"မတွေ့တွေ့အောင်ရှာ!!!!!"
ဒေါသစိတ်တို့ကရှိပေမယ့်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ခံစားချက္မှာ ရွက်စိမ်းဘေးကင်းဖို့
ဖုန်းဆက်တော့လည်း မကိုင် အသံများပိတ်ထားတာလားတွေးမိပေမယ့်
ဆယ်ခါမြောက်ခေါ်ဆိုမှုအပြီးမှာ ဒီနေရာသူရောက်လာမိတာပင်
"ဆရာ သူ့တီချယ်ပြောပုံအရစောနလေးကမှ အတန်းဆင်းတာတဲ့"
"သူ့သူငယ်ချင်း နီလာ ဆိုတာ ဖုန်းခေါ်ကြည့်!!!"
"ဆက်သွယ်ပြီးပြီဆရာ သူလည်းမကိုင်ဘူး!!!"
"တောက်!!!!'
"ခွန် .......'''
"ရွက်စိမ်း!!!!!!!"
လူမရှိသောစာသင်ခန်းဟောင်းတစ်ခုကနေ သူမ လွယ်အိတ်လေးကိုင်ကာ ထွက်လာသည်။ချွေးစတို့ မျက်နှာထက္မှာ ဟိုဒီရှိနေပေမယ့် ပြုံးပြနေမှုကမပီပြင်
မသိရင် ဟိုးအဝေးကြီးက ပြေးလာသလိုမျိုး
မောဟိုက္နေကြောင်း သူမရဲ့ညံ့ဖျင်းလှသော ဟန်ဆောင်မှုကလစ်ဟာပြနေလျက်
"ဘယ် ဘယ်ကလှည့်လာတာလည်း"
"မင်းဘယ်ရောက်နေခဲ့တာလည်း????"
"မ ရောက်ပါဘူး ခွန်ရဲ့ ကျောင်းထဲရောက်တုန်း လိုက်လှည့်ကြည့်နေတာ "
"ဒီလိုလူပြတ်တဲ့နေရာတွေထိလား ဂျိုကာ အခန်းထဲရော အနီးတဝိုက် လိုက်ရှာစမ်း!!!!!"
ရင်ထဲမှာကြောက်လန့်မှုက အတိုင်းသား
Jay ခေါ်ရာလာမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း
အမြင်ကပ်မိသည်။ ခွန် မုန်းသွားနိုင်မည့်ကိစကို သူမ ကျူးလွန်မိလိုက်ပြီ
"မင်းညာနေတာ ရွက်စိမ်း ငါသိတယ်
ဒါပေမယ့် ငါဘာမှမမေးသေးဘူး မင်းကားပေါ်တက်တော့"
"ခွန့်ကို စိတ်ပူစေမိလို့တောင်းပန်ပါတယ်"
"မင်းခြေလှမ်းတိုင်းအတွက် တာ၀န်ယူရမယ်
ငါဆိုတဲ့ကောင်က ဘယ်ပွဲမဆို နိုင်ရမှ....."
ကားပေါ်ကနေအိမ်အထိ သူစကားတစ်ချက္မှ မပြော၊ တုန်ယင်နေတဲ့ သူမစိတ်ကိုဖြေဖျောက်ကာ ပြသနာကို အတတ်နိုင်ဆုံးဖြေရှင်းဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
နောက်နောင်လည်း ဘယ်သူခေါ်ခေါ်အပြင်မထွက္မိဖို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဆုံးမရင်း ခွန့် ကို ခိုးကြည့်တော့ မေးကြောတွေထင်းနေအောင် အံကြိတ်ထားသည်။
တစ်ချက်တစ်ချက် တောက် ခေါက်သံက ကျယ်လောင်စွာ ထွက်လာပြီး အခုလည်းအခန်းထဲပေးမ၀င်သေးဘဲ ရေတစ်ခွက်သာစားပွဲထက် ချပေးထားသည်။ သူမကို တရားခံစစ်သလို ကြည့်နေပြီး ဆေးပေါလိပ်ကို အခါခါရှိုက်ရင်း
"ညာရတဲ့အကြောင်းရင်းပြော"
"တောင်းပန်ပါတယ် နောက်ဆုံးအနေနဲ့ သွားတွေ့ပေးယုံပါ"
"ဘာတွေများ လွမ်းလောက်စရာရှိနေလို့လည်း ဟမ် ငါ့ကိုကျော်ပြီး သူနဲ့ခိုးတွေ့ဖို့
ကျောင်းတက်္မယ်လို့ ညာရတဲ့အထိတောင်လား???"
"အဲ့လိုသဘောမဟုတ်ဘူး ခွန် ရွက်စိမ်း
တွေ့တယ်ဆိုတာက !!!!''
"ဝုန်း ခလွမ်း!!!'
ရှေ့ကရေခွက်ကို လက်နဲ့ရုိက်ချလိုက်တော့ အလှပန်းအိုးလေးပါ ရောထွေးပြိုလဲကျသွားသည်။ ရွက်စိမ်း ထိတ်လန့် လွန်းလို့ မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်မိတော့
"မလန့်နဲ့ရွက်စိမး် မင်းလုပ်ရပ်ကမှ လန့်စရာကောင်းတာ"
"ရွက်စိမ်း တောင်းပန်ပါတယ် အဟင့် နောက်ကိုမသွားတော့ပါဘူး ဘယ်သူခေါ်ခေါ်မလိုက်တော့ပါဘူး ခွန့် ကို မဆုံးရှုံးနိုင်ဘူး အဟင့်....''
"ကိုယ်ဒေါသမထွက်ချင်ဘူး ရွက်စိမ်း
ငါ့နောက်ကျောမှာ မင်းကိုထားတာ ဓါးနဲ့ထိုးဖို့မဟုတ်ဘူး ၊ကာကွယ်ပေးချင်လို့
ချစ်တာတွေကို ပါးစပ်ကမပြောဘဲ ငါသိအောင်လုပ်ပြ သံသယတွေ ၀င်လာဖို့ရှိရင်
မင်းဆီကတော့ ငါမလိုချင်ဘူး"
"မင်းကိုနောက်ဆုံးပြောမယ် နောက်တစ်ခါဆို အသေပဲနော် ငဲ့ညှာတာတွေပြန်မရုတ်သိမ်းခင် အဲ့ကောင်နဲ့ဝေးဝေးနေ.....'"
ဒေါသတကြီး ခွန် ထွက်သွားတော့ ရွက်စိမ်း ထိုနေရာမှာပဲ ငိုရှိုက်ရင်းကျန်ခဲ့ရသည်။
"မမလေး!!!'
"အဟင့် ကျေးကျေး ငါမှားသွားတယ်သိလား"
"မမှားပါဘူးမမရယ် မမရဲ့အားနာစိတ်ကြောင့်ဖြစ်ရတာမလား ကျေးကျေးပြောသားပဲ ဟိုဘက်ကလူတွေက ဆရာ့လောက်မချစ်တတ်ပါဘူးလို့၊ ကျေးကျေးလေ သိသိချင်း ထူပူသွားတာပဲ၊
မမလေး ကျောင်းကပြန်မရောက်သေးဘူး ဖုန်းခေါ်လို့မရဘူးဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်း လိုက်တာ "
"စာ ကိစ သူမသိဘူးမလား"
"ဘယ်စာလည်း"
ကျေးကျေးက စာကိစကို မေ့သွားဟန် ကြောင်နနလေးဖြစ်သွားသည်။
"ဟင် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လျို့ဝှက်ထားပေးပါ အမ လည်း ဆင်ခြင်တော့မှာမို့......'"
"စိတ်ချပါ မမလေးရယ် အခု ရေချိုးဖို့လုပ် ကျေးကျေးကူပေးမယ်"
"အ!!!!'
အလျင်စလိုထလိုက်တာကြောင့် ရွက်စိမ်းမျက်နှာလေးမဲ့ကနဲဖြစ်သွားသည်။
ဘယ်အချိန်ထဲက ခြေဖဝါးအောက်ရောက်နေလည်း မသိသော ဖန်ကွဲစ
ကျေးကျေးကအိမ်စီးဖိနပ်နဲ့မို့ မသိသာပေမယ့် စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်သည့်သူမမှာ ဖိနပ်တောင်မရှိပေ....
"ဟယ် မမလေး ဖိနပ်မစီးထားဘူးဘဲ နေဦး ကျေးကျေးဒါတွေဖယ်ပေးမယ်"
"ရတယ် ကျေးကျေး နာပါ့စေ ဒီခြေလှမ်းတွေနာကျင်ရတိုင်း အပစ်တွေခံယူတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ရအောင်"
"မဟုတ်တာမမလေးရယ် ဒီလိုမတွေးပါနဲ့"
ကျေးကျေးက ပြောပြောဆိုဆိုတွဲကူကာ ဖန်ကွဲစတွေ ထုတ်ပေးပြီး ရေချိုးစေသည်။
တနေကုန်ပင်ပန်းထားသမျှ အိပ်ယာထဲလှဲမိတော့ မျက်ရည်စီးကြောင်းက ပါးပြင်ကို ဖြတ်သန်းသွားသည်။
Jay ရဲ့အမူယာ အပြောဆိုတွေဟာ သေချာပေါက်သံသယ၀င်စရာကောင်းနေသည်။ခနဲ့ပြုံးတွေ လှောင်ရိပ်သန်းတဲ့အကြည့်တွေ ကောက်ကျစ်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေက ယုံစရာမကောင်းတော့မှန်း ရိပ်မိလာရသည်။
အရိုးခံစိတ်နဲ့ နှုတ်ဆက်ဖို့လာတဲ့ သူမကို
အခက်ခဲကြားထဲ ဆွဲမြုပ်နစ်၀င်စေသည်။
"အိပ်နေတာလား???'
ခွန် အခန်းထဲ၀င်လာတော့ သူမ နောက်ခိုင်းလေးလဲလျောင်းနေတဲ့အနေထားဖြစ်နေသည်။
ဘာဆက်ပြောရမှန်းလည်းမသိ ၊အားနာတာရော ထိတ်လန့်နေတာပါ ပေါင်းကာ အသာလေးငြိမ်နေလိုက်သည်။
"ခေါင်းတွေေလျာ်ထားတာပဲ!!!"
သူမဘေးထက် ၀င်လှဲရင်း အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ကာ ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။နှာတံချွန်ချွန်ဟာ ဆံနွယ်တွေထက် နစ်၀င်ပြီးတဲ့နောက်
"မင်းမအိပ်သေးဘူးမလား???"
"ကြောက်နေတာလား ??"
ခေါင်းလေးပဲညိတ်ပြတော့ ခပ်သဲ့သဲ့ရယ်သံထွက်လာသည။် လည်တိုင်တွေကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်ရင်း
"မင်းကိုဒေါသဖြစ်မိပေမယ့် ဒီလိုလေးနေနေတော့ ပြောရမယ့်စကားတွေ ဘယ်ပျောက်ကုန်လည်းတောင်မသိ၊ နမ်းချင်နေတာပဲသိတယ်"
"ခွန်!!!!!"
ရွက်စိမ်းက လှည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် နောက်လေ ဘယ်မှ မသွားတော့ဘူး နော်"
"မှားသွားတာ သိတယ်မလား??'
"အင်း သိပါပြီ ဒါကြောင့်လေ ခွန် ပြောသမျှတိုင်းကို လိုက်နာပါ့မယ်"
"အဟွန်း မယုံပေမယ့် စောင့်ကြည့်မယ်"
"ရွက်စိမ်း မညာတော့ပါဘူး!!!"
"မင်းကပျော့ညံ့တယ်ရွက်စိမ်း အံ့ဩစရာကောင်းအောင်လည်း တုံးအလွန်းတယ်"
"ရွက်စိမ်းရဲ့ အကြောက်ရဆုံးသောအရာက
ကျေးဇူးတရားတွေပါ ခွန်"
"ဘယ်သူမဆို အဲ့ကျေးဇူးတရားနဲ့ ချနင်းလာရင် ရွက်စိမ်း တုံးအ မိသွားတယ် ၊ ခွန် နဲ့ အနည်းငယ်လောက်ပဲ နေခဲ့ရပေမယ့်
ရွက်စိမ်း တစ်သက်လုံးအသားကျလာတာ ဒီကျေးဇူးတရားတွေပဲ"
"နားလည်ပေးရမယ်ပေါ့"
"မဟုတ်ပါဘူး ရွက်စိမ်း အမှားလုပ်မိရတဲ့ အကြောင်းရင်းကို ပြောပြတာ ၊စိတ်ဒဏ်ရာဆိုတာ ကိုယ်လက်ခံတဲ့အပေါ်မူတည်ပြီး ပြောင်းလဲတာတဲ့"
"ပြောပါဦး"
ခွန်က ရွက်စိမ်းရဲ့ ညှပ်ရိုးလေးကို ခပ်ဖွဖွကိုက်ရင်း ထေ့ငေါ့မေး၏။
"ဟုတ်တယ် ခွန် ရခဲ့စိတ်ဒဏ်ရာကို ခွန်က
အကောင်းဆုံး ပြန်ရင်ဆိုင်နိုင်တယ်၊ရယူနိုင်တယ် ကာကွယ်နိုင်တယ်....''
"ရွက်စိမ်းက ကျေးဇူးတရား ဆိုပြီး သိထားခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာက လူကို စဉ်းစားဉာဏ်မဲ့စေတယ်...ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ရွက်စိမ်း သိတတ်စထဲက သူများပေးစာကမ်းစာနဲ့ ရပ်တည်လာရတာ ၊ငါ့သမီးကိုမထိနဲ့ မေမေရှ်တယ်နော် ဖေဖေရှိတယ်ဆိုတဲ့ လုံခြုံမှုတွေမရခဲ့ဘူး ၊ဒါကြောင့် ကိုယ့်ကို ကူညီဖူးသမျှ လူတိုင်းကို ပြန်ပြီး ပေးဆပ်ဖို့ ၊အမြဲတမ်းတွေးနေခဲ့တာ!!!'"
"အခုရော!!!"
"အခုကမတူပေမယ့် အဲ့အငွေ့သက်ကရိုက်ခတ်နေမိတုန်းလေ ဒါကြောင့်လည်း ခုလိုပြသနာတွေတက်ရတာပေါ့"
"မင်းမိဘမဲ့ဖြစ်အောင် မင်းယုံနေတဲ့ အသိုင်းဝိုင်းကပဲလုပ်ခဲ့တာ!!!!'
"ရွက်စိမ်းကို ကျေးကျေးပြောပြပါတယ်
ဒါပေမယ့် နေမာနက ဒါတွေထိမသက်ဆိုင်ဘူးထင်လို့ရယ် သူဒီနိုင်ငံကထွက်ခွာခါနီး နှုတ်ဆက်္မယ်ပြောတာရယ်ကြောင့်......
နောက်ကို တကယ်မသွားတော့ဘူး"
"မင်း ငါကလွဲရင် ဘယ်သူ့ကိုမှယုံလို့မရဘူး
ရန်ဘက်တွေ ပတ်လည်ဝိုင်းနေခဲ့တာတောင် မင်းမျက်နှာကိုပဲ ကြည့်နေတဲ့ကောင် ၊ဒါကြောင့်မို့ လိမ်ညာရတဲ့ကိစမျိုးတွေထပ်ဖြစ်လာရင် မင်းရှေ့မှာ အဲ့ကောင်ကိုသတ်ပြမယ် !!!!"'
"အ!!!!
မျက်နှာကို ဆွဲယူချုပ်ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လာသည်။ကြမ်းတမ်းလှတာမို့ရွက်စိမ်း နာပေမယ့် မရုန်းကန်ရဲ
နေမာနအကြောင်းပြောရင် ခက်ထန်လှသည့်စကားတွေနဲ့ လုပ်ရပ်တွေကတော့ မပြောင်းလဲ
"မင်းကလေ တစ်ခါတစ်လေ အမြင်ကပ်စရာကောင်းသလို အရမ်းလည်းယစ်မူးစေတယ်သိလား ဝိုင် တစ်ခွက်လိုပဲ !!!!!""
"အွန့်"
ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်လိုက်တာကြောင့် ပွင့်အာလာသည့်နှုတ်ခမ်းလေးထဲ သူ့လျာဖျားကတိုး၀င်လာသည်။
သန်မာလှသည့် လက်တွေက အကျီလေးကို တစ်မဟုတ်ချင်း ဆြဲခွါချရင်း အနမ်းတို့ကိုရှေ့ဆက်သည်။
"ခနလေး ရွက်စိမ်း အရမ်းနာလို့"
နှုတ်ခမ်းလေးတွေသွေးစို့သည်အထိ ဖြစ်လာရတာမို့ ရွက်စိမ်းကြောက်လန့်တကြားတွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့
ခွန် က လက်တွေကြိ ချုပ်ကိုင်ရင်းအပေါ်ကနေစီးမိုးကြည့်သည်။
"မင်း အားကုန်ပြီး သတိလစ်သွားတဲ့အထိ နေရမှာ ၊တခြားလူဆို သတ်လိုက်္မိမှာ
ဒါပေမယ့် မင်းမို့လို့ သတိမေ့အောင်ပဲ fuck ချင်တာ"
"ဟင့်အင်း ရွက်စိမ်း အဟင့် ညနေထဲကတောင်းပန်နေတာကို"
"မင်းပြောပြီးသားလေ ငါပြောသမျှလိုက္နာမယ်လို့"
"အာ့တာက အွန့်......''
ကြမ်းတမ်းမှုတွေကနက်နဲလာတော့ အော်ဟစ်ဖို့တောင်အင်အားမရှိ
ကြောက်ရြံ့စေသည်၊ လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်လာသည်၊
ချစ်ပေမယ့် သူကို့တစတစလန့်လာရသည်။
ဲဒီလိုပုံစံနဲ့ချစ်ခဲ့ကြတာမဟုတ်ပေမယ့်
ဒီလိုအနေထားမှာ ရွက်စိမ်းကို ပုံစံကျစေသည်။
သ၀န်တိုမှုတွေရှိလာတိုင်း ရွက်စိမ်းဟာအနိုင်ကျင့်ခံရသည်။
ချစ်ပေမယ့် ဒီလိုအနေထားကိုမလိုလား
မတွေ့ခဲ့ရတဲ့ကာလမှာ ခွန် ဟာ ပိုမိုပြီး ရက်စက်လာခဲ့တာကသေချာပေါက်ပင်
"ခွန် တောင်းပန်နေတာမို့ ရွက်စိမ်းကို လွှတ်ပေးပါ"
ကိုက်ရာဗလပွနဲ့ရွက်စိမ်းရဲ့ အ၀တ်မဲ့နေတဲ့ကိုယ်လေးက လုံး၀ရပ်တန့်မပစ်ချင်စရာ
"ငါကပြောရင်ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်တယ်....
ဒီပွဲမှာ ငါ့ကိုလှည့်စားတဲ့အတွက် မသနားဘူး"
"အဟင့် ရှင်ရက်စက်တယ် ရွက်စိမး်မှားပေမယ့်ဆင်ခြင်မယ်ပြောထားတာ အ!!!"
သူမကိုယ်လေးကို တစ်ဖက်လှည့်လိုက်တော့ ကုတင်ထက္မှောက်လျက်လေးဖြစ်သွားသည်။ပန်းရောင်သန်းနေသည့်တင်လုံးလေးကို ဖြန်းကနဲရိုက်လိုက်တော့ အော်သံသေးသေးလေးကထွက်လာရင်း အိကနဲငိုသည်။
"ဒီညတော့ ရပ်တန့်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး
အဲ့အတွက်လည်း ငါမတောင်းပန်ဘူး"
သ၀န်တိုခြင်းကဤသို့ရှိခဲ့သော်........
................
"စာတွေသေချာ ထည့်ပေးလိုက်လား"
"အွန်း!!!!'
ရွှေ မေးတာကို သေချာမဖြေဘဲ နေမာနက အရက်ကိုမော့သောက်သည်။
ဆုံးရှုံးမှုကဘာလည်းလို့မေးရင် ရွက်စိမ်း မျက်လုံးထဲမှာလို့ဖြေလို့ရသည်။
သူ့ဆီပြန်လာမယ့်အရိပ်ယောင်တောင်မရှိ
စတွေ့ထဲက ပြန်ဖို့ကိုပဲအားယူသည်
ထင်သည့်အတိုင်း ခွန် နဲ့တွေ့ရင် ရွက်စိမ်းဟာ
ဘယ်သူမှမမြင်တော့သလိုမျိုး
"သံသယတွေထည့်ပေးတတ်ရင် အိမ်ထောင်ရေးပြိုကွဲတာပဲလေ ၊မနေ့ထဲကဆွဲထုတ်လို့ရရက်နဲ့ဘာလို့ခေါ်မလာတာလည်း"
"သူအရမ်းလှလာတယ် ပြီးတော့ ငါ့ဘက္မှာမရှိတော့ဘူး ၊ဆြဲေခါ်ထုတ်ဖို့ သူတို့လူတွေကနေရာအနှံ့
မင်းပြောသလိုပဲ သူတို့ဆက်ဆံရေး
ပြိုကွဲစေဖို့ပဲငါကြိုးစားတော့မယ်
ဒီဇာတ်လမ်းမှာ ငါကဗီလိန်ပဲ"
"ခ်ခ် ရှင်ရယ် စိတ်ချပါရွှေဆိုတဲ့မိန်းမက
စွဲလန်းမိပြီဆိုရင် ဘယ်တော့မှနောက္မဆုတ်တတ်ဘူး ခွန့်ရဲ့ မဟေသီဖြစ်ဖို့ ဦးစားပေးပဲ"
"ဘာတွေများ အဲ့ကောင်ချောနေလို့လည်း"
"ခြောက်ပေကျော်အရပ်နဲ့တင် ကြွေဆင်းမိသွားတာပဲ ဒါတောင် ဗလနဲ့ ဇ ကို ထည့်မပြောသေးဘူး!!!""
ရွှေက မျက်ခုံးတစ်ချက်ပင့်ရင်းဟန်ပါပါပြောသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်တွေ့ဆုံမှုရဲ့
ခေါင်းစဉ်တိုင်းမှာ ခွန် တို့ပျက်စီးဖို့
ဒါပေမယ့်ရွှေဟာ ခွန့်အကြောင်းအရူးတစ်ယောက်လိုတသသပြောသည်။
ပစ်ခါပြလေ သည်းသည်းလှုပ်လေ
အခုလည်း ခွန် တို့အထင်လွဲစေမည့် ချိန်းဆိုသည့်စာတွေ ရွက်စိမ်း လွယ်အိတ်ထဲ ခိုးထည့်ပေးထားသည်။
သေချာပေါက် ခွန် တွေ့ရင် ပေါက်ကွဲစေမှာအမှန်
သူ့လာရန်ရှာမယ့်နေ့ကို အေးဆေးထိုင်စောင့်မည်။
ပြီးလျှင် တစဆီ ဖျက်စီးပစ်မည်။
....................
"တောင်ကြီးကို လိုက်ရမယ်??"
"ဟုတ်တယ် ကျေးကျေး သေချာပြုစုထားလိုက်သူ့ကို"
ဆေးပေါလိပ်ကို ဖွာရှိုက်ရင်း လောင်းကုတ်အကျီတစ်ထည်ကို ကောက်စွတ်သည်။
ခါးကြားထဲ ဓါးမြောင်ကို ထိုးထည့်ရင်း အခန်းထဲလဲနေသည့်ရွက်စိမး်ကို တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ရင်း အပြင်ကိုထွက်သွားသည်။
ဒါတွေအစဆုံးကျေးကျေး ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲ မြိုချလိုက်ရသည်။
ဘယ်လောက်ပဲရင်းနှီးရင်းနှီး မမလေးကို
ဒီလောက်ထိ လုပ်ရပ်တာကိုတွေ့ပြီးနောက်
ကျေးကျေးပါအနည်းငယ်လန့်နေရလေပြီ
"မမလေး "
"အင် ဟင်!!"!
"ဆနိပြုတ်လေးသောက်လိုက်ပါလား ခနနေ ဆေးလေးသောက်္မယ်လေ"
"ဟင့်အင်း!!!'
"မမလေးရယ် အားလေးတင်းပြီးသောက်ကြည့်နော် ပြီးရင် ခရီးလည်းသွားရဦးမှာ"
"မထချင်ဘူး ကျေးကျေးရယ် နင် ဝေးဝေးမှာနေ ဒေါ်ငွေလာ ကိုတစ်ချက်လွှတိပေး!!""
"မမလေး "
"ဟင်!!!"
"ည ညကလေ ဆရာကိုင်ပေါက်ထားတာလားဟင်"
ကလေးဆိုတော့ ဒီလိုညိုမဲပြီး အိပ်ရာထဲလဲနေတာကို မသိရှာ
"ဟုတ်တယ် ဒါကြောင့် အန်တီ့ကို တစ်ချက်ခေါ်ပေး"
"အမလေး ဒါများ ၀မ်းမနည်းနဲ့ ကျေးကျေးကုပေးမယ် အရင်ထဲက ဒီလို ကိုင်ပေါက်ခံရတဲ့ လူတွေကို ပြုစုပေးနေကြ"
"ကျေးကျေး!!!'
"ဟုတ်ဟုတ် ဒါဆိုလည်း ကြီးကြီးငွေကို သွားခေါ်ပေးမယ်နော်....'''
ကျေးကျေးကဇာတ်ကလေးပုပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ကလေးမို့လို့ ကိုက်ရာခဲရာကို မသိနားမလည်ပဲမမြင်တွေ့စေလို
ရေအရမ်းချိုးချင်နေပေမယ့် တစ်ညလုံးလိုလို ခွန် ရမ်းကားထားတော့ လူကကိုင်ရိုက်ထားသလို လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်
"သမီး အန်တီလာပြီ ဘာခိုင်းမလည်း အမလေး နှုတ်ခမ်းလည်းပေါက်နေပါလား ချော်လဲတာလားကွယ် မထိတ်သာမလန့်သာရှိလိုက်တာ"
ရှေ့နေခေါ်မှ ထောင်လုံးလုံးကျတဲ့အဖြစ်မို့
သူမစိတ်ပိုညစ်သွားသည်။
ဒေါ်ငွေလာက သူ့ဘာသာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးကာ ပါးစပ်ကလည်းတတွတ်တွတ်
"အမျိုးသမီးရေးရာတိုင်မလားသမီး"
ခွန့် ကိုများ မကြောက်္မရွံ့ သူမို့အကြံလာပေးသည်
ကိုင်ပေါက်ထားတယ်လို့ ဒေါ်ငွေလာကပါထင်နေတော့ သူမ မရှင်းပြချင်တော့
မိမိမှာလည်း တလွဲထင်ချင်စရာ တစ်ကိုယ်လုံးညိုမဲနေသည့်အပြင် အဖျားကတက် နှုတ်ခမ်းကယောင်နှင့်
မသိရင် MMA Fighter ကလာကိုင်ပေါက်လိုဖြစ်နေသည့်ပုံစံနှင့်
"တောင်ကြီးသွားရမယ် နော်သမီး!!!"
"ဝေးလိုက်တာ ဘာလို့လည်း ??"
"ဆရာ ခေါ်တာပဲ သမီး ရဲ့ အန်တီလည်း သေချာမသိဘူး ကျေးကျေးကိုတော့မှာနေတာတွေ့တယ်"
"မသွားချင်ဘူး ရွက်စိမး် လှဲပဲလှဲနေချင်တယ်"
"အစားတော့ဝင်အောင်စားပါကွယ် အားမရှိရင် မဖြစ်ဘူးမလား သူချကိုယ်ချဆိုရင် ကိုယ်လည်းပြန်ချနိုင်ရမှာပေါ့"
လာပြန်ပြီ အတင်းရန်တိုက်ပေးနေတော့တာပဲ
လူကောင်ရော ခွန်အားပါ မမျှတာကို
မြှောက်ပေးရဲသေးတယ်
"အာ့ဆိုလည်း ဆန်ပြုတ်ထားခဲ့
ရွက်စိမ်းခနနေမှသောက်္မယ်"
ဒေါ်ငွေလာ လည်း ပွစိပွစိနဲ့ အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်။ ပြတင်းပေါက်ကို အကြောင်းမဲ့ငေးကြည့်တော့ သစ်ကိုင်းထက် ငှက်လေးတွေ ခိုနားနေတာကို မှုန်ပြပြလေးတွေ့မြင်နေရသည်။
အတန်ကြာသည့်အထိ ဘာကိုမှမတို့မထိဘဲ ဒီတိုင်းလေးငြိမ်နေမိသည်။ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ အခွင့်ရေးက ရပါတော့မလား.....
တခြားမဟုတ်ပေမယ့် ပညာရေးကို ဆုံးခမ်းတိုင်အောင်သင်ယူချင်သည်။
ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်ရပ်တည်ချင်သည်။
ပျော့ညံ့လွန်းတဲ့စိတ်တွေကို ပြန်လည်ထူမတ်ဖို့ ကြိုးစားချင်သေးသည်။
ခွန့်ကို ချစ်ပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ ငှက်တစ်ကောင်လို အချုပ်ကြနေရတာကိုတော့မလိုလား...
"မစားမသောက်ပဲ အငတ်ခံနေတာလား???"
"..........."
"ပြန်မဖြေပုံထောက်ရင် စိတ်ကောက်နေတာပေါ့ ဟုတ်လား ရော့ မင်းအတွက် ကျောင်းမှာခွင့်တိုင်ပေးနေတာ လမ်းမှာ ဖရဲသီးတွေ့လို့ မင်းကြိုက်္မယ်ထင်တာနဲ့"
"စားချင်စိတ်မရှိလို့ ခွန် ပဲစားလိုက်ပါ"
"လာပြန်ပြီ မင်း ဒဲ့ပြောရွက်စိမ်း ငါ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာမလား???'
"ဟုတ်တယ်"
ရွက်စိမ်းက ခွန့်ကို မကြည့်ဘဲ အော်ကာ စောင်ခြုံပြီး တန်းအိပ်သည်။ဒါကို
ခွန် ကလက္မခံ
"ထစမ်းကွာ မင်း စိတ်မဆိုးရဘူး"
"အို ဆိုးမှာပဲ မထိနဲ့ ဖယ်!!!!""
"ငါမတောင်းပန်ပေမယ့် ချော့နေတာလေ ခုစိတ်ကောက်ပြေ!!!"
"ဘာ ခွန် ရှင် အပြင်ထွက်စမ်းဘာ ဒီမှာ စိတ်ကမကြည်ဘူး"
"ဘယ်လောက်ထိ အချိန်ယူမှာလဲ"
"ဘာ????'
"အော် ဘယ်လောက်ထိကောက္မှာလည်း "
"စဝ်ခွန်အောင် ရှင် အပြင်ထွက် အဲ့ဖရဲသီးစားပေးရမှာမလား ရတယ်စားပေးမယ် အခုထွက်!!!!'
"နေဦး!!!"
ကုတင်ထက် သူပြန်တိုးလာကာ
"စိတ်ကောက်ပြေတော့ ခနနေ ခရီးသွားရမှာ!!"
"ဘာ!!!!'
"အကျီကမထည့်နဲ့ ဟိုမှာကြည့်လုပ်ပေးမယ်
ဒေါ်ငွေလာ နဲ့ ကျေးကျေး ကို ပါခေါ်မှာမို့ နည်းနည်း လိုအပ်တာလောက်ပဲယူ!!!'
"ရှင် တော်တော်ရက်စက်ပါလား ဒီမှ မထနိုင် ဖြစ်နေတာ!!!''
"လိုင်းကားတိုးစီးရမှာမှ မဟုတ်တာ ရွက်စိမ်း!!'
"လူကိုသတ်နေတာမလားရှင်!!!'
"နန်းတော်ကိုသွားရမယ် ကိုယ့်ကိစတွေရှိပေမယ့် မင်းကိုလည်း မထားခဲ့နိုင်ဘူး"
"ကျောင်းတော့ပြန်တက်ခွင့်ပေးမယ်ပေါ့"
"အင်း နန်းတော်ထဲမှာ မင်းလိမ်လိမ်မာမာနေတဲ့ပုံပေါ်မူတည်တယ်"
ရွက်စိမ်းကို နားချပြီး ထွက်လာလိုက်တော့ အချိန်အားဖြင့် ညနေသုံးနာရီ
လမ်းခရီး ညဘက် စိုးရိမ်ရပေမယ့် သူ ဘာကိုမှ မကြောက်
နန်းတော်ရဲ့မြေအောက်ခန်းမှာ မင်းနွယ်ကို ဖမ်းမိထားလေပြီ
ဘိုးလေတော်ကို ဖမ်းလို့ရပေမယ့် သူမဖမ်းဘဲဒီအတိုင်းထားတာပင်
သူခံစားရသလို သွေးသားရင်းတစ်ယောက်
သွေးသံရဲရဲမြင်တွေ့ရမည့်အဖြစ်မျိုး ပြန်လည်လုပ်ဆောင်မည်
ဒါကြောင့် နန်းတော်ကို အားချင်းသွားရမည်။
"ဆရာ!!!!'
"မမလေးရဲ့ ကျောင်းလွယ်အိတ်က ထည့်လိုက်ရမှာလား!!!"
"မသိဘူးလေ သူ့မေးကြည့်ပေါ့"
"မေးရဲဘူ မမလေးက စိတ်ဆိုးနေတာ ရတယ် ဒီအိတ်ထားခဲ့လိုက်္မယ်"
"အဲ့အိတ် ငါ့ပေး မှတ်ပုံတင်တွေဘာတွေ သူထားတတ်မှာစိုးလို့"
"ရပါတယ်ကျေးကျေးပဲ လုပ်လိုက္မယ်"
"အင်း အာ့ဆိုလည်း သေချာ ထုတ်ပေးထားလိုက် မိုက်တာဆန်ရော !!!"
"ရှိတယ်ဆရာ"
"ကားကို စစ်ဆေးထားလိုက် နောက်ကနေ လိုက်ဖို့ နှစ်စီးရယ်
အက်စစ်နဲ့ blakeဓားတွေ စုံပြီလားကြည့်!!"
"ဟုတ်ဆရာ...."
"ကလင် ကလင်!!!!"
ဖုန်းနံပါတ်စိမ်းမို့ သတိထားပြီး ကိုင်တွယ်လိုက်သည်။
"ဟဲလို bro"
" ဘယ်သူလဲ"
"အဟက် နေမာန ပါဗျ မင်း ရက်ရက်စက်စက်သတ်လိုက်တဲ့ ဦးမိုက်ကယ်ရဲ့ တူ!!!!"
"အော် ကြာကူလီကောင်လား??"
"ဟားဟား အဲ့ကြာကူလီကောင်က မင်းမိန်းမနဲ့ သံယောဇဉ်တွေရှိထားလဲ,ဘယ်လောက်ထိညိစွန်းထားလဲဆိုတာ!!!"
"ပြောဆိုချင်နေတာ မင်းဖင်ခေါင်းထဲ ဖိသိပ်ထည့်ထား ၊ သတိ ရှိရင် ငါ့အရှေ့ ထိရောက်အောင်လာခဲ့"
"တီ!!!"
ဖုနး်ကိုတိကနဲ ပစ်ချပြီး ဒေါသက ဟုန်းကနဲတောက်သည်။မခံချင်အောင်ပြောမှန်းသိပေမယ့် ဂျေ၀င်လာသည့်စိတ်ကမရ ၊ကိုယ်နဲ့မပတ်သတ်ခင် သူတို့ချင်းရင်းနှီးခဲ့တာကို သိပေမယ့် ထေ့ငေါ့ပြောတာတောင်လက္မခံ
"ကျေးကျေး!!"
"ရှင် ဆရာ!!!""
"စောနကသူ့အိတ်သွားယူလာစမ်း"
"အထုတ်ထဲထည့်လိုက်ပြီဆရာ"
"ပြန်ယူလာ ခုချက်ချင်း!!!"
မျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲရဲတွတ်နေပြီး လူသတ်တော့မည့်အလား ခွန် ့ မျက်နှာ နီဆွေးနေသည်။
"ရော့ ဆရာ"
"ြဗိ!!!'
စိတ်ကမရှည်တော့ အိတ်ကို မှောက်ချလိုက်ရင်း ဆွဲပါဖြဲလိုက်သည်။
စာရေးကိရိယာအတိုထွာနှင့် ပိုက်ဆံအိတ်လေး ထို့နောက်စာသုံးစောင်
"ရွက်စိမ်းချစ်ရတဲ့ နေမာန....."
စာရွက်ပေါ်မှာ ပြူးတူးပြဲတဲလက်ရေးတချို့
စာသားတွေဖောက်ယူကြည့်ရှုတော့ ရွက်စိမ်းနဲ့စာအပေးယူလုပ်ထားပုံပင်
သူ့ဘက်ကပို့သမျှ ရွက်စိမ်းပို့တဲ့စာကိုလက်ခံရရှိလို့ ပြန်ပို့ပြီး ချိန်းဆိုတဲ့စာရွက်
ရက်စွဲတွေကလည်း ရှေ့ရက်ကရက်စွဲတွေမို့
သံသယတွေ မ၀င်ခင် ခေါင်းကို အလုပ်ပေးမိသည်။
CCTV record ကနေ တကယ့်တကယ်စာအေပးယူရှိခဲ့လား ဒါမှ မဟုတ် ဟိုကောင်ညာနေတာလားသိရအောင်လုပ်ရမည်။
နန်းတော်ကမပြန်ခင် သေအောင်သတ်ဖို့ရန်လည်း စိတ်ကဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
တကယ့်တကယ်သာဖောက်ပြန်နေရင်ရော
သူဘာဆက်လုပ်သင့်လည်း
နေမာနက သတ်ရမှာပေမယ့်ရွက်စိမ်းကို
ချုပ်နှောင်ထားလိုက်ရမလား
ဒါမှမဟုတ် ခြိမ်းခြောက်ကာအနားမှာထားရှိရမလား???
ဒွိဟအတွေးတချို့က အခန်းထဲကနေ ယိုင်နဲ့နဲ့ထွက်လာသော ရွက်စိမ်းကိုကြည့်ပြီး
ကောက်ကျစ်စွာပြုံးလိုက္မိသည်။
သူ့နောက်ကွယ်ကလက်တွေမှာတော့ စာတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောက်ဆုပ်ကိုင်ထားလျက်
"နန်းတော်သွားကြတာပေါ့ အဲ့ဒီနေရာက ငါ့အတွက်တော့သတ်ကွင်း "
"မခြောက်စမ်းပါနဲ့ခွန် ရွက်စိမ်း တကယ်နေမကောင်းတာ ဟင် ရွက်စိမ်းအိတ်က???"
"ဟုတ်တယ် မကောင်းတော့လို ဖြဲလိုက်တာ
သွားကြမလား သဲညှာ!!!"
"အို အမေ့ ခွန်!!!
မပြောမဆို ပွေ့ချီတော့ ရွက်စိမး်က ကြောက်လန့်တကြားအော်သည်။
ဖြစ်စဉ်စဆုံးမြင်ထားတဲ့ ကျေးကျေးက အသံတောင် မထွက်ရဲ
မမလေးကို ဆရာ ဘာမှမလုပ်ပါစေနဲ့ဆုတောင်းရင်း........
💚💚💚💚💚💚
အရေးသားညံ့သွားရင်ဂိုမဲ့နယ်
ဒိတ်ဒိတိကြဲတို့ကိုဒါလေးပြီးရင် ရေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါပြီလို့
Zawgyi
"မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ရွာ!!!!!"
ေဒါသစိတ္တို႔ကရွိေပမယ့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားခ်ကၼွာ ႐ြက္စိမ္းေဘးကင္းဖို႔
ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္ အသံမ်ားပိတ္ထားတာလားေတြးမိေပမယ့္
ဆယ္ခါေျမာက္ေခၚဆိုမႈအၿပီးမွာ ဒီေနရာသူေရာက္လာမိတာပင္
"ဆရာ သူ႔တီခ်ယ္ေျပာပုံအရေစာနေလးကမွ အတန္းဆင္းတာတဲ့"
"သူ႔သူငယ္ခ်င္း နီလာ ဆိုတာ ဖုန္းေခၚၾကည့္!!!"
"ဆက္သြယ္ၿပီးၿပီဆရာ သူလည္းမကိုင္ဘူး!!!"
"ေတာက္!!!!'
"ခြန္ .......'''
"႐ြက္စိမ္း!!!!!!!"
လူမရွိေသာစာသင္ခန္းေဟာင္းတစ္ခုကေန သူမ လြယ္အိတ္ေလးကိုင္ကာ ထြက္လာသည္။ေခြၽးစတို႔ မ်က္ႏွာထကၼွာ ဟိုဒီရွိေနေပမယ့္ ၿပဳံးျပေနမႈကမပီျပင္
မသိရင္ ဟိုးအေဝးႀကီးက ေျပးလာသလိုမ်ိဳး
ေမာဟိုေကၷေၾကာင္း သူမရဲ႕ညံ့ဖ်င္းလွေသာ ဟန္ေဆာင္မႈကလစ္ဟာျပေနလ်က္
"ဘယ္ ဘယ္ကလွည့္လာတာလည္း"
"မင္းဘယ္ေရာက္ေနခဲ့တာလည္း????"
"မ ေရာက္ပါဘူး ခြန္ရဲ႕ ေက်ာင္းထဲေရာက္တုန္း လိုက္လွည့္ၾကည့္ေနတာ "
"ဒီလိုလူျပတ္တဲ့ေနရာေတြထိလား ဂ်ိဳကာ အခန္းထဲေရာ အနီးတဝိုက္ လိုက္ရွာစမ္း!!!!!"
ရင္ထဲမွာေၾကာက္လန႔္မႈက အတိုင္းသား
Jay ေခၚရာလာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း
အျမင္ကပ္မိသည္။ ခြန္ မုန္းသြားႏိုင္မည့္ကိစကို သူမ က်ဴးလြန္မိလိုက္ၿပီ
"မင္းညာေနတာ ႐ြက္စိမ္း ငါသိတယ္
ဒါေပမယ့္ ငါဘာမွမေမးေသးဘူး မင္းကားေပၚတက္ေတာ့"
"ခြန႔္ကို စိတ္ပူေစမိလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မင္းေျခလွမ္းတိုင္းအတြက္ တာဝန္ယူရမယ္
ငါဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္ပြဲမဆို ႏိုင္ရမွ....."
ကားေပၚကေနအိမ္အထိ သူစကားတစ္ခ်ကၼွ မေျပာ၊ တုန္ယင္ေနတဲ့ သူမစိတ္ကိုေျဖေဖ်ာက္ကာ ျပသနာကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးေျဖရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
ေနာက္ေနာင္လည္း ဘယ္သူေခၚေခၚအျပင္မထြကၼိဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆုံးမရင္း ခြန႔္ ကို ခိုးၾကည့္ေတာ့ ေမးေၾကာေတြထင္းေနေအာင္ အံႀကိတ္ထားသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေတာက္ ေခါက္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာၿပီး အခုလည္းအခန္းထဲေပးမဝင္ေသးဘဲ ေရတစ္ခြက္သာစားပြဲထက္ ခ်ေပးထားသည္။ သူမကို တရားခံစစ္သလို ၾကည့္ေနၿပီး ေဆးေပါလိပ္ကို အခါခါရႈိက္ရင္း
"ညာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းေျပာ"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သြားေတြ႕ေပးယုံပါ"
"ဘာေတြမ်ား လြမ္းေလာက္စရာရွိေနလို႔လည္း ဟမ္ ငါ့ကိုေက်ာ္ၿပီး သူနဲ႔ခိုးေတြ႕ဖို႔
ေက်ာင္းတက္ၼယ္လို႔ ညာရတဲ့အထိေတာင္လား???"
"အဲ့လိုသေဘာမဟုတ္ဘူး ခြန္ ႐ြက္စိမ္း
ေတြ႕တယ္ဆိုတာက !!!!''
"ဝုန္း ခလြမ္း!!!'
ေရွ႕ကေရခြက္ကို လက္နဲ႔႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ အလွပန္းအိုးေလးပါ ေရာေထြးၿပိဳလဲက်သြားသည္။ ႐ြက္စိမ္း ထိတ္လန႔္ လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္အုပ္မိေတာ့
"မလန႔္နဲ႔႐ြက္စိမ္း မင္းလုပ္ရပ္ကမွ လန႔္စရာေကာင္းတာ"
"႐ြက္စိမ္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဟင့္ ေနာက္ကိုမသြားေတာ့ပါဘူး ဘယ္သူေခၚေခၚမလိုက္ေတာ့ပါဘူး ခြန႔္ ကို မဆုံးရႈံးႏိုင္ဘူး အဟင့္....''
"ကိုယ္ေဒါသမထြက္ခ်င္ဘူး ႐ြက္စိမ္း
ငါ့ေနာက္ေက်ာမွာ မင္းကိုထားတာ ဓါးနဲ႔ထိုးဖို႔မဟုတ္ဘူး ၊ကာကြယ္ေပးခ်င္လို႔
ခ်စ္တာေတြကို ပါးစပ္ကမေျပာဘဲ ငါသိေအာင္လုပ္ျပ သံသယေတြ ဝင္လာဖို႔ရွိရင္
မင္းဆီကေတာ့ ငါမလိုခ်င္ဘူး"
"မင္းကိုေနာက္ဆုံးေျပာမယ္ ေနာက္တစ္ခါဆို အေသပဲေနာ္ ငဲ့ညႇာတာေတြျပန္မ႐ုတ္သိမ္းခင္ အဲ့ေကာင္နဲ႔ေဝးေဝးေန.....'"
ေဒါသတႀကီး ခြန္ ထြက္သြားေတာ့ ႐ြက္စိမ္း ထိုေနရာမွာပဲ ငိုရႈိက္ရင္းက်န္ခဲ့ရသည္။
"မမေလး!!!'
"အဟင့္ ေက်းေက်း ငါမွားသြားတယ္သိလား"
"မမွားပါဘူးမမရယ္ မမရဲ႕အားနာစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာမလား ေက်းေက်းေျပာသားပဲ ဟိုဘက္ကလူေတြက ဆရာ့ေလာက္မခ်စ္တတ္ပါဘူးလို႔၊ ေက်းေက်းေလ သိသိခ်င္း ထူပူသြားတာပဲ၊
မမေလး ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ေသးဘူး ဖုန္းေခၚလို႔မရဘူးဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း လိုက္တာ "
"စာ ကိစ သူမသိဘူးမလား"
"ဘယ္စာလည္း"
ေက်းေက်းက စာကိစကို ေမ့သြားဟန္ ေၾကာင္နနေလးျဖစ္သြားသည္။
"ဟင္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လ်ိဳ႕ဝွက္ထားေပးပါ အမ လည္း ဆင္ျခင္ေတာ့မွာမို႔......'"
"စိတ္ခ်ပါ မမေလးရယ္ အခု ေရခ်ိဳးဖို႔လုပ္ ေက်းေက်းကူေပးမယ္"
"အ!!!!'
အလ်င္စလိုထလိုက္တာေၾကာင့္ ႐ြက္စိမ္းမ်က္ႏွာေလးမဲ့ကနဲျဖစ္သြားသည္။
ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေျခဖဝါးေအာက္ေရာက္ေနလည္း မသိေသာ ဖန္ကြဲစ
ေက်းေက်းကအိမ္စီးဖိနပ္နဲ႔မို႔ မသိသာေပမယ့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္သည့္သူမမွာ ဖိနပ္ေတာင္မရွိေပ....
"ဟယ္ မမေလး ဖိနပ္မစီးထားဘူးဘဲ ေနဦး ေက်းေက်းဒါေတြဖယ္ေပးမယ္"
"ရတယ္ ေက်းေက်း နာပါ့ေစ ဒီေျခလွမ္းေတြနာက်င္ရတိုင္း အပစ္ေတြခံယူတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ရေအာင္"
"မဟုတ္တာမမေလးရယ္ ဒီလိုမေတြးပါနဲ႔"
ေက်းေက်းက ေျပာေျပာဆိုဆိုတြဲကူကာ ဖန္ကြဲစေတြ ထုတ္ေပးၿပီး ေရခ်ိဳးေစသည္။
တေနကုန္ပင္ပန္းထားသမွ် အိပ္ယာထဲလွဲမိေတာ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းက ပါးျပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားသည္။
Jay ရဲ႕အမူယာ အေျပာဆိုေတြဟာ ေသခ်ာေပါက္သံသယဝင္စရာေကာင္းေနသည္။ခနဲ႔ၿပဳံးေတြ ေလွာင္ရိပ္သန္းတဲ့အၾကည့္ေတြ ေကာက္က်စ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြက ယုံစရာမေကာင္းေတာ့မွန္း ရိပ္မိလာရသည္။
အ႐ိုးခံစိတ္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔လာတဲ့ သူမကို
အခက္ခဲၾကားထဲ ဆြဲျမဳပ္နစ္ဝင္ေစသည္။
"အိပ္ေနတာလား???'
ခြန္ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ သူမ ေနာက္ခိုင္းေလးလဲေလ်ာင္းေနတဲ့အေနထားျဖစ္ေနသည္။
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလည္းမသိ ၊အားနာတာေရာ ထိတ္လန႔္ေနတာပါ ေပါင္းကာ အသာေလးၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
"ေခါင္းေတြေလ်ာ္ထားတာပဲ!!!"
သူမေဘးထက္ ဝင္လွဲရင္း အေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္ဟာ ဆံႏြယ္ေတြထက္ နစ္ဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္
"မင္းမအိပ္ေသးဘူးမလား???"
"ေၾကာက္ေနတာလား ??"
ေခါင္းေလးပဲညိတ္ျပေတာ့ ခပ္သဲ့သဲ့ရယ္သံထြက္လာသည။္ လည္တိုင္ေတြကို ဖိကပ္နမ္းရႈိက္ရင္း
"မင္းကိုေဒါသျဖစ္မိေပမယ့္ ဒီလိုေလးေနေနေတာ့ ေျပာရမယ့္စကားေတြ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္လည္းေတာင္မသိ၊ နမ္းခ်င္ေနတာပဲသိတယ္"
"ခြန္!!!!!"
႐ြက္စိမ္းက လွည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သြားသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနာက္ေလ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး ေနာ္"
"မွားသြားတာ သိတယ္မလား??'
"အင္း သိပါၿပီ ဒါေၾကာင့္ေလ ခြန္ ေျပာသမွ်တိုင္းကို လိုက္နာပါ့မယ္"
"အဟြန္း မယုံေပမယ့္ ေစာင့္ၾကည့္မယ္"
"႐ြက္စိမ္း မညာေတာ့ပါဘူး!!!"
"မင္းကေပ်ာ့ညံ့တယ္႐ြက္စိမ္း အံ့ဩစရာေကာင္းေအာင္လည္း တုံးအလြန္းတယ္"
"႐ြက္စိမ္းရဲ႕ အေၾကာက္ရဆုံးေသာအရာက
ေက်းဇူးတရားေတြပါ ခြန္"
"ဘယ္သူမဆို အဲ့ေက်းဇူးတရားနဲ႔ ခ်နင္းလာရင္ ႐ြက္စိမ္း တုံးအ မိသြားတယ္ ၊ ခြန္ နဲ႔ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ေနခဲ့ရေပမယ့္
႐ြက္စိမ္း တစ္သက္လုံးအသားက်လာတာ ဒီေက်းဇူးတရားေတြပဲ"
"နားလည္ေပးရမယ္ေပါ့"
"မဟုတ္ပါဘူး ႐ြက္စိမ္း အမွားလုပ္မိရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပတာ ၊စိတ္ဒဏ္ရာဆိုတာ ကိုယ္လက္ခံတဲ့အေပၚမူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲတာတဲ့"
"ေျပာပါဦး"
ခြန္က ႐ြက္စိမ္းရဲ႕ ညႇပ္႐ိုးေလးကို ခပ္ဖြဖြကိုက္ရင္း ေထ့ေငါ့ေမး၏။
"ဟုတ္တယ္ ခြန္ ရခဲ့စိတ္ဒဏ္ရာကို ခြန္က
အေကာင္းဆုံး ျပန္ရင္ဆိုင္ႏိုင္တယ္၊ရယူႏိုင္တယ္ ကာကြယ္ႏိုင္တယ္....''
"႐ြက္စိမ္းက ေက်းဇူးတရား ဆိုၿပီး သိထားခဲ့တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာက လူကို စဥ္းစားဉာဏ္မဲ့ေစတယ္...ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ႐ြက္စိမ္း သိတတ္စထဲက သူမ်ားေပးစာကမ္းစာနဲ႔ ရပ္တည္လာရတာ ၊ငါ့သမီးကိုမထိနဲ႔ ေမေမရွ္တယ္ေနာ္ ေဖေဖရွိတယ္ဆိုတဲ့ လုံၿခဳံမႈေတြမရခဲ့ဘူး ၊ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ကူညီဖူးသမွ် လူတိုင္းကို ျပန္ၿပီး ေပးဆပ္ဖို႔ ၊အၿမဲတမ္းေတြးေနခဲ့တာ!!!'"
"အခုေရာ!!!"
"အခုကမတူေပမယ့္ အဲ့အေငြ႕သက္က႐ိုက္ခတ္ေနမိတုန္းေလ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုလိုျပသနာေတြတက္ရတာေပါ့"
"မင္းမိဘမဲ့ျဖစ္ေအာင္ မင္းယုံေနတဲ့ အသိုင္းဝိုင္းကပဲလုပ္ခဲ့တာ!!!!'
"႐ြက္စိမ္းကို ေက်းေက်းေျပာျပပါတယ္
ဒါေပမယ့္ ေနမာနက ဒါေတြထိမသက္ဆိုင္ဘူးထင္လို႔ရယ္ သူဒီႏိုင္ငံကထြက္ခြာခါနီး ႏႈတ္ဆက္ၼယ္ေျပာတာရယ္ေၾကာင့္......
ေနာက္ကို တကယ္မသြားေတာ့ဘူး"
"မင္း ငါကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွယုံလို႔မရဘူး
ရန္ဘက္ေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းေနခဲ့တာေတာင္ မင္းမ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ ၊ဒါေၾကာင့္မို႔ လိမ္ညာရတဲ့ကိစမ်ိဳးေတြထပ္ျဖစ္လာရင္ မင္းေရွ႕မွာ အဲ့ေကာင္ကိုသတ္ျပမယ္ !!!!"'
"အ!!!!
မ်က္ႏွာကို ဆြဲယူခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဖိကပ္နမ္းရႈိက္လာသည္။ၾကမ္းတမ္းလွတာမို႔႐ြက္စိမ္း နာေပမယ့္ မ႐ုန္းကန္ရဲ
ေနမာနအေၾကာင္းေျပာရင္ ခက္ထန္လွသည့္စကားေတြနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကေတာ့ မေျပာင္းလဲ
"မင္းကေလ တစ္ခါတစ္ေလ အျမင္ကပ္စရာေကာင္းသလို အရမ္းလည္းယစ္မူးေစတယ္သိလား ဝိုင္ တစ္ခြက္လိုပဲ !!!!!""
"အြန႔္"
ပါးႏွစ္ဖက္ကို ညႇစ္လိုက္တာေၾကာင့္ ပြင့္အာလာသည့္ႏႈတ္ခမ္းေလးထဲ သူ႔လ်ာဖ်ားကတိုးဝင္လာသည္။
သန္မာလွသည့္ လက္ေတြက အက်ီေလးကို တစ္မဟုတ္ခ်င္း ႀဆဲခြါခ်ရင္း အနမ္းတို႔ကိုေရွ႕ဆက္သည္။
"ခနေလး ႐ြက္စိမ္း အရမ္းနာလို႔"
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြေသြးစို႔သည္အထိ ျဖစ္လာရတာမို႔ ႐ြက္စိမ္းေၾကာက္လန႔္တၾကားတြန္းထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့
ခြန္ က လက္ေတြႀကိ ခ်ဳပ္ကိုင္ရင္းအေပၚကေနစီးမိုးၾကည့္သည္။
"မင္း အားကုန္ၿပီး သတိလစ္သြားတဲ့အထိ ေနရမွာ ၊တျခားလူဆို သတ္လိုက္ၼိမွာ
ဒါေပမယ့္ မင္းမို႔လို႔ သတိေမ့ေအာင္ပဲ fuck ခ်င္တာ"
"ဟင့္အင္း ႐ြက္စိမ္း အဟင့္ ညေနထဲကေတာင္းပန္ေနတာကို"
"မင္းေျပာၿပီးသားေလ ငါေျပာသမွ်လိုကၷာမယ္လို႔"
"အာ့တာက အြန႔္......''
ၾကမ္းတမ္းမႈေတြကနက္နဲလာေတာ့ ေအာ္ဟစ္ဖို႔ေတာင္အင္အားမရွိ
ေၾကာက္ၿရံ႕ေစသည္၊ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္လာသည္၊
ခ်စ္ေပမယ့္ သူကို႔တစတစလန႔္လာရသည္။
ဲဒီလိုပုံစံနဲ႔ခ်စ္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ေပမယ့္
ဒီလိုအေနထားမွာ ႐ြက္စိမ္းကို ပုံစံက်ေစသည္။
သဝန္တိုမႈေတြရွိလာတိုင္း ႐ြက္စိမ္းဟာအႏိုင္က်င့္ခံရသည္။
ခ်စ္ေပမယ့္ ဒီလိုအေနထားကိုမလိုလား
မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ကာလမွာ ခြန္ ဟာ ပိုမိုၿပီး ရက္စက္လာခဲ့တာကေသခ်ာေပါက္ပင္
"ခြန္ ေတာင္းပန္ေနတာမို႔ ႐ြက္စိမ္းကို လႊတ္ေပးပါ"
ကိုက္ရာဗလပြနဲ႔႐ြက္စိမ္းရဲ႕ အဝတ္မဲ့ေနတဲ့ကိုယ္ေလးက လုံးဝရပ္တန႔္မပစ္ခ်င္စရာ
"ငါကေျပာရင္ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္တယ္....
ဒီပြဲမွာ ငါ့ကိုလွည့္စားတဲ့အတြက္ မသနားဘူး"
"အဟင့္ ရွင္ရက္စက္တယ္ ႐ြက္စိမ္းမွားေပမယ့္ဆင္ျခင္မယ္ေျပာထားတာ အ!!!"
သူမကိုယ္ေလးကို တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ထေကၼွာက္လ်က္ေလးျဖစ္သြားသည္။ပန္းေရာင္သန္းေနသည့္တင္လုံးေလးကို ျဖန္းကနဲ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေအာ္သံေသးေသးေလးကထြက္လာရင္း အိကနဲငိုသည္။
"ဒီညေတာ့ ရပ္တန႔္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး
အဲ့အတြက္လည္း ငါမေတာင္းပန္ဘူး"
သဝန္တိုျခင္းကဤသို႔ရွိခဲ့ေသာ္........
................
"စာေတြေသခ်ာ ထည့္ေပးလိုက္လား"
"အြန္း!!!!'
ေ႐ႊ ေမးတာကို ေသခ်ာမေျဖဘဲ ေနမာနက အရက္ကိုေမာ့ေသာက္သည္။
ဆုံးရႈံးမႈကဘာလည္းလို႔ေမးရင္ ႐ြက္စိမ္း မ်က္လုံးထဲမွာလို႔ေျဖလို႔ရသည္။
သူ႔ဆီျပန္လာမယ့္အရိပ္ေယာင္ေတာင္မရွိ
စေတြ႕ထဲက ျပန္ဖို႔ကိုပဲအားယူသည္
ထင္သည့္အတိုင္း ခြန္ နဲ႔ေတြ႕ရင္ ႐ြက္စိမ္းဟာ
ဘယ္သူမွမျမင္ေတာ့သလိုမ်ိဳး
"သံသယေတြထည့္ေပးတတ္ရင္ အိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲတာပဲေလ ၊မေန႔ထဲကဆြဲထုတ္လို႔ရရက္နဲ႔ဘာလို႔ေခၚမလာတာလည္း"
"သူအရမ္းလွလာတယ္ ၿပီးေတာ့ ငါ့ဘကၼွာမရွိေတာ့ဘူး ၊ႀဆဲေခၚထုတ္ဖို႔ သူတို႔လူေတြကေနရာအႏွံ႔
မင္းေျပာသလိုပဲ သူတို႔ဆက္ဆံေရး
ၿပိဳကြဲေစဖို႔ပဲငါႀကိဳးစားေတာ့မယ္
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ငါကဗီလိန္ပဲ"
"ခ္ခ္ ရွင္ရယ္ စိတ္ခ်ပါေ႐ႊဆိုတဲ့မိန္းမက
စြဲလန္းမိၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွေနာကၼဆုတ္တတ္ဘူး ခြန႔္ရဲ႕ မေဟသီျဖစ္ဖို႔ ဦးစားေပးပဲ"
"ဘာေတြမ်ား အဲ့ေကာင္ေခ်ာေနလို႔လည္း"
"ေျခာက္ေပေက်ာ္အရပ္နဲ႔တင္ ေႂကြဆင္းမိသြားတာပဲ ဒါေတာင္ ဗလနဲ႔ ဇ ကို ထည့္မေျပာေသးဘူး!!!""
ေ႐ႊက မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ပင့္ရင္းဟန္ပါပါေျပာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆုံမႈရဲ႕
ေခါင္းစဥ္တိုင္းမွာ ခြန္ တို႔ပ်က္စီးဖို႔
ဒါေပမယ့္ေ႐ႊဟာ ခြန႔္အေၾကာင္းအ႐ူးတစ္ေယာက္လိုတသသေျပာသည္။
ပစ္ခါျပေလ သည္းသည္းလႈပ္ေလ
အခုလည္း ခြန္ တို႔အထင္လြဲေစမည့္ ခ်ိန္းဆိုသည့္စာေတြ ႐ြက္စိမ္း လြယ္အိတ္ထဲ ခိုးထည့္ေပးထားသည္။
ေသခ်ာေပါက္ ခြန္ ေတြ႕ရင္ ေပါက္ကြဲေစမွာအမွန္
သူ႔လာရန္ရွာမယ့္ေန႔ကို ေအးေဆးထိုင္ေစာင့္မည္။
ၿပီးလွ်င္ တစဆီ ဖ်က္စီးပစ္မည္။
....................
"ေတာင္ႀကီးကို လိုက္ရမယ္??"
"ဟုတ္တယ္ ေက်းေက်း ေသခ်ာျပဳစုထားလိုက္သူ႔ကို"
ေဆးေပါလိပ္ကို ဖြာရႈိက္ရင္း ေလာင္းကုတ္အက်ီတစ္ထည္ကို ေကာက္စြတ္သည္။
ခါးၾကားထဲ ဓါးေျမာင္ကို ထိုးထည့္ရင္း အခန္းထဲလဲေနသည့္႐ြက္စိမ္းကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း အျပင္ကိုထြက္သြားသည္။
ဒါေတြအစဆုံးေက်းေက်း ၾကည့္ရင္း တံေတြးကို ဂလုကနဲ ၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။
ဘယ္ေလာက္ပဲရင္းႏွီးရင္းႏွီး မမေလးကို
ဒီေလာက္ထိ လုပ္ရပ္တာကိုေတြ႕ၿပီးေနာက္
ေက်းေက်းပါအနည္းငယ္လန႔္ေနရေလၿပီ
"မမေလး "
"အင္ ဟင္!!"!
"ဆနိျပဳတ္ေလးေသာက္လိုက္ပါလား ခနေန ေဆးေလးေသာက္ၼယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း!!!'
"မမေလးရယ္ အားေလးတင္းၿပီးေသာက္ၾကည့္ေနာ္ ၿပီးရင္ ခရီးလည္းသြားရဦးမွာ"
"မထခ်င္ဘူး ေက်းေက်းရယ္ နင္ ေဝးေဝးမွာေန ေဒၚေငြလာ ကိုတစ္ခ်က္လႊတိေပး!!""
"မမေလး "
"ဟင္!!!"
"ည ညကေလ ဆရာကိုင္ေပါက္ထားတာလားဟင္"
ကေလးဆိုေတာ့ ဒီလိုညိဳမဲၿပီး အိပ္ရာထဲလဲေနတာကို မသိရွာ
"ဟုတ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ အန္တီ့ကို တစ္ခ်က္ေခၚေပး"
"အမေလး ဒါမ်ား ဝမ္းမနည္းနဲ႔ ေက်းေက်းကုေပးမယ္ အရင္ထဲက ဒီလို ကိုင္ေပါက္ခံရတဲ့ လူေတြကို ျပဳစုေပးေနၾက"
"ေက်းေက်း!!!'
"ဟုတ္ဟုတ္ ဒါဆိုလည္း ႀကီးႀကီးေငြကို သြားေခၚေပးမယ္ေနာ္....'''
ေက်းေက်းကဇာတ္ကေလးပုၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။ကေလးမို႔လို႔ ကိုက္ရာခဲရာကို မသိနားမလည္ပဲမျမင္ေတြ႕ေစလို
ေရအရမ္းခ်ိဳးခ်င္ေနေပမယ့္ တစ္ညလုံးလိုလို ခြန္ ရမ္းကားထားေတာ့ လူကကိုင္႐ိုက္ထားသလို လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ႏိုင္
"သမီး အန္တီလာၿပီ ဘာခိုင္းမလည္း အမေလး ႏႈတ္ခမ္းလည္းေပါက္ေနပါလား ေခ်ာ္လဲတာလားကြယ္ မထိတ္သာမလန႔္သာရွိလိုက္တာ"
ေရွ႕ေနေခၚမွ ေထာင္လုံးလုံးက်တဲ့အျဖစ္မို႔
သူမစိတ္ပိုညစ္သြားသည္။
ေဒၚေငြလာက သူ႔ဘာသာသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးကာ ပါးစပ္ကလည္းတတြတ္တြတ္
"အမ်ိဳးသမီးေရးရာတိုင္မလားသမီး"
ခြန႔္ ကိုမ်ား မေၾကာက္ၼ႐ြံ႕ သူမို႔အႀကံလာေပးသည္
ကိုင္ေပါက္ထားတယ္လို႔ ေဒၚေငြလာကပါထင္ေနေတာ့ သူမ မရွင္းျပခ်င္ေတာ့
မိမိမွာလည္း တလြဲထင္ခ်င္စရာ တစ္ကိုယ္လုံးညိဳမဲေနသည့္အျပင္ အဖ်ားကတက္ ႏႈတ္ခမ္းကေယာင္ႏွင့္
မသိရင္ MMA Fighter ကလာကိုင္ေပါက္လိုျဖစ္ေနသည့္ပုံစံႏွင့္
"ေတာင္ႀကီးသြားရမယ္ ေနာ္သမီး!!!"
"ေဝးလိုက္တာ ဘာလို႔လည္း ??"
"ဆရာ ေခၚတာပဲ သမီး ရဲ႕ အန္တီလည္း ေသခ်ာမသိဘူး ေက်းေက်းကိုေတာ့မွာေနတာေတြ႕တယ္"
"မသြားခ်င္ဘူး ႐ြက္စိမ္း လွဲပဲလွဲေနခ်င္တယ္"
"အစားေတာ့ဝင္ေအာင္စားပါကြယ္ အားမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးမလား သူခ်ကိုယ္ခ်ဆိုရင္ ကိုယ္လည္းျပန္ခ်ႏိုင္ရမွာေပါ့"
လာျပန္ၿပီ အတင္းရန္တိုက္ေပးေနေတာ့တာပဲ
လူေကာင္ေရာ ခြန္အားပါ မမွ်တာကို
ေျမႇာက္ေပးရဲေသးတယ္
"အာ့ဆိုလည္း ဆန္ျပဳတ္ထားခဲ့
႐ြက္စိမ္းခနေနမွေသာက္ၼယ္"
ေဒၚေငြလာ လည္း ပြစိပြစိနဲ႔ အခန္းျပင္ထြက္သြားသည္။ ျပတင္းေပါက္ကို အေၾကာင္းမဲ့ေငးၾကည့္ေတာ့ သစ္ကိုင္းထက္ ငွက္ေလးေတြ ခိုနားေနတာကို မႈန္ျပျပေလးေတြ႕ျမင္ေနရသည္။
အတန္ၾကာသည့္အထိ ဘာကိုမွမတို႔မထိဘဲ ဒီတိုင္းေလးၿငိမ္ေနမိသည္။ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ အခြင့္ေရးက ရပါေတာ့မလား.....
တျခားမဟုတ္ေပမယ့္ ပညာေရးကို ဆုံးခမ္းတိုင္ေအာင္သင္ယူခ်င္သည္။
ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ရပ္တည္ခ်င္သည္။
ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတဲ့စိတ္ေတြကို ျပန္လည္ထူမတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ေသးသည္။
ခြန႔္ကို ခ်စ္ေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ ငွက္တစ္ေကာင္လို အခ်ဳပ္ၾကေနရတာကိုေတာ့မလိုလား...
"မစားမေသာက္ပဲ အငတ္ခံေနတာလား???"
"..........."
"ျပန္မေျဖပုံေထာက္ရင္ စိတ္ေကာက္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား ေရာ့ မင္းအတြက္ ေက်ာင္းမွာခြင့္တိုင္ေပးေနတာ လမ္းမွာ ဖရဲသီးေတြ႕လို႔ မင္းႀကိဳက္ၼယ္ထင္တာနဲ႔"
"စားခ်င္စိတ္မရွိလို႔ ခြန္ ပဲစားလိုက္ပါ"
"လာျပန္ၿပီ မင္း ဒဲ့ေျပာ႐ြက္စိမ္း ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတာမလား???'
"ဟုတ္တယ္"
႐ြက္စိမ္းက ခြန႔္ကို မၾကည့္ဘဲ ေအာ္ကာ ေစာင္ၿခဳံၿပီး တန္းအိပ္သည္။ဒါကို
ခြန္ ကလကၼခံ
"ထစမ္းကြာ မင္း စိတ္မဆိုးရဘူး"
"အို ဆိုးမွာပဲ မထိနဲ႔ ဖယ္!!!!""
"ငါမေတာင္းပန္ေပမယ့္ ေခ်ာ့ေနတာေလ ခုစိတ္ေကာက္ေျပ!!!"
"ဘာ ခြန္ ရွင္ အျပင္ထြက္စမ္းဘာ ဒီမွာ စိတ္ကမၾကည္ဘူး"
"ဘယ္ေလာက္ထိ အခ်ိန္ယူမွာလဲ"
"ဘာ????'
"ေအာ္ ဘယ္ေလာက္ထိေကာကၼွာလည္း "
"စဝ္ခြန္ေအာင္ ရွင္ အျပင္ထြက္ အဲ့ဖရဲသီးစားေပးရမွာမလား ရတယ္စားေပးမယ္ အခုထြက္!!!!'
"ေနဦး!!!"
ကုတင္ထက္ သူျပန္တိုးလာကာ
"စိတ္ေကာက္ေျပေတာ့ ခနေန ခရီးသြားရမွာ!!"
"ဘာ!!!!'
"အက်ီကမထည့္နဲ႔ ဟိုမွာၾကည့္လုပ္ေပးမယ္
ေဒၚေငြလာ နဲ႔ ေက်းေက်း ကို ပါေခၚမွာမို႔ နည္းနည္း လိုအပ္တာေလာက္ပဲယူ!!!'
"ရွင္ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ပါလား ဒီမွ မထႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ!!!''
"လိုင္းကားတိုးစီးရမွာမွ မဟုတ္တာ ႐ြက္စိမ္း!!'
"လူကိုသတ္ေနတာမလားရွင္!!!'
"နန္းေတာ္ကိုသြားရမယ္ ကိုယ့္ကိစေတြရွိေပမယ့္ မင္းကိုလည္း မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး"
"ေက်ာင္းေတာ့ျပန္တက္ခြင့္ေပးမယ္ေပါ့"
"အင္း နန္းေတာ္ထဲမွာ မင္းလိမ္လိမ္မာမာေနတဲ့ပုံေပၚမူတည္တယ္"
႐ြက္စိမ္းကို နားခ်ၿပီး ထြက္လာလိုက္ေတာ့ အခ်ိန္အားျဖင့္ ညေနသုံးနာရီ
လမ္းခရီး ညဘက္ စိုးရိမ္ရေပမယ့္ သူ ဘာကိုမွ မေၾကာက္
နန္းေတာ္ရဲ႕ေျမေအာက္ခန္းမွာ မင္းႏြယ္ကို ဖမ္းမိထားေလၿပီ
ဘိုးေလေတာ္ကို ဖမ္းလို႔ရေပမယ့္ သူမဖမ္းဘဲဒီအတိုင္းထားတာပင္
သူခံစားရသလို ေသြးသားရင္းတစ္ေယာက္
ေသြးသံရဲရဲျမင္ေတြ႕ရမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ျပန္လည္လုပ္ေဆာင္မည္
ဒါေၾကာင့္ နန္းေတာ္ကို အားခ်င္းသြားရမည္။
"ဆရာ!!!!'
"မမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္က ထည့္လိုက္ရမွာလား!!!"
"မသိဘူးေလ သူ႔ေမးၾကည့္ေပါ့"
"ေမးရဲဘူ မမေလးက စိတ္ဆိုးေနတာ ရတယ္ ဒီအိတ္ထားခဲ့လိုက္ၼယ္"
"အဲ့အိတ္ ငါ့ေပး မွတ္ပုံတင္ေတြဘာေတြ သူထားတတ္မွာစိုးလို႔"
"ရပါတယ္ေက်းေက်းပဲ လုပ္လိုကၼယ္"
"အင္း အာ့ဆိုလည္း ေသခ်ာ ထုတ္ေပးထားလိုက္ မိုက္တာဆန္ေရာ !!!"
"ရွိတယ္ဆရာ"
"ကားကို စစ္ေဆးထားလိုက္ ေနာက္ကေန လိုက္ဖို႔ ႏွစ္စီးရယ္
အက္စစ္နဲ႔ blakeဓားေတြ စုံၿပီလားၾကည့္!!"
"ဟုတ္ဆရာ...."
"ကလင္ ကလင္!!!!"
ဖုန္းနံပါတ္စိမ္းမို႔ သတိထားၿပီး ကိုင္တြယ္လိုက္သည္။
"ဟဲလို bro"
" ဘယ္သူလဲ"
"အဟက္ ေနမာန ပါဗ် မင္း ရက္ရက္စက္စက္သတ္လိုက္တဲ့ ဦးမိုက္ကယ္ရဲ႕ တူ!!!!"
"ေအာ္ ၾကာကူလီေကာင္လား??"
"ဟားဟား အဲ့ၾကာကူလီေကာင္က မင္းမိန္းမနဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြရွိထားလဲ,ဘယ္ေလာက္ထိညိစြန္းထားလဲဆိုတာ!!!"
"ေျပာဆိုခ်င္ေနတာ မင္းဖင္ေခါင္းထဲ ဖိသိပ္ထည့္ထား ၊ သတိ ရွိရင္ ငါ့အေရွ႕ ထိေရာက္ေအာင္လာခဲ့"
"တီ!!!"
ဖုန္းကိုတိကနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ေဒါသက ဟုန္းကနဲေတာက္သည္။မခံခ်င္ေအာင္ေျပာမွန္းသိေပမယ့္ ေဂ်ဝင္လာသည့္စိတ္ကမရ ၊ကိုယ္နဲ႔မပတ္သတ္ခင္ သူတို႔ခ်င္းရင္းႏွီးခဲ့တာကို သိေပမယ့္ ေထ့ေငါ့ေျပာတာေတာင္လကၼခံ
"ေက်းေက်း!!"
"ရွင္ ဆရာ!!!""
"ေစာနကသူ႔အိတ္သြားယူလာစမ္း"
"အထုတ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီဆရာ"
"ျပန္ယူလာ ခုခ်က္ခ်င္း!!!"
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲရဲတြတ္ေနၿပီး လူသတ္ေတာ့မည့္အလား ခြန္႔ မ်က္ႏွာ နီေဆြးေနသည္။
"ေရာ့ ဆရာ"
"ၿဗိ!!!'
စိတ္ကမရွည္ေတာ့ အိတ္ကို ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း ဆြဲပါၿဖဲလိုက္သည္။
စာေရးကိရိယာအတိုထြာႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ထို႔ေနာက္စာသုံးေစာင္
"႐ြက္စိမ္းခ်စ္ရတဲ့ ေနမာန....."
စာ႐ြက္ေပၚမွာ ျပဴးတူးၿပဲတဲလက္ေရးတခ်ိဳ႕
စာသားေတြေဖာက္ယူၾကည့္ရႈေတာ့ ႐ြက္စိမ္းနဲ႔စာအေပးယူလုပ္ထားပုံပင္
သူ႔ဘက္ကပို႔သမွ် ႐ြက္စိမ္းပို႔တဲ့စာကိုလက္ခံရရွိလို႔ ျပန္ပို႔ၿပီး ခ်ိန္းဆိုတဲ့စာ႐ြက္
ရက္စြဲေတြကလည္း ေရွ႕ရက္ကရက္စြဲေတြမို႔
သံသယေတြ မဝင္ခင္ ေခါင္းကို အလုပ္ေပးမိသည္။
CCTV record ကေန တကယ့္တကယ္စာေအပးယူရွိခဲ့လား ဒါမွ မဟုတ္ ဟိုေကာင္ညာေနတာလားသိရေအာင္လုပ္ရမည္။
နန္းေတာ္ကမျပန္ခင္ ေသေအာင္သတ္ဖို႔ရန္လည္း စိတ္ကဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
တကယ့္တကယ္သာေဖာက္ျပန္ေနရင္ေရာ
သူဘာဆက္လုပ္သင့္လည္း
ေနမာနက သတ္ရမွာေပမယ့္႐ြက္စိမ္းကို
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ရမလား
ဒါမွမဟုတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ကာအနားမွာထားရွိရမလား???
ဒြိဟအေတြးတခ်ိဳ႕က အခန္းထဲကေန ယိုင္နဲ႔နဲ႔ထြက္လာေသာ ႐ြက္စိမ္းကိုၾကည့္ၿပီး
ေကာက္က်စ္စြာၿပဳံးလိုကၼိသည္။
သူ႔ေနာက္ကြယ္ကလက္ေတြမွာေတာ့ စာေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာက္ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္
"နန္းေတာ္သြားၾကတာေပါ့ အဲ့ဒီေနရာက ငါ့အတြက္ေတာ့သတ္ကြင္း "
"မေျခာက္စမ္းပါနဲ႔ခြန္ ႐ြက္စိမ္း တကယ္ေနမေကာင္းတာ ဟင္ ႐ြက္စိမ္းအိတ္က???"
"ဟုတ္တယ္ မေကာင္းေတာ့လို ၿဖဲလိုက္တာ
သြားၾကမလား သဲညႇာ!!!"
"အို အေမ့ ခြန္!!!
မေျပာမဆို ေပြ႕ခ်ီေတာ့ ႐ြက္စိမ္းက ေၾကာက္လန႔္တၾကားေအာ္သည္။
ျဖစ္စဥ္စဆုံးျမင္ထားတဲ့ ေက်းေက်းက အသံေတာင္ မထြက္ရဲ
မမေလးကို ဆရာ ဘာမွမလုပ္ပါေစနဲ႔ဆုေတာင္းရင္း........
💚💚💚💚💚💚
အေရးသားညံ့သြားရင္ဂိုမဲ့နယ္
ဒိတ္ဒိတိႀကဲတို႔ကိုဒါေလးၿပီးရင္ ေရးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါၿပီလို႔