Αγαπητοί αναγνώστες εύχομαι Καλή Χρονιά με πολύ αγάπη!
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΊΗΣΗ: ακατάλληλο λεξιλόγιο, 6.500+ λεξεις
Καλή Απόλαυση!
Ο πρώτος μήνας στη Καλιφόρνια πέρασε πολύ γρήγορα. Ειχες αρχισει να οδηγείς επαγγελματικά ξανα. Την ημέρα δούλευες ως σοφερ για μια απο απο τις πλουσιότερες οικογένειες της Καλιφόρνια. Φήμες ελεγαν ότι είχαν πάρε δώσε με τα Καρτέλ. Φήμες οι οποίες ηταν αλήθεια καθως την νυχτα έπαιρνες μέρος σε παράνομους αγώνες μαζι με τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας.
"Η αγαπημένη μου chula επεστρεψε! Πόσο χαίρομαι που ηρθες αποψε, carino."
Χαμογελασες και αγκαλιαστηκατε σφιχτα σαν αδερφια.
"Με απείλησες." Τον διορθώνεις και βλεπεις τα διαμάντια στο λευκο του χαμόγελο να λαμπουν κατω απο τις παλιές λάμπες του δρόμου.
"Οχι οχι, amor, προσφορά έκανα."
"<<Ή θα αγωνιστείς για μενα ή θα σου κόψω 3 χιλιάρικα από το μισθό σου. >> Προσφορά το λες αυτο;" Ο Αμερικανός με Μεξικάνικες ριζες γελαει δυνατα ενω σηκωνει τα χερια του ψηλα για να δειξει την αθωότητα του.
"Ει, ειι είπα ότι θα σου κόψω 3 χιλιάρικα ή θα πάρεις 30 χιλιάρικα αν νικήσεις το αγώνα."
"Παίζεις βρωμικα, Μάρκο. Αν και ξέρεις ότι δεν είμαι εδώ για τα λεφτα. Ποιον είπαμε οτι θες να πατησω;" Ο Μάρκος τυλίγει το μπρατσο του γυρω απο τους ωμους σου και σε στριφογυρναει στην αντίθετη κατεύθυνση.
"Βλεπεις αυτή την πράσινη λαμποριγκινι; Θελω να την λιώσεις αποψε. Καποιος πιτσιρικάς έχει αρχίσει να εμφανίζεται στα μέρη μου και ξέρεις ότι δεν μαρεσουν οι ξένοι." Σηκωνεις το φρυδι σου ψηλα και σταυρωνεις τα χερια σου.
"Και εγω ξένη είμαι." Λες και ο Μάρκος σε κοιταει με ένα σοβαρό ύφος.
"Δεν ήσουν ποτε ξένη. Εσυ εισαι αιμα." Απαντα σοβαρα και εσυ του ριχνεις ένα χαμόγελο.
"Δεν ηταν έτσι στην αρχη. Δωστου μια ευκαιρία. Μπορεί να 'ναι καλός σε αυτό που κάνει." Προσπαθεις να βαλεις τη λογική μπροστα, καθως θυμάσαι πολύ καλά το παρελθόν σου με τους Λατινους. Αχ.. αυτος ο Τζει. Οσο περισσοτερος καιρός περνάει, τόσους περισσότερους μπελάδες που σε έβαλε θυμάσαι.
"Οχι καλύτερος από σένα, carino. Θελω να τον βάλεις στη θέση του."
"Μονο ενας αγώνας.Δεν αισθάνομαι καλά σήμερα."
"Παλι; Μηπως πρέπει να πας—"
"Θα περάσει. Που 'ναι το μικρο;" Αλλαζεις θέμα γρήγορα, όπως και το βλέμμα σου κινείται στο πλήθος και διακρινεις ένα περίεργο άτομο.
"Μη μου πεις οτι ειναι αυτος με το κράνος." Λες αυθόρμητα και ο Μάρκος βγάζει ένα εκνευριστικό ήχο.
"Ναι ο καριολης είναι έτσι πάντα. Κάνα πιτσιρίκι θα ναι που το σκασε από το σπίτι του." Λεει ο φίλος σου ενω χαιρετάει διαφορά άτομα που περνάνε από δίπλα σας.
"Μην ορκίζεσαι. Εχει πολλούς γυρω του. Πρέπει να χε ξεφυτρώσει πριν τον παρατηρήσεις.."
"Δεν με ενδιαφέρει ο καριολης. Έχω σοβαρες δουλειές εδώ, θέλω να ξεκουμπιστει." Ριχνεις ένα βλέμμα στο Μάρκο και οι ακρες των χειλιών σου γυρνάνε προς τα πάνω. Σου φαινόταν αστείο, καθολου σοβαρό.
Ειχες φτάσει στο σημείο η ζωη να σου φαίνεται ένα αστείο, δεν έπαιρνες τιποτα στα σοβαρά αν δεν σε αφορούσε άμεσα.
"Οδηγος είμαι, όχι μπράβος.. Γιατι ειπες οτι ειναι ξένος; Δεν έχεις δει την φατσα του."
"Μιλαει αστεία. Μου σπάει τα νεύρα."
Είναι αλήθεια ότι οι Λατίνοι είναι άνθρωποι που τιμούν τις παραδόσεις, δεν ξεχνούν τα παθήματα του λαού τους και ποσο ισχυρή είναι η αδελφότητα τους.
Ακόμα και εσύ που δεν ήσουν Λατινα, έζησες το σημαντικότερο κομμάτι της εφηβειας σου εδώ. Σε δέχτηκαν και σε αγάπησαν σαν αδελφή. Τόσες αναμνησεις απο το παρελθόν.. μια ζωή που εχεις θάψει πισω σου.
"Παμε, θέλω να του μιλήσω. Και χαμογελα λίγο, θα τον τρομάξεις. " Χαμογελας ενω ο Μάρκος κατσουφιαζει με την χαλαρη σου συμπεριφορά. Όταν ήσουν μικρότερη, ησουν συνέχεια στην τσίτα. Έτοιμη να τους δείρεις όλους, αλλά κάποια πράγματα αλλάζουν.
"Μη με τσιγκλάς, amor. Δεν θα σου βγει σε καλό. "
"Καλα, καλα πάμε."
Ο Μάρκος επανατοποθετει το χερι του στον ωμο σου και νιωθεις την ζέστη του αυρα να σε αγκαλιαζει υπερπροστατευτικα.
Ίσως σου ειχε λειψει αυτός ο τρόπος ζωής περισσότερο από ότι πίστευες..
Σε αντίθεση με την πιο πρόσφατη ερωτική σου απογοήτευση, ο Τζανγκουκ ειχε εξαφανιστει πλήρως από την ζωή σου εδώ και μηνες. Ειχες χάσει το μέτρημα, αλλα ,παρ'ολα αυτα, δεν τον διέγραψες ποτε από τη μνήμη σου. Δεν ηξερες αν έπρεπε να νιωσεις ανακούφιση ή φόβο.
Πάντως, κατι δεν καθόταν καλά μεσα σου. Ίσως φταίει αυτή η νύχτα, την οποία δεν θυμασαι τι ακριβώς συνέβη μεταξύ σας. Ίσως φταίει το γεγονός ότι ενιωθες μια μικρη ενοχληση στο στομάχι σου... κυριολεκτικά.
"Ε ΜΙΚΡΕ." Γαυγίζει ο Μάρκος και ολοι γυρνάνε προς το μερος σας. "Η κοπελια θα αγωνιστεί για μενα αποψε." Φτάνετε κοντά του και κοιταζεστε ο ενας με τον άλλον.
"Δεν ηταν αυτή η συμφωνία." Λεει ο τύπος με το μαύρο κράνος, το οποίο καλύπτει όλο του το κεφάλι. Δεν μπορεις να διακρίνεις ουτε τα ματια του ή τα μαλλιά του.
"Τι φοβασαι να χάσεις από κοριτσι;" Ρωτας χαλαρα και το πλήθος αρχιζει να ζητοκραυγαζει.
"Δεν είσαι μερος της συμφωνίας." Επαναλαμβανει ξανα ο μυστήριος οδηγός, αυτή τη φορά με πιο αυστηρό τόνο.
"Έγινα τώρα. Ποιο είναι θεμα; Μη ξεφτιλιστεις;" Απαντας προκλητικά και το πλήθος τρελαίνεται. Ο Μάρκος στεκεται σαν το κυπαρίσσι διπλα σου, κρατώντας σε με προστατευτικο τροπο.
"Δεν παίζουμε βρωμικα, amigo. Αν νικήσει το μωρο μου, δινεις 30.000 και δεν ξαναπατάς εδω. Αν νικήσεις εσυ, έχεις 30.000 από μένα. Σύμφωνοι;"
Γνωριζοντας καλά ότι δεν είχε άλλη επιλογή, ο τύπος κουναει το κεφαλι του και δίνετε μια σφιχτη χειραψία μεταξυ σας.
Όταν πηγαίνεις στο αυτοκίνητο σου, ο Μάρκος ακολουθεί από πίσω σου.
"Ο μικρος μπορεί να μην είναι τόσο μικρός όσο νομίζεις. "
"Τι εννοείς;" ρωτάει ο Μάρκος και σου ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου.
"Μμ.. δεν ξερω.. Υποψιάζομαι.." Καθεσαι στη θέση του οδηγού, τσεκαροντας αν έχεις ότι χρειάζεσαι για τον αγώνα.
"Το γεγονός ότι ο τύπος συμφωνησε να δώσει 30.000 χωρίς αντιρρηση..." Κάνεις την ανηξερη για να μη τον εκνευρίσεις , αλλα συνεχίζεις να πετας τις υποθέσεις σου εδώ και εκεί.
"Δεν φαίνεται για κάνα παιδάκι που το σκάσε από το σπίτι της μανουλας του. Εκτός αν θες να σου χρωστάει για την υπόλοιπη δεκαετια."
Ο Μάρκος κουναει τους ωμους του χωρίς ενδιαφέρον.
"30 χιλιάρικα μωρο μου. Ποιος νοιάζεται για τις λεπτομέρειες. Διάλυσε τον."
Κουνας το κεφαλι σου και ο Μάρκο κλεινει την πορτα του αυτοκονητου σου.
"Κάνε με περήφανο." Αρπάζει το πρόσωπό σου και σε σταυροφιλαει, κατι το οποίο κάνει κάθε φορά πριν τους αγώνες σου για καλή τύχη.
Ξεκινάς τη μηχανή και στρίβεις προς την αφετηρία. Ο αντίπαλος σου βρίσκεται ήδη στην θεση του και κατεβάζει το παραθυρο του οταν παρκάρεις διπλα του.
Κατεβάζεις και εσυ το παράθυρό σου.
"Δεν έκανε καλή επιλογή μπουμπού. Θα το μετανιώσει." Λεει ο άντρας με το κράνος και γυρναει το κεφαλι του προς το Μάρκο.
Γελας με το σχόλιο του. "Γιατί ανησυχείς για άλλους αντρες; Έχω τα μάτια μου πανω σου." Του κλεινεις το ματι και ανεβάζεις ξανα το παράθυρο σου.
Μια κοπέλα ,άγνωστη στα ματια σου, πιθανόν φιλη του αντιπάλου σου έρχεται και στέκεται αναμεσα στα δυο αυτοκίνητα.
Ο dj χαμηλώνει λίγο τη μουσική ώστε να ακουστει το σήμα της κοπέλας.
Το κορίτσι πιανει το μικρόφωνο της και φωναζει: "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΈΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ. ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩΩΩΩ."
Το πλήθος αρχιζει να ζητοκραυγαζει.
"ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΙ. ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΦΑΣΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΠΑΜΕ ΛΙΓΟ." Οι Λατίνες αρχιζουν να ουρλιάζουν και να χοροπηδάνε πανω κατω ενθουσιασμενες, ενω οι Λατίνοι βγαζουν εξω τα όπλα τους και αρχιζουν να βαράνε για να δειξουν την υποστήριξη τους.
"Oh shit." Σκυβεις κατω το κεφαλι ενστικτωδώς οταν ακους τους πυροβολισμους, ενω ο αντίπαλος σου δεν φαίνεται να φοβάται τις προσβολες που πετάγονται προς το μερος του.
Ο dj ξανανεβαζει τη μουσική καθως πλησιάζει η αντίστροφη μέτρηση και η έναρξη του αγώνα.
"ΕΧΟΥΜΕ ΒΡΑΒΕΙΟ 30 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΊ. Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ. ΤΩΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ.." Η κοπελα βγάζει την μπλουζα της και την κουναει κυκλικά πανω από το κεφάλι της.
"3...." Το πληθος αρχιζει να μετράει αντίστροφα και νιωθεις την αδρεναλίνη στο πετσί σου.
"2..." Σφιγγεις το τιμόνι σχεδον αγχωμένη, ενω κρύος ιδρώτας τρέχει στο μέτωπο σου.
"Οχι, δεν μπορεί..." Το αλλο σου χερι πιανει το στομαχι σου και νιωθεις οτι ανακατευεσαι.
"1!!! " Με το που ακους τον ηχο της μηχανής του αντιπάλου να φευγει σφαίρα πρώτος από σένα, ο πόνος στο στομαχι σου δυναμώνει. Πατάς γκάζι για να τον προλάβεις πριν απομακρυνθεί από το πεδίο σου και τοτε συνειδητοποιεις ότι το αμάξι δεν κουνιέται από την θέση του.
"Ε! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;" Σου φωναζει ο Μαρκο πρώτος από όλους οταν ανοιγεις την πορτα σου και κρατας το στομα σου για να μη ξεράσεις.
"ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ. ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ. ΤΙ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ;" Φωναζεις εκνευρισμενη και τοτε βλεπεις οτι τα πισω λάστιχα έχουν γίνει πίτα.
"Τι στο... Τι είναι αυτο; ΜΟΥ ΕΣΚΑΣΑΝ ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΑ ΜΑΡΚΟ." Σκυβεις και διακρίνεις τις μαύρες πινεζες στα λάστιχα σου.
" ΝΙΚΑΕΙ ΓΑΜΩΤΟ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ 2 ΛΆΣΤΙΧΑ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ."
"Φερτε μου ένα κουβά. Θα ξεράσω." Πιάνεις το στομα σου ξανα μέχρι να φέρει κάποιος ένα κουβά μπροστα σου.
Όταν βλέπεις κάτι γνωστές σου να τρέχουν, πιανεις τον κουβά και λυγιζεις κατω. Τα κορίτσια κρατουν τα μαλλια σου και χτυπούν απαλα την πλατη σου μεχρι να τα βγάλεις όλα από μέσα σου.
Ο Μάρκο, απο την αλλη, το έχανε. Ειχε μαζέψει ολη του τη συμμορία και φώναζε σε όλους να τον πιάσουν. Αχ.. αντρες. Δεν σκεφτονται.
"Πιες λίγο νερό και φτυστο." Λεει η κοπελα με το μπουκάλι νερό.
"Να σαι καλά." Πίνεις λίγο νερό και υστερα το φτύνεις για να ξεπλυνεις το στομα σου.
"Μάρκο."
"Carino." Οσο νευριασμενος και αν ηταν, ειχε αρκετη συνείδηση μεσα του να σε ακούσει και να σε αποκαλέσει με γλυκα παρατσούκλια. Μπορει να ναι ξεροκέφαλος, αλλα σε νοιάζεται σαν αίμα του.
"Παίρνω τη μηχανή. Παρτε τα αυτοκίνητα και πηγαίνετε στο τερματισμό. Δεν θα ξεφυγει, αν ειστε αρκετοι να τον περικυκλώσετε." Ανεβαίνεις στη πρώτη μηχανή που βρήκες κοντά σου και ο Μάρκο έρχεται τρεχοντας κοντά σου.
"Άναψε του την." Χωρις πολλά λόγια, βαζει το οπλο του μεσα στο παντελόνι σου αλλα εσυ δεν λες τιποτα. Παλιές κακές συνήθειες. Ειχες αγριέψει και εσυ.
"Θα αφήσω ένα κομματάκι κ για σενα. Από τα βάθη της καρδιάς μου." Του στέλνεις ένα φιλακι και φεύγεις σφαίρα με την μηχανή.
Η διαδρομή του αγώνα ειχε δύο επιλογές. Έπρεπε να διασχίσεις τη γέφυρα πανω απο το τεραστιο ποτάμι ή να κάνεις τον κύκλο και να πας κατα μήκος του ποταμού, περνώντας απο λασπωδες λακους, μερικές πετρες εδώ και εκεί και ίσως κάνα μαντροσκυλο που θα κυνηγούσε οτιδήποτε περνούσε από μπροστά του.
Για καλή (ή κακή) σου τύχη, ο μπάσταρδος μπροστα σου ετρεχε προς την γέφυρα.
"Δεν ξεφεύγεις, καριολη." Ξεπερνώντας το όριο ταχύτητας, τρέχεις με την μηχανή για να σταματήσεις τον απατεώνα.
Ο κρυος βραδινός αέρας χτυπαει τα ζεστά σου μαγουλα και το άρωμα του τοπίου σε μεθαει, κάνοντας να αγνοήσεις και τον παραμικρό κίνδυνο μεσα σου.
Κάτι άλλο είχε ξυπνήσει μεσα σου. Μια δίψα για δυναμη. Μια πείνα να επιτεθείς στον καριολη που ηθελε να σε ξεφτιλίσει με τα σκασμένα λάστιχα, κλεβοντας στον αγώνα σου. Κλέβοντας τη νίκη σου.
"Ε ΚΑΡΙΟΛΗ. ΠΑΣ ΛΑΘΟΣ." Την επομενη στιγμη ο αντίπαλος σου σε βλεπει διπλα του πανω στη μηχανή, χαμογελώντας του πλατια.
"Δεν το βάζεις κάτω ε;" Λεει αλλα δεν ακους καλά από τον θόρυβο.
"ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΑΜΑΞΙ." Μιλας ξανα, αυτη τη φορα πιο θυμωμένη, κλωτσωντας το αυτοκίνητο.
"ΜΗ ΚΛΩΤΣΑΣ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ." Φωναζει και αυτος θυμωμενος καθως σε βλεπει να ριχνεις δυνατες κλωτσιές ενω τρεχεις πανω στη μηχανή.
"ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ; ΣΤΑΜΑΤΑ ΔΕΙΛΕ." Αρχισες να τον βριζεις και να χτυπας το αυτοκίνητο με τη μηχανή, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις προσβολές σου.
"Σου ειπα οτι θα το μετανιώσεις. Γαμωτο, τι με βάζει και κάνω." Μιλουσε ο οδηγός στον εαυτό ενω έπαιρνε κλεφτιες ματιές για να σε δει διπλα του. Ποσο ωραία καβαλουσες αυτό το τέρας, μια μηχανή που οι περισσότεροι θα δειλιαζαν ακομα να ανέβουν πανω του. Αλλά εσύ καβαλουσες με αυτοπεποίθηση, έκανες σούζες με τη μία ρόδα στον αερα και την έριχνες πανω στο αυτοκίνητο πολυτελείας.
Ω ναι.. ειχες γίνει πολύ επικίνδυνη.
Αυτή η ζωη σε ειχε κάνει πολύ εξοικειωμένη με τον κίνδυνο.
"Ε, ΘΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΨΩ ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΨΕΙΣ." Τον απειλείς χωρίς να βγαλεις ακόμα το οπλο, κατι το οποιο ηταν η τελευταία σου επιλογή, αλλά δεν ειχες πολλα περιθώρια ακόμα. Έπρεπε να βρεις ένα τρόπο να σταματήσει πριν τον πιάσει στα χέρια του ο Λατίνος και έχετε χειρότερα μπλεξίματα.
" Δεν ξερεις ποσο πολυ θελω να το δω αυτο." Γελαει ο αντίπαλος σου και σιγά σιγά κοβει ταχύτητα.
Η θέση σας αλλάζουν και τωρα εσυ εισαι αυτή που βρίσκεται μπροστά από το αυτοκίνητο. Κοιτας πισω σου για να σιγουρευτείς ότι πάει να σταματησει, μέχρι που ξαφνικά τυφλώνεσαι από τα φώτα και το αυτοκίνητο αυξάνει ταχύτητα.
"Παναγία μου.." Μια προσευχή βγαίνει από το στόμα σου ενστικτωδώς και την επομενη στιγμη βρίσκεσαι κάτω στο έδαφος, στην ακρη της γέφυρας.
Η μηχανή είναι αναποδογυρισμενη κ πλακώνει το ένα σου πόδι. Όταν νιώθεις την καυτη μηχανή να καψαλιζει το δερμα του ποδιού σου μαζί με το υφασμα του τζιν, ενα τσιριχτο ουρλιαχτό ξεσκιζει τον λαιμό σου.
Η τσιριδα που έβγαλες σε επαναφέρει στην πραγματικότητα και κοιτας γυρω σου για το αυτοκίνητο.
Η πράσινη λαμποριγκινι έχει σταματήσει λιγα μετρα μπροστά σου. Τα φώτα της ειναι δυνατα και νιωθεις οτι η όραση σου παίζει παιχνίδια.
"Ελα δω... καριολη..." Λες μεσα στη ζαλάδα σου όταν βλέπεις την πορτα του οδηγού ανοιχτή και τον αντίπαλο σου να στέκεται όρθιο, προσπαθωντας να καταλάβει αν ζεις ή πεθαίνεις.
"ΕΛΑ ΔΩ ΚΑΡΙΟΛΗ. ΘΑ ΣΕ ΚΡΕΜΑΣΩ ΑΝΑΠΟΔΑ. " Γαυγίζεις πιο δυνατα και αυτος βγάζει το κράνος του και ακους το γελιο του.
Δυστυχώς, δεν μπορείς να δεις το πρόσωπό του καθως είναι πολύ μακριά και τα έντονα φώτα επηρεάζουν την όραση σου.
"Εισαι πιο σκληρή από ότι φαίνεσαι. ΜΗ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΙΣΩ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΣΕΙΣ ΧΑΧΑΧΑ." Φωναζει δυνατα για να τον ακούσεις και ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο του, παρατωντας σε στη γεφυρα.
Εσύ κλεινεις τα ματια σου απότομα και τα ξανανοίγεις οταν τα φώτα έχουν απομακρυνθεί.
"Θα του ρίξω, αν τον ξαναδώ." Ψυθυριζεις στον εαυτό σου και χτυπας τη γροθιά σου στο εδαφος θυμωμένη που δειλιασες να του ρίξεις με το οπλο νωρίτερα.
Σιγά σιγά σηκωνεσαι όρθια και σηκώνεις και την μηχανή. Βγαζεις τον τηλέφωνο σου απο το τζάκετ σου και παίρνεις τηλέφωνο τον Μάρκο.
"Ο μπασταρδος με χτύπησε με το αμάξι. Ναι, ειμαι καλά. Μόλις έφυγε από την γέφυρα, νομιζω θα ακολουθήσει αλλη διαδρομή." Ο Μάρκος από την άλλη γραμμή έβριζε εναλλάσσοντας γλωσσες, αν και κυρίως μιλουσε στα ισπανικά οπότε καταλαβαινες τα μισά από αυτά που έλεγε.
Κάτι για δαχτυλα και γλώσσα επιασες, αλλα δεν μπορουσες να ενώσεις τα κομμάτια του παζλ. Ίσως ανέφερε κάτι και για παζάρι αλλα δεν μπορουσες να συγκεντρωθείς αυτή τη στιγμή.
"Carino, θα με κάνεις να αλλαξοπιστω. ΤΙ ΣΤΟ ΠΟΥΤΣΟ ΜΟΥ ΛΕΣ. VOY A ASESINARLO Y NO BELBEIS SU SANGRE."
Απομακρυνεσαι από το τηλέφωνο για να μη σπασει το τύμπανο του αυτιού σου με τις φωνες του.
"Μάρκο, Μάρκο. Ηρεμησε. Διασκορπιστειτε και ψάξτε τον. Θα τον ψάξω και εγώ. Κλείνω."
Βάζεις το κινητό στο τζάκετ σου και ασφαλιζεις το οπλο σου στο παντελόνι.
"Θεούλη μου, το ποδι μου.." Κοιτας το ποδι σου και μυρίζει καμμένη σάρκα. Δακρυα τρεχουν κατω στο χλωμό σπυ πρόσωπο καθως ο πονος αρχιζει να χτυπα.
"Πρεπει να το σκίσω." Βγαζεις ένα μικρό σουγιαδακι που παντα κρυβεις στο τζάκετ σου και αρχιζεις να σκίζει το λιωμένο υφασμα μαζί με το καμένο δέρμα.
Καταπίνεις τα δακρυα και τα ουρλιαχτά σου και το κανεις ίσο πιο γρηγορα γίνεται με τρία κοψίματα.
"ΑΑΑ!! ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ! ΠΟΝΑΕΙ ΣΑΝ—ΑΑΑΑΑ." Οταν τελείωσες, το έβγαλες από μέσα σου και αρχισες να ουρλιάζεις φρικαρισμενη με αυτά που περνάς απόψε.
Σκουπιζεις τα υγρά σου ματια και ανεβαίνεις ξανα στη μηχανή, προσπαθώντας να αγνοήσεις το τρέμουλο στα πόδια σου.
"Θα του βγάλω τα δόντια του και θα το κάνω κολιέ. Το μαλακιστηρι. Από μενα θα φύγει. " Ελεγες ασυναρτησιες καθως οδηγούσες την μηχανή ακολουθώντας τα ίχνη από τα λάστιχα.
Μέχρι που απομακρυνθηκες τελείως από το μέρος των αγώνων και βρέθηκες στο κέντρο της πόλης. Δρόμοι γεμάτοι με αυτοκίνητα και μηχανές, ήταν σχεδόν αδύνατο να καταλαβεις που είχε πάει η πράσινη λαμποριγκινι ή πόσο μάλλον που κατευθυνοσουν εσυ η ίδια.
"Ειναι μάταιο.. πρεπει να φτιάξω την πληγή.. θα με αφήσουν τα ποδια μου σε λίγο.." Μουρμουρουσες μεσα απο την ανασα καθως περίμενες το φανάρι να γίνει πράσινο.
"MALTIDO LOCO HIJO DE PERRA." Ξαφνικα ακους σαματά στο διπλανό ρευμα και κοιτας διπλα σου.
"Οχι ρε Μάρκο, όχι ρε Μάρκο." Αρχιζεις να κλαψουριζεις οταν βλεπεις την πράσινη λαμποριγκινι και 3 αυτοκίνητα του Καρτέλ να τον κυνηγάνε, μαζι τους και ο αγαπημένος σου Λατίνος. Ολοι ειναι με τα οπλα στο χέρι και ρίχνουν ασταμάτητα και όποιον πάρει ο χάρος.
Πυροβολισμοί και κραυγές ακούγονται από παντού και σπερνεται ο πανικός μεσα στο δρόμο. Ευτυχώς που ειχες την μηχανή και μπορουσες να ελίσσεσαι μεσα στην κίνηση.
"Τι να κάνω, τι να κάνω." Ρωτας τον εαυτο σου τρομοκρατημενη με την κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους.
Οι αστυνομικές σειρήνες που ακους είναι το επόμενο πράγμα που σε αγχώνει και αποφασίζεις να μην έρθεις σε επαφή με το Καρτέλ και να κρυφτείς κάπου μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
"Το ξενοδοχείο." Και τοτε, χωρις δεύτερη σκέψη, μπαινεις σουζατη με τη μηχανή σου μεσα στο πρωτο υπόγειο πάρκινγκ που βρίσκεις.
"Τα κ-καταφερα.." Λες λαχανιασμενη και πέφτεις κάτω από την μηχανή, κρατωντας το στομαχι σου, παίρνοντας βαθιες ανάσες.
Νιωθεις τον κρυο ιδρώτα να τρέχει κατω στο μέτωπο σου καθως και τα ματια σου να θολώνουν. Ο λαιμός σου είναι στεγνός και η καρδια σου πάλλεται γρήγορα ενάντια στα στήθη σου.
"Γαμω.. πως έμπλεξα ετσι πάλι.." Πιάνεσαι από την μηχανή και σηκωνεσαι ορθια για να βρεις κάποιον πριν χασεις τις αισθήσεις σου. Πρέπει να εχασες πολύ αίμα από την πληγή σου και δεν πρόκειται να αντεξεις περισσότερο.
Παίρνεις το ανσασερ και πατάς το κουμπί του 1ου ορόφου, όπου βρίσκεται η ρεσεψιον. Η πόρτα του ανσασερ ανοιγει και περπατάς αργά με το κεφαλι σου να κουνιέται με ασταθές τρόπο από δεξιά στα αριστερά και το αντίστροφο.
"Χρειάζομαι.. " Ακους κάποιες πελάτισσες να μένουν αφωνες με το θεαμα του αιματος να τρέχει κατω, σχηματιζοντας ενα μονοπάτι από το ανσασερ ως εσένα.
"Την.. υπεύθυνη.." Νιωθεις μερικά χερια να σε πιανουν πριν σωριαστεις κατω.
"Φέρτε μου.. την.. " Παραμιλας μεσα στη ζάλη σου και τα μάτια σου γυριζουν πίσω και γίνονται λευκά.
"Οχι, όχι, σας παρακαλώ κυρία ξυπνήστε! Μη κλείνετε τα ματια σας! Καλέστε το ασθενοφορο ΤΩΡΑ!" Εισαι στη ρεσεψιον στα χερια της υπαλλήλου, την οποία φαίνεται να αναγνωριζεις από την φωνη της.
"Οχι, μη." Πιανεις το χερι της για να την σταματησεις από την οποιοδήποτε βιαστική κίνηση.
"Πρέπει να μείνω στο ξενοδοχείο. Μη με δουν άλλοι." Ψυθυριζεις στο αυτι της και η υπάλληλος αμεσως καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει.
Οι επόμενες στιγμές είναι λίγο θολές στη μνήμη σου. Το μονο που θυμασαι είναι οι υπάλληλοι να προσπαθούν να ησυχάσουν τον ταραγμενο κόσμο στη ρεσεψιον και να προσπιουνται ότι καλούν ιατρική βοήθεια, ενω καποιοι αλλοι σε μεταφέρουν σε κάποια αποθήκη.
"Αυτα θα βοηθήσουν με τον πονο." Δύο χάπια βάζουν στο στόμα σου και εσυ καταπίνεις, αλλα ο πόνος δεν βελτιώνεται.
Τα ρουχα σου εχουν κολλησει πανω σου απο τον ιδρώτα και νιωθεις οτι βλεπεις τους υπαλλήλους δίπλα.
"Αυτα δεν κάνουν τίποτα.. κι άλλα." Προσπαθεις να της πεις ότι χρειάζεσαι κι άλλα χάπια αλλα η γυναικα αρνείται να σου δωσει παραπάνω με αποτελεσμα να τα αρπάξεις από το χερι της και να τα καταπιεις ωμά. Ουτε νερο ουτε τίποτα.
"Κυρία Τζεον, πρέπει να κλείσουμε την πληγή σας. Έχετε χάσει πάρα πολύ αίμα, αλλά δεν έχω τα εργαλεια—"
"ΚΑΝΤΟ." Χτυπας το κεφαλι σου ενάντια στο τοίχο, ενω προσπαθείς να παραμείνεις με ανοιχτά τα μάτια. "Μη σπαταλας αλλο χρόνο."
Ακους το ηχο γαντιών που φοραει η υπάλληλος, ενα χερι κράτα ένα μπουκάλι αλκοόλ και το άλλο πιανει το ποδι σου. "Αυτο θα πονεσει πολύ. Κρατήστε την και δώστε της κατι να δαγκώσει."
Διαταζει κάποιους αντρες να σε κρατήσουν σφιχτα και αυτό κάνουν, οταν εκείνη αδειαζει όλο το μπουκάλι στο τραυματισμενο πόδι σου.
"ΜΜΦΦΦΦΦ. ΑΑΑ!! ΑΦ, ΑΦ, ΑΦΕΕ ΜΕΕΕ!!" Ουρλιαξες δυνατα οταν ενιωσε το αλκοόλ να αγγίξει τη σαρκα σου και ακόμα περισσότερο όταν ενιωσες το καυτο μαχαίρι να ακουμπα τις ανοιχτές πληγες σου για να σταματησει την αιμορραγία.
Εσφιξες τα δοντα σου σε αυτό το πανάκι που ειχες στο στόμα σου αλλα τα ουρλιαχτά σου συνέχιζαν να ακούγονται. Σφαδάζοντας από τον πόνο, συνεχισες να χτυπιεσαι εναντια στους άντρες που σε κρατουσαν σταθερή.
"Τελείωσα." Ειπε η υπάλληλος και πήρε την καθαρή γάζα για να δεσει το καμμένο πόδι.
Εσύ ανοιξες τα ματια σου και την στραβοκοιταξες μεσα απο τα καυτά σου δακρυα.
Όταν σε αφησαν, ηθελες να μιλησεις λίγο με την υπάλληλο ή μαλλον το αντίθετο καθως η κοπελα ειχε πολλές ερωτήσεις που επρεπε να απαντήσεις.
" Είστε πουθενά αλλού χτυπημένη;"
"Οχι" Απαντας με λιγα λογια καθως δεν ειχες ουτε όρεξη ουτε δυνάμεις για κατι παραπάνω.
"Πρέπει να πάτε στο νοσοκομείο αύριο. Είναι επικίνδυνο να μολυνθεί. Μήπως χρειάζεται να καλέσουμε την αστυνομία;"
Βλεπεις την ανησυχία στο βλέμμα της καθως και το τρέμουλο στα χέρια της. Η κοπελα έτρεμε σαν ψάρι εξω απο το νερό.
"Θελω να κάνεις πως αυτό εδώ δεν συνέβη ποτέ." Δειχνεις την γάζα στο πόδι σου και η κοπελα κουναει το κεφαλι της γρηγορα, συμφωνωντας μαζί σου.
"Ειχες πει οτι ειμαι παντα ευπρόσδεκτη στο ξενοδοχειο. Δεν θέλω να μάθει κανένας ότι ηρθα εδω, ειδικα οι μπάτσοι. Θα φύγω το γρηγορότερο."
"Οχι, σας παρακαλω, καθιστε όσο επιθυμείτε. Οι υπηρεσίες μας ειναι διαθέσιμες 247 για εσας. Χρειάζεστε να σας φέρω κάτι να φατε; Μηπως να αλλάξετε ρουχα; Μισο λεπτό να φέρω την κάρτα του δωματίου σας!" Λεει η ανησυχη υπάλληλος και σηκωνεται ορθια για να τρέξει στη ρεσεψιον και να φέρει το κλειδί της VIP σουίτας που ήταν πάντα προετοιμασμενη για εσένα.
Όταν, με πολύ μυστικό και προσεκτικό τρόπο,ώστε να μη σε δουν οι υπόλοιποι πελάτες σε αυτή τη κατάσταση, φτάσατε στη σουίτα σου η υπάλληλος είπε κάτι το οποίο δεν περίμενες.
"Περίμενα να έρθετε νωρίτερα στο ξενοδοχείο μας." Λεει χαριτωμενα και χαμογελάει ενω κοιτάζει τα ρουχα που υπάρχουν στις ντουλάπες.
"Αλλα αφού δεν ήρθατε τότε, ήμουν σίγουρη ότι θα σας δω απόψε. Ακ και δεν περίμενα να σας δω έτσι... Τρόμαξα, να σας πω την αλήθεια. Δεν έρχονται οι VIP με τοσο θεαματικές εισόδους πλέον."
Πρόσθεσε με αστείο και κολακευτικό τροπο η κοπελα για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, αλλα εσυ εδωσες έμφαση στα πρώτα λογια της.
"Πως ηξερες οτι θα έρθω αποψε;" Βρισκόσουν στο μπανιο γυμνή και με ενα υγρό πετσετακι σκουπιζες τον ιδρώτα σου αργα και προσεκτικα, καθισμένη σε ένα καρεκλάκι.
"Ω! Φυσικά και το ηξερα. Δεν γινόταν να χάσετε το αποψινό πάρτι. Αν και αργησατε αρκετά, είχα αρχίσει να αμφιβάλλω αν θα εμφανιστείτε.. που να ήξερα τι με περίμενε... θεέ μου..."
Πιάνει το μέτωπο της η κοπελα ακόμα τρομοκρατημενη με την ολη περιπέτεια που πέρασε μαζί σού.
"Δεν καταλαβαίνω. Τι πάρτι;"
Βγανεις από το μπάνιο τυλιγμένο σε μια λευκη πετσέτα και καθεσαι στην πρώτη πολυθρονα που βρίσκεις μπροστά σου.
"Μα.." Η κοπελα σε κοιταζει χαμένη. Κραταει δύο διαφορετικά συνολακια σε κάθε χέρι, τα οποία λυγιζουν από το βάρος.
"Ο κύριος Τζεον είναι εδώ απόψε."
Λεει η κοπελα και εσυ παγωνεις από το κεφάλι ως τα δάχτυλα των ποδιών.
"Αποκλείεται να μη το ξέρατε.. Μη μου πείτε ότι ήταν κάποια έκπληξη και εγώ το κα-κα-ατεστρεψα!! Μ-μ-με σ-σ-συγχωρειτε, δ-δεν το ηξ-ηξερα!" Στα ορια να κλαψει και να παρακαλέσει για συγχώρεση, την σταματάς με το χερι σου στο αέρα.
"Ελα λεπτό. Περίμενε."
Το κεφαλι σου κάνει σβούρες, διαφορα συναισθήματα και σκεψεις σε κατακλύζουν και δεν ξερεις πως πρέπει να αντιδράσεις.
Ο Τζανγκουκ είναι εδώ... Ήρθε για σένα..
"Ναι, φυσικά περιμένω. Αποφασίσατε τι θα βαλετε; Κατά τη γνώμη μου, το λεοπαρ θα σας πηγαίνει περισσότερο. Αν θέλετε μπορείτε να.."
Κανει πως καθαριζει το λαιμό της και λέει προσεκτικα.
".. να κρύψετε το μαραφέτι σας."
Το βλέμμα της γυρνάει στο οπλο και το σουγιά σου, τα οποια τα χες πετάξει στο κρεβάτι μαζί με τα ρούχα σου.
"Σε ποιον όροφο βρίσκεται;"
"-3 όροφο, κυρία." Λεει και καταπίνει, καθως δεν θελει ουτε να φαντάζεται τι συμβαινει εκει κατω. Το πιο πιθανό είναι να γίνονται οι συμφωνίες με το διάβολο αυτοπροσώπως.
Φόρεσες το λεοπάρδαλη φορεμα που σου έδωσε, το μαυρο δερμάτινο τζάκετ σου και εφυγες για να τον βρεις.
Οι όροφοι που επρεπε να κατέβεις σε αυτό τον ουρανοξύστη ηταν περισσοτερο απο αρκετοι με αποτέλεσμα να χαθείς στις σκεψεις σου.
Το κεφαλι σου ειχε λυγίσει ενάντια στον μαρμάρινο τοιχο, με χερια σταυρωμενα και κοιτουσες τον εαυτο σου στον αστραφτερό καθρέφτη.
"Μου ελειψες.."
Όχι οχι, δεν υπάρχει περίπτωση να του πω κάτι τέτοιο.
"Παρ'όλα αυτά που έκανες, ήθελα να σε δω.. "
Όχι, δεν γίνεται να παραλείψω όλα αυτά που πέρασα εξαιτίας του.
"Όλο αυτό το πόνο, τον τρόμο, την τρέλα.. το κυνήγι, το πάθος.."
Οχι. Δεν πρέπει να του το πω.
"Δεν θυμάμαι καν τι συνέβη εκείνη τη νύχτα μεταξύ μας.."
Κάναμε ερωτα; Το θέλαμε και οι δυο; Δεν μπορω να θυμηθώ τι μου είπε, τι μου έκανε και γιατί έφυγε.
Ούτε που συνειδητοποιησες οταν ανοιξαν οι πορτες του ανσασερ και έφτασες στο υπόγειο κλαμπ. Ένα χώρο που ξεχείλιζε από μουσική και κόσμο να διασκεδάζει.
"Γιατί με παράτησες;" Οι σκεψεις σου έτρεχαν καθως περπατουσες μεσα στο πλήθος.
" Γιατι εφυγες χωρίς να μου μιλήσεις;"
Ανάμεσα σε σωματα που χόρευαν ενωμένα, αλλάζοντας θέσεις στο ρυθμο της μουσικης.
"Πως τολμησες να με παρατήσεις έτσι, αφήνοντας μόνο ένα παλιό φάκελο για μενα."
Μωβ και μπλε φώτα εναλλασσονταν ρυθμικα, κάνοντας τα πάντα γύρω σου να φαίνονται ψεύτικα. Λες και βρισκόσουν σε ένα όνειρο, στο οποίο όλοι και όλα κινοντουσαν σε αργη κίνηση.
"Ουτε ενα σημείωμα.." Οι σκεψεις σου έτρεχαν καθως ο κόσμος γυρω σου ειχε χασει την αίσθηση του χρόνου.
"Μονο λεφτα." Το κενο σου βλέμμα μετακινουταν από το πολυτελές μπαρ με γυάλινη διακόσμηση, τα σωματα που χορευαν μαζί και ξεχωριστά, τα γλυπτά αγάλματα από πάγο που διακοσμούσαν το μαγαζί, στον άντρα που δεν ειχε παρατηρησει καν την παρουσία σου και μιλουσε με διαφορες γυναίκες γυρω του.
"Ολα για τα λεφτά." Κρατας τον φάκελο με τα φράγκα στα χερια σου και τον ανοιγεις.
Περπατας προς το μερος των VIP και βλεπεις το βλέμμα του να κινείται από κατω προς τα πάνω, ακολουθώντας τις ισιες γραμμές των ποδιων σου.
"Παρτα όλα." Ψυθυριζεις και το κανεις να βρέξει λεφτα από πάνω του, κάνοντας τα κορίτσια στον καναπέ να κοιταξουν ψηλα και να αρχίσουν να τσιριζουν από τη χαρά τους.
Εσυ ,όμως, κοιτουσες μόνο αυτόν και αυτος κοιτουσε μόνο εσένα.
"Δεν πρόκειται να μιλήσεις;" Του λες με ενα αυστηρό τόνο και ενα πονηρο χαμογελακι εμφανίζεται στο προσωπο του Τζανγκουκ, το οποίο εξαφανίζεται με την ίδια ταχύτητα.
"Δεν επρεπε να έρθεις.. του είπα να μη σε φέρει." Λεει σαν να μετανιώνει τις λέξεις που ξεστομισε στον πιο έμπιστο άντρα του και τον έκανε να σε οδηγήσει στο ξενοδοχείο απόψε.
"Τι—" Θέλεις να τον ρωτήσεις σε ποιον αναφέρεται, αλλα σε διακόπτει μια απο τις κοπέλες που κάθονται δίπλα του.
"Ποια ειναι αυτή, αγαπη μου;" Τυλιγει το χερι της γυρω απο το μπρατσο του και ο Τζανγκουκ γυρναει χαμογελαστός προς την μεριά της.
"Α, δεν είναι τίποτα. Φεύγει." Λεει χωρις να σε κοιτάξει καν και νιωθεις το στομαχι σου να κανει τούμπες, όχι όμως από τις ρομαντικές πεταλουδιτσες αλλα από τον θυμο σου. Το αιμα σου ειχε αρχισει να βράζει.
" Η γυναικα του ειμαι." Διακοπτεις τα πιτσουνακια εκνευρισμενη και σταυρωνεις τα χερια σου, προσπαθώντας να κρατήσεις την υπομονή σου.
"Τζανγκουκ τι λέει αυτη; Τρελαθηκε;" Αρχιζει η αλλη να σε στραβοκοιταζει και εσυ αρχιζεις να τσουρουφλας. Ένας θεός ξέρει πως συγκρατας τις κραυγές σπυ αυτή τη στιγμή.
"Πρωην γυναικα μου." Λεει ο Τζανγκουκ και εσενα σε έπιασε νευρικό γέλιο.
"Α, τι ωραία. Έγινα η αρραβωνιαστικια νούμερο 2 και αυτη η μικρη το νούμερο 3." Αρχισες να χτυπας παλαμακια, βρίσκοντας τοσο διασκεδαστικο το ολο θεατρικό.
"Τζανγκουκ τι λεει—"
"Σταματα συνέχεια τι λέει και τι λέει. Με έπρηξες." Πιανεις το κροταφο σου και αρχιζεις να κάνεις μασααζ εκνευρισμενη ότι αμα συνεχίσει να μιλαει, θα κανεις κάποια λάθος κίνηση.
"Τι γίνεται εδω; Τζανγκουκ; Τζαγκουκ γιατί κοιτας αυτήν και όχι εμενα; ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΖΑΝΓΚΟΥΚ. ΕΜΕΝΑ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕΣ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ."
"Εσενα και άλλες δυο." Πετας εσυ τις σπόντες σου και ο Τζανκουκ έχει κολλημένα τα ματια του πανω σου. Ποσο του είχε λείψει το τσαγανό σου, το λέγειν σου, ησουν κάτι τόσο άπιαστο στα ματια του.
"Ει, μωρο." Σου απευθύνεται και στρέφεις το βλέμμα σου ξανα προς αυτόν. Λυγιζει πισω στον καναπέ και απλωνει τα χερια του γυρω απο τις κοπέλες δεξιά και αριστερά του, οι οποίες χαζογελανε σαν μικρα κορίτσια.
"Η συμφωνία μας έληξε. Δεν σε έχω άλλο ανάγκη. Είσαι ελεύθερη μωρο μου."
Το στομαχι σου δέθηκε χίλιους κόμπους. Δεν μπορούσες να πιστεψεις τα λόγια του. Δεν μπορουσες να πιστεψεις ότι βρήκες τον Τζανγκουκ μετά από τόσους μήνες και δεν σε εχει πνίξει στα αγαπω και στα φιλιά. Αυτός δεν είναι ο Τζανγκουκ που ειναι παθιασμενος μαζι σου. Αυτός είναι ο ψυχρός μαφιόζος που νοιάζεται μόνο για την καλοπέραση του.
"Τ-Τι εννοείς.. Δ-Δεν με εχεις άλλο ανάγκη.. Τι λες.." Η φωνη σου τρεμει και νιωθεις τα βλεμματα όλων να είναι καρφωμένα απανω σου.
"Βρήκα αλλη. Καποια που θέλει να με παντρευτει έτσι όπως είμαι. " Σου απαντάει στεγνά και φιλαει πεταχτά την κοπελα δίπλα του, η οποια αρχιζει να καυχιέται για το τελειο διαμαντενιο δαχτυλίδι που της πήρε.
"ΚΑΙ Ο ΤΖΑΝΓΚΟΥΚ ΜΟΥ είναι ΤΟΣΟ καλουλης και γλυκούλης. Μου πήρε το ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ μονόπετρο και κ—ΑΑΑΑ!!"
Βγαζεις το οπλο σου και ριχνεις μια στο ταβάνι με αποτελεσμα να σωπασουν όλα γύρω σας. Η μουσικη σταματαει και πεφτουν ολοι κατω καλύπτοντας τα σωματα τους.
"Β-ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ. Η υ-υπομονη μου τ-τελειωσε.." Οι συλλαβες τρέμουν από το στόμα σου οπως τρεμει και το χέρι σου που κρατάει όπλο. Δεν περίμενες ποτε να το χρησιμοποιήσεις μετά από όλα αυτά που περασες, αλλα το ποτηρι ξεχείλισε.
Οι άντρες του Τζανγκουκ σε έχουν περικυκλωσει και ολοι στοχεύουν πανω σου.
"Η επόμενη σφαίρα θα περάσει αναμεσα απο τα φρυδια του." Σημαδεύεις το όπλο στον Τζανγκουκ ο οποίος σε κοιταει με ένα σοβαρό ύφος, χειλη ίσια και ματια σκοτεινά. Δεν περιμενε ποτε να σε δει να κρατας δικό σου όπλο, αλλα καταφερε να κρυψει την έκπληξη που του προκάλεσες.
"Πες τους να κατεβάσουν τα όπλα." Διαταζεις τον Τζανγκουκ ο οποίος χαμογελαει αυτάρεσκα.
"Εισαι σίγουρη ότι θες να το κανουμε ετσι;" Σε προκαλεί και κανεις μερικά βηματα μπροστα, βαζοντας το οπλο πανω στο κεφαλι του.
"Τωρα." Λες ξανα και ο Τζανγκουκ διαταζει τους άνδρες του να κατεβάσουν τα όπλα τους.
"Πες του να βγουν ολοι έξω. Μόνο εμείς οι δύο μένουμε."
"Δεν ήξερα ότι σου έλειψα τοσο πολυ, μωρό. Έπρεπε να είχες τηλεφωνήσει." Λεει κοροιδευτικα και εσυ πιεζεις το οπλο περισσότερο.
"Αν συνεχίσεις να με εκνευριζεις, δεν θα περιμένω για πολυ ακόμα..." Ψυθυριζεις στο αυτι του και ο Τζανγκουκ κλεινει τα μάτια του για μια στιγμή να απολαύσει την γλυκια φωνη που στάζει από τα σαρκωδη χείλη σου.
"Μμ.." Λεει καθως ανοιγει τα ματια του και σε βλεπει από πάνω του να πιεζεις το οπλο στο κεφαλι του.
"Την ακούσατε παίδες. Ολοι έξω. "
Χτυπαει τα δαχτυλα του και οι σωματοφυλακες του αρχιζουν να αδειάζουν τον όροφο. Γυναίκες και άντρες παραπονιουνται καθ'ολη τη διαρκεια της διαδικασίας. Καποιοι μάλιστα σπάνε τα γυαλινα ποτηρια για αντίδραση, αλλα το μικρο του ξέσπασμα δεν κράτησε για πολυ.
"Οι δυο μας, όπως ζήτησες." Λεει και βαζει το χερι του γυρω απο την μεση σου, τραβωντας σε προς τα πανω του.
Τα ματια σου γουρλωνουν οταν χανεις την λαβη του όπλου και πεφτεις πανω του. "Τι ειπες οτι θελεις να κανουμε;"
Ψυθιριζει γοητευτικά ενω το αλλο του χερι πάει να πάρει το όπλο, κατι το οποιο αποφεύγεις τελευταία στιγμή.
"Πάρε τα βρωμοχερα σου απο πανω μου." Τον σπρωχνεις δυνατα και σηκωνεσαι όρθια από τα μπούτια του.
"Ωωω.. Μη σπαζεσαι τοσο ευκολα. Απλά παίζουμε.."
Ο τονος της βαθιας φωνής του τα λέει όλα. Πεταει τα κόλπα που ανάβουν τις γυναίκες με μια μικρη δόση φαρμάκι, ειδικα για σένα.
Η απαντηση του δεν σε εξέπληξε.
"Φυσικα, για σενα είναι όλα ένα παιχνίδι. Πρώτα κάνεις ότι είμαι ενα τιποτα, μετά ότι είμαι η πρώην και τωρα έγινα το παιχνίδι σου." Περπατας προς το μπαρ και καθεσαι στο πρωτο σκαμπο που βλέπεις μπροστά σου. Πετας το οπλο διπλα σου και γυρνας το σκαμπό σου προς το μερος του.
"Με παρεξήγησες. Δεν εννοούσα κάτι τέτοιο." Προσπαθεί να σε χειραγωγησει με το αστραφτερό χαμογελο και τα χαριτωμένα του λακακια, αλλα το μυαλο σου είναι ακόμα καθαρο για να ενδώσεις στον πειρασμό.
"Ναι, ναι. Μάλλον μπερδεύτηκες από το πολύ χορτο που ηπιες. Συγχωρεσε με, επρεπε να το χα προσέξει νωριτερα. " Ο Τζανγκουκ περπαταει προς το μερος σου και καθεται στο διπλανό σκαμνό.
Παρατηρεις την γλωσσα του σωματος του. Το μαυρο παντελόνι αγκαλιαζει τους μυς του των ποδιων του, το πουκαμισο του ειναι μισό ανοιχτο και η λεοπάρδαλη γούνα που κρέμεται στους ώμους του του δινει μια αίσθηση αυτοκράτορα.
Παρ'ολα αυτα, παρατηρείς ότι τριβει τα χερια του στο παντελόνι του σχεδον αγχωμενος, καθως δεν μπορει να σκεφτεί κάποια καλή δικαιολογία για να σε παραπλανήσει.
"Μωρο.. πέρασαν 3 μήνες από εκείνη τη βραδιά και.." Κανει μια μικρη παύση και σκεφτεται κατι που τον κανει να χαχανησει ελαφρώς.
"Γιατί ηρθες εδω; Για να μου κάνεις τη χαλάστρα;" Ρωταει και σηκωνεται ορθιος για να βάλει ένα ποτό στον εαυτό του.
"Εχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου." Σου δίνει ένα γυάλινο ποτηρι και πίνει λίγο από το δικό του ενω σε ακουει προσεκτικά.
"Για αλλο λόγο ηρθα εδώ και... έτυχε να βρεθεις και εσυ εδώ. Τοσο δύσκολο είναι να το σκεφτεις;" Τα δαχτυλα σου κινούνται κυκλικά πανω από το ποτηρι σου και τα νυχια χτυπανε το σκληρο γυαλι που και που.
Η μελωδια του γυαλιού γέμιζε την σιωπή μεταξύ σας, αλλα κανενας δεν προσπάθησε να σπάσει τον πάγο. Ηθελες να του πεις τόσα πολλά και αυτος αλλα τόσα, αλλα κανενας δεν τολμουσε να μιλησει.
"Τιποτα δεν ειναι τυχαίο στη ζωη μου." Λεει ο Τζανγκουκ μετά από αρκετή ώρα σιγής και εσυ σηκωνεις το κεφαλι σου για να τον κοιταξεις.
Αυτός αποφεύγει το βλέμμα σου και πίνει ξανα λίγο από το ουίσκι του.
"Ναι.. δεν επρεπε να το ξεχάσω αυτο... Ωστε παντρευεσαι αλλη;" Περας ξαφνικα την ερώτηση που σε καίει τοση ωρα και ο Τζανγκουκ σχεδον πνίγεται.
"Α.." Βηχει λιγακι και χτυπάει τον θωρακα του πρώτου απαντήσει. "Ναι. Σύντομα. Θες πρόσκληση;"
Το βλέμμα του συναντάει το δικό σου και δεν ξέρετε πως να αντιδράσετε.
Εσύ βρίσκεσαι σε κατάσταση σοκ και αυτος νιωθει άβολα που συζητάει μαζί σου για γαμο με ενα χαζο γκομενακι που έχει κάνα μήνα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να σου πει κατι τέτοιο.
"Οχι, δεν θέλω." Απαντας λίγο απότομα και ο Τζανγκουκ λεει ενα "οοοκευ.." αμήχανα.
"Πες μου, πραγματικά, αυτο κάναμε εκείνη την νυχτα; Το λήξαμε οριστικά και είπαμε ο καθένας να συνεχίσει τη ζωή του; Αυτό κάναμε, Τζανγκουκ; " Τον ρωτας σχεδον προδωμενη με την συμπεριφορα του απέναντι σου.
"Οχι, δεν κάναμε τίποτα τέτοιο." Ενα πονηρο χαμογελο στολίζει το όμορφο προσωπο του καθως αναμνησεις απο εκεινη τη μαγική νύχτα έρχονται στο μυαλό του.
"Μισο, δεν θυμασαι.. τι καναμε;" Τα λακακια του χανονται οταν συνειδητοποιει τι ρωτας, αλλα και ο τρόπος που τον κοιτας δείχνει ότι δεν ξερεις για ποιο πραγμα μιλάει.
"Δεν θυμάμαι πολλά.. Μετά από το τσακωμό στο κλαμπ είναι όλα.. μπερδεμενα." Μαζεύεσαι στη θέση σου ενω ο Τζανγκουκ σε πλησιάζει γεμάτος περιέργεια.
"Ει, ει, κοίτα με." Πιανει το πηγούνι σου και εσυ τον κοιτας μεσα στα ματια του.
"Μου λες αλήθεια τωρα; Δεν θυμασαι όλα αυτά που καναμε;" Η ερωτηση του σε κανει να κοκκινισεις από όλα αυτά τα κρυφα υπονοούμενα και φαίνεται ότι οι ανησυχίες έγιναν πραγματικότητα.
"Ειπα όχι. Και τι είναι όλο αυτό το θέατρο πια; Πριν τριβοσουν με την ξανθοψειρα μπροστα μου και τώρα σε τσούζει επειδή δεν θυμάμαι κάτι τόσο ασήμαντο; Εισαι διχασμένη προσωπικότητα, άνθρωπε μου." Ειχες αρχισει να τα παίρνεις με το ολο στυλακι του.
Η γλώσσα του χτυπαει το μαγουλο του εκνευρισμενος γιατί πίστευε ότι σε ειχε ξεπεράσει.
"Συμφωνήσαμε να παντρευτουμε μετά από ένα μήνα. Υπέγραψες ακόμα και συμβόλαιο."
Ειχε αποφασίσει να ξεχάσει αυτή τη νύχτα και να συνεχίσει ζωή του ακόμα και αν επρεπε να πληρώσει την πρώτη γυναίκα που θα του κάτσει για να ικανοποιήσει την ιδεα του γαμου στο μυαλό του πατέρα του.
"Και μετά ήθελες να σε γαμησω, να σου δείξω ποσο καλός είμαι ως αντάλλαγμα." Ενα χαχανητο αφηνει τα χειλη του και πινει το υπόλοιπο ποτο του μονοκόμματο.
"Γαμωτο σου, ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ. Θα έδινα την ΖΩΗ μου για ΣΕΝΑ." Πεταει με δυναμη το ποτήρι του και γίνεται χίλια κομμάτια.
Εσύ κλεινεις τα ματια σου τρομαγμένη και τα ξανανοιγεις σιγά σιγά. Αντικριζεις ένα αντρα ταραγμενο, θυμωμένο μετον εαυτο του που δεν μπορει να ελέγξει τα συναισθηματα του.
Λυγιζει ενάντια στο μπαρ και καλύπτει το προσωπο του με τις παλάμες του.
"Και εσυ τα ξεχασες όλα. Με ξεχασες.. τα παντα.. που περάσαμε μαζί. Ηταν η καλυτερη νύχτα της ζωής μου." Σου ριχνει ένα βλέμμα και εσυ εισαι στην ακρη των δακρύων, δεν ξερεις πως θα του πεις αυτά που θέλεις.
"Σε περίμενα. Τοσο καιρο σε περίμενα, ηλιθιε. ΠΕΡΑΣΑΝ 3 ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΙΧΕΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ. Δεν ήξερα τι ήταν αληθινό και τι ψεύτικο πια. Δεν ξέρω τι νιώθω πλέον για σενα."
Σφιγγεις τα χερια σου σε μπουνιες, ενω τα ματια σου βουρκωνουν και δεν ξερεις αν πρέπει να μιλήσεις άλλο ή οχι.
Ο Τζανγκουκ ξεφυσαει και ξεφυσαει προσπαθώντας να ηρεμησει το μεσα του ,αλλα τα χερια του ειναι τοσο νευρικά που χτυπαει τις μπουνιες του στο πάγκο του μπαρ, κάνοντας σε να νιωσεις μικρές διακεκομμένες δονήσεις.
"Τι σημασία έχει πια.. Εγω προχώρησα και εσυ.. εκανες το ίδιο. Έτσι δεν ειναι;" Σε ρωταει και εσυ αμεσως κουνας το κεφάλι σου.
Ανοιγεις το στομα σου και τον κοιτας στα μάτια. Ο Τζανγκουκ γουρλωνει τα ματια του με το θεαμα μπροστα του, καθως και με αυτά που λες.
"Κάνεις λάθος.. Σ-Σε πε-περιμενα.. και όσο περνούσε ο καιρός.. άρχισα να μην αισθάνομαι ζαλαδες και πρωινές ναυτιες κ-και.."
Έτρεμες ολοκληρη, το πρόσωπο σου ειχε γινει κοκκινο και δακρυα κυλούσαν κατω απο τα μάτια σου.
"Τι;.. Δεν.." Ειναι οι μονες λέξεις που μπορεί να ξεστομίσει καθως σε πλησιάζει και πιανει τα χερια σου.
Ησουν και εσυ ταραγμένη, πολυ περισσότερο από αυτόν και δεν ηξερες πως επρεπε να διαχειριστείς την κατασταση σου.
Πως να του πεις κατι τέτοιο. Εσυ η ίδια δεν μπορουσες να το πιστέψεις, πως θα σε πίστευε αυτος;
Μέχρι που καλεί το όνομα σου και προσπαθεί να σε κανει να ηρεμήσεις.
"Μωρο μου, τι σου συμβαίνει; Έμπλεξες πουθενά;" Νομιζε οτι έμπλεξες με ναρκωτικά ή κάτι άλλο παράνομο, πραγμα που σε αναστάτωσε ακόμα περισσότερο.
" Σ-Σταματα, δεν αντέχω αλλο!" Τον χτυπησες νευριασμενη που σου πουλούσε γλυκόλογα και ευγενικές χειρονομίες σαν να ήταν ακόμα ερωτευμενος μαζι σου.
"Πως μπορείς να μου τα λες ολα αυτά; ΠΩΣ; Δεν με θελεις άλλο, έχεις β-βρει αλλη. Α-Αλλα.. εγω... ε-ειμαι τοσο τρομαγμένη.. Δ-Δεν μπορώ να το κ-κανω αυτό.. " Τον κρατουσες από τον γιακά σου και τον κοιτουσες μεσα στα ματια του.
"Να κάνεις τι ρε μωρο; Τι έχει παθει;" Ο καημένος ηταν τοσο μπερδεμένος και νευριασμενος που δεν μπορούσε να καταλάβει τι πάει λάθος.
Ενιωθε την σπίθα μεταξύ των σωμάτων σας να αναζωπυρώνεται. Είχατε κολλησει πανω ο ένας στον αλλον και κανενας δεν ηθελε να πάρει τα χερια του πισω. Σε κρατουσε από την μεση σφιχτα και εσυ ειχες πιασει την μπλουζα του που ειχες γεμίσει με δάκρυα.
Τότε, μέσα στη μικρή σιωπη μεταξύ σας, λες δυνατα τις λέξεις που φοβόσουν να ξεστομίσεις εδω και καιρό.
"Είμαι εγκυος και το παιδί είναι δικό σου."
Συνεχίζεται...