Autor pov:
ჯეონი დილით ძლივს დგება საწოლიდან,რაღაც ნაწილიდან საშინელი ცივი ჰაერი დაჰკრავდა,აივანზე ხალათ მოცმული გავიდა კარი დაკეტა და უკან დაბრუნდა,საშინელი ზარის ხმა აწუხებდა,ქვემოთ ჩავუდ და კარი ზლაზვნით გააღო
-ჯონქუქ!
თეჰიონმა რასაც ქვია კარი შეანგრია
-რა ჯანდაბაა
ჯონს მხარი გაჰკრა და მისაღებში სწრაფად შევიდა,დივანზე წამოჯდა და ჯონს გაბრაზებულმა შეხედა
-ჯონქუქ სულ გაგიჟდი?
-რა ხდება?
-უნამუსოვ,კიდე როგორ კითხულობ?
-ამიხსნი?
-ჯონქუქ დღეებია სოციალურ ქსელში არ გამოჩენილხარ
არც კომპანიაში ფანები შეშინებულები არიან ეს იცი?
-არა
-რათქმაუნსა არ იცი ტელეფონს არც კი ხსნიდი ამ დროის განმავლობაში
-საჩხუბრად მოხვედი?
-კი
-დაამთავრე?
-არა
-მორჩი და წადი
კიმს სახეზე წყენა შეეტყო
იცოდა რომ გუკს რაღაც ჭირდა
მაგრამ არ იცოდა რა
ან როგორ დახმარებოდა
-ჯონქუქ
-გისმენ?
-რა გჭირს?
-რას გულისხმობ?
-თავს ნუ ისულელებ
კიმი ფეხზე წამოდგა და ჯეონის წინ დადგა,ქვემოდან ახედა და ოდნავ გაუღიმა
-ჯონქუქ,შეიძლება შენ საშინელი ნაბიჭვარი ხარ,მაგრამ ვხედავდი გამოსწორებას რაოდენ ცდილობდი
ამიტომაც მსურს ,რომ დაგეხმარო,მაგრამ ვერ დაგეხმარები თუ არ მეცოდინება რა გჭირს
-თეჰიონ
ჯეონს საუბარი კვლავ კარზე ზარმა შეაწყვეტინა,არ აპირებდა გაღებას, მაგრამ ხმა ზედმეტად ამაზრზენი იყო
-იუნგი?
-ჯონ
იუნგი სახლში შევიდა და შეამჩნია რომ თეჰიონი მისაღებში გაკვირვებული იდგა ,თავადა გაუკვირდა მისი აქ ნახვა
-ამას აქ რა უნდა?
-რავი სანახავად
-სანახავად?
-ჰო
-უნდა ვისაუბროთ
-მშვენივრად ვიცი რაზეც აპირებ და ამაზე საუბარი არ მინდა
-უნდა დაგეხმარო
-დახმარება არ მჭირდება
-გჭირდება!დახნარება მუდამ გჭირდება
-იუნგი ხომ იცი არა?ისინი ბევრჯერ დავკარგე ჩემი საქციელის გამო და შენ...არ მინდა იგივე განმეორდეს ამიტომ კიმი წაიყვანე და წადი
-ჯონ
-იუნგი!თავად გამოვკეთდები
-თეჰიონი გჭირდება
-ისევ ვატკინო?
-ამას არ იზავ
-რომ ვქნა?ეს არ ვიცი ვერ ვაკონტროლებ
-ის დაგეხმარება
-მან არც კი იცის რა მჭირს
-მოუყევი,ყველაფერი
-გავაგიჟო?ამას მთავაზობ?
-ჯონქუქ იდიოტიხარ,წადი გაიარე რა
იუნგიმ კიმს ხელი დაუქნია და ანიშნა ,რომ მასთან მისულიყო
-ჯონქუქ თეჰიონს ცოტახანს მოგპარავ
-რატომ?
-იმიტომ
იუნგიმ კიმს ხელი ჩაავლო და გარეთ გაიყვანა,ჯეონმა ისევ მიაძახა ,მაგრამ იუნგი უკვე მანქანაში იჯდა
-იუნგი?
-ხო
-რახდება?
-რაღაც უნდა გითხრა სანამ ის წყნარადაა
-რახდება
-თეჰიონ ჯეონს დახმარება სჭირდება,კომპანიაში მე გავესაუბრები ნამჯუნს და ვეტყვი, რომ შვებულება აიღო
-შვებულება?
-ჯონთან გადადი საცხოვრებლად,დაეხმარე თეჰიონ,მას შენ სჭირდები
-მე?
-ხო შენ,თავის საქციელს ნანობდა,მართლა ნანობდა,და მართლაც შეუყვარდი,მაგრამ თავს შორს იჭერს რადგან არ უნდა ისევ გატკინოს,მას ბავშვიბა არ ქონია კიმ,ის ასეთქდ გაზარდეს ,და ჯეონი ასეთია ,ძალადობა და ტკივილის მიყენება,ამას ასწავლიდნენ ბავშვობაში და ასეა გაწვრთნილი
-მომიყევი
-ის თავად მოგიყვება
-რომ არ მოისურვოს?
-შენ უნდა დააძალო მოგიყვეს ყველაფერი და ამისგან გათავისუფლდეს
-კარგი
-ეცადე მხიარული იყო და არ შეიმჩნიო რომ გძულს
-არ მძულს
-არ გძულს?
-არა
-ყველაფრის მიუხედავად?
-ხო
-კარგი..ეს საეჭვოა,გადახტი ეხა მანქანიდან და წარმატებები
-კარგი იუნგს.
{საღამო}
-და მაინც არ მესმის
ანუ,დეპრესია?
-ამას სპეციალურად მიკეთებ?
კიმმა გაიცინა და ჯონის თმაზე ფერება განაგრძო
საჭმლის ჭამის შემდეგ
მისაღებ ოთახში დივანზე წამომჯდარი კიმი და მის ფეხებზე მშვიდად მწოლიარე ჯონი,საუბრობდნენ იმაზე თუ რა სჭირდა გუკს
თეჰიონი ნაზად ეფერებოდა გუკის თმას
-ახლა რა ფაზაზე ხარ?
-ღამით კოშმარები მაწუხებს,მესიზმრება როგორ მოდის მამაჩემი და საწოლში მგუდავს,ან იარაღს მესვრის,ანდაც დანას მიყრის
-ასეთი საშინელი რამ შვილს როგორ უნდა გაუკეთო არ მესმის
-თეჰიონ მაპატიე
-რა?
-ვიცი, რომ აქ იუნგის გამო ხარ,მან გითხრა,და ვიცი რომ გძულვარ,ამიტომაც არაა აუცილებელი აქ იყო.
კიმმა ჯონს შუბლზე წკლიპურტი მიჰკრა
-ჯერ ეგ ერთი აქ იუნგის კიარა შენ გამო ვარ და მეორეც არ მძულხარ
-ნუ იტყუები
-კიდევ ჩაგარტყავ
-კარგი ხო
-მომიყევი კიდევ
-ბავშვობიდან,მამაჩემი დედას სცემდა ,ოთახის კუთხეში ვიმალებოდი,სიბნელე იყო,ღამით დედა ჩემთან იძინებდა და ყურზე ხელს მაფარებდა ,მამის ყვირილი ,რომ არ გამეგო,ყოველ ჯერზე როცა თვალებს ვხუჭავდი მისი ყვირილი შიშით მაღვიძებდა,მე და დედა ქუჩაში დავდიოდით,ღამით,სიცივეში,და ველოდებოდით,რომ მამა დაწყნარებულიყო
-ღმერთო ჩემო
-როცა დედა მას გაშორდა და მის ქმართან ახალი ცხოვრება დაიწყო,მამა მე მომადგა და მუდამ მე მცოფავდა,სკოლაში სამი წელი მქონდა დარჩენილი და არაფრის დიდებით ვიცვლიდი ,ამიტომაც მიწევდა რომ მასთან ახლოს ვყოფილიყავი,დედის ოჯახი უკეთესი იყო,მაგრამ მე თავს მაინც მარტოსულად ვგრძნობდი,გატეხილი ვიყავი,კლასში მარტო ვიჯექი,თითქოს არც ვარსებობდი
ეს ხუდი პერიოდი იყო 14 წლიანი დეპრესიიდან ვერ გამოვედი და თუ გამოვიდოდი კვლავ უკან ვბრუნდებოდი.
-მიხარია რომ მიყვები გუ
-მიხარია რომ მისმენ თე
-გუ შეიძლება დავწვეთ?
-სტუმრების ოთახში დავიძინებ,შეგიძლია ჩემს ოთახში დაწვე
-მარტო დამაძინებ?
-აბა რავქნა?
-შენთან ვიძინებ
-არა
-კი წავედით
თეჰინმა ჯონი ფეხებიდან გადააგდო,წამოდგა და ხელი ჩაავლო
მეორე საეთულისკენ წავიდა და ჯონის ოთახში შევიდა
-შავი ოთახი
-ხო სიბნელე მომწონს
-ხო?
-ხო
-კიდევ ვისაუბრებთ
თეჰიონმა საწოლს გადასაფარებელი გადახადა,ჯონის კარადიდან დიდი ზომის მაისური და შორტი გამოიღო ,საწოლზე დააწყო და გაიხადა
ჯეონს თვალები გაუფართობდა,არ ელოდა კიმის ასეთ თავისუფალ საქციელს
კიმმა ჩაიცვა და საწოლში შეწვა,ჯონს შეხედა
-აე წვები?
ჯონი ფიქრებიდან გამოვიდა
და შარვლის გახდა დაიწყო
თეთრი გამჭვირვალე მაისური ჩაიცვა სა საწოლში ასე შეცვა
არც შორდი არც შარვალი ცარიელი ბოქსერები?
-ჯონქუქ გაყინული ხარ
თეჰიონს სხეულში გასცრა როცა
ჯეონის ცივი ფეხები იგრძნო
-არ გამათბობ?
თეჰიონი მისკენ მიჩოჩდა ჯეონის ფეხებს შორის მისი ფეხი მოათქვსა და ხელი წელზე მოხვია
წელზე ნაზად უსვამდა თბილ ხელებს,და თავს მის კისერში მალავდა
გუკი თავზე ეფერებოდა,მისი ხელი კი კიმის წელს იკავებდა,უფრო ახლოს სწევდა და მუცელზე იკრავდა
-გუ მოყოლა განაგრძე
-არ დაიღალე?
-არა!
-მაშ კარგი,შიშები გამიჩნდა მამის მსგავსი საქციელი სგამო,სიბნელის შიში,მაღალი ხმების შიში,ნდობის შიში,სიყვარულის შიში,ტკივილის შიში,ხალხთან საუბრის შიში,ასევთქვათ ინტროვერტი ვარ ყველაფერის მეშინია,სიმაღლის ღრმა ზღვების ,მაგრამ ყოველთვის ძლიერი ვჩანვარ
-ხო ასეა...
-სიბნელის მეშინია,მაგრამ მიყვარს როცა ოთახში შუქი არაა,ხმამაღალი ხმების მეშინია,მაგრამ მიყვარს როცა სიმღერას ბოლო ხმაზე ვუსმენ და ამ დროს ყურები საშინლად მტკივდება,კოშმარები მუდამ მაწუხებს,ელვას ვერ ვიტან, მაგრამ ამავდროულად მომწონს,საშინლად არეულივარ,შემეძლო ასეთი არ ვყოფილიყავი,მაგრამ ასეთი გამოვედი,ადამიანებს იმ ტკივილს ვაყენებდი რასაც მე ვღებულობდი,სიყვარული არ ვიცი რაარის კიმ,ეს არასდროს მიმიღია
-არაუშავს,მე ხომ აქ დასახმარებლად ვარ?
-ალბად
-ჩაგარტყავ
-ძალადობისკენ გაქვს მიდრეკილება
-ძალადობისკენ?იდიოტო!
თეჰიონი სამოხტა და ჯეონს ზემოდან გადააჯდა,უღუტუნებდა
თავადაც იცინოდა და ჯეონსაც სიცილით კლავდა
-თეე..გ..აჩერდი ვეღარ ვსუნთქავ
-მოძალადე?
-კარგი კარგიი
კიმიი ისევ უღუტუნებდა,თავადაც დაიღალა და ჯონსაც ძალა წაართვა
გაჩერდი და ჯეონის დაღლილ და გაოფლილ სახეს აკვირდებოდა
-დავიღალე
კიმმა ჩაიცინა
-ღირსი ხარ
ჯეონმა ჩაიღიმა და კიმს ხელები წელზე მოხვია,უცებ გადააწვინა და ზემოდან მოექცა
-დაიღალე არა?
-მე არასდროს ვიღლები
ჯეონი იღიმოდა და ეს ღიმილი
ნამდვილი იყო,მაგრამ ღიმილი სახიდან ჩამოშორდა როცა მიხვდა რა მდგომარეობაში იყო
გადასვლას აპირებდა როცა თეჰიონმა ხელები მოხვია
ჯეონი ზემოდან დაეცა,კიმი კი ჩახუტებას აგრძელებდა
-თე გაიგუდები
-გავცოცხლდები
-როგორ აპირებ?
-კატავარ და ცხრა სიცოცხლე მაქვს
-ხო?ფისო
-ჯეონ!
-ფისო ფისო
-გინდა ისევ გაგაწამო?
ჯეონმა გაიცინა,იდყვზე დაეყრდნო და ხელს თმაზე უსვამდა
-ლამაზი ხარ
-ხო?
-ხო
-თუ თვით ჯეონ ჯონქუქი ამბობს რომ ლამაზივარ ანუ მართლაც ასეა
-ოჰ
გუკმა ისვე ჩაიცინა,კვლავ თმაზე ეფერებოდა,სიჩუმემ,სიჩუმე.
ჯეონი კიმის ყველა ნაკვთს აკვირდებოდა,იცოდა ყველანაირად ლამაზი, რომ იყო
თვალები ყოველთვის მის დაბუშტულ ტუჩებზე უშტერდებოდა,
მუდამ სველი იყო,წითელი და ლამაზი
თეჰიონი ჩუმად უყურებდა
ორივეს კლავდა სურვილი კოცნისა
ჯეონს ეშინოდა,ამას თუ იზავდა კვლავ ატკენდა
თეჰიონს კი ეშინოდა ამას თუ გააკეთებდა მაშინ გუკს დააზიანებდა,რადგან იცოდა, რომ ის კარგად არ იყო
ჯეონი შუბლით დაეყრდნო
თავი ნელა გადაიტანა მისი ყელისკენ,თეჰიონი გრძნობდა მის ცხელ სუნთქვას
ჯეონმა აკოცა.
ყელში ცველი კოცნა დაუტოვა,ერთხელ,მეორედ,
მესამედ და ბოლოს თავი ასწია
ერთხელ გადაათვალიერა
და იმ დაბუშტულ ტუჩებზე ნაზად აკოცა
ნელა კოცნიდა,არსად ეჩქარებოდა,რადგან ის არგარბოდა
თეჰიონი კოცნაში აყვა,
ისიც ნაზად კოცნიდა და ხანდახან ჩაიღიმებდა ხოლმე
ჰაერმა,ნანატრი კოცნა გააწყვეტინათ,ჯეონმა თავი ასწია,მისი სურნელი კიდევ ერთხელ შეისუნთქა და მისიდან გადავიდა
გვერდით მიუწვა და კიმი ახლოს მიიწია,ხელები კვლავ შემოჰხვია და ძლიერად მიიკრო
-ბოდიში
-ბოდიშს ნუ მიხდი გუ,რომ არ მდომოდა ამას არ ვიზავდი
ჯეონმა კვლავ ბედნიერად გაიღიმა
და ლოყაზე აკოცა
კიმი უკვე ძილში მიდიოდა
-მიყვარხარ თეჰიონ
ანდაც ჯეონს ეგონა ასე...