(unicode)
''ကလေးတွေက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာနော်..''
''ဟုတ်ပဟယ်...အမွှာလေးနှစ်ယောက်က အဖေနဲ့ချွတ်စွပ်မှ ချွတ်စွပ်သိလား..မျက်ခုံးလေးတွေနှာတံလေးတွေကအစ တူတာ ၊အဲ့ဒါကြောင့်လူချောလေးတွေဖြစ်နေတာ''
''သမီးလေးကြတော့ မင်းသမီးလေးအတိုင်းနော်၊ခြေထောက်လေးတွေကအစ နုရဲနေတာ''
အေးပုံနဲ့ ဘဲဥမက ကစားနေကြတဲ့ကလေးတွေကိုကြည့်ရင်း သဘောကျစွာ ပြောသည်။ အဆင်းကမြို့ကပါလာတဲ့ မုန့်တွေနဲ့ဧည့်ခံရင်း စကားပြောလိုက်၊ကစားနေတဲ့ သားတွေနဲ့သမီးကိုလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်ရသည်။
''မြဖူးရယ်....''
''ဟဲ့..အေးပုံရယ်...အဆင်းလို့ခေါ်စမ်းပါ''
''ယောင်လို့ပါ...ဘဲဥမရဲ့..''
သူခေါ်လိုက်တဲ့အမည်လေးကို အဆင်းက နားထောင်ရင်း ဘာမှမပြောပေ။ဒါပေမဲ့အနားကဘဲဥမက အေးပုံကို တံတောင်နဲ့တွတ်ပြီး သတိပေးသည်။
''နှုတ်က အကျင့်ဖြစ်နေလို့..အဟင်း..''
''ရပါတယ်...မမအေးပုံရဲ့၊ ဒီရွာကို ရောက်ရင်မြဖူးဘဲကို ''
''ဟီးဟီး...ဟုတ်သား''
''ဒါနဲ့လေ...နင်အရမ်းလှလာတယ်သိလား၊ ကိုယ်လုံးလေးလည်း ပိုပြီးလှလာတယ်၊ဆံပင်ရှည်ရှည်နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်းလေးနဲ့ ၊ငါဖြင့်ကြည့်လို့ကိုမဝဘူးဟယ်''
''မြှောက်နေပြန်ပြီ...မမအေးပုံက ''
''မြှောက်စရာလားဟဲ့...တကယ်ပြောတာ၊
တသားမွေးတသွေးလှဆိုတာ နင်သိလား...''
ပါးမို့လေးတွေကအစ နီမြန်းနေကာ မျက်ခုံးနက်နက်ထင်းထင်းကလေးနဲ့ အပြစ်ဆိုစရာတစ်ကွက်မှကိုမရှိတာဖြစ်သည်။ရယ်လိုက်တော့လည်း ပိုပြီးနုငယ်သွားကာ၊ဒါကြောင့် ဟိုအမျိုသားဖြစ်သူက 'ချာတိတ်''လို့ထူးထူးဆန်းဆန်းလေးခေါ်ကာပါးစပ်ဖျားကမချဘဲ အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ချစ်နေတာဖြစ်လောက်မည်။
''အေးပုံပြောတာ တကယ်သိလား၊ အသားတွေပိုပြီးဖြူလာသလို ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ နုဖတ်နေတာက ကလေးလေးတွေရဲ့ မေမေဆိုတာထင်ရက်စရာကိုမရှိတာ''
အဆင်းက သွားတန်းလေးတွေပေါ်အောင်အထိပြုံးမိတော့သည်။ ရောက်လာကတည်းက သူမတို့မိသားစုကို ချောကြောင်း၊လှကြောင်းကိုပြောနေလိုက်တာ မမောနိုင်ကြပေ။
''ဒါနဲ့..ကားဆီယိုလို့ဆို ကောင်းသွားပြီလား''
''ဟင့်အင်း...ဦးစက်က သူ့တပည့်နဲ့မြို့ခဏသွားတယ်..ပစ္စည်းသွားဝယ်တယ်ဆိုလား''
''အဆင်းရဲ့ ယောကျာ်းက တော်လိုက်တာနော်၊ကားလည်းပြင်တက်တာထင်တယ်''
''ဟုတ်ကဲ့..နည်းနည်းတက်တယ်ထင်တာဘဲ''
မနက်က စောစောစီးစီးထကာ ကားစက်ဖုံးဖွင့်ပြီးနှိုက်ချွတ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့မျက်နှာကိုမြင်ယောင်ရင်းဖြေရှင်းမိသည်။ တောသူတောင်သားတွေမို့
အရာရာကို သိလိုစိတ်နဲ့မေးမြန်တာကို အဆင်းကလည်း အပြုံးနဲ့တစ်ခုချင်းစီ ဖြေရှာသည်။
''အဲ့ဒါဆို မမတို့ ပြန်အုံးမယ်နော်၊ ဟင်းတွေကတော့ စားနော်...မစားရင်တော့စိတ်မကောင်းဖြစ်မိမှာ''
''ဟယ်...ဘာလို့မစားဘဲနေရမှာလဲ..အဆင်းကတောစာလေးတွေဆို သိပ်ကြိုက်''
''ဟုတ်ပါပြီ...စားမယ်ဆိုရင်တော့ အရမ်းဝမ်းသာတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အစပ်ဟင်းတွေဆိုတော့ ကလေးတွေစားနိုင်မယ်မထင်ပေါင်''
''ဟုတ်ကဲ့..ဒါနဲ့ ဒီဟာလေးတွေ လက်ခံပေးနော်''
''ဟင်...ဘာတွေလဲ...အဆင်းရဲ့''
အဆင်းက အနားမှာချထားတဲ့ အိတ်နှစ်လုံးကိုတစ်ယောက်တစ်လုံးစီယူပေးလိုက်သည်။
''ဟို...မမတို့အတွက် အဆင်းလက်ဆောင်ဝယ်လာတာ..ဝမ်းဆက်စတွေနဲ့ခေါင်းလျှော်ရည်ပါ''
''ဟယ်တော့...ညီမလေးရယ်...မဟုတ်တာ''
''အားမနာပါနဲ့...အဆင်း အရမ်းပေးချင်နေလို့၊ယူနော်...''
''အေးပါ..အေးပါ...ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဆင်းရယ် ''
နှစ်ယောက်သား ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံးနဲ့နှုတ်ဆက်ပြီး၊
ကလေးတွေ ကစားတာ ရပ်ကြည့်ပြီးမှ ပြန်သွားကြသည်။
မိုးလင်းတည်းက ဟင်းတွေလာပေးကြတာ၊စားပွဲခုံအရှည်တွင် ဘုန်းကြီးကျောင်းအလား ဖြစ်နေတော့သည်။ကလေးတွေအတွက်ကတော့ ဝီလီဝယ်လာတဲ့ ကြက်သားလေးတွေကို မွှကြော်ကာအသီးအရွက်ကြော်လေးတစ်ပွဲနဲ့ မုန်ညှင်းဟင်းချိုလေးတစ်ပွဲချက်ရသည်။အစပ်မစားတဲ့အပြင် တောချက်ပုံစံတွေကြတော့ ကလေးတွေကလည်း စားမှာမဟုတ်၊ထို့ကြောင့် ကိုယ့်ပုံစံနဲ့ဘဲ ကလေးတွေကိုကျွေးရမည်။
''ကိုကြီး.... ချီပါ...ချီပါ...''
''ဟာ...ထလေကွာ...ညီမလေးကလည်း''
လွန်စွာမှ အသန့်အပြန့်ကြိုက်ပြီး နေတက်တဲ့
ရွှေနှင်းစက်လေး မြေကြီးပေါ်ကို ချော်လဲတဲ့အခါကဲကဲဆက်အသံလေးက ထွက်တော့သည်။ခြံဝန်းထဲမှာ လူသွားလမ်းကွန်ကရစ်လမ်းရှိပေမဲ့ ဘေးမှာက မြေကြီးအလွတ်ရှိသည်။သူမဘာသာ ခုန်ဆွ၊ခုန်ဆွလုပ်ရင်းနဲ့ချော်လဲပြီး အခုတော့ ပေသွားတဲ့ဂါဝန်စလေးတွေကြည့်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်နေသည်။
''ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..မီးမီးကို ချီပါ''
ညီမလေးအော်တော့ ညီအကိုနှစ်ယောက်လုံးပြေးလာကာ ဂါဝန်စလေးမှာ ပေနေတဲ့ သဲတွေကို ခါထုတ်ပေးပြီး ဘုန်းလင်းစက်က ချီသည်။
''ခစ်ခစ်...ကိုကြီးက မီးမီးကိုနိုင်တယ်ကွာ''
''ညီမလေးက ငြိမ်ငြိမ်ဖက်ထား...''
''အို...ပြုတ်ကျတော့မှာဘဲ...သားကြီးရယ်..''
အဆင်းသည် အပြောနဲ့အတူ ဖိနပ်စီးပြီး ခြံထဲအမြန်ဆင်းရသည်။မနိုင်မနင်း ညီမငယ်ကိုချီပြီးအိမ်ဘက်လျှောက်လာတဲ့ သားကြီးက ဟောဟဲစိုက်နေသည်။
''မီးမီး ချီခိုင်းတာ...ချောလဲလို့''
''ဟယ်...ချော်လဲတယ်ဟုတ်လား..ဘယ်နားနာသွားတာလဲ...မေမေ့ကိုပြစမ်း''
အနားရောက်သွားမှ သားကြီးက သူ့ညီမကိုချပေးကာ မျက်နုနုလေးမှာ ချွေးတွေရွဲနစ်ပြီးနီတွတ်နေ၏။
''မနာပါဘူး...ညစ်ပတ်တွေပေလို့''
''တော်သေးတာပေါ့...ဒါနဲ့ သားကြီးကချီလာတယ်ပေါ့''
''ဟီးဟီး...မေမေကလည်း သားသားနိုင်ပါတယ်ဗျ''
ညီမငယ်ကို ချီပိုးလာပြီး ရင်ဘက်လေးနိမ့်ချည်၊မြင့်ချည်နဲ့မောပန်းနေတာတောင် အပြုံးနဲ့ပြောရှာတာက အကိုကြီး ပီသပေသည်။
''ဟုတ်ပါပြီ...ဒါနဲ့ သားငယ်ရော..''
အသံတိတ်နေတဲ့ သားငယ်ကိုမျက်လုံးဝေ့ရှာရင်း
မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။
''ဟယ်...သားငယ်..အဲ့ဒါတွေမခူးရဘူးလေ''
''ဗျာ...သားသားမျက်စိရှုပ်လို့ မေမေ''
ကြည့်ပါအုံး ၊ဖအေလုပ်သူက တကူးတက လာစိုက်ထားတဲ့ ပန်းပင်ပုလေးဆီကနေ အရွက်တွေခြွေထုတ်နေတာ တစ်ရွက်မှမကျန်။
''မလုပ်ရဘူးလေ သားငယ်ရဲ့၊သူ့ဘာသာအလှပွင့်နေကြတာ..နောက်ကိုအခုလိုဖျက်ဆီးရင် မေမေဆူမှာနော်''
''ဟုတ်ကဲ့...သားသားမလုပ်တော့ပါဘူး''
''လိမ္မာတယ်...မေမေ့သားလေးက''
သားငယ်ရဲ့ ဦးခေါင်းကဆံပင်လေးတွေကိုဖွဖွသပ်တင်ပေးရင်း ချော့ပြီးပြောရသည်။
.
.
.
.
''ဟင်..ဖေဖေ့လက်ကြီးက ပေလူးနေတာဘဲ''
နှာခေါင်းလေးပါ ရှုံ့ပြီး ဂါဝန်စလေး တစ်ဖက်'မ'
ထားရင်း ရွှေနှင်းစက်က ပြောသည်။
စက်ကွင်းက အထဲက စက်တွေကိုနှိုက်ချွတ်နေရင်းမှ ရယ်လိုက်သည်။ခြံထဲမှာကားထားဖို့ သွပ်မိုးပါတဲ့ ဂိုဒေါင်ပုံစံလုပ်ထားတဲ့နေရာမှာကားကိုထည့်ကာ ပြင်နေတာဖြစ်သည်။
''မီးငယ်က ရွံ့လို့လားကွ..''
''အော့အော့ကြီး...မီးမီး ရွံ့တယ်''
စက်ကွင်းက စက်ဆီအမဲတွေပေနေတဲ့လက်ကိုထောင်ပြတော့ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ ရွံ့တဲ့ပုံစံလုပ်ပြသည်။
အဆင်းနဲ့ သားနှစ်ယောက်က အရီးမြတို့ခြံဘက်သွားကြပြီး အိမ်မှာမရှိပေ။ သူနဲ့ဝီလီအနားမှာ
စကားဖောင်းဖွဲ့ပြီးကျန်ခဲ့တာက မီးငယ်ဖြစ် သည်။
''ဖေဖေ..ဖေဖေ..မန်မန်စားရင် လက်ပြောင်အောင်ဆေးနော်...''
''ဟားဟား...မီးငယ်ကတော့ကွာ...''
ဝီလီလည်း ဘေးကနေ ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်နေရသည်။သေးသေးလေးနဲ့ တက်လိုက်တဲ့စကားက ဘယ်သူမှ လိုက်မမှီ။
''ကဲ..ဝီလီရေ မင်းဘဲ လက်စသတ်လိုက်တော့၊ငါ့သမီးကတော့ ကြာရင်အန်တော့မယ်ထင်တယ်''
''ဟုတ်ကဲ့...ဘော့စ်''
''ဦးဦးလည်း ညစ်ပတ်ကြီး...''
''မီးငယ်အနား ကပ်မှာဆိုးလို့လားကွ''
''ဟင်...ညစ်ပတ်ကြီးဆို ပြေးမှာပေါ့...ခစ်ခစ်''
ဝီလီကို လှမ်းစပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားတဲ့ စက်ကွင်းအနောက်ကို သူမလေးမှာ အမှီလိုက်ရသည်။
''ဖေဖေ..မီးမီးရဲ့ ဆပ်ပြာလေးနဲ့ဆေးပါ...''
''ဟာ..နေပါစေ ...ဖေဖေက ဒီဆပ်ပြာနဲ့ဘဲဆေးမယ်၊ရေလည်းချိုးမလို့''
စက်ကွင်းက ဘေစင်မှာ လက်သေချာဆေးနေရင်း သူ့ရဲ့ပုဆိုးစကို လာဆွဲပြီး ကလေးရေချိုးဆပ်ပြာဗူးလေးပေးနေတဲ့ သမီးကြောင့် ရင်ထဲနွေးထွေးသွားရသည်။
''ဖေဖေ ရေချိုးရင် ချိုးလေ...မီးမီးလည်း ဒီမှာထိုင်မယ်''
''မီးငယ်က မန်မန်စားပြီးပြီလား...''
''ဟုတ်ကဲ့...ဖေဖေလည်းစားလေ..''
''အဟွန်း...ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ.....''
သူ့အနားက မခွာဘဲ လုပ်ကိုင်သမျှကို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ လိုက်ကြည့်ပြီး အံသြသွားရင် အထူးအဆန်းလေးကြည့်ကာ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက်မေးတော့သည်။
''ဖေဖေ..မီးမီးကို ပန်းသီးလေးကျွေးပါ..''
''အင်း..အလုံးလိုက်လား၊ဖေဖေ စိပ်ပေးရမလား''
''ဒီလို အကြီးလေ...ဖေဖေသိတယ်မလား...''
''ဟားဟား...သိပါတယ်ဗျာ...''
အလုံးလိုက်ကို လက်ကလေးဝိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးထော်ကာ ပြောတဲ့ပုံလေးကချစ်စရာ။
ဂါဝန်နီညိုရောင်လေးဝတ်ထားပြီး၊စကားပြောတိုင်း ကုတ်ဝဲဆံပင်လေးတွေခါသွားတဲ့အထိ ပြောပုံက သွက်သွက်လက်ကလေးဖြစ်သည်။
''မီးမီးကို ချီ...မီးမီးယူမယ်''
''အိုကေ...ဖေဖေ့သမီးလေး ''
ချိုင်းလေးက ဆွဲမြှောက်ကာ ချီလိုက်သည်။ရေခဲသေတ္တာလေးဖွင့်ပေးတော့ ပန်းသီးလေးကိုဆက်ခနဲယူပြီးသဘောကျနေတော့သည်။
''မီးမီတို့အိမ်က ဒီလိုထဲမှာ အများကြီးဘဲနော်''
''ဟုတ်လို့လား..ဒီမှာလည်းရှိပါတယ်ကွ ''
ရေခဲသေတ္တာကို ကြည့်ပြီးခေါင်းလေးယမ်းသည်။
ဟုတ်တာပေါ့ အထဲမှာက သစ်သီးအချို့ရယ်၊
အသီးရွက်အချို့သာရှိသည်။
''ဟင့်အင်း...မီးမီးတို့ဟာကြီးက ပိုကြီးတာ''
''ဖေဖေ.. ထမင်းစားအုံးမယ်၊မီးငယ်က ဒီမှာထိုင်နော်''
''ဟုတ်ကဲ့...''
အနားမှာ ပန်းသီးကို အလုံးလိုက်၊သွားလေးနဲ့ခြစ်ကိုက်ပြီး ငြိမ်နေသည်။စက်ကွင်းက ပြင်ပေးသွားတဲ့ ထမင်းစားပွဲမှာ ထမင်းစားနေလိုက်သည်။ဟင်းတွေစုံလင်နေပေမဲ့ အမြဲစားဖြစ်တဲ့ ဆက်သားခြောက်ဖုတ်နဲ့ ဟင်းချိုသာ သောက်ဖြစ်သည်။
''အ!!.''
သူ ထမင်းစားပြီးလို့ ရေသောက်နေတဲ့အချိန်မှာ
အော်သံလေးနဲ့အတူ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားတဲ့မီးငယ်ကြောင့် လက်ထဲကရေဗူးကို အမြန်ချကာအနားသွားရသည်။
''အီး...သွေးတွေ...''
''ဟာ...သမီး... ''
စက်ကွင်းလည်း ထူပူသွားရသည်။ပန်းသီးကိုက်နေရင်း သွေးစလေးတွေထွက်လာတဲ့ သမီးရဲ့ပါးစပ်ကို ကြည့်ရင်း ရင်ထဲပူသွားရသည်။
''ဖွီးး..''
ထွေးထုတ်တဲ့အဆုံးမှာ ထောက်ခနဲ ပြုတ်ကျလာတဲ့ သွားလေး။
''ဟမ်..သွားကျိုးတာလား''
ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျသွားသော သွားသေးသေးလေးကို ကြည့်ပြီး ၊စက်ကွင်းရဲ့ရင်ထဲမှာ အခုမှအေးသွားရသည်။
''အဟင့်..ဟင့်...အီး..''
''ဟာ..ဘာလို့ငိုရတာလဲ...မီးငယ်ကလည်း''
''မီးမီး သွားလေး ရှိတော့ဖူး...အီး...ဟင့်''
''ကျိုးသွားတာပါ...မီးငယ်ရဲ့..တိတ်..တိတ်''
စက်ကွင်းသည် ငိုနေတဲ့ သမီးလေးကိုချီလျက် အိမ်ပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်နေလိုက်သည်။
နောက်ဖွေးခန်းမှာ ထမင်းစားနေတဲ့ ဝီလီတောင်လန့်သွားတယ်ထင်သည် ၊ထွက်ကြည့်ပြီး။
''ဘော့စ်...မီးငယ်လေး ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ''
''သွားကျိုးသွားတာကွာ..ငိုနေတာဘဲကြည့်တော့...''
''သြော်...ဟုတ်လား...''
သူ့ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးအပ်ကာ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်နေတဲ့ သမီးကို ချော့မြူရင်း ကျောပြင်လေးကိုဖွဖွပုတ်ပေးနေမိသည်။
''မီးငယ်လေး ပလုတ်ကျင်းလိုက်နော်''
''ဟင်...ဟင့်အင်း...ဟင့်...''
သွားရေပါထွက်နေပြီး သူ့ပုခုံးလည်းစိုရွဲနေ၏။
စက်ကွင်းရဲ့လည်တိုင်ကို ကျစ်နေအောင်ဖက်ထားပြီး၊သွေးတွေကိုလန့်သွားတယ်ထင်သည်။
''ဖေဖေတို့လည်း ကလေးတုန်းက ကျိုးတာဘဲကွ၊
မီးငယ်ရဲ့ ကိုလေးလည်း ဟိုတလောက ကျိုးတာဘဲ...အဲ့ဒါကြောင့်ကြောက်စရာမလိုဘူး''
''မီးမီးပါးစပ်ထဲကလေ...ဟင့်''
''အင်း..ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေ...မီးငယ်ရဲ့''
''သွေးတွေ..သွေး...ဟင့်..ဟင့်...အီး''
''ကျွတ်..ကျွတ်...တိတ်ပါကွာ.....''
.
.
.
''အရီးမြရေ သမီးသွားတော့မယ်နော်၊ဟိုမှာအသံကြားတယ်''
''ဟုတ်တယ်..ဟုတ်တယ်...ကလေးငိုနေတယ်ထင်တယ်..''
''ဟုတ်...ညနေမှ အေးဆေးလာခဲ့မယ်''
''အေးပါ..သမီးရယ်...''
သားနှစ်ယောက်ရဲ့လက်ကို ဆွဲကာ ဒရောငါးပါးနဲ့ဒီဘက်ခြံထဲ အမြန်ကူးလာရသည်။
''ဟာ..ညီမလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ''
''မေမေ...ညီမလေး အရမ်းငိုတယ်''
''အေးအေး...မေမေတို့ခြံထဲအမြန်ဝင်ရအောင်''
အသံစူးစူးလေးကြားတယ်ဆို သားမိ ၃ယောက်အမြန်ဆုံးအိမ်ထဲဝင်လာကြသည်။
''ဦးစက်...''
''အင်း..သွားကျိုးသွားလို့ ငိုတာကွာ..ကိုယ်ချော့နေပေမဲ့ သမီးက လန့်သွားတယ်ထင်တယ်''
''ဟင်..ဟုတ်လား..၊မီးငယ်လေး ''
ကြည့်လိုကိတော့ ဦးစက်ရဲ့ ပုခုံးပေါ်မျက်နှာအပ်ငိုတာ သူမလည်းခေါ်လို့မရပေ။
''ညီမလေး...တိတ်..တိတ်''
ညီမငယ်ရဲ့ခြေထောက်လေးတွေကို ကိုင်ပြီး၊အကိုနှစ်ယောက်ကလည်း ချော့ရှာသည်။
''ပလုတ်ကျင်းပေးမှထင်တယ်...မိန်းမ ရေသွားယူလိုက်''
''အင်း...ဟုတ်တယ်''
အဆင်းက ရေဖန်ခွက်လေးထဲကို ရေတစ်ဝက်ထည့်ကာ ဦးစက်တို့သားအဖဆီ ယူလာလိုက်သည်။
''မီးငယ်လေး..ရေလေးထွေးရအောင်နော်''
''အင်...ဟင့်..အဟင့်...''
''အေးပါကွယ်..အေးပါ၊ မငိုပါနဲ့တော့ မေမေလုပ်ပေးမယ် ပါးစပ်လေးဟလိုက်''
''ညီမလေး အာလို့ ဟ လိုက် ''
''ကိုကိုလည်း သွားကျိုးတာ...ဘာမှမဖစ်ဘူး''
''ဟင့်...တဒယ်လား.. .''
စကားသံတောင်မပီတော့ပေ။ မျက်ရည်လေးတွေလည်း စိုလူးကာ သားငယ်ကသူ့ပါးစပ်လေးဟကာ သွားကိုပြမှ အငိုရပ်တော့သည်။
ပလုတ်ကျင်းပေးပြီး သေချာချော့ကာ ခုတင်ပေါ်တွင် ဖက်သိပ်မှအိပ်မောကျသွားတော့သည်။
''အိပ်သွားပြီလား...''
''အင်း...သနားပါတယ် ဝမ်းနည်းနေရှာတာ''
''ကိုယ့်ကိုရော...''
သားမိနှစ်ယောက်အနားမှာ ဝင်လှဲရင်း စက်ကွင်းကခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။ညကအနမ်းတွေနဲ့နှစ်သိမ့်ပြီး အိပ်လိုက်ရတာကိုမကျေနပ်ပါ။
''ဦးစက်နော်...လာပြန်ပြီ''
''ဘာလဲကွာ...အနားကပ်တာနဲ့ ငြင်းနေတာ၊ကိုယ်ဝမ်းနည်းလာပြီ''
''မသိဘူး..ဖယ်ပါ...ခဏမှေးမလို့...''
''ချာတိတ်က ကွာ...''
သူ့ကို ကျောပေးလျက် သမီးကိုရင်ခွင်ထဲသွင်းကာ အိပ်ဖို့ပြင်နေတဲ့ သူမလေးကြောင့် စိတ်ဓာတ်ကျသွားရသည်။ဘာလို့ဆို ဝီလီနဲ့ သားနှစ်ယောက်က စွန်လွတ်ဖို့နေရာသွားကြည့်လို့၊အိမ်မှာမရှိပေ။
ရမလား ကြံလိုက်ပေမဲ့ သမီးဖက်ကာအိပ်နေတဲ့မိန်းမကြောင့် သူ့ဘာသာဘဲ အပြင်ထွက်ကာ စီးကရက်ဖွာနေမိတော့သည်။
.
.
.
.
''ဦးစက်...''
''ဘာလဲ..ကိုယ် ဘာမှမပြောရသေးဘူးနော်''
''အဲ့ဒါဆို ဘာလို့အထဲလိုက်ဝင်လဲ...''
''ဟွန်း..ချာတိကလည်းကွာ..''
''ပြန်သွားလေ ကလေးတွေနဲ့ ၊ဟိုမှာ ဝီလီတစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ''
''နောက်ဖွေးဘက်မှာလေ ကိုယ်သေချာကြည့်ခဲ့တယ်၊သမီးကလည်း သူ့ဘာသာပျော်နေတာကွ''
''အဲ့ဒါဆို ဘာလို့ပြန်လာတာလဲ''
''ရေဗူးလာယူတာလေ... မိန်းမရဲ့''
''အိမ်ရှေ့မှာလေ...ရေဗူးက''
''ဟားဟား...လူကို စစ်လိုက်တယ်ဆိုတာကွာ''
''အို..ဘာလုပ်မလို့လို့လဲ...ဦးစက်နော်''
ညနေပိုင်း ကလေးတွေနဲ့အတူ ဝီလီနဲ့ဦးစက်က အိမ်ရဲ့နောက်ဖွေးခြံစပ်က တာရိုးလေးပေါ်မှာ စွှန်လွှတ်နေကြတာဖြစ်သည်။ အဆင်းကတော့ မနက်ဖြန်ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့သိမ်းစရာတွေသိမ်း၊အဝတ်တွေထည့်နဲ့ အကုန်ပြီးတော့ ရေချိုးနေတာဖြစ်သည်။အခုရေချိုးပြီးလို့ အဝတ်လဲနေတုန်း၊ ဦးစက် ရောက်လာတာဖြစ် သည်။
''ကိုယ့်ယောကျာ်းကို အဲ့လောက်ရှက်ရလားကွ''
သူမ ခြုံထားတဲ့ သဘက်လေးကို ဆွဲဖယ်တယ်ဆိုအဆင်းရဲ့အော်သံလေးက ထိတ်ထိတ်ပြာပြာထွက်လာသည်။ဒါပေမဲ့ သဘက်ကလေးကတော့စက်ကွင်းရဲ့ လက်ထဲမှာ။
''ဟင့်အင်း..အမလေး...''
သဘက်ကိုင်ပြီး လူယုတ်မာအပြုံးနဲ့ကျီစယ်နေသော ဦးစက်ကြောင့် အဆင်းက ရှက်လန့်တကြား
နောက်ကိုတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ပေမဲ့ ခြေထောက်ချင်းယှက်ကာ ခုတင်ပေါ်ကိုဟက်ထိုးလဲတော့ သည်။
''အိုကေ...ချာတိတ်အရင် ခေါ်တာနော်''
''ဘာ!..''
အဆင်းသည် အိပ်ယာပေါ်က လူးလဲထဖို့ ပြင်လိုက်ပေမဲ့ တံခါးကို လော့ခ်ချပြီး၊ချက်ချင်းခုတင်ပေါ်ရောက်လာတဲ့ ဦးစက်ကြောင့် မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားရသည်။
''အဟွန်း...ကိုက်စားချင်လာပြီ...''
''အာ..မဖြစ်ဘူးဆို..ဟင့်အင်း''
မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး ထပြေးဖို့ ပြင်နေတဲ့ယုန်ဖြူမလေးကို အတင်သိမ်းဖက်ကာ၊လက်ကလေးတွေကိုချုပ်ထားပြီး အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးလိုက်သည်။
''မပြန်ခင် အမှတ်တရလေး ရှိသင့်တယ်မလား..''
''ဦးစက်ရယ်...လုပ်ပြန်ပြီ''
''ရှုး..အသံလုံပြီး ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊အဲ့ဒါကြောင့်''
သူ ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးလိုက်ကာ ဖြူဖွေးနေတဲ့လည်တိုင်လေးကို ငုံ့နမ်းပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
''အ့..''
လည်ပင်းနေရာမှာ စူးခဲ့ဖြစ်သွားပြီး အဆင်းရဲ့အော်သံတိုးတိုးလေးထွက်သွားရသည်။ သူမကိုနမ်းပြီး ပုဆိုးချွတ်နေတဲ့ ဦးစက်ကိုတော့ တားလို့ရမယ်မထင်တော့ပေ။
''ဦးစက်...တကယ်ဘဲ...''
''အင်း...ကိုယ့်ကောင်ကိုလည်း ကြည့်အုံး''
''အို...''
ပုဆိုးချွတ်လိုက်တာနဲ့ ငေါက်ကနဲထိုးထောင်ထွက်လာသောအရာကြီးကြောင့် ရှက်အားပိုသွားရသည်။
''အဟွန်း..ခဏလေးဘဲ..မကြာစေရဘူး''
ပြောရင်း အဆင်းရဲ့ဒူးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲထောင်ကာ အလယ်တွင်နေရာယူပြီး ထဘီစလေးကိုလှန်နေတော့သည်။
''ဦးစက်..ပြောနေတာကို မရဘူးလား''
''ရှုး...မိန်းမအော်နေရင် ညအထိမလွှတ်ပေးဘူးနော်''
''အ့..''
အပြောနဲ့အတူ ဆက်ခနဲတိုးဝင်လာသော အရာကြီးကြောင့် အဆင်းရဲ့မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားရသည်။တကယ်ဘဲ ကလေးတွေအလစ်ချောင်းပြီး
စားဖို့ပြင်နေတာ အမြင်ကပ်ချင်စရာ။
''အင်းး..မိန်းမရယ်..''
အဆင်းမှာ ပေါင်လေးကားလျက် ညနေဘက်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေကြောင့် ထင်ထင်ရှားရှားကြီးလည်းမြင်ရကာ မျက်နှာလေးရဲနေရသည်။
''အာ့...ဦးစက်...ဟင့်..''
''ကျွတ်...ချာတိတ်ရယ်..အားး..''
အခန်းထဲမှာ လေသံတိုးတိုးနဲ့ ညည်းညူသံတွေထွက်နေရသည်။
စက်ကွင်းက လှုပ်ရမ်းနေတဲ့သူမရဲ့ရင်သားတွေကိုလက်နဲ့လှမ်းကိုင်ကာ အသွင်းအထုတ်ကိုခပ်မြန်မြန်လုပ်နေသည်။
''အာ့...ဟင်းး..ဟင့်..''
''ကောင်းလိုက်တာကွာ...အ့ာ...ဟူးး..''
ခပ်စိပ်စိပ်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အတူ သူမရဲ့ခြေထောက်လေးတွေကို သူ့လက်နဲ့ကားပစ်ရင်းပြီးခံနီးဖြစ်နေတဲ့ခံစားချက်ကို အရှိန်တင်လိုက်သည်။
''အ့..အင့်..အင်းးး..''
''ဦးစက်..တိုးတိုး...ဟင့်..''
အသားချင်းထိတွေ့နေတဲ့အသံတွေပါ ထွက်နေပြီး
အဆင်းရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးပါစို့ပြီးထူပူလာရတော့သည်။
''ကိုယ်ပြီးတော့မယ်...ယောကျာ်းလို့ ညည်းပေး''
''အင်းး..ဟင့်...''
''ကျစ်..ညည်းပေးကွာ...အာ့...မိန်းမရယ်''
''အင်း..ယောကျာ်းရယ်...အ့...''
စက်ကွင်းသည် သူမရဲ့ညည်းသံလေးကို သဘော ကျစွာနားထောင်ပြီး အရှိန်ခပ်မြန်မြန်နဲ့ သူမရဲ့ခါးကျဥ်းကျဥ်းလေးကို သိမ်းပွေ့ကာ နောက်ဆုံး
ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ သူ့ရဲ့ပြီးမြှောက်ခြင်းတွေကို သူမရဲ့ပန်းလေးထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တော့ သည်။
''ဟူး...ချစ်လိုက်ရတာကွာ..''
ခန္ဓာကိုယ်လေး တုန်ယဥ်ပြီး မောဟိုက်သွားတဲ့သူမရဲ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ထားရင်းနဲ့ဖြူမွှတ်နေတဲ့ပုခုံးသားဖြူဖြူလေးကို နမ်းရင်းနဲ့ အမောဖြေမိတော့သည်။
''ဖယ်ပေးတော့..ဘာမှန်းမသိဘူး..''
''အရမ်းချစ်တာဘဲကွာ...ကိုယ့်ကိုစိတ်မဆိုးနဲ့နော်၊ညဘက်ကြတော့လည်း မင်းကအကပ်မခံဘူး၊အိမ်ရောက်တော့လည်း ကလေးတွေနဲ့ဆိုတော့အခုခဏလေး ကဲလိုက်ရတာ..အရမ်းကောင်းတယ်''
''တော်ပါ...သူများကို လုပ်ပြီးမှ''
''အဟွန်း...ဘာလုပ်တာလဲ...''
''ဦးစက်!!..အရမ်းမျက်နှာပြောင်တာဘဲ''
အခုချိန်ထိ အေုက်ကအရာကိုလည်းမချွတ်သေးဘဲ နူးညံ့ရီဝေစွာစိုက်ကြည့်ပြီး လိုက်စနေတော့ သည်။ ပြီးမြှောက်သွားတာတောင် မာတင်းနေတဲ့အရာကြီး အထဲမှာရှိနေသောကြောင့် အဆင်းရဲ့မျက်နှာလေးသည် ရဲပလောင်းခက်နေရသည်။
''ဆောရီး...ချာတိတ် ထဘီတွေပေကုန်ပြီ..''
''ဟင်..''
စက်ကွင်းက ခပ်မတ်မတ်ပြန်ထိုင်ရင်း သူ့အရာကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ပြီးမြောက်ထားတဲ့အရည်တွေများပြားလွန်းပြီး သူမရဲ့အရာလေးပေါ်မှာလည်းပေလူးကာ ထဘီပေါ်တွင်လည်း စီးကျနေတော့သည်။
''ကိုယ် သုတ်ပေးမယ်နော်...ခဏ''
''အို..နေပါစေ..ဟင့်အင်း...''
အဆင်းရဲ့ ကိုယ်လေးတွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။
အခုအနေအထားက ပေါင်လေးကားထားသလိုမို့ရှက်ရွံ့ဖွယ်ဖြစ်သည်။ပြီးတော့ သူမရဲ့အရာလေးကို အတင်းငုံ့ကြည့်ပြီး၊ ဘေးနားကwettissueနဲ့သုတ်ပေးဖို့ပြင်နေတဲ့ ဦးစက်ကြောင့်ပိုပြီးအရှက်သည်းသွားရသည်။
ထိုစဥ်...။
''မေမေရေ....မေမေ.....''
''ဟင်...''
အပြင်က သမီးရဲ့အသံကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားရသည်။
~~~~~~~~ဆက်ရန်။
(zawgyi)
''ကေလးေတြက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာေနာ္..''
''ဟုတ္ပဟယ္...အမႊာေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႕ခြၽတ္စြပ္မွ ခြၽတ္စြပ္သိလား..မ်က္ခုံးေလးေတြႏွာတံေလးေတြကအစ တူတာ ၊အဲ့ဒါေၾကာင့္လူေခ်ာေလးေတြျဖစ္ေနတာ''
''သမီးေလးၾကေတာ့ မင္းသမီးေလးအတိုင္းေနာ္၊ေျခေထာက္ေလးေတြကအစ ႏုရဲေနတာ''
ေအးပုံနဲ႕ ဘဲဥမက ကစားေနၾကတဲ့ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း သေဘာက်စြာ ေျပာသည္။ အဆင္းကၿမိဳ႕ကပါလာတဲ့ မုန့္ေတြနဲ႕ဧည့္ခံရင္း စကားေျပာလိုက္၊ကစားေနတဲ့ သားေတြနဲ႕သမီးကိုလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရသည္။
''ျမဖူးရယ္....''
''ဟဲ့..ေအးပုံရယ္...အဆင္းလို႔ေခၚစမ္းပါ''
''ေယာင္လို႔ပါ...ဘဲဥမရဲ႕..''
သူေခၚလိုက္တဲ့အမည္ေလးကို အဆင္းက နားေထာင္ရင္း ဘာမွမေျပာေပ။ဒါေပမဲ့အနားကဘဲဥမက ေအးပုံကို တံေတာင္နဲ႕တြတ္ၿပီး သတိေပးသည္။
''ႏႈတ္က အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔..အဟင္း..''
''ရပါတယ္...မမေအးပုံရဲ႕၊ ဒီ႐ြာကို ေရာက္ရင္ျမဖူးဘဲကို ''
''ဟီးဟီး...ဟုတ္သား''
''ဒါနဲ႕ေလ...နင္အရမ္းလွလာတယ္သိလား၊ ကိုယ္လုံးေလးလည္း ပိုၿပီးလွလာတယ္၊ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွောင္းႏွောင္းေလးနဲ႕ ၊ငါျဖင့္ၾကည့္လို႔ကိုမဝဘူးဟယ္''
''ျမႇောက္ေနျပန္ၿပီ...မမေအးပုံက ''
''ျမႇောက္စရာလားဟဲ့...တကယ္ေျပာတာ၊
တသားေမြးတေသြးလွဆိုတာ နင္သိလား...''
ပါးမို႔ေလးေတြကအစ နီျမန္းေနကာ မ်က္ခုံးနက္နက္ထင္းထင္းကေလးနဲ႕ အျပစ္ဆိုစရာတစ္ကြက္မွကိုမရွိတာျဖစ္သည္။ရယ္လိုက္ေတာ့လည္း ပိုၿပီးႏုငယ္သြားကာ၊ဒါေၾကာင့္ ဟိုအမ်ိဳသားျဖစ္သူက 'ခ်ာတိတ္''လို႔ထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေခၚကာပါးစပ္ဖ်ားကမခ်ဘဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ခ်စ္ေနတာျဖစ္ေလာက္မည္။
''ေအးပုံေျပာတာ တကယ္သိလား၊ အသားေတြပိုၿပီးျဖဴလာသလို ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႕ ႏုဖတ္ေနတာက ကေလးေလးေတြရဲ႕ ေမေမဆိုတာထင္ရက္စရာကိုမရွိတာ''
အဆင္းက သြားတန္းေလးေတြေပၚေအာင္အထိၿပဳံးမိေတာ့သည္။ ေရာက္လာကတည္းက သူမတို႔မိသားစုကို ေခ်ာေၾကာင္း၊လွေၾကာင္းကိုေျပာေနလိုက္တာ မေမာနိုင္ၾကေပ။
''ဒါနဲ႕..ကားဆီယိုလို႔ဆို ေကာင္းသြားၿပီလား''
''ဟင့္အင္း...ဦးစက္က သူ႕တပည့္နဲ႕ၿမိဳ႕ခဏသြားတယ္..ပစၥည္းသြားဝယ္တယ္ဆိုလား''
''အဆင္းရဲ႕ ေယာက်ာ္းက ေတာ္လိုက္တာေနာ္၊ကားလည္းျပင္တက္တာထင္တယ္''
''ဟုတ္ကဲ့..နည္းနည္းတက္တယ္ထင္တာဘဲ''
မနက္က ေစာေစာစီးစီးထကာ ကားစက္ဖုံးဖြင့္ၿပီးႏွိုက္ခြၽတ္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ရင္းေျဖရွင္းမိသည္။ ေတာသူေတာင္သားေတြမို႔
အရာရာကို သိလိုစိတ္နဲ႕ေမးျမန္တာကို အဆင္းကလည္း အၿပဳံးနဲ႕တစ္ခုခ်င္းစီ ေျဖရွာသည္။
''အဲ့ဒါဆို မမတို႔ ျပန္အုံးမယ္ေနာ္၊ ဟင္းေတြကေတာ့ စားေနာ္...မစားရင္ေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာ''
''ဟယ္...ဘာလို႔မစားဘဲေနရမွာလဲ..အဆင္းကေတာစာေလးေတြဆို သိပ္ႀကိဳက္''
''ဟုတ္ပါၿပီ...စားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းဝမ္းသာတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အစပ္ဟင္းေတြဆိုေတာ့ ကေလးေတြစားနိုင္မယ္မထင္ေပါင္''
''ဟုတ္ကဲ့..ဒါနဲ႕ ဒီဟာေလးေတြ လက္ခံေပးေနာ္''
''ဟင္...ဘာေတြလဲ...အဆင္းရဲ႕''
အဆင္းက အနားမွာခ်ထားတဲ့ အိတ္ႏွစ္လုံးကိုတစ္ေယာက္တစ္လုံးစီယူေပးလိုက္သည္။
''ဟို...မမတို႔အတြက္ အဆင္းလက္ေဆာင္ဝယ္လာတာ..ဝမ္းဆက္စေတြနဲ႕ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ပါ''
''ဟယ္ေတာ့...ညီမေလးရယ္...မဟုတ္တာ''
''အားမနာပါနဲ႕...အဆင္း အရမ္းေပးခ်င္ေနလို႔၊ယူေနာ္...''
''ေအးပါ..ေအးပါ...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အဆင္းရယ္ ''
ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ရယ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊
ကေလးေတြ ကစားတာ ရပ္ၾကည့္ၿပီးမွ ျပန္သြားၾကသည္။
မိုးလင္းတည္းက ဟင္းေတြလာေပးၾကတာ၊စားပြဲခုံအရွည္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအလား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ကေလးေတြအတြက္ကေတာ့ ဝီလီဝယ္လာတဲ့ ၾကက္သားေလးေတြကို မႊေၾကာ္ကာအသီးအ႐ြက္ေၾကာ္ေလးတစ္ပြဲနဲ႕ မုန္ညွင္းဟင္းခ်ိဳေလးတစ္ပြဲခ်က္ရသည္။အစပ္မစားတဲ့အျပင္ ေတာခ်က္ပုံစံေတြၾကေတာ့ ကေလးေတြကလည္း စားမွာမဟုတ္၊ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ပုံစံနဲ႕ဘဲ ကေလးေတြကိုေကြၽးရမည္။
''ကိုႀကီး.... ခ်ီပါ...ခ်ီပါ...''
''ဟာ...ထေလကြာ...ညီမေလးကလည္း''
လြန္စြာမွ အသန့္အျပန့္ႀကိဳက္ၿပီး ေနတက္တဲ့
ေ႐ႊႏွင္းစက္ေလး ေျမႀကီးေပၚကို ေခ်ာ္လဲတဲ့အခါကဲကဲဆက္အသံေလးက ထြက္ေတာ့သည္။ၿခံဝန္းထဲမွာ လူသြားလမ္းကြန္ကရစ္လမ္းရွိေပမဲ့ ေဘးမွာက ေျမႀကီးအလြတ္ရွိသည္။သူမဘာသာ ခုန္ဆြ၊ခုန္ဆြလုပ္ရင္းနဲ႕ေခ်ာ္လဲၿပီး အခုေတာ့ ေပသြားတဲ့ဂါဝန္စေလးေတြၾကည့္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ေလးျဖစ္ေနသည္။
''ဟင့္အင္း..ဟင့္အင္း..မီးမီးကို ခ်ီပါ''
ညီမေလးေအာ္ေတာ့ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လုံးေျပးလာကာ ဂါဝန္စေလးမွာ ေပေနတဲ့ သဲေတြကို ခါထုတ္ေပးၿပီး ဘုန္းလင္းစက္က ခ်ီသည္။
''ခစ္ခစ္...ကိုႀကီးက မီးမီးကိုနိုင္တယ္ကြာ''
''ညီမေလးက ၿငိမ္ၿငိမ္ဖက္ထား...''
''အို...ျပဳတ္က်ေတာ့မွာဘဲ...သားႀကီးရယ္..''
အဆင္းသည္ အေျပာနဲ႕အတူ ဖိနပ္စီးၿပီး ၿခံထဲအျမန္ဆင္းရသည္။မနိုင္မနင္း ညီမငယ္ကိုခ်ီၿပီးအိမ္ဘက္ေလွ်ာက္လာတဲ့ သားႀကီးက ေဟာဟဲစိုက္ေနသည္။
''မီးမီး ခ်ီခိုင္းတာ...ေခ်ာလဲလို႔''
''ဟယ္...ေခ်ာ္လဲတယ္ဟုတ္လား..ဘယ္နားနာသြားတာလဲ...ေမေမ့ကိုျပစမ္း''
အနားေရာက္သြားမွ သားႀကီးက သူ႕ညီမကိုခ်ေပးကာ မ်က္ႏုႏုေလးမွာ ေခြၽးေတြ႐ြဲနစ္ၿပီးနီတြတ္ေန၏။
''မနာပါဘူး...ညစ္ပတ္ေတြေပလို႔''
''ေတာ္ေသးတာေပါ့...ဒါနဲ႕ သားႀကီးကခ်ီလာတယ္ေပါ့''
''ဟီးဟီး...ေမေမကလည္း သားသားနိုင္ပါတယ္ဗ်''
ညီမငယ္ကို ခ်ီပိုးလာၿပီး ရင္ဘက္ေလးနိမ့္ခ်ည္၊ျမင့္ခ်ည္နဲ႕ေမာပန္းေနတာေတာင္ အၿပဳံးနဲ႕ေျပာရွာတာက အကိုႀကီး ပီသေပသည္။
''ဟုတ္ပါၿပီ...ဒါနဲ႕ သားငယ္ေရာ..''
အသံတိတ္ေနတဲ့ သားငယ္ကိုမ်က္လုံးေဝ့ရွာရင္း
ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။
''ဟယ္...သားငယ္..အဲ့ဒါေတြမခူးရဘူးေလ''
''ဗ်ာ...သားသားမ်က္စိရႈပ္လို႔ ေမေမ''
ၾကည့္ပါအုံး ၊ဖေအလုပ္သူက တကူးတက လာစိုက္ထားတဲ့ ပန္းပင္ပုေလးဆီကေန အ႐ြက္ေတြေႁခြထုတ္ေနတာ တစ္႐ြက္မွမက်န္။
''မလုပ္ရဘူးေလ သားငယ္ရဲ႕၊သူ႕ဘာသာအလွပြင့္ေနၾကတာ..ေနာက္ကိုအခုလိုဖ်က္ဆီးရင္ ေမေမဆူမွာေနာ္''
''ဟုတ္ကဲ့...သားသားမလုပ္ေတာ့ပါဘူး''
''လိမၼာတယ္...ေမေမ့သားေလးက''
သားငယ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကဆံပင္ေလးေတြကိုဖြဖြသပ္တင္ေပးရင္း ေခ်ာ့ၿပီးေျပာရသည္။
.
.
.
.
''ဟင္..ေဖေဖ့လက္ႀကီးက ေပလူးေနတာဘဲ''
ႏွာေခါင္းေလးပါ ရႈံ႕ၿပီး ဂါဝန္စေလး တစ္ဖက္'မ'
ထားရင္း ေ႐ႊႏွင္းစက္က ေျပာသည္။
စက္ကြင္းက အထဲက စက္ေတြကိုႏွိုက္ခြၽတ္ေနရင္းမွ ရယ္လိုက္သည္။ၿခံထဲမွာကားထားဖို႔ သြပ္မိုးပါတဲ့ ဂိုေဒါင္ပုံစံလုပ္ထားတဲ့ေနရာမွာကားကိုထည့္ကာ ျပင္ေနတာျဖစ္သည္။
''မီးငယ္က ႐ြံ႕လို႔လားကြ..''
''ေအာ့ေအာ့ႀကီး...မီးမီး ႐ြံ႕တယ္''
စက္ကြင္းက စက္ဆီအမဲေတြေပေနတဲ့လက္ကိုေထာင္ျပေတာ့ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့ကာ ႐ြံ႕တဲ့ပုံစံလုပ္ျပသည္။
အဆင္းနဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္က အရီးျမတို႔ၿခံဘက္သြားၾကၿပီး အိမ္မွာမရွိေပ။ သူနဲ႕ဝီလီအနားမွာ
စကားေဖာင္းဖြဲ႕ၿပီးက်န္ခဲ့တာက မီးငယ္ျဖစ္ သည္။
''ေဖေဖ..ေဖေဖ..မန္မန္စားရင္ လက္ေျပာင္ေအာင္ေဆးေနာ္...''
''ဟားဟား...မီးငယ္ကေတာ့ကြာ...''
ဝီလီလည္း ေဘးကေန ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖစ္ေနရသည္။ေသးေသးေလးနဲ႕ တက္လိုက္တဲ့စကားက ဘယ္သူမွ လိုက္မမွီ။
''ကဲ..ဝီလီေရ မင္းဘဲ လက္စသတ္လိုက္ေတာ့၊ငါ့သမီးကေတာ့ ၾကာရင္အန္ေတာ့မယ္ထင္တယ္''
''ဟုတ္ကဲ့...ေဘာ့စ္''
''ဦးဦးလည္း ညစ္ပတ္ႀကီး...''
''မီးငယ္အနား ကပ္မွာဆိုးလို႔လားကြ''
''ဟင္...ညစ္ပတ္ႀကီးဆို ေျပးမွာေပါ့...ခစ္ခစ္''
ဝီလီကို လွမ္းစၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားတဲ့ စက္ကြင္းအေနာက္ကို သူမေလးမွာ အမွီလိုက္ရသည္။
''ေဖေဖ..မီးမီးရဲ႕ ဆပ္ျပာေလးနဲ႕ေဆးပါ...''
''ဟာ..ေနပါေစ ...ေဖေဖက ဒီဆပ္ျပာနဲ႕ဘဲေဆးမယ္၊ေရလည္းခ်ိဳးမလို႔''
စက္ကြင္းက ေဘစင္မွာ လက္ေသခ်ာေဆးေနရင္း သူ႕ရဲ႕ပုဆိုးစကို လာဆြဲၿပီး ကေလးေရခ်ိဳးဆပ္ျပာဗူးေလးေပးေနတဲ့ သမီးေၾကာင့္ ရင္ထဲႏြေးေထြးသြားရသည္။
''ေဖေဖ ေရခ်ိဳးရင္ ခ်ိဳးေလ...မီးမီးလည္း ဒီမွာထိုင္မယ္''
''မီးငယ္က မန္မန္စားၿပီးၿပီလား...''
''ဟုတ္ကဲ့...ေဖေဖလည္းစားေလ..''
''အဟြန္း...ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်.....''
သူ႕အနားက မခြာဘဲ လုပ္ကိုင္သမွ်ကို မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႕ လိုက္ၾကည့္ၿပီး အံၾသသြားရင္ အထူးအဆန္းေလးၾကည့္ကာ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ေမးေတာ့သည္။
''ေဖေဖ..မီးမီးကို ပန္းသီးေလးေကြၽးပါ..''
''အင္း..အလုံးလိုက္လား၊ေဖေဖ စိပ္ေပးရမလား''
''ဒီလို အႀကီးေလ...ေဖေဖသိတယ္မလား...''
''ဟားဟား...သိပါတယ္ဗ်ာ...''
အလုံးလိုက္ကို လက္ကေလးဝိုင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ကာ ေျပာတဲ့ပုံေလးကခ်စ္စရာ။
ဂါဝန္နီညိုေရာင္ေလးဝတ္ထားၿပီး၊စကားေျပာတိုင္း ကုတ္ဝဲဆံပင္ေလးေတြခါသြားတဲ့အထိ ေျပာပုံက သြက္သြက္လက္ကေလးျဖစ္သည္။
''မီးမီးကို ခ်ီ...မီးမီးယူမယ္''
''အိုေက...ေဖေဖ့သမီးေလး ''
ခ်ိဳင္းေလးက ဆြဲျမႇောက္ကာ ခ်ီလိုက္သည္။ေရခဲေသတၱာေလးဖြင့္ေပးေတာ့ ပန္းသီးေလးကိုဆက္ခနဲယူၿပီးသေဘာက်ေနေတာ့သည္။
''မီးမီတို႔အိမ္က ဒီလိုထဲမွာ အမ်ားႀကီးဘဲေနာ္''
''ဟုတ္လို႔လား..ဒီမွာလည္းရွိပါတယ္ကြ ''
ေရခဲေသတၱာကို ၾကည့္ၿပီးေခါင္းေလးယမ္းသည္။
ဟုတ္တာေပါ့ အထဲမွာက သစ္သီးအခ်ိဳ႕ရယ္၊
အသီး႐ြက္အခ်ိဳ႕သာရွိသည္။
''ဟင့္အင္း...မီးမီးတို႔ဟာႀကီးက ပိုႀကီးတာ''
''ေဖေဖ.. ထမင္းစားအုံးမယ္၊မီးငယ္က ဒီမွာထိုင္ေနာ္''
''ဟုတ္ကဲ့...''
အနားမွာ ပန္းသီးကို အလုံးလိုက္၊သြားေလးနဲ႕ျခစ္ကိုက္ၿပီး ၿငိမ္ေနသည္။စက္ကြင္းက ျပင္ေပးသြားတဲ့ ထမင္းစားပြဲမွာ ထမင္းစားေနလိုက္သည္။ဟင္းေတြစုံလင္ေနေပမဲ့ အၿမဲစားျဖစ္တဲ့ ဆက္သားေျခာက္ဖုတ္နဲ႕ ဟင္းခ်ိဳသာ ေသာက္ျဖစ္သည္။
''အ!!.''
သူ ထမင္းစားၿပီးလို႔ ေရေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေအာ္သံေလးနဲ႕အတူ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့သြားတဲ့မီးငယ္ေၾကာင့္ လက္ထဲကေရဗူးကို အျမန္ခ်ကာအနားသြားရသည္။
''အီး...ေသြးေတြ...''
''ဟာ...သမီး... ''
စက္ကြင္းလည္း ထူပူသြားရသည္။ပန္းသီးကိုက္ေနရင္း ေသြးစေလးေတြထြက္လာတဲ့ သမီးရဲ႕ပါးစပ္ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲပူသြားရသည္။
''ဖြီးး..''
ေထြးထုတ္တဲ့အဆုံးမွာ ေထာက္ခနဲ ျပဳတ္က်လာတဲ့ သြားေလး။
''ဟမ္..သြားက်ိဳးတာလား''
ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်သြားေသာ သြားေသးေသးေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၊စက္ကြင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ အခုမွေအးသြားရသည္။
''အဟင့္..ဟင့္...အီး..''
''ဟာ..ဘာလို႔ငိုရတာလဲ...မီးငယ္ကလည္း''
''မီးမီး သြားေလး ရွိေတာ့ဖူး...အီး...ဟင့္''
''က်ိဳးသြားတာပါ...မီးငယ္ရဲ႕..တိတ္..တိတ္''
စက္ကြင္းသည္ ငိုေနတဲ့ သမီးေလးကိုခ်ီလ်က္ အိမ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္သည္။
ေနာက္ေဖြးခန္းမွာ ထမင္းစားေနတဲ့ ဝီလီေတာင္လန့္သြားတယ္ထင္သည္ ၊ထြက္ၾကည့္ၿပီး။
''ေဘာ့စ္...မီးငယ္ေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်''
''သြားက်ိဳးသြားတာကြာ..ငိုေနတာဘဲၾကည့္ေတာ့...''
''ေၾသာ္...ဟုတ္လား...''
သူ႕ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာေလးအပ္ကာ တသိမ့္သိမ့္ရွိုက္ေနတဲ့ သမီးကို ေခ်ာ့ျမဴရင္း ေက်ာျပင္ေလးကိုဖြဖြပုတ္ေပးေနမိသည္။
''မီးငယ္ေလး ပလုတ္က်င္းလိုက္ေနာ္''
''ဟင္...ဟင့္အင္း...ဟင့္...''
သြားေရပါထြက္ေနၿပီး သူ႕ပုခုံးလည္းစို႐ြဲေန၏။
စက္ကြင္းရဲ႕လည္တိုင္ကို က်စ္ေနေအာင္ဖက္ထားၿပီး၊ေသြးေတြကိုလန့္သြားတယ္ထင္သည္။
''ေဖေဖတို႔လည္း ကေလးတုန္းက က်ိဳးတာဘဲကြ၊
မီးငယ္ရဲ႕ ကိုေလးလည္း ဟိုတေလာက က်ိဳးတာဘဲ...အဲ့ဒါေၾကာင့္ေၾကာက္စရာမလိုဘူး''
''မီးမီးပါးစပ္ထဲကေလ...ဟင့္''
''အင္း..ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ...မီးငယ္ရဲ႕''
''ေသြးေတြ..ေသြး...ဟင့္..ဟင့္...အီး''
''ကြၽတ္..ကြၽတ္...တိတ္ပါကြာ.....''
.
.
.
''အရီးျမေရ သမီးသြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ဟိုမွာအသံၾကားတယ္''
''ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္...ကေလးငိုေနတယ္ထင္တယ္..''
''ဟုတ္...ညေနမွ ေအးေဆးလာခဲ့မယ္''
''ေအးပါ..သမီးရယ္...''
သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ကို ဆြဲကာ ဒေရာငါးပါးနဲ႕ဒီဘက္ၿခံထဲ အျမန္ကူးလာရသည္။
''ဟာ..ညီမေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ''
''ေမေမ...ညီမေလး အရမ္းငိုတယ္''
''ေအးေအး...ေမေမတို႔ၿခံထဲအျမန္ဝင္ရေအာင္''
အသံစူးစူးေလးၾကားတယ္ဆို သားမိ ၃ေယာက္အျမန္ဆုံးအိမ္ထဲဝင္လာၾကသည္။
''ဦးစက္...''
''အင္း..သြားက်ိဳးသြားလို႔ ငိုတာကြာ..ကိုယ္ေခ်ာ့ေနေပမဲ့ သမီးက လန့္သြားတယ္ထင္တယ္''
''ဟင္..ဟုတ္လား..၊မီးငယ္ေလး ''
ၾကည့္လိုကိေတာ့ ဦးစက္ရဲ႕ ပုခုံးေပၚမ်က္ႏွာအပ္ငိုတာ သူမလည္းေခၚလို႔မရေပ။
''ညီမေလး...တိတ္..တိတ္''
ညီမငယ္ရဲ႕ေျခေထာက္ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး၊အကိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေခ်ာ့ရွာသည္။
''ပလုတ္က်င္းေပးမွထင္တယ္...မိန္းမ ေရသြားယူလိုက္''
''အင္း...ဟုတ္တယ္''
အဆင္းက ေရဖန္ခြက္ေလးထဲကို ေရတစ္ဝက္ထည့္ကာ ဦးစက္တို႔သားအဖဆီ ယူလာလိုက္သည္။
''မီးငယ္ေလး..ေရေလးေထြးရေအာင္ေနာ္''
''အင္...ဟင့္..အဟင့္...''
''ေအးပါကြယ္..ေအးပါ၊ မငိုပါနဲ႕ေတာ့ ေမေမလုပ္ေပးမယ္ ပါးစပ္ေလးဟလိုက္''
''ညီမေလး အာလို႔ ဟ လိုက္ ''
''ကိုကိုလည္း သြားက်ိဳးတာ...ဘာမွမဖစ္ဘူး''
''ဟင့္...တဒယ္လား.. .''
စကားသံေတာင္မပီေတာ့ေပ။ မ်က္ရည္ေလးေတြလည္း စိုလူးကာ သားငယ္ကသူ႕ပါးစပ္ေလးဟကာ သြားကိုျပမွ အငိုရပ္ေတာ့သည္။
ပလုတ္က်င္းေပးၿပီး ေသခ်ာေခ်ာ့ကာ ခုတင္ေပၚတြင္ ဖက္သိပ္မွအိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။
''အိပ္သြားၿပီလား...''
''အင္း...သနားပါတယ္ ဝမ္းနည္းေနရွာတာ''
''ကိုယ့္ကိုေရာ...''
သားမိႏွစ္ေယာက္အနားမွာ ဝင္လွဲရင္း စက္ကြင္းကခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။ညကအနမ္းေတြနဲ႕ႏွစ္သိမ့္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတာကိုမေက်နပ္ပါ။
''ဦးစက္ေနာ္...လာျပန္ၿပီ''
''ဘာလဲကြာ...အနားကပ္တာနဲ႕ ျငင္းေနတာ၊ကိုယ္ဝမ္းနည္းလာၿပီ''
''မသိဘူး..ဖယ္ပါ...ခဏေမွးမလို႔...''
''ခ်ာတိတ္က ကြာ...''
သူ႕ကို ေက်ာေပးလ်က္ သမီးကိုရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ အိပ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ သူမေလးေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်သြားရသည္။ဘာလို႔ဆို ဝီလီနဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္က စြန္လြတ္ဖို႔ေနရာသြားၾကည့္လို႔၊အိမ္မွာမရွိေပ။
ရမလား ႀကံလိုက္ေပမဲ့ သမီးဖက္ကာအိပ္ေနတဲ့မိန္းမေၾကာင့္ သူ႕ဘာသာဘဲ အျပင္ထြက္ကာ စီးကရက္ဖြာေနမိေတာ့သည္။
.
.
.
.
''ဦးစက္...''
''ဘာလဲ..ကိုယ္ ဘာမွမေျပာရေသးဘူးေနာ္''
''အဲ့ဒါဆို ဘာလို႔အထဲလိုက္ဝင္လဲ...''
''ဟြန္း..ခ်ာတိကလည္းကြာ..''
''ျပန္သြားေလ ကေလးေတြနဲ႕ ၊ဟိုမွာ ဝီလီတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ''
''ေနာက္ေဖြးဘက္မွာေလ ကိုယ္ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့တယ္၊သမီးကလည္း သူ႕ဘာသာေပ်ာ္ေနတာကြ''
''အဲ့ဒါဆို ဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ''
''ေရဗူးလာယူတာေလ... မိန္းမရဲ႕''
''အိမ္ေရွ႕မွာေလ...ေရဗူးက''
''ဟားဟား...လူကို စစ္လိုက္တယ္ဆိုတာကြာ''
''အို..ဘာလုပ္မလို႔လို႔လဲ...ဦးစက္ေနာ္''
ညေနပိုင္း ကေလးေတြနဲ႕အတူ ဝီလီနဲ႕ဦးစက္က အိမ္ရဲ႕ေနာက္ေဖြးၿခံစပ္က တာရိုးေလးေပၚမွာ စႊန္လႊတ္ေနၾကတာျဖစ္သည္။ အဆင္းကေတာ့ မနက္ျဖန္ျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့သိမ္းစရာေတြသိမ္း၊အဝတ္ေတြထည့္နဲ႕ အကုန္ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးေနတာျဖစ္သည္။အခုေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ အဝတ္လဲေနတုန္း၊ ဦးစက္ ေရာက္လာတာျဖစ္ သည္။
''ကိုယ့္ေယာက်ာ္းကို အဲ့ေလာက္ရွက္ရလားကြ''
သူမ ၿခဳံထားတဲ့ သဘက္ေလးကို ဆြဲဖယ္တယ္ဆိုအဆင္းရဲ႕ေအာ္သံေလးက ထိတ္ထိတ္ျပာျပာထြက္လာသည္။ဒါေပမဲ့ သဘက္ကေလးကေတာ့စက္ကြင္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ။
''ဟင့္အင္း..အမေလး...''
သဘက္ကိုင္ၿပီး လူယုတ္မာအၿပဳံးနဲ႕က်ီစယ္ေနေသာ ဦးစက္ေၾကာင့္ အဆင္းက ရွက္လန့္တၾကား
ေနာက္ကိုတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ေပမဲ့ ေျခေထာက္ခ်င္းယွက္ကာ ခုတင္ေပၚကိုဟက္ထိုးလဲေတာ့ သည္။
''အိုေက...ခ်ာတိတ္အရင္ ေခၚတာေနာ္''
''ဘာ!..''
အဆင္းသည္ အိပ္ယာေပၚက လူးလဲထဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမဲ့ တံခါးကို ေလာ့ခ္ခ်ၿပီး၊ခ်က္ခ်င္းခုတင္ေပၚေရာက္လာတဲ့ ဦးစက္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းသြားရသည္။
''အဟြန္း...ကိုက္စားခ်င္လာၿပီ...''
''အာ..မျဖစ္ဘူးဆို..ဟင့္အင္း''
မ်က္လုံးေလးဝိုင္းၿပီး ထေျပးဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ယုန္ျဖဴမေလးကို အတင္သိမ္းဖက္ကာ၊လက္ကေလးေတြကိုခ်ဳပ္ထားၿပီး အေပၚကေန အုပ္မိုးလိုက္သည္။
''မျပန္ခင္ အမွတ္တရေလး ရွိသင့္တယ္မလား..''
''ဦးစက္ရယ္...လုပ္ျပန္ၿပီ''
''ရႈး..အသံလုံၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊အဲ့ဒါေၾကာင့္''
သူ ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပဳံးလိုက္ကာ ျဖဴေဖြးေနတဲ့လည္တိုင္ေလးကို ငုံ႕နမ္းၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
''အ့..''
လည္ပင္းေနရာမွာ စူးခဲ့ျဖစ္သြားၿပီး အဆင္းရဲ႕ေအာ္သံတိုးတိုးေလးထြက္သြားရသည္။ သူမကိုနမ္းၿပီး ပုဆိုးခြၽတ္ေနတဲ့ ဦးစက္ကိုေတာ့ တားလို႔ရမယ္မထင္ေတာ့ေပ။
''ဦးစက္...တကယ္ဘဲ...''
''အင္း...ကိုယ့္ေကာင္ကိုလည္း ၾကည့္အုံး''
''အို...''
ပုဆိုးခြၽတ္လိုက္တာနဲ႕ ေငါက္ကနဲထိုးေထာင္ထြက္လာေသာအရာႀကီးေၾကာင့္ ရွက္အားပိုသြားရသည္။
''အဟြန္း..ခဏေလးဘဲ..မၾကာေစရဘူး''
ေျပာရင္း အဆင္းရဲ႕ဒူးေခါင္းေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲေထာင္ကာ အလယ္တြင္ေနရာယူၿပီး ထဘီစေလးကိုလွန္ေနေတာ့သည္။
''ဦးစက္..ေျပာေနတာကို မရဘူးလား''
''ရႈး...မိန္းမေအာ္ေနရင္ ညအထိမလႊတ္ေပးဘူးေနာ္''
''အ့..''
အေျပာနဲ႕အတူ ဆက္ခနဲတိုးဝင္လာေသာ အရာႀကီးေၾကာင့္ အဆင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့သြားရသည္။တကယ္ဘဲ ကေလးေတြအလစ္ေခ်ာင္းၿပီး
စားဖို႔ျပင္ေနတာ အျမင္ကပ္ခ်င္စရာ။
''အင္းး..မိန္းမရယ္..''
အဆင္းမွာ ေပါင္ေလးကားလ်က္ ညေနဘက္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးလည္းျမင္ရကာ မ်က္ႏွာေလးရဲေနရသည္။
''အာ့...ဦးစက္...ဟင့္..''
''ကြၽတ္...ခ်ာတိတ္ရယ္..အားး..''
အခန္းထဲမွာ ေလသံတိုးတိုးနဲ႕ ညည္းၫူသံေတြထြက္ေနရသည္။
စက္ကြင္းက လႈပ္ရမ္းေနတဲ့သူမရဲ႕ရင္သားေတြကိုလက္နဲ႕လွမ္းကိုင္ကာ အသြင္းအထုတ္ကိုခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ေနသည္။
''အာ့...ဟင္းး..ဟင့္..''
''ေကာင္းလိုက္တာကြာ...အ့ာ...ဟူးး..''
ခပ္စိပ္စိပ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕အတူ သူမရဲ႕ေျခေထာက္ေလးေတြကို သူ႕လက္နဲ႕ကားပစ္ရင္းၿပီးခံနီးျဖစ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ကို အရွိန္တင္လိုက္သည္။
''အ့..အင့္..အင္းးး..''
''ဦးစက္..တိုးတိုး...ဟင့္..''
အသားခ်င္းထိေတြ႕ေနတဲ့အသံေတြပါ ထြက္ေနၿပီး
အဆင္းရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ေခြၽးပါစို႔ၿပီးထူပူလာရေတာ့သည္။
''ကိုယ္ၿပီးေတာ့မယ္...ေယာက်ာ္းလို႔ ညည္းေပး''
''အင္းး..ဟင့္...''
''က်စ္..ညည္းေပးကြာ...အာ့...မိန္းမရယ္''
''အင္း..ေယာက်ာ္းရယ္...အ့...''
စက္ကြင္းသည္ သူမရဲ႕ညည္းသံေလးကို သေဘာ က်စြာနားေထာင္ၿပီး အရွိန္ခပ္ျမန္ျမန္နဲ႕ သူမရဲ႕ခါးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သိမ္းေပြ႕ကာ ေနာက္ဆုံး
ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႕အတူ သူ႕ရဲ႕ၿပီးျမႇောက္ျခင္းေတြကို သူမရဲ႕ပန္းေလးထဲကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သည္။
''ဟူး...ခ်စ္လိုက္ရတာကြာ..''
ခႏၶာကိုယ္ေလး တုန္ယဥ္ၿပီး ေမာဟိုက္သြားတဲ့သူမရဲ႕ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ဖက္ထားရင္းနဲ႕ျဖဴမႊတ္ေနတဲ့ပုခုံးသားျဖဴျဖဴေလးကို နမ္းရင္းနဲ႕ အေမာေျဖမိေတာ့သည္။
''ဖယ္ေပးေတာ့..ဘာမွန္းမသိဘူး..''
''အရမ္းခ်စ္တာဘဲကြာ...ကိုယ့္ကိုစိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္၊ညဘက္ၾကေတာ့လည္း မင္းကအကပ္မခံဘူး၊အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကေလးေတြနဲ႕ဆိုေတာ့အခုခဏေလး ကဲလိုက္ရတာ..အရမ္းေကာင္းတယ္''
''ေတာ္ပါ...သူမ်ားကို လုပ္ၿပီးမွ''
''အဟြန္း...ဘာလုပ္တာလဲ...''
''ဦးစက္!!..အရမ္းမ်က္ႏွာေျပာင္တာဘဲ''
အခုခ်ိန္ထိ ေအုက္ကအရာကိုလည္းမခြၽတ္ေသးဘဲ ႏူးညံ့ရီေဝစြာစိုက္ၾကည့္ၿပီး လိုက္စေနေတာ့ သည္။ ၿပီးျမႇောက္သြားတာေတာင္ မာတင္းေနတဲ့အရာႀကီး အထဲမွာရွိေနေသာေၾကာင့္ အဆင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးသည္ ရဲပေလာင္းခက္ေနရသည္။
''ေဆာရီး...ခ်ာတိတ္ ထဘီေတြေပကုန္ၿပီ..''
''ဟင္..''
စက္ကြင္းက ခပ္မတ္မတ္ျပန္ထိုင္ရင္း သူ႕အရာကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ၿပီးေျမာက္ထားတဲ့အရည္ေတြမ်ားျပားလြန္းၿပီး သူမရဲ႕အရာေလးေပၚမွာလည္းေပလူးကာ ထဘီေပၚတြင္လည္း စီးက်ေနေတာ့သည္။
''ကိုယ္ သုတ္ေပးမယ္ေနာ္...ခဏ''
''အို..ေနပါေစ..ဟင့္အင္း...''
အဆင္းရဲ႕ ကိုယ္ေလးတြန့္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။
အခုအေနအထားက ေပါင္ေလးကားထားသလိုမို႔ရွက္႐ြံ႕ဖြယ္ျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕အရာေလးကို အတင္းငုံ႕ၾကည့္ၿပီး၊ ေဘးနားကwettissueနဲ႕သုတ္ေပးဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ဦးစက္ေၾကာင့္ပိုၿပီးအရွက္သည္းသြားရသည္။ထိုစဥ္...။
''ေမေမေရ....ေမေမ.....''
''ဟင္...''
အျပင္က သမီးရဲ႕အသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားရသည္။
~~~~~~~~ဆက္ရန္။