ថេហ្យុងបានឃើញជុងហ្គុកអង្គុយក្រោមដើមឈើធំមួយដែលមានអំពូលតូចៗភ្លិបភ្លែច នៅតុខាងស្ដាំដៃមាននំខេកមួយយ៉ាងធំកម្ពស់3ជាន់ ដីគ័រដោយស្រ្តប៊ឺរីស្រស់ ពេលដែលថេយ៍ទៅដល់ជុងហ្គុកក៏ដើរមករកគេ
"អូនមកដល់ហើយ តោះ" គេអោបចង្កេះថេយ៍បណ្ដើរទៅតុដាក់នំនោះ
"បងធ្វើអីនិងជុង ហើយដែលជេយ៍ថាបងសន្លប់នោះ" ថេយ៍នៅភ័យរឿងជេយ៍បា្រប់មិនទាន់បាត់ផង
"គ្រាន់តែតែចង់ surpriseអូនប៉ុណ្ណោះ"
ផាច់ ថេហ្យុងទះនាយមួយដៃរួចសម្លក់
"កុំសម្លក់បង មើលនេះ រីករាយ Anniversary 2ឆ្នាំ អូនសម្លាញ់" ជុងហ្គុកនិយាយដោយស្នាម ញញឹមរីកស្រស់ស្អាត់បំផុតចំពោះភរិយាកំពូលដួងចិត្ត
"អូ! ហេតុអីក៏អូនភ្លេច"
"ព្រោះអូនរវល់តែនឹកប្ដី"
"ប្ដីអូន មិនអោយអូននឹក អោយអូននឹកអ្នកណា"
"គីម ហ្គុកគីនោះអី"
"នេះ បងព្រមទទួលឈ្មោះនេះហើយឬ" ថេហ្យុងអស់សំណើច
"ព្រោះប្រពន្ធបងអ្នកដាក់"
"មោះ ផ្លុំទានទៅ" និយាយហើយពួកគេក៏ផ្លុំទានជាមួយគ្នា ថេហ្យុងលោទៅថើបមាត់ប្ដីបន្តិចទុកជាការអគុណ
"Surprise" មនុស្សជាច្រើនបានចេញមកពីខាងក្រោយដើមឈើ មានកាន់កាំជ្រួចតូចៗ ក្រវីចុះឡើង ពួកគេគ្មាននរណាក្រៅពី ជីន ណាមជូន ជីមីន ហូសុក យ៉ុនគី អារី ជេយ៍ លោកចន លោកស្រីចន និង នាងល្អិចតូច មីនជីណា និងកម្លោះតូច គីម ចូឌែនទេ ថេហ្យុងយកដៃខ្ទប់មាត់ភ្ញាក់ផ្អើល មិញនេះស្មានតែផ្លុំទានហើយចប់ហើយតើ
"ពូថេយ៍ៗ មកនេះ" អាល្អិតចូចូ អាយុពីរឆ្នាំរត់ទៅទាញដៃថេយ៍អោយទៅតាមខ្លួន
"ជីជី!"ក្មេងតូចងាកទៅហៅនាងតូចអោយយកក្រណាត់មកចង់ភ្នែកអោយថេយ៍
"ពូថេយ៍ គុយចុះ" ក្រោយពីចង់ក្រណាត់រួចក៏មានដៃមួយទាញគេអោយទៅឈរ កន្លែងដែលបានរៀបចំរួចរាល់ គេដាក់ថេហ្យុងអោយឈរចំកណ្ដាល ទានរូបបេះដូងជុំវិញខ្លួនហើយបើកក្រណាត់អោយថេយ៍
ប៉័ងៗៗៗ
កាំជ្រួចហោះទៅលើវេហា នាំអោយមនុស្សគ្រប់គ្នាក្រឡេកទៅមើលវាគ្រប់គ្នា ពីសេសគីមថេហ្យុងរំភើនដល់ស្រក់ទឹកភ្នែកពេលឃើញកាំជ្រួចរលាយបាត់អស់សល់តែពាក្យថា: ថេហ្យុងប្រពន្ធសម្លាញ់.....
"បងស្រលាញ់អូន" ជុងហ្គុកទម្លាក់ខ្សែរកររូបបេះដូងក្រហមដូចឈាមចាំងភ្នែកប្រៀកៗ នោះចំពោះមុនថេហ្យុង
"ហឹកៗ ជុងហ្គុក" ថេហ្យុងបែរមកវិញអោបនាយ យំព្រោះក្ដីរំភើប
"ហឹសៗ មើលក្មេងនេះ ចំមែនហើយ" ជុងហ្គុកសើចដើមកររួចអោយទៅថើបសក់ស្រង់ក្លិនក្រអូបផ្កាសាគូរានោះ
"មិនមែនក្មេងទេ អាយុ27ហើយ"
"ចឹងហេស" ជុងហ្គុកនិយាយហើយលិតជុង្គង់ចុះបញ្ឈជើងម្ខាងចាប់ដៃថេយ៍មកថើបហើយនិយាយ
"មួយជីវិតនេះបងសំណាស់ជាងគេដែលបានស្គាល់អូនបានរស់នៅជាមួយអូន បានមើលថែអូនដោយផ្ទាល់ដៃ ជីវិតមនុស្សមានបាបក្រាសដូចបងសាកសមតែរស់នៅឯការទទួលរងតែភាពឈឺចាប់ដើម្បីលុបលាងកំហុស តែអូន...."គេនិយាយហើយបើកប្រអប់ដាក់ខ្សែករនោះ
"អូនបានចូលមកកែប្រែជីវិតបង ធ្វើអោយវារីកស្រស់បំព្រងឡើង តើអូនព្រមទទួលមនុស្សមានបាបម្នាក់នេះ ហើយរស់នៅជាមួយគ្នាអស់មួយជិវិតទេ តើអូននឹងព្រមធ្វើជាម្ចាស់កម្មពារបស់បងគ្រប់ៗជាតិទេ"
"ហឹកៗ អូនព្រម អូនព្រមទាំងអស់" ថេយ៍ខ្ទប់មាត់ឆ្លើយព្រមរួចលិតជុង្គង់ចុះ ថើបមាត់នាយដើម្បីបញ្ចាក់ថា គេព្រមគ្រប់យ៉ាង អោយធ្វើអីក៏គេព្រមដែរអោយតែមានជុងហ្គុកនៅក្បែរ
ឆ្ងល់ណាស់មែនទេ ហេតុអីជុងហ្គុកអាចមកឈរនៅចំពោះមកថេហ្យុងបាន ក្រែងវីយ៉ុងយកនាយទៅធ្វើទាសករហេស? ចឹងមានតែត្រឡប់ទៅកាលពីថ្ងៃកើតរឿងវិញ ....
"ហឹកៗ...." ថេហ្យុងបន្ទាប់ពីជុងហ្គុកដើរចូលក្នុងស្រមោលខ្មៅនោះបាត់ គេទម្លាក់ខ្លួនចុះយំយកៗ ព្រោះតែមិនដឹងថានិងត្រូវធ្វើអ្វីក្រៅពីត្រហោ៊យំខួរក្បាលរបស់គេគាំងលែងដំណើរការ
"ថេហ្យុង...."បន្ទាប់ពីស្រមោលខ្មៅរលាយបាត់ទៅអ្នកស្រីចន លោកចន និងជេយ៍អាចចូលទៅបាន ចំណែកអ្នកអង្គម្ចាស់ជីមីនអីរ៉ាបានចាកចេញទៅហើយ ព្រោះតែនេះជាយ៉មុខផ្ទះជុងហ្គុក
"ម៉ាក់ ហឹកៗ ខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ ជុងហ្គុកទៅហើយ ខ្ញុំរស់នៅគ្មានគាត់យ៉ាងម៉េចទៅម៉ាក់ ហឹក" ថេហ្យុងអោបអ្នកស្រីចន ហើយយំ កាលដែលគេប្រាប់ជុងហ្គុកថាគេនៅចាំនាយហើយញញឹមដាក់នាយនោះ គឺគ្រាន់តែចង់អោយនាយទៅដោយស្ងប់ចិត្តប៉ុណ្ណោះ ធាតុពិតគេស្ទើរតែលោតចុះទៅដីសម្លាប់ខ្លួនទៅហើយ គេមិនអាចរស់នៅដោយគ្មាននាយបានទេ
"កាត់ចិត្តទៅណាថេហ្យុង កូននៅមានពួកយើង នៅមានម៉ាក់នៅមានគ្រប់គ្នា ពួកគេក៏ស្រលាញ់កូនមិនតិចជាងជុងហ្គុកដែរណា" អ្នកស្រីចន និយាយលួងថេហ្យុងទាំងយំ គាត់ក៏ស្រលាញ់កូនគាត់ដូចគ្នា ហើយគាត់ក៏ឈឺចាប់មិនតិចជាងថេហ្យុងដែរ តែសភាពគាត់នៅល្អប្រសើរជាងថេហ្យុងឆ្ងាយណាស់
ឈានចូលមកដល់ថ្ងៃថ្មី ថេហ្យុងភ្ញាក់ពីគេមកឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងបន្ទប់ម្នាក់ឯង ជាមួយសភាពមើលមិនយល់ មុនឡើងស្លេក រង្វង់ភ្នែកក្រហមងាំងព្រោះតែគេយំរហូតដល់គេងលក់ កាលពីយប់មិញ ទម្រាំតែអ្នកស្រីចនលួងគេអោយគេងបានមិនងាយទេ ទាល់តែយប់ជ្រៅឯណោះ ហើយគាត់ខ្លួនឯងក៏ត្រូវនៅគេងជាមួយដែរ ព្រោះខ្លាចថេហ្យុងគិតអ្វីផ្ដេសផ្ដាស ចំណែកគ្រួសារគីមពួកគេមិនបាននៅកូរ៉េនោះទេ
"បងពិតជាទៅមែនហើយជុងហ្គុក...បងពិតជាចិត្តដាច់ណាស់ " ថេហ្យុងអង្គុយអោបក្បាលជុង្គង់យំម្នាក់ឯងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់
"អូនមិនស្ដាប់បងសោះ"សម្លេងស្ដីបន្ទោសមួយប្រយោគហោះចូលត្រចៀកថេហ្យុង ធ្វើអោយគេងើបមើលឃើញជុងហ្គុកនៅឈរចំពោះមុខគេ មិនចាំយូរថេហ្យងក៏ស្ទុះទៅអោបនាយយ៉ាងលឿន
"ជុងហ្គុក ហឹក...ជុង" ភ័យផង អរផង រំភើបផង ខូចចិត្តផង អារម្មណ៍ថេហ្យុងបួនដប់លាយចូលគ្នា គេអោយនាយយ៉ាងណែន បិទភ្នែកបន់ស្រន់សុំអោយនេះជាជុងហ្គុករូបពិត មិនមែនត្រឹមការស្រមៃ
"ប្រាប់ហើយថាកុំអោយយំ នេះមិនទាន់បានមួយថ្ងៃផងភ្លេចហើយហេស" ជុងហ្គុកយកដៃជូចទឹកភ្នែកថេហ្យុង បន្ថែមដោយការស្ដីបន្ទោស
"បើកភ្នែកបានហើយ" ដោយសារតែឈរអោយគ្នាយូណាស់ហើយមិនឃើញថេហ្យុងបើកភ្នែកសោះទើបនាយប្រាប់បែបនេះ
"អត់ទេ បងនិងទៅចោលអូនទៀតមិនខាន" គេខ្លាចថាបើកភ្នែកមកមិនឃើញនាយ សុខចិត្តនៅបែបនេះវិញល្អជាង
"បងមិនទៅណាទេ "ថេហ្យុងក្រវីក្បាល បដិសេធ
"ចឹងបងទៅវីញហើយ បើអូនមិនចង់ឃើញបងដដែល" ជុងហ្គុកធ្វើជាអន់ចិត្ត បម្រុងនិងលែងពីការអោបថេហ្យុងក៏ក្រវីក្បាលឃាត់
"អត់ទេៗ អូនបើកក៏បាន" ថេហ្យុងដកដង្ហើមធំមួយមុននិង គេបើកភ្នែកប្រឹមៗម្ដងម្ខាង
"អឹម.."ដោយសារចាំថេហ្យុងបើកភ្នែកយូរពេកជុងហ្គុកក៏ឱនទៅថើបមាត់ថេហ្យុងធ្វើអោយគេបើកភ្នែកធំៗភ្ញាក់ផ្អើល មុននឹងតបស្នងការថើបវិញ (ឈ្លៀតណាស់🙄)
"អឹមៗ" វីយ៉ុងដែលឈរនៅម្ខាងដៃនោះ ក្រហមផ្ដាច់បរិយាយកាស ព្រោះបើនៅទុកចឹងទៀតមិនដឹងពេលណាលែងចេញពីគ្នាទេ ចំណែកថេហ្យុងពេលលែងចេញពីការថើបហើយ ឃើញវីយ៉ុងនៅទីនេះដែរ ក៏អោនមុខជ្រុបនិងករជុងហ្គុកមិនហ៊ានងើបចេញព្រោះតែអៀន
"ជុងហ្គុក កុំភ្លេចអ្វីដែលបានសន្យា" នាយនិយាយហើយក៏រលាយខ្លួនបាត់ទៅ ពិតមែនហើយនាងបានលើកលែងទោសអោយជុងហ្គុកហើយ ប៉ុន្តែបណ្ដាសារនៅតែជាបណ្ដាសារ នាងគ្រាន់តែអាចធ្វើអោយជុងហ្គុករស់នៅជាមួយថេហ្យុងបានដូចប្ដីប្រពន្ធដដៃប៉ុណ្ណោះ តទៅមុខយ៉ាងម៉េចទៀតអាស្រៃលើកម្មពួកគេហើយ
"បាទ.." ជុងហ្គុកញញឹមដាក់នាងហើយងាកមកមើលថេហ្យុងវិញ
"ក្បាលខូចណាស់យើងនិង" ថេហ្យុងមិនត្រឹមតែជ្រុបមុខធម្មតាទេ ថែមទាំងបន្លំថើបករទៀត បែបនេះហើយទើបជុងហ្គុកថាក្បាលខូចនោះ
" មកពីគេនឹក អេ~ សុំថើបតិចទៀតមក "ថេហ្យុងរត់តាមថើបជុងហ្គុកឡើងពេញនិង ពួកគេរត់ប្រលែងគ្នាពេញបន្ទប់ បង្ករជាសម្លេងសើចក្អាកក្អាយក្រោយទឹកភ្នែកreaderរាប់លាននាក់🤭😂
_____________
To be continues.........❤️💜
JaeLy 💜