RUN IN THE WILD
Chapter 11: Alarums and Excursions
Hindi ko alam kung ano ang kanilang ginagawa pero sabi nila sa ‘kin ay kailangan ko raw sumama sa paglalakbay nila.
Alam ko naman ‘yon dahil iyon ang sabi ng reyna, ngunit kailangan kong malaman kung para saan ba itong paglalakbay na ‘to. Para naman may clue ako kung ano‘ng mangyayari sa amin, hindi ba? Tsk.
“Can you just tell me, what’s going on here?” I asked Caspian who is busy playing with his hair. Mukha siyang abnormal tingnan sa ginagawa niya.
Abnormal na guwapo.
Hala! Ano ba itong pinagsasabi ko sa aking isipan?! Nako, nako, Fia! Gumising ka!
“Hindi ko rin alam! Basta ang sabi lang sa ‘kin ni Engrid pupunta raw tayo sa hometown ng babaing nagpalaganap ng sumpa!” he just answered.
Napatingin nalang ako sa paligid. Naglalakad kasi kami sa lugar na hindi ko alam. Busy sina Engrid, Rhenouis, at Aideniel sa kani-kanilang mga ginagawa, habang ako ay nahihiwagaan pa rin dito. Ito ba ‘yong quest na sinasabi ng reyna? Magsisimula na ba ‘to ngayon na? As in?
“Sinong babae?” takang tanong ko sa kaniya ngunit nagkibit-balikat lang ito. Inirapan ko nga ang g*go.
“Guys, nakita ko na ‘yong lagusan!” Napatigil naman kaming lahat nang sumigaw si Rhenouis.
Agad kaming napalingon sa direksiyon ni Rhenouis, at saka tumatakkbong nagtungo roon.
Napatigil naman kaming lahat nang makita namin kung anong lagusan ang sinasabi niya.
Ang laki...
Literal akong napanga-nga dahil sa laki ng punong ito. Hindi mo makikita ang dulo nito, sapagkat napakatayog nito. Mas maliit nga rin ako sa mga ugat nito, kailangan ko pang tumuntong sa isang silya para lang makatapak doon... ngunit wala namang silya kaya hindi ako makaakyat. Tsk.
“Pumasok na tayo!” masayang sigaw ni Rhenouis, saka lumutang nalang ng parang may bumitbit sa kaniyang mga engkanto.
Gano’n din naman ang iba, isa-isa silang nakaapak sa malaking ugat, habang ako nama’y nakatunga-nga lang na pinagmamasdan sila.
Nakita ko namang inilahad ni Caspian ang kaniyang kanang kamay, kaya hinawakan ko na ito, at hinigit naman niya ako paitaas.
“You’re welcome!” Hindi pa nga ako nakakapag-thank you, nagpasalamat ng ang eng-eng. Napakayabang talaga ng isang ‘to. Tsk.
I just move my eyes in circular motion. Halata namang ‘di nagustuhan ‘yon ni Caspian kaya sumimangot siya.
“Dito tayo!” usal ni Rhenouis, at itinuro ang malaking butas na nasa pinakailalim ng ugat.
Tumalon naman kami paibaba, at tiningnan ng mabuti ang malaking butas na ito.
Ang dilim sa loob, hindi mo talaga maaninag kahit na may kaunting siwang ng ilaw na galing sa araw.
Naglakad naman ako patungo roon. I narrowed my eyes into slits while adjusting my sight, just to see what’s inside of it.
Kita ko naman sa peripheral vision ko ang pag-iling-iling ni Rhenouis, kaya medyo nagtaka ako sa kaniyang ikinilos.
Nilingon ko naman silang lahat, ngunit bago pa ako tuluyang makalingon ay walang pasabing itinulak ako ni Caspian papasok doon sa malaking butas ng puno, kaya ang ending namudmud ang mukha ko sa lupa. Ano bang problema niya?!
“Idiot!” I cursed him while carefully standing. Sasamaan ko na sana siya ng tingin, ngunit paglingon ko sa aking likod ay wala na silang lahat. Napatakip naman ako sa bibig ko nang aking mapagtanto na nasa ibang lugar na pala ako...
Ano ‘to? Iniwan ba nila ako sa lugar na ito?
Inilibot ko ang aking paningin ngunit wala talaga sila. Nasa gubat pa rin naman ako, ngunit ang pinagkaiba nga lang, ay hindi kulay berde ang mga dahon— kulay asul ito, at nakakamanghang pagmasdan. Marami ring mga makukulay na bulaklak, at mga maamong hayop na patago-tago sa likod ng mga puno, habang sumusulyap-sulyap sa akin.
“Oh, you’re alive!” I hastily diverted my gaze into Caspian who is smiling at me while walking like he did not pushed me to this portal!
Kumaripas naman siya ng takbo at nagtago sa likuran ni Aideniel nang akmang sasabunutan ko na sana siya.
“Napaka-bayolente mo talaga!” Napadyak nalang ako sa inis nang magpatanto kong natatakot pala akong lumapit doon kay Aideniel.
Ang daya niya, bw*sit!
“Mamaya ka lang!” pagbabanta ko sa kaniya pero dinilaan niya lang ako. Susss! Ako'y nanggigil na talaga!
“Enough.” Napatayo naman ako ng tuwid pati na rin si Caspian nang sabihin ‘yon ni Engrid.
Nag-mouth naman siya sa akin na, ‘ikaw kasi e,’ kaya pinagbilogan ko nga siya ng mata. Aba? Ako pa talaga? E, siya nga ‘yong nanunulak. Tsk!
“Let’s go!” magiliw na usal ni Rhenouis, at inakbayan ako. Agad ko namang winaksi ang kaniyang kamay sa aking braso, sapagakat hindi ko ito nagustuhan. Ano kami close?
Halatang natigilan naman siya roon, ngunit hindi ko nalang iyon pinansin.
We started walking toward the wooden gate. It has a name plate, written Hollowvale Village. Ang luma na nito, gutay-gutay na rin ang mga letterings, pero nababasa pa naman.
Pumasok naman kaming lahat sa loob, at napatigalgal nalang ako habang pinagmamasdan ang kalawakan ng nayon na ito.
The houses were made by woods... It looks like a cabin, with some flowers growing to its roof. Every house have their own wooden gate, and a wooden fence, also, a lawn that is so fascinating to watch. Of course, may mga tindahan ding makikita rito and other stuffs you can see in a normal village.
“Napakatahimik naman dito,” ani Caspian, at pinagmasdan ang nayon sa aming harapan.
Tama nga siya sobrang tahimik dito, parang wala nang nakatira— dahil kahit ni anino man lang ng mga tao rito ay hindi namin mahagilap. Maganda pa rin naman ang kapaligiran. Malinis, at maaliwalas. Nakapagtataka sapagkat kung walang tao rito, mukhang abandonadong lugar na ‘to ngayon, hindi ba?
“Ano ito?” mahinang wika ni Aideniel. Itinaas naman niya ang kaniyang kamay na may hawak na isang lumang damit. Kunot-noo naman naming pinagmasdan lahat ng iyon.
I was shocked when mist starting to show up.
“Be prepare,” Engrid said, seriously. Naging alerto naman ang mga kasama ko sa sinabi ni Engrid.
Nagulintang ako nang higitin ako ni Caspian at itinabi sa kaniyang gilid. Seryosong-seryoso silang nakikiramdam sa paligid, habang ako nama’y naiinis sa ginawa ng lalaking ‘to sa akin. He can pull me without force, right? Bakit kailangan pang hatakin na para bang isang bagay lang ako? Tsk.
“What are you doing?” I hissed as I furrowed my brows. Hindi ko nagustuhan ang kaniyang ginawa.
I was about to pull my shoulders off when someone screams ironically, and started circling us.
Hindi ko kita ang kanilang pagmumukha ngunit ang alam ko lang ay parang papatayin nila kaming lahat.
“Assemble, seekers!” Engrid shouted as the three of her companion formed a circle.
Nagpahigit nalang ako sa humawak sa ‘kin dahil wala akong magagawa! Kung bibitaw ako sa kaniya paniguradong gagawin akong hostage ng mga tao, or hindi ko alam kung ano ang mga ‘to!
They are all wearing some weird outfits, they also have many tattoos and a strange color of hair! Para silang mga cannibals na nakikita ko sa movies, but with a twist, kasi may kapangyarihan sila panigurado!
“Now!”
I couldn‘t understand what they were saying, but what followed was the disappearance of the mist surrounding us, accompanied by the emergence of an enormous phoenix behind us. Caspian’s pet, which he showed me earlier, also appeared at the back, along with a large bird, and a stone person.
If I’m not mistaken, these are their powers. I may not fully comprehend, but it seems like their extraordinary abilities don’t manifest directly from their hands, unlike what I‘ve seen in movies; instead, their powers emanate from the beings they summon.
“Dito ka lang, binibini!” sigaw ni Caspian sa ‘kin. Umuugat na rin ang kaniyang leeg sa lakas ng hiyaw niya.
Nasa likod lang ako ni Caspian buong laban nila. Iba’t ibang kulay ang mga makikita ko, hindi ko makita ng malinaw dahil sa bilis ng mga ikinikilos nila. Parang ilaw lang ito ng sasakyang mabilis na dadaan sa ‘yong harapan.
They also wielded weapons. Caspian held a chain whip, Engrid possessed an array of small yet numerous starknives, Rhenouis brandished a flail of moderate length, and finally, Aideniel wielded two bladed darts. Each weapon seemed to carry its own enchantment, telling tales of battles fought and victories earned in realms beyond the ordinary.
Nakanganga lang akong nanonood sa kanila. Lumalaban sila na para bang wala nang bukas. They are all serious of what they are doing. They wielded their weapons, and fight with their powers beautifully, I might be exaggerating... however this is what I see right now.
“Caspian, tingin kay Fiamiolle!” Agad namang hinawakan ni Caspian ang ulo ko nang sumigaw si Rhenouis dahilan para mapayuko ako kasabay no’n ang pagtilapon ng isang napakalaking morning star sa bandang ulo ko.
Caspian skillfully whirled his chain whip, delivering powerful strikes to the enemy. He effortlessly maneuvered the weapon through the air, causing it to gracefully cascade, and send foes tumbling to the opposite side of the battlefield. I witnessed the fall of five enigmatic figures, their humanoid semblances shrouded in an otherworldly aura.
To my surprise, Centra, in the end, devoured some of these fallen beings. I couldn’t help but wince at the unexpected revelation of Centra’s role in this battle.
It felt like my soul momentarily escaped my body in the swift unfolding of events. Overwhelming anxiety now courses through me, a result of the profound occurrences that have befallen me.
“Okay ka lang?” hinihingal na sigaw ni Caspian sa ‘kin. Halata rin sa mukha niya ang pagkagulat sa pangyayaring ‘yon.
Tumango lang ako bilang sagot sa kaniyang tanong kahit hindi naman talaga.
“I know it’s not, but don’t worry, Fia. Everything will be okay once we finish this. For now, please don’t stray too far from me, okay?” nagsilabasan ang mga laway niya no’ng sinabi niya ‘yon ngunit hindi ko ito inalintana pa.
“Rhenious!” rinig naming sigaw ni Aideniel kaya napatingin kaming dalawa sa kinaroroonan nila.
Nakahiga si Rhenouis sa lupa habang pinagtutulungan siya ng mga napakaraming nilalang na iyon. Hindi ko batid pero dahil doon humangin ng pagkalakas-lakas dito. Nakita ko naman kung paano nag-iba ng kulay ang mga mata ni Engrid kasabay no’n ang malakas na impak na siyang nagpatumba lahat sa mga kalaban na nakapalibot sa amin.
Hinihingal silang lahat na pumunta patungo sa direksiyon ni Rhenouis, habang ako naman ay nakatulala lang na nakatingin sa kanila.
“What the hell happened to you?!” nag-aalalang sigaw ni Engrid habang pinapahiga niya ito sa kaniyang paanan.
Ngumiti naman ng mapait si Rhenouis sa kaniya. “I’m okay,” mahina nitong tugon kay Engrid sabay ngumiti. Those are lies.
Napayuko naman ako nang biglang nasunog lahat ng bahay na naririto. Napatingin ako kay Aideniel na kasalukuyang tumatayo kasabay no’n ang paghiyaw ng phoenix na nasa likuran niya.
Galit na galit itong napatingin sa lahat ng naririto, habang lumilapad ang phoenix niya ay palakas ng palakas din ang apoy na naririto.
Alam kong nag-aapoy ang lahat na naririto pero bakit parang hindi ako naiinitan?
I stride toward the nearest flame, my eyes sparkling, fixated on the blazing structure. It’s as if it’s enticing me to touch it, urging me to experience the warmth it offers.
Just as I’m about to reach out, a sudden cascade of water pours from above, extinguishing the fire before me, leaving me in startled awe.
“Nawala ka lang sa paningin ko, may kabaliwan ka na namang naiisip!” nagulat naman ako ng hawakan ako ni Caspian, at hinigit papalayo sa apoy.
“H-Ha?” wala sa sarili kong sambit sa kaniya. Pati ako ay hindi alam kung bakit ko iyon ginawa, para kasing may kung anong bumubulong sa akin na hawakan ang apoy na iyon.
Nakita ko namang galit siyang napatingin sa akin kaya napalunok ako ro‘n. Isang kakaibang pangyayari ‘to dahil ngayon ko lang nakitang hindi nakangiti si Caspian.
Pinaupo niya naman ako upang bantayan si Rhenouis na kasalukuyang wala ng malay ngayon. Habang sila naman ay ipinagpatuloy ang kanilang naudlot na paglalaban.
Isang katampaiasanan ang makikita mo rito. Sunog lahat, at wala kang makikitang hindi nagigiba o nagugunaw. May mga nilalang na nasusunog at may ilan namang wala.
Nakatunganga lang akong nakatingin sa kanila. Wala akong magawa dahil wala naman akong kakayahan upang makipaglaban. Kung sumali man ako sa kanila, alam kong hindi maganda ang sasapitin ko, at paniguradong magiging pabigat lang ako.
“Magsitigil kayong lahat!” isang nakakabinging sigaw naman ang narinig ko dahilan para mapatigil silang lahat sa kanilang ginagawa. Ngunit itong nasa harapan ko ay may pahabol pang isa kung kaya’t sinamaan ito ng tingin ni Engrid na siya namang nagpatigil dito.
“At sino ka naman para pumigil sa ‘min?” Hindi ako si Engrid, pero halata sa boses niya na pagod na pagod na ito. Kanina pa kasi sila naglalaban dito ngunit hindi pa rin maubos-ubos ang mga nilalang na ito.
Akmang titingin na sana ako sa babaing sumigaw kanina pero tinakpan ang mata ko ng kung sino.
“Don’t look at her.” Napatigil naman ako nang sabihin iyon ni Aideniel. Seryoso ito habang hindi pa rin inaalis ang mga titig niya sa akin.
Tumango nalang ako bilang pagsagot sa kaniya. Natatakot pa rin ako sa aura niya. Napakamisteryoso dahil siya lang ang tahimik, at nagsasalita lang kapag kailangan.
“The foreteller of death...”
Bigla namang nanghina si Aideniel na naging dahilan para matitigan ko ang mala-dugong mga mata nito. Natumba naman ito, kasabay no’n ang paglitaw ng magandang babae sa aking harapan.
“Ang ganda mo,” usal ko habang nakatingin sa kaniya. The beautiful woman before me simply smiled—an enchanting sight, captivating and alluring.
“Isang napakagandang destruksyon...” it uttered, its visage transforming from serenity to malevolence, embodying a shift from angelic grace to demonic allure.
Bigla naman itong tumalon sa kinaroroonan ko, at nang dahil sa bilis nito ay hindi na ako nakapag-react.
I’m gradually being entranced by the intricate dance of her hands before me, and the subsequent events that unfolded left me utterly bewildered.
“Fiamiolle!”
fin.