Third Person's POV
Nakaakbay si Wise kay Vee habang naglalalad sila sa tabing dagat.
Ilang oras lang ba ang tulog nilang dalawa nung gisingin ni Vee si Wise para masaksihan nila ang pagsikat ng araw.
Vee: Masaya ka ba Wais?
Biglang tanong ni Vee.
Wise: Tinatanong pa ba yan? Oo naman, syempre.
Vee: Ready ka na ba sa play offs?
Wise: Super!
Masiglang sagot naman ni Wise.
Vee: (chuckled) Naniniwala ka bang kaya nating mag champion?
Tanong ulit na Vee habang patuloy pa rin sila sa paglalakad. Lumapit pa sila ng bahagya sa dagat, yung kapag umaalon ay naaabot nito ang kanilang mga paa.
Wise: Oo naman. Tiwala ako sa atin eh.
Napa-ngiti si Vee dahil dun.
Wise: Pero alam mo Vee, kahit hindi naman tayo mag champion ay okay lang naman. Ang maging pro player at makarating hanggang play offs ay malaking achievements na para sa akin. Partida, baguhan pa lang tayo sa pro scene diba?.
Mas lalong napa-ngiti si Vee sa sinabi ng nobyo. Napaka down to earth nito. Kaya naman mas lalo lang syang nasasabik at nagkakaroon ng rason para ipanalo ang bawat matches sa darating na play offs.
Para sa mga bagets naman iyon at sa mga taong naniniwala sa kanila. Higit sa lahat, para sa kanyang Wais.
Vee: Gagawin natin ang ating best. We'll go all in para manalo tayo. Mananalo tayo.
Kumpyansang sambit ni Vee.
Wise just chuckled and messed Vee's hair.
Katahimikan ang namayani. Splashing waves and breeze is all they can hear.
Vee: Wais, may tanong ako.
Wise: Hmm? Ano yun?
Vee: Pa-paano kung b-bukas magh-hiwalay tayo. O 'di kaya ay m-ma...m-mamatay ako? Anung gagawin mo?
Tanong nya na nakapagpa-hinto kay Wise sa paglalakad.
Pumunta sa unahan ni Wise si Vee at pinakatitigan ito.
Nakakunot ang noo nito. Kaya natawa si Vee. Yung tawang may kasamang lungkot pero hindi nya iyon pinahalata.
Wise: Bakit naman ganyan ang tanong. Ayaw ko ng tanong mo. Iba na lang.
Vee: (nag-iwas ng tingin) Sagutin mo nalang Wais. Ikaw nga ang nagsabi kagabi diba? There are uncertainties in life. Hindi pa tayo sigurado na t-tayo talaga sa h-huli.
Wise: Hindi mo rin ba narinig na ikaw yung kasiguraduhan ko sa lahat ng wala pang kasiguraduhang mangyayari.?.
Nahugot naman ni Vee ang kanyang paghinga sa mga katagang binitawan ni Wise.
Wise: Kaya walang maghihiwalay. Hindi mangyayari yung sinasabi mo.
Binibigkas yun ni Wise habang humahakbang sya palapit kay Vee. Si Vee naman ay napapaatras.
Wise: At bakit mamamatay? Bakit kasali yun? Bawiin mo yun.
Vee: (tumatawa na umiiling)
Wise: Vee, isa. Bawiin mo na.
Tatakbo pa lang sana si Vee ng maagap syang napigilan ni Wise.
Wise: Ayaw ko na ganun ang sinasabi mo. Oo darating naman talaga ang panahon na mamamatay tayo pero alam ko hindi yun bukas. Plano ko kasing kapag mangyari man yun, sisiguraduhin kong tayo pa rin nun.
Hindi natin hawak ang kung ano man ang dapat na mangyari, Wais. Sabi ng isipan ni Vee.
Lalo pa at madalas kong nararamdaman ang pagsikip ng dibdib ko. Dagdag pa ng isipan nito.
Vee just smiled a little after what Wise said.
Na-master na ata nya ang ngumiti ng peke. Oo nga at ngumiti sya pero hindi naman iyon umabot sa kanyang mga mata.
Vee: Oo na nga, hindi na. Mangungunyapit ako sa pangako mo, Wais. (Smiles and this time, it's real.)
Nangiti na rin pabalik si Wise. Gone are the frown lines in his forehead. And then he kissed the tip of Vee's nose. That made Vee giggled.
Naglalakad na ulit sila, side by side. Holding each other's hand, tightly.
Nagsisimula na ring magpakita yung araw.
At sa 'di kalayuan ay may natatanaw silang tao.
Nagkatitigan sila at napa-ngiti. Like they already knew who's that or more like, who're those.
"Momsh! Paps!" Dinig nilang sigaw ni Oheb. Hindi na kalingan pang kumpirmahin, boses yun ni Oheb.
Kumaway si Vee bilang tugon. And Wise just tsked!
Nang makalapit sa pwesto nung tatlo ay nakangising Edward ang bumungad sa kanilang dalawa.
Wise: What?!
Pa-singhal na tanong ni Wise.
Edward: Hehehe. Wala naman paps. Saan kayo natulog kagabi? Tumakas pa kayo ah.
Sinusundot pa ni Edward ang tagiliran ni Wise habang sinasabi yun, nang aasar.
Wise: Wala ka na dun. Atsaka, tigilan mo nga yang pagsundot sa tagiliran ko.
Masungit na sabi ni Wise kaya natigil na ito.
Edward: Amp, kj mo naman paps. (Pouts)
Vee: Sa tent kami natulog, Dward.
Si Vee na ang sumagot, sinumpong kasi si Wise.
Edward: Oyy andaya. Maganda sanang mag tent lang ah, parang nag camping. May dala pala kayong tent momsh?
Vee: Ewan ko dyan kay Wais. Nakita nya lang daw yun sa kwarto nila eh.
Napapakamot sa ulong sagot ni Vee.
Edward: Madaya talaga. 'Di man lang kayo nag-aya. Anung gina...hmmp.
Hindi na natuloy ni Edward ang itatanong pa sana nang takpan ni Hadji ang kanyang bunganga.
Hadji: Ang usisero mo Dward. Ingay mo. Ayan na yung araw oh. Tahimik muna ha.
Sabi nya at tinanggal na ang palad sa pagkakatakip sa bunganga nito.
Vee: Oyy picture tayo dali, selfie. Ganda ng background natin eh.
Sumang-ayon naman silang apat. At kumuha na ng mga litrato. Pose lang sila ng pose.
Vee took more shots as she could. For memories.
Nag selfie rin sila gamit ang phone nung iba para meron din daw sila.
Nag selfie rin naman sila ni Wise na silang dalawa lang.
Pagkatapos nung selfie session ay hinarap na nila yung araw.
Together the five of them, with their arms placed over each other's shoulders, witnessed how the sun rises. And it's beyond beautiful.
Ipapanalo nila at mananalo sila. Yan ang nasa isipan nung tatlo.
Sana ganito lagi. Di ako magsasawang saksihan ang ganito kagandang tanawin basta kasama ka... sabi ng isipan ni Wise at tumingin sa gawi ni Vee.
Ngayon, hindi ko alam kung mauulit pa ba ang pagkakataong ito. These days kasi palaging sumasakit ang dibdib ko. Feeling ko anytime bibigay na ang aking puso. Kung pwede lang na hwag nang matapos ang araw na'to. Dati naman tanggap ko na ang kapalaran ko pero ngayon, natatakot na ako. May dahilan na kasi ako para labanan itong tangnang sakit ko, pero ang pagkakataon ay hindi ako hinahayaang manalo. Ayaw ko pa, please. Ayaw ko silang iwan. Ayaw ko syang iwan. Sabi naman ng isipan ni Vee.
May tumakas na luha sa mga mata nya na pasimple nyang pinalis at tumingala para mapag-masdan ang mukha ng mahal nya. Nahawa sya sa ngiti ng nobyo kaya napangiti na rin sya.
How I wish we can still do this. Watching this beautiful scenery. End the whole day together and repeat. I'll cherish this day. Dagdag pa ng isipan nya. At mapait na ngumiti.
Vee: Ready na ba kayo sa play offs?!
Tanong ni Vee at pumunta sa harapan nung apat.
Makikita naman sa mga mata nila ang determinasyon na manalo.
Oheb: Ready-ing ready na momsh.
Edward: Oo naman momsh.
Hadji: Pinaghandaan ko na.
Kanya-kanyang sagot nung tatlo.
Wise: Whenever you're ready.
Sabi naman ni Wise at kinindatan si Vee. Hindi naman nakatakas sa paningin nung tatlo ang ginawang yun ni Wise.
Oheb: Sus paps! Tigilan mo kami.
Edward: Respeto naman kayo, banda rito oh.
Hadji: Mga da moves nga naman...
Sabi naman nung tatlo na ikinatawa ni Vee.
Vee: Oh sige na, tama na yan. Gawin na natin yung chant ha. Edward ikaw na nga ang sumigaw. Medyo masakit kasi yung yung lalamunan ko.
Napa ubo si Wise dahil sa sinabing yun ni Vee.
Katahimikan ang namayani na ikinataka ni Vee. Mga nagpipigil ng ngiti yung tatlong itlog at ang mga matang iba ang kahulugan na ang tanong sa isipan ay:
Luh, bakit naman sumakit ang lalamunan ni momsh? ^o^
Ano ba ang ginawa nila kagabi?
Baka dahil malamig kagabi tapos sa tent lang sila natulog. Baka naapektuhan ang lalamunan.
Mga tanong ng kanilang isipan.
Napakunot na ang noo ni Vee dahil nakita nyang, tumatango yung tatlo.
Pinagbabatukan naman sila ni Wise isa-isa.
"Kung anu-ano ang mga nasa isip nyo. Tigil nyo yan. Sige na Edward."
Agad namang nag iwas ng tingin yung tatlo na napahimas sa kani-kanilang ulo. At dali-daling sumigaw si Edward.
Edward: Blacklist!!!!
All: Break the code!!!
Kahit nagtataka ay naki sigaw pa rin si Vee, pero yung katamtamang lakas lang.
Ano naman kaya yun? Tanong ng isipan ni Vee. Pero nagkibikit balikat nalang sya.
Vee: Ayan! Sige na, gawin na natin ang gusto nating gawin. Mag swimming tayo kasi mamayang hapon babalik na tayo. Kasi bukas, back to reality nanaman tayo. Back to grind nanaman. Kaya sulitin na ang araw na'to.
Nag sigawan yung tatlo at bumalik na sila sa bahay.
Ipinag luto pa sila ni Vee ng agahan at tinulungan sya ni Wise.
Pagkatapos kumain ay nagbihis na ng panligo yung tatlo pati si Wise. Si Vee ay nagligpit at naghugas pa ng pinag kainan nila.
And minutes later, naka baba na yung apat.
Wise: Vee, lika na. Swimming na tayo.
Pag aaya nya kay Vee.
Vee: Mauna na kayo. Susunod ako. Bihis lang.
Tumango nalang si Wise at lumabas na patungong dagat.
Nagpa iwan din si coach, hindi nila napansin.
Dali dali namang umakyat si Vee at pumasok sa kanyang kwarto para kunin yung mga gamot na kailangan nyang inumin.
Napahawak sya sa kanyang dibdib kasi nagsimula naman itong sumikip.
Matagal syang naghintay na humupa yung sakit. Mangiyak-ngiyak na nga sya. Kasi dati naman ilang minuto lang ang hihintayin nya pagkatapos uminom ng gamot ay mawawala na yung sakit. Matagal na ngayon.
Nung humupa na ang sakit ay nagbihis na sya ng panligo. Bumaba na rin sya pero imbes na sa dagat ang diritso ay huminto pa sya sa kwarto ng coach nila.
Vee: N-ninong... (teary eyed)
Coach: Why? What happened?
Nagpapanik na tanong ng coach at inalalayan si Vee na pumasok.
Vee: Ninong, I-I t-think my meds are not as e-effective as b-before.
Sabi ni Vee. Agad namang inilabas ng coach/ninong nya ang mga gamit upang i-check sya.
Minutes later after checking her condition.
Coach: This is not good Jezz. I'm telling you.
Agad naman na nakaramdam ng kaba si Vee dahil dun.
Coach: You need to be close to your family Jezz. Kailangan ka nang bantayan. Or better yet, you need to be admitted.
Tumulo na talaga ang luhang kanina pa nya pinipigilan.
Vee: N-No. Hwag m-muna ninong p-please. K-kaya ko pa naman. I-I think I can still manage 'til championship's over.
Sabi nya sa garalgal na boses. Napa iling nalang ang coach.
Coach: You're so stubborn. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko sa'yong bata ka. Kapag ito nalaman nanaman ng mo... (stopped)
Vee: No! Ninong please, mommy doesn't need to know. Let's keep it a secret for now. Babalik naman na ako sa Japan in a month or so. That's a promise.
Sabi nya habang pinapahiran ang luhang agos ng agos.
Coach sighed in defeat and just nodded.
Coach: Pumapayag na ako pero kailangan nating pumunta ng hospital to get you checked pagka-balik natin. And para mapalitan ko ang gamot mo. We need to run some test kasi baka kailangan ko nang taasan ang dosage ng mga iniinom mong gamot.
Tango na lang ang nagawa ni Vee.
Vee: Thank you, ninong.
Pagpapasalamat nya and gave the coach a faint smile.
Nag lagi pa si Vee ng ilan pang mga minuto sa kwarto ng coach at kalaunan ay lumabas na. Naghilamos muna sya para kahit papaano ay hindi mahalata na galing sya sa iyak. Di maipagkakailang hilam ang kanyang mga mata.
Nag tungo na sya sa dagat kung saan naroon ang tatlo. Nagtaka pa nga sya kasi hindi nya mahagilap ang nobyo.
Vee: Guys, nasaan si Wise? Ba't kayo lang?
Tanong nya dun sa tatlo.
Kahit naka shades na ay nasisilaw pa rin sya.
Hindi na sumagot yung tatlo kasi may papuntang jetski malapit sa pwesto nila. At sakay niyon si Wise. May jetski pala dito? Tanong ng isipan ni Vee. Hindi nga nya namalayan na may isa pa palang jetski sa gilid nila.
Wise: Vee tara, sakay.
Pag aaya ni Wise. At na excite naman si Vee kaya agad syang sumampa sa likod ni Wise at agad naman nyang ipinulupot ang mga braso sa bewang ng nobyo.
Edward: Wushu! Kapit na kapit momsh ah. Sa'yo naman na talaga si paps walang aagaw dyan.
Natawa si Vee sa sinabi ni Edward. At bago pinaandar ni Wise yung jetski ay pinakitaan muna sya ng middle finger nito.
Pero agad namang hinampas ni Vee yung kamay ni Wise at naglibot-libot na nga sila sa karagatan. Nagpaka layo-layo dun sa tatlo.
On the other hand, tinuturuan naman nung kuyang driver ng van si Hadji kung paano gumamit nung jetski.
Oheb: Ji! Galingan mo ha. Aangkas kami ni Edward! Habulin natin sila paps!
Sigaw ni Oheb that Hadji made face.
At ginawa na nga nila ang mga gusto nilang gawin. Buti pala at may jetski, mas na-kumpleto tuloy ang pag beach nila.
Pinag sawa nila ang kanilang sarili sa kakalangoy, pagbabad sa araw at pagsakay sa jetski.
Nung hapon, ay umalis na rin sila doon at bumiyahe na pabalik.
Para silang mga lantang gulay, naubos ang mga enerhiya. Kaya tahimik ang van buong byahe kasi lahat tulog.
Kasi pagdating nila, umpisa na ng malalang practise, grind.
Hindi nila alam na sa mga oras na lilipas simula ngayon, sa mga araw, linggo at buwan na darating ay magbabago ang mga buhay nila.