Nag iba yung spacing ko sa last chapter. Hindi ko din po alam kung bakit nagka ganon. :( Sorry po.
Sunset's Note ❤ I'm really trying my best para pagandahin at iwasan ang mga nakaka strees na chapter pero guys, hayaan niyo muna ko. Hahaha! Thankies! bearxo
------------------------------------------------
Mirari Eliana's POV
Pakiramdam ko pagod na pagod ako kahit pakiramdam ko ang tagal na naka pikit ng mga mata ko.
My eyes remained closed, ang bigat bigat ng mga mata ko.
Then I felt a stinging pain sa tagiliran ko, yung sakit na nakakapang hina ng buong katawan. That's when I remember kung anog nangyari sakin. Maybe I'm in a hospital right now.
"No. I told you already that Mrs. Mirari Eliana Cojuangco Andersen is perfectly fine. She was not at the Mi Amor when the shoot out happened. You've got the wrong information." Paul. I heard him say, malamang sa kausap niya sa cellphone. He is avoiding the press para hindi na lumaki ang sitwasyon.
I slowly opened my eyes. Like any other scenes, tumambad sakin ang puting kisame. And then I looked around tiredly.
Nakita kong naka yuko na si Paula sa sofa, at mukhang pagod na pagod dahil niya man lang ako nakita na gumising na.
Sorry Paula. Pati ikaw nadadamay.
My heart starts to pound so wildly. Ngayon ko lang naramdam ang dalawang pares ng kamay na naka hawak sa isa kong kamay.
Nandito siya. He is here with me right now.
Unti unti kong binaba ang tingin ko sa taong natutulog sa gilid ng kama ko at may hawak ng kamay ko.
"Ckola." I whispered. Nahihirapan pa din ako mag salita. I don't know why.
Tinawag ko ulit siya.
Unti unti siyang naalimpungatan at agad na tumayo para hawakan ang mga pisngi ko. Pero ako nanatiling naka tingin lamang sa kanya.
"Hey. You're awake." Tuluyan napapikit ang mga mata ko ng marinig ko ang tinig ni Xavier.
Narinig ata ito ni Paula dahil mabilis siyang pumunta sa kabilang gilid ko. "Were not doing that risk again!" Sermon agad sakin nito. "Halos mamatay na din ako makita kitang nawalan na ng malay!"
And that's when I remember na may tumawag sa pangalan ko. Si Paula pala. Akala ko kung sino na.
"Bawiin mo. We're not even starting yet, Paula." Nanghihina kong sabi. Wala na kong pakialam kung marinig ni Xavier ang pag uusap namin. At isa pa base sa mga sinasabi niya, alam kong may alam siya. Pero paano niya nalaman?
"Whatever. Tatawagin ko lang yung doctor." Bago pa siya maka alis ay tinanong ko na ang isang tanong na kanina pa gustong lumabas sa bibig ko.
"Where is he?" Malungkot itong ngumiti sakin, marahil alam niya kung sino ang hinahanap ko. "Get some rest, kakagising mo lang." At umalis na siya.
Does he even know what happened to me?
How I wish, hindi na lang ako nagising kesa sa maramdaman ang sakit na namumuo sa puso ko. Ang malaman na hindi man lang niya ako naisip.
"I'm so worried about you. You were asleep for ten hours straight." Bahagya nitong hinaplos ang buhok ko. "I promise you, this time, hindi na kita papakalawan pa." May pinalidad sa kanyang boses.
Kahit hirap ay nag pumilit akong mag salita. "Ilan beses ko bang kaylangan sabihan sayo?" Humugot ako ng hangin na ikina alarma niya kaya pinigilan ko siya. "You don't need to do anything that has to do with me. But honestly, thank you for saving me that night."
"You don't need to thank me.
Its my responsibility after all." Mabilis akong napa tingin sa kanya.
Kinunutan ko siya ng noo. "What do you exactly mean by that?"
"In time, you'll know." Makahulugan siyang tumingin sakin ng maalala ko ang itatanong ko sa kanya.
"No! Ngayon mo sabihin sakin!"
Sinubukan kong bumangon, isang malakas na tili ang pinakawalan ko, agad niya kong pinigilan. "No! Humiga ka muna, makakasama sayo ang masyadong pag galaw." Mariin nitong sabi kaya wala akong nagawa kung di magpaubaya at hayaan siyang ayusin ang pwesto ko.
Nang makahiga ulit ako ng maayos ay tumingin ako sa kanya. Mata sa mata.
"Tell me honestly, what do you know about what is going on around me?"
He sighed na para bang wala na siyang choice kung di sabihin sakin.
"I've been keeping an eye on you." Nagulat ako sa sinabi nito.
"Why?" Nahihirapan kong tanong. Why does he have to do that? Stalker ba siya?
Mirari Eliana Cojuangco Andersen, akala ko ex model ka, kaya pati ibang feelings ay iniwan mo na din. Hindi ko sukat akalain sa seryosong usapan ay nakuha mo pang mag assume!
"You're my responsibility. End of discussion. In time, you will know the truth." Hindi na ko naka pag salita pa ng pumasok na si Paula kasama ang doctor at dalawang nurse.
Pagkatapos nilang gawin ang kaylangan gawin sakin ay hinarap ako ng doktora, mas matanda siya kesa kayla Abuela pero parang bata pa din ito dahil sa professional look niya. "You're okay now, but you need to have a good bed rest. So I suggest no activities for you, Mrs. Andersen--"
Mrs. Andersen.
"and as much as possible, let's not give her stress, makakasama sa pagpapa galing niya." She smiled warmly at me na ginantihan ko kahit manlang pilit dahil ang taong inaasahan ko na nasa tabi ko ay missing in action.
Bumaling naman siya kayla Paula. "Are we clear?" Tumango naman agad si Paula. "Okay, I'll be going ahead." Yun lamang at umalis na silang tatlo, ni hindi ko na nga napansin na panay ang sulyap nung dalawang nurse kay Xavier kung di lang sumama ang aura ng kaibigan ko. Basta makamatay sa kagwapuhan, hay nako.
Napapikit na lang ako ng marinig ko ang pinagsasabi ni Paula. Kilala naman niya si Xavier dahil sa kwento ko pero pumaparaan para kahit sa lagay ko ngayon. "Mr. nakakamatay ang kagwapuhan. Ay este! Pasintabi sa gorgeous mouth ko." Malamang sa malamang nagbu beautiful eyes na ngayon ang baklita. "Greek God! Ay enebe! Kung anu ano nasasabi ko. Paumanhin. Xavier, kung maaari lamang itanan mo na ko--ay! Iwanan mo muna kaming dalawa ng Dyosang nakaratay ngayon dahil sa katigasan ng ulo niya."
Marahil tumango na lang ito dahil hindi ito nag salita pero bago siya lumabas ay lumapit siya sa higaan ko at marahan na hinaplos ang kamay ko. "I'll just be outside if you'll need me." Hindi ako sumagot bagkus kiming tumango ako narinig ko na lang ang pag sara ng pinto.
Hindi ko alam pero gusto kong mang galing ang mga salitang iyon sa isang tao lamang at hindi kay Xavier.
"Open your eyes na! Baka pang gigilan kita dyan! Dilat na dilat ang mga mata ko! Ni kumurap hindi ko magawa dahil sa pag aalala ko sayo!" Tuloy tuloy na sermon nito sakin. Pinapanood ko siyang magpalakad lakad sa may paanan ng kama ko.
Hindi nga maka kurap pero ng makita ko siya kanina wala naman ang isip dito, nasa kabilang mundo ang tanaw.
Dahil hindi naman niya ko nakikita kahit masakit, sobrang sakit pinilit ko pa din maka upo at ganon na lang ang pag singhap ko ng maramdaman ko ang sakit.
I bit my bottom lip hard para hindi kumawala yung daing ko sa sobrang sakit.
"Hindi! Hindi na ulit ako papayag sa gusto mong gawin! Napapahamak ka lang! And what will happen next time?! Ha?!" Naghi hysterical pa din siya.
Unti unti kong tinanggal ang dextrose na naka lagay sa kanang bahagi ng kamay ko. For sure, putlang putla na ang mukha ko dahil sa pinag gagawa ko.
"What the?! Anong ginagawa mo ha?!" Natatarantang lumapit sakin si Paula at ng akmang tatawag siya ng Doctor ay pinigilan ko na siya.
"No." Mahinang sambit ko na nakapagpa nganga sa kanya. Who wouldn't? Ganito na nga lagay ko tapos pinipigilan ko pa siya?
"At bakit aber? Bigyan mo ko ng isang magandang dahilan. Hindi na pwede itong mga pinag gagawa mo! You're risking your life!" Nakapa meywang at napa sabunot siya sa buhok niya.
Humugot ako ng hininga at malamnan na nakipag titigan kay Paula. Ang titig na hindi niya matatanggihan. "Because I need to see him. I need to be with him. And I want to be by his side."
"Tama na. Kahit ngayon lang muna." Kita ko ang pagod sa mukha ni Paula. Pero matigas ang ulo ko kaya marahan kong tinanggal ang pagkaka kapit niya sa kamay ko ng makatayo ako mula sa pagkaka upo ko. Bahagya pa nga akong napahawak sa gilid ng kama ng umikot ang paningin ko dahil sa biglaan kong pagtayo na naagapan naman ni Paula.
"Ako naman yung pakinggan mo." This time natigil ako sa pagkuha ng damit ko na nakalagay sa bag ko, marahil inihanda na ni Paula ang gamit ko para sa pag labas ko, pagka na discharge na ko sa ospital.
"Lagi na lang kitang pinagbibigyan sa gusto mo, but this time ako naman, Eli." Bakas sa mukha at mata ang pinagsama samang pagod at pakiki usap at . . . sakit? San siya nasasaktan?
"This is also for you, ako mismo ang maghahatid sayo kay Ckola once you get better, pero parang awa mo na. Humiga ka ngayon sa kama at magpa hinga ka." Ipinikit ko ang mga mata ko para hindi ko makita ang sakit na naka balatay sa mata niya. "I'm sorry, Paula." Bulong ko.
Matigas ang ulo ko kaya kinuha ko na ang buong bag na naglalaman ng gamit ko. Papasok na sana ko ng hawakan niya ang kamay ko. And there para akong sinampal dahil sa luhang nag landas sa pisngi ni Paula.
"Hindi ka talaga makikinig sakin? Bakit ang tigas ng ulo mo? Bakit sa lahat ng oras ngayon pa umandar yang katigasan ng ulo mo?" Inis na pinunasan niya ang luha niya.
"Oo, nandon na tayo. Mahal mo siya. Pero paano naman yung sarili mo? Hindi ka na magpapagaling? Tingnan mo nga iyang itsura mo. Nasaan na yung Dyosa kong baby? Kasi ang nasa harapan ko ngayon? Namumutla ang mga labi dahil sa kahinaan, dumadain sa bawat galaw dahil sa pagkaka baril sa kanya!" Napaigtad ako ng bahagyang tumaas ang boses niya. This is the first time na pinag taasan ako ni Paula ng boses. Siguro nga sumosobra na ko.
"Ako na kasi yung nasasaktan para sayo!" Nangigilid na din ang luha ko dahil sa nasabi ni Paula, but I manage to give my bestfriend a smile, a painful smile.
"Please." Naka ngiti kong sabi at inabot ang dalawa niyang kamay para hawakan. "Please, hayaan mo na ko. Baka nag aalala na siya kasi hindi ako umuwi." Pag kumbinsi ko sa kanya. Or more like sa sarili ko. Malay natin diba?
Alam kong nagtitimpi na si Paula sakin dahil patuloy siya sa pag iyak. "Please, Paula. Gusto ko siyang makasama." I wiped my tears pati na din kay Paula at humawak ulit sa mga kamay niya.
"We don't know what will happen tomorrow, or maybe next day. That's why I wanted to be by his side hangga't nandito pa ko. I don't want to waste any second without seeing him." Napahagulgol na ko ng maisip ko si Nickolas Sean.
"Okay lang kahit hindi niya ko kinaka usap. Ayos nga lang din sakin yung mga masasakit na salita mula sa kanya basta kasama ko siya." Napahikbi ako. "Kasi ganito pala pagnagmamahal. Gusto mo siyang makita, makasama, lahat. Everything that has to do with your love one. Ni hindi mo na nga iintindihin yung sarili mo, kahit may gustong pumatay sayo ang mahalaga you spend every second with him and treasure like it will be your last day here on earth."
"Tama na. I get it." Lumuluhang sabi ni Paula at siya na mismo ang nag tulak sakin sa banyo. "Dalian mo mag bihis. Itatakas kita kay Xavier dahil for sure hindi ka niya papayagan umalis sa ganyan estado mo." Nginitian ko siya ng buong pasasalamat bago niya isinara ang pinto.
Inangat ko ang white off shoulder lace dress. It's beautiful. Hapit siya sa dibdib pero the rest ay flowy na hanggang sa tuhod ko lang ang haba nito. Nahirapan akong isuot ito at kahit gusto kong magpatulog kay Paula dahil nahihirapan ako at nasasaktan ay hindi ko ginawa baka magbago ang isip niya. Finally sinuot ko ang color nude flat shoes.
Then I look myself in the mirror. Everything looks perfect from the dress hanggang sa sapatos. Pero not me. Because I looked so pale and anytime pakiramdam ko nga baka mag dugo bigla ang tagiliran ko kapag may nagawa akong mali. Nakita ko kasi kaninang may gauze bandange ang buong bewang ko para matakpan marahil ang sugat.
Napa isip tuloy ako, kung sakali man mag dugo makikita ko agad dahil puti pa man din ang damit ko.
But I smiled, atleast I get to see my Ckola.
Hinayaan ko na lang din naka lugay ang buhok ko.
Then I went out of the wash room. "You look simply beautiful." Naka ngiting tugon sakin ni Paula. "Kahit na maputla ako? Kahit na nag dudugo ang kamay ko?" Itinaas ko ng bahagya ang kanang kamay ko. Marahil sa pagtanggal ko kanina ng dextrose. "Ikaw kasi! Bakit mo tinanggal!" Agad naman nilagyan ni Paula ng bulak na may tape. Pero tatanggalin ko din mamaya baka kasi magtaka si Ckola.
Tutulungan ko sanang buhatin ang ilan bag pero pinagalitan lang ako ni Paula. "Wag na kaya ko na. Baka bumuka pa yang sugat mo. Maunsyami pa ang 'Operation takas Eli to be with Ckola' natin." Napangiti naman ako sa turan ni Paula at nag air qoute pa siya ng sabihin ang 'Operation takas Eli to be with Ckola.' Walang kapantay ang kabaitan niya.
"Tara na. Dito tayo dadaan." Binabawi ko na pala dahil sa ngisi niyang nakaka loko. Hinawakan niya ko sa kamay at iginaya pabas ng kwarto. "Mabuti na lang nauto ko si Xavier." At tsaka tumawa mag isa. "Kaya mo bang mag madali?" Baling niya sakin. Tumango ako, hindi ito ang oras para mag inarte.
Naka hinga ako ng maluwag ng maka sakay na kaming pareho ni Paula sa kotse niya. "Nagugutom ka ba? Nahihilo? May masakit sayo?" Tuloy tuloy niyang tanong.
Sa totoo lang, lahat ng iyon nararanasan ko pero ngumiti ako dahil ginusto ko ito. "I'm fine, Paula." Sabay ngiti ko at pumikit na. "Sa office niya tayo diretso?" Tanong niya. "No, maaga pa Paula." Natatawa kong sagot.
Six palang ng umaga, malamang nasa bahay pa iyon. "Sorry naman, natataranta ako ano! Okay sa bahay tayo." At pinasibad na niya ang sasakyan paalis.
❤❤❤☀❤❤❤☀
"Aba, reyna ng antukin! Gising na nandito na po tayo sa palasyo niyo." Ayoko pa sanang gumising pero hindi ata ako tatantanan ni Paula.
Bumaling ako sa kanya. "Sorry, Paula. I really am." Mahina kong sabi pero tinawanan niya lang ako at niyakap. "Okay lang, hay." Bumuntong hininga siya. "Kahit ano atang mangyari talagang magka kabit na ang bituka natin dalawa." Natatawa niyang dagdag at hinawakan ako sa magkabilang balikat.
"Go na, alis na baka ibalik pa kita sa ospital!"
Yun nga ang ginawa ko, pagkalabas ko ay pumunta ako sa side niya at binaba niya ang bintana niya. "Thank you, Paula." I sincerely said and kissed her sa cheeks. Hindi ko na siya hinintay sumagot at mabilis kong tinungo ang bahay namin.
"Hi, Dharma." Malungkot kong bati. Nandito siya sa nakahiga sa may hagdanan papasok sa pintuan ng bahay. Para siyang bantay.
Nakalimutan ko na ugali na ni Dharma intayin ako sa pwestong ito kaya panigurado matagal tagal siyang naka tambay sa pwesto niya ngayon. Hindi siya aalis hangga't hindi niya nakikitang naka uwi na ko. "Sorry, hindi ako naka uwi ah." Sabi ko habang hinahaplos ang likod ng tenga niya.
Tumahol siya at akala ko dadambahan niya ko kaya napaatras ako dahil sa baka may mangyari sa sugat ko. Pero hindi, para niya lang akong sinusuri at nahaplos ang puso ko ng tumahol siya pero yung tahol na parang naiiyak, naiintindihan niya siguro ang kalagayan ko. "Gagaling din ako." Bulong ko dito. Ikukuha ko sana siya ng pagkain niya ng makita kong meron na siyang tubig at dog food sa tabi niya. A smile formed in my lips.
Pumasok ako sa loob. "Ang tahimik, palibhasa wala ako." Naiiling kong sambit.
Anong akala mo sa sarili mo? Isang rock band?!
Hmm, ex model na, pilosopo pa. Ang dami ko naman palang talent!
Paakyat na sana ako ng makita ko siyang sinarado ang pintuan mula sa kwarto namin.
Just the sight of him is enough to make my world stop. Ang lakas talaga ng tama ko sa asawa ko.
He looked wow. Dashing. Naka suot siya ng white long sleeve polo na pinatungan ng kulay abo na coat kakulay din ng coat niya ang pambaba niya. ( A/N: Check the MSection for Ckola's outfit, ganon itsura ng damit nya ngayon. Isipin niyo na lang si Ckola. bearxo )
Nakaka tulo talaga ng laway ang kagwapuhan nito. Hindi niya pa din ako napapansin hanggang sa sipatin niya ang wristwatch niya ay pinagmamasdan ko talaga ang bawat galaw niya kaya ng mapatigil siya ay alam kong nakita na din niya ako.
Inangat ko ang tingin ko sa mukha niya, ang pinaka gwapong lalaki sa balat ng mundo at planeta ko. Malawak akong ngumiti ako. "Good morning,Ckola!" Bati ko kahit wala akong makitang bakas ng kahit anong emosyon mula sa mukha niya. "Very early for work, Mr. Andersen. Six thirty in the morning and paalis ka na ng bahay." Sabi ko ng sipatin ko ang relo ko. Ngunit hindi niya ko pinansin at nagpatuloy lang siya sa pagbaba ng hagdan.
Mahulog ka sana!
P.S.
Don't worry sasambutin kita.
Dedmahin mo lang ang pangde dema niya Riri! Smile and be yourself! AJA!
Sinundan ko siya sa kitchen. "I know may hearing ka dahil maaga ka ngayon aalis." Uminom lang siya ng tubig at kinuha ang susi ng kotse niya at naglakad na ulit paalis.
Naman oh! Ang bilis pa maglakad! Easyhan mo lang, please! Nasakit yung tagiliran ko.
"But please, Ckola. Pasamahin mo na ko sayo." Pakiki usap ko.
And when he stop to look at me, kinuha ko na ang pagkakataon na yun kunin ang susi ng kotse sa kamay niya at pumasok agad sa driver's seat. "I'll drive, sabihin mo lang kung saan tayo." Naka ngiti kong sabi at lumabas ang pagka pilya ko ng galit siyang umupo sa passenger's seat.
Malamig pa sa yelo ng sabihin niya sakin kung ang trial court gaganapin ang hearing niya ngayon.
"Okay! Fasten your seatbelt please." Naka ngiti kong lingon sa kanya pero dinedma lang ako. "I said fasten your seatbelt, sige ka, malelate tayo niyan kung hindi mo pa gagawin."
Masamang tingin ang pinukol niya sakin na ikinalunok ko. "Just drive, or else get out of the car." Mabilis pa sa alas kwatrong pinasibad ko ang sasakyan papaalis.
"Make a left turn." Utos niya pero hindi ko sinunod. Ako kaya ang driver! Ako dapat masusunod kung san pupunta.
Humigpit ang hawak ko sa manibela, magagalit na siya. Alam na niyang hindi kami pupunta sa dapat puntahan.
"I don't have time for your childish acts! May malaking kaso akong nag iintay sakin." Napapitlag ako ng hampasin niya ang dash board. Pero mas matigas pa sa bato ang ulo ko.
Galit niya pang binuksan and dalawang butones sa polo niya. Hmmm.
Hindi tuloy ako makapag concentrate! Ay ano ba yan! Focus sa daan!
"Mirari Eliana! Stop the car!" Mahinahon niyang sabi. Mas nakakatakot ata kapag kalmado siya, pwede bang hampasin mo na lang ulit yung dash board?
At tsaka ganon mo ba gustong maka layo at hindi ako makasama?! Nakaka sakit ka na talaga ah!
"I said stop the car! I have more important things to do at hindi ka kasali sa oras ko at ang mga kalokohan mo. This isn't funny anymore." He repeated pero tila wala akong narinig.
"May sinabi ba kong nakakatawa para tumawa ka?" Naka ngiti kong baling sa kanya
And ng marealize niya na hindi ko na talaga siya susundin, napahilot siya sentido niya sabay sandal sa upuan niya.
Panaka naka naman akong napapatingin sa kanya. Pero naka pikit lang ang mga mata niya. Like he doesn't want to be here but he doesn't have a choice dahil sakin.
Mahaba haba din ang byahe namin ng makarating kami dito. Nasan nga ba kami? Well, all I know is wala na kami sa syudad dahil nandito na kami sa mala paraisong lugar dinala ng kakamaneho ko. Buong byahe nanahimik lamang siya.
Nasa masasaganang damo kami napadpad, no, hindi matalahib. Psrang ngang well groomed bermuda grass and naka park ngayon ang kotse sa harap ng cliff.
I immediately went out of the car ng bumaba siya.
Mula dito tanaw ang buong city. Who sould have thought na may ganito pa palang lugar kung pagtya tyagaan mo lang hanapin. Kung pipiliin mo lang mawalay sa polusyon.
Now, I wantes to experience living a very simple life. Sa province.
Naiinis siyang nagpakawala ng hangin kaya napatingin ako agad sa kanya. Kinuha niya ang phone at may tinawagan. "Cancel the hearing with Mrs. Lima." Mabilis niyang pinatay ang phone pagkasabi nun at binalingan ako.
"I already allowed you to come with me." Mahinahon niyang sabi pero alam kong any minute ay sasabog na siya. "What you just did messed up my reputation with Judge Tangjuangco." Napayuko ako, marahil ang Judge ng hearing niya ngayon ay si Jugde Tangjuangco at malamang sa malamang dahil napaka perfectionist nito ay kung ano na ang iisipin nitong rason dahil hindi ito naka sipot sa isang mahalagang hearing.
Nagulat ako ng kunin niya ang susi sa kamay ko at ng bubuksan na niya ang pinto ay dun lang ako natauhan.
"Ckola." I whispered. And he heard it 'cause he stop in his tracks.
"Can I have a wish? Kahit isa lang." Buong lakas akong nag lakad patungo sa kanya hanggang isang hakbang na lang ang layo niya sakin. Nasa likod niya pa din ako. "I'm not a genie." And for the first time tinawanan niya ko ng mapang asar na para bang isa akong bata na kawawa.
I saw his smirk ng harapin na niya ako, pero ginusto ko ito diba?
Tiisin mo.
"Stop believing in everything." Mariin niyang sabi pero ngumiti akong umiling. "No, its what makes me alive. If I did what you said I would just rather die." I said. Kapag tinigil ko ang paniniwala ibig sabihin wala na din saysay ang buhay ko. I believe in happiness, promises, wishes, dreams, everything and most of all I believe in love.
Lumunok ako para mawala ang bara sa lalamunan ko. Hindi ko kasi kayang saluhin yung mapang uyam at seryosong niyang tingin. "Just one wish, please. And after that I promise hindi na ko mangungulit." A tear fell from my eye. Why? Is it because of the promise I made? Tutuparin ko ba talaga yung promise ko sa kanya na hindi ko na siya kukulitin?
Or maybe promises are meant to be broken talaga? Pero kasi ako si Mirari Eliana Cojuangco Andersen, once I made a promise gagawin ko.
"Promise and pinky swear." I raised my pinky at him katapat ng dibdib niyat yung kabila ko naman kamay ay mabilis na pinunasan ang luha ko. "After you grant my wish, I'll stop being makulit at pasaway na. I'll never be a headache to you. I'll just be the wife that you need, na hindi makulit, matigas ang ulo, madaldal at kung anu ano pa. Habang kasal pa tayo I'll be the Mrs. Nickolas Sean Anderson that everyone wants, yung prim and proper, sasagot lang kapag tinatanong, and ngingiti kapag kaylangan." Natatawa ko pang sabi habang umaagos ang luha ko.
"See? Natatandaan ko pa ang sinabi mo sakin nung tinanggap mo ang marriage proposal ko sayo, one of your conditions is a perfect wife by your side."
I clearly remember his conditions at ang benefit na makukuha niya dito sa kasalan na ito. Of course kasama iyon sa kontratang parehas na pinirmahan namin. Magpapakasal ba siya sakin kung hindi siya magse set ng conditions niya at magpapatali ba siya kung wala syang makukuha sa marriage namin?
I know ngayon ko lang ito nasasabi, why? Kasi masakit na isampal sakin ang katotohanan na mag asawa lang kami sa papel. Plus binigyan niya pa ng sariling batas ang pagsasama namin, double ouch ng makita ko pa ang mga sunod na pahina na naglalaman ng mga conditions and benefit na dapat makuha niya. Syempre kinalimutan ko yun ng panandalian dahil masakit kasi mahal ko na siya. At ayokong alalahanin ang mga kasulutan na iyon.
Curse Sab and Paul, dahil nahahawa ako sa pagka conyo nila lalo na't nasa seryosong sitwasyon ako.
Dumaan ang minuto at binaba ko na din ang kamay ko ng hindi siya maki pag pinky swear sakin.
"What?" Pagkaraan ay sabi niya. Ibig sabihin mas gustong niyang tuparin ang hiling ko kapalit ng hindi ko na pangungulit sa kanya? Suddenly, I just wanted to take back what I just said. Nauubusan na ko ng lakas.
Finally, I have the guts para tingnan din siya sa mga mata niya. Humugot ako ng lakas at sinabi ang hiling ko. "I wish . . ." I closed my eyes and then I opened them again. "I wish to spend the whole day with you." Hindi man lang siya nabigla sa sinabi ko dahil ganon pa din kaseryoso ang mukha niya. "Just you and me." I whispered.
"Impossible. Marami akong trabahong nag iintay."
"What? Mas gusto mo yung araw araw na pangungulit ko? Pumayag ka na." Pag urge ko sa kanya. "Maybe its nice to have a new role in life, you know, I'll be the perfect wife that you always wanted."
He throw a smirked at my way. "You should have acted that way from the very start." Pumalibot samin ang seryosong aura niya matapos niyang sabihin iyon.
"Come on, let's go! My time is running out you know!" Naka ngiti ko siyang hinila at pina sakay sa shotgun seat bago ako umupo sa driver's seat. Wala naman siyang kibo. Hayaan na, magsasalita din yan mamaya.
------------------------------------------------
Author's Note ♥
Yan muna sa ngayon ah? Pasensya na po talaga yan lang kaya ko ngayon. Next update? Before June ends. :)
bearxo
Sunset