"အစ္မအႀကီးဆုံး ၊ တို႔ျခံကို ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ ၊ တို႔ကိုေစာင့္ေနပါ "
မို႔႐ႊီတုန္းသည္ ထိုအခ်ိန္၌ မိုရီအကူအညီျဖင့္ ရထားေပၚမွ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာခဲ့သည္။
"တတိယညီမ မင္းဘာျဖစ္လို႔လဲ" မို႔႐ႊမ္မင္သည္ အနည္းငယ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ မေက်နပ္စြာ ၾကည့္ေနေလသည္။
"တို႔ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး။ အဖြားက ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေဆးလာေပးထားေတာ့ တို႔သြားဝယ္ခ်င္တယ္၊ မဟုတ္ရင္ တို႔ေနမေကာင္းရင္ ပိုဆိုးလိမ့္မယ္။"
မို႔႐ႊီတုန္း သည္ မိုရီအား အားေပ်ာ့စြာ မွီ၍ ေတာင္းပန္စကားဆိုသည္။ သူမ၏ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ေဖာင္းေနပုံရၿပီး သူမကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူမေနမေကာင္းဘူးဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။
"အစ္မႀကီး၊ မင္းအလ်င္လိုရင္ မင္းအရင္သြားလိုက္ပါ။ တို႔ စတုတၳညီမနဲ႔ လိုက္လာခဲ့မယ္ "
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး "အစ္မအႀကီးဆုံး၊ မင္း အလ်င္လိုရင္ အရင္သြားလိုက္ပါ!"
သူမသည္ အဆိုပါ ႂကြက္ငယ္ မို႔႐ႊီတုန္းကို ၿမိဳ႕စား၏သားႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ေနခြင့္ မျပဳေပ။ မိသားစုပြဲ၌၊ စီမာလင္းရန္၏ မို႔႐ႊီတုန္းအေပၚ ႏွစ္သက္မႈကို ဖုံးကြယ္၍မရေပ။ ထို႔အျပင္ မို႔႐ႊီတုန္းသည္ ယမန္ေန႔ကပင္ သူမကို အ႐ွက္ခြဲခဲ့သည္။ အေစာပိုင္းတြင္ သူမ တုံ႔ဆိုင္းသြားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းမွာ သူမသည္ မို႔႐ႊီတုန္းကို မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို ေတြးေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"ဒါဆို ျမန္ျမန္သြား၊ တို႔ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ေစာင့္ေနမယ္ "
မို႔႐ႊမ္မင္သည္ တိတ္တဆိတ္ စိတ္ဆိုးသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမသည္ ထက္ျမက္စြာ ျပဳံးၿပီး ႏူးညံ့စြာ ေျပာေနေသးသည္။
မို႔႐ႊီတုန္းက ေအးစက္စြာ ၾကည့္ေနသည္ ။ သူမသည္ အရာရာတိုင္းကို ျမင္ဖူးၿပီးသားျဖစ္သည္။ မို႔႐ႊမ္မင္က သူမကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားမည္ျဖစ္ၿပီး မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ေၾကာင့္ ထိုအရာေတြကို ပ်က္စီးသြားမွာကို ေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္အား သူတို႔ႏွင့္မလိုက္ရန္ အရာအားလုံးကို ႀကိဳးစားခဲ့သည္။သို႔ေသာ္လည္း သူမလိုခ်င္တာကို မို႔႐ႊီတုန္း ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။
သူတို႔ သုံးေယာက္လုံးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးေတြ ႐ွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔သည္ ေကာင္းမြန္စြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံပုံရၿပီး ညီအစ္မရင္းျမစ္ ဆက္ဆံေရးေကာင္း႐ွိခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႔ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူတို႔ သုံးေယာက္ ျမင္းလွည္းေပၚ ျပန္တက္ၾကတယ္။ ရထားေမာင္းသူက ၾကာပြတ္ကို ေျမႇာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ရထားသည္ စတင္ေ႐ြ႕လ်ားလာသည္။ သုံးေယာက္သား အေတြးထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ေနၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ေပ ။
ရထားေပၚ႐ွိ ေလသည္ အေတာ္ေလး ေလးလံေနပုံရသည္။ မို႔႐ႊမ္မင္ အနည္းငယ္ စိတ္႐ႈပ္သြားၿပီး ျပတင္းေပါက္မွ ရံဖန္ရံခါ လွမ္းၾကည့္သည္။ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ သည္လည္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိသည္။ သူမသည္ မွန္ထဲတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ အဖန္ဖန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မို႔႐ႊီတုန္းက ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ အျပဳံးမပ်က္ဘဲ သူတို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။
သူတို႔ ခရီးသြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္တြင္ မို႔႐ႊမ္မင္သည္ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ရင္း ရထားကို ရပ္တန္႔ရန္ ႐ုတ္တရက္ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္ ။
"ညီမတို႔၊ တို႔ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ခဏေတြ႕ဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္၊ သူတို႔က အခု ေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေနၿပီ ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရင္သြားၿပီးေတာ့ တို႔ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္။"
မို႔႐ႊမ္မင္သည္ လမ္းေဘး႐ွိ ျမင္းလွည္းကို ၫႊန္ျပကာ ျပဳံးျပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ ႐ွင္းျပသည္။ ျမင္းရထားမ်ား အားလုံးတြင္ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားပါ႐ွိၿပီး အနည္းငယ္ ျမႇင့္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္မွာ လွပတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခု ေပၚလာၿပီး မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က အဲဒါကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူမသည္ ထိုမိန္းမကို မသိေၾကာင္းကို သူသေဘာေပါက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္သည္။ မို႔႐ႊီတုန္းက သဘာဝအတိုင္း သေဘာတူသည္။ ေအးစက္ေသာ အျပဳံးတစ္ခုက မို႔႐ႊီတုန္း၏မ်က္လုံးထဲတြင္ အရိပ္အႁမြက္ျပေနသည္။
မို႔႐ႊမ္မင္က ထိုရထားထဲတြင္ အမွန္ပင္ မထိုင္ႏိုင္ေပ ။ သူမသည္ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္မွတစ္ဆင့္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ဒီေန႔ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ မလာဘူးဆိုရင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း ျမင္းလွည္းထဲ အထီးက်န္ေနလိမ့္မယ္။
မို႔႐ႊမ္မင္သည္ မိုစုႏွင့္အတူ ရထားမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ရထားေမာင္းသူက ၾကာပြတ္ကို ေျမႇာက္ၿပီး လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ သည္ မို႔႐ႊီတုန္း ႏွင့္ တစ္ခါမွ် အတူတူမသြားခဲ့ဖူးပါ။ ယခုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္အကူႏွစ္ေယာက္သာ ရထားေပၚတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သျဖင့္ သူမႏွင့္ လိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနစရာ မလိုေတာ့ေပ။
သူမ ေအးစက္စြာ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး အျပင္ဘက္ ႐ႈခင္းကို ၾကည့္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ ဘယ္သူကမွ ဂ႐ုမစိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္ သူမရဲ႕ ညာဘက္ဝတ္႐ုံလက္စြပ္ကို ေျမႇာက္လိုက္တယ္။
သူမ၏ ညာဘက္ဝတ္႐ုံလက္စြပ္တြင္ အမႈန္႔အခ်ိဳ႕ ထြက္လာၿပီး ျပင္းထန္ေသာ ရနံ႔သည္ ေလထဲသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။
ထိုအရာသည္ ထိုႂကြက္ကို မူးယစ္ေစလိမ့္မည္။ထို႔ေနာက္ သူမ၏ အျပင္ဘက္အဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး သူမကို ဇီးသီးပြင့္သစ္ေတာထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္မည္ ။ ထိုႂကြက္ေလး ထိုကိစၥေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘယ္လိုလက္ထပ္မယ္ဆိုတာကို သူမသ္ိခ်င္ေနေလသည္ ။
ဒီအေၾကာင္းကို သူမ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေတြးေတာေနခ်ိန္မွာေတာ့ မို႐ႊီတုန္းရဲ႕ အမူအရာဟာ ေအးစက္လာေနတာကို သူမ သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ မိုရီ လႈပ္႐ွားတိုက္ခိုက္ခ်င္လာသည္။ မို႔႐ႊီတုန္း သည္ သူမ၏လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ဂ႐ုတစိုက္ ေ႐ႊ႕လိုက္သည္။
ဤေနရာတြင္ ေလ႐ွိ၍ မူးေဝေသာ ရနံ႔ကို ေလထဲတြင္ မႈတ္ထုတ္ႏိုင္သည္။
မို႔႐ႊီေခ်ာင္ အရမ္းရက္စက္တယ္။ သူမသည္ မို႔႐ႊီေခ်ာင္ အား ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘဲ ျငင္းခုံ႐ုံသာ႐ွိခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ သူမသည္ ရက္စက္လြန္းလွသည္။ အကယ္၍ သူမသည္ မၾကာေသးမီက ေဆးပညာကို မသင္ခဲ့လွ်င္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္၏ အၾကံအစည္တြင္ သူမ ႐ႈံးနိမ့္သြားေပလိမ့္မည္။
႐ုတ္တရက္ ရထားစီးလာေသာအခါတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ ေတြးေတာရင္း မူးေဝလာၾကသည္ ။ ရထားေပၚ႐ွိလူတိုင္းက မကူညီႏိုင္ဘဲ ေ႐ွ႕သို႔ လဲက်သြားသည္။ မိုရီ၏ တုံ႔ျပန္မႈသည္ လ်င္ျမန္ၿပီး သူမသည္ မို႔႐ႊီတုန္းကို ထိန္းထားေသာေၾကာင့္ သူမ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရခဲ့ေပ။
တစ္ဖက္မွာေတာ့ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ နဲ႔ သူ႕အိမ္အကူက ဆံပင္နဲ႔ အဝတ္အစားေတြ ႐ႈပ္ပြၿပီး လဲက်သြားတယ္။
"မမေလးတို႔ ရထားေပၚက ဆင္းခဲ့ပါ။ ရထားပ်က္သြားလို႔" ရထားေမာင္းသူသည္ ရထားတံခါးအျပင္ဘက္တြင္ စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသည္။
ရထားပ်က္သြားတယ္????????
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ သည္ အလြန္စိုးရိမ္ေနပါသည္။ သူမသည္ ႐ႈပ္ပြေနပုံရသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ရထားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ရထားေပၚ႐ွိ မူးယစ္ေဆးဝါးအနံသည္ ေလေျပေလညင္းမ႐ွိရင္ မူးေဝးၿပီး လူစုခြဲရန္ ခက္ခဲမည္ကို သူမသိသည္။ သူတို႔ ဒီထဲမွာ ၾကာၾကာေနေလ၊ တစ္ခုခု ျဖစ္လာႏိုင္ေျခ ပိုမ်ားေလပါပဲ။ ထို႔အျပင္ ေဆးတြင္ တစ္ခုခုထည့္ထားသည္။ သူမ အထဲမွာ မေနရဲေတာ့ဘူး။
တစ္ဖက္တြင္ မို႐ႊီတုန္းသည္ ဦးထုပ္ႏွင့္ ပုဝါကိုစည္းကာ မိုရီ ကူညီေပးေသာ ရထားေပၚမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
ရထားက တကယ္ပဲ က်ိဳးသြားၿပီ။ ေ႐ွ႕ဘီးကို ေက်ာက္တုံးနဲ႔ တိုက္မီၿပီး ဘီေပါက္သြားခဲ့တယ္ ။ သူတို႔ ျမင္းလွည္းကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔သည္ အခု ၿမိဳ႕ျပင္ လမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တျခားျမင္းရထားေတြ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
"မို႔႐ႊီတုန္း မင္းကတကယ္ကံမေကာင္းတဲ့သူပါ။ မင္းဘယ္သြားသြား တစ္ခုခုျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ တို႔သာသိခဲ့ရင္၊ မင္းရဲ႕ကံဆိုးတဲ့ရထားေပၚမွာ မေနဘဲ တို႔အႀကီးဆုံးအစ္မနဲ႔သြားမယ္။"
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က မို႔႐ႊီတုန္းကို ေဒါသတႀကီးစိုက္ၾကည့္ရင္း မို႔႐ႊီတုန္းကို ေဒါသေတြထုတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ စီမာလင္းရန္နဲ႔ ဘယ္လိုေတြ႕ဆုံရမလဲဆိုတာ သူမစဥ္းစားမိတဲ့အခါ စိတ္မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
"ေျဖာင္း...."
မို႔႐ႊီေခ်ာင္ ၏ ညည္းညဴသံကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစေသာ က်ယ္ေလာင္ေသာပါး႐ိုက္သံတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္ ။
" မို႔႐ႊီတုန္း ၊ မင္း ငါ့ကိုဘယ္လို႐ိုက္ရဲတာလဲ..."
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က မို႔႐ႊီတုန္းကိုမယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကည့္ကာ ေရာင္ရမ္းေနၿပီး နာက်င္ေနေသာမ်က္ႏွာကို ထိလိုက္သည္။
"ေျဖာင္း....."
မို႔႐ႊီတုန္း က သူမကို ထပ္ၿပီး ပါး႐ိုက္လိုက္သည္ ။ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ ။
"မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ ၊ ဒီပါး႐ိုက္ခ်က္ႏွစ္ခုကို မွတ္ထားလိုက္။ မင္းက မူယစ္ေဆးဝါးအမႈန္ကိုသုံးၿပီး တို႔ကို မူးယစ္ေအာင္ ၾကံစည္ခ်င္လား။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ရက္စက္ဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူး။ ေဖေဖက ဒီကိစၥကို ဆုံးျဖတ္ခိုင္းၿပီး သူက ဘယ္သူကို ယုံၾကည္လဲဆိုတာ ၾကည့္မယ္။"
မို႔႐ႊီတုန္းက သူမကို ေအးစက္စြာ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ၏ နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေအးစက္မႈျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနပါသည္။
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္သည္ မို႔႐ႊီတုန္း၏ အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး သူမ တကယ္ကို ေအးစက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ဒီအေၾကာင္းကို မို႔ဟြာဝမ္ သိေအာင္ သူမ ဘယ္လို သတၱိ႐ွိ႐ွိ လုပ္ရဲမွာလဲ။
"မင္းလို မခ်စ္မႏွစ္သက္ခံရတဲ့ ကိုယ္လုပ္ေတာ္သမီးရဲ႕စကားကို ယုံၾကည့္မလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ တို႔လို႔ အဓိက သမီးေလးရဲ႕ စကားကို အေလးအနက္ထားမွာလား ဆိုတာ မင္း စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ မင္းက ေဖေဖနဲ႔ ေဝးေနတာၾကာၿပီ။ မင္းတို႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အႏိုင္က်င့္ႏိုင္မယ္မို႔ ထင္ေနတာလား။ မင္း ထပ္ၿပီး မိုက္မဲတဲ့ စကားေတြ ရန္စတဲ့စကားေတြ ေျပာရဲရင္ မင္းကို ဒီမွာတင္ တို႔ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္။"
မို႔႐ႊီတုန္းက ေမွာင္မိုက္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္း သတၱိ႐ွိလား။ ဒါကိုသိရင္ ေဖေဖက မင္းကို ခြင့္လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က အမူအယာေျပာင္းလဲသြားသည္ ။ အထူးသျဖင့္ သူမရဲ႕ အိမ္အကူနဲ႔ ရထားေမာင္းသူ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထိုေနရာတြင္မ႐ွိေတာ့တာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့သည့္အခ်ိန္တြင္ သူမ သေဘာေပါက္သြားသည္ ။ ထိုေနရာတြင္ မို႔႐ႊီတုန္း ႏွင့္ သူမ၏ အိမ္အကူမွလြဲ၍ အျခားမည္သူမွ်မ႐ွိသည္ကို သူမသည္ ထိုအခ်ိန္မွပင္ နားလည္ခဲ့သည္။
မို႔႐ႊီတုန္း၏ အိမ္အကူမွာ ကိုယ္ခံပညာကြၽမ္းက်င္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အလြယ္တကူ ဖယ္႐ွားပစ္လိုက္သည္။
ျမင္းလွည္းသည္ ပင္မလမ္းေၾကာင္း၏အဆုံးတြင္ ရပ္သြားၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းတြင္ ေတာအုပ္တစ္ခု႐ွိတယ္။ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚ၌ အ႐ြက္မ်ား မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိေသာ္လည္း အနီးနားသို႔ မခ်ဥ္းကပ္ပါက ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို အေဝးမွမျမင္ႏိုင္ဘဲ သနားစရာေကာင္းလွသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ သည္ ေၾကာက္လန္႔၍ မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားကို ထိန္းကာ ငိုေလသည္ ။
"တတိယအမ ၊ တို႔ မင္းကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါဘူး။ အႀကီးဆုံးအစ္မက မင္း ၿမိဳ႕စား ရဲ႕သားကို တို႔ဆီကေန ခိုးယူဖို႔ႀကိဳးစားေနၿပီး နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ခုခု႐ွိေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးလို႔ပါ "
"အိုး ဒါဆို အစ္မႀကီးက ဒီေန႔ တို႔ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ မင္းသိလား"
မို႔႐ႊီတုန္းက ညင္သာစြာ ေမးသည္။ သူမသည္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ ၏မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ေနဟန္တူသည္။ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က အရမ္းေၾကာက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး အလ်င္စလိုေျပာတယ္
"မသိဘူး၊ အစ္မအႀကီးဆုံးနဲ႔ မင္းက ၿမိဳ႕စားရဲ႕သားဆီ ေပ်ာ္ဖို႔သြားေနတာပဲ သိတယ္။ တတိယညီမ၊ တို႔တကယ္မသိဘူး ၊ ဘာအေၾကာင္းမွ မ႐ွိပါဘူး။"
“အစ္မအႀကီးဆုံးက စီမာလင္းရန္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အစီအစဥ္မ႐ွိဘူးလား ၊ အစ္မအႀကီးဆုံးက သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္လား ၊ အစ္မက ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္အနည္းငယ္က အိမ္ကမထြက္ခဲ့ဘူး။ ဒါဆို အမက စီမာလင္းရန္နဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ဆက္သြယ္ဖို႔ အခြင့္အေရး ဘယ္တုန္းက ရခဲ့လဲ"
သူမေအးစက္စြာေျပာေနစဥ္ မို႔႐ႊီတုန္း၏လက္သည္ ေလထဲတြင္႐ွိေနခဲ့သည္။
"စာနဲ႔ဆက္သြယ္ခဲ့တာျဖစ္မယ္ ။ မဟုတ္ရင္ အစ္မက သခင္ေလးကို ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွာလဲ ၊ တတိယအမ တို႔ စီမာလင္းရန္နဲ႔ တကယ္ကို အဆက္အသြယ္မ႐ွိသလို ၊ တို႔နဲ႔လည္း မရင္းႏွီးပါဘူး။ အရင္တုန္းကေတာ့ သူလာလည္တုန္းက အစ္မအႀကီးဆုံးနဲ႔ ခဏခဏေတြ႕ဖူးတယ္။ တို႔က သူနဲ႔ ဘယ္လိုမွ သီးသန္႔စကားေျပာလို႔မရဘူး။ "
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ က ဒီလိုေျပာၿပီး သူမရဲ႕အမူအရာက ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။
သူက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ “အဲဒါ အႀကီးဆုံးအမပဲ ၊ သူက စီမာလင္းရန္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ပဲ”
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေဒါသႏွင့္ မနာလိုမႈမ်ားျဖင့္ ႐ုပ္ဆိုးလာသည္။ စီမာလင္းရန္ သည္ ယခင္က သူမအား ေကာင္းစြာ မဆက္ဆံခဲ့ေၾကာင္း ႐ုတ္တရက္ သူမ သိလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ျခင္း ဘုရားေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ သူမကို ႏွစ္သက္ၿပီး လက္ထပ္လိုေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ဦးအား လွ်ိဳ႕ဝွက္ေပးပို႔ခဲ့သည္။
ယခု သူမစဥ္းစားလိုက္မိသည္မွာ စီမာလင္းရန္သည္ မို႔႐ႊမ္မင္ကိုကူညီရန္ႏွင့္ မို႔႐ႊမ္မင္ကိုကယ္တင္ရန္ သူမရဲ႕သံသယကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္မွာ ထင္႐ွားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ သူမ အရမ္းေပ်ာ္သြားကာ မို႔႐ႊမ္မင္၏ ႐ွင္းျပခ်က္ကိုပင္ နားေထာင္ၿပီး အေစာပိုင္းက သံသယမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ မို႔႐ႊီတုန္းကိုပင္ အတူတကြ ၾကံစည္ခဲ့ၾကသည္။ သူမ၏အမူအရာမွာ ေဒါသႀကီးလာသည္။
"စတုတၳညီမ၊ ၾကည့္စမ္း။ ဒီရထားက ၿမိဳ႕စားရဲ႕အိမ္က ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ငါတို႔အစ္မအႀကီးဆုံးက ငါတို႔ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားေနပုံရတယ္။"
မို႔႐ႊီတုန္းသည္ အေဝးကို လွမ္းၾကည့္ကာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေျပာေနစဥ္ မိုရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မိုရီသည္ အိမ္အကူႏွင့္ ရထားေမာင္းသူထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ သူမလက္ကိုဆြဲကာ ေခါင္းေနာက္ကို႐ိုက္လိုက္ရာ ႏွစ္ေယာက္သား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတိျပန္ဝင္လာသည္။
မိုရီသည္ လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္႐ွားလိုက္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ မူးေဝစြာ ႏိႈးထလာသည္ ။ ရထားေမာင္းသူသည္ ေခါင္းယမ္းကာ ဘီးကို ျပန္လည္စစ္ေဆးရန္ ရထားေအာက္သို႔ ဝင္သြားခဲ့သည္။ အိမ္အကူက စိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့ပုံေပၚတဲ့ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ကို အျမန္ကူညီခဲ့တယ္။
"စတုတၳညီမ၊ မင္းအစ္မအႀကီးဆုံးေ႐ွ႕မွာ ၿမိဳ႕စားရဲ႕အိမ္ထဲဝင္ခ်င္လား"
ျဖည္းညႇင္းစြာ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ျမင္းလွည္းကို ၾကည့္ရင္း မို႔႐ႊီတုန္း၏ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အလြန္ေအးစက္ေနခဲ့သည္။ က်ယ္ေျပာလွေသာ ရထားႀကီးသည္ ၿမိဳ႕စားႀကီး အိမ္ေတာ္၏ နိမိတ္ကို အမွန္ပင္ ေဆာင္ေနေလသည္။
ျပတင္းေပါက္သည္ တစ္ဝက္ပြင့္ေနၿပီး သူမသည္ စီမာလင္းရန္၏မ်က္ႏွာကို ေယာင္ဝါးဝါးထင္ထင္ျမင္ေနႏိုင္သည္။
"တို႔ မင္းစကား နားေထာင္မယ္!"
မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က အံႀကိတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ မိုရီမွ ျမင္းရထားဆီသို႔ ေ႐ြ႕လ်ားသြားသည္။ အခု သူမမွာ တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ မ႐ွိေတာ့ဘူး!
မို႔႐ႊီတုန္းမွာ အစြမ္းထက္တဲ့ အိမ္အကူတစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့တယ္။ သူမသည္ သူမအတြက္ ကူညီခဲ့သည္။ သူမရပ္ေနသည့္ေနရာမွ မိုရီ၏စူး႐ွေသာမ်က္လုံးမ်ားကို သူမျမင္ေနရသည္။ မိုရီက သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ မွားယြင္းတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုလုပ္ရင္ မိုရီက သူ႕ကို သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္။
သူမေ႐ွ႕က မို႔႐ႊီတုန္းဟာ သူမအႏိုင္က်င့္ခဲ့ဖူးတဲ့ မို႔႐ႊီတုန္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမေသခ်ာလာခဲ့တယ္။
ျမင္းလွည္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ရပ္တန္႔သြားၿပီး စီမာလင္းရန္သည္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပဳံးေလးမ်ားျဖင့္ ဆင္းလာသည္။ သူ၏ စိမ္းလန္းေသာ ၀တ္စုံမ်ားသည္ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လိုက္ဖက္သည္။ သူ႕ဝတ္လုံကို ေျဖာင့္တန္းစြာ ဆြဲတင္ထားၿပီး အတြန္႔တစ္ခုမွ် မ႐ွိပါ။
သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ႏူးညံ့ေသာအျပဳံးတစ္ခု႐ွိသည္။ ေနေရာင္ျခည္က သူ႕မ်က္ႏွာကို ေတာက္ပေစၿပီး ေခ်ာေမာလွပေစသည္။
"သခင္မေလးတို႔ ၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ မင္းတို႔ရဲ႕ရထားကို ဘာလို႔ဒီမွာရပ္ေနတာလဲ"
သူ႕မ်က္လုံးမ်ားသည္ ပဝါျဖင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည့္ မို႔႐ႊီတုန္း၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္ ။ ဖုံးကြယ္ထားေသာ္လည္း လွပတဲ့ အျပဳံးမ်က္ႏွာကို သူျမင္ေနရတုန္းပဲ။ ထိုအရာက သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ခံစားရတဲ့ ယားယံမႈေတြကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သူသည္ ႐ႈပ္ပြေနသည့္ပုံေပၚေသာ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ကို တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ေပ ။
ထိုအျပဳံး၊ ထိုအလွသည္ သူ၏ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈႏွင့္ တြဲလ်က္ပင္..... ဒီလိုနဲ႔ပဲ မို႔႐ႊီတုန္းရဲ႕ အတိတ္ဘဝက စီမာလင္းရန္ထံ လဲက်ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕အျပဳံးက သူမအတြက္ပဲလို႔ သူမထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ဒီလို ျပဳံးျပလိမ့္မယ္လို႔ သူမ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ သူမဟာ ဆိုး႐ြားတဲ့ အေျခအေနမွာ ဘဝ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ရတယ္။ ေအးစက္ေသာ အနီေရာင္ အလင္းတန္းမ်ားသည္ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားမွတဆင့္ လင္းလက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ "ငါတို႔ ဇီးသီးပြင့္သစ္ေတာကို သြားေတာ့မယ္" လို႔ ေျပာရင္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူမမ်က္ႏွာမွာ အျပဳံးတစ္ခု ေပၚလာခဲ့တယ္။
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဘီးက ေပါက္သြားေတာ့ လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး!"
"ဇီးသီးပြင့္သစ္ေတာကိုသြားမလို႔လား၊ ငါတို႔က ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုတည္းကို ဦးတည္ေနတယ္။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္မဆိုးရင္ က်ဳပ္ရထားနဲ႔ အတူတူသြားလို႔ရတယ္။"
စီမာလင္းရန္က ညင္သာစြာေျပာသည္။ သူ႕အသြင္အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔ မိန္းကေလးေတြအေပၚ အထင္ႀကီးသြားေစသည္ ။
မို႔႐ႊီတုန္းသည္ လက္ကိုင္ပုဝါကို လိမ္ၿပီး ႐ွက္႐ြံ႕စြာ ေခါင္းငုံ႔ထားတဲ့ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
" ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ သခင္ေလး ။ အစ္မအႀကီးဆုံးရဲ႕ ရထားက ဒီကို ခဏေန ျဖတ္လာလိမ့္မယ္။ ငါတို႔ေစာင့္ေနတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။" မို႔႐ႊီတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“တတိယအစ္မ၊ အႀကီးဆုံးအစ္မက ဘယ္ေတာ့ လာမယ္ဆိုတာ ငါတို႔မသိဘူး။ ဒီလမ္းမွာ တစ္ျခား ရထားတြဲေတြ လည္း မ႐ွိဘူး။ ငါတို႔က သခင္ရဲ႕ရထားကို ဘာလို႔မယူၾကတာလဲ။" မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္ ။
စီမာလင္းရန္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ကို ၾကည့္ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ ဆံပင္ေတြအကုန္လုံး ႐ႈပ္ပြေနၿပီး သူမရဲ႕အဝတ္အစားေတြက ႐ႈံ႕တြေနတယ္။ မို႔႐ႊီတုန္း အနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္က သည္ ခါတိုင္းထက္ပင္ ပိုၾကည့္ရဆိုးေနသည္ ။
ထို႔ျပင္ မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း သူမသည္ ႐ႈပ္ပြေနပုံရေသာ္လည္း မခို႔တ႐ို႕ျပဳမူေနေသးသျဖင့္ သူ႕ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစသည္။
"စတုတၳ သခင္မေလး ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ပထမဆုံးသခင္မေလး ရထားက ဘယ္အခ်ိန္ လာမယ္ဆိုတာ မင္းမသိပါဘူး။ မင္းက တို႔ရထားေပၚကို အရင္တက္ၿပီး ပထမဆုံးသခင္မေလးကို ေစာင့္ရင္း ဇီးသီးပြင့္ေတြကို ဘာလို႔ အရင္မၾကည့္ရမွာလဲ။"
စီမာလင္းရန္က မို႔႐ႊမ္ေခ်ာင္ ကို ျပန္ေျပာေသာ္လည္း မို႔႐ႊီတုန္းကိုသာ ၾကည့္ေနသည္။ သူ ဒီေန႔ မို႔႐ႊီတုန္းအတြက္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဦးေႏွာက္မဲ့ ႐ႊမ္ေခ်ာင္ကို လုံးဝစိတ္မဝင္စားပါဘူး။
သူသည္ သူမအား ေနာက္ထပ္ အေႏွာင့္အယွက္တစ္ခုအျဖစ္သာ ေတြးၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမကို ဖယ္႐ွားပစ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။