"ကိုေဇာ္.. ကိုေဇာ္သိလားဝတ္ရည္ဒီေန႔ရံုးမွာအႏိုင့္က်င့္ခံရတယ္"
ေဆာင္းဝတ္ရည္သည္ ထိုေယာက္်ားရဲ႕ရင္ခြင္ထဲတြင္အဝတ္ဗလာႏွင့္ကုတင္ေပၚတြင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ညားခါစလင္မယားေတြလိုျဖစ္ေနၿပီး သူမသည္ သူရဲ႕အသံကိုပိုခြၽဲႏြဲ႔စြာ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားႏွင့္ ထိုေယာက္်ားႏွင့္အၾကည့္ျခင္းဆံုလိုက္သည္။
"ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ေလးကိုဘယ္သူကအႏိုင္က်င့္ရဲတာလဲ မပူနဲ႔ကိုယ္ေျဖ႐ွင္းေပးမယ္ "
ေဆာင္းဝတ္ရည္သူမမွီထားတဲ့ရင္ခြင္ထဲကိုပိုမိုတိုးဝင္ကာ
"ကိုယ္ေဇာ္ကိုဒုတၡမေပးခ်င္ပါဘူး သူကအေနာက္ေပါက္ကဝင္လာတာေလ သူအေနာက္မွာအေကာင္ႀကီးႀကီး႐ွိတယ္ သူကိုသြားထိရင္ ဝတ္ရည္ေၾကာင့္ကိုေဇာ္ပါ..."
သူမစကားမဆံုးခင္ဟန္႔တားခံလိုက္ရၿပီး
"ဘယ္ေလာက္အေကာင္ႀကီးႀကီး ကိုယ္မေၾကာက္ပါဘူး ျမဴႏွင္းျဖဴလုပ္ငန္းစုမွာကိုယ့္အေဖကဒုတိယအႀကီးဆံုး႐ွယ္ယာ႐ွင္ပဲ တျခား႐ွယ္ယာဝင္ထားတဲ့လူနည္းနည္းနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ဥကၠ႒ ႀကီးကိုေတာင္ဖိအားေပးလို႔ရတယ္ ဘာေၾကာက္စရာလိုလို႔လဲ"
သူ႔စကားထဲမွာယံုၾကည္မူ႔အျပည့္ပါဝင္ေနၿပီး ဒါကိုေဆာင္းဝတ္ရည္ၾကားေတာ့ သူမေက်နပ္အားရစြာျပံဳးလိုက္ရင္း
(ငါနဲ႔လာယွည္ခ်င္တယ္ေပါ့ နင့္လိုခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္မယားငယ္မကမ်ား)
ေဆာင္းဝတ္ရည္သူမေမ်ွာ္မွန္းထားတဲ့အတိုင္းျဖစ္သြားေတာ့ တစ္ဖက္ေယာက္်ားကိုပြတ္သီးပြတ္သက္လုပ္လိုက္ၿပီး ထိုေယာက္်ားရဲ႕လည္တိုင္ေတြကိုဖက္တြယ္လိုက္ကာ
"ကိုေဇာ္က ဝတ္ရည္ကိုဒီေလာက္ေတာင္ဂ႐ုစိုက္ေပးမွေတာ့ ကိုေဇာ္ကိုဝတ္ရည္ဂလဲျပန္ဂ႐ုစိုက္ရမွာေပါ့"
ထိုလူသူျပံဳးလိုက္ရင္း
"ဒီလိုအလိုက္သိေနလို႔ကိုခ်စ္ေနရတာ"
ထိုေနာက္သူသည္ ေဆာင္းဝတ္ရည္ကိုယ္ေလးအားအိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္ရင္း
ႏွစ္ေယာက္သားမိုးမျမင္ေလမျမင္ ခ်စ္ရည္လူးလိုက္ရေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"မင္းအိမ္ျပန္ခ်င္လား"
ထိုအေမးကိုၾကားျခင္းျခင္းထူးျမတ္အျမန္ေခါင္းညႇိပ္ျပလိုက္ၿပီး သူ႔ပံုဆံက ဒီမွာဆက္မေနခ်င္တာအရမ္းသိသာလွသည္။
သူရတစ္ဖက္ေကာင္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးအားမရစြာ
"ပါးစပ္ကေျဖ"
့
"အင္း ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္"
"ေကာင္းၿပီ မင္းအိမ္ျပန္ခ်င္ရင္ငါေျပာတာနားေထာင္ရမယ္ မဟုတ္ရင္ မင္းတစ္သက္လံုးမင္းအိမ္ျပန္ၿပီး မင္းမိသားစုကိုေတြ႔ရမယ္မထင္နဲ႔"
သူရထူးျမတ္အားေလသံမာမာနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ၿပီး သူစိတ္ထဲမွာေတာ့ ထိုေကာင္ေလးကို သူအားေၾကာက္ၿပီးသူ႔စကားနာေထာင္ေစခ်င္ယံုသာ သိုေပမဲ့ဟိုကလန္႔သြား ၿပီး မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းလာၿပီး ငိုေတာ့မလိုျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔မွာပူထူသြားၿပီး ထိုင္ေနရာမွအျမန္ထကာ ထူးျမတ္နားသို႔အျမန္သြားၿပီး
"ဟိတ္..ဟိတ္..မငိုနဲ႔ေနာ္ ငါေခ်ာ့မတတ္ဘူး ဟိတ္..ေကာင္ေလးမငိုနဲ႔လို႔"
သူအနားေရာက္လာမွပိုဆိုးသြားတာေၾကာင့္ သူရေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြပါေအးစက္သြားကာ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲသူမသိေတာ့ေခ်
သူသိတာကထိုကေလးမငိုေတာ့ဖို႔ဆက္ေခ်ာ့ေနယံုသာ သို႔ေပမဲ့သူလို လူက လူတစ္ေယာက္ကိုဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲသူဘယ္သိမွာလဲ သူရဲ႕အခ်စ္ဦးကိုေတာင္ သူေခ်ာ့ဘူးသည္မဟုတ္ အခ်စ္ဦးလို႔ေျပာရမွာထက္ လိုက္ဖက္လို႔တြဲခဲ့သည္မွာပိုမွန္မည္။
သူတို႔စကားမ်ားတိုင္းသူရဘက္ကတခါမွမေခ်ာ့ဘူးေပ ဒီအတိုင္းရက္နည္းနည္းၾကာရင္ ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္ေလ ထို႔ေၾကာင့္ ရီးစားလဲထားခဲ့ဘူး play boyလဲျဖစ္တဲ့သူက ရီစားေဟာင္းကိုေတာင္ေအာက္မက်ဘူးတဲ့သူက အခုေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကို ေအာက္က်ခံၿပီး ေခ်ာ့ေနရၿပီေလ
၂နာရီေလာက္ၾကာေအာင္သူႀကိဳးစားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ ထိုကေလးအားအငိုတိတ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ ထို႔ေနာက္ သူရ သူအတတ္ႏိုင္ဆံုး သူေလသံအား ခ်ိဳသာေအာင္လုပ္လိုက္ၿပီးအသံုးႏႈန္းေတြကိုပါေျပာင္းကာ
"ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ကိုယ့္အသံကအရင္ထဲကက်ယ္တယ္ ေလသံမာတယ္
ကိုယ္မင္းကိုဆူေနတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ္မင္းနဲ႔ေဆြးေႏြးေနတာ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့"
"ဒါဆို မင္းမိသားစုအေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုေျပာေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းသိထားမွသူတို႔နဲ႔ေတြ႔ရင့ အဆင္ေျပမွာ"
"အာ..ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္မွာေမေမ မ႐ွိေတာ့ဘူး အခုေဖေဖရယ္မမရယ္နဲ႔အတူေနတယ္ ေဖေဖကေတာ့ ခမ္ေအးေအးပဲေနရတာႀကိဳက္တယ္ မမကေတာ့သေဘာေကာင္းတယ္"
သူရအနည္းငယ္မွင္သက္သြားရသည္ ဒီေကာင္ေလးက ကေလးသာသာဆိုသူသိပင္မဲ့ ဒီလိုကေလးအေတြးေလာက္ပဲေတြးတတ္အံုးမယ္လိုေတာ့သူမထင္ခဲ့ေပ
အင္းေလထားပါေတာ့ သူေျပာတာေတြကလဲသူျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေျပာတာေနမွာေပါ့ ဒီကေလးေျပာပံုအရဆို သူအတြက္ဘာမွအခက္ခဲသိပ္မ႐ွိေလာက္ေပလို႔သူရေတြးလိုက္မိသည္။
"အင္းေကာင္းၿပီ ဒါဆိုမင္းနားေတာ့ ကိုမင္းအိမ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္စရာ႐ွိတာစီစဥ္ရအံုးမယ္"
သူေျပာၿပီးထူးျမတ္အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့ၿပီး ထူးျမတ္ကေတာ့အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔တင္ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္ပဲေပ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။
.......................
ကဲကဲနည္းနည္းၾကာသြားတယ္😁
"ကိုဇော်.. ကိုဇော်သိလားဝတ်ရည်ဒီနေ့ရုံးမှာအနိုင့်ကျင့်ခံရတယ်"
ဆောင်းဝတ်ရည်သည် ထိုယောက်ျားရဲ့ရင်ခွင်ထဲတွင်အဝတ်ဗလာနှင့်ကုတင်ပေါ်တွင်သူတို့နှစ်ယောက်က ညားခါစလင်မယားတွေလိုဖြစ်နေပြီး သူမသည် သူရဲ့အသံကိုပိုချွဲနွဲ့စွာ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် ထိုယောက်ျားနှင့်အကြည့်ခြင်းဆုံလိုက်သည်။
"ကိုယ့်ရဲ့အချစ်လေးကိုဘယ်သူကအနိုင်ကျင့်ရဲတာလဲ မပူနဲ့ကိုယ်ဖြေရှင်းပေးမယ် "
ဆောင်းဝတ်ရည်သူမမှီထားတဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုပိုမိုတိုးဝင်ကာ
"ကိုယ်ဇော်ကိုဒုတ္ခမပေးချင်ပါဘူး သူကအနောက်ပေါက်ကဝင်လာတာလေ သူအနောက်မှာအကောင်ကြီးကြီးရှိတယ် သူကိုသွားထိရင် ဝတ်ရည်ကြောင့်ကိုဇော်ပါ..."
သူမစကားမဆုံးခင်ဟန့်တားခံလိုက်ရပြီး
"ဘယ်လောက်အကောင်ကြီးကြီး ကိုယ်မကြောက်ပါဘူး မြူနှင်းဖြူလုပ်ငန်းစုမှာကိုယ့်အဖေကဒုတိယအကြီးဆုံးရှယ်ယာရှင်ပဲ တခြားရှယ်ယာဝင်ထားတဲ့လူနည်းနည်းနဲ့ပူးပေါင်းပြီး ဥက္ကဋ္ဌ ကြီးကိုတောင်ဖိအားပေးလို့ရတယ် ဘာကြောက်စရာလိုလို့လဲ"
သူ့စကားထဲမှာယုံကြည်မူ့အပြည့်ပါဝင်နေပြီး ဒါကိုဆောင်းဝတ်ရည်ကြားတော့ သူမကျေနပ်အားရစွာပြုံးလိုက်ရင်း
(ငါနဲ့လာယှည်ချင်တယ်ပေါ့ နင့်လိုခိုးကြောင်ခိုးဝှက်မယားငယ်မကများ)
ဆောင်းဝတ်ရည်သူမမျှော်မှန်းထားတဲ့အတိုင်းဖြစ်သွားတော့ တစ်ဖက်ယောက်ျားကိုပွတ်သီးပွတ်သက်လုပ်လိုက်ပြီး ထိုယောက်ျားရဲ့လည်တိုင်တွေကိုဖက်တွယ်လိုက်ကာ
"ကိုဇော်က ဝတ်ရည်ကိုဒီလောက်တောင်ဂရုစိုက်ပေးမှတော့ ကိုဇော်ကိုဝတ်ရည်ဂလဲပြန်ဂရုစိုက်ရမှာပေါ့"
ထိုလူသူပြုံးလိုက်ရင်း
"ဒီလိုအလိုက်သိနေလို့ကိုချစ်နေရတာ"
ထိုနောက်သူသည် ဆောင်းဝတ်ရည်ကိုယ်လေးအားအိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ရင်း
နှစ်ယောက်သားမိုးမမြင်လေမမြင် ချစ်ရည်လူးလိုက်ရတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"မင်းအိမ်ပြန်ချင်လား"
ထိုအမေးကိုကြားခြင်းခြင်းထူးမြတ်အမြန်ခေါင်းညှိပ်ပြလိုက်ပြီး သူ့ပုံဆံက ဒီမှာဆက်မနေချင်တာအရမ်းသိသာလှသည်။
သူရတစ်ဖက်ကောင်းကိုကြည့်လိုက်ပြီးအားမရစွာ
"ပါးစပ်ကဖြေ"
့
"အင်း ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ချင်တယ်"
"ကောင်းပြီ မင်းအိမ်ပြန်ချင်ရင်ငါပြောတာနားထောင်ရမယ် မဟုတ်ရင် မင်းတစ်သက်လုံးမင်းအိမ်ပြန်ပြီး မင်းမိသားစုကိုတွေ့ရမယ်မထင်နဲ့"
သူရထူးမြတ်အားလေသံမာမာနဲ့ခြိမ်းခြောက်လိုက်ပြီး သူစိတ်ထဲမှာတော့ ထိုကောင်လေးကို သူအားကြောက်ပြီးသူ့စကားနာထောင်စေချင်ယုံသာ သိုပေမဲ့ဟိုကလန့်သွား ပြီး မျက်ရည်တွေဝိုင်းလာပြီး ငိုတော့မလိုဖြစ်တာကြောင့် သူ့မှာပူထူသွားပြီး ထိုင်နေရာမှအမြန်ထကာ ထူးမြတ်နားသို့အမြန်သွားပြီး
"ဟိတ်..ဟိတ်..မငိုနဲ့နော် ငါချော့မတတ်ဘူး ဟိတ်..ကောင်လေးမငိုနဲ့လို့"
သူအနားရောက်လာမှပိုဆိုးသွားတာကြောင့် သူရခြေဖျားလက်ဖျားတွေပါအေးစက်သွားကာ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲသူမသိတော့ချေ
သူသိတာကထိုကလေးမငိုတော့ဖို့ဆက်ချော့နေယုံသာ သို့ပေမဲ့သူလို လူက လူတစ်ယောက်ကိုဘယ်လိုချော့ရမလဲသူဘယ်သိမှာလဲ သူရဲ့အချစ်ဦးကိုတောင် သူချော့ဘူးသည်မဟုတ် အချစ်ဦးလို့ပြောရမှာထက် လိုက်ဖက်လို့တွဲခဲ့သည်မှာပိုမှန်မည်။
သူတို့စကားများတိုင်းသူရဘက်ကတခါမှမချော့ဘူးပေ ဒီအတိုင်းရက်နည်းနည်းကြာရင် ပုံမှန်အတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားတယ်လေ ထို့ကြောင့် ရီးစားလဲထားခဲ့ဘူး play boyလဲဖြစ်တဲ့သူက ရီစားဟောင်းကိုတောင်အောက်မကျဘူးတဲ့သူက အခုတော့ ဒီကောင်လေးကို အောက်ကျခံပြီး ချော့နေရပြီလေ
၂နာရီလောက်ကြာအောင်သူကြိုးစားပြီးနောက်မှာတော့ သူအောင်အောင်မြင်မြင်နဲ့ ထိုကလေးအားအငိုတိတ်အောင်လုပ်နိုင်ခဲ့ပြီလေ ထို့နောက် သူရ သူအတတ်နိုင်ဆုံး သူလေသံအား ချိုသာအောင်လုပ်လိုက်ပြီးအသုံးနှုန်းတွေကိုပါပြောင်းကာ
"ကိုယ်ပြောချင်တာ ကိုယ့်အသံကအရင်ထဲကကျယ်တယ် လေသံမာတယ်
ကိုယ်မင်းကိုဆူနေတာမဟုတ်ဘူး ကိုယ်မင်းနဲ့ဆွေးနွေးနေတာ ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့"
"ဒါဆို မင်းမိသားစုအကြောင်း ကိုယ့်ကိုပြောတော့ သူတို့အကြောင်းသိထားမှသူတို့နဲ့တွေ့ရင့ အဆင်ပြေမှာ"
"အာ..ဟုတ် ကျွန်တော်မှာမေမေ မရှိတော့ဘူး အခုဖေဖေရယ်မမရယ်နဲ့အတူနေတယ် ဖေဖေကတော့ ခမ်အေးအေးပဲနေရတာကြိုက်တယ် မမကတော့သဘောကောင်းတယ်"
သူရအနည်းငယ်မှင်သက်သွားရသည် ဒီကောင်လေးက ကလေးသာသာဆိုသူသိပင်မဲ့ ဒီလိုကလေးအတွေးလောက်ပဲတွေးတတ်အုံးမယ်လိုတော့သူမထင်ခဲ့ပေ
အင်းလေထားပါတော့ သူပြောတာတွေကလဲသူမြင်တဲ့အတိုင်းပဲပြောတာနေမှာပေါ့ ဒီကလေးပြောပုံအရဆို သူအတွက်ဘာမှအခက်ခဲသိပ်မရှိလောက်ပေလို့သူရတွေးလိုက်မိသည်။
"အင်းကောင်းပြီ ဒါဆိုမင်းနားတော့ ကိုမင်းအိမ်ပြန်ဖို့စီစဉ်စရာရှိတာစီစဉ်ရအုံးမယ်"
သူပြောပြီးထူးမြတ်အခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့ပြီး ထူးမြတ်ကတော့အိမ်ပြန်ရတော့မည်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့တင်ဘာကိုမှဂရုမစိုက်ပဲပျော်နေမိတော့သည်။
.......................
ကဲကဲနည်းနည်းကြာသွားတယ်😁