Hi! I will be at the Manila International Book Fair on September 15, 2023. You may buy my books there or order through Warranj Suarez Monasterio (Facebook).
See you there!
—
Chapter 32
Parehas kaming nagising ni Terrence sa ingay ng doorbell. Salubong ang kilay niya nang lingunin ako, pikit pa ang isang mata.
Madaling araw na rin kami natulog. We had a lot of sex because I am already in my ninth month. Naniniwala siya, at sinabi rin ni Charm na makakatulong ang pagniniig kapag malapit na manganak.
Charm said that we should do it often. Anytime this week, puwede na rin daw akong manganak. Wala akong nararamdaman na simptomas bukod sa paninigas paminsan minsan ng tiyan ko. Hindi rin naman ako namamanas na katulad ng sinabi sa akin ni Mommy na naranasan niya daw noon.
"Who the fuck is that?" Terrence asked in an annoyed tone.
Nagkibit balikat ako. "Are you expecting a visitor?"
Umiling siya. Inalis niya ang comforter mula sa kalahati ng hubad niyang dibdib niya at tumayo mula sa kama. He was only wearing gray sweatpants. My eyes couldn't take off his v-line and defined abs.
"I'll check who it is." he said and grabbed his white t-shirt on the floor.
"Wait. I wanna see it, too."
Nilingon niya ako. Bumangon ako para tulungan tumayo ang sarili. Pakiramdam ko ay doble ang bigat ng tiyan ko. It's understandable since I am carryi. Isang lalaki at isang babae.
Mabilis na nakarating si Terrence sa gawi ko. He helped me stand up and I appreciate how he tries to be always there for me. Nakakatuwa pa na huminto muna siya sa pagtatrabaho para lang daluhan ako dahil kabuwanan ko na.
The doorbell continues. Sunod-sunod pa ito na para bang hindi na makapaghihintay ang kung sino man na naroon.
"It's just six." sabi ko nang makita ang digital clock sa side table.
He held my waist as I'm already finally on my feet.
"Too early for a fucking visitor."
Natawa ako nang mahimigan ang iritasyon sa boses niya. We walked towards the door through slow steps. Kung alalayan niya ako, para bang ano mang oras ay madadapa ako.
"Iba 'yung bigat ng tiyan ko ngayon. Our babies keep on moving inside, too. Napapadalas na para bang hindi mapakali."
Tiningnan niya ako. "Do you think it's just normal? No signs of giving birth?"
Umiling ako. "Wala pa naman. Baka sa susunod na linggo pa. Iyon naman ang sabi ni Charm. Ngayong linggo o maaaring sa susunod "
"Well, I'm always ready."
Bumaba na kami ng hagdan. The hem of my long black silky road was touching the stairs as we descended down. Napailing ako nang marinig ang patuloy na pag doorbell.
Terrence helped me sit down on the couch. Nang maiayos niya ako ay inilang hakbang niya na patungo sa main door at binuksan ito.
"Priscilla!"
Kumurap kurap ako nang makita si Daniella at ang mabilis na pagpasok nito. She was crying and sobbing hysterically. Nilampasan niya si Terrence na siyang naiwang nakatayo sa gilid ng pintuan at nakatingin sa pinsan niya. Para bang hindi siya nito nakita.
"Daniella?" takang tawag ko.
Over the past months, we grew close to each other. Ang ilan sa mga anak na babae nina Tita Dreya, nakasundo ko. Ang mga lalaki, lalong mas malapit sa akin dahil halos palagi naming kasama ni Terrence.
Pinutol niya ang distansya naming dalawa at inatake ako ng yakap. Kumunot ang noo ko at wala sa sarili siyang niyakap pabalik habang patuloy siya sa paghikbi.
"What's wrong?" I asked as anxiety started to take its toll on me.
Nagkatinginan kami ni Terrence. Salubong ang mga kilay niya habang nakatuon ang mga mata kay Daniella.
Hindi sumagot si Daniella at patuloy lang na nakayakap sa akin. Terrence then leaned the side of his shoulder against the glasswall and crossed his arms over his chest while looking at his cousin.
"What happened to you, Daniella?" he strictly asked.
Mabilis na humiwalay si Daniella mula sa pagkakayakap sa akin at lumingon sa gawi ni Terrence. Her eyes grew wide as if she had seen a ghost.
"Oh my gosh! You are here, Terrence?!"
"This is our house. Of course, I'm here." sarkastikong sagot ni Terrence.
Horror filled her eyes. Sa reaksyon niyang 'yon, halatang ayaw niyang narito si Terrence.
"What's wrong, Daniella? You are making me nervous. Bakit ka umiiyak?" tanong ko.
Lito akong tiningnan ni Daniella bago si Terrence. Huminga nang malalim si Terrence at umiling.
"I won't say anything to them." aniya na para bang alam niya kung anong ikinababahala ng pinsan niya.
Ngumuso siya at padabog na naupo sa couch. Sa mga anak na babae ni Tita Dreya, siya ang maituturing ko na pinaka bratinela. Lahat ng gusto niya ay ibinibigay ng mga tao sa paligid niya. She's mostly close to Dustine and Dice. Siyempre, sila ang triplets.
Huminga nang malalim si Daniella at tila problemadong isinandal ang batok sa headrest ng couch.
"I'm pregnant."
Namilog ang mga mata ko at kaagad na napatingin kay Terrence. Napaayos siya ng tayo habang ang mga mata ay nakapako kay Daniella. He anchored his eyes on me as if that news shocked him to the core.
I glanced back at her and she was staring at the ceiling.
"You're pregnant..." I swallowed. "But you don't even have a boyfriend."
Ngumuso siya. "Siyempre mayroon. Hindi ko lang siya ipinapakilala kasi ayaw niya. But Dustine knows him. I mean, he accidentally saw us together."
"If you have a boyfriend and you're pregnant, I don't think there's a problem. Pananagutan ka naman niya, hindi ba?" tanong ko.
"Dapat." striktong sagot ni Terrence.
"I haven't told him about it. Naguguluhan ako, iyon ang totoo. I know that he's a responsible man but I'm not sure he's ready for this."
"How old is that guy?" Terrence asked.
Walang kangiti ngiti sa mukha niya habang nakatingin sa kaniyang pinsan. I know how close he is to Daniella. Palibhasa ay magkakasabay lumaki kaya naman malapit sa isa't isa.
I wonder how his brothers will react once they find this.
"Thirty two. Just one year older than me." sagot ni Daniella.
"For sure he already expected the consequences of what you did, yes?" Terrence uttered. "You won't settle for less, Daniella."
"What's the meaning of less for you, Terrence?"
Napatingin ako kay Terrence. Maging siya ay ganoon rin. Pakiramdam ko ay may laman ang tanong niyang 'yon.
"If he's poor, would it make him less as a person? Does being less mean you aren't rich or powerful?" she added.
Bumuntonghininga si Terrence. "If you don't know how to take responsibilities and just chose to run away from it, then that's being less, Daniella. We never based on money or the status of a person. Our parents taught us that."
Daniella sighed. "I never look down on him anyway."
Wait. Is she telling us that the man who got her pregnant is poor? Wala namang problema doon basta magagawa nitong panagutan si Daniella. Gaano man kahirap ang isang tao, basta may pagsisikap at kagustuhan maiahon ang sarili sa kahirapan ay hindi imposible umangat.
At isa pa, mababait ang mga Monasterio. Gaano man sila kayaman, hindi sila kailanman nang-apak ng mga taong mas mababa sa kanila.
"Magagalit ba sina Dustine oras na malaman nila ang tungkol kay Daniella?" tanong ko kay Terrence habang nasa kitchen kami.
Nasa living room pa rin si Daniella, nakatulog na doon. I asked her to stay in the guest room but she refused. Hindi ko alam kung bakit tila hindi siya komportable sabihin sa pamilya niya ang tungkol sa sitwasyon niya. She has the best family a person could ever have.
"I don't think so. Daniella is already at the right age to get pregnant."
Nakarinig kami ng kaunting ingay mula sa labas. Napatingin ako kay Terrence na ngayon ay nakapangalumbaba at tila tamad na tamad na sa mga nangyayari ngayon.
"Iniwan mo bang bukas ang pintuan?" tanong ko.
His brows raised to give me a yes. Maingat akong bumaba sa stool. Kaagad na tumayo si Terrence at inalalayan ako.
"Where are you going?" he asked.
"I'll close the door?" I asked with sarcasm.
Alam naman niyang ayaw ko na iniiwan niyang bukas ang pintuan. Mula bata ay nakasanayan ko na 'yon. I know this penthouse is a safe place but I just want to make sure.
Pagkarating sa living room ay halos matigilan ako nang makita sina Dustine, Dice at Duke na nakatayo habang pinalilibutan si Daniella na natutulog.
They were all tall men wearing a white button down shirt and slacks. Mga nakapameywang pa habang titig na titig sa kapatid nila at istrikto ang mga ekspresyon ng mukha.
"Why... are they here?" I asked Terrence through a whisper.
"I told them."
Tiningnan ko si Terrence. He was lazily staring at them as if he was asking the heavens why they were his cousins.
"Who's the fucking guy?" Dice asked.
"I think that's the one I saw with her last month." It was Dustine.
"Alam mo, kuya? At hindi mo sinasabi sa amin?" tanong ni Duke.
Tinaasan ni Dustine ng kilay si Duke. "Daniella isn't a kid anymore."
"Hindi pa nakikilala nina Papa kung sino man ang lalaking nakabuntis sa kaniya. I'm not sure if he could take this seriously." sagot ni Dice.
Hindi kalaunan at nagising si Daniella. As soon as she saw her brothers standing around her, her eyes widened and got up from the couch.
"What the hell! Why are you all here!" sigaw ni Daniella.
Tuluyan na siyang tumayo at hinarap ang mga kapatid.
"Why are you pregnant?" sabay-sabay na tanong nina Dustine, Dice at Duke.
Mas lalong namilog ang mga mata ni Daniella, marahil ay nagtataka na alam na ng mga ito. Taka niyang tiningnan ang gawi namin ni Terrence.
"You told them, Terrence?!"
Bumuntonghininga ako.
"Is it bad?" tanong ni Terrence na para bang tama lang ang ginawa niya.
"Ang tsismoso mo talaga!" irap niya kay Terrence bago tiningnan ang mga kapatid. "You may all go home now-"
"Where's the damn father, Daniella Anne?" It was Dustine.
Maglalakad na sana ako palapit sa gawi nila nang maramdaman ang biglaang pananakit ng tiyan at puson ko. It made me stop from taking steps that made Terrence move near me.
"What's wrong?" he asked.
Hindi kaagad ako nakasagot. Mas tumindi ang sakit sa buong tiyan at balakang ko. Pakiramdam ko, triple kesa sa mga nararamdaman kong kirot noon na sandali lang at nawawala rin naman.
Tumungo ako sa mga paanan ko nang maramdaman ang paggapang ng kung ano doon.
"Fuck." Terrence muttered.
Flesh blood was streaming down my legs. Nanglalaki ang mga mata kong napatingin sa gawi nina Daniella. They were all running down to me with worry etched on their faces.
"Terrence, I think I'll give birth now-"
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin nang buhatin niya ako sa mga bisig niya at malalaki ang mga hakbang na naglakad patungong main door. Tiningnan ko siya at mariing umiigting ang mga panga niya.
"You sure are."
"We'll come with you!" pahabol pa ni Dice na hindi ko na nagawa pang intindihin dahil sa mas tuminding kirot.
—
Epilogue and Special chapters are exclusive for VIPs on Patreon, Spaces, and Facebook Group.
Completed on VIP Spaces and Patreon. To those who want to avail the membership, kindly message Warranj Novels on Facebook.
Facebook page: Warranj Novels
Facebook: Anj Monasterio
Order books on Facebook: Warranj Suarez Monasterio
Facebook Group: Warranj Stories
Patreon: warranj
Twitter: WarranjWP
Instagram: warranjwp