6 Nisan Perşembe.
İyi okumalar diliyorum ❤️
.
.
Beş dakikalık bir süre sonunda çok güzel bir tepeye gelmiştik. Buraya teras gibi bir yer yapmışlardı.
O kadar güzel, sessiz ve sakin bir yerdi ki.
Ben etrafa bakarksn Ayaz "Asıl manzara yukarıda. " dedi. Bsşımı yukarı kaldırdığında, binlerce yıldız parıl parıl parlıyordu.
Bu görüntü yüzümde istemsiz bir gğlğmseöe oluştururken tekrar Ayaz'a döndüm ve "Muazzam bir görüntü." dedim. Gözleri doluydu. Ne olmuştu ki?
"Ne oldu Ayaz? Neden doldu gözlerin?" dedim.
Bir anda bana sarıldı ve ağlamaya başladı. Tıpkı o gece olduğu gibi...
Hızla sarılışına karşılık verdim.
"Ayaz? Ne oldu? Anlatır mısın lütfen?"dedim.
Her hıçkırığı kalbime saplanan bir hançer gibi acıtıyordu canımı.
Gözyaşlarım akarken daha sıkı sarıldım.
"Özür dilerim Eslina. Özür dilerim. Başaramadım. Savaşamadım. Kendim için, bizim için...Çok özür dilerim. " dedi.
Geri çekildim ve "Neden özür diliyorum Ayaz? Anlat lütfen ne olduğunu." dedim.
Arkasını döndü ve tepenin ucuna doğru ilerledi.
Hızla paşinden gittim ve elini tuttum.
İlk önce ellerimize, ardından da gözlerime baktı.
"Ayaz. Ne olduysa anlat bana. Ben herzaman yanındayım. Hep dinlerim seni." dedim.
Uzun bir süre gözlerime baktı ve "Gidiyorum Eslina." dedi. Ben ne dediğini anlayamazken derim bir nefes aldı ve "Dayanmaya çalıştım, baş etmeye çalıştım ama olmadı. Yapamadım. Babamın bana ihanetini, anneme yaptıklarını, öldüğü halde attığı iftiraları her gün dinlemeyi kaldıramadım. Bu yüzden en iyi yol olarak yeni bir hayat kurmayı düşünüyorum. Tek başıma ve buradan çok uzakta. Özür dilerim. Sizi bırakmak istemezdim. Özellikle de seni. O gece olan her şeyi hatırlıyorum. Ben korktum. Çok korktum beni istemezsin diye. Ama şimdi bunu söylesem de bir şey değişmeyecek. Çünkü cevabın ne olursa olsun herşeyi geride bıraktım ben. Ve bu geceden sonra çok farklı bir Ayaz olacak. " dedi.
Dediklerini anlayamıyor gibiydim. Sadece duyuyordum. Anlayamıyordum.
Gidicem diyordu.
O geceyi hatırlıyordu aynı zamanda.
Aşıkmış bana. Ama gidiyor.
Çok uzaklara hem de.
Aşık olan insan gitmezdi hani?
Herşeye rağmen kalırdı.
Ama belli ki çoktan vermiş kararını.
Her şeyi göze almış.
"Ne desem boş sanırım. Sen zaten kararını vermişsin. Gidiyorsun. Arkadaşın olarak bana, seni desteklemek düşer. Yolun açık olsun arkadaşım. "
Dedim ve hızla yanınadan ayrıldım.
İstemsizce gözlerimden yaşlar akarken bir ara sokağa girdim ve binalardan birinin merdivenine oturdum.
Bana bunu yaşatmaya ne hakkı vardı ki?
Şu an yerimden kalkmaya bile mecalim yoktu. Telefonumu çıkarttım ve Biran abimi aradım.
İlk çalışta açmıştı.
"Abi. Konum atacağım yere gelir misin?" dedim.
Telefondan bir kaç ses geldi. Ardından ise abimin sesi.
"Yavrum. Ağlıyor musun sen?" dedi.
"Bir şey sorma. Gel sadece. " dedim.
Telefonu kapattıktan bir süre sonra abimin arabası binanın önünde durmuştu.
Hızla yanıma geldi ve sarıldı.
"Yavrum, neyin var? Neden ağladın? Biri bir şey mi yaptı yoksa?" dedi endişeyle.
Sıkıca sarıldım ve başımı omzuna yasladım.
"Gitti. Herşeyi geride bırakıp gitti. " diyebildim sadece.
Boynumdan öptü ve saçlarımı okşamaya başladı.
"Biliyorum meleğim. Canının yandığını, bir şey diyemediğini, ağlamanın bile fayda etmediğini biliyorum. Geçicek demiyoeum çünkü kolay geçmez biliyorum. Yarası hep kalır. Hiç gitmez. Bu gece benden sana izin güzelim. İstediğin kadar ağla. " dedi.
Daha sıkı sarıldım ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım.
Giderken onun hislerini bilmesem de ona açılmayı bile düşünüyordum. Ne kaybedersim ki değil mi? Reddederse en azından söylemeye cesaret ettim derdim. Ama o buna fırsat bile vermeden vesalaşmıştı benimle. Ona da hak vermiyor değilim aslında. Yaşadıkları hiç kolay şeyler değil. Ama böyle gitmemeliydi. Gitse bile herşey gizli kalsaydı, hiç bahsetmeseydi duygularından benim gibi. Daha güzel olurdu değil mi? Kimi kandırıyorum ki. Her türlü aynısı olacaktı işte. Her türlü ben bu duruma gelecektim.
Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlarken abim beni kucağına aldı ve ve ayağa kalkıp arabaya bıraktı.
Arka koltuğa uzandım ve gözlerimi kapattım. Abim üstüme bir örtü örttü ve sonrasında kendi yerine geçtiğini anladım seslerden.
Arabayı çalıştırmadan önce ise bir şarkı açmıştı.
Ruh halim ile uyumlu bir şarkıydı bu. Sanırım abim bu geceyi gerçekten ağlama gecesi ilan etmişti.
Bir süre gözlerimi dinlendirdikten sonra doğruldum ve dışarıyı izlemeye başladım.
Eve gitmiyorduk.
"Nereye gidiyoruz abi?" dedim. Sesim kısılmıştı. Tabi o kadar ağlamaya normaldi bu.
"Eve gitmek istemezsin diye düşündüm. Sessiz bir yer iyi gelir. Kendi evime götürüyorum seni. " dedi.
"Senin evin mi var?" dedim şaşkınca. "Evet güzelim. Çok beğeniceksin görünce. " dedi.
Uzun bir yolun ardından araba iki katlı bir villanın önünde durmuştu. Abim arabadan inince bem de indim.
Yanıma geldi ve elini tuttu.
"Çok güzel ve tatlı bir eve benziyor. " dedim.
"Senden başka hiç bir varlık benim gözümde güzel görünemez. " dedi.
Bu dediği yüzümü gülümsetirken, yanağına bir öpücük kondurdum ve "Teşekkürler abicim. Yanımda olduğun için. Seni seviyorum." dedim.
Başımdan öptü ve "Asıl ben teşekkür ederim bebeğim. Varlığına çok teşekkür ederim. Seni çok seviyorum. " dedi.
Sonra birlikte içeri geçtik.
Abim evin içini de çok güzel dekore etmişti. Sanırım arada kaçabilirdim buraya.
Abim "Aç mısın güzeli" deyince "Hayır abicim. Hemen uyuyalım. " dedim.
"Tamam güzelim. Yukarda merdivenin sağ tarafındaki ikinci kapı senin odan. Pijama var orada. Giyindikten sonra tam karşıdaki odaya gel." dedi.
"Tamam abicim. " dedim ve yukarı çıktım.
Abimin dediği odaya girdiğimde gözlerime inanamamıştım. Çok ama çok güzel bir odayfı burası. Canım abim yaa.
Odayı biraz daha inceleyip dolabı açtım ve bir pijama takımı alıp giyindim.
Sonra abimin odasına geçtim.
Yatakta uzanmış beni bekliyordu.
Yanına uzandığım gibi sıkıca sarılmıştı. Ben de sıkıca sarıldım ve gözlerimi kapattım. Saçlarımı okşamaya başlayınca iyice mayışmıştım.
"Güzel pransesim benim. Bu izin sadece bir gecelikti tamam mı. Bir daha bu kadar çok göz yaşı dökmene asla ama asla izin vermem. Sen benim en değerlimsin. Seni çok ama çok seviyorum. Ve üzülmene, ağlamana, canının yanmasına dayanamıyorum. Bir daha akıtma incilerini. Bir daha canın bu kadar yanmasın güzel kızım. Belki seni herşeyden koruyamam, belki bazı şeylere engel olamam ama hep yanında olucam, söz. Abi sözü. " dedi ve başıma uzun bir öpücük bıraktı.
Sıkıca sarıldım ve başımı omzuna yasladım.
Bu söyledikleri beni daha da duygulandırmıştı. Söyledikleri o kadar güzel ve özeldi ki. Onları hak edecek ne yaptım hiç bilmiyorum ama hepsi dünyadaki en ama en mükemmel insanlar.
İyi ki varlar.
İyi ki yanındalar.
Ve iyi ki benim ailem olmuşlar.
Ve bölüm bitti canlarım.
Biliyorum baya uzun süredir bekletiyorum sizi. Ama bir türlü yazamıyordum. Ne yapsam olmuyordu.
Ama sonunda kendimi zorladım ve yazdım.
Beğenmişsinizdir umarım.
Ayaz'ın gitmesine ne diyorsunuz?
Hiç kimse Ayaz - Eslina istemiyordu. Ben de Ayazcığıma dedim ki terk et onları. O da dedi tamam. ldlslfldlmd
Eslinam çok üzüldü ama yaa :(
Neyse, teselli edecek biri gelir illa ki ;)
Bu arada değinmek istediğim bir konu var. Yeni okurlar geliyor ve kitap etkileşimi artmaya başladı. Abilerin isimleri konusunda çok yorum geliyor. Haklısınız isimler kötü. O zaman güzel gelmişlerdi bana. İsimleri değiltiricem büyük ihtimalle. Değiştirirsen duyuru yaparım.
Bu arada İnstegram da karakterlerimize açılan hesaplar var. Ve benim yazar hesabım. Takip ederseniz sevinirim.
@_yaza_r_reneda
@_melodiakkays
@_beran.birhan
@korhanbirhaan
@_arslan.akay
@boz.kays
@nora.kays
@ada_kays1
@karann.kayss
@silvamirabozdagli
@mirat_bozdagli
@atesdemirkan0_
Yeni fark ettim çok hesap varmış.
Oy ve yorum atmayı unutmayın.
Görüşmek üzere.