Otelin iki sokak arkasında kendime bir kuyuntu bulmuştum. Bir sokak arasında. Küçük bir çocuk gibi dizlerimi kendime çekmiştim. Karnımda bebek olmasına rağmen bir bebek gibi saatlerdir ağlıyordum çaresizliğime, kimsesizliğime.
Hüznümü, kırıklığımı -artık her ne ad verirseniz kabulümdür- dışa vurmuştum biraz da olsa azalmıştı içimin yangını.
Hüznümü vurmak için girdiğim bu ara sokakta yeniden doğmalıydım. Mecburdum içimdeki küçük ve annesi gibi çaresiz bebeğim için.
Azad'ın birdaha sesini, yüzünü, varlığını işitmek dahi istemiyorum. Kendime evlenmeden önce verdiğim sözden zaten yeteri kadar ödün verdim. Artık sapmadan kendime verdiğim sözden çıkmayacağım. Aptal kafam nasıl inandıysam aralarında birşey olmadığına. Bakışlarından belliydi o kızın. Suç kızda değil.
Suç bakışlarına inandığım, gülümsesin diye taklalar attığım, belki sever diye kendimi hergün sunduğum adamda. Gülüşü, dokunuşu, sözleri herşeyi yalanmış bu suçlu adamın. Aptal kız inanmış ona. Onu sevdiğine, hatta sahiplenip kıskandığına bile inanmış. İstemedende olsa bağlanmış.
Alışıp sevdiği adama güvenmiş. Daha çok mutlu olsun o da ona bağlansın diye bir çocuk bile bahşetmiş ona. Haberini vermek için gittiğinde herşeyin yalan olduğunu çocuğunun babası olmayı hak etmediğini öğrenmiş. Laik değilmiş.
O bana laik değil.
O konağa cesetimi sokarlar artık.
Bitti.
Çantamdan çıkardığım telefonuma baktım. Kimi arıyacaktım peki şimdi. Kim kabul ederdi kocasından kaçan bebekli bir anneyi. Ablamı arasam deliye dönerdi. Panik olur bir şekilde belli ederdi annemlere. Babam Azad'dan kaçtığımı öğrense ilk o öldürürdü zaten beni. Gidicek bir evim yoktu. Ablamında başını belaya sokmak istemiyorum.
Baran'ın söyledikleri geldi aklıma. Şuan başka çarem yoktu ama onu şimdi arasam onunla kaçma fikrini kabul ediyormuş gibi olucak ve ona umut vermiş gibi gözükecektim.
Bu Antep'ten tek çıkamazdım. Çıkarmazlardı beni. Çıksamda elbet haberleri olur yakalarlardı beni. Diri diri toprağa gömerlerdi.
En azından burdan çıkmak için Baranla konuşsam yardım eder miydi bana?
Daha fazla vakit kaybetmemek için telefonu açtım. Baran'ın numarası olmadığı için ınstagramı yükledim. Hemen bir hesap açıp arama yerine Baran'ı yazdım. En başta çıkmıştı zaten.
Baran Koç
Mesaj kısmına girip mesaj attım. Önceden konuşmuştum onunla ama evlendikten sonra Azad bana telefon ve hat almıştı. O yüzden burdan yazıyordum. Baran'a 'Ben Dilan numaram bu beni arar misin' yazdım.
Telefonu kapatıp beklemeye başladım. Beklerken kameradan kendime bakıp tamamen akmış öcü gibi gözüktüğüm makyajımı gördüm. Çantamdaki ıslak mendille iyice temizledim yüzümü.
Telefonumun çalması ile hemen ekrana baktım. Sonu sıfır altılıydı. Baran olduğunu anlayıp hemen açtım.
Alo
Alo Dilan, iyi misin?
Hayatımda bu kadar kötü olmamıştım
Ne oldu? Nerdesin sen söyle çabuk?
Çok şey oldu
Ne oldu Dilan korkutma beni
Konaktan kaçtım, birdaha oraya dönmiycem. Antep'ten çıkmam lazım hemen.
Neden, sen iyisin ama demi. Sen bi bana konum atsana
Tamam ama teklifini kabul etmedim beni yanlış anlama sadec..
Saçmalayıp durma konum at
Tamam, atıyorum.
Telefonu kapatıp Baran'ı rehberime kaydettim. WhatsApp'a girip ona bulunduğum konumu attım. Hemen çevrimiçi oldu ve mesaji gördü.
Kısa bir süre sonra BRN plakalı siyah bmw önümde durdu. Kalkıp derin bir nefes aldım. Arabaya bindim. Baran tüm merakı ile gözlerime bakıyordu.
“İyi misin”
“Sayılır” dedim burnumu çekip.
“Neler oldu anlat bende bileyim”
“Olan birşey yok aslında. Zorla evlendirildiğim evliliğimde aldatıldım”
“Orospu çocuğu”
“Oraya geri dönmiyeceğim.Gururum buna izin vermez”
“Sana en başta evlenme demiştim Dilan. Şimdi herşey daha zor olucak senin için”
“Bizim için” diyerek elimi karnıma koydum.
“Siktir”
“Hamileyim, yardım etmezsen anlarım”
“Saçmalama, şaşırdım sadece” dedi ve devam etti “Doğurmayı düşünüyor musun?”
“Şuan hiçbir şey düşünmüyorum. Tek isteğim Antep'den gitmek”
“Rotamız Ankara o zaman” dedi ve gaza bastı.
Kendim için ilk kez güzel birşey yapıyordum belkide. Kimseyi düşünmeden kendim için güzel birşey. Biliyorum babam duyunca deliye dönücek, evde terör estirecek ama evlendirirken bana sormadı. Şimdi bende kaçarken ona sormayacağım.
İlk başta beni baya bir ararlar. Sonra başka bir şekilde çözmeye çalışırlar. İnşallah ablamı Azad ile baş göz etmeye kalkmazlar. Zaten ablam yağız ile sözlü. Yine aynı aileye gidicek. Umarım ablamın başı yanmaz.
Yol boyunca ablam ve annem için dualar ettim. Allah'a yalvardım. Babamın kötülüğünden onları korusun diye. Hava kararmıştı. Yol boyunca konuşmadık. Konuşmak istmedim. Düşünmekle meşguldüm. Petrole girmişti Baran birşeyler alıcaktı. Elinde poşetle gelip bindi sol koltuğuma.
“Yiyecek birşeyler aldım” dedi ve poşeti kucağıma verdi.
“Sağol, ne kadar kaldı varmamıza” dedim merakla.
“Çok birşey kalmadı birkaç saate ordayız” dedi ve gülümsedi.
Bende karşılık verdim. Poşetteki sandviçleri çıkardım. Birini Baran'a verdim. Baran bir yandan kullanıyor bir yandan yiyiyordu.
“Ne içersin?”
“Enerji”
Poşetten çıkarıp enerjinin ağzını açtım. Baran'ın yanındaki bardaklığa koydum. Bende sandviçimi açıp soğuk çayla birlikte yedim.
Yemekten sonra ağırlık çökmüştü. Zar zor dayanıyordum uyumamak için. Biraz kafamı koydum. Gözlerimi dinlendirdim.
~
“Dilan”
“Dilan”
Panikle gözlerimi açtım.
“Korkma, hadi geldik”
Açık kapımdan beni uyandıran Baran'a baktım. Gelmiştik. Hemen doğrulup çantamı aldım. İnip kapıyı kapattım. Baran'ın peşinden gittim. Yüksek bir rezidansa girdik. Asansörle yirminci kata çıktık. Baran anahtarı ile kapıyı açtı. Uyku sersemiyle hiçbir şeye dikkat etmedim.
“Sen yatakta yat ben salonda yatarım” dedi.
Başımı salladım sadece. Bu halim onu güldürmüştü. Yönlendirdiği yatak odasına girdim ve ardından yatağa girip gözlerimi kapattım.
~
“Azad!” dedim beni dinlemiyordu. Kolundan tuttum “Dur! Nolur dur! Onun bir suçu yok!”
“KES SESİNİ!” dedi ve altında kanlar içinde olan Baran'ın tam beynine kurşunu sıktı.
“Buse kızımı getir!” demesiyle kendimi onun önüne attım.
“Yalvarırım dur!” hüngür hüngür ağlıyordum, onu benden alamazdı.
Azad'ın yanındaki adamlar beni tuttu. Pusetteki bebeği aldılar, o da ağlıyordu annesi gibi biliyordu canının öldüğünü.
“Bu orospuluğu yapmadan önce düşünücektin!” dedi Azad.
“O-o, se-senin kızın değil!” dedim ve burnumu silip düştüğüm yerden kalktım “Öldürdüğün adamla benim kızım o, katili olduğun adamın kızı, o Baran'la benim kızım!” dedim babasının katilinin elinde olan kızımı yavaşça al...
Aniden doğrulup gözlerimi açtım. Allah'ım bu bir rüyaydı. Rüya olsun nolur. Terler içinde kalmıştım. Sabaha karşıydı. Hemen kalkıp salona ilerledim. Baran koltukta uyuyordu. Derin bir nefes aldım.
Tekrar yatak odasına gittim. Çok terlediğim için Baran'ın giyinme odasından kendime oversize bir t-shirt aldım. Hemen üzerime geçirdim. Kirlilerimide kenara koydum.
Odadaki berjere geçtim. Ankara yeni güne hazırlanıyordu. Bende rüyamda gördüklerimi düşünmekle meşguldüm. Benim yüzümden Azad birini öldürse ne yapardım ben. Nasıl yaşardım bu vicdan azabıyla. Üstelik çocuğumun babasını öldürse, nasıl anlatırdım büyüdüğünde kızıma!?
Hepsi rüyaydı Dilan. Geçti, geçti. Sakin ol kızım. Senin bebeğin karnında. O aptal bir rüya. Bu rüyayı kafamdan atıp arkama yaslandım. Ellerimle karnıma dokundum. Sevmeye başladım.
“Kimse seni benden alamaz”
“Kimse Dilan Türkmen'in çocuğuna dokunamaz” dedim ve elimi öpüp karnıma koydum.
Azad Şiroz'un Ağzından
Sabaha kadar gözüme uyku girmemişti. Babam sağlam bir tokatla karını bul diye beni göndermişti sokağa. Adamlarıma haber verip sabaha kadar aradım onu. Antep'in altını üstüne getirdim.
Direksiyonu sıkıca kavradım. Sinirim bir türlü geçmiyordu. Onu bulamadığım her saniye dahada büyüyordu. Deliye dönüyordum.
Akıl sır erdiremiyordum. Kaçırılmış olamazdı. Antep'den bizden habersiz kuş dahi uçmazdı. Kendi isteğiyle gittiğine emindim. Ama neden gitti?
İlk kez bir kadın beni ortada böyle göt gibi bırakıyordu. Ama neden? Aramızda hiçbir sorun yoktu. Tam tersi iyiydik. Alışmıştım bile zalımın kızına. Dünden beri kendime yediremiyordum. Azad Şiroz bir kadına sahip çıkamamıştı.
Arkamda beni takip eden adamlarımla konağa doğru ilerledik. Kapısı açılınca arabayla içeri girdim. Bütün herkes bahçedeydi. Sabahlamışlardı belli.
Beni görünce hepsi ayaklandı. Arabadan inip yanlarına doğru yürüdüm. Siktir. Bu boynum ilk kez eğilmişti babamın karşısında. Hemde bir kadın için.
“Azad” dedi tok sesiyle tam karşıma geçip “Buldun inşallah”
Çenemi sıkıp “Yok, Antep'in altını üstüne getirdim”
“NE DEMEK YOK LAN” dedi ve suratıma tokadı geçirdi.
“SİKİC...” küfür edecekken kendimi zor tuttum.
“BİR KARIYA SAHİP ÇIKAMADIM AMINA KOYDUMUN İTİ”
Her dediği laf içime kazındı. Kulaklarımı kanattı. Tahammül edemiyordum.
“Aşirete haber vericem. Başka çare yok. Adam olup karına sahip çıkamadın. Şimdi desinler avradına sahip çıkamayan bu aşirete nasıl sahip çıkacak desinler”
“Bana iki gün ver. Bulucam” dedim ve babamın yüzüne baktım.
Arkasını döndü gidecekken son kez seslendim “Baba! Azad karısına sahip çıkamadı dedirtmem!”
Babam durdu ve “İki günün var lan, iki gün!” dedi ve konağa girdi.
Annem yanıma gelip kolumdan tuttu.
“Azad'ım yavrum, baban sinirli diye öyle yap..”
“Kes! Şu karımı bir bulayımda”
“Oğlum aman birşey yapmayasın, bak o senin babandır Azad oğlum” dedi koluma daha çok sarılarak.
Annemden kolumu çekip arkamı döndüm anahtarı Yağız'a atıp arabanın sağ koltuğuna oturdum. Yağız ve bütün adamlarda bindi tam hareket edicekken Sibel geldi.
“Sibel bak canımı sıkma, canını sikerim”
“Abi önemli Dilanla ilgili dur” dedi arabaya eğilerek.
“Çabuk söyle”
“Dilan çok mutluydu. Sana bir haber vermek için geliyordu yanına. Sürpriz dedi hatta herkese”
“Ne haberi ne diyorsun amına koyim”
“Abi Dilan galiba hamileydi. Onun haberi için gelecekti yanına.”
“Ciddi misin sen Sibel” dedi Yağız.
Dedikleri beynimde yankılanmaya devam etti. Sabahki baş ağrım üçe katlandı. Yanımdaki camı kapattım. Yağız sürdü ve konvoy tekrar konaktan ayrıldı.
“Abi iyi misin” dedi Yağız.
“Abi?”
“Onu alan taxiciyle konuşucam bodruma getirsinler çabuk!”
Yağız söylediklerimi arayıp adamlara söyledi. Çarşıdaki küçük ofise sürdü.
~2 saat sonra~
Ofisteki koltukta biraz kestirdim. Yağız'ın getirdiği simitleri yedim. Kapım tıklandı.
“Gir”
“Ağam taxiciyi getirdim bodrumda”
Elimle çekil işareti yaptım. Ceketimi indirip koltuğa koydum. Gömleğimin kollarını sıyırdım. Kapıdan çıkıp bodrum için aşağı indim.
Yakınlaştıkça taxicinin yalvarmaları artıyordu. Kapıdan girmemle susup diz çöktü.
“Ağam yalvarırım benim bir suçum yok ağam nolur”
Adamlarıma işaret ettim. Taxiciye ayaklarımın dibinden alıp sandalyeye oturttular.
“Anlat, ne gördüysen anlat”
“Di-Dilan Hanım çok mutluydu. Sizin büyük ofisin konumunu gösterdi bende oraya sürdüm. Kapıda sizi gördü arabaya binerken. So-sonra takip etmemi istedi. Bende birşey diyemedim. Sonra şey ağam”
“DEVAM ET!”
“Ağam sonra sizi bir kadınla gördü. Ağlayıp indi arabadan. Götürmek istedim geri konağa ama istemedi”
Demesiyle yaklaşıp yüzüne yumruk indirdim.
“Sen konağın taxicisisin, senin görevin Dilan'ı geri konağa bırakmak” dedim ve bir tane daha yumruk attım.
“Ağam kurban olayım çok dedim ama gelmedi. Nolur ağam affet kurban olayım affet”
Arkamı dönüp yukarı ofise çıktım. Tuvalete gidip orospu çocuğunun kanını elimden temizledim. Yüzüme su vurdum. Deri koltuğa attım kendimi.
Naptım lan ben. Dilan'a nasıl yaptım bunu. Günlerdir farkındaydım ona alıştığımın. Bu kadar bağlanmasam ailesine haber verilir aşiret toplanır rezil ederdim onu. Hatta kendi ellerimle alırdım canını. Başka birşey vardı. İlk kez olan birşey vardı ona karşı.
Canını yakmıştım onun. Canlarını... Hamileyse hem içindekinin hemde onun canını yakmıştım. Hep kadınlar oldu hayatımda. Bir kadına bağlı kalıp sahiplenmedim. Günlerdir bu duyguyu yakıştiramadığım içindir belkide kendime. O yüzden İstanbul'daki escortu buraya getirdim. Azad Şiroz bir kadına bağlanamaz, onu sevemez, kadına değer vermez dedirtmek içindi belkide.
Ellerimi başımın içine aldım. Zonklayan kafam dahada kötü oldu. Kafam elli altıya döndü.
Dilan'ın kusursuz sevgisini hissettim üstümde evlendiğimizden beri. İstemede hissettim gözünün bende olduğunu. İlk görüşte dedikleri o binde bir olan şey belkide benim karımda olmuştu. Ben bu şansı kaybetmiştim ama.
Geri getirdiğimde yine bana o yeşil gözleri ile bakıcak mıydı? Yoksa nefret mi duyacaktı benden? Herkesin olduğu gibi o da benden nefret duyarsa kime sığınırdım ben? Kime kendimi açardım?
Siktir!
Bu bağlanmak değil Azad Şiroz... Bu başka birşey... Karın ve muhtemel çocuğunun anası olacak o dilber kendini sana meftun etmiş.. Kabul etmesi zorda olsa kendine yediremesende meftun olmuşsun o güzele.. Değerini bilemediğin o dilbere...
Yağız'ın içeri girmesiyle düşüncelerime ara verdim.
“Abi şimdi napalım?”
“Yağız, Dilan'ı bulman lazım. Otelin ordaki kameralara bakın. Adamlarada söyle iz bulamazsa hepsine kancayı takarım.”
“Tamam abi hallederiz” dedi ve devam etti “Sen iyi misin?”
“Değilim Yağız. Onsuz kafayı yiyyorum”
Bana kızıcaksınız geç geldiği için ama değmiştir diye umuyorum. Etkileşim düştüğü zaman sanki boşa emek veriyormuşum gibi geliyor. Çünkü her bölüm saatlar sürüyor ve düşündürüyor. Ama vazgeçmiycem inşallah iyi yerlere gelicek sizinle beraber hikayemiz ❤️