លោកស្រី ហ្គូហ្សិន លើកដៃគក់ដើមទ្រូងចង់តែស្រែកឱ្យក្អួតឈាមស្លាប់ ព្រោះឥរិយាបទកូនប្រុស លូកលាន់ក្មេងបម្រើសេវាកម្មក្នុងហាងអាហារយ៉ាងប្រហើន។ ចិញ្ចឹមតែខ្លួនឯងមិនអស់ចិត្ត នៅជួយរុញប្រុសមកឱ្យម៉ែជួយចិញ្ចឹមម្នាក់ទៀត អាក្រក់អាក្រីសម្បើមឫកណាស់។
“ថេយ៉ុង អើយ ថេយ៉ុង យើងព្រឺអស់ពេញទាំងខ្លួន វាលូកលាន់គ្នាធ្វើដូចមើលមិនឃើញក្បាលយើងជាម៉ែវាសោះអាកូនចោលម្សៀតនេះ!” គាត់រអ៊ូរងូវៗជេរកូនញែតៗថែមទាំងគ្រញែងខ្លួន ដើរចុះមកជាន់ខាងក្រោមរកទឹកផឹកបន្ធូរអារម្មណ៍បន្តិចសិន។
“លោកស្រីអញ្ជើញពិសារទឹក..”
“ហើយនេះ..នាងយកទឹកសមកឱ្យយើងផឹកមែនទេ? យកស្រាវិញ យកស្រាមក យើងនេះប្រមឹកហៅលែងឮហើយ ដាក់ទឹកកកផង ក្តៅស្អុះស្អាប់ ស្ងួតកសម្បើមណាស់!”
“នេះលោកស្រី ចិត្តត្រជាក់ៗ!!” បុគ្គលិកម្នាក់ប្រញាប់លើកកែវទឹកកកកនិងស្រារស់ជាតិពិសេសបំផុតទៅឱ្យគាត់។
“ល្វីងមុខ!” ប្រអប់ដៃដ៏ចំណាស់ ចាប់លើកកែវស្រាក្រេប វីសស្គីរស់ជាតិល្វីងផ្អែមក្នុងមាត់ ឱ្យតែបានស្រាចូលមាត់ជាតិនោះជាតិប្រមឹកស្រវឹងខួបហៅលែងឮទៅហើយ។
ខាងក្នុងបន្ទប់ការិយាល័យ
ថេយ៉ុង អង្គុយព្រលែងរាងកាយស្រាតននលគកឡើងអង្គុយអុកញាប់ស្អេកចង្កេះគ្រវីគ្រលែងពីលើភាពរឹងមាំ ជុងហ្គុក យ៉ាងសប្បាយ នឹកអើយសែននឹក ខានបាននៅជិតគ្នាពេញមួយថ្ងៃអារម្មណ៍ហេងហាងព្រឺរងារពេញទាំងខ្លួនសម្បើមណាស់។
“អឹស..អឹម..អាស៎ៗ!” រាងតូចសក់បះកន្ទ្រើង ប្រឹងលើកដាក់ត្រគាកអុកញីញក់កូននាគតូចសង្ហាមិនឱ្យរបូតចេញពីរូងល្អាងស្នេហ៍ដ៏ក្តៅគគុកមួយនេះបានឡើយ។ ត្រគាករបស់គេបោលសម្រុកអុកលឿនញាប់បីដូចជាម៉ាស៊ីនពូកែណាស់ រីឯដើមទ្រូងតូចច្រមិចៗរបស់ខ្លួនក៏បានបណ្តោយឱ្យបុរសសង្ហាបឺតជញ្ជក់ក្នក់ក្នាញ់ញាំយ៉ាងឆ្ងាញ់មាត់ផងដែរ។
“យើងនឹកឯងស្ទើរតែស្លាប់ទៅហើយ!” មិននិយាយតែមាត់ ប៉ុន្តែអណ្តាតដែលសើមក៏រលាស់ទៅលើប្របេរមាត់រាងក្រាស់លិឍឈ្លេញឈ្លីយ៉ាងគឃ្លើន។
“អ្នកប្រុស ថេយ៉ុង ឈរម្តងទៅ!” ជុងហ្គុក ចាប់ក្រឡាស់ឱ្យរាងតូចឈរត្រង់ខ្លួន រួចអែនត្រគាកមកក្រោយបន្តិច ហើយច្រត់ដៃទប់ច្រត់តុ មុននឹងតម្រង់អាវុធពិសេសស៊កទម្លុះរាងកាយននលគក បន្ទាប់មកក៏យោលត្រគាកពេញទៅដោយកម្លាំងស្វាហាប់នោះបុកសម្រុកខ្លាំងៗរហូតដល់រង្គើតុធ្វើការលាន់រណ្តំសំឡេងពេញក្នុងត្រចៀករងុំ។
“សឺត..ហេតុអីមិនព្រមលាក់រឿងនេះឱ្យជិត?” ជុងហ្គុក គ្រលែងបុកពីខាងក្រោយ ប្រើដៃទះឈ្លេញកំប៉េះគូទ ថេយ៉ុង ឮសូរផាច់ៗព្រមទាំងរុញភាពរឹងមាំស៊កបុកចូលទៅជ្រៅៗដល់ថ្នាក់ ថេយ៉ុង ស្រួលបណ្តែតអារម្មណ៍លើកដៃមកខ្ញាំញីកដៃ មាំជុងហ្គុក ដែលរវល់ក្តោបក្រសោបចង្កេះខ្លួនជាប់ទាល់តែដាច់រលាត់ស្បែកហូរឈាមរឹមៗនៅលើ កដៃរបស់នាយនោះដែរ។
“អា៎ស អឹម..ថ្ងៃក្រោយទៅគាត់គង់តែដឹងដោយខ្លួន កុំបាច់និយាយច្រើន អឹស..អាស៎ៗ!” ថេយ៉ុង ពើងទ្រូងទទួលយកភាពសុខស្រួល ត្រដុសខ្នងកកិតដើមទ្រូងធំមាំរហូតដល់ត្រើយនៃក្តីសុខ ទើបនាំគ្នាបញ្ឈប់ទាំងដំណក់ញើសហូរជោកពេញថ្ងាស់។ រឿងរ៉ាវស្នេហាក្តៅគគុកត្រូវបានបញ្ចប់ទៅ បន្ទាប់ពីបានស្លៀកពាក់រៀបចំខ្លួនស្អាតបាតរួចមកហើយ។
ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក បណ្តើរគ្នាដើរចេញចុះមកដល់ជាន់ខាងក្រោម។ លោកស្រី ហ្គូហ្សិន លើកដៃឱបចូលគ្នាងាកមកសម្លឹងមុខកូនប្រុសដែលញញិមក្បែរប្រុសកំលោះវ័យក្មេងឯណោះ មុននឹងវាចាយ៉ាងសោះកក្រោះទៅកាន់ម្តាយដោយទឹកមុខមាំទាំដដែល។
“អរគុណម៉ាក់ ខ្ញុំពេញចិត្តនំគ្រីមដែលម៉ាក់បានខ្ចប់ឱ្យនោះខ្លាំងណាស់ ថ្ងៃក្រោយចាំជួបគ្នាណាម៉ាក់!”
“អើរ!!” គាត់ងក់ក្បាល អ្នកទាំងពីរឥតរារែកចិត្តយូរ ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចេញទៅបាត់សម្រោលឈឹង។
@ក្លឹបកម្សាន្ត
ម៉ោង ១០:០០ នាទី
ភ្លើងពណ៌ចម្រុះបាញ់រះភ្លឺចិញ្ចាចពេញក្នុងក្លឹបកម្សាន្ត មនុស្សម្នាចេញចូលកម្សាន្តយ៉ាងសប្បាយ ខ្លះទៀតក៏រាំលេង ខ្លះទៀតក៏ផឹកស្រា ឯខ្លះទៀតក៏ធ្វើរឿងស៊ីអារម្មណ៍តាមដែលចិត្តនឹកឃើញរៀងៗខ្លួន។
ថេយ៉ុង ហៅស្រាមកអង្គុយផឹកផ្អែកក្បែរស្មារាងក្រាស់ ព្រមទាំងសម្លឹងមើល អ្នកដទៃបង្កើតស្នេហារោមមែនទិក ធ្វើឱ្យគេញញិមឡើងយ៉ាងរីករាយ ព្រោះខកខានបានមកចំណាយពេលវេលាសប្បាយល្អៗ បែបនេះអស់ពេលជាយូរមកហើយ។ ជុងហ្គុក ឯណេះជួយកំដរ ថេយ៉ុង ផឹក ហើយក៏មានមិត្តភក្តិ ថេយ៉ុង ដទៃទៀតមកកំដរផងដែរ តែគេមិនសូវស្គាល់ពួកអស់នោះ។
ទើបសុំចេញមកអង្គុយលេងម្នាក់ឯង សម្លឹងមើលអ្នកផ្សេងរាំរែកពេញទៅដោយអារម្មណ៍ល្អបន្តិចបន្តួចដែរ។
“ប្រុសកំលោះខាងណេះចេះញាំស្រាទេ មកណេះកំដរចែបន្តិចណា!” សំឡេងដ៏ក្រអួនស្រាប់តែបន្លឺឡើង ហើយអ្នកដែលអង្គុយត្រមុងត្រមោចម្នាក់ឯងស្រាប់តែបើកខ្សែភ្នែកទៅសម្លឹងមើលស្ត្រីមានវ័យរៀងជ្រេម្នាក់។
“ខ្ញុំ?” ជុងហ្គុក ចង្អុលមុខខ្លួនឯង ហើយស្ត្រីម្នាក់នោះក៏ងក់ក្បាលនិងញញិមមុននឹងវាចាឡើង÷
“ហ្នឹងហើយ!” ថេយ៉ុង ស្ទុះស្ទាក្រោកដើរវឹងទៅចាប់កដៃ ជុងហ្គុក កន្ទ្រាក់ឡើងងាកទៅសម្លឹងមើលមុខស្ត្រីចំណាស់នោះ ទាំងពេបច្រវែបមាត់ឡើងវែង។
“ស្រាអ្នកស្រីតម្លៃប៉ុន្មាន? បើថោកជាងស្រាដែលខ្ញុំផឹក គ្មានសិទ្ធយកកែវមកជល់ជាមួយក្មេងរបស់ខ្ញុំទេ!” អ្នកដែលស្តាប់រួចហើយ មានអារម្មណ៍ឆ្លេឆ្លាខឹងឆេវឆាវក្តៅក្រហាយឡើងសព្វដើមទ្រូង ព្រមទាំងព្យាយាមរិះរកពាក្យជេរដៀលត្មិះ តាមដោយអារម្មណ៍ខឹងពុះកញ្ជ្រោលឡើងមក។
“ឯងនិយាយមើលងាយយើង?”
“ការពិតទេដឹង? អ្នកស្រីចាស៎!” ថេយ៉ុង ក្នាញ់ចរឹកស្រីចាស់ម្នាក់នុះ ស្ទើរតែស្ទុះចូលទៅឈរជ្រែងចង្កេះស្រែកជេរឈ្លោះជាមួយ ព្រោះមានអារម្មណ៍ថាជ្រេញហើយខ្ពើមណាស់ ស្បែកចំណាស់ចាស់ជ្រីវជ្រួញដល់ថ្នាក់នេះទៅហើយនៅចង់ស៊ីស្មៅខ្ចីទៀត។
“ដឹងថាយើងជាអ្នកណាទេ? ឯងហ៊ានប្រហើនជាមួយយើង? យើងជាម្ចាស់ក្លឹបនៅទីនេះ ចង់មានរឿងណាស់មែនទេ?” ពេលដែលឮស្ត្រីម្នាក់នោះនិយាយបែបនេះភ្លាម កូនចៅទាំងប៉ុន្មានសំបុករបស់គាត់ ស្រាប់តែបង្ហាញវត្តមានឡើង ព្រមជាមួយនិងទឹកមុខឃូវគួរឱ្យខ្លាចរអារ។
“ស៊យហើយ!!” ជុងហ្គុក លាន់មាត់និយាយឡើង ជាប្រុសម៉ាកស្អី ហេតុអីកំសាកញីយ៉ាងនេះ?
ថេយ៉ុង ញញិមហឹះក្នុងបំពង់ក ព្រមទាំងចោលខ្សែភ្នែកទៅសម្លឹងមើលមុខពួកអស់នោះតាមដោយខ្សែភ្នែកមុតស្រួច។
“យ៉ាងម៉េចចាប់ផ្តើមស្ងាត់ហើយមែនទេ? អាកំលោះម្នាក់នោះ បើចង់រួចខ្លួនប្រញាប់ប្រញាល់និយាយគ្នាឱ្យដឹងរឿងទៅ ងាយស្រួលយើងត្រជាក់ចិត្តខ្លះ!” ជុងហ្គុក លេបទឹកមាត់ក្អឹកគ្នាពួកវាសុទ្ធតែមានមាឌដំបងធំៗទាំងអស់ បើទោះបីជាត្រូវវាយគ្នាមួយស្មើក៏វាយពុំឈ្នះពួកវាដែរ។
“គិតយូរម្ល៉េះហា ថៅកាយស្រីរង់ចាំចម្លើយយូរហើយ!”
“អត់ទេ យើងក្មេង យើងមិនស៊ីគោចាស់ទេវ្ហើយ!” ថេយ៉ុង ក្រឡេកសម្លឹងមើលអ្នកដែលពើងដើមទ្រូងនិយាយយ៉ាងក្លាហាន ហើយហ៊ានសម្លឹងមើលមុខពួកវាវិញឥតខ្លាចទៀត។
“អាក្មេងនេះ បែបមិនទាន់ស្គាល់ថ្នាំខ្លាំងទេមើលទៅចាត់ការពួកវាទៅ!” ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់នោះវាចាឡើង។
ជុងហ្គុក ឆ្លេឆ្លាញ័រមាត់តតាត់ងាកទៅឃើញដបស្រាមុននឹងចាប់យកមកកាន់ពេញដោយកម្លាំងហើយសម្លឹងមុខពួកអស់នោះហាក់ដូចជាក្លាហានក្នុងការតតាំងជាមួយពួកវាណាស់។
“ឯងឆ្កួតទេឬ?” ថេយ៉ុង កេះដៃ ជុងហ្គុក ព្រមទាំងជេរគេថាឆ្កួតទៀត។
“គិតថាគេចផុតដែរឬ?” មិននិយាយច្រើនគេកាន់ដបស្រានោះជាប់ឥតព្រលែងដៃហើយថែមទាំងពុះពារតស៊ូជាមួយពួកអស់នោះឱ្យដល់ទីបញ្ចប់ផងដែរ។
ប្រាវ!!!
ដបស្រាបែកខ្ជាយអំបែងលាន់ឮសូរសំឡេងធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងក្លឹបឆោឡោ ផ្អើលនាំគ្នាសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពវាយតប់ខាងក្នុងក្លឹបដ៏ស្វិតស្វាញ។
ជុងហ្គុក ប្រឹងបន្តទៅមុខ ប្រតាយប្រតប់មិនដកដៃតស៊ូជាមួយក្រុមមាឌដំបងអស់ ម្តងពី ម្តងបី វាយយកៗមិនបន្ធូរកម្លាំងដៃ តែក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លួន ហាក់ដូចជាវាយបានស្និទ្ធជាងមុនណាស់ កម្លាំងក៏មិនងាយថមថយហើយបីដូចជាវាយចំចំណុចរហូតដល់ធ្វើឱ្យពួកវាបាក់ស្បាត អស់កម្លាំងនិងស្ទើរតែមិនអាចជម្នះតស៊ូជាមួយគេទៅរួចផងនោះដែរ។
ប៉ុន្តែនៅលើផ្ទៃមុខរបស់គេក៏ពោពេញទៅដោយស្នាមរបួសដែលជនអស់នោះបង្កមកលើគេដូច្នេះដែរ។ ឃើញបែបនេះ ដេណាំនិងមិត្តដទៃមិនឈរឱបដៃសម្លឹងមើលឡើយ។
ទើបត្រូវប្រមូលគ្នីគ្នាសម្រុកចូលទៅជួយ ជុងហ្គុក ដើម្បីប្រយុទ្ធយកឈ្នះចាញ់ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដ៏គ្រោះថ្នាក់ទាំងអស់នោះផងដែរ។
ផូស!! ប្រាវ!! ដឹប!!
មិនដឹងជាទៅត្រូវនិងស្អីមកខ្លះ ឮសូរតែសំឡេងបោកបោះគប់ទង្គិចបន្លឺរងុំរណ្តំពេញត្រចៀកទាំងអស់។
ជុងហ្គុក ទាញដបស្រាយវាយទង្គិចក្បាលបុរសម្នាក់នោះរហូតដល់បែកចែង ហូរឈាមស្រោចស្រពប្រឡាក់ជោកអាវយ៉ាងដាបដាល កាលបើកំហឹងដុតឡើងឆេះសន្ធោសន្ធៅពេញក្រអៅដើមទ្រូងទៅហើយ គេក៏មិនអាចបន្ធូរកម្លាំងដៃបានដែរ។ ក្រោយមកព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ស្វិតស្វាញមួយនោះចាប់ផ្តើមរម្សាយបាត់ទៅអស់។
ក្រុមមនុស្សដែលជាពួកជើងខ្លាំង សន្លប់សន្លិនដួលរង្គាលពេញទាំងឥដ្ឋ ហើយអ្នកដែលទទួលបានជ័យជម្នះគឺក្រុម កំសាកញី ជុងហ្គុក ឯណេះឯង។ ពីមុនត្រូវគេព្រួតវាយចង់ស្លាប់ខ្លួន ហើយថែមទាំងត្រូវគេជេរប្រមាថមើលងាយបីដូចជាសត្វ។ ឥឡូវនេះគេយល់ហើយថាត្រូវធ្វើខ្លួនបែបណា ទើបអាចក្លាយទៅជាមនុស្សក្លាហានដែលសំដែងឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាបានឃើញនិងមានមោទកភាពមកលើខ្លួនយ៉ាងម៉េចនោះដែរ។
@អាផាកមីន៍
“អូយ..” សំឡេងរំអួយបន្លឺឡើងដាស់ញាណអ្នកដែលព្យាយាមរុញសំឡីផ្តិតទឹកថ្នាំជួយជូតលាងមុខរបួសមានសភាពហើមប៉ោងយ៉ាងថ្នមដៃបំផុត។
ជុងហ្គុក ញញិមផ្អែមសម្លឹងមើលមុខ ថេយ៉ុង អង្គុយជូតរបួសឱ្យខ្លួនថ្នមៗ ព្រមទាំងថេកឃែរមើលថែមិនឱ្យឃ្លាតមួយជំហ៊ានណានោះសោះ។
“ញាំថ្នាំទៅក្រែងអាចបាត់ឈឺខ្លះ!” ថេយ៉ុង ហុចគ្រាប់ថ្នាំនិងទឹកទៅឱ្យនាយ សឹមងាកទៅចាប់យកបង់មកបិទពីលើស្នាមដាច់រលាត់លើដៃនាយជាកិច្ចបង្ហើយបន្ថែម។
“មុននេះអ្នកប្រុសខ្លាចខ្ញុំវាយចាញ់គេមែនទេ?” រាងតូចស្ងាត់ច្រៀបពុំមាត់ក រីឯកំលោះច្រលើមក៏ញញិមនិងខិតចូលទៅលូកដៃឱបចង្កេះតូចព្រមទាំងដាក់ចង្កាលើស្មា ថេយ៉ុង បន្តិច។
“ខ្លាចមែនទេ?” ជុងហ្គុក ជម្រិតសួរនិងយកចុងច្រមុះត្រដុសលើថ្ពាល់ ថេយ៍ បន្ថើរៗបីដូចជាចង់បេះបួយណាស់។
“ពេលខ្លះក៏ក្លាហានខុសរបៀប យើងគិតថាឯងដេកស្លាប់ក្រោមជើងពួកអស់នោះហើយតើស!” ថេយ៉ុង នៅមិនទាន់បាត់ភ័យទេ ខ្លាចតែគេចាប់អាល្អិតនេះវាយធ្វើបាបរហូតដល់បែកថ្លើមក្អួតឈាមស្លាប់ចោលខ្មោចក្នុងក្លឹបយាយកញ្ចាស់ស្បែកគោម្នាក់នោះទេតើ។
“ខ្ញុំខ្លាចគេធ្វើបាបអ្នកប្រុស ខ្ញុំមិនចង់កំសាកអស់ពេញមួយជីវិតទេ!” ជុងហ្គុក ដកខ្លួនចេញបែរមកអង្គុយត្រង់ខ្លួនវិញម្តង រួចសម្លឹងមើលទៅខាងក្រៅបន្ទប់ សឹមក្រោកដើរទៅឈរនៅវេរង់ដាខាងក្រៅដើម្បីរម្សាយទុក្ខ។
ថេយ៉ុង ឃើញគេមានអាការៈប្លែកៗទើបក្រោកដើរចេញទៅតាម ព្រមទាំងឈរធ្មឹង មើលទៅកាន់ទេសភាពទីក្រុងជាន់ខាងក្រោមដោយមិនភ្លេច យកប្រអប់ដៃប៉ះទៅលើចង្កេះរាងក្រាស់ដើម្បីឱបពីក្រោយយ៉ាងណែនផងដែរ។
“ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានស្គាល់អ្នកប្រុសមក ខ្ញុំបានរំដោះខ្លួនឯងចេញពីភាពឯកោនិងទុក្ខលំបាកបានមកច្រើនខ្លាំងណាស់ អ្នកប្រុសដឹងទេ ពីមុនខ្ញុំជាមនុស្សមិនងាយញញិមទេ ខ្ញុំគ្មានស្នាមញញិម គ្មានភាពរីករាយ ហើយតែងតែស្មុគស្មាញរាល់យប់ ខ្ញុំគេងមិនលក់ ខ្ញុំធុញទ្រាន់ស្ទើរតែចង់ស្លាប់ វាពិបាក ហើយក៏ហត់នឿយណាស់ដែរ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំគិត បើទោះជាថ្ងៃក្រោយទៅ ពួកយើងអាចជ្រើសរើសផ្លូវផ្សេងដើរចេញពីគ្នា ក៏ខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ហើយរីករាយនិងអរគុណពេលវេលាដ៏មានតម្លៃគ្រប់យ៉ាង ដែលបណ្តាលឱ្យពួកយើងបានជួបគ្នា ក្នុងនាមជា..”
“រៀនចប់ចង់ធ្វើអី? ទៅរកម៉ែឪឯងនៅឯស្រុកមែនទេ?” ថេយ៉ុង ស្រាប់តែសួរដូច្នេះឡើង ហើយប្តូរមកឈរចំពោះមុខគេវិញម្តង។
“ទៅលក់ត្រី!” ជុងហ្គុក ឈ្ងោកមុខចុះ តាមពិតគេក៏មិនចង់ឃ្លាតពី ថេយ៉ុង អ្វីប៉ុន្មានដែរ។
“មិនចង់គិតថាពេលរៀនចប់ មកធ្វើប្តីយើងទេមែនទេ?” រាងក្រាស់ញញិមលើបបូរមាត់ញឹមៗហើយលើកដៃអែសកប្រឹងនិយាយទាំងអៀនក្រហមថ្ពាល់ងាំង។
“ធ្លាប់គិតដែរ តែខ្ញុំ..”
“តែស្អី?”
“ខ្ញុំរកស៊ីលក់ត្រីកន្លះជីវិត មិនបានគ្រប់ថ្លៃបណ្ណាការដណ្តឹងអ្នកប្រុសផង គ្រាន់តែគិតក៏ហត់ដែរ!” ហត់មែនតើ បើប៉ាម៉ាក់គេគិតថ្លៃបណ្ណាការមែននោះប្រាកដជាថ្លៃសម្បើមណាស់ហើយ គ្រាន់តែគិតក៏មានអារម្មណ៍ថាល្វើយណាស់ដែរ។
“យើងចេញថ្លៃបណ្ណាការ!”
“ហាស៎?” ថេយ៉ុង ញ៉ាក់ចិញ្ចើមលើកដៃឱបក្រព័ទ្ធកញ្ចឹងក ជុងហ្គុក ជាប់ស្អិតរួចទាញមុខគេមកឱ្យជិតបន្តិច។
“នៅពេលដែលក្លាយមកជាប្តីរបស់យើង ឯងចង់ធ្វើរឿងអីខ្លះដើម្បីយើង?”
“ខ្ញុំ?”
“អ៊ឹម!”
“ខ្ញុំមិនឱ្យអ្នកប្រុសស្លៀកពាក់អីទាំងអស់ពេលនៅជាមួយខ្ញុំតែពីរនាក់នោះ!”
“យើងក៏គិតឃើញបែបនោះ!”
“Emmm..Hmmmm!!” ជុងហ្គុក ឱនសង្គ្រប់ថើបបបូរមាត់ ថេយ៉ុង ខាំញិចបឺតជញ្ជក់ ទាំងលើ ទាំងក្រោម ព្រមទាំងឱបរឹតកៀកកើយ ចង្កេះតូចរហូតដល់អណ្តាតប្រឡាក់ក្រឡាប្រលែងលេងជាមួយគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួត។