စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ် သည် နွေ မိုး ဆောင်း ဉတု သုံးပါးဝယ် ဆောင်းကို သူ မုန်းလှသည်။အေးအေး လေး နေရတာ ကြိုက်သော်လည်း နံနက်ပိုင်း အိပ်ရာလေး ထရတာကိုက ဝဋ်ကြွေးကြီးလှသည်။ဆရာဝန်ဆိုတော့ ဂျူတီချိန် အမှီ ပြေးရသည်မှာ ချစ်လင်လေး ရင်ခွင်မှာ မှေးပြီး ဇိမ်ခံချိန်တောင် မရှိ။
ဒီထက် ဆိုးတာ ရေချိုးရတာ။ရေချိုးရမှာထက် စစ်ပွဲတစ်ထောင်သာ ပြေးတိုက်လိုက်ချင်သည်။
'ငါ ဟဲ့ ယောက်ျား' ဆိုပြီး လက်သီးလက်မောင်းတန်း ကြွေးကြော်ကာ ရေဖလား ကိုင်လိုက်ပါသော်လည်း ရေတစ်စက် လက်ပေါ်ကျတောင် အသည်းနှလုံးတွေ ထုံကျင်ကုန်သည်။
နွေ ကိုတော့မူ ပူသည်ကလွဲ ခမ်းနော့ဝ် သဘောကျပါ၏။ရှဲကနဲ ကြွေသွားသော သစ်ရွက်ခြောက်တွေ၊ရိုးတံကျဲကျဲ ပင်အိုတွေနှင့် ဖုန်ထူသော ကတ္တရာ လမ်းမတွေ၊စူးရှသော နေရောင်အောက်မှာ လေရူးတိုက်သံကလွဲ တိတ်ဆိတ်နေပုံတွေ အားလုံးဟာ လွမ်းဖွယ် အတိ။
လေရူးနှင့်အတူ စိတ်ရူးတို့ဟာ မြူးထူးစွာနှင့် လွမ်းတရားကို ဖွဲ့ဆိုချင်ပါသော်လည်း ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်လုံး ဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတော့ လွမ်းရတာ ဖီး အောက်လှသည်။"ကိုးနောင် ခြံထဲသွား. . .ငါ့ရှေ့မှာ ထိုင်မနေစမ်းပါနဲ့ လွမ်းရတာ ဖီးအောက်တယ်" လို့ ပြောချင်ပါသော်လည်း ထိုသို့ ပြောရင် ကိုယ်တော်လေးက ရွှေစိတ်တော်မှာ ကောက်တော်မူမှာ စိုး၍ မပြောရဲခဲ့သည်မှာ တစ်နွေ နှစ်နွေ မကတော့ပေ။
မိုးရာသီကိုတော့ ခမ်းနော့ဝ် အကြိုက်ဆုံး ဖြစ်သည်။မိုးဖွဲလေးများကြားမှာ ချစ်ရသူ လက်ကို ဆွဲကာ ပြေးရသည်ကား လောကမှာ အရသာရှိဆုံး ဟင်းချိုကို သောက်လိုက်ရသလိုပင်။
ပြီး . . . ကိုးနောင်သည် မိုးရေထဲ ပိုပြီး အဟမ်း ဘယ်လို ပြောရမလဲ . . . အရသာ ရှိလေသည်။ကိုးနောင်ရဲ့ ပူနွေးသော အသားစိုင်ဖြူဖြူတွေသည် မိုးစက်များကြား အေးစက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းတစ်စုံနှင့် ထိတွေ့ အရသာခံသည့်အခါ အတော် အရသာ ရှိ၏။
ကလေး နှစ်ကောင်ကြီးလာသောအခါ သူတို့ပါ ခေါ်ပြီး မိုးရေထဲ ပတ်ပြေးကြသည်။သူရယ် ကိုးနောင်ရယ် နန်းနွယ်ရယ်က အတွဲညီသလောက် ကိုးနွယ်ကမူ မိုးရေထဲ မသွားချင် ညစ်ပတ်တယ် ဟု မျက်နှာတည်တည်နဲ့ အင်တင်တင် ဆိုလာသည်။
နန်းနွယ် အတင်း လက်ဆွဲ ပြီး မိုးရေထဲ ခေါ်သွားသောအခါ ရုန်းသည်။သို့သော် တကယ်လည်း ဆင်းသွားသောအခါ ပြန်ကိုတက်မလာတော့။မတက်ချင်ဘူး မိုးရေထဲမှာ ပဲ နေတော့မယ် လုပ်နေ၍ ကိုးနောင်က အတင်းကရော ပွေ့ချီလာရာ ကိုးနွယ်က ကုန်းကိုက်သည်။
တကယ့် ကောင်လေး ဖြစ်သည်။အကြောက်အလန့်လည်း မရှိ။သူ လုပ်ချင်ရင် အကုန်လျှောက်လုပ်သည်။ပြီး သူ မဟုတ်သလို ခပ်တည်တည်နှင့် ဗြောင်လိမ်ဗြောင်စားလေး ဖြစ်သည်။
ထားပါ ထားပါ။လက်ရှိ ပြဿနာက ကိုးနွယ် မဟုတ်။သူ ကိုယ်တိုင်သာ။ဆိုခဲ့တိုင်း ဆောင်းရာသီမှာ ရေချိုးရတာ ပင်ပန်း ဆင်းရဲလှသည်။
ခမ်းနော့ဝ် သည် ရေချိုးခန်းထဲ ချာချာလည်နေသည်။ကိုးနောင်က ရေနွေး စပ်ပေးထားသော်လည်း ချိုးစရာရှိတာ မချိုးဘဲ ဝေ့နေ၍ ရေနွေးတွေက အေးစက်ကုန်သည်။ထပ် စပ်ခိုင်းရင်လည်း ကိုးနောင်က ဆူဦးမည်။ရေလည်း မချိုးချင်။
ခမ်းနော့ဝ်သည် ရေဇလုံလေးကိုင်ကာ ငိုင်နေမိသည်။မထူးတဲ့ အဆုံး ခြေထောက်ကို လောင်း၊လက်ကို လောင်း ၊မျက်နှာကို ရေနဲ့ ဘတ် ဘတ် ပုတ်. . . အဟဲ ရေချိုးပြီးပြီ။ဟိတ်ကြီး ဟန်ကြီးနှင့် bathrobeကြီး ကောက်ဝတ်ကာ မော်ကြွား မြောက်ကြွစွာ ရေချိုးခန်း အပြင်ထွက်လိုက်သည်။
ကိုးနောင်က ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲပြီး စာဖတ်နေသည်။ကိုးနောင်က စာဖတ် ဝါသနာတော့ အတော်ပါသည်။ခမ်းနော့ဝ်တို့ကတော့ စာအုပ်ဖတ်ရင် ရှေဆုံးကို ဖတ်သည်။နောက် အလယ်ကျော်သည်။ပြီး အဆုံး ဖတ်သည်။ပြီးပြီ။ဇာတ်လမ်း စ ဆုံး သိ တော်ပြီ။
ကိုးနောင်က စာအုပ်ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေသည်။စာအုပ်က ဂျပန်ခေတ် အကြောင်း အခြေခံထားတဲ့ မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေး တိုက်ပွဲ ဝင်ပုံကြောင်း ဖော်ကြူးထားတဲ့ ဂန္တဝင် စာအုပ်ပင်။အထူကြီး ဖြစ်သည်။ခေါင်းအုံးအိပ်ရင် အတော်ကောင်းမည့်ပုံ။
ကိုးနောင်က ခေါင်းကို မော့ကာ စာအုပ်ကို လက်နှင့် ပင့် မြှောက်ပြီး ဖတ်နေသည်။မျက်တောင်ရှည်ကြီးက သိမ်မွေ့မွေ့ပင့်ထားကာ မျက်ဆံစိမ်းစိမ်းလေးက စာအုပ်ပေါ်မှာသာ စူးစိုက် နစ်ဝင်လျက်။လဲအိပ်နေ၍ နက်မှောင်သော ဆံသားတို့က အနက်ရောင် အိပ်ရာခင်းပေါ် ဖရိုဖရဲ ခပ်ခွေခွေ ဝေ့ကျနေသည်။
ရှူမငြီးသည့် လည်တိုင် ကျော့ကျော့လေးက မော့ ထားတာကြောင့် ထင်ရှားနေသည်။နို့ခဲလေးလို ချစ်ဖွယ်ဖြစ်သော လည်စေ့သည်လည်း ကိုးနောင် လည် လှုပ်လိုက်တိုင်း ရွေ့နေသည်။
ကိုးနောင် က ထူးထူးခြားခြား ဖြူစွတ်နေသော အင်္ကျီလက်ရှည်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။အနက်ရောင်ကိုသာ အမြဲဝတ်တတ်သော သူ့ ရဲ့ သောက်ရမ်း ချောသည့် ယောက်ျားသည် အဖြူရောင်ဝတ်သောအခါလည်း မင်းသားလေးလို ဖြစ်သည်။
ခန့်ညားသည်။မဟုတ် ကိုးနောင်က မခန့်ညား။
ခန့်ညားတယ် ဆိုသော စကားလုံးက ဆတ်နွယ်လို ရုပ်မျိုးကို သုံးသင့်သည်။သူ့ ယောက်ျားက ကျွံပြီးသွားရင် မရုန်းနိုင်တော့သည့် နွံလို ထပ်ခါ ထပ်ခါ နစ်ဝင်ချင်စရာ ကောင်းသည့် အလှပိုင်ရှင် ဖြစ်သည်။ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရှိနေရင် ခုံလေးတစ်လုံး ဆွဲယူ သူ့ကိုသာ တစိမ့်စိမ့် ထိုင်ကြည့်နေလိုက်ချင်သည်။
ကိုးနောင့် အင်္ကျီက လည်ပင်း ပေါက် အတော်လေး ဟိုက်လှသည်။နေပါစေ ဟိုက်လေ ကြိုက်လေ။
ထင်ထင်သာသာ ပေါ်နေသည့် ညှပ်ရိုးများက အနည်းငယ် နီစွေးနေသည်။အင်္ကျီက ရင်ဘတ်ထိ လျှောကျနေတာကြောင့် ဖြူကြွကြွ ရင်အုပ်တွေက ပင်လယ်ပြင်ဘေးက သဲသောင်ပြင်လို မွေ့လျော်ပစ်ချင်စရာ။
အား. . . အား ။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ပူလိုက်တာ ။ရေတောင် လောင်းချိုးချင်လာသည်။
အသွေးသားထဲက ထိ ပူလာသည့် စိတ်ရိုင်းတွေကြောင့် ရေချိုးခန်းထဲ ပြန်ဝင်ရန် ပြင်စဉ်
"ဘယ်သွားမလို့လဲ. . ."
ကိုးနောင် ရဲ့ အသံချိုချိုလေး ထွက်လာသည်။
"ချီးပါမလို့ "
"ဪ ချီးပဲ ပါနော်. . ."
ဒီဖေ . . .ငါကို နှာဗူးများ မှတ်နေလား။တကယ်တမ်း နှာဗူး တော့ နှာဗူးပေမယ့် ကိုယ့်လူ ကို ဗူးတာ ဘာဖြစ်လဲ ဘာဖြစ်လဲ။အဲ့လို ဗူး ချင်လို့ လင်ယူပါတယ်ဆို။
ကိုးနောင် မြင်ရင် စိတ်ထဲ ပုရွတ်ဆိတ်ကိုက်နေသလိုပင်။ကိုးနောင်ကို ဖက်ချင်လာသည်။ နမ်းချင်လာသည်။ကိုက်ချင်လာသည်။ထက်ပြီး တိုးရရင် ကြမ်းတမ်းတမ်း တစ်ခုခု လုပ်ချင်လာသည်။
တော်သေး။ကိုယ် အကြောင်း ကို သိလို့ အောက်ထပ်ကို ငြိမ်ငြိမ်လေး ဆင်းပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ်သာ အပေါ်ထပ်ဆို ဉာဏ်ကိုးနောင် ဘဝ ပျက်ပြီ။
မလုပ်ရက်ပါ။မလုပ်ရက်ပါ။ခမ်းနော့ဝ်မှာ ရှားရှားပါးပါး တစ်ယောက်တည်း ရှိတာမို့ မနှိပ်စက်ရက်ပါ။
ကိုးနောင်ကမူ ဟိုဟာ လုပ်ရင် သူ့ကိုသူထက် ခမ်းနော့ဝ်ကို ဦးစားပေးတာ များသည်။
တစ်ခါတစ်လေကျရင် ခမ်းနော့ဝ်ကို နာမှာ စိုးရိမ်ပြီး သူတို့ တစ်ခေါက်လုပ်ရင် ဆယ်ခေါက်လောက်က "ကိုယ့် ကို နာရင် ပြောနော် . . .နာလား ထည့်မယ်နော်. . .နာသွားပြီလား . . .နာရင် ပြောနော်" ဆိုသော နာ ဆိုသော စကားလုံးသာ ထပ် ထပ်နေပြီး ခမ်းနော့ဝ်မှာ အော်တော် မအော်ရဲပေ။ အော်ရင် ကိုးနောင်က ဆက်မလုပ်တော့ပေ။
"ကိုယ် က ခမ်းနော့ဝ် နာမှာ စိုးလို့ အရမ်း ခံရခက်တယ်"
"မနာဘူး. . .မနာဘူးလို့!! မင်းနဲ့ဆို မနာဘူး အေးဆေး သာသာယာယာပဲ. . ."
ကိုးနောင်က ခမ်းနော့ဝ် အပေါ် ကောင်း၏။အကြောင်းပြချက် ရေရေရာရာ မရှိဘဲ ကောက်ကာငင်ကာ ထ ထ စိတ်ဆိုး စိတ်ကောက်တာကလွဲရင် ခမ်းနော့ဝ် ကို စကားနဲ့တောင် အနိုင်မယူဖူးပေ။
ခမ်းနော့ဝ် ရေချိုးခန်းက ပြန်ထွက်လာသောအခါ ကိုးနောင်က စာဆက်ဖတ်နေဆဲ။
ခမ်းနောဝ့် က ဝါးခနဲ သန်းကာ ကိုးနောင် ပေါ် ကန့်လန့်ကြီး လဲချလိုက်သည်။ကိုးနောင်က မသိကျိုးကျွံသာ ပြုနေသည်။
"ကိုးနောင်"
ထူးသံ မကြားရ။
"ကိုးနောင် . . . ဟေ့ ကိုးနောင်လို့!!"
"တစ်ခါ ခေါ် ငါးထောင်"
ခမ်းနော့ဝ်က ထ ထိုင်လိုက်ပြီး "အေး မင်း တွေ့မယ်" ဟု ပြောကာ ခုံပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အထဲက တစ်သောင်းတန် အထပ်လိုက်ကို ထုတ်ကာ ကိုးနောင်ပေါ် ကြဲပစ်လိုက်သည်။
"ငါးထောင် မဟုတ်ဘူး ရော့ တစ်သောင်း. . .မင်း ငါနဲ့ တစ်ည လိုက်အိပ်"
ခမ်းနောဝ့်က ကိုးနောင်ကို အပေါ်စီးကနေ ဝုန်းကနဲ ခုန်အုပ်လိုက်သည်။ပြီး ကိုးနောင် လည်တိုင်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။
ကိုးနောင်လည်း ခုမှ ရေချိုးထားတာ ဖြစ်သည်။အသားအရည်လေးက ရှိန်းရှိန်းလေးအေးနေသည်။လည်တိုင်လေးက ဝင်းဝင်းမွတ်မွတ်။
သာသာယာယာ နမ်းနေရာမှ နမ်းစုပ်ပစ်လိုက်သည်။
ကိုးနောင် က ခပ်ဟဟ ရယ်ကာ လည်တိုင်ကို ပိုမော့လိုက်သည်။သဘောက မင်း ကြိုက်သလောက် စုပ်ပေါ့။
"ပိုက်ဆံပေးထားတော့လည်း အစ်ကို ပြုသမျှ နုရတော့မှာပေါ့"
ကိုးနောင်က ပြုံးပြီး ခပ်သာသာ ရယ်မောကာ ဆိုသည်။
အကြိမ်ကြိမ် ပစ်မှားခဲ့ရတဲ့ လည်တိုင်ပေါ်က အစေ့လေးကို ငုံထွေးလိုက်တော့ ကိုးနောင်က ပင့်သက်ရှိုက်သည်။သို့သော် စာဖတ်မပျက်။ခမ်းနော့ဝ်ကို အဖက်မလုပ်။
နေပါစေ။ကိုးနောင် အားနည်းချက်ကို သိသည်။
ဟိုက်နေသော အင်္ကျီ လည်ပင်းပေါက်ကို ဟလိုက်ကာ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ကိုးနောင်သည် မူကား သူ ဖတ်နေတဲ့
ဖက်ဆစ်ဂျပန်လောက်ပင် ခမ်းနော့ဝ်ကို စိတ်မဝင်စား။
ခမ်းနော့ဝ်က ဖြူစွတ်နေတဲ့ အင်္ကျီ ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကိုးနောင် ရင်ဘတ်ကို ညှစ်ကာ အင်္ကျီအပေါ်က နေ လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်ပစ်လိုက်သည်။
"ဖတ်"
ကိုးနောင် မျက်နှာပေါ် စာအုပ်က ဖတ်ကနဲ ပြုတ်ကျလာသည်။ကိုးနောင်က ရင်ဘတ်ကို ထိရင် sensitive တအား ဖြစ်တတ်သည်။nippleကို သွားထိရင်တော့ တုံ့ပြန်တာ အရမ်း မြန်သည်။
သို့သော် ကိုးနောင်က စာ ဆက် ဖတ်ပြန်တော့ ခမ်းနော့ဝ် သည် ဗရုတ်ကျစွာနှင့် ကိုးနောင် nipple ထိပ်ဖျားကို လျှာနှင့် ထိုးကလိလိုက်ရာ ကိုးနောင် စာအုပ်ကြီး ဖတ်ကနဲ ပြုတ်ကျလာပြန်သည်။
ကိုးနောင်က ခမ်းနော့ဝ်ကိုမျက်စောင်းထိုးသည်။
ခမ်းနော့ဝ် က ရယ်ပြလိုက်ကာ nipple ကို အင်္ကျီ အပေါ်က ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ဖြူသော အကျီသည် မပါးသော်လည်း စိုသွားတာကြောင့် အင်္ကျီအောက်က ပန်းရင့်ရောင် အသားစလေးက ကွက်ပြီး ထင်းလာသည်။ခမ်းနော့ဝ်က သွားနဲ့ပါ ကိုက်၍ ထိုအရာလေးသည် တဖြည်းဖြည်း နီလာကာ ဖောင်းလာသည်။
တဆက်တည်းမှာပဲ တဖြည်းဖြည်း ကိုးနောင် အောက်က ဖောင်းထောင်လာသည်။
ကိုးနောင် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး နီရဲ သွားပြီး ခမ်းနော့ဝ်ကို စာအုပ်နဲ့ ခပ်သာသာ ရိုက်ကာ တွန်းလွှတ်လိုက်သည်။
ကိုးနောင် မျက်တောင်ရှည်ကြီးများက လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ တုန်ရီနေပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ထားသည်။ဖိကိုက်ထား၍ နှုတ်ခမ်းတွေက နီရဲဖူးစိုလာသည်။
ခမ်းနော့ဝ်ကို မကျေမနပ်ကြည့်ကာ သူ့ အရာကို စောင်နဲ့ ဖုံးလိုက်သည်။
"ဖုံးတာပေါ့ မမြင်ဖူးတာ ကျနေတာပဲ သတ္တိရှိရင် ပြလိုက်"
"ကြည့်ချင် ကိုယ့် အောက်ကို ငုံ့ကြည့်"
"သူများဟာ ကြည့်တာ ပို ကောင်းတယ်ကွ . . . "
ခမ်းနော့ဝ် က လိုက် စ နေရာ ကိုးနောင်ကလည်း စောင်ကို ဖယ်လိုက်သည်။
"သူများသားကို ဖျက်ဆီးပြီးသွားရင် တာဝန်ယူရမှာနော်"
ဘောင်းဘီက ပါးသည်။ထိုအရာက ရှင်းထင်းနေသည်။
ခမ်းနော့ဝ်က တစ်သက်လုံးတွင် ခုမှ အဟွာ မြင်ဖူးသလိုမျိုး ဝိုးဆိုသော မျက်နှာဘေးနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။
"အဲ့လိုကြီး မကြည့်နဲ့လေ Respectမရှိလိုက်တာ"
"ကြည့်မှာပဲ"
ကိုးနောင်သည် အသွေးသားထဲ က ပူလောင်မှုကို ခံစားနေရသည်။ကိုယ့် ဘာသာ
သာသာယာယာနေပါသော်လည်း စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ် ဆိုသည်မှာ သူ့ကို မသာယာအောင် အမြဲ လိုက် ဆွသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် sexမလုပ်တာ ကြာလှလေပြီ။
အမှောင်ကမ္ဘာရဲ့ သခင်ကြီး ခမ်းနော့ဝ်သည်ပင် အလုပ်နှင့် ပတ်ရှုပ်နေ၍ အရင်လို ကိုးနောင် အနား ကျီကျီကျာကျာ ပလီပလာ မလုပ်နိုင်တော့သည်မှာ ကြာပြီ။မည်မျှ ကြာသနည်းဆို ကိုးနောင် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှိတဲ့ marking ရာတွေ အကုန် ပျောက်သွားလေပြီ။
ခမ်းနော့ဝ်မှာ မအားရတဲ့ ကြားထဲ သူ့သားက ဖျားနေတော့ လင် ထက် သားက ပို အရေးကြီး၍ ကိုးနောင် ကို ပလစ်ထားခဲ့ရသည်။
ဒီလို အလှလေးကို မသုံးဆောင်ရတာ ကြာတော့ ပို အရသာ ရှိသည်။
ခမ်းနော့ဝ် က ကိုးနောင် ပေါင်ပေါ်ကို ခွကာ တက်ထိုင်လိုက်သည်။ကိုးနောင်က ခမ်းနော့ဝ်ကို ရီဝေမိန်းမောစွာ ခပ်နက်နက်စိုက်ကြည့်ပြီး ခမ်းနော့ဝ် ပါးကို နှာခေါင်းချွန်ချွန်များ နစ်ဝင်တဲ့ မွတ်သိပ်သိပ် နမ်းသည်။
ခမ်းနော့ဝ်က ကိုးနောင် နဖူးမှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံစ တွေကို လက်နဲ့ ညင်သာစွာ သပ်တင်ပေးပြီး ကိုးနောင် နဖူးကို ပြန်နမ်းသည်။
ကိုးနောင် က ခမ်းနော့ဝ် bathrobeကို ဖြေချလိုက်ပြီး ပေါ်လာသည့် ပုခုံးစွန်းလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းသည်။
"ကိုးနောင် . . ."
ခမ်းနော့ဝ်က ကိုးနောင် လည်တိုင်ကို သိုင်းခိုစီးကာ နား နားကပ်ပြီး ပျစ်ချွဲစွာ ခေါ်လိုက်သော်လည်း အသံကြီးမှာမူ မူရင်း ဇာတ်မြစ်ရှိသည့်တိုင်း ငါးစိမ်းသည် အသံ က ငါးစိမ်းသည် သံပင်။
"ဟင်"
"ငါတို့ မြင်းစီးရအောင်"
ကိုးနောင် က မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ် လုပ်ကာ နဝေတိမ်တောင် အမူအရာနှင့်
"ဒီချိန်ကြီး ဘယ်လို စီးမှာလဲ . . ခမ်းနော့ဝ်က မြင်းစီးတတ်လို့လား . . .ပြုတ်ကျနေပါဦးမယ် . . . ကိုယ်တောင် သိပ်မကျွမ်းဘူး"
တော်ချင်တဲ့နေရာ တွန်း တော်ပြီး တုံးချင်တဲ့ နေရာ တွန်း တုံးလွန်းလှသော ကိုယ်တော်ချောကို ခမ်းနော့ဝ် စိတ်လေ သွားသည်။
ထို့ကြောင့် ယောက်ျားကောင်းတို့ မည်သည် အပြောထက် အလုပ်နဲ့ သက်သေ ပြရိုးသာ ရှိသည်မို့ ခမ်းနော့ဝ်သည် တင်ပါးကို မြှောက်ကာ ကိုးနောင် အရာနှင့် ချိန်လိုက်သည်။ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။
"အာ့ . . .မင်း မြင်းကို ပြောတာ . . "
ကိုးနောင်မှာ ချက်ချင်း လှိုက်တက်လာသည့် ရမ္မက်တရား၏ လှုံဆော်အားကြောင့်ပြန် မဖြေနိုင်ပေ။ ခမ်းနော့ဝ် ခါးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ညင်သာသာ ပဲ ဆောင်ရွက်သည်။
ကိုးနောင် က ခမ်းနော့ဝ်ကို အားနာသလို ကြည့်လိုက်သည်။
ဒီလူသားသည် သူ့တွက်နဲ့ သူ အကြောက်ဆုံး နာကျင်မှုကိုတောင် စတေးခံပေးသည်။နှစ်ဦးနှစ်ဖက် သာယာခြင်းတွင် ခမ်းနော့ဝ်က ပို နာကျင်ရသည်။
ထိုသို့ အချစ်ခရီးဝယ် လှိုင်းစီးပြီးနောက် ခမ်းနော့ဝ်သည် ကိုးနောင် ဗိုက်ပေါ် အရာတစ်ချို့ကို ထုတ်ချလိုက်သည်။
"ဖေကြီး!!! ဖေဖေ ဖေဖေ"
ခမ်းနော့ဝ်က နားထင်ကြောတွေပါ ထောင်တက်သွားကာ ကိုးနောင်က ယောင်ပြီး ခမ်းနော့ဝ်ကို တွန်းလိုက်မိသည်။
နတ်ပြည်ကိုရောက်နေရာမှ ငရဲအိုး ဇောက်ထိုးကျသလို feeling ဟာ အောင့်သက်သက်။ဘယ်လောက်တောင် ခံရခက်သလဲ ဆိုတာ စကားလုံးနဲ့တောင် ဖော်ပြမရ။
သမီးရယ် . . . ဘာလို့ ဒီချိန်ကျမှာလဲကွာ။
ကိုးနောင်က ကရောသောပါးနဲ့ သူ့ အောက်ကဟာ သူ ဖုံး၍ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြေးသည်။ကိုးနောင်က မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်သည်။
ခမ်းနော့ဝ်က အင်္ကျီ အမြန်ဝတ်သည်။
ပြီး အိပ်ရာခင်းကိုလည်း ကြည့်ရသေး၏။မတော် ကလေးသူငယ် မမြင်သင့်တာတွေ ပေနေမှာ စိုး၍။တော်သေးသည်။ဘာမှ မရှိ။
တံခါးကို ကျွီခနဲ လှည့်ဖွင့်လာပြီး
လှုတ်တုတ်တုတ်နဲ့ နန်းနွယ် ဝင်လာသည်။သူ့နောက်မှာ ကိုးနွယ်က ခရစ္စမတ် ဦးထုပ်ကြီး မျက်လုံးထိ ဖုံးအောင် ဆောင်းပြီး သူ့အစ်မ ဂါဝန်စကို ဆွဲကာ နောက်က လိုက်ဝင်လာသည်။
"အယ် ဖေကြီးကော. . ."
"အိမ်. . .အိမ်သာထဲမှာ ထဲ မှာလေ ချီးစားနေတယ် . . . "
ခမ်းနော့ဝ်က ရုတ်တရက် မျက်နှာပူစွာ စကားတွေ ထစ်သွားသည်။ဘာတွေ ပြောလို့ ပြောမှန်းလည်း မသိ။
"ဟင်"
ကလေးနှစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားတာကြောင့် ခမ်းနော့ဝ် အမြန် ပြင်ပြောရသည်။
"ချီးပါနေတာ . . . အင်း ဟုတ်တယ် ချီးပါနေတာ. . ."
ခမ်းနော့ဝ်ဘာသာ မူပျက်နေသော်လည်း ကလေးနှစ်ယောက်ကမူ ကုတင်ပေါ် ခုန်တက်သွားသည်။
ခမ်းနော့ဝ် စိတ်ညစ်သွားသည်။ဒီမျောက်နှစ်ကောင် ခဏ လာတယ် မှတ်နေပေမယ့်
ကုတင် ပေါ်တောင် ကျကျနန ထိုင်နေပုံထောက် တစ်ညလုံးနေမယ့် သဘောရှိသည်။မွေးရကျိုး မနပ်တဲ့ ဟာတွေ။
"ဖေဖေ . . .ကိုးကိုးကလေ သရဲကား ကြည့်လို့တဲ့. . ."
"သား ကြည့်ချင်ပါဘူးနော်"
"ကိုးကိုးပဲ ကြည့်ချင်တယ်ဆို. . .ခဏက ပြောတော့ . . .!"
ကိုးနွယ်က ခေါင်းသေးသေးလေးကို ယမ်းပြသည်။
"နင် မကြည့်ချင်လည်း ငါ ကြည့်မယ်. . .တစ်အိမ်လုံး သရဲကား မကြည့်မနေရ. . .သမီး နဲ့ အတူ အကုန် လိုက်ကြည့်ရမယ်. . "
နန်းနွယ်က ခါးလေး ထောက်ကာ ဆူပူသလို ပြောသည်။ခမ်းနော့ဝ် က ချစ်စရာ အလွန်ကောင်းသည့် သမီးဖြစ်သူကြောင့် သမီး ဘေး ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။
မကြာခင် ကိုးနောင် က အိမ်သာထဲက ခေါင်းပြူထွက်လာပြီး ခမ်းနော့ဝ်ကို တိုးတိုး ခေါ်သည်။ပါးစပ်လှုပ်ရုံသာ တိုးကြိတ်ကြိတ်နှင့် ခမ်းနော့ဝ်ကို စကားပြောသည်ကား ' ဘောင်းဘီ မပါဘူး ' ဟူ၍။
ခမ်းနော့ဝ်က မသိမသာ ကုတင်အောက်က ဘောင်းဘီကို ကိုးနောင် ဆီ ပစ်ပေးလိုက်သည်။
"ဖေ ဘာလို့ ချွေးတွေ ထွက်နေတာလဲ"
ကိုးနွယ်က မျက်နှာလေးကို မော့ကာ မေးတော့ ခမ်းနော့ဝ်မှာ ဖြေရခက်၏။
"ဖေက လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေတာ အေးလို့လေ သွေးပူအောင်လို့ပေါ့. . ."
"သား လည်း လုပ်ချင်တယ်"
"သမီးလည်း လုပ်မယ်"
ထိုစဉ် ကိုးနောင်က ထွက်လာတော့ ကလေးတွေ အာရုံက ကိုးနောင်ဆီ ရောက်သွား၏။
ကိုးနောင်က ကိုးနွယ် ဘေးထိုင်လိုက်သည်။
"မီးပိတ် မီးပိတ်"
နန်းနွယ်က အားတက်သရောနဲ့ သရဲကားကို မီးမှောင်မှောင်ထဲ ကြည့်ဖို့ ပြင်သည်။
"ဘာလို့လဲ"
ကိုးနောင်က မေးသည်။
"မင်း သမီးက သရဲကား ကြည့်မလို့တဲ့"
ကိုးနောင် က နန်းနွယ်ကို ဆူပူသလိုလေသံနှင့် "ပြီးမှ မကြောက်ကြေးနော်. . .ကြည့်ရဲမှ ကြည့်"
"သမီးက သတ္တိရှိတယ်. . ."
နန်းနွယ်က အခန်း တစ်ခုလုံး မီးပိတ် အမှောင်ချ ကာ ဂွမ်းစောင်ရှည် အကြီးကြီးကို လေးယောက်လုံးလွှမ်းအောင် ခြုံစေ၏။
သို့သော် မဆန့်။
ထိုအခါ လေးယောက်လုံး ဝမ်းလျားမှောက်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးပဲ စောင်အုပ်ပြီး သရဲကား ကြည့်သည်။
ဇာတ်လမ်းက မစသေး။နန်းနွယ် လက်ထဲက ပေါက်ပေါက်ဆုပ်က ပြောင်နေပြီ။
Screen မှ ဟပ်သော အလင်းရောင်မှ လွဲ၍ အားလုံးဟာ မှောင်မည်းစွာ။ခမ်းနော့ဝ်သည် ဘေးသို့ အမှတ်တမဲ့ လှည့်ကြည့်စဉ် ကိုးနောင်၏ မျက်ဝန်းစိမ်းစိမ်းများသည် တဖြည်းဖြည်းချင်း အရောင်တောက်ပလာကြောင်း သတိထားမိ၏။
တော်တော်လေး လှပါ၏။
သို့သော် ထိုမျက်လုံးများသည် အခြားသူများတွက်မူ သွေးဆာနေသော မျက်လုံးတစ်စုံသာ ဖြစ်လိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်း တွေးမိစဉ်
ခမ်းနော့ဝ်သည် ချစ်ခြင်း၊ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ခြင်း၊နှမြောတသခြင်း နှင့် နာကျင်ခြင်းတို့ကို တစ်ပြုံတစ်ထွေးလိုက် ခံစားလိုက်ရ၏။ဒါကြောင့် . . . ဒါကြောင့် စိုင်းဆိုင်ခမ်းနော့ဝ်သည် ဉာဏ်ကိုးနောင် ၏ dark side အကြောင်း မတွေးချင်ပေ။
သို့သော်လည်း ဒေဝဒတ် ကို ချစ်မှတော့ အဝီစိလည်း သူ ကြောက်မနေတော့ပါလေ။
နန်းနွယ်က တဖြည်းဖြည်း ကိုးနွယ် လက်မောင်းသေးသေးလေးကို ညှစ် ညှစ်လာသည်။သရဲ ထွက်လာသည့်အခန်းဆို အားကုန်သုံး ညှစ်ပစ်လေရာ ကိုးနွယ်က နန်းနွယ်ကို ရိုက်လိုက်သည်။ထို့ကြောင့် နန်းနွယ်က ခမ်းနော့ဝ်ဘက် တိုးသထက် တိုးကပ်လာသည်။
ကိုးနောင်နဲ့ ကိုးနွယ်က နောက်ဆုံးလက်ကျန် ပေါက်ပေါက်ဆုပ်ကို လုနေသည်။
"အိမ်ထဲမှာ လူသေအလောင်းကြီး ထား ထား မှတော့ သရဲခြောက်ခံရတာ နည်းတောင် နည်းသေး. . ."
ဇာတ်ကားထဲက လူသတ်သမားသည် လူသတ်ပြီး အလောင်းကို အိမ်ထဲမှာ သိမ်းထားတာကြောင့် သရဲခြောက်ခံရသည့် ဇာတ်ကြောင်းကို ကြည့်ရင်း နန်းနွယ်က ခပ်ညည်းညည်းနဲ့ အထိတ်တလန့် ဆိုသည်။
"အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး ဇာတ်ကားတွေက လျှောက်ရိုက်ထားတာပဲ"
ကိုးနောင်က နန်းနွယ် ကို ပြန်ပြောသည်။
ခမ်းနော့ဝ်က သူတို့အိမ်ရဲ့ တတိယအထပ်ကို မျက်လုံးထဲ ပြန် မြင်လာသည်။ ဒီ ဇာတ်ကားထဲက ထက်တောင် သူတို့အိမ်က ဆယ်ဆ ဆိုးရွားသေးသည်။
သရဲကား ကြည့်ပြီးသွားသောအခါ သတ္တိခဲကြီး ဒေါ်နန်းနွယ်က ဖေဖေနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူးဟု ပလီပလာ ဆိုကာ ကုတင်ပေါ်ဝယ် အိပ်ဖို့ ပြင်တော့သည်။
"သမီး ပြန်ရဲတော့ဘူး ဟီး ဟီး. . .ဖေကြီး နဲ့ ဖေနဲ့ အတူတူ အိပ်ချင်ယို့ ယို့"
နန်းနွယ် အပြင် ကိုးနွယ်ကပါ ကုတင်ပေါ်ဝယ် ကျကျနန သူ အိပ်ဖို့ နေရာပါ ပြင်နေပြီမို့ ဒီည တော့ ဒီနှစ်ကောင် ဒီ မှာပဲ တကယ်ကြီး သောင်တင်တော့မည်။
ကိုးနောင်ရယ်. . .မင်းနဲ့ ငါကြား ကလေးနှစ်ကောင် ခြား။
"မကြီး ငါ့ ဦးထုပ်ကော. . ."
"သိဘူးလေ နင့် ခေါင်းပေါ်မှာ မဟုတ်ဘူးလား"
"ရှိတော့ဝူးရော်"
ကိုးနွယ်က သူ့ခရစ္စမတ် ဦးထုပ်ပျောက်လို့ ခမ်းနော့ဝ်မှာ ကူ ရှာပေးရပြန်သည်။
"ဖေဖေ"
"ပြော ပြော"
"သမီး သေးပေါက်ချင်တယ်"
"သွားပေါက်လေ"
"သွားရဲဘူး "
"ဒီနား နဲ့ ဟိုနား မြင်နေရတာကို. . ."
သို့သော်လည်း ခမ်းနော့ဝ် အိမ်သာ တံခါးဝကို လက်ထိုး၍ စောင့်ပေးရပြန်သည်။
"ဖေ ချီးက ညှစ်ရဘူး"
"လက်နဲ့ ဆွဲထုတ်လိုက် . . . "
ပြီးနောက် သွားတိုက်ဆေး သွားတိုက်တံတွေ သွားယူခိုင်းရာ မောင်နှမ နှစ်ယောက်လုံး ခေါင်းလေးတွေ ယမ်းလို့ သွားရဲတော့ဘူး လုပ်နေကြ၍ ခမ်းနော့ဝ်မှာ သူတို့ အခန်းထဲက သွားတိုက်တံ သွားတိုက်ဆေးတွေ သွားရှာ ယူရပြန်၏။
သူ ဒီလောက် အလုပ်ရှုပ် ကလေးနှစ်ယောက်နှင့် တိုင်ပတ်နေစဉ် တစ်စုံတစ်ကိုး ဘာလုပ်နေပါသနည်း။ဖက်ဆစ်ဂျပန် စာအုပ်ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး ဖတ်နေသည်။ဒူးလေးက နှံ့ပြီး ဖတ်နေလိုက်သေး၏။
မပြောချင်။မပြောချင်။ဒီ လင်ကို သူ မနိုင်။
ကိုးနွယ် အဖျား သက်သာသွားတာ ကံကောင်းသည်။နို့မို့ဆို သူရော ကိုးနောင်ရော အရမ်း ပင်ပန်း၏။
ထူးဆန်းသည်ကား တစ်ခုရှိ၏။ကိုးနွယ်သည် လေးရက် ဆက်တိုက် အဖျားကြီးခဲ့သည်။ဖျားလိုက် ကျလိုက် ပြန်ဖျားလိုက် သံသရာလည်နေသည်။
ထိုစဉ် မက်ရှလေက ကိုးနွယ် ကို သူ့ဆီက ဆေးတစ်လုံး ထိုးပေးလိုက်သည်။
လုံးဝ ချက်ချင်းကို ပျောက်သွားသည်။
ခမ်းနော့ဝ်က အဲ့ဆေး အကြောင်း မက်ရှလေကို သွား အစ်သော်လည်း မက်ရှလေက ပြုံးရုံသာနေသည်။မဖြေ။
ခမ်းနော့ဝ် သည် မက်ရှလေ နဲ့ ရက်ပိုင်း အတူနေတာ ကြာတော့ မက်ရှလေကို ထူးဆန်းသည်ဟု ထင်မိသည်။
သူကိုက သံသယ များနေတာ လည်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ဉာဏ်ကိုးနောင် သူငယ်ချင်း ဆိုကတည်းက သိပ်မယုံရဲ။
ခမ်းနော့ဝ် အခန်းထဲ ပြန်လာတော့ ကိုးနောင်က ကုတင်စောင်းပေါ်မှာ နောက်မှီထိုင်ကာ ပုံ ပြောပြလျက်ရှိသည်။ကိုးနွယ်က ကိုးနောင်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ကာ နံဘေးက နန်းနွယ်က ကိုးနောင်လက်မောင်းကို မှီနေသည်။
ကိုးနောင်က ပြင်သစ် ပုံပြင်ကို မြန်မာလို တစ်လှည့် ပြင်သစ်လို တစ်လှည့် ပြန်ကာ ပြောပြနေသည်။ပုံပြင်က သိပ်မထူးဆန်းပါ။စင်ဒရဲလားကို ပြင်သစ်မှု ပြုထားခြင်းပင်။
"ဖေဖေ နဲ့ ဖေကြီး နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက် သေရင် နောက် အိမ်ထောင်ပြုမှာလား. . ."
"ဒီကောင်မလေး သေမယ့် စကား မပြောရဘူးလေ. . "
ခမ်းနော့ဝ်က ဟန့်လိုက်သည်။
"ဒါမဲ့ နောက်မိထွေးက သမီးနဲ့ ကိုးကိုးကို အနိုင်ကျင့်ရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ"
နန်းနွယ်က လက်နဲ့ မျက်နှာကို အုပ်ကာ အကြီးကျယ် ဝမ်းနည်းနေဟန်။ခမ်းနော့ဝ် မှာ ငိုရခက် ရယ်ရခက်။
ထိုစဉ် တည်ငြိမ်သော အသံနှင့်
"ဘာတွေ စိတ်ပူနေတာလဲ အဲ့မိထွေးရော သူ့သမီးနှစ်ယောက်ကော မီးရှို့ပြီး သတ်ပစ်လိုက်မယ်လေ"
လေးယောက်လုံး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။
စနောက်သလို ပြောပေမယ့် ကိုးနွယ်ပုံစံက တည်ငြိမ်လွန်း၏။တကယ် သတ်မည့်ပုံ။
"ကိုးကိုးက ကြောက်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရယ်"
"မကြီးပဲ အနိုင်ကျင့်ခံရမှာ ကြောက်တယ်ဆို . . . "
ရုတ်တရက် ကိုးနွယ်က မျက်နှာအမော့ မတော်တဆ ကိုးနောင် လည်တိုင်ဆီ အကြည့်အရောက် အံ့ဩဟန် မျက်လုံးပြူးလာ၏။ လက်ချောင်းသေးသေးလေးများက ကိုးနောင် လည်တိုင်က နီညိုရောင် သန်းတဲ့ အကွက်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ထိတွေ့လာသည်။
ကိုးနောင် အင်္ကျီက လည်ဟိုက်လှသည်။သို့သော် ကိုးနောင်က နောက်ဆွဲ ဆွဲချ၍ အစက သူ မမြင်ခဲ့။ခု လျှောကျလာတာကြောင့် ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။
"ဖေကြီး"
"အင်း~~"
"ဖေကြီး လည်ပင်းက ဘာဖြစ်တာလဲ"
"ဪ ခြင်ကိုက်တာ. . ."
"ခြင်ကိုက်တာ ဒီလောက်ထိ ဆိုးတယ်ပေါ့"
"ဘယ်မှာလဲ ပြဦး ပြဦး . . ."
နန်းနွယ်က ထ ခုန်ကာ မက်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ကိုးနောင် လည်ပင်းကို ပြူးတူးပြဲတဲ ကြည့်သည်။
"အခန်းထဲက ခြင်ကိုက်တာ ဒီလိုကြီး ဖြစ်သွားတာပေါ့ သမီး ကို ကိုက်ရင်လည်း အဲ့လိုကြီး ဖြစ်သွားမှာလား"
ကိုးနွယ် က ထိုအနီစက်ရာကြီးကို ကြည့်ပြီး သူလည်း အဲ့လို ကိုက်ခံရရင် မသက်သာ ဟု တွေးမိသွားသည်။
"ခြင်ဆေးဗူး ဘယ်မှာလဲ"
ပြောရင်းပင် ကိုးနွယ်က ခြင်ဆေးဗူး ရှာတော့သည်။
"မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး . . .အဲ့တာ ခြင်ကိုက်တာ ဆိုပေမယ့် မင်းတို့ကို မကိုက်ဘူး . . လူကြီးတွေကိုပဲ ကိုက်တာ. . လူကြီးတွေ ထဲကမှ မင်းတို့ ဖေကြီးကိုပဲ ကိုက်တာ . . ."
ခမ်းနောဝ့်က ရှင်းပြသည်ကို ကိုးနွယ် အသေချာ နားထောင်၍
"ဖေ ကိုက်တာ မလား"
ဟု ပက်ကနဲ ပြောရာ ကိုးနောင်က ရယ်သည်။
"လူ လူချင်း ကိုက်နေတယ် သမီးကို လာ မကိုက်နဲ့နော်. . ."
"တော်တော့ သွားတိုက်မယ်"
ခမ်းနော့ဝ်က ရှက် ရမ်း ရမ်းပြီး ပိတ်အော်လိုက်သည်။
ခမ်းနော့ဝ် က ကလေး နှစ်ယောက်ကို သွားတိုက်ပေးစဉ် ကိုးနောင်က အနားကပ်လာကာ ပါးစပ်ဟပြသည်။သူ့ လည်း သွားတိုက်ပေးပါပေါ့။
တိုက်မပေးပါဘူး။ကိုယ့် ဘာသာ တိုက်။
ကိုးနောင်က ခမ်းနော့ဝ် ခါးကို ဖတ်ပြီး
ခမ်းနော့ဝ် လည်တိုင်မှာ မျက်နှာဝှက်ကာ လည်တိုင်ကို ဖွဖွလေး နမ်းသည်။
"ခမ်းနော့ဝ်က ကိုယ့်ကို ချစ်တော့ဘူး"
"ကိုးနောင်ရေ သွားတိုက်မှာဖြင့် တိုက်စမ်းကွာ"
"ကိုယ့် ကို ကျ တိုက်မပေးဘူး ကိုယ်လည်း သွားတိုက်ခံချင်တယ် မတိုက်ပေးရင် မခေါ်တော့ဘူးနော်"
နန်းနွယ်က ပလုတ်ကျင်းရင်း
"ဖေကြီးကို တိုက်ပေးလိုက်ပါ . . .သူငယ်ပြန်နေတာ"
ခမ်းနော့ဝ် မှာ အငယ်ဆုံးသားထွေးလေးကို သွားတိုက်ပေးပြီး သကာလ အိပ်ရာပေါ် ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။
ခမ်းနေော့ဝ် တို့ ကုတင်က နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင် ဖြစ်သည်။ကုတင်တောင် ကျယ်နေရင် ကိုးနောင်နဲ့ ဝေးသလို ခံစားရလို့ တမင် အနည်းငယ်သေးတာ ရွေးဝယ်တာပင်။ဒီနှစ်ကောင်လာတော့ ကြပ်ထုပ်ထုပ်။
ကိုးနောင်က ဘေးမှာ ကိုးနွယ် အိပ်သည်။ကိုးနွယ်ဘေး နန်းနွယ် အိပ်ကာ နန်းနွယ်ဘေး ခမ်းနော့ဝ် အိပ်သည်။
အခန်းထဲဝယ် အသက်ရှူသံ မျှင်းမျှင်းသေးသေးလေးတွေ ပေါ်ထွက်လာတဲ့ထိ ကိုးနွယ် အိပ်မရသေးပေ။
ညာဘက်ဘေးကို လှည့်တော့ နန်းနွယ်က ခူး ခလောနဲ့ အိပ်မောကျနေသည်။ပါးစပ်က ဟနေကာ သရေတွေက ကိုးနွယ် ပုခုံးပေါ် စီးကျနေ၏။နန်းနွယ် မျက်နှာဆိုးကြီးက ခဏက ကြည့်သော သရဲမထက်ပင် ပို ကြောက်ဖို့ကောင်းသေးသည်။
ညာဘက်ကို လှည့်တော့ မျက်နှာလှလှလေးနှင့် တိုးသည်။ကိုးနောင်ရဲ့ မျက်တောင်ရှည်ကြီးက သစ်ကိုင်းခက်လို စင်းကျနေကာ တစ်ချက်တစ်ချက် လှုပ်သွားသည်။အမြဲလိုလို တင်းတင်းစေ့ကာ အေးစက်သော နှုတ်ခမ်းတွေက အိပ်သောအခါ ပြေလျော့နေပြီး ပြုံးယောင်သန်းနေ၏။ဒီလိုကျတော့လည်း သူ့ အဖေ ထန်းပင်သည် ချောသားပဲ ဟု ကိုးနွယ် ချီးကျူးလိုက်သည်။
ရုတ်တရက် ကိုးနောင်က လှုပ်လာကာ မျက်လုံးပွင့်လာစဉ် ကိုးနွယ် အမြန် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။
ကိုးနောင်က ထ ထိုင်လိုက်သည်။
ပိုးလို့ ပက်လက်နဲ့ အားရပါးရ အိပ်ချင်သလို ဗိုက်ပေါ် ဖင်ပေါ် အိပ်နေသော နန်းနွယ်ကို စောင်ထခြုံပေးသည်။တစ်ဆက်တည်း ထိုနည်းတူ အိပ်နေသော ခမ်းနော့ဝ်ကို စောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။
ပြီး ကိုးနွယ် နဖူးကို အဖျားစမ်းလိုက်သည်။ခပ်အေးအေးလေး ဖြစ်နေကြောင်း သိမှသာ သက်ပြင်းချသည်။
ကိုးနောင်က ကိုးနွယ် ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။
'အကုန်လုံး မီးရှို့ပြီး သတ်မယ်တဲ့လား'
ကိုးနောင် ခပ်တိုးတိုး ရွေရွက်လိုက်သည်။အပြစ်ကင်းစွာ အိပ်နေသော ကလေးငယ်သည် ထာဝစဉ် ဤသို့ ဖြူစင်နိုင်ပါ၏လော။
မင့် သား က မင်းထက် ဆယ်ဆ ဆိုးမှာ. . .
မင့် သားက မင်းကိုတောင် သတ်ချင် သတ်မှာ. . .။
ထိုစကား တွေ ပြန် နားထဲ ပြန်ကြားယောင်တိုင်း ခေါင်း ကို ခါယမ်းလိုက်သည်။
တကယ်ဆို ကိုးနွယ် ဘဝ က သူ့ထက် အများကြီး ကံကောင်းပါ၏။
ကိုးနောင် သည် ကိုးနွယ်ကို အားကျသည်။
သူ့ဘဝတွင် ကိုးနွယ်လို ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့် ဂရုစိုက်ချစ်တတ်လွန်းသော အဖေမရှိ။
အမြဲစနောက်ကာ ကြင်နာတတ်သော အစ်မလည်း မရှိ။
ဆဲဆို ရိုက်နှက်သံ၊ညှီစို့စို့ အနံ့ နဲ့ အမှောင်ထု တစ်ခုသာ သူ့အနား ရှိသည်။
ဖျားရင် ဂရုစိုက်ဖို့နေသာ အဖျားတက်ပြီး သေသွားရင်တောင် ဘယ်သူမှ သိမှာမဟုတ်။
ဆိုးရွားလှသော ကွင်းဆက် လူသတ်သမားကြီးသည်လည်း ဟို ရှေးတစ်ကြိမ်တစ်ခါက အဆော့သန်သော၊မုန့်စားမက်သော၊စာ ကျက်ရမှာ ပျင်းသော ချစ်စဖွယ် ကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါသည်။ဖြူစင် ရိုးသားခဲ့ဖူးပါသည်။
သို့သော် သူ့ စိတ်သည် အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်ချိုးခံခဲ့ရသည်။
သူ့ မှာ ဘာအပြစ်များရှိလို့ သူ့ အနားက သူတွေက မချစ်ကြတာလဲ ဟု ကြိမ်ခါခါ တွေးဖူးသည်။
ဉာဏ်ကိုးနောင်တွင် မွေးကတည်းက အလွန် အချစ်ခံချင်သော ရောဂါ ရှိသည်။
ကလေး တစ်ယောက်
မိစုံ ဖစုံနှင့် အတူပျော်မြူးနေတာ တွေ့လျှင် မသိစိတ်ထဲ တိတ်တိတ်လေး အားကျသည်။
သူ့ အိပ်ရာ သေးသေးထဲတွင် ဘယ်က ခေါင်းအုံးတစ်လုံးထား ညာက ခေါင်းအုံး တစ်လုံးထား အဖေနဲ့ အမေ လို့ သတ်မှတ်ပြီး ခေါင်းအုံးထဲ ခေါင်းတို့ဝှေ့ကာ စိတ်ကူးယဉ် အိပ်ခဲ့ရသည်။
သူ့တွင် ကိုယ်ပိုင် အခန်းဟူ၍ လည်း သက်သက်မရှိပါ။ဆတ်နွယ် အခန်းမှာလည်း ကပ်နေခွင့် မရှိပါ။မီးဖိုချောင် နောက်ဖေးရဲ့ နောက်ဖေးက အခန်းကျဉ်းလေးကိုသာ ကလျာမွန်က သူ့ကို နေခွင့်ပြုသည်။အလွန် စုတ်ကာ ညစ်ပတ်သော်လည်း သူ မှာ အတွန့်မတက်ရဲ။ဒီအခန်းတွင် မနေချင်လျှင် ကလျာမွန်သည် ကိုးနောင်ကို မြေအောက်ခန်းမှာ ပိတ်ထားပေလိမ့်မည်။
မြေကြွက်တွေနဲ့တော့ အတူ မနေချင်ပေ။
ထိုအခန်းထဲတွင် ကွပ်ပျစ်တစ်လုံးနှင့် ကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖျာတစ်ချပ် ခင်းထားသည်။ဖျာပေါ် ခေါင်းအုံးသုံးလုံးနှင့် စောင်တစ်ထည်သာ ရှိသည်။
အဝတ်အစားဆို ငါးထည်သာ ရှိသည်။ဒါ အတော်များသည်ဟု ဆိုရမည်။ကျောင်းဝတ်စုံ နှစ်စုံ၊စွပ်ကျယ် ဘောင်းဘီ နှစ်ထည်။
အခြားကလေးတွေလို သူ မုန့်ဝယ်မစားနိုင်။သူများ စားလျှင် မျှော်သာ ကြည့်နိုင်သည်။
သို့သော်လည်း အဖေက သူ့ကို နည်းနည်းပို ဂရုစိုက်ပေးပြီး မိထွေးက နည်းနည်းလောက် ကြင်နာပြလိုက်ရင် သူ့ဘဝ ဝယ် ပျော်စရာတော့ ရှိသေးပါကလား ဟု အထင်ရောက်သည်ထိ ပျော်သည်။
ကိုးနောင်သည် ကိုယ့်ကို အနည်းငယ်မျှ ကြင်နာပြလိုက်လေလျှင် အများကြီး ပြန်ကောင်းတတ်သည်။ကျောင်းနားက ရေခဲမုန့်ဆိုင်က အမကြီးသည် သူ့ကို တစ်ခါ ပြုံးပြဖူးသည်။ထို့ကြောင့် သူနေ့တိုင်း ထိုအမကြီးဆီ ဖြတ် ဖြတ် လျှောက်သည်။လက်ထဲ ပိုက်ဆံရှိခဲ့ရင် သူ့ ဆီကပဲ ရေခဲမုန့်ဝယ်စားသည်။
ထိုသို့ ဘာမဟုတ်သည့် ဂရုစိုက်မှုသေးသေးလေးပေးရင်ကို အပျော်ကြီးပျော် အပျော်လုံးစို့တဲ့ထိ ကိုးနောင် အချစ်ခံချင်ခဲ့သည်။
သို့သော် သူ့အား ဘယ်သူ့မှ မချစ်ကြ။သူ ဝမ်းမနည်းပါ။ငယ်စဉ်ကတည်းက ကောင်းသည်ဖြစ်ဖြစ် ဆိုးသည်ဖြစ်ဖြစ် တစ်စုံတစ်ရာကို သိပ် အလေးအနက်ထား မခံစားတတ်သည့် သူ့ အကျင့်သည် အသက်ကြီးသောအခါ လူတစ်ယောက်သေဆုံးခြင်းကိုတောင် အေးအေးဆေးဆေး မတုန်မလှုပ် မသနားဘဲ ရက်စက်တတ်သည့် Psycho အသွင်သို့ ပြောင်းသွားခဲ့သည်။
အချစ်ခံချင်သည့် စိတ်၊ ဖူးဖူးမှုတ်ပြီး သူ့မှသူ့ ဂရုစိုက်ခံချင်သည့် စိတ်သည် ကိုးနောင် ရဲ့ နှလုံးသားအောင်ခြေမှာ အနက်ရှိုင်းဆုံး လိုချင်သည့် ဆန္ဒ ဖြစ်သော်လည်း ကိုးနောင်သည် ထိုဆန္ဒကို ကလေးဆန်သည်ဟု ထင်ကာ လျစ်လျူရှူပြီး လူသတ်ချင်စိတ်နှင့် အစားထိုးခဲ့သည်။
တကယ်လို့ တကယ်လို့ . . . အေဗလင်သာ မstalkဘဲ ရိုးရိုးသားသား သူ့ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် လာပိုးခဲ့ရင် ကိုးနောင် စဉ်းစားတောင် စဉ်းစားပေးလိမ့်ဦးမည်။
ကိုးနောင်သည် ဝံပုလွေတစ်ကောင်ဖြစ်နေပါစေ သူ့ကို လာပွတ်သပ်ပေးပါက အမြှီးလေး တနှံ့နှံ့ ဖြစ်နေတတ်သည်။သူ သည် ချောင်ထိုးခံရသည့် အပယ်ခံတစ်ယောက် ဖြစ်သည့်မို့ ပစ်ပယ်ခံရလေလေ အချစ်ကို ပိုငတ်လေလေ။
သူ့ဘဝ တစ်လျှောက်တွင် သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ပြောခဲ့တာ နှစ်ယောက်သာ ရှိသည်။
တစ်ယောက်က ခမ်းနော့ဝ် ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်သည်ကား . . ။
ကိုးနောင် ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး တင်းကြပ်သွားသည်။
နာသည်။သူ ကို တစစီ ဆွဲဖြဲလိုက်သလိုနာသည်။
ထိုသူသည် ကိုးနောင်ကို ပထမဆုံး ကလျာမွန်လက်ထဲမှ ကယ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။သူ့ အသက် 8နှစ် အရွယ်တွင် ထိုသူသည် သူ့ဘဝထဲ မုန်တိုင်းလို ဝင်လာခဲ့သည်။
ကလျာမွန် သူ့ကို ရိုက်နေတာ မြင်ရင် ဝင်တားသည်။သူ့ ကို ကယ်ဆယ်ပေးသည်။
ကိုးနောင်ကို ဂရုစိုက်ပေးသည်။
ကိုးနောင်ကို တယောထိုး သင်ပေးခဲ့သည်။
ကိုးနောင်ကို မြန်မာစာ ရေးတတ် ဖတ်တတ်အောင် သင်ပေးခဲ့သည်။ကိုးနောင်ကို မဆုံးနိုင်သော တစ်ထောင့်တစ်ည ပုံပြင်ကို ပြောပြခဲ့သည်။ကိုးနောင်ကို မရယ် ရယ်အောင် လိုက် စ တတ်သည်။
တည်တည်နေတတ်သော ကလေးငယ် ကိုးနောင်လေးသည် ထိုသူနှင့်ဆို တစ်နေ့တာ အဖြစ်ပျက်များကိုပင် ကရားရေလွှတ် ပြောပြဖူးသည်ထိ ထိုသူအပေါ် တွယ်တာခဲ့သည်။ကိုးနောင် တွက် ထိုသူသည် ဒုတိယ အဖေ ဖြစ်ခဲ့သည်။
သို့သော် ဒါသည် ကိုးနောင်ဘက်က ရိုးစင်းလွန်းသော အတွေးသာ ဖြစ်သည်။
"မင်းက အရမ်း sexyကျတာပဲ. . ."
"မင်းကို ဦးက အရမ်း ချစ်တာပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေနော် ဦးက ခံစားလို့ကောင်း အောင် လုပ်ပေးမယ်"
"စုပ်လိုက် . . . မင်း စားချင်တာ ဝယ်ကျွေးမယ်"
"ဒီ အကြောင်းတွေ အခြားသူတွေကို ပြန် ပြောရင် မင်းအဖေရော မင်းညီလေးကိုပါ သတ်ပစ်မယ် . . . ဒီတိုင်း ငါလုပ်သမျှ ကို ငြိမ်ငြိမ်လေး ခံနေလိုက်. . .နော် ဦးရဲ့ ဉာဏ်လေးက လိမ္မာပါတယ်ကွာ. . ."
လွန်ကျွံလာသော ပွတ်သပ်မှုတွေ၊နမ်းရှိုက်မှုတွေနှင့် ထိုထက် တစ်စ ထက် တစ်စ ဆိုးရွားလာသော အကြမ်းဖက်မှုတွေ။ဒါတွေ အကုန်လုံးကို သူ တစ်ယောက်တည်းသာ ခါးသီးစွာ ခါးစီးခံခဲ့ရသည်။
ကူညီမဲ့သူ မရှိတဲ့ဘဝ၊
မီးဖိုချောင်နောက်ဖေးက အခန်းငယ်၊
တွန်းထိုးရုန်းကန်မှု အသေးစားတွေနှင့် နာကျင်စွာ ညည်းညူသံ။
ထိုသူသည် အချစ်ခံချင်သူကိုမှ အချစ်ကို ဗန်းပြကာ ထပ်ခါခါ ဖျက်ဆီးပစ်ခဲ့သည်။
ကိုးနောင် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ လွှမ်းခြုံလာတဲ့ အရှက်တရားတွေ၊စိတ်မလုံခြုံမှုတွေ၊နာကျင်မှုတွေ . . . အဘယ်သူသည် နားလည် ပေးနိုင်ပါအံ့နည်း။
ကိုးနောင် လက်ဖျားတွေ တုန်ရီလာသည်။ခေါင်းတွေ ချက်ချင်းထိုးကိုက်လာသည်။အဲ့လူကြောင်းကို စဉ်းစားမိတိုင်း နှလုံးခုန်တွေ မြန်လာသည်။မောဟိုက်လာသည်။
ထိုမှတစ်ဆင့် လူသတ်လိုသော မျက်လုံးတွေ အဖြစ် အရောင်ပြောင်းသွားကာ ကုတင်အောက်က ပုဆိန်ကို လှမ်းယူလိုက်စဉ် ကိုးနောင် ခါးဆီ ရောက်လာသော လက်သေးသေးလေး တစ်ဖက်။
"ဖေကြီး"
"ဟမ်"
အိပ်မက်က လန့်နိုးလာသူလို ကိုးနောင် ယောင်ယမ်းစွာ ထူးလိုက်သည်။
"အိပ်သေးဘဲနဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ. . ."
"ဘာမှ မဟုတ်ဘူး ဒီတိုင်း အိပ်မပျော်လို့. . ."
ကိုးနောင်က ပုဆိန်ကို ကုတင်အောက် ကန်ထုတ်လိုက်သည်။
"အိပ်မက်ဆိုး မက်လို့လား"
"အင်း "
"ရေယူပေးရမလား"
ကိုးနွယ်က သူ့ဘာသာသူပြောက ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး ကိုးနောင်ကို ရေယူပေးသည်။
"ကျေးဇူး"
"နှိပ်ပေးရဦးမလား"
"တော်ပါပြီ"
ကိုးနွယ် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်ပြီး ကိုးနောင် ဘေးလာထိုင်သည်။
"မငိုပါနဲ့ ဖေကြီး နဲ့ မလိုက်ဘူး"
ကိုးနောင်က ကိုယ့်ပါးကို အမြန် စမ်းကြည့်လိုက်စဉ် ပူနွေးသော အရည်တစ်ချို့က စီးကျနေသည်။သူက ဘယ်ချိန်တုံးက ငိုလိုက်တာလဲ။သူကလေ . . . ငိုတယ်။
"အာ မျက်လုံးထဲ အမှုန်ဝင်သွားလို့ ဖြစ်မယ်"
"မရှက်ပါနဲ့ ငိုတာ ရှက်စရာ ဟုတ်ပါဘူး. . .အသည်းနှလုံးရှိတဲ့သူတိုင်း ငိုတတ်ကြတာပဲ"
ကိုးနွယ်က မျက်နှာလေးကို မော့ကာပြောသည်။မော့လိုက်တော့ ခေါင်းပေါ်က ခရစ္စမတ်ဦးထုပ်က အောက်ကို လျှောကျသွားသည်။
"ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်နဲ့"
"သားက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြောရတာပဲ ကြိုက်တာ. . . သား အိပ်တော့မယ် ဖေကြီးလည်း အိပ်တော့"
ကိုးနောင်က အိပ်ရာ ပေါ် ပြန်လှဲလိုက်သည်။
ကိုးနွယ်က ဘေးမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ အိပ်နေသည်။
ကိုးနောင်က ကိုးနွယ်က စ အစွန်ဆုံးက ခမ်းနော့ဝ်ထိ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ပြီး ပြုံးလိုက်ကာ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်သည်။
အတိတ်ကို အတိတ်မှာ ချန်ထားတာပဲ ကောင်းပါ၏။
အနည်းဆုံးတော့ ကိုးနောင် ဘဝဝယ် သူလိုချင်ဆုံး အရာ ရသွားခဲ့တာပဲ. . .။
_____________________________________
8.30a.m
4.4.2023(Wednesday)
Mary_Koe
6222
Zawgyi
စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ သည္ ႏြေ မိုး ေဆာင္း ဉတု သုံးပါးဝယ္ ေဆာင္းကို သူ မုန္းလွသည္။ေအးေအး ေလး ေနရတာ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း နံနက္ပိုင္း အိပ္ရာေလး ထရတာကိုက ဝဋ္ေႂကြးႀကီးလွသည္။ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ဂ်ဴတီခ်ိန္ အမွီ ေျပးရသည္မွာ ခ်စ္လင္ေလး ရင္ခြင္မွာ ေမွးၿပီး ဇိမ္ခံခ်ိန္ေတာင္ မရွိ။
ဒီထက္ ဆိုးတာ ေရခ်ိဳးရတာ။ေရခ်ိဳးရမွာထက္ စစ္ပြဲတစ္ေထာင္သာ ေျပးတိုက္လိုက္ခ်င္သည္။
'ငါ ဟဲ့ ေယာက္်ား' ဆိုၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေႂကြးေၾကာ္ကာ ေရဖလား ကိုင္လိုက္ပါေသာ္လည္း ေရတစ္စက္ လက္ေပၚက်ေတာင္ အသည္းႏွလုံးေတြ ထုံက်င္ကုန္သည္။
ႏြေ ကိုေတာ့မူ ပူသည္ကလြဲ ခမ္းေနာ့ဝ္ သေဘာက်ပါ၏။ရွဲကနဲ ေႂကြသြားေသာ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြ၊ရိုးတံက်ဲက်ဲ ပင္အိုေတြႏွင့္ ဖုန္ထူေသာ ကတၱရာ လမ္းမေတြ၊စူးရွေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလ႐ူးတိုက္သံကလြဲ တိတ္ဆိတ္ေနပုံေတြ အားလုံးဟာ လြမ္းဖြယ္ အတိ။
ေလ႐ူးႏွင့္အတူ စိတ္႐ူးတို႔ဟာ ျမဴးထူးစြာႏွင့္ လြမ္းတရားကို ဖြဲ႕ဆိုခ်င္ပါေသာ္လည္း ေယာက္်ားႀကီး တစ္ေယာက္လုံး ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့ လြမ္းရတာ ဖီး ေအာက္လွသည္။"ကိုးေနာင္ ၿခံထဲသြား. . .ငါ့ေရွ႕မွာ ထိုင္မေနစမ္းပါနဲ႕ လြမ္းရတာ ဖီးေအာက္တယ္" လို႔ ေျပာခ်င္ပါေသာ္လည္း ထိုသို႔ ေျပာရင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေ႐ႊစိတ္ေတာ္မွာ ေကာက္ေတာ္မူမွာ စိုး၍ မေျပာရဲခဲ့သည္မွာ တစ္ႏြေ ႏွစ္ႏြေ မကေတာ့ေပ။
မိုးရာသီကိုေတာ့ ခမ္းေနာ့ဝ္ အႀကိဳက္ဆုံး ျဖစ္သည္။မိုးဖြဲေလးမ်ားၾကားမွာ ခ်စ္ရသူ လက္ကို ဆြဲကာ ေျပးရသည္ကား ေလာကမွာ အရသာရွိဆုံး ဟင္းခ်ိဳကို ေသာက္လိုက္ရသလိုပင္။
ၿပီး . . . ကိုးေနာင္သည္ မိုးေရထဲ ပိုၿပီး အဟမ္း ဘယ္လို ေျပာရမလဲ . . . အရသာ ရွိေလသည္။ကိုးေနာင္ရဲ႕ ပူႏြေးေသာ အသားစိုင္ျဖဴျဖဴေတြသည္ မိုးစက္မ်ားၾကား ေအးစက္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံႏွင့္ ထိေတြ႕ အရသာခံသည့္အခါ အေတာ္ အရသာ ရွိ၏။
ကေလး ႏွစ္ေကာင္ႀကီးလာေသာအခါ သူတို႔ပါ ေခၚၿပီး မိုးေရထဲ ပတ္ေျပးၾကသည္။သူရယ္ ကိုးေနာင္ရယ္ နန္းႏြယ္ရယ္က အတြဲညီသေလာက္ ကိုးႏြယ္ကမူ မိုးေရထဲ မသြားခ်င္ ညစ္ပတ္တယ္ ဟု မ်က္ႏွာတည္တည္နဲ႕ အင္တင္တင္ ဆိုလာသည္။
နန္းႏြယ္ အတင္း လက္ဆြဲ ၿပီး မိုးေရထဲ ေခၚသြားေသာအခါ ႐ုန္းသည္။သို႔ေသာ္ တကယ္လည္း ဆင္းသြားေသာအခါ ျပန္ကိုတက္မလာေတာ့။မတက္ခ်င္ဘူး မိုးေရထဲမွာ ပဲ ေနေတာ့မယ္ လုပ္ေန၍ ကိုးေနာင္က အတင္းကေရာ ေပြ႕ခ်ီလာရာ ကိုးႏြယ္က ကုန္းကိုက္သည္။
တကယ့္ ေကာင္ေလး ျဖစ္သည္။အေၾကာက္အလန႔္လည္း မရွိ။သူ လုပ္ခ်င္ရင္ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္သည္။ၿပီး သူ မဟုတ္သလို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားေလး ျဖစ္သည္။
ထားပါ ထားပါ။လက္ရွိ ျပႆနာက ကိုးႏြယ္ မဟုတ္။သူ ကိုယ္တိုင္သာ။ဆိုခဲ့တိုင္း ေဆာင္းရာသီမွာ ေရခ်ိဳးရတာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲလွသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ သည္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ကိုးေနာင္က ေရႏြေး စပ္ေပးထားေသာ္လည္း ခ်ိဳးစရာရွိတာ မခ်ိဳးဘဲ ေဝ့ေန၍ ေရႏြေးေတြက ေအးစက္ကုန္သည္။ထပ္ စပ္ခိုင္းရင္လည္း ကိုးေနာင္က ဆူဦးမည္။ေရလည္း မခ်ိဳးခ်င္။
ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ ေရဇလုံေလးကိုင္ကာ ငိုင္ေနမိသည္။မထူးတဲ့ အဆုံး ေျခေထာက္ကို ေလာင္း၊လက္ကို ေလာင္း ၊မ်က္ႏွာကို ေရနဲ႕ ဘတ္ ဘတ္ ပုတ္. . . အဟဲ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီ။ဟိတ္ႀကီး ဟန္ႀကီးႏွင့္ bathrobeႀကီး ေကာက္ဝတ္ကာ ေမာ္ႂကြား ေျမာက္ႂကြစြာ ေရခ်ိဳးခန္း အျပင္ထြက္လိုက္သည္။
ကိုးေနာင္က ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွဲၿပီး စာဖတ္ေနသည္။ကိုးေနာင္က စာဖတ္ ဝါသနာေတာ့ အေတာ္ပါသည္။ခမ္းေနာ့ဝ္တို႔ကေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ရင္ ေရွဆုံးကို ဖတ္သည္။ေနာက္ အလယ္ေက်ာ္သည္။ၿပီး အဆုံး ဖတ္သည္။ၿပီးၿပီ။ဇာတ္လမ္း စ ဆုံး သိ ေတာ္ၿပီ။
ကိုးေနာင္က စာအုပ္ကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနသည္။စာအုပ္က ဂ်ပန္ေခတ္ အေၾကာင္း အေျခခံထားတဲ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ ဝင္ပုံေၾကာင္း ေဖာ္ၾကဴးထားတဲ့ ဂႏၱဝင္ စာအုပ္ပင္။အထူႀကီး ျဖစ္သည္။ေခါင္းအုံးအိပ္ရင္ အေတာ္ေကာင္းမည့္ပုံ။
ကိုးေနာင္က ေခါင္းကို ေမာ့ကာ စာအုပ္ကို လက္ႏွင့္ ပင့္ ျမႇောက္ၿပီး ဖတ္ေနသည္။မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးက သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ပင့္ထားကာ မ်က္ဆံစိမ္းစိမ္းေလးက စာအုပ္ေပၚမွာသာ စူးစိုက္ နစ္ဝင္လ်က္။လဲအိပ္ေန၍ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံသားတို႔က အနက္ေရာင္ အိပ္ရာခင္းေပၚ ဖရိုဖရဲ ခပ္ေခြေခြ ေဝ့က်ေနသည္။
ရႉမၿငီးသည့္ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးက ေမာ့ ထားတာေၾကာင့္ ထင္ရွားေနသည္။နို႔ခဲေလးလို ခ်စ္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ လည္ေစ့သည္လည္း ကိုးေနာင္ လည္ လႈပ္လိုက္တိုင္း ေ႐ြ႕ေနသည္။
ကိုးေနာင္ က ထူးထူးျခားျခား ျဖဴစြတ္ေနေသာ အကၤ်ီလက္ရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။အနက္ေရာင္ကိုသာ အၿမဲဝတ္တတ္ေသာ သူ႕ ရဲ႕ ေသာက္ရမ္း ေခ်ာသည့္ ေယာက္်ားသည္ အျဖဴေရာင္ဝတ္ေသာအခါလည္း မင္းသားေလးလို ျဖစ္သည္။
ခန့္ညားသည္။မဟုတ္ ကိုးေနာင္က မခန႔္ညား။
ခန႔္ညားတယ္ ဆိုေသာ စကားလုံးက ဆတ္ႏြယ္လို ႐ုပ္မ်ိဳးကို သုံးသင့္သည္။သူ႕ ေယာက္်ားက ကြၽံၿပီးသြားရင္ မ႐ုန္းနိုင္ေတာ့သည့္ ႏြံလို ထပ္ခါ ထပ္ခါ နစ္ဝင္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည့္ အလွပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရွိေနရင္ ခုံေလးတစ္လုံး ဆြဲယူ သူ႕ကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ခ်င္သည္။
ကိုးေနာင့္ အကၤ်ီက လည္ပင္း ေပါက္ အေတာ္ေလး ဟိုက္လွသည္။ေနပါေစ ဟိုက္ေလ ႀကိဳက္ေလ။
ထင္ထင္သာသာ ေပၚေနသည့္ ညွပ္ရိုးမ်ားက အနည္းငယ္ နီေစြးေနသည္။အကၤ်ီက ရင္ဘတ္ထိ ေလွ်ာက်ေနတာေၾကာင့္ ျဖဴႂကြႂကြ ရင္အုပ္ေတြက ပင္လယ္ျပင္ေဘးက သဲေသာင္ျပင္လို ေမြ႕ေလ်ာ္ပစ္ခ်င္စရာ။
အား. . . အား ။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ပူလိုက္တာ ။ေရေတာင္ ေလာင္းခ်ိဳးခ်င္လာသည္။
အေသြးသားထဲက ထိ ပူလာသည့္ စိတ္ရိုင္းေတြေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ျပန္ဝင္ရန္ ျပင္စဥ္
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ. . ."
ကိုးေနာင္ ရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလး ထြက္လာသည္။
"ခ်ီးပါမလို႔ "
"ဪ ခ်ီးပဲ ပါေနာ္. . ."
ဒီေဖ . . .ငါကို ႏွာဗူးမ်ား မွတ္ေနလား။တကယ္တမ္း ႏွာဗူး ေတာ့ ႏွာဗူးေပမယ့္ ကိုယ့္လူ ကို ဗူးတာ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲ။အဲ့လို ဗူး ခ်င္လို႔ လင္ယူပါတယ္ဆို။
ကိုးေနာင္ ျမင္ရင္ စိတ္ထဲ ပု႐ြတ္ဆိတ္ကိုက္ေနသလိုပင္။ကိုးေနာင္ကို ဖက္ခ်င္လာသည္။ နမ္းခ်င္လာသည္။ကိုက္ခ်င္လာသည္။ထက္ၿပီး တိုးရရင္ ၾကမ္းတမ္းတမ္း တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္လာသည္။
ေတာ္ေသး။ကိုယ္ အေၾကာင္း ကို သိလို႔ ေအာက္ထပ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဆင္းေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္သာ အေပၚထပ္ဆို ဉာဏ္ကိုးေနာင္ ဘဝ ပ်က္ၿပီ။
မလုပ္ရက္ပါ။မလုပ္ရက္ပါ။ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ ရွားရွားပါးပါး တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာမို႔ မႏွိပ္စက္ရက္ပါ။
ကိုးေနာင္ကမူ ဟိုဟာ လုပ္ရင္ သူ႕ကိုသူထက္ ခမ္းေနာ့ဝ္ကို ဦးစားေပးတာ မ်ားသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ခမ္းေနာ့ဝ္ကို နာမွာ စိုးရိမ္ၿပီး သူတို႔ တစ္ေခါက္လုပ္ရင္ ဆယ္ေခါက္ေလာက္က "ကိုယ့္ ကို နာရင္ ေျပာေနာ္ . . .နာလား ထည့္မယ္ေနာ္. . .နာသြားၿပီလား . . .နာရင္ ေျပာေနာ္" ဆိုေသာ နာ ဆိုေသာ စကားလုံးသာ ထပ္ ထပ္ေနၿပီး ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ ေအာ္ေတာ္ မေအာ္ရဲေပ။ ေအာ္ရင္ ကိုးေနာင္က ဆက္မလုပ္ေတာ့ေပ။
"ကိုယ္ က ခမ္းေနာ့ဝ္ နာမွာ စိုးလို႔ အရမ္း ခံရခက္တယ္"
"မနာဘူး. . .မနာဘူးလို႔!! မင္းနဲ႕ဆို မနာဘူး ေအးေဆး သာသာယာယာပဲ. . ."
ကိုးေနာင္က ခမ္းေနာ့ဝ္ အေပၚ ေကာင္း၏။အေၾကာင္းျပခ်က္ ေရေရရာရာ မရွိဘဲ ေကာက္ကာငင္ကာ ထ ထ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္တာကလြဲရင္ ခမ္းေနာ့ဝ္ ကို စကားနဲ႕ေတာင္ အနိုင္မယူဖူးေပ။
ခမ္းေနာ့ဝ္ ေရခ်ိဳးခန္းက ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ကိုးေနာင္က စာဆက္ဖတ္ေနဆဲ။
ခမ္းေနာဝ့္ က ဝါးခနဲ သန္းကာ ကိုးေနာင္ ေပၚ ကန့္လန့္ႀကီး လဲခ်လိဳက္သည္။ကိုးေနာင္က မသိက်ိဳးကြၽံသာ ျပဳေနသည္။
"ကိုးေနာင္"
ထူးသံ မၾကားရ။
"ကိုးေနာင္ . . . ေဟ့ ကိုးေနာင္လို႔!!"
"တစ္ခါ ေခၚ ငါးေထာင္"
ခမ္းေနာ့ဝ္က ထ ထိုင္လိုက္ၿပီး "ေအး မင္း ေတြ႕မယ္" ဟု ေျပာကာ ခုံေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး အထဲက တစ္ေသာင္းတန္ အထပ္လိုက္ကို ထုတ္ကာ ကိုးေနာင္ေပၚ ႀကဲပစ္လိုက္သည္။
"ငါးေထာင္ မဟုတ္ဘူး ေရာ့ တစ္ေသာင္း. . .မင္း ငါနဲ႕ တစ္ည လိုက္အိပ္"
ခမ္းေနာဝ့္က ကိုးေနာင္ကို အေပၚစီးကေန ဝုန္းကနဲ ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ၿပီး ကိုးေနာင္ လည္တိုင္ကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။
ကိုးေနာင္လည္း ခုမွ ေရခ်ိဳးထားတာ ျဖစ္သည္။အသားအရည္ေလးက ရွိန္းရွိန္းေလးေအးေနသည္။လည္တိုင္ေလးက ဝင္းဝင္းမြတ္မြတ္။
သာသာယာယာ နမ္းေနရာမွ နမ္းစုပ္ပစ္လိုက္သည္။
ကိုးေနာင္ က ခပ္ဟဟ ရယ္ကာ လည္တိုင္ကို ပိုေမာ့လိုက္သည္။သေဘာက မင္း ႀကိဳက္သေလာက္ စုပ္ေပါ့။
"ပိုက္ဆံေပးထားေတာ့လည္း အစ္ကို ျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မွာေပါ့"
ကိုးေနာင္က ၿပဳံးၿပီး ခပ္သာသာ ရယ္ေမာကာ ဆိုသည္။
အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္မွားခဲ့ရတဲ့ လည္တိုင္ေပၚက အေစ့ေလးကို ငုံေထြးလိုက္ေတာ့ ကိုးေနာင္က ပင့္သက္ရွိုက္သည္။သို႔ေသာ္ စာဖတ္မပ်က္။ခမ္းေနာ့ဝ္ကို အဖက္မလုပ္။
ေနပါေစ။ကိုးေနာင္ အားနည္းခ်က္ကို သိသည္။
ဟိုက္ေနေသာ အကၤ်ီ လည္ပင္းေပါက္ကို ဟလိုက္ကာ အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ကိုးေနာင္သည္ မူကား သူ ဖတ္ေနတဲ့
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေလာက္ပင္ ခမ္းေနာ့ဝ္ကို စိတ္မဝင္စား။
ခမ္းေနာ့ဝ္က ျဖဴစြတ္ေနတဲ့ အကၤ်ီ ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ကိုးေနာင္ ရင္ဘတ္ကို ညွစ္ကာ အကၤ်ီအေပၚက ေန လွ်ာနဲ႕ အျပားလိုက္ လ်က္ပစ္လိုက္သည္။
"ဖတ္"
ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာေပၚ စာအုပ္က ဖတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာသည္။ကိုးေနာင္က ရင္ဘတ္ကို ထိရင္ sensitive တအား ျဖစ္တတ္သည္။nippleကို သြားထိရင္ေတာ့ တုံ႕ျပန္တာ အရမ္း ျမန္သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုးေနာင္က စာ ဆက္ ဖတ္ျပန္ေတာ့ ခမ္းေနာ့ဝ္ သည္ ဗ႐ုတ္က်စြာႏွင့္ ကိုးေနာင္ nipple ထိပ္ဖ်ားကို လွ်ာႏွင့္ ထိုးကလိလိုက္ရာ ကိုးေနာင္ စာအုပ္ႀကီး ဖတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာျပန္သည္။
ကိုးေနာင္က ခမ္းေနာ့ဝ္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ က ရယ္ျပလိုက္ကာ nipple ကို အကၤ်ီ အေပၚက ဆြဲစုပ္လိုက္သည္။ျဖဴေသာ အက်ီသည္ မပါးေသာ္လည္း စိုသြားတာေၾကာင့္ အကၤ်ီေအာက္က ပန္းရင့္ေရာင္ အသားစေလးက ကြက္ၿပီး ထင္းလာသည္။ခမ္းေနာ့ဝ္က သြားနဲ႕ပါ ကိုက္၍ ထိုအရာေလးသည္ တျဖည္းျဖည္း နီလာကာ ေဖာင္းလာသည္။
တဆက္တည္းမွာပဲ တျဖည္းျဖည္း ကိုးေနာင္ ေအာက္က ေဖာင္းေထာင္လာသည္။
ကိုးေနာင္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး နီရဲ သြားၿပီး ခမ္းေနာ့ဝ္ကို စာအုပ္နဲ႕ ခပ္သာသာ ရိုက္ကာ တြန္းလႊတ္လိုက္သည္။
ကိုးေနာင္ မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးမ်ားက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ တုန္ရီေနၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားသည္။ဖိကိုက္ထား၍ ႏႈတ္ခမ္းေတြက နီရဲဖူးစိုလာသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ကို မေက်မနပ္ၾကည့္ကာ သူ႕ အရာကို ေစာင္နဲ႕ ဖုံးလိုက္သည္။
"ဖုံးတာေပါ့ မျမင္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ သတၱိရွိရင္ ျပလိုက္"
"ၾကည့္ခ်င္ ကိုယ့္ ေအာက္ကို ငုံ႕ၾကည့္"
"သူမ်ားဟာ ၾကည့္တာ ပို ေကာင္းတယ္ကြ . . . "
ခမ္းေနာ့ဝ္ က လိုက္ စ ေနရာ ကိုးေနာင္ကလည္း ေစာင္ကို ဖယ္လိုက္သည္။
"သူမ်ားသားကို ဖ်က္ဆီးၿပီးသြားရင္ တာဝန္ယူရမွာေနာ္"
ေဘာင္းဘီက ပါးသည္။ထိုအရာက ရွင္းထင္းေနသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္က တစ္သက္လုံးတြင္ ခုမွ အဟြာ ျမင္ဖူးသလိုမ်ိဳး ဝိုးဆိုေသာ မ်က္ႏွာေဘးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"အဲ့လိုႀကီး မၾကည့္နဲ႕ေလ Respectမရွိလိုက္တာ"
"ၾကည့္မွာပဲ"
ကိုးေနာင္သည္ အေသြးသားထဲ က ပူေလာင္မႈကို ခံစားေနရသည္။ကိုယ့္ ဘာသာ
သာသာယာယာေနပါေသာ္လည္း စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္ ဆိုသည္မွာ သူ႕ကို မသာယာေအာင္ အၿမဲ လိုက္ ဆြသည္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ sexမလုပ္တာ ၾကာလွေလၿပီ။
အေမွာင္ကမၻာရဲ႕ သခင္ႀကီး ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ပင္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္ရႈပ္ေန၍ အရင္လို ကိုးေနာင္ အနား က်ီက်ီက်ာက်ာ ပလီပလာ မလုပ္နိုင္ေတာ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။မည္မွ် ၾကာသနည္းဆို ကိုးေနာင္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ရွိတဲ့ marking ရာေတြ အကုန္ ေပ်ာက္သြားေလၿပီ။
ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ မအားရတဲ့ ၾကားထဲ သူ႕သားက ဖ်ားေနေတာ့ လင္ ထက္ သားက ပို အေရးႀကီး၍ ကိုးေနာင္ ကို ပလစ္ထားခဲ့ရသည္။
ဒီလို အလွေလးကို မသုံးေဆာင္ရတာ ၾကာေတာ့ ပို အရသာ ရွိသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ က ကိုးေနာင္ ေပါင္ေပၚကို ခြကာ တက္ထိုင္လိုက္သည္။ကိုးေနာင္က ခမ္းေနာ့ဝ္ကို ရီေဝမိန္းေမာစြာ ခပ္နက္နက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ခမ္းေနာ့ဝ္ ပါးကို ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္မ်ား နစ္ဝင္တဲ့ မြတ္သိပ္သိပ္ နမ္းသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္က ကိုးေနာင္ နဖူးမွာ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံစ ေတြကို လက္နဲ႕ ညင္သာစြာ သပ္တင္ေပးၿပီး ကိုးေနာင္ နဖူးကို ျပန္နမ္းသည္။
ကိုးေနာင္ က ခမ္းေနာ့ဝ္ bathrobeကို ေျဖခ်လိဳက္ၿပီး ေပၚလာသည့္ ပုခုံးစြန္းေလးကို ဖြဖြေလး နမ္းသည္။
"ကိုးေနာင္ . . ."
ခမ္းေနာ့ဝ္က ကိုးေနာင္ လည္တိုင္ကို သိုင္းခိုစီးကာ နား နားကပ္ၿပီး ပ်စ္ခြၽဲစြာ ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း အသံႀကီးမွာမူ မူရင္း ဇာတ္ျမစ္ရွိသည့္တိုင္း ငါးစိမ္းသည္ အသံ က ငါးစိမ္းသည္ သံပင္။
"ဟင္"
"ငါတို႔ ျမင္းစီးရေအာင္"
ကိုးေနာင္ က မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ကာ နေဝတိမ္ေတာင္ အမူအရာႏွင့္
"ဒီခ်ိန္ႀကီး ဘယ္လို စီးမွာလဲ . . ခမ္းေနာ့ဝ္က ျမင္းစီးတတ္လို႔လား . . .ျပဳတ္က်ေနပါဦးမယ္ . . . ကိုယ္ေတာင္ သိပ္မကြၽမ္းဘူး"
ေတာ္ခ်င္တဲ့ေနရာ တြန္း ေတာ္ၿပီး တုံးခ်င္တဲ့ ေနရာ တြန္း တုံးလြန္းလွေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကို ခမ္းေနာ့ဝ္ စိတ္ေလ သြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေယာက္်ားေကာင္းတို႔ မည္သည္ အေျပာထက္ အလုပ္နဲ႕ သက္ေသ ျပရိုးသာ ရွိသည္မို႔ ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ တင္ပါးကို ျမႇောက္ကာ ကိုးေနာင္ အရာႏွင့္ ခ်ိန္လိုက္သည္။ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္ကာ ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။
"အာ့ . . .မင္း ျမင္းကို ေျပာတာ . . "
ကိုးေနာင္မွာ ခ်က္ခ်င္း လွိုက္တက္လာသည့္ ရမၼက္တရား၏ လႈံေဆာ္အားေၾကာင့္ျပန္ မေျဖနိုင္ေပ။ ခမ္းေနာ့ဝ္ ခါးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ညင္သာသာ ပဲ ေဆာင္႐ြက္သည္။
ကိုးေနာင္ က ခမ္းေနာ့ဝ္ကို အားနာသလို ၾကည့္လိုက္သည္။
ဒီလူသားသည္ သူ႕တြက္နဲ႕ သူ အေၾကာက္ဆုံး နာက်င္မႈကိုေတာင္ စေတးခံေပးသည္။ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သာယာျခင္းတြင္ ခမ္းေနာ့ဝ္က ပို နာက်င္ရသည္။
ထိုသို႔ အခ်စ္ခရီးဝယ္ လွိုင္းစီးၿပီးေနာက္ ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ ကိုးေနာင္ ဗိုက္ေပၚ အရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ခ်လိဳက္သည္။
"ေဖႀကီး!!! ေဖေဖ ေဖေဖ"
ခမ္းေနာ့ဝ္က နားထင္ေၾကာေတြပါ ေထာင္တက္သြားကာ ကိုးေနာင္က ေယာင္ၿပီး ခမ္းေနာ့ဝ္ကို တြန္းလိုက္မိသည္။
နတ္ျပည္ကိုေရာက္ေနရာမွ ငရဲအိုး ေဇာက္ထိုးက်သလို feeling ဟာ ေအာင့္သက္သက္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံရခက္သလဲ ဆိုတာ စကားလုံးနဲ႕ေတာင္ ေဖာ္ျပမရ။
သမီးရယ္ . . . ဘာလို႔ ဒီခ်ိန္က်မွာလဲကြာ။
ကိုးေနာင္က ကေရာေသာပါးနဲ႕ သူ႕ ေအာက္ကဟာ သူ ဖုံး၍ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ေျပးသည္။ကိုးေနာင္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ျဖစ္သည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္က အကၤ်ီ အျမန္ဝတ္သည္။
ၿပီး အိပ္ရာခင္းကိုလည္း ၾကည့္ရေသး၏။မေတာ္ ကေလးသူငယ္ မျမင္သင့္တာေတြ ေပေနမွာ စိုး၍။ေတာ္ေသးသည္။ဘာမွ မရွိ။
တံခါးကို ကြၽီခနဲ လွည့္ဖြင့္လာၿပီး
လႈတ္တုတ္တုတ္နဲ႕ နန္းႏြယ္ ဝင္လာသည္။သူ႕ေနာက္မွာ ကိုးႏြယ္က ခရစၥမတ္ ဦးထုပ္ႀကီး မ်က္လုံးထိ ဖုံးေအာင္ ေဆာင္းၿပီး သူ႕အစ္မ ဂါဝန္စကို ဆြဲကာ ေနာက္က လိုက္ဝင္လာသည္။
"အယ္ ေဖႀကီးေကာ. . ."
"အိမ္. . .အိမ္သာထဲမွာ ထဲ မွာေလ ခ်ီးစားေနတယ္ . . . "
ခမ္းေနာ့ဝ္က ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာပူစြာ စကားေတြ ထစ္သြားသည္။ဘာေတြ ေျပာလို႔ ေျပာမွန္းလည္း မသိ။
"ဟင္"
ကေလးႏွစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးသြားတာေၾကာင့္ ခမ္းေနာ့ဝ္ အျမန္ ျပင္ေျပာရသည္။
"ခ်ီးပါေနတာ . . . အင္း ဟုတ္တယ္ ခ်ီးပါေနတာ. . ."
ခမ္းေနာ့ဝ္ဘာသာ မူပ်က္ေနေသာ္လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ကမူ ကုတင္ေပၚ ခုန္တက္သြားသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ဒီေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ ခဏ လာတယ္ မွတ္ေနေပမယ့္
ကုတင္ ေပၚေတာင္ က်က်နန ထိုင္ေနပုံေထာက္ တစ္ညလုံးေနမယ့္ သေဘာရွိသည္။ေမြးရက်ိဳး မနပ္တဲ့ ဟာေတြ။
"ေဖေဖ . . .ကိုးကိုးကေလ သရဲကား ၾကည့္လို႔တဲ့. . ."
"သား ၾကည့္ခ်င္ပါဘူးေနာ္"
"ကိုးကိုးပဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို. . .ခဏက ေျပာေတာ့ . . .!"
ကိုးႏြယ္က ေခါင္းေသးေသးေလးကို ယမ္းျပသည္။
"နင္ မၾကည့္ခ်င္လည္း ငါ ၾကည့္မယ္. . .တစ္အိမ္လုံး သရဲကား မၾကည့္မေနရ. . .သမီး နဲ႕ အတူ အကုန္ လိုက္ၾကည့္ရမယ္. . "
နန္းႏြယ္က ခါးေလး ေထာက္ကာ ဆူပူသလို ေျပာသည္။ခမ္းေနာ့ဝ္ က ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းသည့္ သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ သမီး ေဘး ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။
မၾကာခင္ ကိုးေနာင္ က အိမ္သာထဲက ေခါင္းျပဴထြက္လာၿပီး ခမ္းေနာ့ဝ္ကို တိုးတိုး ေခၚသည္။ပါးစပ္လႈပ္႐ုံသာ တိုးႀကိတ္ႀကိတ္ႏွင့္ ခမ္းေနာ့ဝ္ကို စကားေျပာသည္ကား ' ေဘာင္းဘီ မပါဘူး ' ဟူ၍။
ခမ္းေနာ့ဝ္က မသိမသာ ကုတင္ေအာက္က ေဘာင္းဘီကို ကိုးေနာင္ ဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္။
"ေဖ ဘာလို႔ ေခြၽးေတြ ထြက္ေနတာလဲ"
ကိုးႏြယ္က မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ကာ ေမးေတာ့ ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ ေျဖရခက္၏။
"ေဖက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနတာ ေအးလို႔ေလ ေသြးပူေအာင္လို႔ေပါ့. . ."
"သား လည္း လုပ္ခ်င္တယ္"
"သမီးလည္း လုပ္မယ္"
ထိုစဥ္ ကိုးေနာင္က ထြက္လာေတာ့ ကေလးေတြ အာ႐ုံက ကိုးေနာင္ဆီ ေရာက္သြား၏။
ကိုးေနာင္က ကိုးႏြယ္ ေဘးထိုင္လိုက္သည္။
"မီးပိတ္ မီးပိတ္"
နန္းႏြယ္က အားတက္သေရာနဲ႕ သရဲကားကို မီးေမွာင္ေမွာင္ထဲ ၾကည့္ဖို႔ ျပင္သည္။
"ဘာလို႔လဲ"
ကိုးေနာင္က ေမးသည္။
"မင္း သမီးက သရဲကား ၾကည့္မလို႔တဲ့"
ကိုးေနာင္ က နန္းႏြယ္ကို ဆူပူသလိုေလသံႏွင့္ "ၿပီးမွ မေၾကာက္ေၾကးေနာ္. . .ၾကည့္ရဲမွ ၾကည့္"
"သမီးက သတၱိရွိတယ္. . ."
နန္းႏြယ္က အခန္း တစ္ခုလုံး မီးပိတ္ အေမွာင္ခ် ကာ ဂြမ္းေစာင္ရွည္ အႀကီးႀကီးကို ေလးေယာက္လုံးလႊမ္းေအာင္ ၿခဳံေစ၏။
သို႔ေသာ္ မဆန႔္။
ထိုအခါ ေလးေယာက္လုံး ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးပဲ ေစာင္အုပ္ၿပီး သရဲကား ၾကည့္သည္။
ဇာတ္လမ္းက မစေသး။နန္းႏြယ္ လက္ထဲက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္က ေျပာင္ေနၿပီ။
Screen မွ ဟပ္ေသာ အလင္းေရာင္မွ လြဲ၍ အားလုံးဟာ ေမွာင္မည္းစြာ။ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ ေဘးသို႔ အမွတ္တမဲ့ လွည့္ၾကည့္စဥ္ ကိုးေနာင္၏ မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေရာင္ေတာက္ပလာေၾကာင္း သတိထားမိ၏။
ေတာ္ေတာ္ေလး လွပါ၏။
သို႔ေသာ္ ထိုမ်က္လုံးမ်ားသည္ အျခားသူမ်ားတြက္မူ ေသြးဆာေနေသာ မ်က္လုံးတစ္စုံသာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိစဥ္
ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ ခ်စ္ျခင္း၊ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ျခင္း၊ႏွေျမာတသျခင္း ႏွင့္ နာက်င္ျခင္းတို႔ကို တစ္ၿပဳံတစ္ေထြးလိုက္ ခံစားလိုက္ရ၏။ဒါေၾကာင့္ . . . ဒါေၾကာင့္ စိုင္းဆိုင္ခမ္းေနာ့ဝ္သည္ ဉာဏ္ကိုးေနာင္ ၏ dark side အေၾကာင္း မေတြးခ်င္ေပ။
သို႔ေသာ္လည္း ေဒဝဒတ္ ကို ခ်စ္မွေတာ့ အဝီစိလည္း သူ ေၾကာက္မေနေတာ့ပါေလ။
နန္းႏြယ္က တျဖည္းျဖည္း ကိုးႏြယ္ လက္ေမာင္းေသးေသးေလးကို ညွစ္ ညွစ္လာသည္။သရဲ ထြက္လာသည့္အခန္းဆို အားကုန္သုံး ညွစ္ပစ္ေလရာ ကိုးႏြယ္က နန္းႏြယ္ကို ရိုက္လိုက္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ နန္းႏြယ္က ခမ္းေနာ့ဝ္ဘက္ တိုးသထက္ တိုးကပ္လာသည္။
ကိုးေနာင္နဲ႕ ကိုးႏြယ္က ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ကို လုေနသည္။
"အိမ္ထဲမွာ လူေသအေလာင္းႀကီး ထား ထား မွေတာ့ သရဲေျခာက္ခံရတာ နည္းေတာင္ နည္းေသး. . ."
ဇာတ္ကားထဲက လူသတ္သမားသည္ လူသတ္ၿပီး အေလာင္းကို အိမ္ထဲမွာ သိမ္းထားတာေၾကာင့္ သရဲေျခာက္ခံရသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ၾကည့္ရင္း နန္းႏြယ္က ခပ္ညည္းညည္းနဲ႕ အထိတ္တလန႔္ ဆိုသည္။
"အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ဇာတ္ကားေတြက ေလွ်ာက္ရိုက္ထားတာပဲ"
ကိုးေနာင္က နန္းႏြယ္ ကို ျပန္ေျပာသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္က သူတို႔အိမ္ရဲ႕ တတိယအထပ္ကို မ်က္လုံးထဲ ျပန္ ျမင္လာသည္။ ဒီ ဇာတ္ကားထဲက ထက္ေတာင္ သူတို႔အိမ္က ဆယ္ဆ ဆိုး႐ြားေသးသည္။
သရဲကား ၾကည့္ၿပီးသြားေသာအခါ သတၱိခဲႀကီး ေဒၚနန္းႏြယ္က ေဖေဖနဲ႕ မခြဲနိုင္ဘူးဟု ပလီပလာ ဆိုကာ ကုတင္ေပၚဝယ္ အိပ္ဖို႔ ျပင္ေတာ့သည္။
"သမီး ျပန္ရဲေတာ့ဘူး ဟီး ဟီး. . .ေဖႀကီး နဲ႕ ေဖနဲ႕ အတူတူ အိပ္ခ်င္ယို႔ ယို႔"
နန္းႏြယ္ အျပင္ ကိုးႏြယ္ကပါ ကုတင္ေပၚဝယ္ က်က်နန သူ အိပ္ဖို႔ ေနရာပါ ျပင္ေနၿပီမို႔ ဒီည ေတာ့ ဒီႏွစ္ေကာင္ ဒီ မွာပဲ တကယ္ႀကီး ေသာင္တင္ေတာ့မည္။
ကိုးေနာင္ရယ္. . .မင္းနဲ႕ ငါၾကား ကေလးႏွစ္ေကာင္ ျခား။
"မႀကီး ငါ့ ဦးထုပ္ေကာ. . ."
"သိဘူးေလ နင့္ ေခါင္းေပၚမွာ မဟုတ္ဘူးလား"
"ရွိေတာ့ဝူးေရာ္"
ကိုးႏြယ္က သူ႕ခရစၥမတ္ ဦးထုပ္ေပ်ာက္လို႔ ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ ကူ ရွာေပးရျပန္သည္။
"ေဖေဖ"
"ေျပာ ေျပာ"
"သမီး ေသးေပါက္ခ်င္တယ္"
"သြားေပါက္ေလ"
"သြားရဲဘူး "
"ဒီနား နဲ႕ ဟိုနား ျမင္ေနရတာကို. . ."
သို႔ေသာ္လည္း ခမ္းေနာ့ဝ္ အိမ္သာ တံခါးဝကို လက္ထိုး၍ ေစာင့္ေပးရျပန္သည္။
"ေဖ ခ်ီးက ညွစ္ရဘူး"
"လက္နဲ႕ ဆြဲထုတ္လိုက္ . . . "
ၿပီးေနာက္ သြားတိုက္ေဆး သြားတိုက္တံေတြ သြားယူခိုင္းရာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေခါင္းေလးေတြ ယမ္းလို႔ သြားရဲေတာ့ဘူး လုပ္ေနၾက၍ ခမ္းေနာ့ဝ္မွာ သူတို႔ အခန္းထဲက သြားတိုက္တံ သြားတိုက္ေဆးေတြ သြားရွာ ယူရျပန္၏။
သူ ဒီေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုင္ပတ္ေနစဥ္ တစ္စုံတစ္ကိုး ဘာလုပ္ေနပါသနည္း။ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ စာအုပ္ကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနသည္။ဒူးေလးက ႏွံ႕ၿပီး ဖတ္ေနလိုက္ေသး၏။
မေျပာခ်င္။မေျပာခ်င္။ဒီ လင္ကို သူ မနိုင္။
ကိုးႏြယ္ အဖ်ား သက္သာသြားတာ ကံေကာင္းသည္။နို႔မို႔ဆို သူေရာ ကိုးေနာင္ေရာ အရမ္း ပင္ပန္း၏။
ထူးဆန္းသည္ကား တစ္ခုရွိ၏။ကိုးႏြယ္သည္ ေလးရက္ ဆက္တိုက္ အဖ်ားႀကီးခဲ့သည္။ဖ်ားလိုက္ က်လိဳက္ ျပန္ဖ်ားလိုက္ သံသရာလည္ေနသည္။
ထိုစဥ္ မက္ရွေလက ကိုးႏြယ္ ကို သူ႕ဆီက ေဆးတစ္လုံး ထိုးေပးလိုက္သည္။
လုံးဝ ခ်က္ခ်င္းကို ေပ်ာက္သြားသည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္က အဲ့ေဆး အေၾကာင္း မက္ရွေလကို သြား အစ္ေသာ္လည္း မက္ရွေလက ၿပဳံး႐ုံသာေနသည္။မေျဖ။
ခမ္းေနာ့ဝ္ သည္ မက္ရွေလ နဲ႕ ရက္ပိုင္း အတူေနတာ ၾကာေတာ့ မက္ရွေလကို ထူးဆန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။
သူကိုက သံသယ မ်ားေနတာ လည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ဉာဏ္ကိုးေနာင္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုကတည္းက သိပ္မယုံရဲ။
ခမ္းေနာ့ဝ္ အခန္းထဲ ျပန္လာေတာ့ ကိုးေနာင္က ကုတင္ေစာင္းေပၚမွာ ေနာက္မွီထိုင္ကာ ပုံ ေျပာျပလ်က္ရွိသည္။ကိုးႏြယ္က ကိုးေနာင္ေပါင္ေပၚထိုင္ကာ နံေဘးက နန္းႏြယ္က ကိုးေနာင္လက္ေမာင္းကို မွီေနသည္။
ကိုးေနာင္က ျပင္သစ္ ပုံျပင္ကို ျမန္မာလို တစ္လွည့္ ျပင္သစ္လို တစ္လွည့္ ျပန္ကာ ေျပာျပေနသည္။ပုံျပင္က သိပ္မထူးဆန္းပါ။စင္ဒရဲလားကို ျပင္သစ္မႈ ျပဳထားျခင္းပင္။
"ေဖေဖ နဲ႕ ေဖႀကီး ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေသရင္ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာလား. . ."
"ဒီေကာင္မေလး ေသမယ့္ စကား မေျပာရဘူးေလ. . "
ခမ္းေနာ့ဝ္က ဟန႔္လိုက္သည္။
"ဒါမဲ့ ေနာက္မိေထြးက သမီးနဲ႕ ကိုးကိုးကို အနိုင္က်င့္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ"
နန္းႏြယ္က လက္နဲ႕ မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာ အႀကီးက်ယ္ ဝမ္းနည္းေနဟန္။ခမ္းေနာ့ဝ္ မွာ ငိုရခက္ ရယ္ရခက္။
ထိုစဥ္ တည္ၿငိမ္ေသာ အသံႏွင့္
"ဘာေတြ စိတ္ပူေနတာလဲ အဲ့မိေထြးေရာ သူ႕သမီးႏွစ္ေယာက္ေကာ မီးရွို႔ၿပီး သတ္ပစ္လိုက္မယ္ေလ"
ေလးေယာက္လုံး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
စေနာက္သလို ေျပာေပမယ့္ ကိုးႏြယ္ပုံစံက တည္ၿငိမ္လြန္း၏။တကယ္ သတ္မည့္ပုံ။
"ကိုးကိုးက ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ ေဖေဖရယ္"
"မႀကီးပဲ အနိုင္က်င့္ခံရမွာ ေၾကာက္တယ္ဆို . . . "
႐ုတ္တရက္ ကိုးႏြယ္က မ်က္ႏွာအေမာ့ မေတာ္တဆ ကိုးေနာင္ လည္တိုင္ဆီ အၾကည့္အေရာက္ အံ့ဩဟန္ မ်က္လုံးျပဴးလာ၏။ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးမ်ားက ကိုးေနာင္ လည္တိုင္က နီညိုေရာင္ သန္းတဲ့ အကြက္ႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလး ထိေတြ႕လာသည္။
ကိုးေနာင္ အကၤ်ီက လည္ဟိုက္လွသည္။သို႔ေသာ္ ကိုးေနာင္က ေနာက္ဆြဲ ဆြဲခ်၍ အစက သူ မျမင္ခဲ့။ခု ေလွ်ာက်လာတာေၾကာင့္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။
"ေဖႀကီး"
"အင္း~~"
"ေဖႀကီး လည္ပင္းက ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ဪ ျခင္ကိုက္တာ. . ."
"ျခင္ကိုက္တာ ဒီေလာက္ထိ ဆိုးတယ္ေပါ့"
"ဘယ္မွာလဲ ျပဦး ျပဦး . . ."
နန္းႏြယ္က ထ ခုန္ကာ မက္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ကိုးေနာင္ လည္ပင္းကို ျပဴးတူးၿပဲတဲ ၾကည့္သည္။
"အခန္းထဲက ျခင္ကိုက္တာ ဒီလိုႀကီး ျဖစ္သြားတာေပါ့ သမီး ကို ကိုက္ရင္လည္း အဲ့လိုႀကီး ျဖစ္သြားမွာလား"
ကိုးႏြယ္ က ထိုအနီစက္ရာႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး သူလည္း အဲ့လို ကိုက္ခံရရင္ မသက္သာ ဟု ေတြးမိသြားသည္။
"ျခင္ေဆးဗူး ဘယ္မွာလဲ"
ေျပာရင္းပင္ ကိုးႏြယ္က ျခင္ေဆးဗူး ရွာေတာ့သည္။
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး . . .အဲ့တာ ျခင္ကိုက္တာ ဆိုေပမယ့္ မင္းတို႔ကို မကိုက္ဘူး . . လူႀကီးေတြကိုပဲ ကိုက္တာ. . လူႀကီးေတြ ထဲကမွ မင္းတို႔ ေဖႀကီးကိုပဲ ကိုက္တာ . . ."
ခမ္းေနာဝ့္က ရွင္းျပသည္ကို ကိုးႏြယ္ အေသခ်ာ နားေထာင္၍
"ေဖ ကိုက္တာ မလား"
ဟု ပက္ကနဲ ေျပာရာ ကိုးေနာင္က ရယ္သည္။
"လူ လူခ်င္း ကိုက္ေနတယ္ သမီးကို လာ မကိုက္နဲ႕ေနာ္. . ."
"ေတာ္ေတာ့ သြားတိုက္မယ္"
ခမ္းေနာ့ဝ္က ရွက္ ရမ္း ရမ္းၿပီး ပိတ္ေအာ္လိုက္သည္။
ခမ္းေနာ့ဝ္ က ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို သြားတိုက္ေပးစဥ္ ကိုးေနာင္က အနားကပ္လာကာ ပါးစပ္ဟျပသည္။သူ႕ လည္း သြားတိုက္ေပးပါေပါ့။
တိုက္မေပးပါဘူး။ကိုယ့္ ဘာသာ တိုက္။
ကိုးေနာင္က ခမ္းေနာ့ဝ္ ခါးကို ဖတ္ၿပီး
ခမ္းေနာ့ဝ္ လည္တိုင္မွာ မ်က္ႏွာဝွက္ကာ လည္တိုင္ကို ဖြဖြေလး နမ္းသည္။
"ခမ္းေနာ့ဝ္က ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေတာ့ဘူး"
"ကိုးေနာင္ေရ သြားတိုက္မွာျဖင့္ တိုက္စမ္းကြာ"
"ကိုယ့္ ကို က် တိုက္မေပးဘူး ကိုယ္လည္း သြားတိုက္ခံခ်င္တယ္ မတိုက္ေပးရင္ မေခၚေတာ့ဘူးေနာ္"
နန္းႏြယ္က ပလုတ္က်င္းရင္း
"ေဖႀကီးကို တိုက္ေပးလိုက္ပါ . . .သူငယ္ျပန္ေနတာ"
ခမ္းေနာ့ဝ္ မွာ အငယ္ဆုံးသားေထြးေလးကို သြားတိုက္ေပးၿပီး သကာလ အိပ္ရာေပၚ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
ခမ္းေနော့ဝ္ တို႔ ကုတင္က ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ ျဖစ္သည္။ကုတင္ေတာင္ က်ယ္ေနရင္ ကိုးေနာင္နဲ႕ ေဝးသလို ခံစားရလို႔ တမင္ အနည္းငယ္ေသးတာ ေ႐ြးဝယ္တာပင္။ဒီႏွစ္ေကာင္လာေတာ့ ၾကပ္ထုပ္ထုပ္။
ကိုးေနာင္က ေဘးမွာ ကိုးႏြယ္ အိပ္သည္။ကိုးႏြယ္ေဘး နန္းႏြယ္ အိပ္ကာ နန္းႏြယ္ေဘး ခမ္းေနာ့ဝ္ အိပ္သည္။
အခန္းထဲဝယ္ အသက္ရႉသံ မွ်င္းမွ်င္းေသးေသးေလးေတြ ေပၚထြက္လာတဲ့ထိ ကိုးႏြယ္ အိပ္မရေသးေပ။
ညာဘက္ေဘးကို လွည့္ေတာ့ နန္းႏြယ္က ခူး ခေလာနဲ႕ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ပါးစပ္က ဟေနကာ သေရေတြက ကိုးႏြယ္ ပုခုံးေပၚ စီးက်ေန၏။နန္းႏြယ္ မ်က္ႏွာဆိုးႀကီးက ခဏက ၾကည့္ေသာ သရဲမထက္ပင္ ပို ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေသးသည္။
ညာဘက္ကို လွည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ တိုးသည္။ကိုးေနာင္ရဲ႕ မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးက သစ္ကိုင္းခက္လို စင္းက်ေနကာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လႈပ္သြားသည္။အၿမဲလိုလို တင္းတင္းေစ့ကာ ေအးစက္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အိပ္ေသာအခါ ေျပေလ်ာ့ေနၿပီး ၿပဳံးေယာင္သန္းေန၏။ဒီလိုက်ေတာ့လည္း သူ႕ အေဖ ထန္းပင္သည္ ေခ်ာသားပဲ ဟု ကိုးႏြယ္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။
႐ုတ္တရက္ ကိုးေနာင္က လႈပ္လာကာ မ်က္လုံးပြင့္လာစဥ္ ကိုးႏြယ္ အျမန္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
ကိုးေနာင္က ထ ထိုင္လိုက္သည္။
ပိုးလို႔ ပက္လက္နဲ႕ အားရပါးရ အိပ္ခ်င္သလို ဗိုက္ေပၚ ဖင္ေပၚ အိပ္ေနေသာ နန္းႏြယ္ကို ေစာင္ထၿခဳံေပးသည္။တစ္ဆက္တည္း ထိုနည္းတူ အိပ္ေနေသာ ခမ္းေနာ့ဝ္ကို ေစာင္ၿခဳံေပးလိုက္သည္။
ၿပီး ကိုးႏြယ္ နဖူးကို အဖ်ားစမ္းလိုက္သည္။ခပ္ေအးေအးေလး ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိမွသာ သက္ျပင္းခ်သည္။
ကိုးေနာင္က ကိုးႏြယ္ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ေပးလိုက္သည္။
'အကုန္လုံး မီးရွို႔ၿပီး သတ္မယ္တဲ့လား'
ကိုးေနာင္ ခပ္တိုးတိုး ေ႐ြ႐ြက္လိုက္သည္။အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ ထာဝစဥ္ ဤသို႔ ျဖဴစင္နိုင္ပါ၏ေလာ။
မင့္ သား က မင္းထက္ ဆယ္ဆ ဆိုးမွာ. . .
မင့္ သားက မင္းကိုေတာင္ သတ္ခ်င္ သတ္မွာ. . .။
ထိုစကား ေတြ ျပန္ နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္တိုင္း ေခါင္း ကို ခါယမ္းလိုက္သည္။
တကယ္ဆို ကိုးႏြယ္ ဘဝ က သူ႕ထက္ အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းပါ၏။
ကိုးေနာင္ သည္ ကိုးႏြယ္ကို အားက်သည္။
သူ႕ဘဝတြင္ ကိုးႏြယ္လို ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ ဂ႐ုစိုက္ခ်စ္တတ္လြန္းေသာ အေဖမရွိ။
အၿမဲစေနာက္ကာ ၾကင္နာတတ္ေသာ အစ္မလည္း မရွိ။
ဆဲဆို ရိုက္ႏွက္သံ၊ညွီစို႔စို႔ အနံ႕ နဲ႕ အေမွာင္ထု တစ္ခုသာ သူ႕အနား ရွိသည္။
ဖ်ားရင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေနသာ အဖ်ားတက္ၿပီး ေသသြားရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္။
ဆိုး႐ြားလွေသာ ကြင္းဆက္ လူသတ္သမားႀကီးသည္လည္း ဟို ေရွးတစ္ႀကိမ္တစ္ခါက အေဆာ့သန္ေသာ၊မုန႔္စားမက္ေသာ၊စာ က်က္ရမွာ ပ်င္းေသာ ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ျဖဴစင္ ရိုးသားခဲ့ဖူးပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႕ စိတ္သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရိုက္ခ်ိဳးခံခဲ့ရသည္။
သူ႕ မွာ ဘာအျပစ္မ်ားရွိလို႔ သူ႕ အနားက သူေတြက မခ်စ္ၾကတာလဲ ဟု ႀကိမ္ခါခါ ေတြးဖူးသည္။
ဉာဏ္ကိုးေနာင္တြင္ ေမြးကတည္းက အလြန္ အခ်စ္ခံခ်င္ေသာ ေရာဂါ ရွိသည္။
ကေလး တစ္ေယာက္
မိစုံ ဖစုံႏွင့္ အတူေပ်ာ္ျမဴးေနတာ ေတြ႕လွ်င္ မသိစိတ္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး အားက်သည္။
သူ႕ အိပ္ရာ ေသးေသးထဲတြင္ ဘယ္က ေခါင္းအုံးတစ္လုံးထား ညာက ေခါင္းအုံး တစ္လုံးထား အေဖနဲ႕ အေမ လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းအုံးထဲ ေခါင္းတို႔ေဝွ႕ကာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္ခဲ့ရသည္။
သူ႕တြင္ ကိုယ္ပိုင္ အခန္းဟူ၍ လည္း သက္သက္မရွိပါ။ဆတ္ႏြယ္ အခန္းမွာလည္း ကပ္ေနခြင့္ မရွိပါ။မီးဖိုေခ်ာင္ ေနာက္ေဖးရဲ႕ ေနာက္ေဖးက အခန္းက်ဥ္းေလးကိုသာ ကလ်ာမြန္က သူ႕ကို ေနခြင့္ျပဳသည္။အလြန္ စုတ္ကာ ညစ္ပတ္ေသာ္လည္း သူ မွာ အတြန႔္မတက္ရဲ။ဒီအခန္းတြင္ မေနခ်င္လွ်င္ ကလ်ာမြန္သည္ ကိုးေနာင္ကို ေျမေအာက္ခန္းမွာ ပိတ္ထားေပလိမ့္မည္။
ေျမႂကြက္ေတြနဲ႕ေတာ့ အတူ မေနခ်င္ေပ။
ထိုအခန္းထဲတြင္ ကြပ္ပ်စ္တစ္လုံးႏွင့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသည္။ဖ်ာေပၚ ေခါင္းအုံးသုံးလုံးႏွင့္ ေစာင္တစ္ထည္သာ ရွိသည္။
အဝတ္အစားဆို ငါးထည္သာ ရွိသည္။ဒါ အေတာ္မ်ားသည္ဟု ဆိုရမည္။ေက်ာင္းဝတ္စုံ ႏွစ္စုံ၊စြပ္က်ယ္ ေဘာင္းဘီ ႏွစ္ထည္။
အျခားကေလးေတြလို သူ မုန႔္ဝယ္မစားနိုင္။သူမ်ား စားလွ်င္ ေမွ်ာ္သာ ၾကည့္နိုင္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အေဖက သူ႕ကို နည္းနည္းပို ဂ႐ုစိုက္ေပးၿပီး မိေထြးက နည္းနည္းေလာက္ ၾကင္နာျပလိုက္ရင္ သူ႕ဘဝ ဝယ္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ရွိေသးပါကလား ဟု အထင္ေရာက္သည္ထိ ေပ်ာ္သည္။
ကိုးေနာင္သည္ ကိုယ့္ကို အနည္းငယ္မွ် ၾကင္နာျပလိုက္ေလလွ်င္ အမ်ားႀကီး ျပန္ေကာင္းတတ္သည္။ေက်ာင္းနားက ေရခဲမုန႔္ဆိုင္က အမႀကီးသည္ သူ႕ကို တစ္ခါ ၿပဳံးျပဖူးသည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူေန႕တိုင္း ထိုအမႀကီးဆီ ျဖတ္ ျဖတ္ ေလွ်ာက္သည္။လက္ထဲ ပိုက္ဆံရွိခဲ့ရင္ သူ႕ ဆီကပဲ ေရခဲမုန႔္ဝယ္စားသည္။
ထိုသို႔ ဘာမဟုတ္သည့္ ဂ႐ုစိုက္မႈေသးေသးေလးေပးရင္ကို အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ အေပ်ာ္လုံးစို႔တဲ့ထိ ကိုးေနာင္ အခ်စ္ခံခ်င္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႕အား ဘယ္သူ႕မွ မခ်စ္ၾက။သူ ဝမ္းမနည္းပါ။ငယ္စဥ္ကတည္းက ေကာင္းသည္ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးသည္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္စုံတစ္ရာကို သိပ္ အေလးအနက္ထား မခံစားတတ္သည့္ သူ႕ အက်င့္သည္ အသက္ႀကီးေသာအခါ လူတစ္ေယာက္ေသဆုံးျခင္းကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မတုန္မလႈပ္ မသနားဘဲ ရက္စက္တတ္သည့္ Psycho အသြင္သို႔ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။
အခ်စ္ခံခ်င္သည့္ စိတ္၊ ဖူးဖူးမႈတ္ၿပီး သူ႕မွသူ႕ ဂ႐ုစိုက္ခံခ်င္သည့္ စိတ္သည္ ကိုးေနာင္ ရဲ႕ ႏွလုံးသားေအာင္ေျခမွာ အနက္ရွိုင္းဆုံး လိုခ်င္သည့္ ဆႏၵ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုးေနာင္သည္ ထိုဆႏၵကို ကေလးဆန္သည္ဟု ထင္ကာ လ်စ္လ်ဴရႉၿပီး လူသတ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ အစားထိုးခဲ့သည္။
တကယ္လို႔ တကယ္လို႔ . . . ေအဗလင္သာ မstalkဘဲ ရိုးရိုးသားသား သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လာပိုးခဲ့ရင္ ကိုးေနာင္ စဥ္းစားေတာင္ စဥ္းစားေပးလိမ့္ဦးမည္။
ကိုးေနာင္သည္ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနပါေစ သူ႕ကို လာပြတ္သပ္ေပးပါက အျမႇီးေလး တႏွံ႕ႏွံ႕ ျဖစ္ေနတတ္သည္။သူ သည္ ေခ်ာင္ထိုးခံရသည့္ အပယ္ခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္မို႔ ပစ္ပယ္ခံရေလေလ အခ်စ္ကို ပိုငတ္ေလေလ။
သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။
တစ္ေယာက္က ခမ္းေနာ့ဝ္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္သည္ကား . . ။
ကိုးေနာင္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး တင္းၾကပ္သြားသည္။
နာသည္။သူ ကို တစစီ ဆြဲၿဖဲလိုက္သလိုနာသည္။
ထိုသူသည္ ကိုးေနာင္ကို ပထမဆုံး ကလ်ာမြန္လက္ထဲမွ ကယ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။သူ႕ အသက္ 8ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ထိုသူသည္ သူ႕ဘဝထဲ မုန္တိုင္းလို ဝင္လာခဲ့သည္။
ကလ်ာမြန္ သူ႕ကို ရိုက္ေနတာ ျမင္ရင္ ဝင္တားသည္။သူ႕ ကို ကယ္ဆယ္ေပးသည္။
ကိုးေနာင္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။
ကိုးေနာင္ကို တေယာထိုး သင္ေပးခဲ့သည္။
ကိုးေနာင္ကို ျမန္မာစာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္။ကိုးေနာင္ကို မဆုံးနိုင္ေသာ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္ကို ေျပာျပခဲ့သည္။ကိုးေနာင္ကို မရယ္ ရယ္ေအာင္ လိုက္ စ တတ္သည္။
တည္တည္ေနတတ္ေသာ ကေလးငယ္ ကိုးေနာင္ေလးသည္ ထိုသူႏွင့္ဆို တစ္ေန႕တာ အျဖစ္ပ်က္မ်ားကိုပင္ ကရားေရလႊတ္ ေျပာျပဖူးသည္ထိ ထိုသူအေပၚ တြယ္တာခဲ့သည္။ကိုးေနာင္ တြက္ ထိုသူသည္ ဒုတိယ အေဖ ျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဒါသည္ ကိုးေနာင္ဘက္က ရိုးစင္းလြန္းေသာ အေတြးသာ ျဖစ္သည္။
"မင္းက အရမ္း sexyက်တာပဲ. . ."
"မင္းကို ဦးက အရမ္း ခ်စ္တာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေနာ္ ဦးက ခံစားလို႔ေကာင္း ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္"
"စုပ္လိုက္ . . . မင္း စားခ်င္တာ ဝယ္ေကြၽးမယ္"
"ဒီ အေၾကာင္းေတြ အျခားသူေတြကို ျပန္ ေျပာရင္ မင္းအေဖေရာ မင္းညီေလးကိုပါ သတ္ပစ္မယ္ . . . ဒီတိုင္း ငါလုပ္သမွ် ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ခံေနလိုက္. . .ေနာ္ ဦးရဲ႕ ဉာဏ္ေလးက လိမၼာပါတယ္ကြာ. . ."
လြန္ကြၽံလာေသာ ပြတ္သပ္မႈေတြ၊နမ္းရွိုက္မႈေတြႏွင့္ ထိုထက္ တစ္စ ထက္ တစ္စ ဆိုး႐ြားလာေသာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ။ဒါေတြ အကုန္လုံးကို သူ တစ္ေယာက္တည္းသာ ခါးသီးစြာ ခါးစီးခံခဲ့ရသည္။
ကူညီမဲ့သူ မရွိတဲ့ဘဝ၊
မီးဖိုေခ်ာင္ေနာက္ေဖးက အခန္းငယ္၊
တြန္းထိုး႐ုန္းကန္မႈ အေသးစားေတြႏွင့္ နာက်င္စြာ ညည္းၫူသံ။
ထိုသူသည္ အခ်စ္ခံခ်င္သူကိုမွ အခ်စ္ကို ဗန္းျပကာ ထပ္ခါခါ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္။
ကိုးေနာင္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ လႊမ္းၿခဳံလာတဲ့ အရွက္တရားေတြ၊စိတ္မလုံၿခဳံမႈေတြ၊နာက်င္မႈေတြ . . . အဘယ္သူသည္ နားလည္ ေပးနိုင္ပါအံ့နည္း။
ကိုးေနာင္ လက္ဖ်ားေတြ တုန္ရီလာသည္။ေခါင္းေတြ ခ်က္ခ်င္းထိုးကိုက္လာသည္။အဲ့လူေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း ႏွလုံးခုန္ေတြ ျမန္လာသည္။ေမာဟိုက္လာသည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္ လူသတ္လိုေသာ မ်က္လုံးေတြ အျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းသြားကာ ကုတင္ေအာက္က ပုဆိန္ကို လွမ္းယူလိုက္စဥ္ ကိုးေနာင္ ခါးဆီ ေရာက္လာေသာ လက္ေသးေသးေလး တစ္ဖက္။
"ေဖႀကီး"
"ဟမ္"
အိပ္မက္က လန႔္နိုးလာသူလို ကိုးေနာင္ ေယာင္ယမ္းစြာ ထူးလိုက္သည္။
"အိပ္ေသးဘဲနဲ႕ ဘာလုပ္ေနတာလဲ. . ."
"ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဒီတိုင္း အိပ္မေပ်ာ္လို႔. . ."
ကိုးေနာင္က ပုဆိန္ကို ကုတင္ေအာက္ ကန္ထုတ္လိုက္သည္။
"အိပ္မက္ဆိုး မက္လို႔လား"
"အင္း "
"ေရယူေပးရမလား"
ကိုးႏြယ္က သူ႕ဘာသာသူေျပာက ကုတင္ေပၚက ဆင္းၿပီး ကိုးေနာင္ကို ေရယူေပးသည္။
"ေက်းဇူး"
"ႏွိပ္ေပးရဦးမလား"
"ေတာ္ပါၿပီ"
ကိုးႏြယ္ ကုတင္ေပၚ ျပန္တက္ၿပီး ကိုးေနာင္ ေဘးလာထိုင္သည္။
"မငိုပါနဲ႕ ေဖႀကီး နဲ႕ မလိုက္ဘူး"
ကိုးေနာင္က ကိုယ့္ပါးကို အျမန္ စမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္ ပူႏြေးေသာ အရည္တစ္ခ်ိဳ႕က စီးက်ေနသည္။သူက ဘယ္ခ်ိန္တုံးက ငိုလိုက္တာလဲ။သူကေလ . . . ငိုတယ္။
"အာ မ်က္လုံးထဲ အမႈန္ဝင္သြားလို႔ ျဖစ္မယ္"
"မရွက္ပါနဲ႕ ငိုတာ ရွက္စရာ ဟုတ္ပါဘူး. . .အသည္းႏွလုံးရွိတဲ့သူတိုင္း ငိုတတ္ၾကတာပဲ"
ကိုးႏြယ္က မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ကာေျပာသည္။ေမာ့လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေပၚက ခရစၥမတ္ဦးထုပ္က ေအာက္ကို ေလွ်ာက်သြားသည္။
"ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႕"
"သားက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရတာပဲ ႀကိဳက္တာ. . . သား အိပ္ေတာ့မယ္ ေဖႀကီးလည္း အိပ္ေတာ့"
ကိုးေနာင္က အိပ္ရာ ေပၚ ျပန္လွဲလိုက္သည္။
ကိုးႏြယ္က ေဘးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ အိပ္ေနသည္။
ကိုးေနာင္က ကိုးႏြယ္က စ အစြန္ဆုံးက ခမ္းေနာ့ဝ္ထိ လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ၿပီး ၿပဳံးလိုက္ကာ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္သည္။
အတိတ္ကို အတိတ္မွာ ခ်န္ထားတာပဲ ေကာင္းပါ၏။
အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုးေနာင္ ဘဝဝယ္ သူလိုခ်င္ဆုံး အရာ ရသြားခဲ့တာပဲ. . .။
_____________________________________
8.30a.m
4.4.2023(Wednesday)
Mary_Koe
6222