ប្រលានយន្តហោះរដ្ឋាភិបាល
ធ្វេីដំណេីរអស់ជាងកន្លះម៉ោង ឡានរបស់លោកណាមជូនក៏បានបេីកនាំគ្រួសារមកកាន់ប្រលានយន្តហោះជាស្រេច។ សមាជិកក៏បានរៀបចំសភាវុធរាងៗខ្លួនដែលកាយវិការទាំងអស់នេះហូប៊ីតាមមេីលមិនយល់នឹងឆ្ងល់ថាពួកគេជាអ្នកណា ហេតុអីបានជាមានកំភ្លេីងគ្រប់ដៃបែបនេះទៅវិញ។
« ងេីបមកហូប៊ី ដល់ម៉ោងដែលយេីងត្រូវទៅហេីយ » សូប៊ីនតឿនរាងតូចដែលនៅក្បែរខ្លួន
« ទៅ...ទៅណា? »
« សហរដ្ឋអាមេរិក! » សូប៊ីនក៏នាំរាងតូចចុះពីលេីឡាន គ្រាន់តែឈានមកដល់ដីភ្លាម គេក៏ប្រទះឃេីញមានកងទាហានជាច្រេីនកំពុងតែឈរគោរពមកកាន់គ្រួសារមួយនេះយ៉ាងកកកុញ កាន់តែអោយហូប៊ីពេលនេះពោរពេញទៅដោយចម្ងល់
« សូមធ្វេីដំណេីរដោយសុវត្ថិភាព! »
គ្រួសារបានឡេីងទៅលេីយន្តហោះធំមួយ ឯហូប៊ីក៏ត្រូវឡេីងទៅតាមគេដែរទោះចង់ឬមិនចង់ក៏ដោយ។ ទ្វាយន្តបានបិត ហេីយយន្តហោះបានដំណេីរការហោះហេីរទៅលេីអាកាសភ្លាមៗ ដែលpilotគឺជាជុងហ្គុក ដែលគេមានសមត្ថិភាពអាចបេីកគ្រឿងយន្តហោះបានគ្រប់ប្រភេទ។
« នាំគ្នាទៅដេកពួកសុីបាយទឹកទៅ ហត់ណាស់វេីយ ទម្រាំដល់ ប្រហែលជាមួយថ្ងៃជាងដែរ » ជីនជាមេគ្រួសារបញ្ជាអោយកូនៗរៀបចំសម្រាកសិន ទម្រាំតែដល់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺប្រេីពេលយូរណាស់។
ក្នុងយន្តហោះនេះគឺរៀបចំមានបន្ទប់ចំនួនបួនសម្រាប់សមាជិកគ្រប់គ្នា មានផ្ទុកអាហារទឹកនឹងប្រព័ន្ធទាក់ទងទៅអ្នកខាងក្រោមបេីកមានហេតុការណ៍អាក្រក់ណាមួយកេីតឡេីង។
ជីមីន នឹងសូហ្គាបានដេីរចូលទៅបន្ទប់មួយបាត់ឯជីននឹងណាមជូក៏បានចូលទៅបន្ទប់សម្រាកដូចគ្នា រីឯជុងហ្គុកគេជាអ្នកបេីកយន្តដូច្នេះគេកំពុងតែនៅជាមួយប្រព័ន្ធរបស់គេនៅឯកន្លែងបេីកបរ។
សល់តែសូប៊ីននឹងហូប៊ីកំពុងតែជាប់ចំណងទេ គ្រួសារហាក់ដូចជាមិនរវីរវល់ដូចនេះរឿងនេះសូប៊ីនជាចាត់ចែង
« ម៉ោះខ្ញុំនាំបងទៅសម្រាក! » សូប៊ីន
« អាយ៎!! ខ្ញុំអាចដេីរបានខ្លួនឯង ឯងមិនបាច់បីទេ » រាងតូចស្រែកចាចពេលសូប៊ីនបម្រុងនឹងបីខ្លួន សូប៊ីនបញ្ចប់ដំណេីរ ហេីយនាំផ្លូវអោយរាងតូចដេីរតាម។ មកដល់បន្ទប់មួយសូប៊ីនចាប់ផ្តេីមរៀបចំឥវ៉ាន់ ហេីយគេក៏ទៅស្រាយចំណងអោយហូប៊ី
« ផាច់! » គ្រាន់តែដៃខ្លួនមានសេរីភាព កំហឹងទាំងប៉ុន្មានត្រូវបានបញ្ចេញលេីថ្ពាល់ខួចរបស់កម្លោះសូប៊ីនមួយទំហឹងស្ទេីរតែបែកឈាម
« អាមនុស្សចង្រៃ អាចោរដកទង អាលាមកក្របី អាប្រែតសុីនំ អាធរណីស្រូប! ឯងនេះវាគំរកណាស់! »
« អុញ ចេះជេរទៀត?? »
« អេី អញចេះជេតេី មិនមេនអត់មាត់ »
« ហឹស មិននឹកស្មានថាលោកជំទាវអភិជនម៉ាក់របស់អូន បង្រៀនអូនអោយឈ្លេីយបែបនេះសោះ » សូប៊ីនប្រែជាមុខក្រម៉ូវភ្លាមៗ វាជាទឹកមុខមិនដូចជាកម្លោះយំរ៉ូសដី18ឆ្នាំនោះទេ កាន់តែអោយហូប៊ីមានអារម្មណ៍ថាព្រឺខុសធម្មតា
« ចុះ..ចុះអ្នកណាប្រេីអោយឯងចាប់យេីងមកធ្វេីអី? » រាងតូចដូចជារាងភ័យបន្តិច ទេីបខំសួរត្រដិតៗ
« ខ្ញុំគ្មានចេតនាទេ បេីមិនចាប់បងមក បងប្រាកដជារៀបការជាមួយអាតាន់នោះហេីយ » សូប៊ីនរៀបរាប់ទាំងមុខស្មេីរៗ
« ឯងគ្មានសិទ្ធទេ វាជាជម្រេីសយេីង ជីវិតយេីង »
« តែខ្ញុំស្រឡាញ់បង បងចង់យ៉ាងមិច? »
« ក្តីស្រឡាញ់របស់ឯង ទុកអោយមាន់ចឹកសុីទៅល្អជាង! ព្រោះយេីងមិនស្រឡាញ់មនុស្សអាត្មានិយមជ្រុលដូចឯងទេ » ហូប៊ីខឹងខ្លាំងទេីបជាជ្រុលមាត់ ជ្រុលសម្តីទាំងមិនខ្លាចទៅកាន់នាយកម្លោះ។ ប៊ីនស្តាប់ហេីយក៏មិនតបបន្តទៀត ខ្លួនក៏ប្រែទឹកមុខមកជាធម្មតាវិញដោយញញឹមបញ្ចេញចរិកជាកូនក្មេង មុននឹងយកកន្សែងមួយព្រមទាំងឈុតសម្លៀកបំពាក់គេងអោយទៅកាន់ហូប៊ី
« នេះបងយកទៅងូតទឹកទៅ ខ្ញុំត្រៀមរួចអស់ហេីយលីអូក៏មានដែរ »
« ឯង!! »
« ហិ...មិនបាច់ខ្មាស់ទេ ខ្ញុំរេីសទំហំហេីយៗ សង្ឃឹមបងពាក់ចូល! » ប៊ីក៏ទទួលយកមកកាន់ក្នុងដៃតែថ្ពាល់វិញដូចជាចង់ឡេីងក្រហមហេីយ តាំងពីដេីមគ្មានអ្នកណាគេមកចេះដឹងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនគេចឹងទេ។
« បងប៊ី! ខ្ញុំនឹងធ្វេីអោយបងស្រឡាញ់ខ្ញុំទាល់តែបាន! »
« ឯងនិយាយអីរបស់ឯង? » រាងតូចផាំងភ្លាម សម្លឹងមុខប្រុសកម្លោះនេះស្លឺៗ គេនេះពិតជាហ៊ានណាស់
« ក៏ខ្ញុំនឹងតាមស្រឡាញ់បងនោះអី មានន័យថាចាប់ពីពេលនេះទៅខ្ញុំនឹងញ៉ែបង »
« ចាំទៅ យេីងគ្មានថ្ងៃស្រឡាញ់ក្មេងគ្មានសីលធម៍ដូចជាឯងទេ! »
« ចាំតែមេីលទៅ »
« ឯងនៅមិនទាន់ប្រាប់យេីងទេ ថាឯងជាអ្នកណា? » សំណួរចង់សួរតាំងពីឡេីងឡានគ្រួសាររបស់គេដំបូងម្លេះ ព្រោះគេឆ្ងល់យូរហេីយតេីគ្រួសារនេះជាអ្នកណាហេតុអីពេលនេះ ហាក់មិនដូចជាកាលគេជួបនៅឯផ្សាទំនេីបដែលមានសភាពបែកស្លុយនោះ
« គឺ...ហួយ! បងជាអនាគតប្រពន្ធខ្ញុំ ចឹងខ្ញុំក៏មិនលាក់ដែរ តែបងទៅងូតទឹកសិនទៅ ខ្ញុំទៅរៀអាហារអោយបង ចាំប្តីមកវិញណាប្រពន្ធសម្លាញ់ ជុប៎! » នាយនេះហ៊ានពិតមេន លួចថេីបថ្ពាល់ហូប៊ីមួយស្សឺតរត់ចេចទៅយ៉ាងរហ័សដូចភ្លេចបន្ទរ។ ឯហូប៊ីគាំងទ្រឹងកម្រេីលលែងចង់កេីត ដងខ្លួនទាំងមុខឡេីងពណ៍ក្រហមដូចជារងេីកភ្លេីង ស្នាមថេីបដំបូង? អាតាន់ស្អីគេនោះមិនដែលបានប៉ះមួយខ្សឺតទេប្រាប់អោយដឹង
« ឯងពិតជា...ពិតជា ហ្ហឹក! យេីងចង់ទៅវិញ..»
ក្នុងបន្ទប់អ្នកជាមេគ្រួសារ
លោកណាមជូនរួមទាំងភរិយាដ៏ល្អរបសគាត់ ក៏កំពុងតែរៀបចំខ្លួនឆាប់បានចូលទៅសម្រាកនោះឯងព្រោះទៅដល់សហរដ្ឋអាមេរិកភ្លាមបេសកម្ម្មប្រាកដជាចាប់ផ្តេីម។
« ប្តីហា៎ លាបឡេអោយអូន! » ជីនហៅប្តីអោយលាបឡេស្រប ពេលគាត់ដោះអាវបញ្ចេញសាច់ខ្ចី
« បាទ ទៅហេីយ! អាមកធ្វេីការក៏លាប យាយពីថាចង់ស្អាតអត់ចេះភ្លេចសោះ »
« កុំចេះ លាបមក ធ្វេីខ្លួនទុកអោយអាណា ទុកអោយហែងហ្នឹង ខ្លាចហែងមានស្រី! »
« ម៉ែប្រពន្ធអឺយ! កូនពេញផ្ទះ គ្មានអារម្មណ៍ហ្នឹងស្រីក្រៅទេ មានតែប្រុសមួយគ្រប់ហេីយ! » ណាមជូនតបទៅប្រពន្ធបណ្តេីដៃអង្អែលខ្នងចុះឡេីងៗដេីម្បីអោយសាច់ឡេសព្វ ។ នេះជាទម្លាប់ហេីយដែលពួកគាត់តែងតែធ្វេីគឺជួយលាបឡេជីន សិតសក់អីជាដេីម ។ នៅមុខកូនក៏ស្វិតក្រោយខ្នងកូនក៏ស្វិតដែរប្រាប់អោយដឹង
« ប្តីចា៎..» ជីនស្រាប់តែហក់ទៅអោបកប្តីហេីយពេបមាត់ពេបករបៀបចង់និយាយរឿងរ៉ាវជាច្រេីនជាមួយគ្នា
« បាទ..» ណាមជូនដឹងចិត្តទេីបចាប់អោបហេីយឡេីងមកគ្រែគេងទាំងអស់គ្នា ដោយដាក់អោយភរិយាបណ្តូលចិត្តគេងលេីដេីមទ្រូងព្រមទាំងអោបអោយណែនៗ
« និយាយរឿងកូន អូនពិបាកចិត្តដល់ហេីយ »
« ពិបាករឿងអី? រឿងសូប៊ីនដែលយកហូប៊ីមកឬ? »
« ហឹម...រឿងហ្នឹងក៏មួយរឿងសូហ្គាជុងហ្គ្កុកនឹងកូនប្រសារក៏មួយទៀត »
« មិចអូន? »
« នេះជាការចុះធ្វេីបេសកម្មដែលពួកគេមិនធ្លាប់ធ្វេីកន្លងមក អូនដឹងថាពួកគេសុទ្ធតែពូកែៗ តែអូនជាម្តាយអូននៅតែខ្លាចណាបង » ការពិតគឺជារឿងនេះទេដែលជីនខ្លាចនោះ ព្រោះការមករំដោះនុយក្លេអែពួកកូនៗសុទ្ធតែមិនធ្លាប់ធ្វេី បេីប្តីនឹងខ្លួនវិញគាត់មានបទពិសោធិ៍ទេីបមិនជាបញ្ហាអ្វីទេ
« អូនកុំភ័យ បងជឿលេីសមត្ថិភាពកូនៗរបស់ពួកយេីង រឿងនេះបេីយេីងធ្វេីតែពីរអ្នកក៏មិនកេីតដែរ »
« យ៉ាងមិចបងចង់មេីលងាយអូន? »
« មិនមេនទេ អូនធ្លាប់លឺគេនិយាយទេថា ចង្កឹះមួយបាច់កាច់មិនបាក់ទេ! អោយតែពួកយេីងមួយគ្រួសាររួមដៃគ្នា ប្រាកដណាស់ បេសកម្មដ៏ធំមួនេះនឹងសម្រេច »
« ហិ អរគុណលោកប្តី! តែថា...នៅរឿងសូប៊ីនម្នាក់ទៀត បងមេីលចរិកវាទៅ ឥឡូវចាប់គេមកទាល់តែបាន ហេីយគេនឹងគិតយ៉ាងម៉េចក្នុងការចុះបេសកកម្មនេះ »
« គេធំហេីយអោយគេចាត់ចែងទៅ បងដឹងថា អាយុគេតិចមេន តែសូប៊ីនជាមនុស្សមុឺងម៉ាត់ណាស់ អូនចាំតែមេីលទៅ! »
ណាមជូនជាឪពុកប្រាកដជាដឹងចរិកកូននីមួយៗហេតុនេះទេីបគាត់មិនដែលសូវខ្វល់រឿងដែលគេយកហូប៊ីមកតាមនោះ។ ឯជីនក៏អស់ពាក្យនិយាយដែរ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលថែរក្សារចិញ្ចឹមគេពីបាតជេីងក្រហម ក៏គ្រាន់តែចង់អោយគេមានសុវត្ថិភាពពិសេសក្តីសុខ
« លេីកនេះ បងនឹងកម្ទិចក្រុមហ៊ុនD TTអោយទាល់តែបានអូនចាំតែមេីលចុះ! » ណាមជូននិយាយឡេីងជាមួយកែវភ្នែកមុខថ្លាបញ្ជាក់ពីវីរភាពជាអ្នកសង្រ្គោះនឹងជាអ្នកបំផ្លាញសភាវអាក្រក់។ អ្នកណាទៅដឹងទៅ គ្រួសាកគេក្រៅពីឆ្កួតឡប់ឡែ បែជាមានអតសញ្ញាណអង់អាចបែបនេះ វាមិនគួរអោយជឿ
« អូននឹងដឹកដៃបងទៅដុតអាក្រុមហ៊ុនហ្នឹងជាមួយគ្នា សម្តីឡូយណាស់ហែងសុទ្ធតែចង់បំផ្លាញ់អ្នកក្រ តេីអ្នកក្រខុសអីទៅ? ហេតុអីបានជាវាសម្លឹងមេីលតែផលប្រយោជន៍បែបនេះ វាមិនគិតទេដឹង ថាវារស់បានដល់រាល់ថ្ងៃក៏ដោយសារអ្នកក្រ? មានអភិជនឯណាគេមកភ្ជួរស្រែកនោះ! » មនុស្សមាននការគិតរាងៗខ្លួន អ្នកខ្លះក៏ចេះគិតជ្រៅឯអ្នកខ្លះគំនិតក៏រាក់កំផែងទៅ។ ជីនតវ៉ាណាស់ជាមួយបរិបទបែបនេះដែលថាអ្នកក្រគឺមិនចេះតស៊ូបាននៅតែក្រ
« អ្នកក្រ មិនមេនគ្នាចង់ក្រទេ អូនថាទៅមេីល ការប្រឹងប្រែងដូចគ្នាស្មានថាអាចទទួលបានលិទ្ធផលដូចគ្នាហេស៎? អ្នកក្រខ្លះគឺបែបហ្នឹងមេន គឺខ្ចិលមិនគិតខំរកសុីតែ អ្នកក្រដែលគេខំគេប្រឹង តែបញ្ហារាប់រយជំពូកសឹងតែខ្លាំងជាងពួកអ្នកមាជួបប្រទះ ភាពជោគជ័យក៏មិនទាន់រកឃេីញតេីអោយមានបានដោយរបៀបណា? មនុស្សជោគជ័យមុនគឺសុទ្ធតែមានអំណួតហេីយភ្លេចកំណេីតដេីម! »
« ឃេីញទេវាអយុត្តិធម៍ណាស់! ចឹងហេីយអូននឹកដុតអាក្រុមហ៊ុមហ្នឹងចោល! វាម្នាក់ចង់បំផ្លាញលោកទាំងមូល ម៉ាអាទឹកកត្រូវថ្ងៃ! ឆឹស! » ពីរអ្នកប្តីប្រពន្ធអោយតែយប់ឡេីងគឺដឹងតែប្រាជ្ញគ្រប់រឿងបែបនេះឯង តែគាត់ទាំងពីរគឺជាគំរូដែលអ្នករាល់គ្នាគួរតែរៀនសូត្រ ព្រោះក្រៅពីងារជាម្តាយឪពុកគាត់ទាំងពីរក៏ជាអ្នកផ្តល់ដំបូន្មានល្អៗនឹងជាមនុស្សមានសុទិដ្ឋិនិយមដែរ។
« យប់ណាស់ហេីយ សុំមួយបងអូនសម្លាញ់ និយាយជាមួយអូនហត់ណាស់ មានរបស់ពៅទេ? » ណាមជូនស្រាប់តែឡេីងមកជិះលេីជីនភ្លាមៗរកតែត្រៀមអីមិនទាន់។ ជីនក៏ញញឹមចុងមាត់ ចាស់ៗយ៉ាងណាក៏ចង់មានវេលាផ្អែមល្ហែមចឹងៗដែរ ចេះអីតែក្មេង។ ជីនទាញកលោកប្តីអោនមករកបបូរមាត់ទុំផ្អែមដូចទឹកឃ្មុំមិនប្តូរ ទោះក្រេមរាប់លានដងដល់សឹករិចរិលក៏ដោយ។
« អ្ហឹម...បបូរមាត់អូននៅតែផ្អែមចុះអីផ្សេងផ្អែមទៀតទេណ៎...»
« ហូយអាឆ្កួត ដឹងអញអៀនទេអី! »
« ងាប់ហេីយអូន រាប់ភ្លេចបានកូនឡេីងបីក្បាលនៅអៀនស្អី? » គាត់ហួសចិត្តជាមួយប្រពន្ធណាស់ អៀននោះអៀនអាសូរតែមិនធ្លាប់ចឹង
« មកពីហែងនិយាយចឹងៗអាណាមិនអៀន ល្បល់យោ អាប្តីឆ្កួត! »
« ហឹមអញ មាត់នេះយាយពីថាញ៉ែតៗ បុិនណាស់អាចខាងជេប្តី »
« ហូយលោកប្តីហ៎ ជេព្រោះស្រឡាញ់! ហេីយសង្ឃឹមថាបងនឹងស្រឡាញ់អូនបែបនេះរហូត ស្រឡាញ់អូនអោយដូចស្នេហាគ្រាដំបូងចឹង ដឹងទេ? » ជីនតោងក៏លោកប្តីយកចុងច្រមុះទៅត្រដុះលេីចុងច្រមុះគាត់ហេីយក៏សេីចទាំងពីរអ្នកប្តីប្រពន្ធទៅ។ ជាយូរឆ្នាំស្នេហាមួយនេះហាក់មិនប្រែប្រួលសោះ គួរអោយច្រណែនណាស់
« បងច្បាស់ជាស្រឡាញ់អូនបែបនេះរហូតហេីយ បងខ្លាចណាស់ព្រោះកាលរៀបការអូនអោយបងស្បតថាបេីថ្ងៃណាបងឈប់ស្រឡាញ់អូន សូមអោយបងរន្ទះបាញ់កណ្តាលពង.ត! »
« ហាសហា អោយរាងអាកញ្ចាស់ ម៉ោះយប់នេះអូនអ្នកចាត់ការបងចាំតែដេកទៅ ជុប៎ បេប៊ី! » ជីនគ្រលាស់ខ្លួនអោយលោកប្តីនៅពីក្រោម ហេីយខ្លួនក៏មកអង្គុយពីលេីចង្កេះត្រៀមដោះអាវចាប់ផ្តេីមឆាឡុកឡាក់សាច់គោទាំងយប់នៅវេលាយន្តហោះកំពុងតែបេីកទៅ។