"ဦးလေး"
"မလာနဲ့ အမြန်မင်းဒီကထွက်စမ်း"
လက်ဝါးကပ်တိုင်လိုမျိုး သစ်သားတိုင်ကြီးမှာ ဦးတိုးအောင်ကို လက်ဝါးနှစ်ဖက္မှာ သံချောင်းတွေအစိမ်းတိုင်းရိုက်နှက်ထားသည်။
ခြေတွေမှာလည်း ထို့နည်းလည်းကောင်းပင်
နာကျင်လွန်းသည်ထင် လေသံတောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့ပဲထွက်လာရသည်။
"မသွားဘူး ရအောင်ကယ်ထုတ်မယ်"
"မင်းသူ့ကိုကာကွယ်ရဦးမယ် ဟား အနည်းဆုံးသူ့ကိုတော့ဘေးကင်းအောင်ထားရဦးမယ်မလား "
"အိမ်မှာပိုက်ဆံတွေထားခဲ့တာပဲ အခုနည်းနည်းနာမယ်တောင့်ခံနော်"
လျို့ဝှက်စခန်းတစ်ခု၊ငရဲခန်းဆိုလည်းမမှား
ဦးတိုးအောင်ကို ဘိုးလေးတော်လို့ ဖမ်းမိထားတယ် ပြောထဲက ရောက်လာလိုက်တာ ထောင်ချောက်ထဲသိသိကြီးနဲ့တိုး၀င်မိခဲ့သညိ။
သုံးရက်တာ နိုပ်စက္မှုအပြီးမှာ သူ့လက်ချောင်းအချို့တောင်ကျိုးနေခဲ့လေပြီ
ကျောကုန်းမှာတော့ ကြာပွတ်ရာတပြင်သား
ဆားနဲ့ပက်လိုက်ရိုက်လိုက်လုပ်ထားတာ တစ်ခုမှ အကောင်းတိုင်းမရှိမှာသေချာသည်။
ဒီလိုမြင်ကွင်းကိုလည်းသပ်သပ်မြင်စေတာသူသိတာပေါ့
အစောင့်ကြပ်တွေလျော့ချပြီး ဦးတိုးအောင်ကို သူလိုက်ရှာမယ်မှန်းသိလို့လမ်းဖွင့်ပေးထားတာပင်
ငါတို့ကို လုပ်ရင် ဒီလိုရက်စက်တာဆိုပြီး ပြသခဲ့တဲ့ဥပမာ မှာ ဦးတိုးအောင်က သားကောင်ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
"မလာပါနဲ့ ထွက်ပြေး ထွက်ပြေးတော့"
ခြေရင်းမှာ ချည်ထားတဲ့ကြိုးတွေကို ကြည့်ပြီး သေသေချာချာလေးဖြည်ထုတ်ပေူနေမိသည် ။သံချောင်းကြီးစိုက်၀င်နေတဲ့ခြေဖမိုးဖြူဖြူမှာ အရောင်တောင်မဲ့ချင်နေသည်။နီသွေးသော ရောင်တွေသာလွှမ်းခြုံလျက်
ဒီစိုက်နေတဲ့သံချောင်းစကြီးကို သူဘယ်လိုဖယ်ရှားရမလည်းခုထိမသိသေး
"မင်းကျောပေါ်မှာ သွေးတွေနဲ့ပါလား တူလေးရယ်"
သူ့ကိုယ်ပေါ်ကသွေးတွေကအိုင်ထွန်းနေတာတောင် ကျောပြင်လေးတစ်ချက်ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရှာတယ်
"ဦးလေး!!!"
"မင်းမှတ်မိလား အဟွတ် ငါ ငါတို့ မင်းမယ်တော်ကို လုပ်ကြံခဲ့တဲ့သူမှန်သမျှ ဖျက်ဆီးပစ်မိတယ်"
"စကားတွေအများကြီး မပြောပါနဲ့"
"မင်းသူ့ကို ကာကွယ်ရမယ် မင်းဘိုးလေးတော်ကိုလည်းပြန်သတ်ရဦးမယ် ငါ့ကို ငါ့ကိုထားခဲ့လိုက်တော့"
"တော်တော့လို့ အဲ့စကားထပ်မထွက်နဲ့"
"အငိး အဟင်း မင်း မင်း ငိုနေတာပဲ"
ပါးပြင်ထက်စိုစိစိအရာတွေကို မေးလေးငေါ့ပြီးပြောလာတော့ သူအံ့ဩသွားရသည်။သူငိူနေခဲ့တာလား ဘာလားတော့ မသိပေမယ့် ဦးလေးကို ဒီလိုပုံစံမြင်ရတာ အရမ်းကိုရူးချင်မိသည်။ဒီလိုတွေဖြစ်စေဖို့မဟုတ်ခဲ့ပဲ
"ဟားဟား ကြွက်ကလေးတွေလိုပဲ မိမယ့်မိတော့ နှစ်ကောင် ဟားဟားဟားဟား"
"မင်း ငါ့ကိုသတ်လိုက်"
ဦးလေးကရှိသမျှအင်အားနဲ့ကြုံးအော်သည်။
ဒါကိုမင်းနွယ်က ဟန်ပါပါခေါင်းခါရင်
"နှစ်ယောက်လုံးကိုအခုသတ်မှာ ကျုပ်အဖေကတားပေမယ့် အခုသတ်ချင်နေတာ အဟက် ဟိတ်ကောင်တွေ နှစ်ယောက်စလုံးကို ချစမ်း!!"
"လူလေးပြေး!!!!!'
"ပြေးလို့မလွတ်ဘူးလေ ခများတူကအပေးယူလုပ်မယ်ဆိုပြီး အိမ်စီးပွားရေးကို တစ်ပတ်ရိုက်ဖို့လုပ်သေးတာ ပြီးတော့ ဖမ်းဆီးထားတာတောင်မှ ကျုပ်အဖေကို သတ်ဖို့ချောင်းမြောင်းနေသေးတာလေ ဟမ်!!!"
ဆယ်ယောက်လောက္မှာ လက်နက်ဆိုလို့ ကြာပွတ်ပဲပါသည်။ ရက်ရက်စက်စက်ညှင်းဆဲပြီးမှ သတ်မည့်ပုံရှိသည်။
"အား!!!'
"ဦးလေး!!!!!!"
"ရွှမ်း!!!"
"လူလေး မင်းကို ငါ့အသက်ရှင်သမျှ ကြည့်ပြီး အား!!! သေသွားချငိခဲ့တာ"
"ရွှမ်း!!!"
" အား !!!!!ကျေနပ်ပြီ သေပျော်ပြီ မင်း မင်းပြေးနိုင်မယ်ဆိုတာ ယုံတယ်
"ရွှမ်း!!"
" အား!!!အဟွတ် ပြန်သတ် သူတို့ကို ဘာလို့ဆိုတော့ မင်းက ACE !!!!!''
ကြာပွတ်ရိုက်ချက် သုံးချက်္မြောက္မှာ ဦးလေး အသံတိတ်ကျပြီး ဇတ်ကျိုးကျသွားခဲ့သည်။
"ဦးလေး!!!!!!!''
"အရူးတစ်ယောက်လိုရင်ကွဲပက်လက်အော်လည်း သူပြန်မရှင်တော့ဘူး ဟေ့ရောင်တွေ အေးဆေးချ တဖြည်းဖြည်းချင်းသေတာ ငါထိုင်ကြည့်ချင်သေးတယ်"
"ရွှမ်း!!!!!'
"အ အား!!!!!!!'
ရိုက်လာသည့် ကြာပွတ်ကိုဖမ်းယူစောင့်ဆွဲလိုက်တော့ ထိုလူခမျာ ငိုက်စိုက် ကျဆင်းလာသည်။ကျလာသည်ထိုကိုယ်လုံကြီးဟာ အညှာတာမဲ့စွာ ဗိုက်ကို ထိုးချလိုက်တော့ သွေးစိမ်းများကပွက်ခနဲ
"ဟေ့ကောင် မင်းစောက်ကြောမာလှချည်လား ချကြစမ်းဟေ့"
သုံးယောက်လောက်ဝိုင်းပြုံချတော့ လက်တွေနဲ့သာကာထားနိုင်ပြီး သူဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့
"ပြောစမ်း မင်းနဲ့ပတ်သတ်နေတဲ့မိန်းကလေး!!!"
"ရွှမ်း!!! ရွှမ်း!!!
"ပြောလေ မင်းနဲ့ဘယ်လိုပတ်သတ်နေလည်း"
"ရွှမ်း!!!!'
"ဟိတ်ကောင်တွေမင်းတို့စွတ်ရိုက္မနေနဲ့ဦး
စဝ္ခွန်အောင် ငါမေးတာဖြေစမ်း!!!'
"ဖင်ခံလိုက်!!!!!'
"ကြည့်စမ်း ခွေးကောင်!!!!'
မင်းနွယ်ဒေါသတကြီး အနားပြေးချလာကာ မျက်နှာကို ခြေထောက်နဲ့ ဖြတ်ကန်သည်။ ဘေးကပ်လေးရှောင်ပေးလိုက်တော့ သူ့ခမျာအရှိန်လွန်ပြီး ကြမ်းပြင်ထက်ဘိုင်းကနဲ
"ဟ !!!'
"အား!!!'
လက်ကိုရုတ်တရက်လိမ်ချိုးလိုက်ပြီး မင်းနွယ်လက်ထဲက သေနတ်ကို ဆြဲယူကာ လည်တိုင်ထက်ဖိကပ်ရင်း
"အားလုံးနောက်ဆုတ်!!!!!!'
သူတို့သခင်ကို လက်နက်နဲ့ ထိရွယ်ထားတော့အားလုံးက ရှဲကနဲ
"မင်းတို့အားလုံးဟိုဘက်သွား!!!'
သူပြောသလိုပဲ တစ်ယောက်္မှာအနားမကပ်ရဲဘဲရှိနေကာ အနောက္မှာစုံပြုံရပ်နေကြရသည်။
မင်းနွယ်ကတော့ လက်ကို အစိမ်းတိုင်းချိုးခံထားရတော့ လူးလိမ့်နေကာ
တံခါး၀နားထိတရွေ့ရွေ့ခေါ်ဆောင်လာရင်း တခါးနဲ့လက်ကိုညှပ်ကာ တစ်ချက်ပိတ်ချလိုက်တော့
"အား!!!!!'
လက်နဲ့တခါးညပ်သည့်အရှိန်ကြောင့်မင်းနွယ် နာနာကျင်ကျင် အော်ဟစ်နေကာ
သူ့လူတွေလည်းရှူးရှူးရှားရှားဖြစ်ပြီး လာရမလိုလို ဘာလိုလိုတွေဖြစ်ကုန်၏။
"ဒိုင်း!!!'
သေနတ်မိုးပေါ်ထောင်ပစ်လိုက်တော့ အားလုံးရှေ့မတိုးရဲပဲရှိနေရသည်။
"မင်းနဲ့ငါမပြီးသေးဘူး "
နားနားထိတိုးကြိတ်ပြောကာ တံခါးကိုဝုန်းကနဲပိတ်ချလိုက်သည်။အပြင်ကနေ သေချာသော့ခတ်လိုက်ရင်း အ၀မှာစောင့်နေတဲ့ အစောင့်ကသူ့ဆီပြေးလာသည်။
လက်တို့ဟာလည်း အကြောက်လန့်မရှိ သေချာချိန်ရွယ်ပစ်သတ်လိုက်ပြီးနော် ထိုလူရဲ့ကုတ်အကျီကိုကောက်၀တ်လိုက်သည်။
သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်ကို
ကာကွယ်ဖို့အတွက် ၀တ်ဆင်းရင်းစိတ်ထဲ၌လွန်စွာအမျက်ဒေါသထွက်နေမိသည်။
ဦးလေးရဲ့ဖြစ်အင်ဟာ သူမတွေးကြည်ဖူးသောမြင်ကွင်းမျိုး၊နောက်ဆုံးချိန်ထိရွက်စိမ်းကိုကာကွယ်ဖို့ပြောသွားခဲ့သည်။
ဟုတ်သည် သူရှင်သန်မှဖြစ်မည် အနဲဆုံး သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်တဲ့
ရွကိစိမ်းရှိရာ အိမ်ငယ်လေးကို အပြေးနှင်ချင်မိသည်။သူမဟာသူ့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှု
တစ်ဦးတည်းသောပိုင်ဆိုင်မှု၊သေချာပေါက်ပြန်လည်ရယူရမည်၊ကာကွယ်ရမည်၊သိမ်းထုတ်ထားရမည့်ရတနာတစ်ခုလို အသိသံမှိုစွဲကပ်သွားသည်။
စိတ်ဓာတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပျက်စီးပြီးဆောက်တည်ရာမဲ့နေတာတောင် ထိုအချက်ကို သူလက်ကိုင်ထားမိတုန်း
နွေးထွေးပေးခဲ့ရမှာ ဦးလေးကို နည်းနည်းတော့ ဖေးမပေးခဲ့ရမှာ
ရုတ်ချည်း ဖြစ်တည်လာသောဒေါသအဟုန်က သေနတ်ကို ခပ်တင်းတင်း စုတ်ကိုင်ကာ အသင့်ရပ်ထားသောကားတစ်စီးပေါ်တကိလိုက်သည်။
သူဦးတည်လိုက်သည်က လွတ်လမ်းတော့မဟုတ် ဘိုးလေးတော်ဆီသို့
."ဆရာ!!!!!!'
သောက်လက်စအရက်ပုလင်းကြီးက ဘေးမှာ မှောက်ရက်သားကြီးလဲနေသည်။
လူဟာလည်းကုတင်ဆီမှာရှိမနေ ကြမ်းပြင်ထက် အိပ်လိုက်္မိတာလားတောင်မသိ
"ဆရာ့ကို ခေါ်နေတာကြာပါပြီ"
"အော် "
"အိမ်မက္ဆိုး မက္နေတာလား"
လျည်လျားလှတဲ့အိမ်မက္ဟာ အခုလက်ရှိအချိန်ကာလမှာပဲထပ်ဖြစ်နေသလိုမျိုး သူခံစားနေခဲ့ရသည်။ တုန်ရီနေသောလက်အစုံကတပိုင်းတစပုလင်းထဲရှိနေသော အရက်ပုလင်းကိုဆွဲယူကာမော့ချလိုက်သည်။
ပြီးတဲ့နောက်
"ဘာကိစလဲ"
"နန်းတော်ဘက်ကနေ အကြောင်းကြားစာပါလာလို့ပါ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပေးရပေးရ ပြန်ပြီးလက်လွှဲယူပါရစေတဲ့"
"ထပ်ပြောလာရင် အကုန်အသေသတ်ပစ်လိုက်"
"မဟုတ်လေဆရာ သူတို့လည်းဆွေတော်မျိုးတော် တော်....!!!'
"မင်းကိုအရင်သတ်ရမှာလား ငါပြောတာလုပ်စမ်းဘာ!!!!"
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"
မိုက်တာဆန် လှစ်ကနဲနေအောင်အခန်းထဲကပြေးထွက်သွားသည်။
ကြာကြာဆက်နေရင် ငရဲပြည်ကို တန်းရောက်နိုင်တာမို့......
..............
"ရွက်စိမ်း ကျောင်းကိုလိုက်ပို့မယ်"
"ဟုတ် သွားမယ်လေ"
"ဟာ ဘယ်လိုတွေ၀တ်လာတာလည်း သွားပြန်လဲ!!!"
အမြဲတမ်း၀တ်နေကျ မြန်မာအကျီကို ထူးထူးဆန်းဆန်းဂျစ်တိုက်နေပြန်သည်။
"ဘာလို့လည်း"
"အရမ်းကောက်ကြောင်းကို ဖော်ကျူးထားတယ် မင်းမှာ ဒီထက့်ပွတဲ့ အကျီမရှိတော့ဘူးလား"
"ခ်ခ် မြန်မာအကျီပါဆိုမှ Jay ရယ်"
"မရဘူးအခုသွားလဲ ဒီလို၀တ်စုံတွေနောက်နေ့ အားလုံးပြန်ချိန်းရမှာပဲ"
"ဟုတ်ပါပြီ ပြန်လဲလိုက္မယ် ဒီနေ့ စာတမ်းလုပ်ဖို့ရှိတယ် အပြန်နောက်ကျမယ် ပြီးတော့ လေးလေးကိုသွားကြည့်ရမယ်"
"ငါပါမှသွား!!!'
အသံကချက်ချင်း ဒေါသသံဘက်ပြောင်းကာ
"ဘာတွေများအရေးကြီးနေလည်း ဘေဘီ
ဟိုကောင်ချောင်းမြောင်းနေတာမသိတာလား"
"ရွက်စိမ်း သိပါတယ် ဒါပေမယ့်"
"ကျောင်းမတက်နဲ့တော့"
"ဟင် မလုပ်ပါနဲ့ ဒီနေ့တကယ်အေရးကြီးလို့ပါ လေးလေးဆီကို နက်ဖြန်မှသွားမယ်လေ"
"တော်ပြီပေါ့တစ်ဘွဲ ့ကျောင်းထွက်လိုက်တော့ရွက်စိမ်း"
"Jay စာချုပ်ထဲမှာ!!!!'
"တိတ်လိုက်စမ်း မင်းပြောတဲ့စာချုပ်ကို ဆွဲဖြဲပြီး ငါကုတင်ပေါ်ဆွဲခေါ်ချလို့ရတယ် အာ့တာမင်းသိလား"
"နေမာန!!!!!!'
"အန်ကယ်!!!'
"ဘယ်ကဘယ်လို"
"မင်းချထားတဲ့ငါးစာမှာ ငါးလာဟပ်တယ်ကြားတာနဲ့ မင်းဆီကို လာရတာပဲ အေး မင်းသူနဲ့ ညိစရာမရှိဘူးနော်"
ဘယ်အချိန်ထဲကဦးမိုက်ကယ်ရောက်နေသည်မသိ ၊သူမကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေပုံကမတူသလိုမတန်သလို သေချာပေါက် သူမတို့ပြောဆိုနေတာကို နားထောင်နေခဲ့သည့်ပုံ
"ညည်းလည်းငါ့တူနဲ့ ရှင်းရှင်းဖြစ်အောင်နေပါ
ငါ့တူက စိတ်ပါနေရင်တောင်ရှောင်ရမှာမင်းတာ၀န် မျက်ရည်တစမ်းစမ်းနဲယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ဂရုဏာကို အမှည့်ခြွေနေတာနဲ့ပဲလွန်လှပြီ"
"အန်ကယ်!!!!!'
ရွက်စမ်းမျက်နှာလေးမဲ့ကနဲဖြစ်ရပြီး အသက်၀၀ရှုလိုက်ကာ
"တစ်ခုပြောပါရစေ"
"ရွက်စိမ်းအထဲ၀င်"
Jay ပြောနေတာကို သူမလက်ကာပြလိုက်ရင်း
"ရွက်စိမ်းတို့အပေးယူပြီးမြောက်တယ်ဆိုတာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အဆင်ပြေစေလို့၊ပညာသင်ခွင့်နေထိုင်ခွင့် အလကားယူထားတာတစ်ခုမှမပါဘူး"
"ညည်းကဘာတွေမျှော်လင့်နေသေးတာလည်း ဟန်ဆောင်လက်ထပ်မှုက ဘယ်တော့မှ အစစ်ဖြစ်မလာဘူး"
"တော္ပါတော့ အန်ကယ်ရာ !!!!'
"နေမာန ငါစကားပြောနေတယ် မင်းတိတ်ထားစမ်း!!!"
အိမ်ထဲရှိအလုပ်သမားတွေစလို့အားလုံးဟာတိတ်ဆိတိငြိမ်သတ်နေပြီး ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးမှာ အားလုံး အာရုံကရောက်ရှိနေလျက်
"ဟန်ဆောင်တာကို လက်ခံပါတယ် ရွက်စိမး်မှာလည်း မရှိမာန ဆိုတာရှိပါတယ်"
"ညည်းသေချာမှတ်ထားဖို့က ငါးစာ ဆိုတာမမေ့နဲ့ အဲ့ကောင်ဖမ်းခေါ်သွားတဲ့နေ့မှာ ညည်းဖုန်းဆက်ရမှာမသိဘူးလား!!!ဟမ် လှည့်စားခေါ်ထုတ်လာတာဖြစ်ဖြစ် တည်နေရာပို့တာ
ဖြစ်ဖြစ်!!!!'
"မေးခွန်းတွေမများလွန်းဘူးလား သေမယ့်အနေထားတွေထိ ဖြစ်ခဲ့တာရော သေမလောက်ကြောက်ခဲ့ရတာရော
တစ်ခုမှမသိခဲ့ဘူးမလား ရွက်စိမ်းက
လူပါ ထိတ်လန့်တတ်တယ် ကြောက်ရွံ့တတ်တယ်"
"ဖြန်း!!!!!'
"ရွက်စိမ်း!!!!'
ဦးမိုက်ကယ်ရိုက်ချက်ေကြာင့်ရွက်စိမ်း
ခွေကနဲလဲကျသွားတော နေမာန အတင်းပြေးချလာသည်။မျက်လုံးထဲမှာ ဘာမှမမြင်တော့သည့်အထိ ရူးနှမ်းစွာချစ်ပြနေသောတူတော်မောင်အား ဒေါသထွက်ကာ
"ဟိတ်ကောင်တွေ သူ့ကိုဖမ်းပြီး အခန်းထဲချုပ်ထားလိုက်"
"အန်ကယ်!!!"
"ရွက္စိမ်းကို မထိနဲ့နော ်ကျွန်တော့်ကိုကြိုက်သလောက်အပစ်ပေး!!!'
"သူ့ကိုမထိစေချင်ရင် ပိုလျှံနေတဲ့ မင်းခံစားချက်တွေကို ထုတ်ပိုးပြီးလွှင့်ပစ်ဖို့ ခနသုံးသပ်လိုက်အုံး!!!'
သူ့လူတွေဆွဲခေါ်ရာနောက် ရုနး်ကန်ပါသွားခဲ့ရတာကိုကျေနပ်စွာကြည့်ရင်း
"ညည်း တို့ကို ပြန်ခွဲထားတော့မှာ ညည်းဖုန်းတွေထဲ တည်နေရာရှာလို့ရအောင်အကုန်ခြေရာခံစက်ထည့်မယ် ညည်းကိုယ်ထဲမှာလည်း တစ်ခုထည့်ဖို့လုပ်ရမယ်"
"ကျွန်မလက္မခံဘူး!!!'
"ဟားဟား ငြင်းခွင့်မရှိဘူးကလေးမ"
"သိပ်ရှိတာပေါ့"
မဲ့ပြုံးတွေအနည်းငယ်တင်ပို့ရင်း ထောင့်စွန်းကသွေးစလေးတချို့ကြောင့် မျက်နှာလေး မဲ့ကျသွားပေမယ့်
"ရွက်စိမ်းဟာ ဒီနေ့ မှာသိလိုက်ရတယ် အာ့တာဘာလည်းဆိုတော့ ဒီကစားပွဲရဲ့အဓိက
မိန်း ဆိုတာသိလိုက်ရလို့"
"နယ်ရုပ်သာသာပဲရှိတာကိုများ!!"
"ကျွန်မမရှိရင် ရှင်လည်း ဘယ်အချိန်ထိတွင်းအောင်းနေရမလည်း ဆိုတာ ထည့်ပြော!!"
"ဖြောင်း!!!'
စိတ်တိုစွာလက်ပြန်ရိုက်ချလိုက်တော့
ရွက်စိမ်း သတိလစ်လဲကျသွားခဲ့ရလေပြီ။
မှန်တာပြောတော့ နားခါတယ်တဲ့
သူအဲ့လိုများဖြစ်နေခဲ့ပြီလား!!!!!!!!
...................
ပြန်လည်နိုးထလာတော့
သူမကုတင်တစ်ခုထက္မှာ
"အဆင်ပြေရဲ့လားဘေဘီ"
"ဟင် !!!'
"အများကြီးစိတ်ပူနေခဲ့တာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားခဲ့မှာကို"
Jay က ကုတင်ခြေရင်းကနေ ရွက်စိမ်း ခြေထောက်လေးကို ခပ်ဖွဖွကိုင်ကာပြောလာသည်။
"မကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့လို ရှက်္မိပါတယ်"
"ရရပါတယ် ရွက်စိမ်း ဒီလိုအနေထားကို မုန်းလာတာတော့အမှန်ပဲ ပင်ပန်းတယ် နေမာနရယ်"
မျက်ရည့်တချို့ စီးဆင်းရင်း ရွက်စိမ်းက
တိုးဖွဖွလေးညည်းတော့
"တောင်းပန်ပါတယ် ခွန့်ကိုသတ်ပြီးတာနဲ့"
"သူ့ကိုသတ်မှဖြစ်မှာတဲ့လား ထောင်ချတာဖြစ်ဖြစ် တရားဥပဒေအရ!!!!"
"တော်လိုက်တော့ ငါ့ဦးလေးပြောသလိုမျိုး တစ်ခုချင်းစီ မှန်နေအောင် နေပြမနေနဲ့ ဒီရက်ပိုင်း မင်းဒီအခန်းထဲမှာနေရမယ်"
အခန်းတံခါးကိုကြမ်းတမ်းစွာပိတ်လိုက်သည့်နောက် ရွက်စိမ်းနားမလည်စွာကျန်ခဲ့ရသည်။
သူ့ဦးလေးပြောခဲ့သည်အရာတွေကဘာတွေလည်း
ဘယ်လိုနေထိုင်မှုမျိုးလည်း
ဘာတွေသွေးထိုးခဲ့တာလည်း
မေးခွန်းပေါင်းများစွာချာချာလည်နေခဲ့ရပြီမို့
ခေါင်းတွေကထိုးကိုက်လာသည်။
ပါးနှစ်ဖက်လည်းယောင်ယမ်းနေကာ
နာကျငိနေရတာမို့ စားပွဲထက္မကြာသေးခင်ကမှ ပို့ဆောငိထားဟန်တူသည့် ဆန်ပြုတ်နွေးနွေးလေးကို အားယူသောက်သုံးလိုက်သည်။ဒီအခြေနေက ရုန်းထွက်ဖို့ အားရှိမှဖြစ်မည်။သေချာပေါက်အပူပင်ကင်းကင်းနဲ့ရှင်သန်ရဦးမှာ.........
.............
"ကျောင်းလည်းလာတာမတွေ့တော့ဘူးဆရာ"
"အိမ်ထဲမှာပဲထိန်းချုပ်ထားဖို့ရှိတယ် "
"ဟုတ်တယ်ဆရာ ဘာဆက်လုပ်ရမလည်း"
"ပြောပြတိုင်ပင်ဖို့အထိဒီကစကအရေးမကြီးပါဘူး"
"ဆရာသူကဆရာ့အတွက်အရေးကြီးတဲ့လူမဟုတ်ဘူးလား!???'
"မဟုတ်ဘူး!!!!"
ဒေါသတကြီး စားပွဲခုံကြီးကောက္မှောက်တော့ အရက်ပုလင်းနဲ့ ခွက်အချို့က ပြန့်ကျဲထိခိုက်ကွဲရှကုန်၏။
ဂျိုကာ ထိုနေရာလေးမှာ ကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်သွားရကာငါသေပြီဟာ စိတ်ထဲတေးမှတ်လိုက်ရသည်။
သေနတ်သံအစား တံခါးစောင့်ပိတ်သံပဲကြားလိုက်ရတော့မို့ ထိုတံခါးကြီးကိုပဲထိုင်ရှိခိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားရသည်။
လက်္မရွံ့လူသတ်သမားပေမယ့် သူတိူ့ထက် ပိုအရိုင်းဆန် ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ ဆရာခွန့် ကိုပိုပြီးကြောက်္မိပါသည်။
အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ပစည်းအတိုမွကြားမှာ ခေါင်းကိုဖိကိုင်ရင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။
အကျီလည်းကိုယ်ပေါ်မှမရှိတော့ဘဲ ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်နဲ့ ပြိုလဲချင်တိုင်းပြိုလဲနေသည့်ပုံရိပ်ကို မုန်းတီးရွံရှာမိသည်။
ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေတဲ့ရွက်စိမ်းမျက်နှာ
သူ့ကိုသေစေဖို့အကြိမ်ကြိမ်ဆုတောင်းသွားသော သူမ
သူတစ်ပါးရင်ခွင်မှာ အခန့်သားတည်ရှိနေပြီး
ရင်ခွင်မှာ လိုချင်စိတ်အပြည့်နဲ့ပြေးလာတဲ့သူ့ကို လှောင်ရယ်မောစွာ ကြည့်နေခဲ့တဲ့ရွက်စိမ်း
မနာလိုဘူး
ခံပြင်းတယ်
မုန်းတီးတယ်မင်းကိုမှ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနဲ့ပိုပြီးလိုချင်လာတယ်
ငါတစ်ယောက်ထဲပြိုလဲနေရတာမကြိုက်ဘူးရွက်စိမ်း
မင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတော့မယ့်ငါ့အနာဂတ်ကို
ရန်သူနဲ့ပေါင်းပြီး နင်းဖျက်ခြေမွခဲ့တယ်
မင်းနဲ့ငါမပြီးသေးဘူးရွက်စိမ်း
ရေပန်းအောက်တစ်နာရီလောက်ရေစိမ်ချိုးအပြီးမှာ ကုတ်ရှည်တစ်ကိုပဲခြုံလိုက်သည်။
ချက်နယးစပ်ထိရှိနေခဲ့တာ ဘောင်းဘီမဟုတိဘဲတာဝါတစ်ထည်ပဲရှိနေကာ ပြိုလဲကျနေတဲ့
အရက်ပုလင်းတစ်ခုကို ကောက်ယူမော့သောက်လိုက်သည်။
"ဝုန်း!!!!'
စောင့်ကန်ဖွင့်လိုက်တာများနဲနဲနောနောအရှိန်မဟုတ်
"ဆရာ!!!'
ပန်းအိုးနားကနေ ချောင်းပြီး မရဲတရဲခေါ်လိုက်သည့် ဂျိူကာက စိုးရိမ်မကင်းစွာ
"မိုက်တာဆန်နဲ့ (*******) ရပ်ကွက်ကိုသွား
မေးတာမဖြေရင် ရိုက်သတ်လာခဲ့"
အိကနဲပါးစပ်သာပိတ်လိုက်ရပေမယ့် ရေချိုးပြီးကာစမို့ ဆရာကရှင်းသန့်ချောမွေ့နေသညိ။
မျက်ခုံးစပ်ထိကျဆင်းနေတဲ့ဒဏ်ရာရှိတာတောင် ဆွဲဆောင်မှုတွေကလျော့မသွားခဲ့
ချက်အောက်မရောက်တရောတာဝါဟာလည်း အခုပဲကျွတ်တော့မလိုလို ဘာလိုလိုနှင့်အသည်းယားစရာ
လောင်းကုတ်ရှည်ကြီးပဲရှိနေပြီး အောက်ခံကိုယ်လုံးကဒီအတိုင်း
လက်တစ်ဖက္မှာ သေနတ်ကိုင်ထားပြီး
တစ်ဖက္မှာတော့ အရက်ပုလင်းနဲ့
"ဆရာ ဘောင်းဘီက!!!"
"ငါ့ပစည်းကကြီးပေမယ့် ဒီတာဝါနဲ့တော့လုံပါသေးတယ် စိုးရိမ်စရာဒီကစပဲရှိနေတော့တာလား"
ဘာမှလည်းမဆိုင်သူ့ပစည်းကို လာကြွားနေသေးတယ်
ဒါတောင် ဂျိုကာ အဲ့တာဝါကြီး ဘယ်အချိန်ကျွတ်ကျမလည်း မျက်လုံးကဝေ့ကြည့်လိုက်သေးတာ
😎😎😎😎😎😎😎😎
ဟဲယို အပ်ပေးလိုက်ပါပြီ
နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်ဟုတ်
ဖတ်ရတာပေါ့သွားရင် ဂိုမဲ့နယ်
Zawgyi
"ဦးေလး"
"မလာနဲ႔ အျမန္မင္းဒီကထြက္စမ္း"
လက္ဝါးကပ္တိုင္လိုမ်ိဳး သစ္သားတိုင္ႀကီးမွာ ဦးတိုးေအာင္ကို လက္ဝါးႏွစ္ဖကၼွာ သံေခ်ာင္းေတြအစိမ္းတိုင္း႐ိုက္ႏွက္ထားသည္။
ေျခေတြမွာလည္း ထို႔နည္းလည္းေကာင္းပင္
နာက်င္လြန္းသည္ထင္ ေလသံေတာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပဲထြက္လာရသည္။
"မသြားဘူး ရေအာင္ကယ္ထုတ္မယ္"
"မင္းသူ႔ကိုကာကြယ္ရဦးမယ္ ဟား အနည္းဆုံးသူ႔ကိုေတာ့ေဘးကင္းေအာင္ထားရဦးမယ္မလား "
"အိမ္မွာပိုက္ဆံေတြထားခဲ့တာပဲ အခုနည္းနည္းနာမယ္ေတာင့္ခံေနာ္"
လ်ိဳ႕ဝွက္စခန္းတစ္ခု၊ငရဲခန္းဆိုလည္းမမွား
ဦးတိုးေအာင္ကို ဘိုးေလးေတာ္လို႔ ဖမ္းမိထားတယ္ ေျပာထဲက ေရာက္လာလိုက္တာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသိသိႀကီးနဲ႔တိုး၀င္မိခဲ့သညိ။
သုံးရက္တာ ႏိုပ္စကၼႈအၿပီးမွာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းအခ်ိဳ႕ေတာင္က်ိဳးေနခဲ့ေလၿပီ
ေက်ာကုန္းမွာေတာ့ ၾကာပြတ္ရာတျပင္သား
ဆားနဲ႔ပက္လိုက္႐ိုက္လိုက္လုပ္ထားတာ တစ္ခုမွ အေကာင္းတိုင္းမရွိမွာေသခ်ာသည္။
ဒီလိုျမင္ကြင္းကိုလည္းသပ္သပ္ျမင္ေစတာသူသိတာေပါ့
အေစာင့္ၾကပ္ေတြေလ်ာ့ခ်ၿပီး ဦးတိုးေအာင္ကို သူလိုက္ရွာမယ္မွန္းသိလို႔လမ္းဖြင့္ေပးထားတာပင္
ငါတို႔ကို လုပ္ရင္ ဒီလိုရက္စက္တာဆိုၿပီး ျပသခဲ့တဲ့ဥပမာ မွာ ဦးတိုးေအာင္က သားေကာင္ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
"မလာပါနဲ႔ ထြက္ေျပး ထြက္ေျပးေတာ့"
ေျခရင္းမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေလးျဖည္ထုတ္ေပူေနမိသည္ ။သံေခ်ာင္းႀကီးစိုက္၀င္ေနတဲ့ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴမွာ အေရာင္ေတာင္မဲ့ခ်င္ေနသည္။နီေသြးေသာ ေရာင္ေတြသာလႊမ္းၿခဳံလ်က္
ဒီစိုက္ေနတဲ့သံေခ်ာင္းစႀကီးကို သူဘယ္လိုဖယ္ရွားရမလည္းခုထိမသိေသး
"မင္းေက်ာေပၚမွာ ေသြးေတြနဲ႔ပါလား တူေလးရယ္"
သူ႔ကိုယ္ေပၚကေသြးေတြကအိုင္ထြန္းေနတာေတာင္ ေက်ာျပင္ေလးတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္
"ဦးေလး!!!"
"မင္းမွတ္မိလား အဟြတ္ ငါ ငါတို႔ မင္းမယ္ေတာ္ကို လုပ္ႀကံခဲ့တဲ့သူမွန္သမွ် ဖ်က္ဆီးပစ္မိတယ္"
"စကားေတြအမ်ားႀကီး မေျပာပါနဲ႔"
"မင္းသူ႔ကို ကာကြယ္ရမယ္ မင္းဘိုးေလးေတာ္ကိုလည္းျပန္သတ္ရဦးမယ္ ငါ့ကို ငါ့ကိုထားခဲ့လိုက္ေတာ့"
"ေတာ္ေတာ့လို႔ အဲ့စကားထပ္မထြက္နဲ႔"
"အငိး အဟင္း မင္း မင္း ငိုေနတာပဲ"
ပါးျပင္ထက္စိုစိစိအရာေတြကို ေမးေလးေငါ့ၿပီးေျပာလာေတာ့ သူအံ့ဩသြားရသည္။သူငိူေနခဲ့တာလား ဘာလားေတာ့ မသိေပမယ့္ ဦးေလးကို ဒီလိုပုံစံျမင္ရတာ အရမ္းကို႐ူးခ်င္မိသည္။ဒီလိုေတြျဖစ္ေစဖို႔မဟုတ္ခဲ့ပဲ
"ဟားဟား ႂကြက္ကေလးေတြလိုပဲ မိမယ့္မိေတာ့ ႏွစ္ေကာင္ ဟားဟားဟားဟား"
"မင္း ငါ့ကိုသတ္လိုက္"
ဦးေလးကရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ႀကဳံးေအာ္သည္။
ဒါကိုမင္းႏြယ္က ဟန္ပါပါေခါင္းခါရင္
"ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုအခုသတ္မွာ က်ဳပ္အေဖကတားေပမယ့္ အခုသတ္ခ်င္ေနတာ အဟက္ ဟိတ္ေကာင္ေတြ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ခ်စမ္း!!"
"လူေလးေျပး!!!!!'
"ေျပးလို႔မလြတ္ဘူးေလ ခမ်ားတူကအေပးယူလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္စီးပြားေရးကို တစ္ပတ္႐ိုက္ဖို႔လုပ္ေသးတာ ျပီးေတာ့ ဖမ္းဆီးထားတာေတာင္မွ က်ဳပ္အေဖကို သတ္ဖို႔ေခ်ာင္းေျမာင္းေနေသးတာေလ ဟမ္!!!"
ဆယ္ေယာက္ေလာကၼွာ လက္နက္ဆိုလို႔ ၾကာပြတ္ပဲပါသည္။ ရက္ရက္စက္စက္ညႇင္းဆဲၿပီးမွ သတ္မည့္ပုံရွိသည္။
"အား!!!'
"ဦးေလး!!!!!!"
"႐ႊမ္း!!!"
"လူေလး မင္းကို ငါ့အသက္ရွင္သမွ် ၾကည့္ၿပီး အား!!! ေသသြားခ်ငိခဲ့တာ"
"႐ႊမ္း!!!"
" အား !!!!!ေက်နပ္ၿပီ ေသေပ်ာ္ၿပီ မင္း မင္းေျပးႏိုင္မယ္ဆိုတာ ယုံတယ္
"႐ႊမ္း!!"
" အား!!!အဟြတ္ ျပန္သတ္ သူတို႔ကို ဘာလို႔ဆိုေတာ့ မင္းက ACE !!!!!''
ၾကာပြတ္႐ိုက္ခ်က္ သုံးခ်က္ၼျောကၼွာ ဦးေလး အသံတိတ္က်ၿပီး ဇတ္က်ိဳးက်သြားခဲ့သည္။
"ဦးေလး!!!!!!!''
"အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုရင္ကြဲပက္လက္ေအာ္လည္း သူျပန္မရွင္ေတာ့ဘူး ေဟ့ေရာင္ေတြ ေအးေဆးခ် တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေသတာ ငါထိုင္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္"
"႐ႊမ္း!!!!!'
"အ အား!!!!!!!'
႐ိုက္လာသည့္ ၾကာပြတ္ကိုဖမ္းယူေစာင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ထိုလူခမ်ာ ငိုက္စိုက္ က်ဆင္းလာသည္။က်လာသည္ထိုကိုယ္လုံႀကီးဟာ အညႇာတာမဲ့စြာ ဗိုက္ကို ထိုးခ်လိုက္ေတာ့ ေသြးစိမ္းမ်ားကပြက္ခနဲ
"ေဟ့ေကာင္ မင္းေစာက္ေၾကာမာလွခ်ည္လား ခ်ၾကစမ္းေဟ့"
သုံးေယာက္ေလာက္ဝိုင္းၿပဳံခ်ေတာ့ လက္ေတြနဲ႔သာကာထားႏိုင္ၿပီး သူဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့
"ေျပာစမ္း မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ေနတဲ့မိန္းကေလး!!!"
"႐ႊမ္း!!! ႐ႊမ္း!!!
"ေျပာေလ မင္းနဲ႔ဘယ္လိုပတ္သတ္ေနလည္း"
"႐ႊမ္း!!!!'
"ဟိတ္ေကာင္ေတြမင္းတို႔စြတ္႐ိုကၼေနနဲ႔ဦး
စဝၡြန္ေအာင္ ငါေမးတာေျဖစမ္း!!!'
"ဖင္ခံလိုက္!!!!!'
"ၾကည့္စမ္း ေခြးေကာင္!!!!'
မင္းႏြယ္ေဒါသတႀကီး အနားေျပးခ်လာကာ မ်က္ႏွာကို ေျခေထာက္နဲ႔ ျဖတ္ကန္သည္။ ေဘးကပ္ေလးေရွာင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာအရွိန္လြန္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ထက္ဘိုင္းကနဲ
"ဟ !!!'
"အား!!!'
လက္ကို႐ုတ္တရက္လိမ္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး မင္းႏြယ္လက္ထဲက ေသနတ္ကို ႀဆဲယူကာ လည္တိုင္ထက္ဖိကပ္ရင္း
"အားလုံးေနာက္ဆုတ္!!!!!!'
သူတို႔သခင္ကို လက္နက္နဲ႔ ထိ႐ြယ္ထားေတာ့အားလုံးက ရွဲကနဲ
"မင္းတို႔အားလုံးဟိုဘက္သြား!!!'
သူေျပာသလိုပဲ တစ္ေယာက္ၼွာအနားမကပ္ရဲဘဲရွိေနကာ အေနာကၼွာစုံၿပဳံရပ္ေနၾကရသည္။
မင္းႏြယ္ကေတာ့ လက္ကို အစိမ္းတိုင္းခ်ိဳးခံထားရေတာ့ လူးလိမ့္ေနကာ
တံခါး၀နားထိတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေခၚေဆာင္လာရင္း တခါးနဲ႔လက္ကိုညႇပ္ကာ တစ္ခ်က္ပိတ္ခ်လိုက္ေတာ့
"အား!!!!!'
လက္နဲ႔တခါးညပ္သည့္အရွိန္ေၾကာင့္မင္းႏြယ္ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ဟစ္ေနကာ
သူ႔လူေတြလည္းရႉးရႉးရွားရွားျဖစ္ၿပီး လာရမလိုလို ဘာလိုလိုေတြျဖစ္ကုန္၏။
"ဒိုင္း!!!'
ေသနတ္မိုးေပၚေထာင္ပစ္လိုက္ေတာ့ အားလုံးေရွ႕မတိုးရဲပဲရွိေနရသည္။
"မင္းနဲ႔ငါမၿပီးေသးဘူး "
နားနားထိတိုးႀကိတ္ေျပာကာ တံခါးကိုဝုန္းကနဲပိတ္ခ်လိုက္သည္။အျပင္ကေန ေသခ်ာေသာ့ခတ္လိုက္ရင္း အ၀မွာေစာင့္ေနတဲ့ အေစာင့္ကသူ႔ဆီေျပးလာသည္။
လက္တို႔ဟာလည္း အေၾကာက္လန႔္မရွိ ေသခ်ာခ်ိန္႐ြယ္ပစ္သတ္လိုက္ၿပီးေနာ္ ထိုလူရဲ႕ကုတ္အက်ီကိုေကာက္၀တ္လိုက္သည္။
ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္ကို
ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ၀တ္ဆင္းရင္းစိတ္ထဲ၌လြန္စြာအမ်က္ေဒါသထြက္ေနမိသည္။
ဦးေလးရဲ႕ျဖစ္အင္ဟာ သူမေတြးၾကည္ဖူးေသာျမင္ကြင္းမ်ိဳး၊ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ႐ြက္စိမ္းကိုကာကြယ္ဖို႔ေျပာသြားခဲ့သည္။
ဟုတ္သည္ သူရွင္သန္မွျဖစ္မည္ အနဲဆုံး သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာပိုင္ဆိုင္မႈျဖစ္တဲ့
႐ြကိစိမ္းရွိရာ အိမ္ငယ္ေလးကို အေျပးႏွင္ခ်င္မိသည္။သူမဟာသူ႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ
တစ္ဦးတည္းေသာပိုင္ဆိုင္မႈ၊ေသခ်ာေပါက္ျပန္လည္ရယူရမည္၊ကာကြယ္ရမည္၊သိမ္းထုတ္ထားရမည့္ရတနာတစ္ခုလို အသိသံမႈိစြဲကပ္သြားသည္။
စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပ်က္စီးၿပီးေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနတာေတာင္ ထိုအခ်က္ကို သူလက္ကိုင္ထားမိတုန္း
ေႏြးေထြးေပးခဲ့ရမွာ ဦးေလးကို နည္းနည္းေတာ့ ေဖးမေပးခဲ့ရမွာ
႐ုတ္ခ်ည္း ျဖစ္တည္လာေသာေဒါသအဟုန္က ေသနတ္ကို ခပ္တင္းတင္း စုတ္ကိုင္ကာ အသင့္ရပ္ထားေသာကားတစ္စီးေပၚတကိလိုက္သည္။
သူဦးတည္လိုက္သည္က လြတ္လမ္းေတာ့မဟုတ္ ဘိုးေလးေတာ္ဆီသို႔
."ဆရာ!!!!!!'
ေသာက္လက္စအရက္ပုလင္းႀကီးက ေဘးမွာ ေမွာက္ရက္သားႀကီးလဲေနသည္။
လူဟာလည္းကုတင္ဆီမွာရွိမေန ၾကမ္းျပင္ထက္ အိပ္လိုက္ၼိတာလားေတာင္မသိ
"ဆရာ့ကို ေခၚေနတာၾကာပါၿပီ"
"ေအာ္ "
"အိမ္မကၦိဳး မေကၷတာလား"
လ်ည္လ်ားလွတဲ့အိမ္မက္ဟာ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ကာလမွာပဲထပ္ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး သူခံစားေနခဲ့ရသည္။ တုန္ရီေနေသာလက္အစုံကတပိုင္းတစပုလင္းထဲရွိေနေသာ အရက္ပုလင္းကိုဆြဲယူကာေမာ့ခ်လိုက္သည္။
ၿပီးတဲ့ေနာက္
"ဘာကိစလဲ"
"နန္းေတာ္ဘက္ကေန အေၾကာင္းၾကားစာပါလာလို႔ပါ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ျပန္ၿပီးလက္လႊဲယူပါရေစတဲ့"
"ထပ္ေျပာလာရင္ အကုန္အေသသတ္ပစ္လိုက္"
"မဟုတ္ေလဆရာ သူတို႔လည္းေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ေတာ္....!!!'
"မင္းကိုအရင္သတ္ရမွာလား ငါေျပာတာလုပ္စမ္းဘာ!!!!"
"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့"
မိုက္တာဆန္ လွစ္ကနဲေနေအာင္အခန္းထဲကေျပးထြက္သြားသည္။
ၾကာၾကာဆက္ေနရင္ ငရဲျပည္ကို တန္းေရာက္ႏိုင္တာမို႔......
..............
"႐ြက္စိမ္း ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႔မယ္"
"ဟုတ္ သြားမယ္ေလ"
"ဟာ ဘယ္လိုေတြ၀တ္လာတာလည္း သြားျပန္လဲ!!!"
အၿမဲတမ္း၀တ္ေနက် ျမန္မာအက်ီကို ထူးထူးဆန္းဆန္းဂ်စ္တိုက္ေနျပန္သည္။
"ဘာလို႔လည္း"
"အရမ္းေကာက္ေၾကာင္းကို ေဖာ္က်ဴးထားတယ္ မင္းမွာ ဒီထက့္ပြတဲ့ အက်ီမရွိေတာ့ဘူးလား"
"ခ္ခ္ ျမန္မာအက်ီပါဆိုမွ Jay ရယ္"
"မရဘူးအခုသြားလဲ ဒီလို၀တ္စုံေတြေနာက္ေန႔ အားလုံးျပန္ခ်ိန္းရမွာပဲ"
"ဟုတ္ပါၿပီ ျပန္လဲလိုကၼယ္ ဒီေန႔ စာတမ္းလုပ္ဖို႔ရွိတယ္ အျပန္ေနာက္က်မယ္ ၿပီးေတာ့ ေလးေလးကိုသြားၾကည့္ရမယ္"
"ငါပါမွသြား!!!'
အသံကခ်က္ခ်င္း ေဒါသသံဘက္ေျပာင္းကာ
"ဘာေတြမ်ားအေရးႀကီးေနလည္း ေဘဘီ
ဟိုေကာင္ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတာမသိတာလား"
"႐ြက္စိမ္း သိပါတယ္ ဒါေပမယ့္"
"ေက်ာင္းမတက္နဲ႔ေတာ့"
"ဟင္ မလုပ္ပါနဲ႔ ဒီေန႔တကယ္ေအရးႀကီးလို႔ပါ ေလးေလးဆီကို နက္ျဖန္မွသြားမယ္ေလ"
"ေတာ္ၿပီေပါ့တစ္ဘြဲ ့ေက်ာင္းထြက္လိုက္ေတာ့႐ြက္စိမ္း"
"Jay စာခ်ဳပ္ထဲမွာ!!!!'
"တိတ္လိုက္စမ္း မင္းေျပာတဲ့စာခ်ဳပ္ကို ဆြဲၿဖဲၿပီး ငါကုတင္ေပၚဆြဲေခၚခ်လို႔ရတယ္ အာ့တာမင္းသိလား"
"ေနမာန!!!!!!'
"အန္ကယ္!!!'
"ဘယ္ကဘယ္လို"
"မင္းခ်ထားတဲ့ငါးစာမွာ ငါးလာဟပ္တယ္ၾကားတာနဲ႔ မင္းဆီကို လာရတာပဲ ေအး မင္းသူနဲ႔ ညိစရာမရွိဘူးေနာ္"
ဘယ္အခ်ိန္ထဲကဦးမိုက္ကယ္ေရာက္ေနသည္မသိ ၊သူမကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနပုံကမတူသလိုမတန္သလို ေသခ်ာေပါက္ သူမတို႔ေျပာဆိုေနတာကို နားေထာင္ေနခဲ့သည့္ပုံ
"ညည္းလည္းငါ့တူနဲ႔ ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ေနပါ
ငါ့တူက စိတ္ပါေနရင္ေတာင္ေရွာင္ရမွာမင္းတာ၀န္ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂ႐ုဏာကို အမွည့္ေႁခြေနတာနဲ႔ပဲလြန္လွၿပီ"
"အန္ကယ္!!!!!'
႐ြက္စမ္းမ်က္ႏွာေလးမဲ့ကနဲျဖစ္ရၿပီး အသက္၀၀ရႈလိုက္ကာ
"တစ္ခုေျပာပါရေစ"
"႐ြက္စိမ္းအထဲ၀င္"
Jay ေျပာေနတာကို သူမလက္ကာျပလိုက္ရင္း
"႐ြက္စိမ္းတို႔အေပးယူၿပီးေျမာက္တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေစလို႔၊ပညာသင္ခြင့္ေနထိုင္ခြင့္ အလကားယူထားတာတစ္ခုမွမပါဘူး"
"ညည္းကဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတာလည္း ဟန္ေဆာင္လက္ထပ္မႈက ဘယ္ေတာ့မွ အစစ္ျဖစ္မလာဘူး"
"ေတာၸါေတာ့ အန္ကယ္ရာ !!!!'
"ေနမာန ငါစကားေျပာေနတယ္ မင္းတိတ္ထားစမ္း!!!"
အိမ္ထဲရွိအလုပ္သမားေတြစလို႔အားလုံးဟာတိတ္ဆိတိၿငိမ္သတ္ေနၿပီး ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးမွာ အားလုံး အာ႐ုံကေရာက္ရွိေနလ်က္
"ဟန္ေဆာင္တာကို လက္ခံပါတယ္ ႐ြက္စိမး္မွာလည္း မရွိမာန ဆိုတာရွိပါတယ္"
"ညည္းေသခ်ာမွတ္ထားဖို႔က ငါးစာ ဆိုတာမေမ့နဲ႔ အဲ့ေကာင္ဖမ္းေခၚသြားတဲ့ေန႔မွာ ညည္းဖုန္းဆက္ရမွာမသိဘူးလား!!!ဟမ္ လွည့္စားေခၚထုတ္လာတာျဖစ္ျဖစ္ တည္ေနရာပို႔တာ
ျဖစ္ျဖစ္!!!!'
"ေမးခြန္းေတြမမ်ားလြန္းဘူးလား ေသမယ့္အေနထားေတြထိ ျဖစ္ခဲ့တာေရာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ခဲ့ရတာေရာ
တစ္ခုမွမသိခဲ့ဘူးမလား ႐ြက္စိမ္းက
လူပါ ထိတ္လန႔္တတ္တယ္ ေၾကာက္႐ြံ႕တတ္တယ္"
"ျဖန္း!!!!!'
"႐ြက္စိမ္း!!!!'
ဦးမိုက္ကယ္႐ိုက္ခ်က္ေၾကာင့္႐ြက္စိမ္း
ေခြကနဲလဲက်သြားေတာ ေနမာန အတင္းေျပးခ်လာသည္။မ်က္လုံးထဲမွာ ဘာမွမျမင္ေတာ့သည့္အထိ ႐ူးႏွမ္းစြာခ်စ္ျပေနေသာတူေတာ္ေမာင္အား ေဒါသထြက္ကာ
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး အခန္းထဲခ်ဳပ္ထားလိုက္"
"အန္ကယ္!!!"
"႐ြကၥိမ္းကို မထိနဲ႔ေနာ ္ကြၽန္ေတာ့္ကိုႀကိဳက္သေလာက္အပစ္ေပး!!!'
"သူ႔ကိုမထိေစခ်င္ရင္ ပိုလွ်ံေနတဲ့ မင္းခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ပိုးၿပီးလႊင့္ပစ္ဖို႔ ခနသုံးသပ္လိုက္အုံး!!!'
သူ႔လူေတြဆြဲေခၚရာေနာက္ ႐ုနး္ကန္ပါသြားခဲ့ရတာကိုေက်နပ္စြာၾကည့္ရင္း
"ညည္း တို႔ကို ျပန္ခြဲထားေတာ့မွာ ညည္းဖုန္းေတြထဲ တည္ေနရာရွာလို႔ရေအာင္အကုန္ေျခရာခံစက္ထည့္မယ္ ညည္းကိုယ္ထဲမွာလည္း တစ္ခုထည့္ဖို႔လုပ္ရမယ္"
"ကြၽန္မလကၼခံဘူး!!!'
"ဟားဟား ျငင္းခြင့္မရွိဘူးကေလးမ"
"သိပ္ရွိတာေပါ့"
မဲ့ၿပဳံးေတြအနည္းငယ္တင္ပို႔ရင္း ေထာင့္စြန္းကေသြးစေလးတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလး မဲ့က်သြားေပမယ့္
"႐ြက္စိမ္းဟာ ဒီေန႔ မွာသိလိုက္ရတယ္ အာ့တာဘာလည္းဆိုေတာ့ ဒီကစားပြဲရဲ႕အဓိက
မိန္း ဆိုတာသိလိုက္ရလို႔"
"နယ္႐ုပ္သာသာပဲရွိတာကိုမ်ား!!"
"ကြၽန္မမရွိရင္ ရွင္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ထိတြင္းေအာင္းေနရမလည္း ဆိုတာ ထည့္ေျပာ!!"
"ေျဖာင္း!!!'
စိတ္တိုစြာလက္ျပန္႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့
႐ြက္စိမ္း သတိလစ္လဲက်သြားခဲ့ရေလၿပီ။
မွန္တာေျပာေတာ့ နားခါတယ္တဲ့
သူအဲ့လိုမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား!!!!!!!!
...................
ျပန္လည္ႏိုးထလာေတာ့
သူမကုတင္တစ္ခုထကၼွာ
"အဆင္ေျပရဲ႕လားေဘဘီ"
"ဟင္ !!!'
"အမ်ားႀကီးစိတ္ပူေနခဲ့တာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့မွာကို"
Jay က ကုတင္ေျခရင္းကေန ႐ြက္စိမ္း ေျခေထာက္ေလးကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ကာေျပာလာသည္။
"မကာကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို ရွက္ၼိပါတယ္"
"ရရပါတယ္ ႐ြက္စိမ္း ဒီလိုအေနထားကို မုန္းလာတာေတာ့အမွန္ပဲ ပင္ပန္းတယ္ ေနမာနရယ္"
မ်က္ရည့္တခ်ိဳ႕ စီးဆင္းရင္း ႐ြက္စိမ္းက
တိုးဖြဖြေလးညည္းေတာ့
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခြန႔္ကိုသတ္ၿပီးတာနဲ႔"
"သူ႔ကိုသတ္မွျဖစ္မွာတဲ့လား ေထာင္ခ်တာျဖစ္ျဖစ္ တရားဥပေဒအရ!!!!"
"ေတာ္လိုက္ေတာ့ ငါ့ဦးေလးေျပာသလိုမ်ိဳး တစ္ခုခ်င္းစီ မွန္ေနေအာင္ ေနျပမေနနဲ႔ ဒီရက္ပိုင္း မင္းဒီအခန္းထဲမွာေနရမယ္"
အခန္းတံခါးကိုၾကမ္းတမ္းစြာပိတ္လိုက္သည့္ေနာက္ ႐ြက္စိမ္းနားမလည္စြာက်န္ခဲ့ရသည္။
သူ႔ဦးေလးေျပာခဲ့သည္အရာေတြကဘာေတြလည္း
ဘယ္လိုေနထိုင္မႈမ်ိဳးလည္း
ဘာေတြေသြးထိုးခဲ့တာလည္း
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့ရၿပီမို႔
ေခါင္းေတြကထိုးကိုက္လာသည္။
ပါးႏွစ္ဖက္လည္းေယာင္ယမ္းေနကာ
နာက်ငိေနရတာမို႔ စားပြဲထကၼၾကာေသးခင္ကမွ ပို႔ေဆာငိထားဟန္တူသည့္ ဆန္ျပဳတ္ေႏြးေႏြးေလးကို အားယူေသာက္သုံးလိုက္သည္။ဒီအေျခေနက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ အားရွိမွျဖစ္မည္။ေသခ်ာေပါက္အပူပင္ကင္းကင္းနဲ႔ရွင္သန္ရဦးမွာ.........
.............
"ေက်ာင္းလည္းလာတာမေတြ႕ေတာ့ဘူးဆရာ"
"အိမ္ထဲမွာပဲထိန္းခ်ဳပ္ထားဖို႔ရွိတယ္ "
"ဟုတ္တယ္ဆရာ ဘာဆက္လုပ္ရမလည္း"
"ေျပာျပတိုင္ပင္ဖို႔အထိဒီကစကအေရးမႀကီးပါဘူး"
"ဆရာသူကဆရာ့အတြက္အေရးႀကီးတဲ့လူမဟုတ္ဘူးလား!???'
"မဟုတ္ဘူး!!!!"
ေဒါသတႀကီး စားပြဲခုံႀကီးေကာေကၼွာက္ေတာ့ အရက္ပုလင္းနဲ႔ ခြက္အခ်ိဳ႕က ျပန႔္က်ဲထိခိုက္ကြဲရွကုန္၏။
ဂ်ိဳကာ ထိုေနရာေလးမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္သြားရကာငါေသၿပီဟာ စိတ္ထဲေတးမွတ္လိုက္ရသည္။
ေသနတ္သံအစား တံခါးေစာင့္ပိတ္သံပဲၾကားလိုက္ရေတာ့မို႔ ထိုတံခါးႀကီးကိုပဲထိုင္ရွိခိုးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားရသည္။
လက္ၼ႐ြံ႕လူသတ္သမားေပမယ့္ သူတိူ႔ထက္ ပိုအ႐ိုင္းဆန္ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ ဆရာခြန႔္ ကိုပိုၿပီးေၾကာက္ၼိပါသည္။
အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ပစည္းအတိုမြၾကားမွာ ေခါင္းကိုဖိကိုင္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
အက်ီလည္းကိုယ္ေပၚမွမရွိေတာ့ဘဲ ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္နဲ႔ ၿပိဳလဲခ်င္တိုင္းၿပိဳလဲေနသည့္ပုံရိပ္ကို မုန္းတီး႐ြံရွာမိသည္။
႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့႐ြက္စိမ္းမ်က္ႏွာ
သူ႔ကိုေသေစဖို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းသြားေသာ သူမ
သူတစ္ပါးရင္ခြင္မွာ အခန႔္သားတည္ရွိေနၿပီး
ရင္ခြင္မွာ လိုခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ေျပးလာတဲ့သူ႔ကို ေလွာင္ရယ္ေမာစြာ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့႐ြက္စိမ္း
မနာလိုဘူး
ခံျပင္းတယ္
မုန္းတီးတယ္မင္းကိုမွ ဆန႔္က်င္ဘက္အေနနဲ႔ပိုၿပီးလိုခ်င္လာတယ္
ငါတစ္ေယာက္ထဲၿပိဳလဲေနရတာမႀကိဳက္ဘူး႐ြက္စိမ္း
မင္းတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့မယ့္ငါ့အနာဂတ္ကို
ရန္သူနဲ႔ေပါင္းၿပီး နင္းဖ်က္ေျခမြခဲ့တယ္
မင္းနဲ႔ငါမၿပီးေသးဘူး႐ြက္စိမ္း
ေရပန္းေအာက္တစ္နာရီေလာက္ေရစိမ္ခ်ိဳးအၿပီးမွာ ကုတ္ရွည္တစ္ကိုပဲၿခဳံလိုက္သည္။
ခ်က္နယးစပ္ထိရွိေနခဲ့တာ ေဘာင္းဘီမဟုတိဘဲတာဝါတစ္ထည္ပဲရွိေနကာ ၿပိဳလဲက်ေနတဲ့
အရက္ပုလင္းတစ္ခုကို ေကာက္ယူေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
"ဝုန္း!!!!'
ေစာင့္ကန္ဖြင့္လိုက္တာမ်ားနဲနဲေနာေနာအရွိန္မဟုတ္
"ဆရာ!!!'
ပန္းအိုးနားကေန ေခ်ာင္းၿပီး မရဲတရဲေခၚလိုက္သည့္ ဂ်ိဴကာက စိုးရိမ္မကင္းစြာ
"မိုက္တာဆန္နဲ႔ (*******) ရပ္ကြက္ကိုသြား
ေမးတာမေျဖရင္ ႐ိုက္သတ္လာခဲ့"
အိကနဲပါးစပ္သာပိတ္လိုက္ရေပမယ့္ ေရခ်ိဳးၿပီးကာစမို႔ ဆရာကရွင္းသန႔္ေခ်ာေမြ႕ေနသညိ။
မ်က္ခုံးစပ္ထိက်ဆင္းေနတဲ့ဒဏ္ရာရွိတာေတာင္ ဆြဲေဆာင္မႈေတြကေလ်ာ့မသြားခဲ့
ခ်က္ေအာက္မေရာက္တေရာတာဝါဟာလည္း အခုပဲကြၽတ္ေတာ့မလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္အသည္းယားစရာ
ေလာင္းကုတ္ရွည္ႀကီးပဲရွိေနၿပီး ေအာက္ခံကိုယ္လုံးကဒီအတိုင္း
လက္တစ္ဖကၼွာ ေသနတ္ကိုင္ထားၿပီး
တစ္ဖကၼွာေတာ့ အရက္ပုလင္းနဲ႔
"ဆရာ ေဘာင္းဘီက!!!"
"ငါ့ပစည္းကႀကီးေပမယ့္ ဒီတာဝါနဲ႔ေတာ့လုံပါေသးတယ္ စိုးရိမ္စရာဒီကစပဲရွိေနေတာ့တာလား"
ဘာမွလည္းမဆိုင္သူ႔ပစည္းကို လာႂကြားေနေသးတယ္
ဒါေတာင္ ဂ်ိဳကာ အဲ့တာဝါႀကီး ဘယ္အခ်ိန္ကြၽတ္က်မလည္း မ်က္လုံးကေဝ့ၾကည့္လိုက္ေသးတာ
😎😎😎😎😎😎😎😎
ဟဲယို အပ္ေပးလိုက္ပါၿပီ
နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္ဟုတ္
ဖတ္ရတာေပါ့သြားရင္ ဂိုမဲ့နယ္