ភាគទី8
"បើយើងថាមែនឯងជឿទេ"យ៉ុនហ្គី តបទៅកាន់ជុងហ្គុកវិញយ៉ាងធម្មតា។
"យើងមិនដឹងទេ"ជុងហ្គុក ក្រវីក្បាលបញ្ជាក់ថានាយមិនដឹង គួរជឿឬមិនជឿឡើយ ចឹងហើយមានតែនាយក្រវីក្បាលទៅ។យ៉ុនហ្គីក៏មិនថាអីពួកគេទាំងពូរក៏បណ្តើរគ្នាទៅរកថ្នាក់រៀនទៅ។
ការចូលរៀនថ្ងៃទីពីររបស់ជីមីនវាពិតជាឯការណាស់ព្រោះតែគ្មានមិត្តដូចនិងគេ ប៉ុន្តែវាក៏ល្អប្រសើរជាងមិនចាំបាច់មានអ្នករញ៉េរញ៉ៃនាំតែរំខានច្រើន ចូលមកដល់ក្នុងថ្នាក់រៀន ទូរស័ព្ទដៃរបស់ជីមីនដែលនៅក្នុងកាតាបក៏ឮសម្លេងរោទ៍ គេក៏សម្រេចចិត្តយកទូរស័ព្ទចេញមកមើលលេខឃើញថាជាលេខគូរដណ្តឹងរបស់គេ ជីមីនគិតបន្តិចមុននិងចុចលើកវា។
[អាឡូបងមីន] សាន់ណា បាននិយាយពីប្រព័ន្ធម្ខាងទៀតឲ្យអ្នកខាងនេះបានឮសម្លេង។
"ហុឹម មានការអីឬ"ជីមីន សួរទៅធម្មតាព្រោះតែគេមិនចង់និយាយអីជាមួយនាងច្រើនទេទើបចូលសាច់ការតែម្តងចង់ដឹងនាងខលមកនិងគឺមានគោលបំណងអ្វី។
[មិនមានការអីទេគឺខ្ញុំគ្រាន់តែខលទៅបងចង់ឮសម្លេងបងតែប៉ុន្នឹងឯង] សាន់ណា
"ចូលរៀនហើយប៉ុន្នឹងចុះ" ទូត** ប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទត្រូវផ្តាច់ជីមីនក៏រហ័សចូលតុអង្គុយពេលឃើញគ្រូដើរជិតមកដល់ថ្នាក់គេ។
_________________
"បងមីនបិទបាត់"សាន់ណា យកទូរស័ព្ទមកមើលឃើញថាជីមីនបិទបាត់ទៅហើយ។
"វានិយាយអីខ្លះ"ថេយ៉ុង ដែលនៅក្បែរនិងក៏សួរព្រោះតែតាំងពីជីមីនឡើងទៅសេអ៊ូលមិនដែលនឹកនាខលមករកគេទេ។
"គ្មាននិយាយអីទេគាត់គ្រាន់ថាចូលរៀនហើយក៏ចុចបិទបាត់ទៅ"នាងក៏ថាតាមអ្វីដែលជីមីនបាននិយាយទូរស័ព្ទមកកាន់នាងមុននេះប្រាប់ដល់ថេយ៉ុង រាងតូចងក់ក្បាលដឹងឮដោយមិននិយាយអី។
"គ្រូមកហើយ" សិស្សក្នុងថ្នាក់ស្រែកឡើងម្នាក់ៗក៏រៀបរឹកឲ្យរៀបរយរួចក៏ក្រោកឈរគោរពគ្រូនិងចាប់ផ្តើមរៀនដោយម្នាក់ៗខំប្រឹងរៀនយ៉ាងទុកដាក់ខ្លាំងណាស់ដើម្បីស្រូបយកចំណេសវិជ្ជាទាំងអស់។
ម៉ោងសិក្សាក៏បន្តទៅរហូតដល់4ម៉ោងត្រូវឈប់សម្រាកចេញទៅផ្ទះអ្នកខ្លះក៏នៅរៀនបន្តដល់ថ្ងៃឯអ្នកខ្លះទៀតក៏នៅរៀនគួរធម្មតា។ ថេយ៉ុងអង្គុយក្នុងឡានល្បាំងក្រោយនៅពេលមុននេះគេនិងសាន់ណាបានបំបែកផ្លូវគ្នាទៅរៀងៗខ្លួនព្រោះអ្នកផ្ទះពួកគេបានមកយកហើយ សភាពក្នុងឡានស្ងាត់មានតែខ្យល់ដង្ហើម តៃកុងឡានបានបើកកាត់ហាងនំខេតមួយកន្លែងបណ្តាលឲ្យរាងតូចឃើញហើយក៏
"លោកពូឈប់ឡានសិនទៅ"ថេយ៉ុង ប្រាប់ទៅលោកពូបើកឡានឲ្យឈប់ គាត់ក៏បានកាច់សោរឡានបញ្ឈប់ទើបសួរទៅថេយ៉ុងវិញ
"អ្នកប្រុសចង់បានអ្វីមែនទេ"គាត់សួរមកកាន់ថេយ៉ុង រាងតូចងក់ក្បាលរួចក៏តបមកវិញថា
"ខ្ញុំចុះទៅទិញនំខេតមួយភ្លេតលោកពូចាំខ្ញុំនៅទីនេះហើយបន្តិចខ្ញុំនិងមកវិញ"ថេយ៉ុង ក៏បើកទ្វាឡានរត់ឆ្លងថ្នល់ទៅផ្នែកម្ខាងទៀតបាត់ទៅដើម្បីទៅហាងនំខេតដែលគេដាក់តាំងលក់នោះ។
________________
ក្រឡេកមកខាងសេអ៊ូលវិញ ថ្ងៃនេះពិតជាស៊យធំជិះម៉ូត៉ូទើបបានពាក់កណ្តាលផ្លូវក៏ត្រូវបែកកង់ម៉ូត៉ូបាត់ទើបរាងតូចសម្រេចចិត្តបណ្តើរម៉ូត៉ូទៅរកជាងធ្វើដែលនៅមិនឆ្ងាយខាងមុខនេះទេ។
"បងហា៎ប្តូរពូវៀនម៉ូត៉ូមួយ"ជីមីន បានស្រែកហៅបុរសពាក់អាវខ្មៅវាលក្លៀកខោជើងខ្លីត្រឹមជង្គង់ដែលកំពុងជូតលាងម៉ូត៉ូឲ្យគេជួយប្តូរពូវៀនម៉ូត៉ូឲ្យ។ បុរសនោះពេលឮអញ្ចឹងក៏ទម្លាក់កន្សែងចុះបែរមុខមករកប្រភពសម្លេងដើម្បីមើលមុខភ្ញៀវដែលចូលមក
"ហឹុម ម៉ូត៉ូឯងកើតអីអាល្អិត" នាយក្រោកឈរដើរមករកជីមីនដែលនៅមុខហាងដោយសួរគេផងដែលម៉ូត៉ូគេវាកើតអីតាមមើលនៅថ្មីល្អតើ។
"បែកកង់"ពីម៉ាត់យ៉ាងខ្លី ចេញពីរបបូរមាត់ជីមីន បុរសម្នាក់នោះគិតតែសម្លឹងមើលជីមីនមិនដាក់ភ្នែកសូម្បីតែបន្តិច។
"??? " ជីមីន ក៏ត្រូវជ្រួញចញ្ចើមឆ្ងល់ភ្លាមៗនៅពេលដែលបុរសម្នាក់នេះយកដៃមកចាប់ចង្កាគេឲ្យងើយមុខឡើង។
"ដូច ដូចខ្លាំងណាស់" នាយនិយាយតែម្នាក់ឯងដោយក្តីរំភើបកែវភ្នែកសម្លឹងមើលមុខជីមីនមិនដាក់
ឌឹប** ពេលនោះមិនដឹងកណ្តាប់ដៃអ្នកណាបានមកដាល់មុខបុរសនោះពេញធ្វើឲ្យនាយត្រូវអស់ជំហរថយជំហ៊ានទៅក្រោយ។
"មនុស្សរបស់យើងឯងកុំចង់ប៉ះពាល់ឲ្យសោះ"អ្នកដែលមកដាល់បុរសនោះគឺជាយ៉ុនហ្គីនាយនិយាយគម្រាមទាំងចង្អុលមុខបុរសនោះចំៗកែវភ្នែកបញ្ជាក់ពីភាពកាចសាហាវឡើងមក មុននេះនាយបានមកតាមក្រោយជីមីនចង់ដឹងផ្ទះរាងតូចនៅឯណាតែពេលដល់ផ្លូវកែវក៏មានអ្នកខលមកនាយទើបសម្រេចចិត្តនិយាយទូរស័ព្ទសិន ពេលដែលនិយាយហើយក៏បាត់ស្រមោលជីមីនទើបនាយសម្រេចចិត្តតាមរកនៅពេលរកឃើញអ្នកដទៃប៉ះពាល់ជីមីនដូច្នេះក៏ធ្វើឲ្យនាយកើតកំហឹងខឹងបុរសនោះជាខ្លាំងទើបជ្រុលដៃហក់ទៅដាល់ចំកណ្តាលមុខតែម្តង។
"សិស្សច្បង..."ជីមីន បានចាប់ទាញដៃយ៉ុនហ្គីនៅពេលឃើញនាយដូចចង់ឈានជើងទៅមុខដាល់បុរសនោះបន្ថែម។
"ចាំបងជាអ្នកជូនឯងទៅផ្ទះវិញ"យ៉ុនហ្គីបានបិទភ្នែករំងាប់កំហឹងចាប់កាន់ដៃស្រឡូនដែលកាន់ដើមដៃគេនោះទាំងបែរមកនិយាយសម្លឹងមុខគ្នាចំៗ ជីមីនធ្វើមុខស្មើរភ្នែកសម្លឹងមើលទៅដៃរួចក៏សម្លឹងមើលទៅយ៉ុនហ្គីវិញ។
"អុះ បងសុំទោស"យ៉ុនហ្គីតា ក៏ប្រលែងដៃជីមីនវិញទាំងនិយាយសុំទោសដោយអៀនៗ។
"តាទួត"សុខៗបុរសនោះបានហៅយ៉ុនហ្គីថាតាទួតបណ្តាលឲ្យយ៉ុនហ្គីដែលកំពុងអៀននិងសកម្មភាពមុននេះត្រូវបែរទៅប្រភពសម្លេង ម្តងនេះយ៉ុនហ្គីមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងព្រោះអ្នកហៅគេថាតាទួតមុននេះគឺ គីម ណាមជុន មិត្តភក្តិរបស់នាយកាលជាតិមុន។
"ណាមជុន " យ៉ុនហ្គី បានហៅឈ្មោះជាតិមុនរបស់RM ។
"ពិតជាតាទួតមែន"RM មែនហើយបុរសម្នាក់នេះឈ្មោះរបស់គេគឺ អ័រអឹម ជាកូនប្រុសដែល វ៉ាយុនិងគូយ៉ូលយកពីមណ្ឌលកុមារកំព្រាមកចញ្ចឹម នាយហៅយ៉ុនហ្គីថាតាទួចដូចច្នេះក៏ព្រោះតែនាយត្រូវប៉ាៗទាំងពីរបង្ហាញរូបភាពយ៉ុនហ្គីជាតិមុនប្រាប់ដល់នាយតាំងពីនៅតូចៗមកម្លេះទើបនាយចំណាំមុខស្គាល់ ប៉ុន្តែនាយខ្លួនឯងមិនចាំថាជាតិមុនជានរណាទេដឹងត្រឹមថាក្នយងជាតិនេះគេគឺមានឈ្មោះជា RM។ នាយបានមកអោបយ៉ុនហ្គីដោយក្តីរំភើប ការទន្ទឹងរងចាំអស់ពេលជាយូរឥឡូវកាពិតក៏បានមកដល់។
"......" ជីមីន ដែលមានវត្តមានក្នុងនិងហាក់ឆ្ងល់រឹកពារអ្នកទាំងពីរខ្លាំងណាស់ម្នាក់ហៅតាទួតមើលទៅសិស្សច្បងយ៉ុនអាយុចាស់ខ្លាំងដល់ម្លឹងឬ។
"ជីមីនតោះទៅផ្ទះ"យ៉ុនហ្គី គេមិនទាន់ចង់ឲ្យកាពិតត្រូវលាតត្រដាងនៅពេលនេះទេទើបសម្រេចចិត្តអូសជីមីនចេញពីកន្លែងនេះដើម្បីទៅភូមិគ្រិះវិញ។
"ទៅភូមិគ្រិះ"ពាក្យតែបីម៉ាត់ហើបចេញពីរបបូរមាត់យ៉ុនហ្គីដូចយកទឹកជះកណ្តាលមុខអ្នកបើកឡានអញ្ចឹង ។
"លោកប្រុសនេះ ...អរបាទ"អ្នកបើកឡានចង់សួរទៅយ៉ុនហ្គីអាចនិយាយបានពិតមែនអត់តែមិនទាន់និងសួរផងក៏ឃើញកែវភ្នែកពិឃាតយ៉ុនហ្គីគាត់ក៏សម្រេចចិត្តបើកឡានទៅភូមិគ្រិះតែម្តង។
"ចង់នាំខ្ញុំទៅណា "ឃើញថាផ្លូវដែលបើកមិនមែនផ្លូវទៅភូមិគ្រិះរបស់គេទេទើបសម្រេចចិត្តសួរតែម្តងទៅ។
"ទៅដល់គង់តែដឹង"យ៉ុនហ្គី តបមកធម្មតានិងបានទាញលេបថបបើកមកធ្វើកិច្ចការសាលាដែលគ្រូដាក់ឲ្យធ្វើនោះឲ្យហើយអាងនិងមានពេលនៅជាមួយជីមីន។
"ម្សិលមិញខ្ញុំបានប្រាប់សិស្សច្បងម្តងរួចហើយថាកុំចូលមកស្និតស្នាលជាមួយខ្ញុំហេតុអីសិស្សច្បងនៅតែមករកខ្ញុំទៀត"ជីមីន
"ហេតុផល"នាយតបទាំងដៃចុចលេបថបដដែល។
"ហេតុផលអី "ជីមីន បែរមុខមកសួរក៏ចំពេលយ៉ុនហ្គីបែរមុខទីដែលបណ្តាលឲ្យមុខពួកគេទាំងពីរសម្លឹងមើលគ្នា ពេលវេលាហាក់ជាប់គាំងវាដូចជាប្រែពណ៏ទៅជាពណ៏សីុជម្ពូបណ្តាលឲ្យយ៉ុនហ្គីហាមឃាត់ចិត្តខ្លួនឯងមិនថើបបបូរមាត់មួយនោះមិនបាន។
"អឹមមម៎"សម្លេងបបូរមាត់ប៉ះគ្នារាងក្រាសបឺតជញ្ជក់ច្បូតយករសជាតិដួសដងរសជាតិពីរបបូរមាត់ជីមីនរហូតដល់ជីមីនអស់ខ្យល់ដង្ហើមគោះខ្នងនាយផ្តល់ជាសញ្ញារ។
"ឈប់ឡានទៅ"ជីមីន ស្រែកទៅអ្នកបើកឡានឲ្យឈប់ប៉ុន្តែអ្នកបើកឡាននោះមិនបានស្តាប់សម្តីជីមីននោះទេ។
"បងសុំទោសបើមុននេះបងធ្វើជ្រុសជ្រោះឯងកុំខឹងអី"ស្មានតែរាងតូចខឹងទើបនាយសម្រេចចិត្តពោលពាក្យសុំទោសតែម្តង ជីមីនមិននិយាយអ្វីទេគេនៅរក្សារទឹកមុខធម្មតាដដែរ។
"បងស្រលាញ់អូន"
សូមរងចាំភាគបន្ត
នឹកបងខ្លះទេអូនៗឈឺមួយអាទិត្យឥឡូវបានមកសរសេរវិញហើយ សាច់រឿងភ្លាវខ្លាំងអត់អ្នកអានបើសិនជាភ្លាវខ្លាំងប្រាប់ផងណានិងបានកែសម្រួលវាជាថ្មី