ဘုန္းရန္ႏိုင္ႏွင့္ဦးထြန္းျမတ္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာလုပ္ငန္းအေၾကာင္းေဆြးေႏြးေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုးကလဲ ကိုယ္ဆီရ႐ွိမဲ့အက်ိဳးျမတ္မ်ားကိုေက်နပ္ၾကရင္း ေနာက္ဆံုးအေပးယူတည့္ကာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္ၾကၿပီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ပူးေပါင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။
သီရိကေတာ့သူ႔တို႔ေဘးမွာရပ္ရင္း သူတို႔ေဆြးေႏြးတဲ့အခ်ိန္တစ္ေလ်ွာက္ လိုအပ္တာမ်ားေထာက္ျပေပးၿပီး သူမေလ့လာၿပီးနားလည္သေလာက္ ဦးထြန္းျမတ္ေဘးကေနဝိုင္းကူညီေပးသည္။
သူတို႔လုပ္ငန္းအေၾကာင္းေဆြးေႏြးလို႔ၿပီးေတာ့ဘုန္းရန္ႏိုင္နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ေန႔လယ္၂နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မည္ သူတို႔ေဆြးေႏြးခ်ိန္က၁၁နာရီေၾကာ္ေလာက္ကျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ထိၾကာသြားျမည္လို႔မထင္မိေပ ထိုအခါဘုန္းရန္ႏိုင္က ဦးထြန္းျမတ္အား
"ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ေတာင္လြန္သြားၿပီပဲ ဒီလိုလုပ္ပါလား ပူးေပါင္းမူ႔ေအာင္ျမင္တဲ့အထိန္းမွတ္အေနနဲ႔ ေန႔လယ္စာကြၽန္ေတာ္လိုက္ေကြၽးပရေစ"
"အာမဟုတ္တာ ေမာင္ရန္ႏိုင္ရယ္ ေကြၽးျခင္းေကြၽးဦးကလိုက္ေကြၽးရမွာေပါ့"
ဘုန္းရန္ႏိုင္အားနာဟန္နဲ႔ညင္းမည္အလုပ္မွာဦးထြန္းျမတ္က ဦးစြာ
"သမီး ဆိုင္တစ္ခုမွာသီးသန္႔ခန္းတစ္ခုဘိုကင္ယူလိုက္"
သီရိကလဲလ်ွင္ျမန္စြာပဲ
"ဟုတ္ကဲ့"
လို႔ေျပာရင္းအခန္းျပင္ထြက္သြားကာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွသီးသန္႔ခန္းယူရန္ဖုန္းထြက္ဆက္ၿပီးခနအၾကာမွာပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီး
"စားေသာက္ဆိုင္မွာအခန္းယူၿပီးပါၿပီ ဒ႐ိုက္ဘာကိုလိပ္စာလဲေပးၿပီပါၿပီအဆင္သင့္ထြက္ယံုပါပဲ"
ဘုန္းရန္ႏိုင္သည္အျမန္ပဲ
"မင္းမလိုက္ဘူးလား"
"အာ..ကြၽန္မ"
သီရိ ေျဖရသည္မွာအခက္ေတြ႔ေန၍ ဦးထြန္းျမတ္ကပဲ
"ဦးသမီးကမလိုက္ေတာ့ဘူးကြဲ႔ သူအိမ္ျပန္ေတာ့မွာ အလုပ္အခုမွစဝင္တာဆိုပင္မဲ့လဲ ဖိအားေတြမမ်ားေအာင္လုပ္ငန္းနဲ႔သိပ္မထိေတြ႔ေစခ်င္ဘူးကြဲ႔ သူနားမလည္တာေတြကိုလဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေအာင္အိမ္မွာပဲသင္ယူခိုင္းတားတာ"
ဘုန္းရန္ႏိုင္ေခါင္းကိုသာ အသာညႇိမ့္လိုက္ရင္းသူတို႔သံုးဦးစလံုး ကုမၸဏီထဲမွထြက္လာၾကၿပီး ကားေပၚအသီးသီးတတ္ကာ ထြက္လာၾကေတာ့သည္။ သီရိသည္ဘုန္းရန္ႏိုင္အား ေတြ႔တယ္ဆိုပင္မဲ့သူ႔စိတ္ထဲသိပ္အာယံုးမထား
သူေမာင္ေလာက္ယခုအခ်ိန္မွာဘာမွအေရးမႀကီးေပ သူမထူးျမတ္အေၾကာင္းစံုစမ္းေနေသာ္လဲသတင္းအစနမရေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနၿပီး ဒါကသိပ္ယုတ္တိမ႐ွိေပ သို႔ေသာ္သူမဒါကိုအျပစ္တင္၍မရ ဒါကသာမန္ကမၻာမဟုတ္ဘူးေလ ဝတၳဳကမၻာျဖစ္ေနေတာ့သူမလဲစိတ္ကိုသာတ္ႏိုင္သမ်ွညိမ္ေအာင္လုပ္ေနရသည္။
.
.
.
တစ္ဖက္မွာလဲသူရကေခါင္းကိုက္ေနရၿပီျဖစ္သည္ သူေခၚလာတဲ့ခေလးေပါက္သည္ သတိရတဲ့ကဇြတ္ငိုေနတာ သူမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရပဲ ကေလးအရင္ထိန္းေနရၿပီးအခ်ိန္အေတာ္ၾကား ေျခာက္တလွဲ႔ေခ်ာ့တလည့္လုပ္ၿပီး မနည္းထိန္းထားရသည္။
အငိုတိတ္သြားပင္မဲ့ထိုကေလးက သူကိုအနားလံုးဝအကပ္မခံေပ သူအနားကပ္တာတဲ့ ငယ္သံပါေအာင္ထငိုေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူမွအနားကပ္၍မရအေဝး ထိုကေလးအားေဆးတိုက္ရန္ အရင္ဆံုးအစာေကြၽးရမည္ သို႔ေသာ္သူကအနားကပ္လို႔မရ သူရတကယ့္ကိုစိတ္႐ႈပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
သူ႔မွာတစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီလိုမ်ိဳးတခါမွအခက္မေတြ႔ဘူးေပ သူကိုယ္တိုင္ကဘာလို႔ ဒီကေလးကိုအလိုလိုက္မိေနလဲ သူကိုယ္တိုင္မသိေပ သူရဆန္ျပဳတ္ပန္ကန္အား
အိပ္ယာနားကစားပြဲေပၚခ်ထားေပးလိုက္ရင္း ထိုကေလးေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ားအားေရခြက္နဲ႔အတူခ်ေပးလိုက္ရင္း ထိုကေလးက သတိနဲ႔သူ႔အားခုတင္ေပၚတြင္မ်က္ေခ်မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနလ်ွက္ သူရထိုကေလးအားၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဆန္ျပဳတ္ကိုကုန္ေအာင္ေသာက္ထား ၿပီးရင္ေဆးေသာက္ ငါအခုအျပင္သြားမယ္ ထြက္ေျပးဖို႔ေတာ့မၾကံနဲ႔ ထြက္ေျပးရဲရင္ မင္ေျခေထာက္ေတြကိုငါဓားနဲ႔မႊန္းျပစ္မယ္"
သူရထိုကေလးအားၿခိမ္းေျခာက္ၿပီးအခန္းထဲကအျမန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္ တကယ္လို႔သူဆက္႐ွိေနရင္ေၾကာက္ၿပီးထငိုရင္ ဒုတၡ
အခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ထူးျမတ္သည္ သူ႐ထြက္သြားတာေသခ်ာမွခုတင္ေပၚကဆင္းလိုက္ၿပီး ဆန္ျပဳတ္ပန္ကန္နားကိုအလ်ွင္ျမန္ေရာက္သြားေတာ့သည္။
သူတကယ္ဗိုက္ဆာေနၿပီး ငိုထားရလို႔မ်က္လံုးေတြလဲနာေနၿပီး ဗိုက္ထဲကလဲအစာမထည့္ရင္ မရေတာ့ေပ ထိုလူအားသူမေက်နပ္ေသာ္လဲဘာမွလုပ္၍ မရ သူမွာငိုဖို႔အျပင္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ သူဆန္ျပဳတ္ကိုတစ္ဇြန္းၿပီးတစ္ဇြန္ခပ္စားေနရင္း
အရမ္းအားနည္းၿပီးဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့သူ႔ကိုယ္သူမုန္းမိသည္ သူတကယ္ကိုအသံမက်ေပ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးသူကဘာလို႔ ဒီေလာက္အားနည္းရတာလဲ
ထူးျမတ္ေတြးရင္းေတြးရင္မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာၿပီး ေနာက္ဆံုးသူငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။
.....................................
သာသာေပၚေတာ္မူလာပါၿပီအခ်စ္တို႔ေရ☺
ဘုန်းရန်နိုင်နှင့်ဦးထွန်းမြတ်အချိန်အတော်ကြာလုပ်ငန်းအကြောင်းဆွေးနွေးနေပြီး နှစ်ယောက်လုံးကလဲ ကိုယ်ဆီရရှိမဲ့အကျိုးမြတ်များကိုကျေနပ်ကြရင်း နောက်ဆုံးအပေးယူတည့်ကာ စာချုပ်ချုပ်လိုက်ကြပြီး အောင်အောင်မြင်မြင်ပူးပေါင်းလိုက်ကြတော့သည်။
သီရိကတော့သူ့တို့ဘေးမှာရပ်ရင်း သူတို့ဆွေးနွေးတဲ့အချိန်တစ်လျှောက် လိုအပ်တာများထောက်ပြပေးပြီး သူမလေ့လာပြီးနားလည်သလောက် ဦးထွန်းမြတ်ဘေးကနေဝိုင်းကူညီပေးသည်။
သူတို့လုပ်ငန်းအကြောင်းဆွေးနွေးလို့ပြီးတော့ဘုန်းရန်နိုင်နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့နေ့လယ်၂နာရီတောင်ထိုးတော့မည် သူတို့ဆွေးနွေးချိန်က၁၁နာရီကြော်လောက်ကဖြစ်ပြီး ဒီလောက်ထိကြာသွားမြည်လို့မထင်မိပေ ထိုအခါဘုန်းရန်နိုင်က ဦးထွန်းမြတ်အား
"နေ့လယ်စာစားချိန်တောင်လွန်သွားပြီပဲ ဒီလိုလုပ်ပါလား ပူးပေါင်းမူ့အောင်မြင်တဲ့အထိန်းမှတ်အနေနဲ့ နေ့လယ်စာကျွန်တော်လိုက်ကျွေးပရစေ"
"အာမဟုတ္တာ မောင်ရန်နိုင်ရယ် ကျွေးခြင်းကျွေးဦးကလိုက်ကျွေးရမှာပေါ့"
ဘုန်းရန်နိုင်အားနာဟန်နဲ့ညင်းမည်အလုပ်မှာဦးထွန်းမြတ်က ဦးစြာ
"သမီး ဆိုင်တစ်ခုမှာသီးသန့်ခန်းတစ်ခုဘိုကင်ယူလိုက်"
သီရိကလဲလျှင်မြန်စွာပဲ
"ဟုတ်ကဲ့"
လို့ပြောရင်းအခန်းပြင်ထွက်သွားကာ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှသီးသန့်ခန်းယူရန်ဖုန်းထွက်ဆက်ပြီးခနအကြာမှာပဲ ပြန်ရောက်လာပြီး
"စားသောက်ဆိုင်မှာအခန်းယူပြီးပါပြီ ဒရိုက်ဘာကိုလိပ်စာလဲပေးပြီပါပြီအဆင်သင့်ထွက်ယုံပါပဲ"
ဘုန်းရန်နိုင်သည်အမြန်ပဲ
"မင်းမလိုက်ဘူးလား"
"အာ..ကျွန်မ"
သီရိ ဖြေရသည်မှာအခက်တွေ့နေ၍ ဦးထွန်းမြတ်ကပဲ
"ဦးသမီးကမလိုက်တော့ဘူးကွဲ့ သူအိမ်ပြန်တော့မှာ အလုပ်အခုမှစဝင်တာဆိုပင်မဲ့လဲ ဖိအားတွေမများအောင်လုပ်ငန်းနဲ့သိပ်မထိတွေ့စေချင်ဘူးကွဲ့ သူနားမလည်တာတွေကိုလဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြစ်အောင်အိမ်မှာပဲသင်ယူခိုင်းတားတာ"
ဘုန်းရန်နိုင်ခေါင်းကိုသာ အသာညှိမ့်လိုက်ရင်းသူတို့သုံးဦးစလုံး ကုမ္ပဏီထဲမှထွက်လာကြပြီး ကားပေါ်အသီးသီးတတ်ကာ ထွက်လာကြတော့သည်။ သီရိသည်ဘုန်းရန်နိုင်အား တွေ့တယ်ဆိုပင်မဲ့သူ့စိတ်ထဲသိပ်အာယုံးမထား
သူမောင်လောက်ယခုအချိန်မှာဘာမှအရေးမကြီးပေ သူမထူးမြတ်အကြောင်းစုံစမ်းနေသော်လဲသတင်းအစနမရပျောက်ခြင်းမလှပျောက်နေပြီး ဒါကသိပ်ယုတ်တိမရှိပေ သို့သော်သူမဒါကိုအပြစ်တင်၍မရ ဒါကသာမန်ကမ်ဘာမဟုတ်ဘူးလေ ဝတၳုကမ်ဘာဖြစ်နေတော့သူမလဲစိတ်ကိုသာတ်နိုင်သမျှညိမ်အောင်လုပ်နေရသည်။
.
.
.
တစ်ဖက်မှာလဲသူရကခေါင်းကိုက်နေရပြီဖြစ်သည် သူခေါ်လာတဲ့ခလေးပေါက်သည် သတိရတဲ့ကဇွတ်ငိုနေတာ သူမွာ အိမ်ထောင်မပြုရပဲ ကလေးအရင်ထိန်းနေရပြီးအချိန်အတော်ကြား ခြောက်တလှဲ့ချော့တလည့်လုပ်ပြီး မနည်းထိန်းထားရသည်။
အငိုတိတ်သွားပင်မဲ့ထိုကလေးက သူကိုအနားလုံးဝအကပ်မခံပေ သူအနားကပ္တာတဲ့ ငယ္သံပါအောင်ထငိုတော့သည်။ ထို့ကြောင့်သူမှအနားကပ်၍မရအဝေး ထိုကလေးအားဆေးတိုက်ရန် အရင်ဆုံးအစာကျွေးရမည် သို့သော်သူကအနားကပ်လို့မရ သူရတကယ့်ကိုစိတ်ရှုပ်နေပြီဖြစ်သည်။
သူ့မှာတစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီလိုမျိုးတခါမှအခက်မတွေ့ဘူးပေ သူကိုယ်တိုင်ကဘာလို့ ဒီကလေးကိုအလိုလိုက်မိနေလဲ သူကိုယ်တိုင်မသိပေ သူရဆန်ပြုတ်ပန်ကန်အား
အိပ်ယာနားကစားပွဲပေါ်ချထားပေးလိုက်ရင်း ထိုကလေးသောက်ရမည့်ဆေးများအားရေခွက်နဲ့အတူချပေးလိုက်ရင်း ထိုကေလးက သတိနဲ့သူ့အားခုတင်ပေါ်တွင်မျက်ချေမပြတ်စောင့်ကြည့်နေလျှက် သူရထိုကလေးအားကြည့်လိုက်ပြီး
"ဆန်ပြုတ်ကိုကုန်အောင်သောက်ထား ပြီးရင်ဆေးသောက် ငါအခုအပြင်သွားမယ် ထွက်ပြေးဖို့တော့မကြံနဲ့ ထွက်ပြေးရဲရင် မင်ခြေထောက်တွေကိုငါဓားနဲ့မွှန်းပြစ်မယ်"
သူရထိုကလေးအားခြိမ်းခြောက်ပြီးအခန်းထဲကအမြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည် တကယ်လို့သူဆက်ရှိနေရင်ကြောက်ပြီးထငိုရင် ဒုတ္ခ
အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့ထူးမြတ်သည် သူရထွက်သွားတာသေချာမှခုတင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ဆန်ပြုတ်ပန်ကန်နားကိုအလျှင်မြန်ရောက်သွားတော့သည်။
သူတကယ်ဗိုက်ဆာနေပြီး ငိုထားရလို့မျက်လုံးတွေလဲနာနေပြီး ဗိုက်ထဲကလဲအစာမထည့်ရင် မရတော့ပေ ထိုလူအားသူမကျေနပ်သော်လဲဘာမှလုပ်၍ မရ သူမှာငိုဖို့အပြင်ဘာမှမတတ်နိုင် သူဆန်ပြုတ်ကိုတစ်ဇွန်းပြီးတစ်ဇွန်ခပ်စားနေရင်း
အရမ်းအားနည်းပြီးဘာမှမလုပ်နိုင်တဲ့သူ့ကိုယ်သူမုန်းမိသည် သူတကယ်ကိုအသံမကျပေ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီးသူကဘာလို့ ဒီလောက်အားနည်းရတာလဲ
ထူးမြတ်တွေးရင်းတွေးရင်မျက်ရည်များဝဲလာပြီး နောက်ဆုံးသူငိုချလိုက်တော့သည်။
.....................................
သာသာပေါ်တော်မူလာပါပြီအချစ်တို့ရေ