I look upon the brightest moon at the sky as I heaved a long sigh. The moon seems so happy to celebrate New Year.
I wish I am too.
January 1...bagong taon. Panibagong taon na sasalubungin ko nang hindi siya kasama. Pero kahit ganun, hinihiling kong sana ay makausap siya. Gusto kong marinig ang boses niya.
"Baka busy kaya hindi makasagot,"
Nagkibit balikat lang ako kay Acel dahil sa pang -ilang beses na pampalubag na saad niya.
Tiningnan ko ang cellphone na naka-dial parin sa number niya. Palagi kong sinasabi na baka nagpapahinga lang o may ginagawa.
Pero ilang araw na mula noong umalis siya. Hanggang ngayon wala parin akong text o tawag man lang na natanggap. Nagsimula na nga akong mag-alala pagkatapos sa araw na pag-alis niya dahil hindi siya nagtext kung nakarating naba siya. Kung maayos ba siyang nakarating sa Seattle.
Pero gumaan naman ang loob ko noong sinabi ni Deo na maayos raw na nakarating si Brent. The way I hold my phone tightened.
"Baka nga,"sagot ko kay Acel.
She cares my back."Hayaan mo, baka tatawag yun pag nagkaroon ng oras."
I believed to what she said...and I keep holding onto that. But months already passed by. I am now 3rd year in Dentistry and never did I got the chance to hear Brent's voice again.
That moment, I'm still continue hoping for his call. Maybe he became busy for his internship already and it's understandable for me. Alam kong gusto niyang abutin ang pangarap niya kaya siya sumunod sa Seattle.
Napapakagat labi ako nang minsan kong isiping naroon ang BMW ni Brent sa labas ng aming school habang siya ay nakasandal rito at may hawak na milkshake o blueberry cheesecake sa kamay.
I miss you Brent. I miss you taking care of me.
Akmang magb-book na ako ng grab nang bigla akong kalabitin ni Wyatt.
"Sumabay kana sakin.."sabi nito.
"Okay lang ba?"
"Oo naman. Ito naman, akala mo di tayo nagkasama sa reporting dati." pabiro niya akong hinampas.
Kaya hindi na ako tumanggi at sumabay na sakanya. Habang nasa loob kami ng sasakyan ay panay ang kwento niya sa'kin tungkol sa mga ganap sa buhay niya noong Christmas Break.
Saglit siyang huminto sa Trish's dahil may bibilhin raw kaya naghintay nalang muna ako sa loob. Wala pang ilang minuto ay nakabalik na siya agad at may hawak ng paper bag.
Binigyan ko siya ng nagtatanong na tingin nang inabot niya ito sakin.
"Para sayo. Wala si Brent, kaya ako muna ang bibili."kumindat pa siya sa'kin.
Sumilay agad sa labi ko ang ngiti nang masilip na blueberry cheesecake ang binili niya."Salamat.."I thanked him.
"Miss na miss mo siguro si Brent no?"nagsimulang mang-asar si Wyatt nang papasok na kami sa kanto.
"Hmm, nasanay akong nakabuntot siya lagi e."tinabunan ko ng tawa ang pait sa boses ko.
He chuckled."Walang araw na hindi kayo magkasama e. Hulog na hulog si Kuya.."
"Eh si Paul nag-rereview na para sa Licensure Exam?"tanong ko."Mag-isa ka nalang kasi tuwing nakikita ko."
His smile faded."Oo, tsaka wala na kami nun."he chuckled.
Napaawang saglit ang labi ko. Ang sweet pa nga nila noong mga nakaraang buwan.
"Sorry for asking that,"medyo nahihiya na tugon ko.
"Ano kaba, okay lang no. Nag m-move on na ako. Ang gago kasing yun, nag double meaning sa Christmas Break, ayan nagbreak tuloy kami."
Muli akong nagpasalamat kay Wyatt nang huminto na kami sa bahay. Naghahain na si Mama nang hapunan pagkarating ko. Binati ko muna siya bago umakyat sa taas para maligo.
Dinamdam ko ang bawat agos ng tubig sa aking katawan. Nang matapos akong magbihis ay agad kong sinuklay ang buhok. Nasa ganoong sitwasyon ako nang sumagi sa isip ko ang kahon na ipinadala sa akin ni Brent noon.
Ang sabi niya buksan ko raw iyon January 10. Hindi na ito muling sumagi sa isipan ko sa kakaisip sakanya kaya umabot ang April 2 ng hindi ko parin ito nabubuksan.
"Shannel nak, kakain na!"
Tumayo ako agad sa tawag ni Mama. Wala kaming masyadong imik ni Mama habang kumakain. Kung may itatanong siya ay pawang tungkol lang sa pag -aaral ko. Hindi kailanman napunta ang tanong niya kay Brent.
Hindi man nag-uusisa si Mama sa akin pero alam kong alam niya kung gaano ko ka-miss ang isang anak niya.
NASA loob ako ng Science Laboratory noong biglang kumaripas ng takbo ang pinsan kong si Acel papunta sa'kin. May hawak pa nga siyang script pero ang telepono ang binigay niya sa'kin.
"S-si Brent, sagutin mo dali!"
Umalpas naman agad sa tuwa ang puso ko at kinuha iyon. Dinikit ko ito sa tenga habang malaki ang ngiti sa labi.
"Brent?"I can't stop smiling as I call his name on the other line.
"Brent, nandyan kaba?"muling saad ko nang walang sumagot sa kabilang linya.
Tiningnan ko ang telepono at nawala na ang pangalan ni Brent roon. Nagkatinginan kami ni Acel, bigo siyang umiling iling sa akin.
"Hayaan mo baka tatawag ulit. Sorry, Shan ah kung mas binilisan ko pa kanina, sana nagkausap man lang kayo. Nasa shooting kasi ako--"
"Okay lang Acel. S-salamat.."pagputol ko sa sinasabi niya."Baka tatawag naman siya ulit."
"Tama, sige mauuna muna ako ah."
Wyatt went towards me as I came back to focus of what I'm doing. Hindi nakatakas ang mapait na ngiti sa labi ko nang inangatan siya ng tingin.
"Hindi ko kasi maintindihan kung bakit sa iba siya tumatawag," I chuckled in pain."Baka ayaw niya lang akong makausap."
"He maybe has a reason Shan.."he just said, I only nodded.
Bumalik na kami sa ginagawa pero lumilipad parin ang isip ko. Noong nagkaroon nga kami ng short quiz after sa Lab ay lumulutang ang isip ko, buti nalang ay magkalapit kami ni Wyatt at tinulungan niya ako.
Noong makauwi ng hapon ay sinubukan ko ulit i-dial ang numero niya dahil ang sabi ni Acel kanina hindi naman raw nagpalit ng numero si Brent. Pero katulad ng dati, naka-ilang ring na ito hindi niya parin sinasagot.
Its been months since I heard his voice. Kung wala na pala siyang planong kausapin ako ulit, sana sinabi niya man lang noong huling gabi na magkasama kami para aware naman ako. Ang sakit sa dibdib na naghihintay sa wala e.
Hindi man lang ako nagkaroon ng tsansang tanungin siya kung okay lang ba siya roon. Hindi ba siya nahihirapan. Wala.
I stop contacting him for a while. Most of the day, I feel so empty thinking that there will be no Brent that will wait for me, that will drive me off, that will treat me, that will comfort me whenever I'm down because of low scores in quizzes.
I never had a contact or got a chance to talk to Deo and Timothy too. Ayoko namang abalahin sila dahil alam kong abala sila ngayon sa mga buhay nila.
Kaya nag focus nalang ako sa sarili ko at inilaan lahat ng oras ko sa pag-aaral at pagsama kay Mama kung may kailangan siyang puntahan. I really tried my best not to think of him even a single day.
Pero mahal ko yung tao e. Kahit anong pilit ko, ayaw talaga siyang kalimutan kahit saglit man lang ng isip ko. Kasi siguro yung isip ko, nakakonekta sa puso ko.
Wyatt and I spend our time looking for a Clinic to work on our internship.
And yes, here we are already. We are in 4th year in the Faculty of Dentistry.
Halos araw-araw ay kami na ang magkasama ni Wyatt. Nang makahanap kami ay sobra-sobra ang excitement namin kaya kahit wala pang time ng in sa Clinic ay nasa labas na kami, naghihintay.
"Tsaka bakla, alam mo ba? I-totour niya raw tayo sa Clinic before tayo mag-start!" Wyatt giggles.
Tinutukoy niya ang Doctor na kumausap sa amin kahapon at ang nag-approve ng internship namin.
Crush kasi ito ni Wyatt, kagabi nga ay napuyat din ako dahil nagpatulong siyang hanapin ang social media accounts nito pero inabot kami ng alas dose at wala talaga kaming nahanap.
"Baka low-key lang siya ganun, tanungin ko nga mamaya."saad ulit ni Wyatt.
I nodded at him."Grab the chance."
"Yes!"
As I said, we became more close during 3rd year because of laboratory activities na magkasama kami. Ngayon, itinuturing niya na akong best friend niya. He is fun to be with though, he never failed to make me smile because of his jokes.
While Doc. Ferrell is touring us around the Clinic, I received a call from Acel. Sinenyasan ko si Wyatt na mahuhuli ako para sagutin ang tawag kaya tuwang tuwa ang loko at kumapit agad sa braso ni Doc.
I just shake my head and answer the call.
"Acel.."
"Shan, may gagawin kaba sa weekends?"
Weekdays lang naman ang internship ko at bukod dun ay wala naman na akong gagawin.
"Wala naman, bakit?"
"Pwede kaba maging leading lady sa film namin ngayon? Nagkasakit kasi si Trina e, tsaka kulang na sa oras kung magpapa-audition kami."
Gagawin niya ako leading lady?
I sighed."Okay. Basta sa Sunday, hapon lang ako free ah."
"Yes! Thank you!" she exclaimed happily on the other line before she ended the call.
Mas okay na rin siguro yun kesa naman tumunganga ako sa bahay at mag-iiyak na naman sa pangungulila kay Brent. Kailangan ko nga talaga sigurong libangin pa ang sarili ko.
"Ang soft ng pisngi bakla!"
Walang tigil ang kuwento ni Wyatt sakin kahit pa noong nasa Trish's na kami dahil sa ginawa niya rawng paghalik sa pisngi ni Doc kanina. Kunwari pa nga raw ay aksidente lang pero sinadya niya talaga yun.
I am always smiling while spending time outside because there's a lot of things to do that can make me forget for a while. Hindi katulad kapag nasa bahay ako, nagmumukmok sa kwarto, bumabalik ulit sa ala-ala ko.
Nakakatawa ngang isipin noong 3rd year pa ako. Noong nasa lab ako at pinuntahan ako ni Acel dahil sa tawag ni Brent. Akala talaga namin nun ay sasagutin ni Brent ang tawag kapag si Acel naman ang tatawag pero hindi nangyari.
Yun din ang time na nakasalubong ko pareho sina Deo at Timothy sa SB Lagdameo at inamin nila sa'kin na wala na rin raw silang contact kay Brent. Hula pa nga nila ay nagpalit raw ng sim card. Baka nga.
Bakit ganun?
Parang pumunta lang siya sa Seattle para kalimutan kami. Para bang ayos lang naman sakanya na wala kami, na wala ako.
Despite of me, always questioning Brent in my thoughts. I always think how he's actually doing by now. Is he eating on time? Is he having a hard time? Or does he have enough time to rest? Ang daming tanong, hindi mabawas-bawasan.
"Happy birthday Shan!"
Nagulat ako nang pagbaba ko sa hagdanan ay nasa baba na sina Deo, Timothy, Acel, Wyatt, at si Mama habang may suot-suot na cup na may mukha ko at si Mama na may hawak sa cake.
Totoo nga talaga ang sinasabi nila. Sa dami ng iniisip mo, hindi mo na namamalayan ang panahon. Biruin mo, 22 na ako. Ang bilis ng panahon.
"Blow the candle Dra!"
I bit my lower lip while taking the step, remembering him for them calling me Doctora. Si Brent lang naman kasi ang hilig na tumawag nun sa'kin. Pero tama din naman sila.
Sino bang mag-aakalain na ang dating Shan na doubtful pang pumasok sa Faculty ng Dentistry ay Dentista na nga ngayon. Hanggang ngayon ay nasa labas parin ang tarpaulin ko noong naging Top notcher ako sa Licensure Exam.
I blow the candle and hug each one of them."Thank you guys."I sincerely uttered before I hug my Mom tightly.
"Maraming salamat, Ma.."
"Make a wish! Make a wish!" they were all cheering me.
Pang-ilang birthday ko na 'to na wala siya para samahan ako mag-celebrate pero yun pa din ang wish ko.
Sana ay masaya siya at naabot niya na ang pangarap niya.
It's so wonderful how time flies so fast. It's wonderful that the course I only once dream, finally marked my name. Ang sarap sa pakiramdam na pagkatapos ng ilang taon, naglalakad na ako sa hallway ng isang sikat na Clinic rito sa amin.
The woman who had been doing everything just to achieve her dream finally stop at her destination.
And now that I'm finally here, that I finally become the first Dentist in our family. I want to continue my journey to my final destination. And I hope when the right time finally come for us, I hope my destination is still ready to wait for me.