Ikapitong Tasa (Part-I)
Isaiah 41:10,
So do not fear, for I am with you; do not be dismayed, for I am your God. I will strengthen you and help you; I will uphold you with my righteous right hand.
LIKE how the world rotates day by day, that's how my emotions rotates too. I thought the happiness that I felt earlier will continue but I was wrong. Maybe, the world wants me to learn a lesson that every happiness will have consequences and that is pain.
Kung gano'n parang ayaw ko na yata ang sumaya kung ang agarang kapalit ay luha.
"A-adira," Jepoy uttered. He tried to hold my hand but I didn't let him do so.
"Ading," tawag naman sa'kin ni nanay.
Wala akong pinansin sa kanila, itinuon ko ang aking sarili kay Eya na puno ng galit.
"B-buntis?" I asked again, hoping that I heard it wrong earlier. Umiiyak lang si Marthea sa gilid habang nakaupo sa isang pahabang upuan. She was trying hard not to breakdown. "Nagpabuntis ka, Eya?" She cried more when I asked again.
"S-sorry, Adira, hindi ko sinasadya." She stand up and looked at me straight on my eyes. Pilit niya akong abutin pero umiwas ako sa kaniya.
"Nagpabuntis ka sa pamilyadong tao?!" I can't help but to exclaimed. Nanggigigil ako sa kaniya, gusto ko siyang sabunutan. "Bakit? Saan kami nagkulang, ha?"
"Nadala lang ako ng alak–"
"Anong alak? Ang sabihin mo, lumandi ka–" I didn't able to finish my words when I felt her palm on my face.
Sobrang bilis ng pangyayari, miski ako nagulat.
"Marthea?!" bulyaw ni nanay rito. Hawak-hawak ko lamang ang nasampal kong mukha.
I can't feel any pain on it, kasi mas nangibabaw ang sakit na nararamdaman ko sa'king puso.
"Don't you dare to judge me! And don't you dare to say na malandi ako kasi wala kang alam at wala kang pakialam!" she said. Tila binigay niya na ang kaniyang lakas para masabi sa'kin iyon.
Naramdaman ko naman agad ang kamay ni Jepoy sa'king braso. Tila nagpapaalalang kahit ano'ng mangyari, kasama ko siya.
I didn't give him a glance, instead I focused on Eya's.
"Ngayong nasampal mo 'ko, gumaan ba ang pakiramdam mo? Kasi kung gumaan, gusto kong sampalin na lang din kita." Natawa ako habang sinabi ko iyon sa kapatid. I don't know but I felt betrayed.
Did I made something bad in my past to have this life? Kung mayro'n ba, ito ang naging kabayaran ng lahat?
"Manang..." Lumapit si Anna sa'kin para pakalmahin ako, natatawa lamang ako sa aking nasaksihan.
"Anak, tama na." Kahit si nanay, nagawa ko rin siyang tawanan sa'king isipan.
Why are they acting like this? Concern ba sila o takot na magalit ako kasi after wala na silang mahihingian ng pera?
Bumaling ulit ako kay Eya, wala pa rin akong emosyon sa mukha. Kahit ang planong umiyak ay wala.
When I saw her crying, it makes me hates life the most. Kaya nagawa ko naman ulit siyang sigawan.
"P*ta, Eya! Nagpakahirap na ako't lahat-lahat para sa inyo tapos... malalaman ko lang na nagpabuntis ka? Ano pa ba ang kulang, ha? Ano?!"
"Pagmamahal!" she replied automatically. Nanigas ako ro'n. "Iyan ang kulang. Iyan ang natatanging nais ko na hindi ko man lang naramdaman mula sa inyong lahat. Pero si Zac, 'yong nakabuntis sa'kin... Pinaramdam niya sa'kin 'yon kahit sa maling paraan," she added, crying.
"But that's not the reason para magpauto ka. May pamilya ang tao, pumatol ka pa talaga?"
"E'di ikaw na ang malinis... Total kahit ano'ng gawin ko, marumi naman ako sa paningin niyo... 'di ba, 'Tay?" baling na tanong niya rito na nagpakunot ng aking noo.
Is there something I missed?
"Oh, ba't ako tinatanong mo? Aba malay ko," seryosong sagot ng aking ama. Nasa p'westo niya pa rin ito, tila nakikinig lang sa amin.
Eya smirked and wiped her tears away.
"Bakit hindi? 'Di ba, iyan ang palagi mong sinasabi sa'kin? Na p'wede akong maging hostate kasi bagay sa'kin. Naalala mo 'yon, 'Tay?"
Wha–what?
Mas lalo namang uminit ang ulo ko sa'king nalaman. How dare him?!
"T*ngina," I cursed loudly. Napatingin silang lahat sa'kin. "Nakakapagod kayo. Nakakapagod kayong mahalin..." Napaupo ako sa sahig habang hawak-hawak ang aking dibdib.
Then my eyes can't take it anymore. It began to tear up.
Pumantay ng upo ko si Jepoy para alalayan akong tumayo, pero iling lamang ang nagawa ko sa kaniya. I think... my heart can take it anymore.
"Adira, guard your heart. Huwag kang masyadong magpadala sa'yong emosyon," utos niya sa'kin na mas lalo kong ikinaiyak.
My family is just looking at me not until...
"Oh, sino 'tong kasama mo? Jowa mo? May pera ba 'yan–"
"L*tse! Talaga ba, 'Tay?" I cut him off using that question. Nilingon ko ito nang makatayo ako. "Anong klaseng ama k-ka? Nagkagulo na pamilya mo oh, pera pa rin talaga?" I added, he avoided my look. "Kung tutuusin, kung may rapat mang sisihin dito... ikaw 'yon e. Ikaw na ikaw!"
"Magdahan-dahan ka sa pananalita mo, Adira. Kapag ako napuno sa'yo, nako talaga," gigil niyang sabi 'tsaka ito tumayo sa kaniang p'westo. Itinapon niya lang ng kung saan-saan ang kaniyang sigarilyo.
"Hindi ako natatakot. Kahit kailan, hindi ako matatakot sa inyo–"
"Hayop kang bata ka!" Kasabay ng kaniyang pagsigaw ay dinumog niya ako at nagtagumpay siyang hablutin ako sa braso.
I was hurt by his hands. Ang sakit.
"Eduardo!" sigaw ni nanay.
"'Tay, tama na!" si Eya at Anna, pero hindi nakinig si tatay sa kanila.
He was about to slap me when someone didn't let him do so.
"Stop it, Sir! Stop it!" malakas na sigaw ni Jepoy na nagpatigil sa'ming lahat. Hindi ko lubos akalaing magagawa niya ang sumigaw ng gano'n. "How could you do that to your child? Don't you dare to lay your hand to her again or else... ako mismo ang makakalaban mo!"
"Aba, ang yabang mo rin, ah–" Hindi ko siya hinayaang masuntok niya si Jepoy nang pumagitna ako sa kanila at itinulak siya ng malakas dahilan ng pagkabangga niya sa dingding ng aming bahay.
"Sige!" I stopped with anger. I looked at him on his eyes, he's too angry as well. "Saktan mo siya nang malipat ang bahay mo sa presinto! T*ngina, 'Tay, si Eya dapat inaalala natin ngayon, e. Pero nagawa mo pa talaga ang isingit sa usapan ang pera" I paused when I felt my heart aches. "Alam mo, kung may pagsisihan man ako... iyon ay ang naging ama kita. Sana hindi na lang kami ipinanganak ng mga anak mo kung ikaw lang din pala ang magiging ama namin. Nakakaawa ka, sobra," I said, trying hard not to let my voice crack. But my eyes will always betray me.
Iyak lang ako nang iyak, para bang wala ng bukas. After how many weeks without crying, ngayon ko lang ulit nalasaan ang aking luha. Kasing alat ito ng aking nararamdaman, 'di ko mawari.
Ang aking sinasabi ay nagpapipi sa'king ama. Tikom ang kaniyang bibig, walang lumabas kahit hangin man lang. Well, reality hurts.
"Sorry, Ading. I'm so sorry." Kahit nakayakap pa siya mula sa'king likuran ay hindi ko siya nilingon o hinawakan.
It her first time calling me Ading. Ang kasalanan niya lang pala ang magtutulak sa kaniya para ito'y kaniyang maibigkas.
"Nakakapagod kayong intindihin. Napapagod na ako sa pamilyang 'to." Huling wika ko bago sila tinalikuran nang tuluyan.
"Ading."
"M-manang."
Habol na tawag ni mama at Anna, pero hindi ko na sila inabalang lingunin pa.
I'm a mess because I am a daughter of a messed person. Sad to think, but it's true.
"COME HERE," utos sa'kin ni Jepoy nang makabalik kami sa kung saan nakaparada ang kaniyang kotse. Buti na lang 'di pinagpiyestahan dito sa kanto.
Lumapit ako sa kaniya gawa ng kaniyang utos. Laking gulat ko na lamang nang bigla niya akong salubungin ng isang mainit at maingat na yakap. "Did you know that hugs can make people calm for awhile and reduce the pain that they're dealing with, mm?" he asked while hugging me. I hugged him back because I need it too. "I hope it'll be effective," dagdag niya pa, ikinangiti ko naman iyon.
"Sorry, Jepoy." Kumalas ako sa yakap niya. He hold my hands and it made me look at him also.
"For what? Wala ka namang kasalanan," naguguluhan niyang tugon. I but my lips.
"For what have you witnessed earlier. Sorry kung sa gano'ng sitwasyon mo nakilala ang pamilya at ugali ko," paliwanag ko na, humigpit naman lalo ang hawak niya sa'kin.
"What I saw earlier makes me proud of you, Adira. Hindi nga nagkamali ang parents mo na pinangalan ka nilang Adira Kelsie kasi ang tapang mo. And that's make me admire you more." I was lost of words when I heard it from him.
When most of my family hates me this man... made me feel different.
"Thank you... Thank you for saving me earlier." iyan lang nasabi ko.
"I am always here for you no matter what happens. Starting today, I will be your superman. When no one dares to protect and save you, I'm here... I will always be," he said, and hugged me again tightly. Saka ko lang naramdaman ang kuryeteng tila dumadaloy sa'king katawan.
If my father can't be my hero, this man made everything earlier just to save my life from chaos and danger. I hope he will not break his words because my dad already did it.