İlk defa büyük ve lüks bir restoranda yemek yiyordum.Tabii ki bana acı veren de, ağrıma ilaç olan da aynı kişiydi.Bay Kim'di.
Bir masanın kenarına geldiğimizde Bay Kim önce benim oturmamı beklemiş, sonra kendisi oturmuştu.Garson, Bay Kim'e sormadan birçok çeşit yemeği masaya getirdi.Sanırım kendisine sormadan getirmesinin sebebi Bay Kim'in buraya sık sık gelmesiydi.
Ben öyle düşünüyordum.
"Yemeye başla, kalabalığa bakmayı bırak"
Yıllardır insan yüzü görmediğim için görünüşüm normal olabilirdi ama yine de Bay Kim'in sözlerinden sonra kendimden utandım.Birde sinirlenmesinden korkuyordum.
"Kusura bakmayın efendim"
Başını kaldırıp yüzüme baktıktan sonra "Kalabalık içinde bana Efendim veya Bay Kim diyemezsin" dedi.
Söylediklerinden mantıksız bir şekilde mutluyken, Taehyung'un yüzüne tuhaf bir ifadeyle baktım.Adını böyle düşünmek garip ama aynı zamanda güzeldi.
Ona adıyla hitap edenler şanslıydı.
"Tamam Taehyung"
Bunu söylediğimde dudağının kenarının biraz seğirdiğini gördüğüm an hemen ciddileşerek öksürdü.
"Ama eve döndüğümüzde ben senin efendin, sen de benim kölem olacaksın, bunu unutma."
Bu cümleler kalbimi acıtırken, neden kalbim bana oyun oynuyor diye düşünüyordum.Ne de olsa ona hep efendim derdim, peki şimdi neden kalbim bunu beğenmedi? Ne değişti ki?
Bir gün beraber yemek yedik diye mi?
"Unutmayacağım Taehyung"
"Her cümlenin sonunda adımı söylemek zorunda değilsin."
Söylediklerine cevap bulamayınca bahane olarak "alışmaya çalışıyorum" dedim.Taehyung başını sallamış ve yemeye devam etmişti.Biraz etrafa bakındıktan sonra bende yemeye başladım.
Yemeğimizi bitirdikten sonra garson geldi ve Taehyung parayı ödedi.Bana bir şey demeden ayağa kalktı ve benim kalkmamı bekledi.Kalktıktan sonra birçok kişi parmaklarıyla Taehyung'u işaret edip fısıldaşıyordu, kapıdan çıkıp arabaya yöneldik.
Ben ön koltuğa,Taehyung sürücü koltuğuna oturdu.
Alışverişe gidiyorduk.
Yol boyunca sustu ve hiçbir şey söylemedi.Bir insan nasıl bu kadar az konuşabilir gerçekten merak ettim o an.İçsel duygularını asla dışa vurmazdı.Bu karakter, annesi evden kaçtıktan sonra doğmuştu onda.Ayrıca aynı zamanda babam ortadan kaybolduktan sonra.Annemin öldüğü gün.Gerçekten de o gün hayatımın, hayatımızın en olaylı günüydü.
*
*
*
Sonunda geldiğimiz alışveriş merkezinde, ben sessizce yanında yürürken Taehyung benim için kıyafet seçiyordu.O anda, Taehyung ve benim efendi ve köle değil, en iyi arkadaş olmamızı diledim.Çünkü o aslında tamamen farklı bir insandı.Bunu bugün biraz anladım.
Adını söylediğimde onun tamamen farklı olduğunu hissettim.
Taehyung'un benim için seçtiği bol bir beyaz ceket, bol bir mavi gömlek ve siyah dar pantolon.
Hepsi çok güzeldi.
"Al bunları, git giy, sonra gel nasıl göründüklerine bakalım.Sen üzerini değiştirirken ben senin için pijama seçeceğim"
Bir çocuk kadar mutlu bir şekilde Taehyung'un elinden kıyafetleri aldım ve aceleyle soyunma odasına gittim.
Taehyung'un üstümdeki kıyafetlerine baktım ve onları düzgün bir şekilde çıkarmaya başladım.Bana verdiği kıyafetleri giymeye başladım.Gömleğim ince belimi gizlerken üzerine bir ceket giydim.Pantolonu giydikten sonra odadaki aynaya baktım.İlk kez kendimi beğendim.Böyle giyineceğim hiç aklıma gelmezdi.
Odadan çıktıktan sonra tereddütle Taehyung'a gittim.Taehyung koltuğa oturmuş benim gelmemi bekliyordu.
Satıcılar pijamaları getirip ona gösteriyor, o da beğenmediklerini geri gönderip, sekiz on tanesini yanında tutmuştu.Sadece pijama değil, bir sürü kıyafet vardı.Yürümek için,ev için,uyumak için...
Bunların hepsi benim için miydi?
Sanırım rüya görüyorum..
"Güzel olmuş.Bunları o zaman alıyoruz, diğerlerini üstüne giyip denemeye gerek yok, vakit yok şuan"
Taehyung konuşmasını bitirdikten sonra adamlarını çağırdı ve kıyafetleri paketlediler ve ardından onlar da paketleri arabaya koydu.
Eve geldiğimiz an kıyafetlerimi zorlukla valize yerleştirdim.Hazırdım.
Taehyung dünden beri hazırlandığı için beni dışarıda arabada bekliyordu.Havaalanına gidiyorduk.
"Kendine iyi bak, Bay Kim'den uzaklaşma.Yolunu kaybedersin.Beni anlıyor musun?"
Seokjin beni çocukmuşum gibi kaç kez uyardı bilmiyorum ama benim için endişelendiği belliydi.
Seokjin, Hoseok ve son olarak Jimin'e sarılıp vedalaştıktan sonra evden çıktım.Sanırım çok abarttım.Çünkü sadece üç günlük bir iş toplantısıydı.Ve üç günlüğüne, hiç tanımadığım ve hiç görmediğim bir yere, güvenmediğim biriyle gidiyordum.
Korkunç.
Bir o kadar da macera dolu.
Bavulumla evden çıktığımda şoför geldi ve valizi benden alıp arabaya koydu.
Heyecanla arabanın arka koltuğuna Taehyung'un yanına oturdum.
Araba yola çıktıktan sonra Taehyung bana baktı ve boş bir ifadeyle, "Heyecanını saklamaya çalışsan iyi olur," dedi.
Sözlerini garip bulsam da sesimi çıkarmadım ama aynada sürücünün gülümsemesini görebiliyordum.
Havaalanına vardıktan sonra valizlerimizi serdik ve uçağa bindik.
O an aklıma çok ilginç bir soru geldi.Kendi özel uçağı olsa bile herkesin kullandığı bir uçakla neden gidiyorduk?
Gerçekten garip bir insandı.. Size söylemiştim.
Uçağa bindikten sonra Taehyung ve ben yan yana oturuyorduk.Ona dönüp bakmaya bile cesaret edemiyordum.Cesaret demeyelim, sanırım, sadece bakmaya çekiniyordum.
"Oraya vardığımızda, benden ayrı yürümeyeceksin. Ben yokken, sadece otel odasında olacaksın ve odadan dışarı adım atmayacaksın."
Söylediği şeyler beni hiç üzmedi, en azından yatakta rahat uyurdum ve beni bütün gün çalıştıran Jimin yoktu.
Çünkü bütün gün yorgundum daha çok psikolojik olarak yorgundum, gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu ama uçakta uyumak istemeyiprdum. İlk defa bindiğim için uçaktan korkuyordum.
Ama son yirmi dakikada yarı uykuda olmam üzücü.Başımı ne kadar dik tutmaya çalışsam da, her uykuya daldığımda ne yazık ki başım düşer, bende uyanırdım.
Ama sonra,ben uykuluyken Taehyung'un kokusu burnuma doldu ve aniden onun yumuşak gömleğini yanağımda hissettim...Bu tarif edilemez kadar büyüleyici bir duyguydu..
"Biraz dinlen, çok yorgun olmalısın."
Taehyung daha önce hiç duymadığım bir tonunda mırıldandı..
______________________________
Boş bir bölümdü
Hiç iyi değilim bu gün o yüzden kafamı dağıtmak için yazdım
Kusura bakmayınız
Kötü bölüm için herkesten özür dilerim 🙏
Beklentileri karşılayamadığım için affedin efendilerim😞💔