ဖန်ယွီက ထိုအခိုက်အတန်တွင် ခဏရပ်လိုက်ပြီး အလျင်အမြန်ပြောသည် ။
"အရှင်မင်းသား ၊ မင်းသားချူနဲ့ ပဉ္စမမင်းသမီးက မင်းအကြောင်း သတင်းဖြန့်ရင် မင်းအတွက် မကောင်းနိုင်ပါဘူး ၊ ဘုရင်မင်းမြတ်က ထပ်ပြီး ဒေါသဖြစ်လိမ့်မယ်"
" စိတ်မပူပါနဲ့။ ငါ့အစ်ကိုကြီးနဲ့ ပဉ္စမအမတို့က ငါ့အမူအကျင့်ကို ဖုံးကွယ်ပေးပြီး ပြောကြလိမ့်မယ် ။ တော်ဝင်မိသားစုမှာ အမှိုက်သရိုက်တွေရှိခဲ့ရင် သူတို့အတွက် ရှက်စရာဖြစ်သလို၊ ငါ့ကို တကယ်ကို ကောင်းကောင်း သင်ပေးရင်လည်း သူတို့အတွက် ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ် !သူတို့က အရမ်းဥာဏ်ကောင်းတာပဲ !"
ဖန်ယုလန်က အဓိပ္ပါယ်ရှိစွာပြောပြီး ရှုပ်ပွနေသော ဖန်ယွီကို ရွှင်မြူးစွာကြည့်ရင်း သူ့မျက်လုံးများက တောက်ပနေသည်။ သူ့လေသံက ပျင်းရိပြီး အလေးအနက်ထားပုံ မပေါက်ပေ ။
"အရှင်မင်းသား ၊ မင်းသားချူနဲ့ မင်းသမီးက မင်းကိစ္စတွေကို ချောချောမွေ့မွေ့ဖြစ်အောင် ကူညီပေးမယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။" ဖန်ယွီက သူနားလည်သလို မျက်တောင်ခတ်လိုက်တယ်။ သူက ပြုံးပြီး မေးတယ်
"ဒါဆို မင်းသားကပြည့်တန်ဆာတွေဆီကို သွားရောက်လည်ပတ်ပြီး တခြားသူတွေနဲ့ ရန်ဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ သတင်းတွေ ဖြန့်ဖို့ လိုသေးလား"
" မင်းလုပ်စရာမလိုတော့ဘူး ။ တစ်ခုခုကို စလုပ်သရွေ့တော့ အနာဂတ်မှာ ကောလဟာလတွေ မျိုးစုံရှိမှာပါ။ ငါတို့လူတွေကို အဲဒီနေရာတွေကနေ ဖယ်လိုက်ပါ။ ခြေရာတွေ မထားခဲ့ပါနဲ့။ "
ဖန်ယုလန်က သူ့ရဲချောမောတဲ့ မျက်လုံးတွေကို မော့ပြီး ပျင်းရိစွာ ကြည့်နေသည် ။ သူက ဖန်ယွီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည် ။
"မို့အိမ်တော်ရဲ့ အခြေအနေကော ဘယ်လိုလဲ၊ သူမ သတိပြန်ရလာပြီလား"
"တတိယသခင်မလေးမိုက သတိပြန်မရသေးပေမယ့်သခင်လုက သခင်ပိုင်ကို အိမ်တော်ထဲကို ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ် ။ သခင်ပိုင်က ဘယ်တော့မှ ရောဂါတွေ မကုသဘူး ဆိုတာ မင်းသား သိမှာပါ ။ သူက အခုထိ မထွက်သေးပါဘူး၊ ဒါက သတင်းကောင်းရှိနေတယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ။"
ဖန်ယုလန်က ချက်ချင်း စကားမပြောဘူး။ သူ ခဏလောက် တိတ်ဆိတ်နေပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက အနည်းငယ် အေးစက်လာပြီး သူ့အမူအရာက လေးနက်သွားသည် ။ သူသည် အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် အေးခဲသွားစေသည်။ သူသည် စားပွဲပေါ်မှ လက်ညိုးထိုးကာ အဓိပ္ပါယ်ရှိစွာ ပြောလိုက်သည်။
"ပိုင်ရီဟောက်က ဖိတ်ခေါ်လိုက်တာနဲ့ မို့အိမ်တော်ကို ဒီလောက် မြန်မြန်ရောက်သွားတာလား"
"သခင်ပိုင်က ဒီတစ်ခါတော့ အရမ်းမြန်သွားတယ်။ သူက သခင်လုရဲ့ မို့အိမ်တော်နောက်ကိုမလိုက်ခင် အထဲမှာ သိပ်ကြာကြာလေးတောင် မနေဘူး"
ဖန်ယွီက ပိုင်ရီဟောက်ရဲ့ ထူးခြားမှုကို သတိမထားမိဘဲ ရိုးသားစွာ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။
ဖန်ယွီသည် ပိုင်ရီဟောက်၏ အိမ်ကြီးတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များကို တာဝန်ယူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အခြေအနေက ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေသည်ဟု သူ ခံစားမိသည် ။
ပိုင်ရီဟောက်က ဘယ်လိုလူလဲ။ လူတစ်ယောက်ကို ကုသရန်အတွက် ဤမျှ လျင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားနေသည်ကို သူ မမြင်ဖူးကြပေ။ သူ၏ကျော်ကြားမှုနှင့်အတူ၊ သူသည်တစ်စုံတစ်ဦးနှင့်မတွေ့ဆုံမီ နာရီအနည်းငယ်စောင့်ဆိုင်းသင့်သည်။ နောက်တော့ သူနဲ့ တွေ့ဖို့ အပြင်မထွက်ခင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ၀တ်စားဆင်ယင်ဖို့ နောက်ထပ် တစ်နာရီလောက် အချိန်ယူရဦးမယ်။
"မကြာသေးမီက ပိုင်ရီဟောက်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ထူးဆန်းတာတစ်ခုခုရှိသလား"
"အခုတလော သခင်ပိုင်က အရမ်းတိတ်ဆိတ်နေတယ် ။ တခါတရံ တခြားသူတွေနဲ့ ကဗျာရွတ်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းကောင်းတချို့ကို ကုသပေးရုံကလွဲလို့ သာမန်ထက် ဘာမှ ထူးခြားတာ မရှိဘူး "
"ဘာမှ မထူးဆန်းဘူး၊ တတိယသခင်မလေးမိုကို သူက ဘယ်တုန်းက သိခဲ့တာလဲ" ဖန်ယုလန်က သူ့လက်ထဲက စာအုပ်ကို မကျေမနပ် ချလိုက်ပြီး ဖန်ယွီကို ဖော်မပြနိုင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
" ဒါ ..ဒါက. . . "
ဖန်ယွီက မေးခွန်းကြောင့် အကြပ်ရိုက်နေလေသည် ။ ဒါကိုလည်း ထူးဆန်းတယ်လို့ ယူဆပါသလား။ သူ့သခင်ကို ကျေနပ်စေဖို့ အလွန်ခဲယဉ်းတယ်၊ သူ့ကိုယ်သူ ညည်းညူလိုက်ပေမယ့် သူ့သခင်ကို နည်းနည်းလေးမှ မပြောဝံ့ဘူး။
"သခင်ပိုင်က အခမ်အနားပွဲကြောင့် မို့အိမ်တော်ကိုရောက်တုန်းက တတိယသခင်မလေးမို့ကို ကူညီခဲ့ပါသည်။ အဲဒီတုန်းက မို့အိမ်တော်ကို တာဝန်ယူခဲ့တဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်ဟာ ဒီအဖြစ်အပျက်ကြောင့် သခင်မိုရဲ့ ပိတ်လှောင်ခြင်း ခံခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကလွဲလို့တခြား ဆက်ဆံရေးတွေမရှိခဲ့ ပါဘူး ။ "
ဖန်ယွီသည် ဤ "ထူးဆန်းသော" အရာများ အစီရင်ခံခြင်းကို အပြီးသတ်ချင်နေသည် ။ တကယ်လို့ သူသာ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် မင်းသားစားပွဲပေါ်က စာအုပ်ထဲမှာ ပိုင်ရီဟောက်ထက် ထူးဆန်းတဲ့အရာတွေ အများကြီးရှိခဲ့တယ်။ သူဘယ်လို သတင်းပေးရမလဲ။ မကောင်းတာပြောမီရင် မင်းသားကြီးက ထပ်ပြီး ကြိမ်းမောင်းလိမ့်မယ်။
"နောက်တစ်ကြိမ်၊ ပိုင်ရီဟောက်နဲ့ တတိယသခင်မလေးမို တို့ရဲ့ တွေ့ဆုံမှုအားလုံးကို "ထူးဆန်းတယ်" လို့ ယူဆပြီး သေချာစုံစမ်းပါ ။ မင်းမှာ နောက်ထပ်မေးခွန်းတွေ ရှိသေးလား ၊ မိုဖန်ထံ စာပို့ပြီး တတိယသခင်မလေးအနီး ဖြစ်ပျက်နေတဲ့အရာအားလုံးကို အစီရင်ခံပါ "
"ဟုတ် ! " ဖန်ယွီက ဒီဆိုးယုတ်မာမှုအပြည့်နဲ့ ချောမောတဲ့မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ပြီး သူဘယ်လိုမေးခွန်းတွေ ထပ်မေးဝံ့တော့မှာလဲ ။ သူသည် ပြင်ဆင်ရန် ချက်ချင်းပင် နာခံမှုဖြင့် ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။
မို့ရွှီတုန်းသတိပြန်ဝင်လာတော့ ညနေစောင်းနေခဲ့ပြီး ဆောင်းရာသီအစောကြီးမှာ ကောင်းကင်က မှောင်နေပြီး အပြင်မှာ လုံးဝမှောင်နေသည် ။
အခန်းကို မီးအိမ်များဖြင့် ထွန်းထားသည်။ မီးရောင်များ မှိန်ဖျော့ဖျော့နှင့် သူမ၏မျက်လုံးများက ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည် ။ သူမ မျက်လုံးများ မှင်တက်စွာဖွင့်လိုက်သော်လည်း သူ့ရှေ့တွင် ဘာကိုမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရပေ။
" နိုးပြီလား ၊ မင်းဘယ်နေရာ အဆင်မပြေဖြစ်နေသေးလဲ "
နွေဦးလေညင်းလို နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသံကို သူမနားက ကြားလိုက်ရသည် ။ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့လက်ကို သူမပေါ်တင်လိုက်သည်။ ထိုလက်သည် ပျော့ပျောင်းသော်လည်း ခိုင်ခံ့သည်။ သို့သော် သူမမှာ ဖြေရန် ခွန်အားမရှိပေ။ သူမသည် ငရဲမှ ပြန်ရောက်နေပြီဟုသာ ခံစားခဲ့ရပြီး ယခုအချိန်တွင် သူမဘယ်မှာရှိနေသည်ကို မသိခဲ့ပေ။ သူမ၏ မျက်လုံးများသည် တောက်လောင်နေသော မီးတောက်များနှင့် ပြည့်နှက်နေသည့် အနီရောင် ကွက်လပ်တစ်ခုသာ ကျန်တော့သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ၊ မင်း မနိုးထချင်ဘူးလား"
ပိုင်ရီဟောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲလျောင်းနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေရင်း လှပတဲ့ ကြွေရုပ်လေးလို ကြည်လင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်ကာ စိတ်ကောင်းဝင်နေခဲ့သည် ။ သူသည် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြုံးပြရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ မော့လာသည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေကို သူမလက်ဖဝါးပေါ်တင်ပြီး သေချာနားထောင်တယ်။ အသံက ပုံမှန်ပါပဲ။
တစ်ဖက်တွင် လုဝမ်ယွီသည် စကားမပြောသော်လည်း သူ့ထိုင်ခုံမှ ထရပ်လိုက်သည်။ သူ ကမန်းကတန်း ချဉ်းကပ်ပြီး မို့ရွှီတုန်း၏ မျက်နှာကို ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာ ကြည့်နေသည်။ သူ စကားမပြောဘဲ တစ်ခုခု ပျက်သွားသည်ကို သူ သဘောပေါက်ခဲ့ပြီး သူမသည် မျက်လုံးများ ဖွင့်ထားသော်လည်း အာရုံခံနိုင်မှုမရှိပေ ။ သူက လှည့်ပြီးမေးတယ်
"ရီဟောက် ငါ့ဝမ်းကွဲ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ၊ နိုးလာပြီလို့ မင်းမပြောဘူးလား ၊ နင်ဘာလို့ စိတ်ရှုပ်နေတာလဲ ၊ တစ်ခုခုမှားနေလို့လား"
လုဝမ်ယွီက ပိုင်ရီဟောက်ကို လွှတ်မပေးဝံ့ဘူး။ သူ့ညီမဝမ်းကွဲသည် သတိပြန်ရသွားပေမယ့် တစ်ခုခုမှားနေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်သည် လက်မထပ်ရသေးသော အမျိုးသမီးအခန်းတွင် နေရန် မသင့်တော်သော်လည်း ပိုင်ရီဟောက် သည် ဆေးသမားတစ်ဦးအဖြစ် ရှိနေခဲ့သည်။
ထို့အပြင် လုဝမ်ယွီသည် ထိုနေရာတွင် အုပ်ထိန်းသူအဖြစ် ရှိနေခဲ့ပြီး ထိုနေရာတွင် ပိုင်ရီဟောက် တစ်ဦးတည်းမဟုတ်ပေ။ ၎င်းတို့သည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာအကူအညီကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှာဖွေနေသောကြောင့် အလွန်သင့်လျော်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည် ။
မိုဟွာဝမ်သည် နန်းတော်သို့သွား၍ ပြန်မလာသေးပေ။ သခင်မဆုသည်လည်း အလည်လာပေမယ့် သူမက အရမ်းအေးပြီး ကျန်းမာရေးက ညံ့၍ ပြန်သွားခဲ့သည် ။ မိုယုနဲ့ မိုရီက အပြင်မှာစောင့်နေတယ်။ မိုလန်သည် အထဲမှာ လူနှစ်ယောက်အား လက်ဖက်ရည်ချပေးနေသည် ။
သူ့သခင်မနိုးလာတာကိုမြင်တော့ သူ စကားအများကြီးမပြောရဲတော့ဘူး။ သူမသည် အံ့အားသင့်စွာဖြင့် မျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်ပြီး လုဝမ်ယွီ၏ နောက်သို့ လိုက်ကာ ပိုင်ရီဟောက်ကို စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်နေလေသည်။ သူ့သခင်မသည် အခြေအနေကောင်းပုံမပေါ်ပေ ။
ပိုင်ရီဟောက်က လုဝမ်ယွီကို အကြောင်းမပြန်ဘူး။ သူက လက်ဆွဲပြီး သူ့ဘေးက စားပွဲပေါ်ကနေ အပ်နှစ်ချောင်းကို ယူလိုက်တယ်။ သူကမို့ရွှီတုန်း၏ အာရုံမစိုက်သော မျက်လုံးများကို ဂရုတစိုက်ကြည့်ကာ သူမ၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့လက်မှာ အပ်နှစ်ချောင်းတွေ့ပြီး ကောင်းကောင်းလေ့ကျင့်တဲ့ပုံစံနဲ့ မို့ရွှီတုန်းအား ထိုးချလိုက်တယ်။
မို့ရွှီတုန်းသည် သူမ၏အရေပြားထဲသို့ အပ်နှစ်ချောင်း ထိုးဖောက်ပြီး ဝင်ရောက်လာသောအခါ မို့ရွှီတုန်းသည် မျက်တောင်များ တဖျပ်ဖျပ်ခတ်၍ လန့်ဖျပ်သွားခဲ့သည်။ သူမ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူမမျက်လုံးတွေက စူးစိုက်ကြည့်နေသည် ။
သူမ၏ မျက်လုံးများသည် ပိုင်ရီဟောက်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ရောက်သွားချိန်တွင် သူမ၏ ရှည်လျားသော မျက်တောင်များ တဖျပ်ဖျပ်ခတ်သွားသည်။ သူ၏ ချောမောသော မျက်လုံးများသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး ပြုံးနေဟန်တူသည်။ မို့ရွှီတုန်း၏ မျက်လုံးများတွင် တဖြည်းဖြည်း အာရုံစူးစိုက်မှု ဝင်ရောက်လာသောအခါတွင် ပိုင်ရီဟောက်၏မျက်လုံးများသည် ကောင်းကင်တွင် ကြယ်များကဲ့သို့ တောက်ပလာခဲ့သည်။
သူ၏ ချောမောပြီး ထက်မြက်သော အသွင်အပြင်၊ ချောမောသော မျက်ခုံးများနှင့် နှုတ်ခမ်းများက အနည်းငယ် ကြွလာသည်။ သူ၏ ယခုပုံစံသည် ကောင်းကင်ဘုံမှ နတ်ဘုရားတစ်ပါးပင်လျှင် သူနှင့်နှိုင်းယှဥ်၍ အရောင်ဖျော့နေ၏။
ပိုင်ရီဟောက်သည် သူမကို စူးစူးဝါးဝါး၊ ညင်သာစွာနှင့် ဂရုတစိုက်ကြည့်သည်။ အဲဒါက သူမကို နှစ်သိမ့်စေတယ်။ ထိုခံစားချက်သည် ယခုအချိန်တွင် ပျောက်ဆုံးနေပြီး အကူအညီမဲ့သလိုခံစားရသော မို့ရွှီတုန်းအတွက် ဖော်ပြ၍မရနိုင်ပေ။
သူမသည် စောစောက အမှောင်ထဲတွင် လမ်းလျှောက်လာခဲ့ပြီး အားလုံးကသူမကို လျစ်လျူရှုကာ အခြားသူများ၏ ကြံစည်မှုဖြင့် ပြင်းထန်စွာ လောင်ကျွမ်းကာ သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ ပြီးတော့ သူမသေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာတောင် ဘယ်သူမှ သူမကို ဂရုမစိုက်ဘူး။
သူမ နိုးထလာသောအခါတွင် ညင်သာစွာ နှစ်သိမ့်မှုပေးသော ပြေပြစ်ပြီး ချောမောသော လူငယ်တစ်ဦးကို တွေ့ရမည်ဟု သူမ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ သူသည် သူမခံစားခဲ့ရသော နာကျင်မှုအားလုံးကို နားလည်သဘောပေါက်ပြီးသူမ၏ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးများကို သူမနှင့်အတူ ဝေမျှပေးချင်နေပုံရသည်။ အဲဒါက နာကျင်၊ ခါးသီးပြီး ထုံကျင်တဲ့ ခံစားမှုတစ်ခုပါ။ သူမ မိသားစုဝင်တစ်ယောက်ကို ကြည့်နေသလို ခံစားရတယ်။
နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် အကူအညီမဲ့မှုနှင့် နာကျင်မှုဝေဒနာများကို ဝေမျှရန် တစ်စုံတစ်ဦးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။ မျက်ရည်များက သူမမျက်လုံးများမှ ကျဆင်းလာတော့သည် ။
သူမသည် မသိစိတ်မှ လွတ်ထွက်သွားပြီး ပိုင်ရီဟောက် ၏ ရှပ်အင်္ကျီကို တွယ်ကပ်လိုက်သည်။ ထိုအရာက သူမ လွတ်မြောက်ခဲ့ပြီး သူမရဲ့ ပျော့ပျောင်းတဲ့ရုပ်သွင်ကို တုန်လှုပ်သွားခဲ့တယ်။ သူမ ထထိုင်ချင်ပေမယ့် တစ်ကိုယ်လုံး အားနည်းနေမှန်း သိလိုက်ရသည်။
သူမသည် ပိုင်ရီဟောက်ကို သနားစိတ်ဖြင့် ကြည့်ကာ သူမ၏ လှပသော မျက်လုံးများက မျက်ရည်များ ဝဲနေသည်။ သူမ ပါးပြင်ပေါ်သို့ မျက်ရည်များ စီးကျလာပြီး သူမသည် အပြစ်ကင်းစင်ပြီး သနားစရာကောင်းလှသည်။
ပိုင်ရီဟောက် အံ့ဩသွားသည်။ သူက သူ့အသံကို လျှော့လိုက်ပြီး "မင်းရဲ့နှလုံးက နေမကောင်းဘူးလား" လို့ တိုးညှင်းစွာမေးတယ်။ မို့ရွှီတုန်းသည် သူမ၏မျက်လုံးများကို နာကျင်စွာမှိတ်ထားပြီး ကျယ်ကျယ်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမရှေ့မှာ ကစားနေတဲ့ မြင်ကွင်းတွေက အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ်လို့ သူမ ခံစားရတယ်။
ဒီလို ဝေဒနာမျိုး သူမ မကြုံချင်တော့ဘူး။ သူမသာ ထပ်ကြုံခဲ့ရင် သေတာက ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။ သူမရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ စိုးရိမ်သောက မျက်နှာထားက သူမကို အသက်ပြန်ရှင်စေတယ်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်သည်နှင့် သူမ၏ ငိုသံသည် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာ ထွက်လာသည် ။
သူမသည် နွမ်းနယ်နေသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့မလက်က အဖြူရောင် အကျီကို နောက်ဆုံး အသက်ကယ်ဖောင်အဖြစ် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ပိုင်ရီဟောက်၏ ကြည်လင်သော မျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်နေသော သူမ၏ မျက်လုံးများသည် အညစ်အကြေး ကင်းစင်သွားသည် ။
သူမ၏ လှပသော မျက်နှာသည် အားကိုးရာမဲ့ ဝမ်းနည်းမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ အိမ်ပြန်လမ်းကို မတွေ့နိုင်တဲ့ သမင်လေးတစ်ကောင်လို ပျောက်ဆုံးသွားသလိုပါပဲ။
ပိုင်ရီဟောက်၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော မျက်လုံးများက သူမကို စုစည်းကြည့်ကာ မသိစိတ်က ပို၍ အာရုံစိုက်လာသည်။ သူသည် သူမမျက်နှာကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး နဖူးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းနှင့် နူးညံ့သောအသံဖြင့် သူမကို နှစ်သိမ့်ပေးလေသည် ။
"ကဲ အဆင်ပြေပြီ အဆင်ပြေသွားပြီ ၊ မင်းအိပ်ပြီးရင် အဆင်ပြေသွားမှာပါ ၊ မင်းနိုးလာတဲ့အခါ အားလုံး အဆင်ပြေသွားမှာပါ !"
မို့ရွှီတုန်းက သူမကို နှစ်သိမ့်ပေးသော အသံများကို နားထောင်ရင်း မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည် ။ သူမ ရံဖန်ရံခါ ညည်းတွားပြီး မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာကာ သူမ၏ မျက်လုံးများ အရောင်မှိတ်သွားပြီး ပိုင်ရီဟောက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သူမ၏ လက်များက ပြေလျော့သွားသည်။
"သူမကို မနှောင့်ယှက်ပါနဲ့ ၊ သူမ ကောင်းကောင်းအိပ်စက်ပါစေ။ အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပါ... အခြားနှလုံးသားကိစ္စအတွက်ကတော့ ..."
ပိုင်ရီဟောက်က မို့ရွှီတုန်းရဲ့လက်ထဲက အပ်နှစ်ချောင်းကို နှုတ်လိုက်ရင်း သူ့အသံကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး ပြောလိုက်သည် ။ သူ၏ ချောမောသော အကြည့်များသည် နုနယ်ပြီး မှိန်းနေသော သူမ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားသည် ။
သူမ နှလုံးသားထဲမှာ ထုံးထားတဲ့ အရင်းမြစ်မို့ သူတို့ ဖြည်းညင်းစွာ ရှာတွေ့ပြီး သူမကို တွယ်ငြိအောင် ကူညီဖို့ ကြိုးစားကြရမည် ။ သူတို့ အလျင်စလို မလုပ်နိုင်ခဲ့ပါ။ အကောင်းဆုံးသမားတော်ပင်လျှင် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာရောဂါကို ကုစားနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ လုဝမ်ယွီသည် ပိုင်ရီဟောက်၏ ဆိုလိုရင်းကို မို့လန်ကဲ့သို့ နားလည်သည်။
မိုလန်က သူ့ကိုယ်သူ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ သူမသည် ပိုင်ရီဟောက်နှင့် လုဝမ်ယွီတို့ကို ကူညီထုပ်ပိုးပြီးသည့်နောက် တံခါးဆီသို့ လိုက်ပါပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူမ ပြန်လာခဲ့သည်။ သူတို့ ပျော့ပျောင်းစွာ ပြန်သွားသောအခါတွင် သူမသည် မိုယုအား မိခင်ရှုကို ပြောပြရန် အသေးစိတ် အမိန့်ပေးခဲ့ပြီး ညဘက်တွင် ၎င်းတို့၏သခင်မထံ သွားရောက်ရန် မလိုအပ်ကြောင်း ပြောလိုက်သည် ။ သူတို့သခင်မကို မထိတ်လန့်စေဘဲ အပြင်မှာ တစ်ညအိပ်ရမယ် ။ တခြားသူတွေက အရင်သွား အနားယူနိုင်တယ်။
လူတိုင်း တယောက်ပြီး တယောက် ထွက်ခွာသွားကြသည်။
ထို့နောက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော မြင်ကွင်းများသည် ညသန်းခေါင်တွင် မိုရွှီတုန်း၏ မျက်လုံးများရှေ့တွင် ထပ်မံပေါ်ပေါက်လာပြန်သည်။
သူမကလေး၏ ဖောင်းကားနေသော မျက်နှာနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် သွေးများ စီးကျနေသည်။
မို့ရွှမ်မင်၏ ဆိုးသွမ်းသော ရယ်မောခြင်းနှင့် စီမာလင်းရန်၏ ရွံရှာဖွယ် အမူအရာ.........
တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေသောမီးနှင့်သူမကိုလောင်ကျွမ်းစေသကဲ့သို့သူမခံစားရသောနာကျင်မှု ...
သူမ၏နှလုံးသားနာကျင်သည့်နေရာတိုင်းတွင် နာကျင်မှုများနှင့် ဒဏ်ရာများ.....
သူမသည် မသိစိတ်တွင် လှည့်ပတ်ကာ သူမ၏ အသက်ရှုသံများ တဟုန်ထိုးနှင့် စိုးရိမ်လာသည်။
"မကြောက်ပါနဲ့ မကြောက်ပါနဲ့ ကိုယ်ဒီမှာရှိတယ် " တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမကို ပွေ့ဖက်ထားရင်း နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ နူးညံ့သောအသံက သူမကို လုံခြုံစေသည်ဟု ခံစားစေပြီး အိပ်မက်ထဲတွင် ပူလောင်နာကျင်နေသည့် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို နူးညံ့သိမ်မွေ့သောအသံဖြင့် အေးမြစေသည်။
မို့ရွှီတုန်းလန့်နိုးလာပြီး သူမမျက်လုံးများကို မသိစိတ်မှ ဖွင့်လိုက်သည်။ အားလုံးက သူ့ရှေ့မှာ မှောင်နေတယ်။ ထို့နောက် ရင်းနှီးနေသော ရယ်မောသံကို သူမကြားလိုက်ရသည်။
"မကြောက်နဲ့ ၊ မကြောက်နဲ့ ၊ ဒါက ကိုယ်ပါပဲ "
အမှောင်ထုထဲတွင် လရောင်အလင်းတန်းတစ်ခုရှိပြီး ခရမ်းရောင်အဝတ်အစားဝတ်ထားသည့် လူငယ်၏ချောမောသောမျက်နှာသည် သူမ၏အိပ်ယာရှေ့တွင်ထိုင်နေကာ လရောင်အလင်းတန်းများက သူမျက်နှာကို ထွန်းလင်းနေသည်။
လရောင်အောက်တွင် သူ၏ ချောမောသော မျက်နှာသည် ငြို့အားပြင်းသော ဆွဲဆောင်မှုတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း မို့ရွှီတုန်းသည် အကြောင်းပြချက်တစ်ခုခုကြောင့် သူ့မျက်လုံးများတွင် ပျော်ရွင်ခြင်းအရိပ်အမြွက်ကို မြင်နေပုံရသည်။
သူ့မျက်ဝန်းများသည် အေးစက်ပြီး မာနကြီးတာမဟုတ်ပေမယ့် သိမ်မွေ့နူးညံ့တဲ့ မေတ္တာတွေနဲ့ ချစ်ခြင်းတွေပြည့်နှက်နေတယ်။