနောင်ရှေ့ မုဆိုးထိုင် ထိုင်ကာ ဆိုသည်။သူ့ ပါးစောင်မှာ တစ်ရာတန်
တုတ်ထိုး ချိုချဉ် ကို ခဲ ထားသည်။
"ကဲ ဦး သွားပြီ . . . တော့တာ "
ကိုးနောင် လက်ထဲ ရောက်လာသော တုတ်ထိုး ချိုချဉ်များ။
"စားကြည့် အရမ်းကောင်းတယ်"
ထိုသူက ကိုးနောင်ကို ခေါင်းပုတ်သွားသည်။
"မ ရေ . . မောင် ပြန်ပြီ နောက် 6လ မှ တွေ့တာပေါ့ မောင် သင်္ဘောတက်ရမယ်"
ထိုသူသည် သင်္ဘောသားတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။
ချောသည်။ခန့်သည်။အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမကိုတောင် မရှောင်တဲ့ထိ မြာလည်း ပွေသည်။
ကိုးနောင်ပေါက်စ သည် ထွက်သွားသော
ထိုသူကျောပြင်ကို တစ်ဆုံး ငေးကြည့်မိသည်။တစ်ဖန် သူ့လက်ထဲ တုတ်ထိုးချိုချဉ် ကို ငေးပြန်သည်။
သူ့ ဘဝတွင် သူတစ်ပါးထံမှ လက်ဆောင် ဆို၍ ကျောင်းက အိုဗာတင်းကားကြီး ဆီမှသာ ရဖူး၏။တုတ်ထိုးချိုချဉ် များကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်သည်။သူ မစားဘဲ သိမ်းထားခဲ့သည်။ဒါသည် သူ့ကို ပထမဆုံး ဂရုစိုက်ပေးခဲ့သူထံမှ ရခဲ့သည်မို့။
နောက်6လ အကြာ ထိုသူ ပြန်ရောက်လာပြန်သည်။
သူနှင့် အတူ တယောအိုးကြီး တစ်လက်လည်း ပါလာသည်။
သူက ကိုးနောင်ကို ခြံထဲက ဒန်းပေါ် ထိုင် ချစေပြီး
သူ တယောထိုးတာကို ကြည့်ခိုင်းသည်။ညင်သာသိမ်မွေ့သော ဂီတသံသည် ကိုးနောင်ကို ထွေးပွေ့သည်။
"မင်း တယောထိုး သင်ချင်လား"
ကိုးနောင်က အဝေးကို အကြောင်းမဲ့ ငေးကြည့်နေရာမှ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။သူလည်း တယောထိုးတတ်ချင်သည်။ငြိမ့်ညောင်းသော တယောသံကို နှစ်သက်သည်။အကယ်၍ သူသာ တယောထိုးတတ်ရင် ကျောင်းမှာ အပယ်ခံဘဝက လွတ်များ လွတ်လေမလား။
ထိုသူက တယောကို ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်သည်။လည်ကို စောင်းကာ လက်ချောင်းများက ညီညာသေသပ်စွာ တယောကို ထိုးဟန်က ကြည့်ရသူကို ရင်သပ်ရှူမောစေ၏။
"မြနန္ဒာ . . ရေ ညှို့ ညှို့ ရိပ်ကာ သန်းတော့ရယ် ရွှေမန်းတောင်ရိပ် တူတူ ခိုမယ် ပျိုပျိုမေရယ်. . ."
ထိုသူသည် အဆိုလည်း ကောင်း၏။မြူးသော သီချင်းကို ပိုမြူးအောင်၊လွမ်းသော သီချင်းကို ပို လွမ်းအောင် သူ့ ဆိုတတ်သည်။
ထိုသူက တယောကို ကိုးနောင် ပုခုံးပေါ်တင်ပေးသည်။ကိုးနောင် လက်ကို ဆွဲယူကာ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ပထမ အချိုးမကျသော်လည်း နောက်ပိုင်း သိမ်မွေ့စွာ ကိုးနောင် တီးတတ်သွားသည်။စိမ်းညှို့ညှို့ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းများက နှစ်လိုမှုကြောင့် ပြုံးရိပ်သန်းလာသည်။
"Wowwww . . . မင်းက အတတ် မြန်သားပဲ. . .တော်တယ်"
တော်တယ်. . .။တစ်ဆိတ် သူ့ကို တော်တယ်လို့ ပြောလိုက်တာလား။သူ့ကို ချီးကျူးတာလား။
"မင်းကြီးလာရင် တယော ပညာရှင်ကြီး ဖြစ်လောက်တယ် . . . စင်ပေါ်မှာ မင်းက လှလှပပ တယောထိုး စင်အောက်မှာ မင်း ပရိသတ်တွေ တဖွဲဖွဲ . . . မင်း ပရိတ်သတ်တွေထဲ ဦး လက်ခုပ်သံ က အကျယ်ဆုံး ဖြစ်မှာပဲ. . .ဦး က အဲ့ဒီခါကျ ဒီလို အော်မှာ. . "
ထိုသူက ကိုယ်ကို မတ်လိုက်ကာ လက်ခုပ်အကျယ်ကြီး တီးလိုက်ပြီး "ကိုးနောင် ကိုးနောင် မိုက်တယ်. . . ဦးက အဲ့လို အော်မှာ မင်းရဲ့ အမာခံ ပရိတ်သတ်ပေါ့"
ကိုးနောင်ပေါက်စလေးက အလွန်ပဲ ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ဆိုက်ကိုဗီဇ သူ့သွေးထဲ စီးနေစေကာမူ သူ့ကို ချီးကျူးရင် သူ ကျေနပ်သည်။သူဟာ သွားသေးသေးလေးများ ပေါ်သည်ထိ ပြုံးပြလိုက်သည်။
"မင်း ပြုံးရင် အရမ်း ချစ်ဖို့ကောင်းတာကို. . . နောက်ခါ များများပြုံး. . ."
ထိုသူသည် တဖြည်းဖြည်း နောင်ဘုန်းသိုက်နေရာကို ဝင် ယူလာသည်။
နောင်ဘုန်းသိုက် အိမ်ပြန်လာချိန်တွေကို လက်ချိုးရေကာ စောင့်စားတတ်သော ကိုးနောင်လေးသည် ထိုသူ သင်္ဘောဆင်းလာမယ့် အချိန်ရောပါ ရေတွက်လာတတ်ခဲ့သည်။သူက အလိုလိုက်သည်။သူနဲ့ နေရင် သိပ် ပျော်ဖို့ ကောင်းသည်။
ကိုးနောင်လေးသည် မြန်မာစာ မတတ်ခဲ့။သူ ဟာ မြန်မာမြေမှာ မွေးတာ မဟုတ်၍ မြန်မာစာဟာ သူ့တွက် သိပ်ခက်ခဲသည်။အချိန်နည်းနည်း နေထိုင်တာကြာ၍ ကောင်းကောင်းပြောတတ်ဆိုတတ်လာပါစေဦး အရေးအဖတ်ကို သူ မတတ်။စာမေးပွဲဖြေတိုင်း မြန်မာစာကျသော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံပညာရေးအရ တစ်နှစ် တစ်တန်းတော့ ပုံမှန်အောင်သည်။
ထိုသူသည် ကိုးနောင်ကို ပထမဆုံး စိတ်ရှည်လက်ရှည် မြန်မာစာ သင်ပေးခဲ့သူ။
"ဇော်က က နေသည် ခါးကော့ထားပါ
ရယ်ရယ်မောမော ပေါ့ပေါ့ပါးပါး
တော်တော် မောသလား . . .တော်တော်မောသလား"
ထိုသူ သံနေသံထားရွတ်ပြသော အသံက ကိုးနောင်ပေါက်စ နားထဲ တဝဲလည်လည်။
ဒါ့ပြင် ကိုးနောင်က ပြင်သစ်သွေးပါမှန်းသိသောအခါ ထိုသူက ပြင်သစ်စာအုပ်တွေ ဝယ်ချလာပြန်သည်။
"ထင်တော့ထင်ပါတယ် မင်း ရုပ်ကလေးက ကပြားဖြစ်မယ်မှန်း. . .ဦးက ပြင်သစ်စကား တတ်တယ် အများကြီးတော့ မဟုတ်ပေမယ့် ထမင်းစား ရေသောက်ပဲ. . .ဂျပန် English နဲ့ ရှမ်း စကားတော့ အရမ်းကျွမ်းတာ"
"ရှမ်း?"
ကိုးနောင်က မျက်နှာလေးကို မော့ပြီး မေးသည်။အစိမ်းရောင် မျက်ဝန်းများက ရိုးသားဖြူစင်စွာ တည်ရှိသည်။
"ရှမ်း လူမျိုးရဲ့ ဘာသာစကား. . ."
"ဦးက . . .ရှမ်း လား"
"အင်း ဟုတ်တယ် ဦးက ရှမ်း . . .လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခု ပြောရမလား"
ကိုးနောင် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေက ဝင်းလဲ့သွားသည်။သူက ထိုသို့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေကို သိပ်စပ်စုသည်။
ထိုသူက ကိုးနောင် နား နား ကပ်ကာ
"ဦးက စော်ဘွားမျိုး. . .ဦး အဖေက စော်ဘွားကြီး စော်ဘွားဆိုတာ ဘာလဲ သိတယ်မလား"
ကိုးနောင်က ခေါင်းသေးသေးလုံးလုံးလေးကို ထပ်ခါထပ်ခါ ငြိမ့်ပြသည်။
ထိုသူက ခေတ်ပညာတတ်တစ်ဦးဖြစ်သည်။
ဒါ့ပြင် သူ မသိတာ ဘာမှ မရှိ။ကလေးပုံပြင်တွေကိုတောင် တစ်ပုဒ်ပြီး တစ်ပုဒ် မရိုးအောင် ပြောပြနိုင်သည်။ကလေးတွေရဲ့ စိတ်ကို ဖမ်းစားနိုင်သည်။
ကိုးနောင်ပေါက်စသည် ထိုသူကို အဖေအရင်းသာ ဖြစ်လိုက်ရင် ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းမလဲ လို့ အကြိမ်ကြိမ် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးသည်။
ထိုသူသည် ကူရာမဲ့တဲ့ ကိုးနောင်တွက် အလင်းရောင်တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ပထမဆုံးဆိုသော အရာများကို ထိုသူနှင့် အတူ ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးသည်။
ကိုးနောင်ကို ပထမဆုံး ကလျာမွန်လက်က ကယ်တင်ပေးခဲ့သူ။
ကိုးနောင်ကို ပထမဆုံး ပြုံးတတ်အောင် သင်ပေးသူ။
ကိုးနောင် ပထမဆုံး တယောထိုး သင်ပေးခဲ့သူ။
ပထမဆုံး ရက်စက် ယုတ်မာစွာနဲ့ မုဒိန်းကျင့်ခဲ့သူ။
မြွေပွေးလို အပြုံးနှင့်သူသည် ကလေး လေး တစ်ယောက်ကို လှလှပပလေး လှည့်စားသွားသည်။နောက်ကျောကို ဓားနဲ့ ရက်ရက်စက်စက် ထိုးသွားသည်။
ပျက်စီးသွားတာ ကိုးနောင် ခန္ဓာကိုယ်တင်မဟုတ်။
သူ့ရဲ့ ယုံကြည်အားကိုးမှုတွေ၊ကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်မှုတွေ၊မျှော်လင့်ချက်တွေ အားလုံး အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာ။ကိုးနောင်ရဲ့ နှလုံးသားသည် ဗလာကြီး ဖြစ်သွားသည်။အားလုံးကို ပျက်စီးအောင် ဖျက်ဆီးပစ်ချင်သည်။
ထိုသူ သည် ကိုးနောင်ကို ပထမဆုံး ယုတ်မာခဲ့သည်။
ဒုတိယသည် စိတ်ရောဂါကုဆရာဝန် မင်းစည်သူ ဖြစ်သည်။ဒေါက်တာ မင်းစည်သူက ကလျာမွန်ကို ကုပေးနေသော သူ။တစ်ပတ်တစ်ခါအိမ်ကို အမြဲတမ်းလာ၏။ဒေါက်တာမင်းစည်သူသည် သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးတွင် မကောင်းမှုဟူသမျှ မလုပ်ဟု ထိန်းချူပ်ထားသော တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်သူ ဖြစ်သည်။သို့သော် လူပေါင်းမှားတော့ သူလည်း ခွေးသာ ဖြစ်လေသည်။
တတိယတစ်ယောက်သည်ကား ထူးခြားသော ဝိသေသလက္ခဏာဟူ၍ သူ့လက်ဖျံတစ်လျှောက် ထိုးထားသော အနက်ရောင် နဂါးတက်တူးတစ်ခု။ဂျပန်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ယာကူဇာတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ယာကူဇာ မဖြစ်ခင် သင်္ဘောလိုက်ဖူးသည်။ထပ်ပြီး တိကျစွာဆိုရင် နဂါးနက်ဂိုဏ်းချုပ် မာခိရှို၏ သားကြီး ကိုမိုချိတာဝါရှို ဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံးတစ်ယောက်သည် ကိုးနောင် ပထမဆုံး ရက်စက်စွာ သတ်ခဲ့သည့် ဝဏ္ဏမောင် ဖြစ်လေသည်။
အသက် 11နှစ် ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ သူ မစားနိုင် မအိပ်နိုင် ရူးသွပ်သွားသလို ဖြစ်ခဲ့သည်။ထိုင်လို့မရ ပက်လက်လှဲအိပ်လို့မရ ဝေဒနာသည် 11နှစ် အရွယ် ကလေးနှင့်မမျှ။နောင်ဘုန်းသိုက်က ဆေးရုံအပြင်ခုံမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျကာ ထိုင်နေသည်။
တစ်စုံတစ်ယောက် နောင်ဘုန်းသိုက်ဆီ လှမ်းလာပြီး စာရွက်တစ်ရွက် ပေးလိုက်ကြောင်း ကိုးနောင် မြင်ရ၏။အမှုကို တရားမစွဲပါရန် ကျေအေးစာ ဖြစ်သည်။
နောင်ဘုန်းသိုက်က ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ကိုးနောင် ရင်ထဲ ဒေါသမီးတွေ လောင်မြိုက်လာသည်။အခန်းထဲ လူသေကောင်လို ဝင်လာတဲ့
နောင်ဘုန်းသိုက်ကို ကော်ဖီခွက်နဲ့ ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ခွမ်းကနဲ မြည်သံ ကျယ်လောင်စွာ။လွင့်စင်လာတဲ့ ကော်ဖီရည်တွေ။
"သတ်ပေး . . . သတ်ပေးလို့ အဲ့ကောင်တွေ အကုန်လုံးကို သတ်ပေးလို့ . . . အဖေ အဖေ !!"
နောင်ဘုန်းသိုက် က ခေါင်းရမ်းပြသည်။ရန်သူသည် သူတို့ထက် အဆပေါင်းများစွာ အင်အားကြီးသည်။ကုတင်ပေါ်မှာ လူးလွန့်နေတဲ့ ကိုးနောင်ကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
"ဖေဖေ တောင်းပန်ပါတယ် တောင်းပန်ပါတယ်. . ."
"အား . . . အဖေ့ကို မုန်းတယ်. . . ဖယ် . . .ငါ့မှာ မင်းလို အဖေ မရှိဘူး. . ."
ဉာဏ်ကိုးနောင် က အရူးတစ်ယောက်လို အော်ဟစ်နေသည်။ခြေထောက်တွေ ယမ်းခါနေတာကြောင့် တင်ပါးက ဒဏ်ရာက စုတ်ဖြဲသလို ဖြစ်ကာ သွေးတွေ စီးကျလာသည်။
ဆရာဝန် တွေ အများကြီး ပြေးလာတာ မြင်ရသည်။ကိုးနောင် ကို ဝိုင်းချုပ်ကြပြီး ဘာလုပ်လိုက်လဲ မသိ။ကိုးနောင်က ငြိမ်ကျသွားသည်။သို့သော် နှုတ်က စာတစ်ကြောင်း ကိုပဲ ထပ်လဲလဲ ပြောနေသည်။
"ငါကိုယ်တိုင် သူတို့ အကုန်လုံးကို သတ်မယ် . . .သတ်ပစ်မှာ "
ဉာဏ်ကိုးနောင်သည် လက်ကောက်ဝတ်ပေါ် ဓားတင်ကာ သတ်သေရန် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကြံစည်ခဲ့သော်လည်း သူတို့လေးယောက်ကြောင့် အားတင်းခဲ့သည်။သူတို့ ကို ပြန်မသတ်ဘဲ သူ မသေရ။
သုံးယောက်ကို သူ သတ်နိုင်ခဲ့သည်။ထိုသူကို ကိုးနောင် မြေလှန်ရှာတောင် မတွေ့ခဲ့။
သူတို့ သားအဖ၏ ဂယက်ကို အပြင်မှ လူတစ်ယောက်က ပြုံးကာ ကြည့်နေခဲ့သည်။
ထိုသူတွင် ပိရိသေသပ်သော နှုတ်ခမ်း ရှိသည်။ထိုနှုတ်ခမ်းသည် စီးကရက်သောက်တာ များ၍ ခပ်ညိုညို။
အရပ်မြင့်ပြီး အသားဖြူသည်။ချောသည်။ခန့်သည်။ရှမ်း စော်ဘွားမျိုးတစ်ယောက်ဖြစ်ကာ ဂုဏ်သရေကြီးမြတ်သည်။ချမ်းသာကြွယ်ဝသည်။
သို့သော် သူသည် pedophile။
ထိုသူ နာမည်ကား စဝ်. . . . ။
[A/N pedophile = ကလေးငယ်တွေအပေါ် လိင်စိတ်ရှိသူ
အပိုင်း 14မှာပါတဲ့ ခမ်းနော့ဝ်က ကိုးနောင် အလုပ်ခန်းထဲ ဝင်မွှေရှာတုံးက စာအုပ်တစ်အုပ်တွေ့ခဲ့ပါတယ် အဲ့စာအုပ်မှာ အဲ့လူ ပုံ ပါ ပါတယ် ဒါမဲ့ ဖြဲထားတာလေ. . . ပုံရဲ့ အောက်ခြေမှာ Saiလို့ လက်မှတ်ထိုးထားပါကြောင်း ကိုယ် ရေးထားပါတယ် ၊ အမှန်က အဲ့လက်မှတ်က Sao (စဝ်)လို့ ထိုးထားတာပါ. . .ဖတ်တဲ့ ခမ်းနော့ဝ်က Saiလို့ မှားဖတ်တာပါ . . .
ခမ်းနော့ဝ်က အမြဲတမ်း လျှပ်ပြာ လျှပ်ပြာ လုပ်တတ်ပါတယ်
မမှတ်မိ 14ကို ပြန် ဒိုး ပါ ]
++++
"ရှင်မော် "
"ဘာလဲ"
မာန်သွေးရောင်က ထမင်းခူးနေရာမှ ခေါ်လိုက်သည်။
"ကိုခမ်းနော့ဝ် အဖေ က ဝန်ကြီးချုပ်မလား"
"မသိဘူးလေ ဟုတ်ချင် ဟုတ်မှာပေါ့ ဘာလို့လဲ"
"ဘာမှ တော့မဟုတ်ပါဘူး . . . မောင့် ဝတ္ထု စာအုပ်ကို ရုပ်ရှင်ပြန်ရိုက်ချင်လို့ ကိုခမ်းနော့ဝ် အစ်ကိုခမ်းသော့ဝ်က ကမ်းလှမ်းထားတာ"
"Wow တကယ်လား. . .အောင်မြင်နေတာ မထင်ထားဘူး မင်းဝတ္ထုကို ပြန်ရိုက်တဲ့ ကောင်က ရှိသေးတယ်"
မာန်သွေးရောင် က မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်သည်။
" . . ."
"စတာပါကွာ မင်းကလည်း. . . အဲ့တာနဲ့ ဝန်ကြီးချုပ် ကိစ္စက ဘာဆိုင်လို့လဲ"
မင်းရှင်မော်က အမြန် စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်သည်။တစ်ဆက်တည်း ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
မင်းရှင်မော်သည် ရွှေဘုံစံဘုရင်ဘဝမှ ထီးနန်းစွန့်လာတာမို့ အိမ်မှုကိစ္စ ဘာဆို ဘာမှ မလုပ်ပေ။လုပ်လည်း မလုပ်တတ်။ငါးကို ဆပ်ပြာနဲ့ ဆေးပြီး ထမင်းကို ရေမထည့်ဘဲ ချက်သည့် သူ။
သူ လုပ်တတ်တာဆို ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက် လက်လျား လက်လျားပဲ လုပ်တတ်သည်။
"ဒီတိုင်း တွေးမိရင်း သတိရသွားလို့ . . . ပြီး ကိုခမ်းသော့ဝ်က မောင့်ကို တောင်ကြီးလာဖို့ ဖိတ်ထားသေးတယ် ရှင်မော်အားရင် မိသားစုလိုက် ရှမ်းပြည်တက်ရအောင်"
မာန်သွေးရောင်က လက်ဆေးရေ ကမ်းလိုက်သည်။
မင်းရှင်မော်က လက်ဆေးပြီး ခါပစ်လိုက်သည်။
"အာ ရှင်မော် လက်သုတ်ပုဝါနဲ့ သုတ်လေ ခါပစ်ရင် ဘေးကို စင်တယ် . . . မောင် ဘယ်နှခါ ပြောပြော နားမထောင်ဘူး"
မင်းရှင်မော် ရေခါလိုက်ရင် ရေက ကြမ်းပေါ်ကျသည်။မာန်သွေးရောင် ပဲ ပြန် ပြန် သုတ်ရသည်။
"ဘာလဲ ရေလေးခါတာ ကမ္ဘာပျက်သွားတာ ကျလို့"
"ဟာဗျာ မခါနဲ့ဆို မခါနဲ့. . ."
"ကျစ် . . . ဒါလေး ခါ တာ ဘာဖြစ်လဲကွာ"
"ပေတယ်လို့ . . . ကြီးမြတ်လှတဲ့ မင်းရှင်မော်က ဒါလေးတောင် မသိဘူးလား"
မာန်သွေးရောင်က မျက်ခုံးတစ်ဖက်ကို ခပ်ဆဆ ပင့်ကာ အနည်းငယ် လေသံမာမာ ပြောစဉ် မင်းရှင်မော် က ဟက်ကနဲ ရယ်သည်။
"မင်းကို ငါ့ကို လာ ခနဲ့ နေတာလား . . . တော်ပြီ မစားဘူးကွာ "
မင်းရှင်မော်က ပန်းကန်ကို တွန်းလိုက်ကာ ထမင်းဝိုင်းကနေ ထသွားသည်။
နောက်နေ့ မနက် ရှင်မာန် အိပ်ရာ နိုးလာသောအခါ ဘယ်သူမှ မတွေ့။တစီစီ တညံညံ သူ့အဖေ အသံတွေ မကြား။ညနေကျရင် ကထိန်ပွဲအတွက် စစ်ကိုင်းသွားတော့မှာမို့လို့ အထုပ်အပိုးများက စီရရီ။ထမင်းစားပွဲပေါ် အမဲသားကြော်တစ်ခွက်သာ တွေ့သည်။
ရှင်မာန် စိတ်ညစ်သွားသည်။
"ကိုကိုတို့ အိမ်တော့ မခြေအနေမကောင်းဘူး ဖလားဝါးရယ် . . . မြောက်နဲ့ တောင် စစ်ဖြစ်နေပြီ"
"ဝုတ် ဝုတ်"
မင်းရှင်မော်သည် အမဲသား ဘယ်တော့မှ မစားပေ။ယောင်ယမ်းကာ စားမိရင်တောင် ချက်ချင်းထွေးကာ အန်ပစ်သည်။ထို့ကြောင့် မင်းရှင်မော် နှင့် မာန်သွေးရောင် စစ်ဖြစ်လျှင် မာန်သွေးရောင်သည် အမဲသားချက် ပြီး ခွက်ကို ထမင်းစားပွဲပေါ် ပြူးပြူးကြီး မမြင် မြင်အောင် တင်ထားတတ်သည်။
ဆန့်ကျင်စွာနှင့် စားပွဲပေါ် ပုဇွန် ငါးပေါင်း ငါးချက် ငါးကြော် ငါးကင် ငါးခြောက် ငါးပိ ပင်လယ်စာ
စသည့် ရေအောက်က အရာများနှင့် ပြည့်နှက်နေလျှင်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အင်မတန် ချစ်ကြည်နူး တစ်တီတူးတဲ့နေ့ ဖြစ်သည်။မင်းရှင်မော်က
အဲ့တာတွေ တအား ကြိုက်လေ၏။
အင်မတိ အင်မတန်မှ ချစ်ကြည်နူး ချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့နေ့ ဆိုရင်တော့ မာန်သွေးရောင်ကိုယ်တိုင် မြစ်ချောင်းထဲ ငါးဆင်းဖမ်းကာ ချက်ကျွေးတတ်သည်။သို့သော် ဤသည်မှာ အလွန်ကို ကြုံတောင့်ကြုံခဲ ရှားရှားပါးပါး။
မင်းရှင်မော်က အိမ်အပေါ်ကနေ ဆင်းလာလေသည်။
စားပွဲပေါ်က အမဲသားဟင်းခွက်ကို မြင်စဉ် နှုတ်ခမ်းမဲ့လိုက်သည်။မျက်လုံးကို ဝေ့ကာ ရှာလိုက်စဉ် ဆင်စွယ်ရောင် ဆံပင်ကောက်ကောက်နဲ့
ငနဲကို မတွေ့။
"ရှင်မာန် ဟိုတစ်ယောက်ကော"
"အမ်"
"ကျစ် မင့် အဖေကို ပြောတာ"
ရှင်မာန်က နှုတ်ခမ်းစူလိုက်ပြီး
"သိဘူးလေ ခြံထဲ ဆင်းထိုင်နေတာ နေမှာပေါ့"
ရှင်မာန် အဆို မှန်၏။ခြံထဲက တမာပင်အောက်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မီးလှုံနေသော မာန်သွေးရောင်ကို တွေ့ရသည်။သိုးမွှေးဦးထုပ်ကို နားဖုံးတဲ့ထိ စွပ်ကာ လက်အိတ်စွပ်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက် ကို စုလျက် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသည်။ဦးထုပ်အောက်က ဆင်စွယ်ရောင် ဆံပင်လိမ်လိမ်များက ကပိုကရို တည်ရှိ၏။
မာန်သွေးရောင် နဲ့ ပက်သတ်၍ ထူးခြားသော ဝိသေသ သုံးခု ရှိ၏။ပထမ သူ့ဆံပင်သည် မွေးရာပါ ဆင်စွယ်ရောင် ဖြစ်ပြီး လိမ်ကောက်နေသည်။သို့သော်
ဘိုဖြူနဲ့တူတယ် ဆိုပြီး ထိုဆံပင်ကို အမြဲ အနက်ပြောင်းဆိုးတတ်သည်။ခဏပဲ ခံ၏။ဆင်စွယ်ရောင် ပြန် ဖြစ်သွားပြန်သည်။
ဒုတိယက အလိုလိုနေတောင် ပြုံးယောင်သန်းသော ပန်ုးနုရောင် နှုတ်ခမ်းများ။သိပ်လှသည်။အပြောချိုသလို အပြုံးလည်း ချို၏။
တတိယက ဟင်းချက်ကောင်းသည်။ဒီအချက်ကြောင့် မင်းရှင်မော်မှာ မာန်သွေးရောင်မှ မာန်သွေးရောင် ဖြစ်သွားသည်။မာန်သွေးရောင် လက်ရာမှ မဟုတ်ရင် ထမင်းကို မြိုမကျ။
ခြံထဲမှာ စူပုတ်ပုတ်နဲ့ ထိုင်နေသော မာန်သွေးရောင်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် နံနက်စာ မစားရသေးမှန်း သိသာ၏။
မင်းရှင်မော်သည် မီးဖိုချောင်ထဲ မွှေလိုက်သောအခါ ထမင်းကြော်ပူပူတွေ တွေ့သည်။ထမင်းကြော်ကို ပန်းကန်ထဲ ခူးခပ်ပြီးနောက် စားပွဲပေါ်က ရွဲ့ကြော်ထားတဲ့ အမဲသားကို တင်ပေးလိုက်သည်။
"ရှင်မာန် ဒါ ဟိုခွေးကို သွားကျွေးချည်"
"အာ ဒယ်ဒီကလည်း ဖလားဝါးက အမဲသားမှ မစားတာ . . ."
"ဟ့ ငါပြောတာ မင်းခွေးကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး တမာပင်အောင် ထိုင်နေတဲ့ ငါ့ခွေးကို ပြောတာ . . . ငါ့ရဲ့ ဆင်စွယ်ရောင်ပါပီလေးကို နံနက်စာ ထမင်းသွားကျွေးလိုက်ဦး"
ရှင်မာန်က ရှုံတွသွားသော မျက်နှာနှင့်
ဆက်ကော့လက်ကော့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းလာကာ မာန်သွေးရောင်ကို ထမင်းကြော် သွားပေးသည်။
"သုံးဆယ့်တစ်ဘုံလုံးမှာ သူ့ယောက်ျားပဲ ဗိုက်ပါတာကျလို့ . . ငါလည်း နံနက်စာ မစားရသေးပါဘူး . . .ဖလားဝါးရယ် အတွဲတွေများ ကောင်းကို မကောင်းဘူး"
ရှင်မာန်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရွေရွတ်လိုက်စဉ် ဟက်စကီမမက ရှင်မာန်နောက် တကောက်ကောက်လိုက်လာသည်။
မာန်သွေးရောင် က ထမင်းစားနေသည်။မီးရှိန်ဟပ်နေ၍ နုထွေးသော မျက်နှာသွယ်သွယ်က ဆောင်းမြူအောက်ဝယ် နီစွေးစွာ။တစ်ချက် တစ်ချက် မင်းရှင်မော်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်သေးသည်။ပြီး နှစ်ယောက်လုံး ဟွန့်ကနဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်ကြသည်။
ဘယ်လို ယောက်ျားကို လင်တော်မိသည်မသိ။လက်ပေါက်ကပ်ကာ ပြောရဆိုရ ခက်သည်။
"ရှင်မာန်"
"ပြောပါ"
"အဲ့ခွေးကောင်ကို ပြောလိုက် . . . မဝသေးရင် အိမ်ထဲ လာစားလို့ "
"ဒယ်ဒီ ပြောပါလား"
"ဟာကွာ ငါ အဲ့ခွေးကောင်နဲ့ စကားမပြောချင်ဘူး ပြောလိုက် မုန့်ဖိုး ပေးမယ်"
မာန်သွေးရောင် က အိမ်ထဲ ဝင်လာကာ မင်းရှင်မော်ကို ပေစောင်းစောင်းကြည့်သည်။ပြီး ကြည့်ရင်းပင် အနားတိုးလာကာ ရုတ်ချည်း မင်းရှင်မော်နှုတ်ခမ်းကို မွတ်သပ်စွာ နမ်းသည်။
မင်းရှင်မော်က မာန်သွေးရောင်ကို တွန်းလိုက်သည်။
"ကိုယ့်ကို စိတ်ကောက်နေတာဆို"
နှစ်ကိုယ်ကြား ရုံ ပြောကာ တစ်ဆက်တည်း ပိုမို ပူးကပ်သွားအောင် ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
"ရန်မဖြစ်ဘဲ နေရအောင်နော် ကိုယ့်ကောက်ကောက်လေး "
"မောင့်ကို ကောက်ကောက်လို့ မခေါ်ပါနဲ့ဆိုဗျာ"
မာန်သွေးရောင်သည် နွဲ့ဆိုး မဟားတရားဆိုးတတ်သော အကျင့်ရှိ၍ မင်းရှင်မော်က ဆရာကြီး မတရား လုပ်တတ်သည်။ဤတွင် သူတို့နှစ်ယောက် သတ်ကြတော့သည်။သို့သော် ရန်ဖြစ်တဲ့ အတွဲ ပိုမြဲ သလား မသိ။
ရှင်မာန်က ဖလားဝါးမျက်လုံးကို လက်နဲ့ ကာလိုက်သည်။
"ကလေးတွေ မကြည့်နဲ့"
++++
"ကိုးနောင် "
"ကိုးနောင်"
"ကိုးနောင် !! "
"ဖေ ိုး မ ဉာဏ်ကိုးနောင် . . . ချီးပါနေတာ ဒီတစ်သက်ပြီးဦးမလား ဘယ်လေးအသေင်္ချကတည်းက အောင့်ထားတာလဲ မသိ"
"ခဏ . . .အာ့"
"သွားခါနီး လာခါနီးဆို ချီး ပါချင်ရတာနဲ့ ဗိုက်ဆာနေရတာနဲ့ တစ်နေ့ တစ်နေ့ မင်းစောက်လုပ်တွေ ချည်းပဲ. . "
ခမ်းနော့ဝ် အသံက နဂိုတည်းက ကျယ်လေရာ အော်သောအခါ တစ်အိမ်လုံး ဟိန်းလေသည်။
"ဟူး ချီးပါချင်တာ ကိုယ် အပြစ်မှ မဟုတ်တာ. . . ဟ့ရှ်. . ."
"တော် မြန်မြန် ပါကွာ စိတ်မရှည်တော့ဘူး ထပ်ကြာရင် အဲ့တစ်နေတဲ့ အီးကို ငါ လာဆွဲထုတ်မယ်"
ခမ်းနော့ဝ်က အိမ်သာရှေ့မှာ အော်ဟစ်နေရင်း ရုတ်တရက် အခန်းရှေ့မှာ အရိပ်သေးသေးလေး တစ်ခုကို မြင်လိုက်သည်။
"ကိုးနွယ်! အဲ့တာ ဘာလုပ်နေတာလဲ. . ."
ကိုးနွယ် ကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည်။ခမ်းနော့ဝ်ကို မျက်လုံးပြူးဝိုင်းဝိုင်းများနှင့် လှမ်းမျှော်ကြည့်သည်။အမယ် သူ လန့် သွားပါတယ်ပေါ့။
"ဦးထုပ် ရှာနေတာ"
"အဲ့ဒါကြောင့် ငါ မင်းတို့ကို ပြောပါတယ် . . . မနေ့ကတည်းက လုပ်စရာရှိတာ ရှာစရာရှိတာ အကုန်ရှာထား အသင့်လုပ်ထားလို့ . . .သွားခါနီး လာခါနီးမှ ဟိုရှာ ဒီရှာ ၊ ဟိုပါချင် ဒီပါချင် မလုပ်နဲ့လို့ . . . အဖေကော သားကော နှစ်ယောက်လုံး ရိုက်ချင်စရာတွေ. . ."
ခမ်းနော့ဝ်က မျက်မှန်ကို လက်ခလယ်နဲ့ ပင့်ကာ စက်သေနတ်ပစ်သလို ဆူတော့သည်။
"ဦးထုပ်က သူ့ဘာသာသူ ပျောက်သွားတာ . . . သား သိဝူး သိဝူး. . ."
"အနွယ် ! နင့်မောင် ဦးထုပ်ကို ရှာပေးလိုက်! ကိုးနွယ် ဘယ်ဦးထုပ်ကို ရှာနေတာလဲ. . ."
ကိုးနွယ်က ခပ်တိုးတိုးလေးနှင့်
"ခရစ္စမတ် ဦးထုပ်. . ."
"အာ . . . အဲ့ခရစ္စမတ်ဦးထုပ်ကြီးလား . . .အဲ့တာကြီးက ပေပွစုတ်ပြတ်နေတာ အပြင်သွားမဲ့ဟာကို အခြားကောင်းပြီး လှတဲ့ ဦးထုပ်ပြောင်းယူခဲ့"
ကိုးနွယ်က တစ်ခုဆို တစ်ခု စွဲစွဲမြဲမြဲ သဘောကျတတ်သည်။တစ်နည်းအားဖြင့်အစွဲအလမ်းကြီးသည်။ကိုးနောင် ရိုက်လိုက်၍ ကျိုးသွားသော သူ တပ်နေကျ မျက်မှန်မည်း သေးသေးလေး ကွယ်လွန်အနိစ္စရောက်ပြီးသည့်နောက် ခမ်းနော့ဝ် ဆေးရုံနားက
လေဘေးဆိုင်ထဲက တိုး ဝယ်လာသော ခရစ္စမတ်ဦးထုပ်ကြီးက သူ့ရဲ့ မဟေသီလေး ဖြစ်လာ၏။
"ရဝူး ယူမှာပဲ သားက အဲ့တာပဲ ကြိုက်တာ. . . အဲ့ဦးထုပ်က ဟော့ဝပ်ကျောင်းကနေ လက်ဆောင်ရထားတာ. . .မှော်သင်္ကေတ . . . ဟယ်ရီပေါ်တာနဲ့ သားဆီမှာပဲ ဒီလို ဦးထုပ်မျိုးရှိတာ ကျန်တဲ့သူ ဘယ်သူ့ဆီမှာမှ မရှိဘူး"
ခမ်းနော့ဝ်က စိတ်လေဟန် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"ငါ စိတ်ဆင်းရဲတဲ့ ထဲမှာ အဲ့တာတွေ ပါတယ် . . . ကိုးနွယ်ကို ဟယ်ရီပေါ်တာကား ဘယ်သူပြလိုက်တာလဲ"
"ဖေကြီး . . . ပြတာ"
ဟယ်ရီပေါ်တာကို စ ဆုံး မရပ်မနား ဆက်တိုက်ကြည့်လိုက်ကတည်းက ခမ်းနော့ဝ်ရဲ့ ချစ်လှစွာသောသားလေး မှော်ရူး ရူးသွားရှာသည်။တံမြက်စည်းကို ခွစီးပြီး ဒုတိယထပ်ပေါ်က ခုန်ချရာ အောက်မှ ကိုးနောင်က မြင်၍ စွေ့ကနဲ ဖမ်းမိလို့ တော်သေးသည်။ပြီး တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ ဟို ယမ်း သည်ယမ်း၊ပါးစပ်က လူနားမလည်တာတွေ ပြော။
မနိုင် မနိုင်။ဒီသားကို သူ မနိုင်။သူ့ ဖေကြီးပဲ နိုင်သည်။ခမ်းနော့ဝ်မှာ အသံဝင်မတတ် ဆူလိုက် ငေါက်လိုက်ရတာ ဒင်းတို့က ဟီလာတိုက်မပျက်။
ဒေါ်နန်းနွယ်က ပြောသေးသည်။
"ဖေ ဆူနေတာ ချစ်စရာလေး" တဲ့။
ကိုးနောင်ကျ မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်တာနဲ့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်လုံး အလံဖြူပြပြီးသား။
ဝမ်းသာတယ်။
"ကိုးကိုး နင့် ဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်ကို နှိုက်လိုက်"
ကိုးနွယ် က ဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်ကို နှိုက်လိုက်ရာ ရှာနေတဲ့ ဦးထုပ်ကြီး ထွက်လာသည်။
"ကိုယ့်သာဘာ ထည့်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာပဲ မေ့"
ထိုစဉ် ကိုးနောင်က အိမ်သာ တံခါးဝကနေ ခေါင်းလေးပြူထွက်လာ၏။
"ဟိုလေ ကိုယ် ကိုယ် . . ."
"ဘာတုံး မြန်မြန်ပြောစမ်း "
"ကိုယ့်ချီးကလေ တစ်နေတာ. . . ခမ်းနော့ဝ် ပဲ ခဏက ဆွဲထုတ်ပေးမယ်ဆို လာခဲ့ ထုတ်ပေး. . ."
"ဉာဏ်ကိုးနောင် ! ! ! "
စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ် စိတ်တိုလွန်းလို့ အငွေ့ပျံသွားချင်မိသည်။ဒီယောက်ျားကို ဘယ်လို လုပ်ရပါ့။သွားခါနီး လာခါနီးဆို အမြဲ ပြဿနာရှာသည်။
"ပါမရရင် ဖင်ထဲညှစ်ထား စစ်ကိုင်းရောက်မှ ပြန် ပါ. . . အိမ်သာထဲက ထွက်ခဲ့တော့"
ထိုသို့ ဂယက်တစ်သိန်းတစ်သောင်းတစ်ထောင်ဖြတ်ကျော်ပြီးကာမှ ကားပေါ်တက်လာနိုင်ခဲ့သည်။
"ကိုးနောင် ငါတို့ အထုပ် နှစ်ထုပ်"
"ပါတယ်"
"ကလေးတွေ အထုပ် နှစ်ထုပ် "
"ပါတယ်"
"အိမ်တတိယထပ် သော့ခတ် မခတ်"
"ခတ်"
"ဒုတိယထပ် အခန်းအကုန် သော့ခတ် မခတ်"
"ခတ်"
"အောက်ဆုံးထပ်ကော"
"လုပ်ပြီးပြီ ပြီးပြီ ကိုယ် အကုန် လုပ်ပြီးပြီ "
ဉာဏ်ကိုးနောင်သည် အလွန်စေ့စပ်သေချာသောသူ ဖြစ်၏။သူ ဘယ်လောက်စေ့စပ်သလဲဆို Lotus killer ကို ဘယ်ရဲမှ မဖမ်းနိုင်ခဲ့တာ သက်သေပင်။
တတိယထပ်က လျှို့ဝှက်အလောင်းခန်းကြီးသည် ရေခဲတိုက်မှာ ထားတဲ့ အပူချိန် လိုအပ်သည်။ထိုကြောင့် ကိုးနောင်သည် အပြင်သို့ ညအိပ်ခရီး ဘယ်တော့မှ မသွားပေ။သို့သော် သူ့ဒေါက်တာက သွားချင်သပ ဆိုတော့လည်း ကိုးနောင်က အခန်းထဲက အရှုပ်ထုပ်တွေ အကုန် ရှင်းရသည်။အလောင်းတွေ အကုန် အစဖျောက်ရသည်။
တတိယ ထပ် က လျှို့ဝှက်ခန်းသည် ကိုးနောင် ကိုယ်တိုင် ဒီဇိုင်းဆွဲထားတာ ဖြစ်သည်။
သူ့အခန်း အကြောင်းပြောရမည်ဆိုလျှင် ပထမဦးစွာ ဘာမှ မရှိသော လေးထောင့်
သဏ္ဍန် ဗြောင်ဟင်းလင်းပြင် ဟောခန်းမ တစ်ခုကို မျက်လုံးထဲ ဦးစွာ မြင်ယောင်ပါလေ။ပြီးလျှင် ထိုလေးထောင့်အခန်းကြီး အပြည့်လုနီးပါး စက်ဝိုင်းတစ်ခုကို မြင်လိုက်ပါလေ။ထိုစက်ဝိုင်းထဲမှာ အခန်းတွေ ဖွဲ့တာ ဖြစ်သည်။အခန်းတွေကို ဝင်္ကပါ ပုံစံ ဖွဲ့ထားပြီး စုစုပေါင်း 6ခန်းရှိသည်။
A/N နားမလည်မှာစိုးလို့ ပုံဆွဲပြတာ
ကိုယ်တွင်း အင်္ဂါတွေကို ဆေးစိမ်ပြီး ထားတဲ့ အခန်းက တစ်ခန်း။
သိမ်းထားတာ ဘာမှ တော့မဟုတ်။မျက်လုံးထဲ လှတယ်ထင်ရင် ဆေးစိမ်ပြီး သိမ်းထားသည်။
အလောင်းတွေကို သိမ်းထားတဲ့ အခန်းက တစ်ခန်း။အခန်းအပူချိန်က အနုတ်အောက် ရောက်သည်။ပြီး အဲ့အလောင်းတွေကို ကလေးဆော့သလို အစိတ်စိတ် အမြွှာမြွှာ နွှာထားသည်။
တစ်ခန်းက လက်နက်ခန်း။ထိုအခန်းထဲ ကိုးနောင် တရားမဝင် မှောင်ခိုဝယ်ထားတဲ့ လက်နက်တွေ ထား ထားသည်။သေနတ်ကစ နောက်ဆုံး ဓားပေါက်စလေးထိ။မင်းစည်သူ ရဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီးကိုလည်း ရေရှည်ခံအောင် ဆေးစိမ် ပလစ်စတစ်လောင်းပြီး နံရံပေါ်မှာ အသေကပ်ထားသည်။
ကိုးနောင် စိတ်မထင်တိုင်း ခေါင်းပြတ်အောက်မှာ အခြား ခေါင်းမပါတဲ့ dead body တစ်ခုကို ချိတ်စိုက်ထားပြီး ဓားနဲ့ အချက်ပေါင်းများစွာ ထိုးသည်။
သူ ရက်စက်မှန်းသိသည်။သို့သော် သူ မရပ်တန့်နိုင်။ထိုdead body အပိုင်းပိုင်း စုတ်ပြတ်သွားသည့်ခါ နောက်ထပ် dead body ကို မင်းစည်သူ ခေါင်းပြတ်ကြီးနဲ့ တေ့ကာ ချိတ်စိုက်လိုက်ပြန်သည်။ဒီနည်းနဲ့ သူ ပူလောင်သမျှ ဖြေဖျောက်ခဲ့တာ နန်းနွယ် တစ်သက်ပင် ရှိတော့မည်။
အခန်းအားလုံး ရဲ့ အလယ်က ထိန်းချုပ်ခန်း ဖြစ်သည်။လျှို့ဝှက်ခန်းသာမက တစ်အိမ်လုံး CCTV တွေ အကုန်တပ်ထားသည်။
နောက်တစ်ခန်းက အလောင်းဖျောက်ခန်း၊နောက်တစ်ခန်းက စမ်းသပ် တီထွင်ခန်း။ထိုအခန်းက အန္တရာယ် များပါသည်။
ရုတ်တရက် သူစိမ်းတစ်ယောက်က သူ့အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်ဆို အခန်းရဲ့အရေအတွက် အတိအကျ ခန့်မှန်းနိုင်မည်မဟုတ်သလို မျက်စိလည်နိုင်သည်။ဝင်လာလျှင်လည်း အသက်ရှင်လျက် ပြန်ထွက်နိုင်မည် မဟုတ်။သူ့ထဲ လုံခြုံရေး system အပြည့်အဝ ကာကွယ်ပေးထားသည်။
သို့သော် ထိုအရာ အားလုံးသည် သူ့ တစ်ယောက်တည်း လျှို့ဝှက်စွာ ပိပိရိရိ ထိန်းချုပ်နိုင်စေကာမူ မီတာခ နဲ့ သိပ် မသက်သာ။ဒီကြားထဲ မီးက ပျက်သေးသည်။EPCနဲ့ ဉာဏ်ကိုးနောင်နဲ့ မတည့်။
တစ်လ တစ်လ မီတာဆောင်ရရင် သိန်း ရာချီ။တစ်ခါတစ်ရံ ငွေက ထောင်ပိုင်း သွားသည်။
ကိစ္စမရှိ။ကိုးနောင်က အထွက် နဲ့ အဝင် မျှအောင် ရှာတတ်သည်။
ကိုးနောင် ဘယ်လောက် ပိုက်ဆံ ချမ်းသာမှန်း ခမ်းနော့ဝ်ပင် မသိ။ညားခါစကာဆို ခမ်းနော့ဝ်သည် သူ့လစာတွေ ကိုးနောင်ကို အကုန်ပေးတတ်သည်။ကိုးနောင် မယူ၍ ခုတော့ သူ ဘာသာသူပဲ သုံးသည်။ဒါတောင် ကိုးနောင်တွက် အင်္ကျီဝယ်ပေးရတာ၊မုန့်ဝယ်ကျွေးရတာ၊ဗရုတ်သုတ်ခ sex toysတွေ အင်္ကျီတွေ ကြိုးတွေ ကိုးနောင်ကို ဝယ်ပေးရတာ (ကိုးနောင် မလိုချင်လည်း) နဲ့ သူ့မှာ မလောက်ရှာ။
sex toy ၊ ပရမ်းပတာ မျက်စိ ရှက်ဖွယ် အင်္ကျီတွေ ခမ်းနော့ဝ် က ကြိုက်ရင် ဝယ်လာသည်။ပေါ်တင်ကြီး ဝယ်တာ ဖြစ်သည်။ပြီးရင် သူ မသုံး။ကိုးနောင် ကို လာ သုံးခိုင်းသည်။ဘယ်လို ဟာလေးလဲ မသိ။
"မလုပ်ဘူး ကိုယ် မလုပ်ချင်ဘူးလို့ ခမ်းနော့ဝ် ဝယ်တာ ခမ်းနော့ဝ် ဘာသာ သုံးလေ ကိုယ် အာ့တာကြီး မလုပ်ပါရစေနဲ့"
"မဝတ်ချင်ဘူး မဝတ်ပါစေနဲ့"
"အဲ့လိုကြီး မလုပ်ချင်ဘူး ရိုးရိုးပဲ လုပ်ရအောင် အာ့တာကြီးက မဟုတ်သေးပါဘူး"
အကြိမ်ကြိမ်ခါခါ ငြင်းပါသော်လည်း မအောင်မြင်။
"လုပ်ချင်တာ လုပ်ချင်တာ ကိုးနောင် နော် တစ်ခါ ပဲ နောက်ခါ မလုပ်တော့ဘူး. . .
နော်လို့ "
တစ်ခါ တစ်ခါနဲ့ ကိုးနောင် ဘဝ အဖက်ဆယ်မရတော့။
ကိုးနောင်သည် ခေါင်းကို ယမ်းလိုက်သည်။တွေးရင်းနဲ့ သူ့အတွေးတွေသည် တောင်ရောက် မြောက်ရောက်။အဆုံး အနှစ်ချုပ်ရင် ဒီခရီးထွက်ဖို့ သူ အတော် ပင်ပန်းခဲ့သည်။ဒါတောင် ပစ္စည်းထည့်တာတွေ မပါသေး။
မာန်သွေးရောင်တို့နှင့် ရတနာပုံတံတားမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းထားကြသည်။
အိမ်က အထွက် မြို့ရှောင်လမ်းမှသည် မြို့ထဲ အကွေ့ ခမ်းနော့ဝ် က အလန့်တကြား ထအော်သည်။
"ငါတို့ မက်ရှလေ ကို မေ့ခဲ့ပြီ"
__________ Lotus killer __________
11.15p.m
5.5.2023(Friday)
Mary_Koe
5196
Hello guys 🤠🤗 Today is my birthday
Happy 18yr old💕🎉
ကိုယ်ကလေ Update နောက်ကျတာပဲ ရှိတာပါ
ဒီ ficကို complete တဲ့ ထိ ရေးမှာပါ
အချို့ ပို့စ်တွေ မြင်မိလို့ပါ
အော်သာပေါက်စ Ongoing တွေက ပြန်မပေါ်လာရတာနဲ့ Unသွားတာနဲ့ ဆိုလို့ ကိုယ်က အဲ့လို ဟုတ်ပါဘူးလို့ 🤗🍀
My new cover🥺💕
I try the best ✨🩸
Don't copy and use 🚩
Zawgyi
"ေဟး မင္း နာမည္ ဘယ္လို ေခၚလဲ"
ရယ္႐ႊင္စြာ ေမးေသာ ေမးခြန္းသည္ သူ႕ ဘဝ ကပ္ဆိုး၏ အစ ျဖစ္သည္။
"ဉာဏ္ . . .ကိုးေနာင္"
အသံႏုႏုေလးက သြားၾကားထဲ က ထြက္႐ုံမွ်သာ။
"မ . . . မ မွာ ဒီလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားရွိတာ ကြၽန္ေတာ္ ကို မေျပာဘူး"
ထိုသူ၏ မ်က္လုံးသည္ ဗန္ဒါေစ့လို က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး စြန္ရဲ တစ္ေကာင္လို စူးရွသည္။ပါးလ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္းသည္ အၿမဲလိုလို ၿပဳံးတတ္သည္။ကလ်ာမြန္ကေတာ့ ထိုသူကို ေမာင္ လို႔ ေခၚတတ္သည္။
ထိုအႏွီ ေမာင္ သည္ အရပ္ ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴသည္။ျပတ္သားေသာ ေလယူေလသိမ္း ရွိ၏။
ထိုသူ ေျပာသံ အဆုံး ခ်က္ခ်င္း ကလ်ာမြန္က မဲ့သည္။
"သူက ငါ့သား မဟုတ္ဘူး. . ငါ့လင္ ပါသား. . .ငါ့ သားက ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကေလး"
ကိုးေနာင္ ရင္ထဲ ျမက္ကနဲ။အင္းေလ. . .တကယ္လည္း ကလ်ာမြန္က သူ႕ အေမ မွ မဟုတ္တာ။
"မ သား မဟုတ္ဘူးေပါ့ . . . ေကာင္းတယ္"
ထိုသူက ကိုးေနာင္ကို ၿပဳံးျပျပန္သည္။
ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ၿပဳံးေသာအခါ အေတာ္ေလး က်က္သေရရွိသည္။
ဆတ္ႏြယ္ ႏွင့္ ကိုးေနာင္တြက္ ကလ်ာမြန္ဒီလို
ေယာက္်ားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အိမ္ေခၚ လာကာ မဆန္းေတာ့ေပ။ေနာင္ဘုန္းသိုက္သည္လည္း သူ႕ ေနာက္ကြယ္တြင္ ကလ်ာမြန္အႀကိမ္ႀကိမ္ခါခါ ေဖာက္ျပားျခင္းကို သိပါလ်က္ ျပႆနာ မတက္ ၿပီးေရာ ဆိုေသာ သေဘာႏွင့္ တစ္ျပားမွပင္ အေရးမလုပ္။
ထိုသူက ျပန္ခါနီးတိုင္း ကိုးေနာင္ ေခါင္းကို ပုတ္၍ ခ်ိဳခ်ဥ္ ေကြၽးတတ္သည္။
"မင္း အသက္ ဘယ္ႏွ ႏွစ္လဲ"
ကိုးေနာင္က မ်က္ေတာင္ႀကီးမ်ားပင့္လ်က္ ထိုသူကို ေမာ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ကိုးေနာင္က ၾကမ္းတိုက္ေနတာ ျဖစ္သည္။ထိုသူက မဲညစ္ညစ္ အစြန္းမ်ား ထင္ေနတဲ့ ၾကမ္းကို လက္သည္းနဲ႕ ျခစ္ကာ သုတ္လိုက္သည္။
"8 . . .ႏွစ္"
"အိုး . . . အေတာ္ ငယ္ေသးတာပဲ"
ကိုးေနာင္ေပါက္စ က ဒီတိုင္း ေခါင္းငုံ႕ၿပီး ၾကမ္းသာတိုက္ေနသည္။
"ဦးမွာ မင္းလို အ႐ြယ္ တူေလး သုံးေယာက္ရွိတယ္. . . ေဆာ့လိုက္တာ ေမ်ာက္ေတြ က်ေနတာပဲ သူတို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ေဆာ့ရင္ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေျဗာင္းဆန္သြားတာပဲ ဟား ဟ့ . . . ဦးကေလ အဲ့လို မ်ိဳး အားေန ေအာ္ငိုၿပီး အေဆာ့သန္တဲ့ ကေလးေတြထက္ မင္းလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြကို ပို သေဘာက်တယ္"
ထိုသူက ကိုးေနာင္ေရွ႕ မုဆိုးထိုင္ ထိုင္ကာ ဆိုသည္။သူ႕ ပါးေစာင္မွာ တစ္ရာတန္
တုတ္ထိုး ခ်ိဳခ်ဥ္ ကို ခဲ ထားသည္။
"ကဲ ဦး သြားၿပီ . . . ေတာ့တာ "
ကိုးေနာင္ လက္ထဲ ေရာက္လာေသာ တုတ္ထိုး ခ်ိဳခ်ဥ္မ်ား။
"စားၾကည့္ အရမ္းေကာင္းတယ္"
ထိုသူက ကိုးေနာင္ကို ေခါင္းပုတ္သြားသည္။
"မ ေရ . . ေမာင္ ျပန္ၿပီ ေနာက္ 6လ မွ ေတြ႕တာေပါ့ ေမာင္ သေဘၤာတက္ရမယ္"
ထိုသူသည္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
ေခ်ာသည္။ခန႔္သည္။အိမ္ေထာင္ရွိ မိန္းမကိုေတာင္ မေရွာင္တဲ့ထိ ျမာလည္း ေပြသည္။
ကိုးေနာင္ေပါက္စ သည္ ထြက္သြားေသာ
ထိုသူေက်ာျပင္ကို တစ္ဆုံး ေငးၾကည့္မိသည္။တစ္ဖန္ သူ႕လက္ထဲ တုတ္ထိုးခ်ိဳခ်ဥ္ ကို ေငးျပန္သည္။
သူ႕ ဘဝတြင္ သူတစ္ပါးထံမွ လက္ေဆာင္ ဆို၍ ေက်ာင္းက အိုဗာတင္းကားႀကီး ဆီမွသာ ရဖူး၏။တုတ္ထိုးခ်ိဳခ်ဥ္ မ်ားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္သည္။သူ မစားဘဲ သိမ္းထားခဲ့သည္။ဒါသည္ သူ႕ကို ပထမဆုံး ဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့သူထံမွ ရခဲ့သည္မို႔။
ေနာက္6လ အၾကာ ထိုသူ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။
သူႏွင့္ အတူ တေယာအိုးႀကီး တစ္လက္လည္း ပါလာသည္။
သူက ကိုးေနာင္ကို ၿခံထဲက ဒန္းေပၚ ထိုင္ ခ်ေစၿပီး
သူ တေယာထိုးတာကို ၾကည့္ခိုင္းသည္။ညင္သာသိမ္ေမြ႕ေသာ ဂီတသံသည္ ကိုးေနာင္ကို ေထြးေပြ႕သည္။
"မင္း တေယာထိုး သင္ခ်င္လား"
ကိုးေနာင္က အေဝးကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနရာမွ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။သူလည္း တေယာထိုးတတ္ခ်င္သည္။ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ တေယာသံကို ႏွစ္သက္သည္။အကယ္၍ သူသာ တေယာထိုးတတ္ရင္ ေက်ာင္းမွာ အပယ္ခံဘဝက လြတ္မ်ား လြတ္ေလမလား။
ထိုသူက တေယာကို ပုခုံးေပၚ တင္လိုက္သည္။လည္ကို ေစာင္းကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ညီညာေသသပ္စြာ တေယာကို ထိုးဟန္က ၾကည့္ရသူကို ရင္သပ္ရႉေမာေစ၏။
"ျမနႏၵာ . . ေရ ညွို႔ ညွို႔ ရိပ္ကာ သန္းေတာ့ရယ္ ေ႐ႊမန္းေတာင္ရိပ္ တူတူ ခိုမယ္ ပ်ိဳပ်ိဳေမရယ္. . ."
ထိုသူသည္ အဆိုလည္း ေကာင္း၏။ျမဴးေသာ သီခ်င္းကို ပိုျမဴးေအာင္၊လြမ္းေသာ သီခ်င္းကို ပို လြမ္းေအာင္ သူ႕ ဆိုတတ္သည္။
ထိုသူက တေယာကို ကိုးေနာင္ ပုခုံးေပၚတင္ေပးသည္။ကိုးေနာင္ လက္ကို ဆြဲယူကာ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ပထမ အခ်ိဳးမက်ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း သိမ္ေမြ႕စြာ ကိုးေနာင္ တီးတတ္သြားသည္။စိမ္းညွို႔ညွို႔ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းမ်ားက ႏွစ္လိုမႈေၾကာင့္ ၿပဳံးရိပ္သန္းလာသည္။
"Wowwww . . . မင္းက အတတ္ ျမန္သားပဲ. . .ေတာ္တယ္"
ေတာ္တယ္. . .။တစ္ဆိတ္ သူ႕ကို ေတာ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာလား။သူ႕ကို ခ်ီးက်ဴးတာလား။
"မင္းႀကီးလာရင္ တေယာ ပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္ေလာက္တယ္ . . . စင္ေပၚမွာ မင္းက လွလွပပ တေယာထိုး စင္ေအာက္မွာ မင္း ပရိသတ္ေတြ တဖြဲဖြဲ . . . မင္း ပရိတ္သတ္ေတြထဲ ဦး လက္ခုပ္သံ က အက်ယ္ဆုံး ျဖစ္မွာပဲ. . .ဦး က အဲ့ဒီခါက် ဒီလို ေအာ္မွာ. . "
ထိုသူက ကိုယ္ကို မတ္လိုက္ကာ လက္ခုပ္အက်ယ္ႀကီး တီးလိုက္ၿပီး "ကိုးေနာင္ ကိုးေနာင္ မိုက္တယ္. . . ဦးက အဲ့လို ေအာ္မွာ မင္းရဲ႕ အမာခံ ပရိတ္သတ္ေပါ့"
ကိုးေနာင္ေပါက္စေလးက အလြန္ပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။ဆိုက္ကိုဗီဇ သူ႕ေသြးထဲ စီးေနေစကာမူ သူ႕ကို ခ်ီးက်ဴးရင္ သူ ေက်နပ္သည္။သူဟာ သြားေသးေသးေလးမ်ား ေပၚသည္ထိ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
"မင္း ၿပဳံးရင္ အရမ္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာကို. . . ေနာက္ခါ မ်ားမ်ားၿပဳံး. . ."
ထိုသူသည္ တျဖည္းျဖည္း ေနာင္ဘုန္းသိုက္ေနရာကို ဝင္ ယူလာသည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရကာ ေစာင့္စားတတ္ေသာ ကိုးေနာင္ေလးသည္ ထိုသူ သေဘၤာဆင္းလာမယ့္ အခ်ိန္ေရာပါ ေရတြက္လာတတ္ခဲ့သည္။သူက အလိုလိုက္သည္။သူနဲ႕ ေနရင္ သိပ္ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းသည္။
ကိုးေနာင္ေလးသည္ ျမန္မာစာ မတတ္ခဲ့။သူ ဟာ ျမန္မာေျမမွာ ေမြးတာ မဟုတ္၍ ျမန္မာစာဟာ သူ႕တြက္ သိပ္ခက္ခဲသည္။အခ်ိန္နည္းနည္း ေနထိုင္တာၾကာ၍ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ဆိုတတ္လာပါေစဦး အေရးအဖတ္ကို သူ မတတ္။စာေမးပြဲေျဖတိုင္း ျမန္မာစာက်ေသာ္လည္း ျမန္မာနိုင္ငံပညာေရးအရ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္းေတာ့ ပုံမွန္ေအာင္သည္။
ထိုသူသည္ ကိုးေနာင္ကို ပထမဆုံး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျမန္မာစာ သင္ေပးခဲ့သူ။
"ေဇာ္က က ေနသည္ ခါးေကာ့ထားပါ
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ေတာ္ေတာ္ ေမာသလား . . .ေတာ္ေတာ္ေမာသလား"
ထိုသူ သံေနသံထား႐ြတ္ျပေသာ အသံက ကိုးေနာင္ေပါက္စ နားထဲ တဝဲလည္လည္။
ဒါ့ျပင္ ကိုးေနာင္က ျပင္သစ္ေသြးပါမွန္းသိေသာအခါ ထိုသူက ျပင္သစ္စာအုပ္ေတြ ဝယ္ခ်လာျပန္သည္။
"ထင္ေတာ့ထင္ပါတယ္ မင္း ႐ုပ္ကေလးက ကျပားျဖစ္မယ္မွန္း. . .ဦးက ျပင္သစ္စကား တတ္တယ္ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ထမင္းစား ေရေသာက္ပဲ. . .ဂ်ပန္ English နဲ႕ ရွမ္း စကားေတာ့ အရမ္းကြၽမ္းတာ"
"ရွမ္း?"
ကိုးေနာင္က မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ၿပီး ေမးသည္။အစိမ္းေရာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားက ရိုးသားျဖဴစင္စြာ တည္ရွိသည္။
"ရွမ္း လူမ်ိဳးရဲ႕ ဘာသာစကား. . ."
"ဦးက . . .ရွမ္း လား"
"အင္း ဟုတ္တယ္ ဦးက ရွမ္း . . .လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္တစ္ခု ေျပာရမလား"
ကိုးေနာင္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြက ဝင္းလဲ့သြားသည္။သူက ထိုသို႔ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ေတြကို သိပ္စပ္စုသည္။
ထိုသူက ကိုးေနာင္ နား နား ကပ္ကာ
"ဦးက ေစာ္ဘြားမ်ိဳး. . .ဦး အေဖက ေစာ္ဘြားႀကီး ေစာ္ဘြားဆိုတာ ဘာလဲ သိတယ္မလား"
ကိုးေနာင္က ေခါင္းေသးေသးလုံးလုံးေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါ ၿငိမ့္ျပသည္။
ထိုသူက ေခတ္ပညာတတ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ဒါ့ျပင္ သူ မသိတာ ဘာမွ မရွိ။ကေလးပုံျပင္ေတြကိုေတာင္ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ မရိုးေအာင္ ေျပာျပနိုင္သည္။ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကို ဖမ္းစားနိုင္သည္။
ကိုးေနာင္ေပါက္စသည္ ထိုသူကို အေဖအရင္းသာ ျဖစ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္။
ထိုသူသည္ ကူရာမဲ့တဲ့ ကိုးေနာင္တြက္ အလင္းေရာင္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ပထမဆုံးဆိုေသာ အရာမ်ားကို ထိုသူႏွင့္ အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။
ကိုးေနာင္ကို ပထမဆုံး ကလ်ာမြန္လက္က ကယ္တင္ေပးခဲ့သူ။
ကိုးေနာင္ကို ပထမဆုံး ၿပဳံးတတ္ေအာင္ သင္ေပးသူ။
ကိုးေနာင္ ပထမဆုံး တေယာထိုး သင္ေပးခဲ့သူ။
ပထမဆုံး ရက္စက္ ယုတ္မာစြာနဲ႕ မုဒိန္းက်င့္ခဲ့သူ။
ေႁမြေပြးလို အၿပဳံးႏွင့္သူသည္ ကေလး ေလး တစ္ေယာက္ကို လွလွပပေလး လွည့္စားသြားသည္။ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးသြားသည္။
ပ်က္စီးသြားတာ ကိုးေနာင္ ခႏၶာကိုယ္တင္မဟုတ္။
သူ႕ရဲ႕ ယုံၾကည္အားကိုးမႈေတြ၊ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားလုံး အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ။ကိုးေနာင္ရဲ႕ ႏွလုံးသားသည္ ဗလာႀကီး ျဖစ္သြားသည္။အားလုံးကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္သည္။
ထိုသူ သည္ ကိုးေနာင္ကို ပထမဆုံး ယုတ္မာခဲ့သည္။
ဒုတိယသည္ စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္ မင္းစည္သူ ျဖစ္သည္။ေဒါက္တာ မင္းစည္သူက ကလ်ာမြန္ကို ကုေပးေနေသာ သူ။တစ္ပတ္တစ္ခါအိမ္ကို အၿမဲတမ္းလာ၏။ေဒါက္တာမင္းစည္သူသည္ သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ မေကာင္းမႈဟူသမွ် မလုပ္ဟု ထိန္းခ်ဴပ္ထားေသာ တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ လူေပါင္းမွားေတာ့ သူလည္း ေခြးသာ ျဖစ္ေလသည္။
တတိယတစ္ေယာက္သည္ကား ထူးျခားေသာ ဝိေသသလကၡဏာဟူ၍ သူ႕လက္ဖ်ံတစ္ေလွ်ာက္ ထိုးထားေသာ အနက္ေရာင္ နဂါးတက္တူးတစ္ခု။ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ယာကူဇာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ယာကူဇာ မျဖစ္ခင္ သေဘၤာလိုက္ဖူးသည္။ထပ္ၿပီး တိက်စြာဆိုရင္ နဂါးနက္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ မာခိရွို၏ သားႀကီး ကိုမိုခ်ိတာဝါရွို ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္သည္ ကိုးေနာင္ ပထမဆုံး ရက္စက္စြာ သတ္ခဲ့သည့္ ဝဏၰေမာင္ ျဖစ္ေလသည္။
အသက္ 11ႏွစ္ ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ သူ မစားနိုင္ မအိပ္နိုင္ ႐ူးသြပ္သြားသလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ထိုင္လို႔မရ ပက္လက္လွဲအိပ္လို႔မရ ေဝဒနာသည္ 11ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးႏွင့္မမွ်။ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ေဆး႐ုံအျပင္ခုံမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ထိုင္ေနသည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေနာင္ဘုန္းသိုက္ဆီ လွမ္းလာၿပီး စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ ေပးလိုက္ေၾကာင္း ကိုးေနာင္ ျမင္ရ၏။အမႈကို တရားမစြဲပါရန္ ေက်ေအးစာ ျဖစ္သည္။
ေနာင္ဘုန္းသိုက္က ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္သည္။ကိုးေနာင္ ရင္ထဲ ေဒါသမီးေတြ ေလာင္ၿမိဳက္လာသည္။အခန္းထဲ လူေသေကာင္လို ဝင္လာတဲ့
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ကို ေကာ္ဖီခြက္နဲ႕ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ခြမ္းကနဲ ျမည္သံ က်ယ္ေလာင္စြာ။လြင့္စင္လာတဲ့ ေကာ္ဖီရည္ေတြ။
"သတ္ေပး . . . သတ္ေပးလို႔ အဲ့ေကာင္ေတြ အကုန္လုံးကို သတ္ေပးလို႔ . . . အေဖ အေဖ !!"
ေနာင္ဘုန္းသိုက္ က ေခါင္းရမ္းျပသည္။ရန္သူသည္ သူတို႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အင္အားႀကီးသည္။ကုတင္ေပၚမွာ လူးလြန့္ေနတဲ့ ကိုးေနာင္ကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး
"ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္. . ."
"အား . . . အေဖ့ကို မုန္းတယ္. . . ဖယ္ . . .ငါ့မွာ မင္းလို အေဖ မရွိဘူး. . ."
ဉာဏ္ကိုးေနာင္ က အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ေျခေထာက္ေတြ ယမ္းခါေနတာေၾကာင့္ တင္ပါးက ဒဏ္ရာက စုတ္ၿဖဲသလို ျဖစ္ကာ ေသြးေတြ စီးက်လာသည္။
ဆရာဝန္ ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပးလာတာ ျမင္ရသည္။ကိုးေနာင္ ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ၾကၿပီး ဘာလုပ္လိုက္လဲ မသိ။ကိုးေနာင္က ၿငိမ္က်သြားသည္။သို႔ေသာ္ ႏႈတ္က စာတစ္ေၾကာင္း ကိုပဲ ထပ္လဲလဲ ေျပာေနသည္။
"ငါကိုယ္တိုင္ သူတို႔ အကုန္လုံးကို သတ္မယ္ . . .သတ္ပစ္မွာ "
ဉာဏ္ကိုးေနာင္သည္ လက္ေကာက္ဝတ္ေပၚ ဓားတင္ကာ သတ္ေသရန္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံစည္ခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔ေလးေယာက္ေၾကာင့္ အားတင္းခဲ့သည္။သူတို႔ ကို ျပန္မသတ္ဘဲ သူ မေသရ။
သုံးေယာက္ကို သူ သတ္နိုင္ခဲ့သည္။ထိုသူကို ကိုးေနာင္ ေျမလွန္ရွာေတာင္ မေတြ႕ခဲ့။
သူတို႔ သားအဖ၏ ဂယက္ကို အျပင္မွ လူတစ္ေယာက္က ၿပဳံးကာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ထိုသူတြင္ ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း ရွိသည္။ထိုႏႈတ္ခမ္းသည္ စီးကရက္ေသာက္တာ မ်ား၍ ခပ္ညိုညို။
အရပ္ျမင့္ၿပီး အသားျဖဴသည္။ေခ်ာသည္။ခန့္သည္။ရွမ္း ေစာ္ဘြားမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ ဂုဏ္သေရႀကီးျမတ္သည္။ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ pedophile။
ထိုသူ နာမည္ကား စဝ္. . . . ။
[A/N pedophile = ကေလးငယ္ေတြအေပၚ လိင္စိတ္ရွိသူ
အပိုင္း 14မွာပါတဲ့ ခမ္းေနာ့ဝ္က ကိုးေနာင္ အလုပ္ခန္းထဲ ဝင္ေမႊရွာတုံးက စာအုပ္တစ္အုပ္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္ အဲ့စာအုပ္မွာ အဲ့လူ ပုံ ပါ ပါတယ္ ဒါမဲ့ ၿဖဲထားတာေလ. . . ပုံရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ Saiလို႔ လက္မွတ္ထိုးထားပါေၾကာင္း ကိုယ္ ေရးထားပါတယ္ ၊ အမွန္က အဲ့လက္မွတ္က Sao (စဝ္)လို႔ ထိုးထားတာပါ. . .ဖတ္တဲ့ ခမ္းေနာ့ဝ္က Saiလို႔ မွားဖတ္တာပါ . . .
ခမ္းေနာ့ဝ္က အၿမဲတမ္း လွ်ပ္ျပာ လွ်ပ္ျပာ လုပ္တတ္ပါတယ္
မမွတ္မိ 14ကို ျပန္ ဒိုး ပါ ]
++++
"ရွင္ေမာ္ "
"ဘာလဲ"
မာန္ေသြးေရာင္က ထမင္းခူးေနရာမွ ေခၚလိုက္သည္။
"ကိုခမ္းေနာ့ဝ္ အေဖ က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မလား"
"မသိဘူးေလ ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ့ ဘာလို႔လဲ"
"ဘာမွ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး . . . ေမာင့္ ဝတၳဳ စာအုပ္ကို ႐ုပ္ရွင္ျပန္ရိုက္ခ်င္လို႔ ကိုခမ္းေနာ့ဝ္ အစ္ကိုခမ္းေသာ့ဝ္က ကမ္းလွမ္းထားတာ"
"Wow တကယ္လား. . .ေအာင္ျမင္ေနတာ မထင္ထားဘူး မင္းဝတၳဳကို ျပန္ရိုက္တဲ့ ေကာင္က ရွိေသးတယ္"
မာန္ေသြးေရာင္ က မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္သည္။
" . . ."
"စတာပါကြာ မင္းကလည္း. . . အဲ့တာနဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိစၥက ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
မင္းရွင္ေမာ္က အျမန္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္သည္။တစ္ဆက္တည္း ထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
မင္းရွင္ေမာ္သည္ ေ႐ႊဘုံစံဘုရင္ဘဝမွ ထီးနန္းစြန႔္လာတာမို႔ အိမ္မႈကိစၥ ဘာဆို ဘာမွ မလုပ္ေပ။လုပ္လည္း မလုပ္တတ္။ငါးကို ဆပ္ျပာနဲ႕ ေဆးၿပီး ထမင္းကို ေရမထည့္ဘဲ ခ်က္သည့္ သူ။
သူ လုပ္တတ္တာဆို ဟိုသြားလိုက္ ဒီသြားလိုက္ လက္လ်ား လက္လ်ားပဲ လုပ္တတ္သည္။
"ဒီတိုင္း ေတြးမိရင္း သတိရသြားလို႔ . . . ၿပီး ကိုခမ္းေသာ့ဝ္က ေမာင့္ကို ေတာင္ႀကီးလာဖို႔ ဖိတ္ထားေသးတယ္ ရွင္ေမာ္အားရင္ မိသားစုလိုက္ ရွမ္းျပည္တက္ရေအာင္"
မာန္ေသြးေရာင္က လက္ေဆးေရ ကမ္းလိုက္သည္။
မင္းရွင္ေမာ္က လက္ေဆးၿပီး ခါပစ္လိုက္သည္။
"အာ ရွင္ေမာ္ လက္သုတ္ပုဝါနဲ႕ သုတ္ေလ ခါပစ္ရင္ ေဘးကို စင္တယ္ . . . ေမာင္ ဘယ္ႏွခါ ေျပာေျပာ နားမေထာင္ဘူး"
မင္းရွင္ေမာ္ ေရခါလိုက္ရင္ ေရက ၾကမ္းေပၚက်သည္။မာန္ေသြးေရာင္ ပဲ ျပန္ ျပန္ သုတ္ရသည္။
"ဘာလဲ ေရေလးခါတာ ကမၻာပ်က္သြားတာ က်လိဳ႕"
"ဟာဗ်ာ မခါနဲ႕ဆို မခါနဲ႕. . ."
"က်စ္ . . . ဒါေလး ခါ တာ ဘာျဖစ္လဲကြာ"
"ေပတယ္လို႔ . . . ႀကီးျမတ္လွတဲ့ မင္းရွင္ေမာ္က ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား"
မာန္ေသြးေရာင္က မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကို ခပ္ဆဆ ပင့္ကာ အနည္းငယ္ ေလသံမာမာ ေျပာစဥ္ မင္းရွင္ေမာ္ က ဟက္ကနဲ ရယ္သည္။
"မင္းကို ငါ့ကို လာ ခနဲ႕ ေနတာလား . . . ေတာ္ၿပီ မစားဘူးကြာ "
မင္းရွင္ေမာ္က ပန္းကန္ကို တြန္းလိုက္ကာ ထမင္းဝိုင္းကေန ထသြားသည္။
ေနာက္ေန႕ မနက္ ရွင္မာန္ အိပ္ရာ နိုးလာေသာအခါ ဘယ္သူမွ မေတြ႕။တစီစီ တညံညံ သူ႕အေဖ အသံေတြ မၾကား။ညေနက်ရင္ ကထိန္ပြဲအတြက္ စစ္ကိုင္းသြားေတာ့မွာမို႔လို႔ အထုပ္အပိုးမ်ားက စီရရီ။ထမင္းစားပြဲေပၚ အမဲသားေၾကာ္တစ္ခြက္သာ ေတြ႕သည္။
ရွင္မာန္ စိတ္ညစ္သြားသည္။
"ကိုကိုတို႔ အိမ္ေတာ့ မေျခအေနမေကာင္းဘူး ဖလားဝါးရယ္ . . . ေျမာက္နဲ႕ ေတာင္ စစ္ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဝုတ္ ဝုတ္"
မင္းရွင္ေမာ္သည္ အမဲသား ဘယ္ေတာ့မွ မစားေပ။ေယာင္ယမ္းကာ စားမိရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းေထြးကာ အန္ပစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ မင္းရွင္ေမာ္ ႏွင့္ မာန္ေသြးေရာင္ စစ္ျဖစ္လွ်င္ မာန္ေသြးေရာင္သည္ အမဲသားခ်က္ ၿပီး ခြက္ကို ထမင္းစားပြဲေပၚ ျပဴးျပဴးႀကီး မျမင္ ျမင္ေအာင္ တင္ထားတတ္သည္။
ဆန႔္က်င္စြာႏွင့္ စားပြဲေပၚ ပုဇြန္ ငါးေပါင္း ငါးခ်က္ ငါးေၾကာ္ ငါးကင္ ငါးေျခာက္ ငါးပိ ပင္လယ္စာ
စသည့္ ေရေအာက္က အရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနလွ်င္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အင္မတန္ ခ်စ္ၾကည္ႏူး တစ္တီတူးတဲ့ေန႕ ျဖစ္သည္။မင္းရွင္ေမာ္က
အဲ့တာေတြ တအား ႀကိဳက္ေလ၏။
အင္မတိ အင္မတန္မွ ခ်စ္ၾကည္ႏူး ခ်စ္စိတ္မႊန္ေနတဲ့ေန႕ ဆိုရင္ေတာ့ မာန္ေသြးေရာင္ကိုယ္တိုင္ ျမစ္ေခ်ာင္းထဲ ငါးဆင္းဖမ္းကာ ခ်က္ေကြၽးတတ္သည္။သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ အလြန္ကို ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ ရွားရွားပါးပါး။
မင္းရွင္ေမာ္က အိမ္အေပၚကေန ဆင္းလာေလသည္။
စားပြဲေပၚက အမဲသားဟင္းခြက္ကို ျမင္စဥ္ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့လိုက္သည္။မ်က္လုံးကို ေဝ့ကာ ရွာလိုက္စဥ္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႕
ငနဲကို မေတြ႕။
"ရွင္မာန္ ဟိုတစ္ေယာက္ေကာ"
"အမ္"
"က်စ္ မင့္ အေဖကို ေျပာတာ"
ရွင္မာန္က ႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္ၿပီး
"သိဘူးေလ ၿခံထဲ ဆင္းထိုင္ေနတာ ေနမွာေပါ့"
ရွင္မာန္ အဆို မွန္၏။ၿခံထဲက တမာပင္ေအာက္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ မီးလႈံေနေသာ မာန္ေသြးေရာင္ကို ေတြ႕ရသည္။သိုးေမႊးဦးထုပ္ကို နားဖုံးတဲ့ထိ စြပ္ကာ လက္အိတ္စြပ္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ ကို စုလ်က္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားသည္။ဦးထုပ္ေအာက္က ဆင္စြယ္ေရာင္ ဆံပင္လိမ္လိမ္မ်ားက ကပိုကရို တည္ရွိ၏။
မာန္ေသြးေရာင္ နဲ႕ ပက္သတ္၍ ထူးျခားေသာ ဝိေသသ သုံးခု ရွိ၏။ပထမ သူ႕ဆံပင္သည္ ေမြးရာပါ ဆင္စြယ္ေရာင္ ျဖစ္ၿပီး လိမ္ေကာက္ေနသည္။သို႔ေသာ္
ဘိုျဖဴနဲ႕တူတယ္ ဆိုၿပီး ထိုဆံပင္ကို အၿမဲ အနက္ေျပာင္းဆိုးတတ္သည္။ခဏပဲ ခံ၏။ဆင္စြယ္ေရာင္ ျပန္ ျဖစ္သြားျပန္သည္။
ဒုတိယက အလိုလိုေနေတာင္ ၿပဳံးေယာင္သန္းေသာ ပန္ုးႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား။သိပ္လွသည္။အေျပာခ်ိဳသလို အၿပဳံးလည္း ခ်ိဳ၏။
တတိယက ဟင္းခ်က္ေကာင္းသည္။ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ မင္းရွင္ေမာ္မွာ မာန္ေသြးေရာင္မွ မာန္ေသြးေရာင္ ျဖစ္သြားသည္။မာန္ေသြးေရာင္ လက္ရာမွ မဟုတ္ရင္ ထမင္းကို ၿမိဳမက်။
ၿခံထဲမွာ စူပုတ္ပုတ္နဲ႕ ထိုင္ေနေသာ မာန္ေသြးေရာင္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ နံနက္စာ မစားရေသးမွန္း သိသာ၏။
မင္းရွင္ေမာ္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေမႊလိုက္ေသာအခါ ထမင္းေၾကာ္ပူပူေတြ ေတြ႕သည္။ထမင္းေၾကာ္ကို ပန္းကန္ထဲ ခူးခပ္ၿပီးေနာက္ စားပြဲေပၚက ႐ြဲ႕ေၾကာ္ထားတဲ့ အမဲသားကို တင္ေပးလိုက္သည္။
"ရွင္မာန္ ဒါ ဟိုေခြးကို သြားေကြၽးခ်ည္"
"အာ ဒယ္ဒီကလည္း ဖလားဝါးက အမဲသားမွ မစားတာ . . ."
"ဟ့ ငါေျပာတာ မင္းေခြးကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး တမာပင္ေအာင္ ထိုင္ေနတဲ့ ငါ့ေခြးကို ေျပာတာ . . . ငါ့ရဲ႕ ဆင္စြယ္ေရာင္ပါပီေလးကို နံနက္စာ ထမင္းသြားေကြၽးလိုက္ဦး"
ရွင္မာန္က ရႈံတြသြားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္
ဆက္ေကာ့လက္ေကာ့ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာကာ မာန္ေသြးေရာင္ကို ထမင္းေၾကာ္ သြားေပးသည္။
"သုံးဆယ့္တစ္ဘုံလုံးမွာ သူ႕ေယာက္်ားပဲ ဗိုက္ပါတာက်လိဳ႕ . . ငါလည္း နံနက္စာ မစားရေသးပါဘူး . . .ဖလားဝါးရယ္ အတြဲေတြမ်ား ေကာင္းကို မေကာင္းဘူး"
ရွင္မာန္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေ႐ြ႐ြတ္လိုက္စဥ္ ဟက္စကီမမက ရွင္မာန္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္လာသည္။
မာန္ေသြးေရာင္ က ထမင္းစားေနသည္။မီးရွိန္ဟပ္ေန၍ ႏုေထြးေသာ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္က ေဆာင္းျမဴေအာက္ဝယ္ နီေစြးစြာ။တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ မင္းရွင္ေမာ္ကို မသိမသာ လွမ္းၾကည့္ေသးသည္။ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံး ဟြန႔္ကနဲ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၾကသည္။
ဘယ္လို ေယာက္်ားကို လင္ေတာ္မိသည္မသိ။လက္ေပါက္ကပ္ကာ ေျပာရဆိုရ ခက္သည္။
"ရွင္မာန္"
"ေျပာပါ"
"အဲ့ေခြးေကာင္ကို ေျပာလိုက္ . . . မဝေသးရင္ အိမ္ထဲ လာစားလို႔ "
"ဒယ္ဒီ ေျပာပါလား"
"ဟာကြာ ငါ အဲ့ေခြးေကာင္နဲ႕ စကားမေျပာခ်င္ဘူး ေျပာလိုက္ မုန႔္ဖိုး ေပးမယ္"
မာန္ေသြးေရာင္ က အိမ္ထဲ ဝင္လာကာ မင္းရွင္ေမာ္ကို ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္သည္။ၿပီး ၾကည့္ရင္းပင္ အနားတိုးလာကာ ႐ုတ္ခ်ည္း မင္းရွင္ေမာ္ႏႈတ္ခမ္းကို မြတ္သပ္စြာ နမ္းသည္။
မင္းရွင္ေမာ္က မာန္ေသြးေရာင္ကို တြန္းလိုက္သည္။
"ကိုယ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတာဆို"
ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ႐ုံ ေျပာကာ တစ္ဆက္တည္း ပိုမို ပူးကပ္သြားေအာင္ ခါးကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။
"ရန္မျဖစ္ဘဲ ေနရေအာင္ေနာ္ ကိုယ့္ေကာက္ေကာက္ေလး "
"ေမာင့္ကို ေကာက္ေကာက္လို႔ မေခၚပါနဲ႕ဆိုဗ်ာ"
မာန္ေသြးေရာင္သည္ ႏြဲ႕ဆိုး မဟားတရားဆိုးတတ္ေသာ အက်င့္ရွိ၍ မင္းရွင္ေမာ္က ဆရာႀကီး မတရား လုပ္တတ္သည္။ဤတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သတ္ၾကေတာ့သည္။သို႔ေသာ္ ရန္ျဖစ္တဲ့ အတြဲ ပိုၿမဲ သလား မသိ။
ရွင္မာန္က ဖလားဝါးမ်က္လုံးကို လက္နဲ႕ ကာလိုက္သည္။
"ကေလးေတြ မၾကည့္နဲ႕"
++++
"ကိုးေနာင္ "
"ကိုးေနာင္"
"ကိုးေနာင္ !! "
"ေဖ ိုး မ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ . . . ခ်ီးပါေနတာ ဒီတစ္သက္ၿပီးဦးမလား ဘယ္ေလးအေသခၤ်ကတည္းက ေအာင့္ထားတာလဲ မသိ"
"ခဏ . . .အာ့"
"သြားခါနီး လာခါနီးဆို ခ်ီး ပါခ်င္ရတာနဲ႕ ဗိုက္ဆာေနရတာနဲ႕ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ မင္းေစာက္လုပ္ေတြ ခ်ည္းပဲ. . "
ခမ္းေနာ့ဝ္ အသံက နဂိုတည္းက က်ယ္ေလရာ ေအာ္ေသာအခါ တစ္အိမ္လုံး ဟိန္းေလသည္။
"ဟူး ခ်ီးပါခ်င္တာ ကိုယ္ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ. . . ဟ့ရွ္. . ."
"ေတာ္ ျမန္ျမန္ ပါကြာ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ထပ္ၾကာရင္ အဲ့တစ္ေနတဲ့ အီးကို ငါ လာဆြဲထုတ္မယ္"
ခမ္းေနာ့ဝ္က အိမ္သာေရွ႕မွာ ေအာ္ဟစ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ အခန္းေရွ႕မွာ အရိပ္ေသးေသးေလး တစ္ခုကို ျမင္လိုက္သည္။
"ကိုးႏြယ္! အဲ့တာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ. . ."
ကိုးႏြယ္ ကိုယ္ေလး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္။ခမ္းေနာ့ဝ္ကို မ်က္လုံးျပဴးဝိုင္းဝိုင္းမ်ားႏွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။အမယ္ သူ လန႔္ သြားပါတယ္ေပါ့။
"ဦးထုပ္ ရွာေနတာ"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ မင္းတို႔ကို ေျပာပါတယ္ . . . မေန႕ကတည္းက လုပ္စရာရွိတာ ရွာစရာရွိတာ အကုန္ရွာထား အသင့္လုပ္ထားလို႔ . . .သြားခါနီး လာခါနီးမွ ဟိုရွာ ဒီရွာ ၊ ဟိုပါခ်င္ ဒီပါခ်င္ မလုပ္နဲ႕လို႔ . . . အေဖေကာ သားေကာ ႏွစ္ေယာက္လုံး ရိုက္ခ်င္စရာေတြ. . ."
ခမ္းေနာ့ဝ္က မ်က္မွန္ကို လက္ခလယ္နဲ႕ ပင့္ကာ စက္ေသနတ္ပစ္သလို ဆူေတာ့သည္။
"ဦးထုပ္က သူ႕ဘာသာသူ ေပ်ာက္သြားတာ . . . သား သိဝူး သိဝူး. . ."
"အႏြယ္ ! နင့္ေမာင္ ဦးထုပ္ကို ရွာေပးလိုက္! ကိုးႏြယ္ ဘယ္ဦးထုပ္ကို ရွာေနတာလဲ. . ."
ကိုးႏြယ္က ခပ္တိုးတိုးေလးႏွင့္
"ခရစၥမတ္ ဦးထုပ္. . ."
"အာ . . . အဲ့ခရစၥမတ္ဦးထုပ္ႀကီးလား . . .အဲ့တာႀကီးက ေပပြစုတ္ျပတ္ေနတာ အျပင္သြားမဲ့ဟာကို အျခားေကာင္းၿပီး လွတဲ့ ဦးထုပ္ေျပာင္းယူခဲ့"
ကိုးႏြယ္က တစ္ခုဆို တစ္ခု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သေဘာက်တတ္သည္။တစ္နည္းအားျဖင့္အစြဲအလမ္းႀကီးသည္။ကိုးေနာင္ ရိုက္လိုက္၍ က်ိဳးသြားေသာ သူ တပ္ေနက် မ်က္မွန္မည္း ေသးေသးေလး ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ခမ္းေနာ့ဝ္ ေဆး႐ုံနားက
ေလေဘးဆိုင္ထဲက တိုး ဝယ္လာေသာ ခရစၥမတ္ဦးထုပ္ႀကီးက သူ႕ရဲ႕ မေဟသီေလး ျဖစ္လာ၏။
"ရဝူး ယူမွာပဲ သားက အဲ့တာပဲ ႀကိဳက္တာ. . . အဲ့ဦးထုပ္က ေဟာ့ဝပ္ေက်ာင္းကေန လက္ေဆာင္ရထားတာ. . .ေမွာ္သေကၤတ . . . ဟယ္ရီေပၚတာနဲ႕ သားဆီမွာပဲ ဒီလို ဦးထုပ္မ်ိဳးရွိတာ က်န္တဲ့သူ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ မရွိဘူး"
ခမ္းေနာ့ဝ္က စိတ္ေလဟန္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။
"ငါ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ ထဲမွာ အဲ့တာေတြ ပါတယ္ . . . ကိုးႏြယ္ကို ဟယ္ရီေပၚတာကား ဘယ္သူျပလိုက္တာလဲ"
"ေဖႀကီး . . . ျပတာ"
ဟယ္ရီေပၚတာကို စ ဆုံး မရပ္မနား ဆက္တိုက္ၾကည့္လိုက္ကတည္းက ခမ္းေနာ့ဝ္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာသားေလး ေမွာ္႐ူး ႐ူးသြားရွာသည္။တံျမက္စည္းကို ခြစီးၿပီး ဒုတိယထပ္ေပၚက ခုန္ခ်ရာ ေအာက္မွ ကိုးေနာင္က ျမင္၍ ေစြ႕ကနဲ ဖမ္းမိလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ၿပီး တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဟို ယမ္း သည္ယမ္း၊ပါးစပ္က လူနားမလည္တာေတြ ေျပာ။
မနိုင္ မနိုင္။ဒီသားကို သူ မနိုင္။သူ႕ ေဖႀကီးပဲ နိုင္သည္။ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ အသံဝင္မတတ္ ဆူလိုက္ ေငါက္လိုက္ရတာ ဒင္းတို႔က ဟီလာတိုက္မပ်က္။
ေဒၚနန္းႏြယ္က ေျပာေသးသည္။
"ေဖ ဆူေနတာ ခ်စ္စရာေလး" တဲ့။
ကိုးေနာင္က် မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္တာနဲ႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး အလံျဖဴျပၿပီးသား။
ဝမ္းသာတယ္။
"ကိုးကိုး နင့္ ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္ကို ႏွိုက္လိုက္"
ကိုးႏြယ္ က ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္ကို ႏွိုက္လိုက္ရာ ရွာေနတဲ့ ဦးထုပ္ႀကီး ထြက္လာသည္။
"ကိုယ့္သာဘာ ထည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေမ့"
ထိုစဥ္ ကိုးေနာင္က အိမ္သာ တံခါးဝကေန ေခါင္းေလးျပဴထြက္လာ၏။
"ဟိုေလ ကိုယ္ ကိုယ္ . . ."
"ဘာတုံး ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း "
"ကိုယ့္ခ်ီးကေလ တစ္ေနတာ. . . ခမ္းေနာ့ဝ္ ပဲ ခဏက ဆြဲထုတ္ေပးမယ္ဆို လာခဲ့ ထုတ္ေပး. . ."
"ဉာဏ္ကိုးေနာင္ ! ! ! "
စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ စိတ္တိုလြန္းလို႔ အေငြ႕ပ်ံသြားခ်င္မိသည္။ဒီေယာက္်ားကို ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။သြားခါနီး လာခါနီးဆို အၿမဲ ျပႆနာရွာသည္။
"ပါမရရင္ ဖင္ထဲညွစ္ထား စစ္ကိုင္းေရာက္မွ ျပန္ ပါ. . . အိမ္သာထဲက ထြက္ခဲ့ေတာ့"
ထိုသို႔ ဂယက္တစ္သိန္းတစ္ေသာင္းတစ္ေထာင္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးကာမွ ကားေပၚတက္လာနိုင္ခဲ့သည္။
"ကိုးေနာင္ ငါတို႔ အထုပ္ ႏွစ္ထုပ္"
"ပါတယ္"
"ကေလးေတြ အထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ "
"ပါတယ္"
"အိမ္တတိယထပ္ ေသာ့ခတ္ မခတ္"
"ခတ္"
"ဒုတိယထပ္ အခန္းအကုန္ ေသာ့ခတ္ မခတ္"
"ခတ္"
"ေအာက္ဆုံးထပ္ေကာ"
"လုပ္ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ ကိုယ္ အကုန္ လုပ္ၿပီးၿပီ "
ဉာဏ္ကိုးေနာင္သည္ အလြန္ေစ့စပ္ေသခ်ာေသာသူ ျဖစ္၏။သူ ဘယ္ေလာက္ေစ့စပ္သလဲဆို Lotus killer ကို ဘယ္ရဲမွ မဖမ္းနိုင္ခဲ့တာ သက္ေသပင္။
တတိယထပ္က လွ်ို႔ဝွက္အေလာင္းခန္းႀကီးသည္ ေရခဲတိုက္မွာ ထားတဲ့ အပူခ်ိန္ လိုအပ္သည္။ထိုေၾကာင့္ ကိုးေနာင္သည္ အျပင္သို႔ ညအိပ္ခရီး ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေပ။သို႔ေသာ္ သူ႕ေဒါက္တာက သြားခ်င္သပ ဆိုေတာ့လည္း ကိုးေနာင္က အခန္းထဲက အရႈပ္ထုပ္ေတြ အကုန္ ရွင္းရသည္။အေလာင္းေတြ အကုန္ အစေဖ်ာက္ရသည္။
တတိယ ထပ္ က လွ်ို႔ဝွက္ခန္းသည္ ကိုးေနာင္ ကိုယ္တိုင္ ဒီဇိုင္းဆြဲထားတာ ျဖစ္သည္။
သူ႕အခန္း အေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ပထမဦးစြာ ဘာမွ မရွိေသာ ေလးေထာင့္
သ႑န္ ေျဗာင္ဟင္းလင္းျပင္ ေဟာခန္းမ တစ္ခုကို မ်က္လုံးထဲ ဦးစြာ ျမင္ေယာင္ပါေလ။ၿပီးလွ်င္ ထိုေလးေထာင့္အခန္းႀကီး အျပည့္လုနီးပါး စက္ဝိုင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ပါေလ။ထိုစက္ဝိုင္းထဲမွာ အခန္းေတြ ဖြဲ႕တာ ျဖစ္သည္။အခန္းေတြကို ဝကၤပါ ပုံစံ ဖြဲ႕ထားၿပီး စုစုေပါင္း 6ခန္းရွိသည္။
A/N နားမလည္မွာစိုးလို႔ ပုံဆြဲျပတာ
ကိုယ္တြင္း အဂၤါေတြကို ေဆးစိမ္ၿပီး ထားတဲ့ အခန္းက တစ္ခန္း။
သိမ္းထားတာ ဘာမွ ေတာ့မဟုတ္။မ်က္လုံးထဲ လွတယ္ထင္ရင္ ေဆးစိမ္ၿပီး သိမ္းထားသည္။
အေလာင္းေတြကို သိမ္းထားတဲ့ အခန္းက တစ္ခန္း။အခန္းအပူခ်ိန္က အႏုတ္ေအာက္ ေရာက္သည္။ၿပီး အဲ့အေလာင္းေတြကို ကေလးေဆာ့သလို အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ႏႊာထားသည္။
တစ္ခန္းက လက္နက္ခန္း။ထိုအခန္းထဲ ကိုးေနာင္ တရားမဝင္ ေမွာင္ခိုဝယ္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြ ထား ထားသည္။ေသနတ္ကစ ေနာက္ဆုံး ဓားေပါက္စေလးထိ။မင္းစည္သူ ရဲ႕ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကိုလည္း ေရရွည္ခံေအာင္ ေဆးစိမ္ ပလစ္စတစ္ေလာင္းၿပီး နံရံေပၚမွာ အေသကပ္ထားသည္။
ကိုးေနာင္ စိတ္မထင္တိုင္း ေခါင္းျပတ္ေအာက္မွာ အျခား ေခါင္းမပါတဲ့ dead body တစ္ခုကို ခ်ိတ္စိုက္ထားၿပီး ဓားနဲ႕ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးသည္။
သူ ရက္စက္မွန္းသိသည္။သို႔ေသာ္ သူ မရပ္တန႔္နိုင္။ထိုdead body အပိုင္းပိုင္း စုတ္ျပတ္သြားသည့္ခါ ေနာက္ထပ္ dead body ကို မင္းစည္သူ ေခါင္းျပတ္ႀကီးနဲ႕ ေတ့ကာ ခ်ိတ္စိုက္လိုက္ျပန္သည္။ဒီနည္းနဲ႕ သူ ပူေလာင္သမွ် ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့တာ နန္းႏြယ္ တစ္သက္ပင္ ရွိေတာ့မည္။
အခန္းအားလုံး ရဲ႕ အလယ္က ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း ျဖစ္သည္။လွ်ို႔ဝွက္ခန္းသာမက တစ္အိမ္လုံး CCTV ေတြ အကုန္တပ္ထားသည္။
ေနာက္တစ္ခန္းက အေလာင္းေဖ်ာက္ခန္း၊ေနာက္တစ္ခန္းက စမ္းသပ္ တီထြင္ခန္း။ထိုအခန္းက အႏၱရာယ္ မ်ားပါသည္။
႐ုတ္တရက္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္က သူ႕အခန္းထဲ ဝင္လာတယ္ဆို အခန္းရဲ႕အေရအတြက္ အတိအက် ခန႔္မွန္းနိုင္မည္မဟုတ္သလို မ်က္စိလည္နိုင္သည္။ဝင္လာလွ်င္လည္း အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ထြက္နိုင္မည္ မဟုတ္။သူ႕ထဲ လုံၿခဳံေရး system အျပည့္အဝ ကာကြယ္ေပးထားသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအရာ အားလုံးသည္ သူ႕ တစ္ေယာက္တည္း လွ်ို႔ဝွက္စြာ ပိပိရိရိ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေစကာမူ မီတာခ နဲ႕ သိပ္ မသက္သာ။ဒီၾကားထဲ မီးက ပ်က္ေသးသည္။EPCနဲ႕ ဉာဏ္ကိုးေနာင္နဲ႕ မတည့္။
တစ္လ တစ္လ မီတာေဆာင္ရရင္ သိန္း ရာခ်ီ။တစ္ခါတစ္ရံ ေငြက ေထာင္ပိုင္း သြားသည္။
ကိစၥမရွိ။ကိုးေနာင္က အထြက္ နဲ႕ အဝင္ မွ်ေအာင္ ရွာတတ္သည္။
ကိုးေနာင္ ဘယ္ေလာက္ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာမွန္း ခမ္းေနာ့ဝ္ပင္ မသိ။ညားခါစကာဆို ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ သူ႕လစာေတြ ကိုးေနာင္ကို အကုန္ေပးတတ္သည္။ကိုးေနာင္ မယူ၍ ခုေတာ့ သူ ဘာသာသူပဲ သုံးသည္။ဒါေတာင္ ကိုးေနာင္တြက္ အကၤ်ီဝယ္ေပးရတာ၊မုန႔္ဝယ္ေကြၽးရတာ၊ဗ႐ုတ္သုတ္ခ sex toysေတြ အကၤ်ီေတြ ႀကိဳးေတြ ကိုးေနာင္ကို ဝယ္ေပးရတာ (ကိုးေနာင္ မလိုခ်င္လည္း) နဲ႕ သူ႕မွာ မေလာက္ရွာ။
sex toy ၊ ပရမ္းပတာ မ်က္စိ ရွက္ဖြယ္ အကၤ်ီေတြ ခမ္းေနာ့ဝ္ က ႀကိဳက္ရင္ ဝယ္လာသည္။ေပၚတင္ႀကီး ဝယ္တာ ျဖစ္သည္။ၿပီးရင္ သူ မသုံး။ကိုးေနာင္ ကို လာ သုံးခိုင္းသည္။ဘယ္လို ဟာေလးလဲ မသိ။
"မလုပ္ဘူး ကိုယ္ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ခမ္းေနာ့ဝ္ ဝယ္တာ ခမ္းေနာ့ဝ္ ဘာသာ သုံးေလ ကိုယ္ အာ့တာႀကီး မလုပ္ပါရေစနဲ႕"
"မဝတ္ခ်င္ဘူး မဝတ္ပါေစနဲ႕"
"အဲ့လိုႀကီး မလုပ္ခ်င္ဘူး ရိုးရိုးပဲ လုပ္ရေအာင္ အာ့တာႀကီးက မဟုတ္ေသးပါဘူး"
အႀကိမ္ႀကိမ္ခါခါ ျငင္းပါေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။
"လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာ ကိုးေနာင္ ေနာ္ တစ္ခါ ပဲ ေနာက္ခါ မလုပ္ေတာ့ဘူး. . .
ေနာ္လို႔ "
တစ္ခါ တစ္ခါနဲ႕ ကိုးေနာင္ ဘဝ အဖက္ဆယ္မရေတာ့။
ကိုးေနာင္သည္ ေခါင္းကို ယမ္းလိုက္သည္။ေတြးရင္းနဲ႕ သူ႕အေတြးေတြသည္ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။အဆုံး အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ ဒီခရီးထြက္ဖို႔ သူ အေတာ္ ပင္ပန္းခဲ့သည္။ဒါေတာင္ ပစၥည္းထည့္တာေတြ မပါေသး။
မာန္ေသြးေရာင္တို႔ႏွင့္ ရတနာပုံတံတားမွာ ဆုံဖို႔ ခ်ိန္းထားၾကသည္။
အိမ္က အထြက္ ၿမိဳ႕ေရွာင္လမ္းမွသည္ ၿမိဳ႕ထဲ အေကြ႕ ခမ္းေနာ့ဝ္ က အလန႔္တၾကား ထေအာ္သည္။
"ငါတို႔ မက္ရွေလ ကို ေမ့ခဲ့ၿပီ"
__________ Lotus killer __________
11.15p.m
5.5.2023(Friday)
Mary_Koe
5196
Hello guys 🤠🤗 Today is my birthday
Happy 18yr old💕🎉
ကိုယ္ကေလ Update ေနာက္က်တာပဲ ရွိတာပါ
ဒီ ficကို complete တဲ့ ထိ ေရးမွာပါ
အခ်ိဳ႕ ပို႔စ္ေတြ ျမင္မိလို႔ပါ
ေအာ္သာေပါက္စ Ongoing ေတြက ျပန္မေပၚလာရတာနဲ႕ Unသြားတာနဲ႕ ဆိုလို႔ ကိုယ္က အဲ့လို ဟုတ္ပါဘူးလို႔ 🤗🍀
My new cover🥺💕
I try the best ✨🩸
Don't copy and use 🚩