បើគ្រាន់តែ ស្រលាញ់?

ភាគ២៥៖ចម្លើយពង្វាង

       យប់ដដែល

       បន្ទាប់ពីរឿងធំបំផុតបានកើតឡើងនៅឯហាងពេជ្រនោះរួចមកហើយ គ្រួសារត្រកូល គីម ទាំងអស់បានមកអង្គុយជួបជុំគ្នាដើម្បីពិភាក្សាអំពីរឿងទាំងអស់នេះយ៉ាងហ្មត់ចត់ល្អិតល្អន់បំផុត។    

       “ខ្ញុំសូមទេាសណាម៉ាក់ ខ្ញុំធ្វើការមិនបានល្អ!”
       ថេយ៉ុង រំឭកដល់ទោសកំហុសរបស់ខ្លួនហើយបានត្រឹមតែសំដែងទឹកមុខសោកស្តាយចំពោះមុខគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ នាងជាបងស្រី ស្រាប់តែញោចចុងមាត់ញញិមយ៉ាងស័ក្តិសមចិត្ត កាលបើបានដឹងថាប្អូនប្រុសសំណព្វចិត្តខ្លួនម្នាក់នេះជួបទុក្ខធំប៉ុនភ្នំ ព្យាយាមរិះរកដំណោះស្រាយយ៉ាងលំបាកទៅហើយនោះ។

       “មិនអីទេម៉ាក់មិនបន្ទោសកូនទេ!” ថេអីន ឮហើយបើកភ្នែកធំសម្បើម សឹងតែមិនជឿពីសម្តីរបស់ម្តាយខ្លួន គាត់មិនបន្ទោសហើយថែមទាំងមិនសោកស្តាយអំពីខ្សែកពេជ្រដែលមានតម្លៃថ្លៃកប់ពពកមួយខ្សែនុះទៀត។

       “ប៉ុន្តែម៉ាក់..” លោកស្រីហ្គូហ្សិន ងាកមកសម្លឹងមុខម្ចាស់សំនួនដែលបម្រុងនឹងហាមាត់និយាយស្តីអ្វីចេញមក ខណៈគ្រប់គ្នាក៏ទន្ទឹងរង់ចាំស្តាប់។ 

       “យ៉ាងម៉េច?” ស្ត្រីចំណាស់តឿនសំណួរទៅកាន់កូនស្រីច្បង ខ្សែភ្នែកដ៏មុតស្រួចរបស់គាត់ ញ៉ាំងឱ្យនាងត្រូវឱនមុខចុះដោយសន្សឹម។

       “រឿងបាត់ ខ្សែក ខ្សែដៃពេជ្រនេះ មិនមែនបាត់ទើបតែជាលើកទីមួយទេ ដូច្នេះហើយ..បើរុករកនៅឯហាងពេជ្រមិនឃើញ ក៏ត្រូវតែឱ្យប៉ូលិសចុះមកស៊ើបអង្កេត រិះរកក្នុងផ្ទះនេះឱ្យឃើញដែរ!” ថេអីន ស្ទុះងើបមុខវឹងយ៉ាងលឿនដូចជាព្យុះកែវភ្នែកចាប់រលីងរលោងក្រហមឆិលបីដូចជាបម្រុងហូរស្រក់ដាបដាលដោយដំណក់ឈាមយ៉ាងដូច្នេះ។

       “ម៉ាក់ថាយ៉ាងម៉េច? ម៉ាក់កំពុងតែសង្ស័យមនុស្សក្នុងផ្ទះមែនទេ? គ្រប់គ្នាពិតជាគ្មាននរណាម្នាក់ធ្វើឱ្យម៉ាក់ទុកចិត្តសោះតើមែនទេ?” នាងនិយាយព្រមទាំងរលកសំឡេងអួលដើមកស្ទើរតែបែកប្រេះដើមទ្រូងទៅកាន់គាត់ហើយ បានត្រឹមតែសំដែងការខកចិត្ត ចំពោះទង្វើរបស់ម្តាយតែប៉ុណ្ណោះ។

       “មនុស្សក្នុងផ្ទះគ្មាននរណាធ្វើឱ្យអ្នកម៉ាក់បាត់បង់ទំនុកចិត្តទេ តែខ្ញុំថាមកពីមានមនុស្សធ្លាប់មានសណ្តានជាចោរខ្លះ ទើបជម្រុញទឹកចិត្តរបស់អ្នកម៉ាក់ ឱ្យប្រែក្លាយទៅជាបែបនេះ!” ថេយ៉ុង ឱបដៃលើទ្រូង រួចញញិមយ៉ាងខកចិត្ត ហើយសម្លឹងមើលទៅកាន់ អាកប្បកិរិយាដ៏គួរឱ្យសង្ស័យរបស់បងស្រី បើនាងពិតជាបានលួចខ្សែកពេជ្រនោះទៅពិតមែន នាងចំជាថោកទាបខ្លាំងពេកហើយ ព្រោះរាល់ថ្ងៃនេះអ្វីដែលម្តាយឪពុកបានផ្តល់មកឱ្យនាងនិងស្វាមីវាច្រើនលើសលប់ពីពាក្យថាគ្រប់គ្រាន់ទៅទៀត។

       “ឯងកុំនិយាយតែផ្តាស់!” សម្រែករបស់នាង ថេអីន ហាក់សបញ្ជាក់ឱ្យខ្សែភ្នែកដ៏ភ្ញាក់ផ្អើល ឆាងវ៉ុន ងាកទៅប្រសព្វនឹងផ្ទៃមុខដ៏សោកសៅក្រៀមក្រំមួយនោះយ៉ាងប្រញាប់ នាងយំហើយស្រែកឮៗហាក់មិនចង់ទទួលយកការចោទប្រកាន់ដែលគ្រប់គ្នាកំពុងដាក់ការសង្ស័យមកឱ្យនាងដូច្នេះឡើយ។

       “បើនាងមិនបានលួច..នាងមានខ្លួនធ្វើអ្វី?” ថេយ៉ុង គំហកយ៉ាងទ្រហឹងសំឡេងទៅកាន់នាងវិញ ព្រមទាំងក្រោកឈរតាមដោយទឹកមុខខឹងគ្រោត សឹងតែយកកាំបិតស្ទុះទៅកាប់ហែកសាច់នាងមកខាំស៊ីទាំងចម្រៀកៗ។

       “ក៏ព្រោះតែឯងចោទប្រកាន់មកលើយើងមុន!”

       “បានហើយ!” លោកស្រីហ្គូហ្សិន ស្រែកស្កាត់រវាងគូជម្លោះបងប្អូនទាំងពីរនាក់នោះឱ្យឆាប់ស្ងប់ស្ងាត់សម្តីច្រៀប ទាំងដែលដឹងហើយថា មានម៉ែ មានឪ នៅអង្គុយត្រង់នេះដែរ តែពួកគេបីដូចជាមិនចេះកោតក្រែងហើយថែមទាំងសំដែងការ មិនគួរសមនៅចំពោះមុខពួកគាត់ទៀត។

       “ពួកឯងមកឈ្លោះប្រកែកគ្នាពេលនេះ តើវាបានប្រយោជន៍អីមកវិញទៅ?” គាត់ចងចិញ្ចើម លាដៃទះតុលាន់ឮផាំងៗ មិនគួរណាមកខាតពេល ខាតវេលា ស្តាប់ឮតែពាក្យប្រកែកតវ៉ាដាក់គ្នាហឹងត្រចៀកអស់ទៅហើយ។

       “រឿងខ្សែកពេជ្រនោះ..បើបាត់ហើយចោលវាទៅ ប្រឹងរកដល់ស្លាប់ទៀត ក៏មិនអាចឃើញដដែល!” លោក ឆយ ជាឪពុកពួកគេស្រាប់តែនិយាយដូច្នេះ ខណៈគ្រប់គ្នាកំពុងតែកើតទុក្ខរឿងបាត់ទ្រព្យសម្បត្តិ តែគាត់វិញបែរជាគិតថារឿងនេះ ដូចជាបញ្ហាតូចតាចមួយដែលមើលពុំឃើញទាល់តែសោះ។

       “ខ្ញុំដឹងហើយ.. ក៏សុំអនុញ្ញាតពីប៉ាម៉ាក់អត្ថាធិប្បាយចំពោះរឿងនេះដែរ!” ឆាងវ៉ុន ស្រាប់តែនិយាយកាត់ចង្វាក់អារម្មណ៍ចំពោះគ្រប់គ្នា ព្រមទាំងសំដែងទឹកមុខមាំទាំហាក់ដូចជាចង់បកស្រាយរឿងអ្វីម្យ៉ាងឡើងមក។

       “តាមពិតទៅ ដើមឡើយខ្សែកពេជ្រនោះ..ខ្ញុំជាអ្នកយកមក..” គ្រាន់តែឮគេពោលពាក្យដូច្នេះភ្លាម អ្នកដែលតឹងណែនចិត្តស្ទើរតែស្លាប់មុននេះ ក៏អាចបន្ធូរអារម្មណ៍តានតឹងមកវិញបានយ៉ាងធូររលុង។

       “មានអ្នកជំនួញជនជាតិអ៊ីតាលីម្នាក់ប្រាប់ថាចង់មើលខ្សែកពេជ្រមួយនោះ ដោយសារតែពួកគេជាអ្នកមុខអ្នកការធំគ្រាន់បើដែរ ទើបខ្ញុំប្រញាប់សម្រុកចូលទៅយកខ្សែកពេជ្រមួយខ្សែនោះចេញមក គាប់ជួនដាច់ភ្លើងកាមេរ៉ាគ្រប់ជ្រុងក៏ចាប់យកសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំមិនបាន ថ្ងៃនោះខ្ញុំទៅជាមួយ ឆូស៊ុង ដែរមិនជឿអាចសួរទៅកាន់គេបាន!”

       “ពិតមែនហើយលោកប្រុសលោកស្រី..រឿងវាបន្ទាន់ខ្លាំងពេកទើបខ្ញុំខ្វះការគួរសម មិនបានជម្រាបទៅកាន់លោកទាំងពីរឱ្យបានដឹងច្បាស់!”

       ថេអីន ញញិមចុងមាត់ ងាកមកសម្លក់សម្លឹងមុខ ថេយ៉ុង ហើយស្រែកគំហកដាក់គេទៅវិញតាមដោយឫកពាគឃ្លើន÷

       “ឃើញទេ ភ្លឺភ្នែកហើយឬនៅ? ឬនៅសង្ស័យមកលើយើងអ្វីទៀត?”

       “ភ្លើងឯកជន វាម៉េចនឹងងាយដាច់..” ថេអីន បានស្ងាត់មាត់ម្តងទៀត នៅពេលដែល លោកស្រីហ្គូហ្សិនមានប្រសាសន៍ដេញចាប់ពិរុទ្ធនាងកូនជើងល្អយ៉ាងជាប់លាប់។

       “តែ ឆាងវ៉ុន ក៏បានបកស្រាយឬម៉ាក់មិនជឿ?”
       នាងបែរជាហ៊ានហាមាត់ និយាយប្រកែកលាន់ឮកាកោកទៅកាន់អ្នកម្តាយវិញហើយថែមទាំងស៊កសៀតសំណួរជ្រៅរាក់បណ្តាលឱ្យខ្សែភ្នែកស្ត្រីចំណាស់ត្រូវសម្លឹងមើលមុខនាងយ៉ាងមុតស្រួចបំផុត។

       “យើងជឿ..តែក៏មិនមែនថាជឿទាំងស្រុងដែរ ព្រោះបណ្តាញភ្លើងដែលយើងតភ្ជាប់គ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៅក្នុងហាងពេជ្រ..វាជាភ្លើងឯកជន មិនមែនជាភ្លើងរដ្ឋ វាមិនងាយដាច់ មិនងាយរលត់ រឿងអី ហេតុអី មិនព្យាយាមប្រាប់យើងជាម៉ែនៀកឱ្យវាត្រង់ៗមលលាក់លៀម លឹបលរដូចចោរធ្វើអី ទាំងប្តី ទាំងប្រពន្ធនោះ?”

       “ម៉ាក់!!!!!” ថេអីន បញ្ជាសម្រែកស្រែកយ៉ាងទ្រហឹង។

       ផាច់!!!!

       “នាងឯងមានសិទ្ធអីមកបង្ហាញឫកពាថោកទាបយ៉ាងនេះចំពោះយើង?” លោកស្រីហ្គូហ្សិន ទម្លាក់ដៃដែលទះកំផ្លៀងកូនស្រីយ៉ាងញ័រតតាត់ចុះ ថេយ៉ុង ចំហមាត់ធ្លុង សឹងតែមិនជឿថាគាត់ហ៊ានលើកដៃវាយប្រហារកូនស្រីនៅចំពោះមុខគេឯងដូច្នេះទេ។

       “ហ៊ឹកៗ!!!” ថេអីន យំយ៉ាងរហាម រត់បោលចេញទៅផុតបាត់ពីខ្សែភ្នែកម្តាយ សំឡេងយំរបស់នាងលាន់ឮរន្ទឺសម្បើមណាស់ ដល់ថ្នាក់ ឆាងវ៉ុន ដែលជាស្វាមីក៏បានត្រឹមតែឈ្ងោកមុខចុះតាមដោយភាពមិនអស់ចិត្តចំពោះទង្វើរបស់ភរិយាដែរ។

       “អាហ្គូ!!!” លោកឆយ វាចាទាំងអូសបន្លាយសម្តីទៅកាន់ភរិយា។

       “ចរិតវាឈ្លើយ ប៉ាវាឯងក៏មើលឃើញ ដូចជាខ្ញុំបានមើលឃើញដែរ..មីកូននេះកាន់តែណាស់ទៅៗ មិនព្រមលុះមួយថ្ងៃណាទេ ចិត្តច្រណែន ឫស្យា រករឿង តែប្អូន ប៉ាវាឯងកាន់ជើង ថ្នាក់ថ្នម ទម្រើសចិត្តវាអ៊ីចឹងខ្លាំងពេកក៏មិនត្រូវដែរ!!”

       “មិនអីទេម៉ាក់ រឿងកន្លងហួសទៅហើយ យកខ្សែកត្រលប់មកវិញមក កុំឱ្យវែងឆ្ងាយអី!” ថេយ៉ុង រហ័សរហួននិយាយបញ្ចប់ទំនាស់ មើលទៅពួកគេតឹងសរសៃកដាក់គ្នាមិនព្រមបញ្ឈប់ ចំណែកឯប្តីប្រពន្ធដែលជាដើមហេតុមួយគូនោះនៅតែជាតម្រុយដ៏គួរឱ្យសង្ស័យដដែល។
      
       ខាងក្រៅផ្ទះ...

       “បងប្រុស!!!” ឆាងវ៉ុន ទច់ដំណើរហើយងាកមកប្រសព្វនឹងផ្ទៃមុខប្អូនប្រុសឯណេះវិញ។

       “ឯងមានការអីជុង?”

       “រឿងខ្សែកនោះវាយ៉ាងម៉េចវិញ?”

       “នេះនៅមិនទាន់ចប់ទៀត? បងប្រាប់ឯងទៅចុះ រឿងខ្សែកនោះបងមិនដឹងរឿងអីសោះ ក៏ឃើញថាវានៅក្នុងបន្ទប់បងចាប់តាំងពីពេលណាហើយក៏មិនដឹង!”

       “អ៊ីចឹងបងក៏ជ្រាបដឹងរឿងច្បាស់..ច្បាស់ថាប្រពន្ធបងជាអ្នកលួចយកវាទៅ?”

       “ដឹង..តែបើជាប្តីប្រពន្ធនិងគ្នា មិនជួយគ្នាក៏ពិបាក!”

       ឆាងវ៉ុន ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយលើបង់ថ្មមួយ រួចងើបមុខមកសម្លឹងមើលមុខ ជុងហ្គុក ឯណោះវិញ។

       “សង្ឃឹមថាឯងនិងយល់!!”

       “បងគួរតែណែនាំនាង..មិនថានាងជាមនុស្សបែបណា ស្ថិតក្នុងឋានៈជាអ្វីនិងបងទេ រឿងត្រឹមត្រូវដែលបងត្រូវធ្វើ វាមានហេតុហើយនិងផល អាក្រក់ល្អសខ្មៅ ត្រូវឬខុស បងគួរតែគិតឱ្យបានច្បាស់មុនពេលសម្រេចចិត្តយកខ្លួនមកពាំងការពារនាង!”

       “វាក៏មិនខុស..ប្រសិនបើឯងស្រលាញ់ថេយ៍ខ្លាំង ដល់ពេលនោះឯងនិងជួបបញ្ហាធំចំពោះមុខបែបនេះហើយត្រូវប្រឈមមុខបែបណាដើម្បីស្រាយគុណវិបត្តិទាំងនោះជួសមនុស្សដែលឯងស្រលាញ់ដែរ មិនថាខុសឬមួយក៏ត្រូវ ទោះមានម្ខាងស ម្ខាងខ្មៅ តែចិត្តដែលឯងមានចំពោះមនុស្សដែលឯងបានស្រលាញ់វាធំធេង ទោះត្រូវបែកចែកចម្លើយ ពិតឬមិនពិត ក៏សុខចិត្ត.. ពលីដើម្បីបានឈរក្បែរ ឈរនៅម្ខាង ឈរនៅខាងមនុស្សដែលឯងស្រលាញ់ដែរ!” ជុងហ្គុក ស្ងាត់មាត់ច្រៀបសម្លឹងមើលទឹកមុខប្រាកដប្រាជាបងប្រុសម្នាក់នោះ។

       ឆាងវ៉ុន ក្រោកឈរអស់កម្ពស់ហើយលើកដៃមកកាន់ស្មានាយជាប់ ព្រមទាំងគ្រវីក្បាលហើយសំដែងទឹកមុខអស់សង្ឃឹមឡើងមកនិងសោកស្តាយចំពោះរឿងដែលបានកើតឡើងកន្លងមក។

       “បន្តិចទៀតឯងនិងយល់..” ប្រអប់ដៃធំក្រាស់ឃ្មឹកក៏ចាប់លែងចេញពីស្មាក្រអាញ រាងខ្ពស់ក្នុងទឹករាបស្មើធេងក៏បានបោះជំហ៊ានដើរចេញទៅឆ្ងាយដោយមិនស៊ូទ្រាំចង់បន្តបកស្រាយអ្វីតទៅទៀតឡើយ។

       “ហ៊ើយ..” ជុងហ្គុក ព្រលែងខ្យល់ដង្ហើមធំៗទាំងតឹងណែនចិត្ត មិនដឹងជាស្អីទេ៎ស បងប្រុសម្នាក់នោះធ្វើខ្លួនដូចជាមនុស្សត្រចៀកសជឿតែចិត្តប្រពន្ធដែលមានចរិតលាក់លៀមពុតត្បុតដ៏អាក្រក់ពិសពុលម្នាក់នោះងប់ងល់លុងស្លុងងើបក្បាលពុំរួចសោះ។

       “ជុងហ្គុក!!!” ទឹកមុខពោពេញដោយភាពស្មុគស្មាញមុននេះក៏រហ័សផ្លាស់ប្តូរ រួចងាកមកសម្លឹងមើលកាយតូចដែលឈរទ្រឹងស្ងៀមខាងក្រោយខ្នង។

       “អូនសំឡាញ់!”

       “មកណេះ!” ថេយ៉ុង លើកដៃលូកចូលទៅក្តោបថ្ពាល់សង្ហាប៉ោងៗគួរឱ្យក្នាញ់មកកាន់ក្រញិចមិចថ្ពាល់នាយទាល់តែក្រហមងាំង។

       “អូយ!!!”

       “ប្រុសរំអូយ..សល់ពេលមិនយូរទៀតទេ ដល់ពេលរៀបការហើយបងសប្បាយចិត្តទេ?” ថេយ៉ុង ញញិមញញែមឈរឱបដៃសម្លឹងមើលមុខអនាគតស្វាមី។

       “រឿងសប្បាយចិត្ត វាសប្បាយហើយ..តែដល់ពេលនោះ!”

       “រៀបការរួចហើយរបបបងមានតែមួយយប់ មួយដងទេ!”

       “អូនឯងចិត្តអាក្រក់ហា!” ជុងហ្គុក ប្រកែកគ្រវីក្បាលមិនព្រមទទួលយកការប្រកាន់របបបែបនេះទេ គេប្រាកដជាស្ទះខ្យល់ស្លាប់មុនអាយុជាមិនខានឡើយ។

       “អូខេ?”

       “វៃឱ្យងាប់ក៏អត់ទទួលសំណើរនេះដែរ!”

       “ត្រូវតែយក..កុំមកប្រកែក!!”

       “មិនៗៗៗ..មិនយក!!!” ជុងហ្គុក កញ្ជ្រោលចូលទៅចាប់ក្រសោបចង្កេះតូចអអង្ក្រងមកឱបរួចថើបថ្ពាល់ ថេយ៉ុង ទាំងឆ្វេង ទាំងស្តាំ នាំឱ្យកាយតូចសើចលាន់ឮកក្អឹក។

       “អាយ ជុង...”

       “ថ្ពាល់ប្រពន្ធបងក្រអូបជាងរាល់ដងទៅទៀត!”

       “មិនបាច់មកលួងយកចិត្ត ការហើយកុំសង្ឃឹមនោះ!”

       “ស្មានអ្ហេស? ស្មានថាបងព្រមចុះចេញចិត្តអូនងាយៗមែនទេ កុំស្រម៉ៃ បងនិងចាប់អូនរំលោភព្រឹក រំលោភល្ងាច រំលោភរហូតទាល់តែសន្លប់ ដូចកាលពីយប់នៅឯសណ្ឋាគារនោះអ៊ីចឹង!!”

       “អត់ទេ អូនខ្លាចណាស់ ពេលនោះបងអាក្រក់បីដូចជាខ្មោចចូល!” ថេយ៉ុង នៅព្រឺព្រួចចំពោះយប់នៅឯសណ្ឋាគារមួយនោះមិនទាន់បាត់ទេ ប្រុសចម្កួតម្នាក់នេះទាំងកាច ទាំងសាហាវ រំលោភគេមិនអស់ចិត្ត នៅទៅស្រវាចាប់យកឧបករណ៍មកលេងក្បាច់កាចសាហាវៗគ្មានអាសូរដើមទ្រូងគេបន្តិចណានោះសោះ។

       “ចូលប៉ះចំអាខ្មោចតណ្ហា វាអាក្រក់អ៊ីចឹងឯង តែប្រហែលជាថ្ងៃការរួចដូនតាខ្មោចតណ្ហាប្រហែលចូលខ្លួនបងផ្លាស់វេនគ្នាញឹកញាប់ណាស់ មាន វេនព្រឹក វេនថ្ងៃ វេនយប់ អូនសាកស្រម៉ៃទៅមើល៍ ថាដល់ពេលនោះអូននិងទ្រោមខ្លួនយ៉ាងណា!”

       “ប្រុសឆ្កួត ឈប់និយាយដល់រឿងស្មោកគ្រោកទៀតទៅ!!” ថេយ៉ុង ខឹងទាល់តែក្រហមមុខ ចំហមាត់ជេរគេឱ្យញ័រតតាត់ប្របេរស្តើង។

       “តិចបងចាប់បឺតមាត់ស្លេក លែងឱ្យដកដង្ហើមទៀតឥឡូវហ្នឹង!” ជុងហ្គុក និយាយឡកឡាយសើចរំកិលក្នុងពោះមុននឹងចាប់ក្រសោបឱបរាងតូចហើយឈ្ងោកទៅថើបមាត់ទន់ល្មើយមួយខ្សឺតយ៉ាងផ្អែម។