Lavander’s POV.
“Ate! Tingnan ninyo ang balita!” Kumunot ang aking noo nang marinig ang ni Lucas sa living room.
I was in the dirty kitchen, baking my favorite cookies. Elisha, Fiara, Evianna are helping mr. Marami-rami kasi ang ginawa namin dahil sobrang dami rin ang kakain.
Nang makauwi kami kagabi ay halos hindi na ako nagsalita, pati na rin ang mga kasama ko. In short, we are silent the whole ride. They kept on glancing at Yeron who were beside me, crossed legs while sitting. Nakaakbay ang kaniyang braso sa aking upuan dahilan upang hindi ako makasandal. Parang may kung ano sa kanilang mga mata habang patingin-tingin kay Yeron. Ni hindi nga nakapagsalita si Lucas na mismong nag-drive sa van. Even though he is driving, he keeps on glancing at us like he is expecting something.
Iyon naman katabi ko ay parang walang pake. He just keep on staring at me like his life was depending on my face. Ako nama’y nanatiling nakatingin sa harap at pilit na hindi pinapansin ang kaniyang mabigat na presensya. He was acting like he didn’t left me. He was acting like nothing happened. He was acting like nothing’s wrong! Parang hindi niya ako iniwang nasasaktan. Na parang wala lang sa akin ang lahat!
Gusto ko siyang sumbatan. Gusto ko siyang sigawan dahil sa ginawa niya sa akin. But I will not waste any of my time to a nonsense fight. Wala rin namang patutunguhan iyon. Bahala na siya sa buhay niya. Eh, ano naman kung bumalik siya, ‘di ba? He can come back, but he cannot get me back. Ano siya? Sinuswerte? He can roam around the house, but I hope he wouldn’t expect me to talk to him. Hah! Mukha niya!
Alam kong nakita ng mga kaibigan ko ang kagat sa aking leegan, because I was wearing a revealing clothes. Kahit na may coat na nakapatong sa balikat ko, it’s still visible in their eyes. Nakita ko kung paano naglaro ang kanilang mata at kung paano sila napangisi ng palihim. Nakita ko pang kinurot ni Fiara si Grave na pinipigilan ang tawa. Inirapan ko na lamang sila no’n.
Binitiwan ko ang hawak ko saka hinugasan ang kamay at pinunasan. The three did the same before we got out the kitchen together. Nakita kong nakaupo ang lahat sa sofa, mayroon din sa sahig dahil sobrang rami nila. Their eyes are focusing on the TV. They looked so serious making me curious. Para bang may pinapanood silang importante.
“What’s wrong?” Fiara asked. Napansin din yata ng tatlo ang pagiging seryoso ng lahat.
Seryosong tumingin sa amin si Lucas. “Come and watch this,” sagot niya.
Nagkatingin muna kami bago naglakad palapit saka tumingin sa TV without sitting. Wala rin naman kaming mauupuan dahil occupied na lahat.
Kumunot ang noo ko nang makitang news iyong pinapanood nila. What’s with the news para magkaganito sila?
“… Ang mga tao ngayon ay nagkakagulo dahil sa bedyong kumakalat ngayon sa internet. Bedyo ito galing sa isang babaeng nandoon mismo sa pangyayari. Sa bedyo ay nagkakagulo ang mga tao sa loob ng isang sikat na bar. Panoorin niyo ang bedyong ito.”
Nagulat ako nang makita ang isang videong nagkakagulo ang mga tao nang makita ang isang babaeng nakahiga sa sahig at puno ng dugo. Biglang naalog ang video, hudyat na tumakbo ang may hawak ng camera. Nahagip doon ang mga bampirang naglabasan at sinugod ang mga tao. Panay sigaw ang narinig namin sa video.
Maya-maya ang biglang nag-steady ang camera. Parang nagtatago ang may hawak at pinapanood ang nangyayari. Isa lamang ang masasabi ko sa kaniya kung nakita ko man siya. She or he is brave to not run. Sobrang tapang niyang panoorin ang mga bampirang papatay sa kaniya kapag nakita siya ng mga ito.
Bigla akong kinabahan nang mahagip ang sarili sa video. All the vampires are running towards me and attacked me. Even though nakatalikod ako sa camera ay kilala ko ang sarili, lalo pa’t iyon din ang suot ko. Kitang-kita sa video kung paano ako lumaban at pinugutan ang ulo ng mga bampira. Kung paano ako huminto at sumabi ang salitang ‘Die’. Kung paano napaluhod ang lalaki sa aking harapan at mapugutan ng ulo. Nakita rin ang mga kasama kong pinapatay ang mga bampira sinusugod sila. Hindi masyado kita ang mukha nila dahil ang bilis ng kanilang kilos at halos hindi na sila mahagip ng camera.
Mas lalo akong kinabahan nang nang lilingon na ako sa camera. Bago pa man makita ang mukha ko ay may mabilis na tumakbo papunta sa kinaroroonan ko at saka niyakap ako dahilan para hindi makita ang aking mukha. At bigla lamang may usok na bumulusok papunta sa kinaroroonan ng camera at doon na iyon natapos.
“Wala pang nakakapagbigay ng proweba noon tungkol sa mga nilalang na ito. Ngunit ngayon ay may proweba. Basi sa mga editor, hindi iyon edit o ano dahil ang bedyong pinakita namin ay totoo. Totoo nga ba ang mga bampira? Sa tingin niyo?” Saad ng lalaking anchor.
“Tila totoo ang nasa bedyo, Partner. Basi sa mga taong nandoon ay totoo ngaang pangyayari. Nakita nila mismo sa kanilang dalawang mata. Ang ilan sa kanila ay sugatan sa pangyayari,” sabi ng babaeng anchor.
“Totoo ba, Partner?”
“Oo. Totoo ang aking sinasabi. Ngayon ay hinahunting na ng mga pulis at mga sundalo ang bampirang naninirahan sa pilipinas,” sagot ng babaeng anchor.
“Nakakatakot naman iyan—”
Agad na pinatay ni Ama ang television at saka bagsak na nilagay ang remote sa lamesa. He was glaring at the TV like it did something to him. Parang gusto niya iyong gibain.
Tila na-gets ko naman kung bakit niyakap ako ni Yeron. It’s because he don’t want to see my face on the camera. Pero bakit parang disappointed ako. Iba kasi ang akala ko kung bakit niya ako niyakap. I thought he missed me that's why he hugged me. I thought he want to—snap out of it, Lavander! Hindi ka niya miss. He left you, right? He will never missed you. Kaya ‘wag kang mag-expect sa kaniya ng kung ano. You will get disappointed! That jerk will never ever missed you or even loved you. He just lied about his feelings for you.
“Actually, I saw her.” Lahat kami ay napalingon kay Elisha. She was staring at the TV like she was thinking something. Nang lumingon siya sa amin ay nagtaka ako dahil tumulo bigla ang kaniyang luha. Nakita ko ang pagkataranta ni Ethan at agad siyang niyakap. “Nakita ko ‘yong nag-video. Hindi ko lamang siya pinansin dahil naka-focus ako kay Franco. I-I forgot to tell you because Franco already on his way to escape.” Humihikbi siya. “Tapos ngayon… nakalat na totoo tayo. I-It’s my fault.” Sinisi niya ang kaniyang sarili. Umiiyak siya sa bisig ni Ethan pilit siyang pinapatahan.
“It’s not your fault, Elisha. Hindi mo alam na mangyayari ito,” saad ko.
“No! I know that she will going to post it on social media. At alam ko kapag na-post na niya, w-we… we will going to be in d-danger!” Tumaas ang kaniyang boses. “A-At ngayon… p-pinapapatay na tayo ng mga t-tao. It's my fault.”
Sumama ang tingin sa kaniya dahil nairita ako. “No, you are not! ‘Wag mong sisihin ang sarili mo sa mga bagay na hindi mo naman ginawa!” napahilot na lamang ako ng sintudo dahil ayokong magalit ngayon dahil sa kaunting dahilan. Naiirita na nga ako sa mukha ni Yeron, pati ba naman ito. I looked at Ethan. “Ethan.” He looked at me. “Assist her to her room. And make her understand that it's not her fault,” utos ko. He just nodded before assisting her girlfriend to the stairs.
Nang makaalis sila ay hinilot ko muli ang aking sintudo dahil kumirot iyon. Mabuti na lamang ay pinaupo ako ni Tito Craven sa kaniyang kinauupuan.
Ang ayoko ko talaga ay iyong sinisisi ang sarili niya kahit hindi naman niya kasalanan. I already know the feeling. Naranasan ko ring sinisisi ko ang sarili ko sa kasalanang hindi ko naman sinadya o ginawa. It feels like you are punishing yourself. Iiyak ka na lamang bigla dahil hindi mo alam kung ano ang gagawin mo. Even though it's not your responsibility to take.
“So, what are we going to do now?” napaangat ang tingin ko kay Tita Shantelle nang magtanong siya. She was beside Tito Knox, as always. Hindi naman talaga sila naghihiwalay.
Nakatinginan kami lahat, hindi alam kung ano ang gagawin. Bigla nagtama ang mga mata namin ni Yeron dahilan upang mapaayos ako ng tayo saka mabilis na umiwas ng tingin sa kaniya. Bigla na namang bumilis ang tibok ng aking puso kaya palihim kong hinawakan iyon. Palihim rin akong napapikit at minura ang sarili sa isipan.
Napakurap-kurap ako nang tumingin ang lahat sa akin. I looked at them, confused. “What?”
“As a leader of your group, what shall we going to do?” I looked at Tito Knox like he is an alien. Paano ba naman kasi, akala ko siya ang sasagot? It’s not like I am talking to my group. Like hello? We are with the kings and queens. He should be the one answering the question. “Gagawin namin ang sasabihin mo.” Nagsitanguhan ang lahat dahilan upang maging seryoso ako. I suddenly feel higher. Has more authority than them.
“Okay, then…” I looked at them one by one, except for Yeron. “Walang lalabas ng bahay kapag hindi kailangan. We cannot take the risk to go out. Ayokong may mapapahamak sa atin. I will make another decision if the issue already died,” I said, seriously.
“B-But—” I cut Evianna’s words.
“No buts. It is my decision. You like it or not, my decision is final.” Mautoridad kong ani na ikinatahimik niya at napayuko.
Nakita ko ang pagngisi ng aking mga magulang at ni Yeron. Hindi ko lamang sila pinansin at nanatiling seryoso.
***
“My gosh! It really went viral right now on the social media. Look!”
Agad na nagsilapitan ang mga ka-groupo ko sa kaniya maliban kay Yeron na tila walang pakeng umiinom ng kape. They are looking at Evianna’s laptop.
“Nako. Nakakatakot naman iyan. Dapat sila pinapatay…” basa ni Ethan. “Aba! Dapat sila ang patayin, eh! Wala naman tayong ginagawang masama sa kanila!” inis na komento niya.
“Totoo pala sila? Hala. Baka ubusin nila dugo natin. Nakakatakot.” Basa rin ni Lucas. “Hah! Uubusin ko talaga ang dugo nila!”
At nagsimula silang magbangayan at mag-reklamuhan habang binabasa ang mga comment ng mga taong walang ginawa kung hindi makialam ng buhay ng iba.
“Kung ako sa inyo, hindi ko na iyan babasahin. It's not worth your Attention. Kung babasahin niyo pa ‘yan, kayo lang ang talo. Kayo galit, sila nasisiyahan. Think,” saad ko habang kinukuha ang cookies sa oven.
“Patayin mo na kasi,” rinig kong bulong ni Fiara.
“Bakit ako?!” ganting bulong ni Evianna. Pero kalaunan ay nakarinig ako ng pagsara ng laptop. Napailing na lamang ako saka humarap sa kanila at saka naglakad papalapit.
Pagkatapos naming mag-usap kanina ay naghihilaway na ang lahat. My group and I was heading here to eat breakfast, while the others are heading to their rooms. Aalis na kasi ang mga magulang namin ngayon araw dahil pupunta sila sa totoong mundo namin. They have a big responsibility. Even if we don’t want them to go, we don’t have a choice.
Tumingin ako sa wall clock. It’s already eight in the morning and yet my Son is still not up. Well, hindi naman siya sanay na maaga nagigising.
“Did my Son woke already?” I asked Lucas when I putted the cookies on the countertop.
Tumingin si Lucas sa akin bago kumagat ng cookies na niluto ko. “Huh? Oh, yeah. He is taking a shower,” sagot niya saka uminom ng kape. Tumango ako.
My Son already knows how took bath on himself. Siya na rin nagbibihis sa kaniyang sarili. We just need to ready his clothes. My Son already knows what he would do for himself alone. Hindi niya gusto iyong maging dependent. He said that he can do it alone, that no need to help him.
Of course I am happy for him. I actually didn’t expect him to be this mature. Ang akala ko’y magiging immature pa siya gaya ng ibang bata. Iyong tipong gusto lang maglaro ng maglaro at dependent sa mga magulang. Well, that’s kids. Wala pa silang masyadong alam sa mundo. But my Son, parang mas mature pa yata siya sa kapatid ko. Immature kasi iyon.
While I was washing my hands in the kitchen, I heard a small steps towards the dining area. Ngumiti ako saka pinunasan ang kami. Lumabas ako sa kitchen at iyon din ang pagpasok ng aking anak na bagong ligo lang.
Natuod siya sa kaniyang kinatatayuan na ikinakunot ko. His eyes are wide as an owl. Nakaawang din ang kaniyang labi. Tila alam ko na kung bakit.
“P-Papa?” narinig ko ang pagsinghap ng aming mga kasama. They are looking at my Som with wide eyes. Parang hindi sila naniniwalang sinabi iyon ng aking anak.
Napatingin ako kay Yeron nang marinig ang tunog ng upuan. Nakatayo na siya habang nakaharap sa aking anak. I can’t see his reaction, but I know that he is glad. Natuod din kasi siya sa kaniyang kinatatayuan.
“S-Son…”
I saw my Son ran towards his Father. Agad na lumuhod si Yeron at dinipa ang kaniyang mga braso upang salubungin ang yakap ng kaniyang anak. Mahigpit nilang niyakap ang isa’t isa na tila ba’y mawawala sila kapag bibitaw sila. It’s like they missed each other. Tila may tumusok naman sa aking puso.
“A-Are you really my P-Papa?” My Son asked. Bakas sa kaniyang boses na umiiyak siya dahilan para sumikip ang aking puso.
Lumingon si Yeron sa akin dahilan upang mapaiwas ako ng tingin. “Yes, Son. It’s really me,” rinig kong sagot niya. Mas lalong umiyak ang anak ko.
“A-Are you not g-gonna leave u-us, P-Papa?” humihikbing tanong na naman ng kaniyang anak. Nanatili akong nakaiwas ng tingin habang nakayukom ang mga kamao.
“Yes, Son. I will not leave you and your… Mama.” Doon na ako napalingon. Nagulat ako nang makitang nakatingin pala si Yeron sa akin.
My Son cried even more and kept on calling his Father. Mahigpit ang kapit niya sa leeg nito na tila ayaw na niyang bitawan. Yeron kept on brushing his Son’s hair while hushing him.
Hindi ko kinaya ang aking nakita kaya mabilis akong umalis sa dining area at mabilis na tumungo sa aking kwarto. Nang makapasok ako ay napaupo ako sa sahig at napasandal sa pintuan. Iniyak ko lahat ng sakit at poot na nararamdaman ko ng sandaling iyon. Gusto ko mang magwala ngunit ayokong makita ako ng anak kong ganito. I just don’t want to see my Son hurting. It hurts me also.
Nang tumahan ako ay tumayo ako mula sa aking kinauupuan. Pinunasan ko ang aking mga luha at nagsimulang maglakad papalapit sa kama. Ngunit bago pa man ako makalapit roon ay may nahagip ako. I looked at the side table. My forehead creased when I saw the book that I bought five years ago. Ang akala ko’y nawala ko na ito. Sinubukan ko kasing hanapin ito noon, ngunit hindi ko man lang nahanap. Ewan ko lang kung saan ko iyon nalagay. Kaya ngayon ay nagtataka ako kung bakit nandito ito. Did someone put it here?
Umiilaw ito at parang bang hinihila ako nito para buklatin. At iyon nga ang ginawa ko. I took it. Umupo ako sa kama saka iyon binuklat. Kumunot ang aking noo nang wala namang nakasulat sa unang page. Binuklat ko ulit, ngunit walang nakasulat. Chineck ko ang lahat ng page, ngunit wala talagang nakasulat. Napakamot na lamang ako sa aking pisnge dahil sa pagtataka at pagkairita.
Bigla kong nabitawan ang libro nang bigla itong umilaw. Sumampa ako sa kama para mapalayo sa roon. Nanlaki ang aking mata nang biglang may lumabas na mga tao sa ilaw. It was eight people, parang groupo. Tapos may Ice na pumalibot sa kanila at may isang namatay na ikinagulat ko. Agad na nawala ang ilaw.
Bigla akong kinabahan sa aking nakita. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin niyon pero may masama akong kutob. At kahit kailan ay hindi nagkamali ang kutob ki.
Kinuha ko ang libro saka binuklat muli iyon. Nagulat ako nang makitang may nakasulat na roon. All of the pages are occupied. Napag-isipan kong basahin ang unang page.
“Eight souls will be out.
Separated to the unknown.
All second generations will be thrown to the Earth.
Each one should find the missing piece.
The piece that can make them even more stronger.
Connections will be their strength.
And win against the coldness of the world…”
Nanlaki ang aking mga mata at hindi makapaniwala sa aking nababasa. Tila nakaramdam ako ng galit.
No f*cking way!
***
“Tito? Tito?! Open this f*cking door right now!” malakas kong kinatok ang pintuan ng kwarto ni Tito. Halos magiba na ito dahil sa lakas niyon. “Open up! Sisirain ko ito!” sigaw ko.
Nakarinig ako ng sunod-sunod na pagbukas ng pintuan at mga yapak galing sa baba. Hindi ko iyon pinansin at tuloy-tuloy na kinakatok ang pintuan ni Tito. Even though I wante to break it, I just can’t do that. Hindi dapat ako padalos-dalos sa aking ginagawa.
“What’s happening? Bakit ka sumisigaw, Lavander?” hindi ko pinansin ang aking Ina. Alam kong nasa likod ko ang lahat, ngunit hindi ko sila pinagtuonan ng pansin.
Nang hindi pa rin bumukas ang pintuan ay wala akong choice kung hindi sipain iyon ng napakalakas dahilan upang tumilapon iyon. Hindi ko pinansin ang sigawan ng mga kasama ko. Pumasok ako sa kwarto ni Tito habang hawak-hawak ang libro. Nakita ko siyang kakalabas lamang galing sa CR kasama si Tita Shantelle, halatang kagagaling lang sa pagtatalik. Ngunit binaliwala ko iyon. Wala akong time sa bw*sit na ginagawa nila.
“Oh, Lavander? Why did you kicked the door? You could have just waited for me to open it,” Nakakunot ang noo ni Tito habang sinasabi iyon.
I glared at him making him to step back a little. Malakas kong tinapon sa kaniya ang librong hawak ko dahilan para sumapol ito sa kaniyang mukha. Natumba siya. Nagsigawan ang lahat sa nangyari. Agad na dinaluhan ni Tita ang kaniyang asawa na dumudugo ang ilong.
“Bakit mo ginawa iyon?! You could have just gave him the book more nicely!” sigaw sa akin ni Tita making me to glare at her.
Madiin kong itinuro ang libro na nasa paanan nila. “Basahin mo.” Madiin kong ani, nagpipigil pa rin sa galit.
He looked at me, confused. “Why?” takang tanong niya.
“Just f*cking read it!” sigaw ko na ikinaigtad nila. I stayed glaring at them.
Naguguluhan man siya ay dahan-dahan niyang kinuha ang libro at binuklat. He read it. Nakita ko kung paano unti-unting nanlaki ang kaniyang mata at mabilis na napaangat ang tingin sa akin. “L-Lavander…”
“You f*cking liar!” sigaw ko. Ramdam kong nagbago ng kulay ang aking mga mata. Lumabas ang aking pangil habang sobrang sama ang tingin sa kaniya. I just want to kill him right now.
“Lavander! Anong nangyayari?! Bakit ka nagkakaganito?!” hindi ko pa rin pinansin ang aking Ina.
“Akala mo hindi ko malalaman? Akala mo hindi ko malalaman ang pagsisinungaling mo sa amin?! You manipulated us!” sigaw ko.
“Ano ba talaga ang nangyayari?”
Masama akong tumingin kay Ina. “You knew it, didn’t you?”
“W-What?” napakurap-kurap.
“You knew Tito fooled us that we are the protectors of the humans, even though we are not!” sigaw ko na ikinagulat niya. Narinig ko ang pagsinghapan ng lahat. “You all knew that we are not here because we are going to protect the humans. We are here to protect your world, right?! Because of the f*cking prophecy that why we are here!” hindi sila makapagsalita kaya natawa ako ng sarkastiko. “Kaya pala hindi man lang niyo kami dinala sa mundo niyo. You kept on saying that your world is not stable, in fact it is! Your world is now peaceful and beautiful because of us. Dahil kung nandoon kami, we all already died. The whole vampire world vanished forever.”
Hindi rin ako makapaniwalang iyon pala ang dahilan para abandunahin nila kami. Na dahil lamang sa propesiya ay ipinatapon nila kami rito. And we all lost our memories because it’s already in the prophecy. Gusto ko silang saktan, gusto ko silang ibalik sa nakaraan, ngunit hindi ko magawa. I am so drained right now.
“A-Anak…”
“And you didn’t tried to tell us all about it. Kung hindi ko lang nabasa iyong nangyari ay hindi ko malalaman ang totoo! We are going to be blind forever, believing that we are here to protect the humans. Pathetic. So pathetic!” sigaw ko. Narinig ko ang paghikbi ng aking Ina at ni Tita Shantelle, ngunit wala akong pakialam. “Tapos nagsinungaling pa kayo sa amin. Medyo okay na sana kung hindi kayo nagsinungaling o hindi kaya gumawa ng kasinungalingan upang takpan ang katutuhanan. Malaki na kami, oh! We are all adult yet you still kept on hiding the truth from us? Are we not deserve to know the truth?”
“Lavander, I can explain.”
I glared at Tito Knox. “You should be! Explain it now bago pa ako magalit ng husto. Alam kong alam mo kung paano ako magalit. Don’t wait,” banta ko.
“J-Just sit down. I’ll explain, everything.”
____________________________________________________________