╔═════ ࿇ ═════╗
𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 38
"Jeremiah ... Be pregnant! "
╚═════ ࿇ ═════╝
ဂ်ရယ္မ္ိုင္ရာက Teleport အတြင္းကေန အရင္ဆုံးထြက္လာခဲ့သည္။ သူေခၚလာသည့္ေနရာက ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ေခတၱတည္းခိုေနထိုင္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရွိ အခန္းေဆာင္ပင္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေမြ႕ရာေပၚသို႔ ေမးေငါ့ကာ လက္ညိဳးၫႊန္ျပလိုက္သည္။
" သူ႔ကို ဒီမွာခ်လိုက္ "
ကီရမ္က မြန္ဒီ၏ကိုယ္ေလးကို ညင္သာစြာ ေမြ႕ယာေပၚကို ခ်သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း မြန္ဒီ့ကို အျမန္ဆုံးကုသေပးရန္ ျပင္ဆင္သည္။ သူ၏ပါးစပ္ကေန ဂါထာမႏၲန္မ်ား ႐ြတ္ဆိုကာ ကုသေပးသည္။ သို႔ေသာ္ဒဏ္ရာက အရွင္းမေပ်ာက္နိင္ဘဲ အဆိပ္က်န္ေနေသး၏။မြန္ဒီ၏ အဆိပ္ကို အျမစ္ပ်က္ေအာင္ကုသေပးႏိုင္မည့္သူကို စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ ကိုတကို သတိရမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာင့္တာ ဒီတိုင္းမေစာင့္ခိုင္းရင္ ေကာင္းမလားလို႔ သူ႔အစြမ္းႏွင့္ အဆိပ္ကို ထိန္းထားရင္း ကိုတအလာကို ေစာင့္ဆိုင္းေန႐ုံသာ။
ကီရမ္ကလည္း ေရခဲအဆိပ္တက္ေနသျဖင့္ မြန္ဒီ့အနားမွာ တုန္ယင္စြာ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း သူ႔ပုံစံက္ို သတိထားမိခဲ့၏။
" မင္း လွဲခ်လိုက္ ... အဆိပ္ေတြ ပိုမပ်ံ႕လာခင္ ငါရသေလာက္ ေျဖေပးထားမယ္ ... ငါ့ကုသနည္းက မင္းကိုယ္ေပၚက ဒဏ္ရာေတြကိုေတာ့ေပ်ာက္ပါတယ္။ ငါက pro healer မဟုတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ကီရမ္၏ကိုယ္လုံးကို မြန္ဒီ့အနားမွာ ခ်က္ခ်င္းလွဲခ်ခိုင္းလိုက္ရင္း ေစာေစာကအတိုင္း ဂါထာမႏၲန္မ်ား႐ြတ္ဆိုကာ သူ၏ကိုယ္တြင္းစြမ္းအားျဖင့္ ကုသေပးေနခဲ့သည္။ ကီရမ္လည္း မွိန္းေမာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့လ်က္။
----
လနန္းေတာ္တြင္ လနတ္ဘုရားမႏွင့္ လက္႐ုံးေတာ္နတ္သားမ်ားက ခရစ္စတိုဖာကို အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးအသြင္ေျပာင္းလဲလ်က္ သူ႔မိခင္တည္ရွိရာဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းသို႔ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သည္ တိမ္ခိုးတိမ္ေငြ႕မ်ားျဖင့္ လႊမ္းၿခဳံေနၿပီး အေရာင္ေသြးစုံလင္လွေသာ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၊ လိပ္ျပာေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ၿပီး ထုံႀကိဳင္ေမႊးပ်ံ႕ေနခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ လိုက္ကာသဖြယ္ျဖသ္ေနသည့္ ပန္းႏြယ္ႀကိဳးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ ျဖဴေဖြးသန႔္စင္စြာ လွပေနေသာအျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးျဖဴအသြင္ႏွင့္ ဟီ႐ိုကိုမွာ ေမွးစက္ေနသည္။ လနတ္ဘုရားမက ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဟီ႐ိုကိုလည္း လန႔္ႏိုးလာခဲ့သည္။ ဟီ႐ိုကိုလည္း လနတ္ဘုရားမကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း အိပ္ေနရာမွ ထခဲ့သည္။
" ဟီ႐ိုကို ... နင့္အတြက္ လက္ေဆာင္ပါလာတယ္ "
လနတ္ဘုရားမ၏စကားေၾကာင့္ ဟီ႐ိုကိုမွာ ပယင္းေရာင္ေျမေခြးမ်က္ဝန္းေလးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားခဲ့လ်က္။
" နင့္ရဲ႕သားအီတိုကို ေခၚလာခဲ့ၿပီ "
သားဆိုေသာနာမ္စားေလးၾကားသည္ႏွင့္ ဟီ႐ိုကိုမွာ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ မွင္ေသသြား၏။ ခရစ္စတိုဖာလည္း သူ႔ေရွ႕တြင္ျမင္ေနရေသာ ေျမေခြးျဖဴအမမွာ သူ႔မိခင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရခ်ိန္၌ ဝမ္းသာလုံးဆို႔ကာ ပယင္းမ်က္ရည္မ်ား တစ္စက္ခ်င္းစီးက်လာသည္။
" ေမေမ "
ဟီ႐ိုကို နားထဲတြင္ ေမေမ ဟု ေခၚသံက ပဲ့တင္သံ႐ိုက္သြားကာ သူမ၏ႏွလုံးသားကို ေႏြးေထြးစျပဳလာကာ မ်က္ဝန္းအတြင္းမွ ပယင္းဝါမ်က္ဝန္းမ်ားထံမွ မ်က္ရည္ေလးမ်ား စီးဆင္းလာ၏။ ထိုစဥ္ ခရစ္စတိုဖာ၏မွတ္ဉာဏ္ထဲ၌ အေဖ်ာက္ခံထားရေသယ သူ႔ငယ္ဘဝက မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ပတ္သက္သမွ် မွတ္ဉာဏ္အားလုံးေပၚေပါက္လာသည္။
" အီတို .... အီတိုေလးလား။ အိုး ... အေမ့ အီတိုေလးက အႀကီးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ "
ဟီ႐ိုကိုမွာ သားျဖစ္သူကို သူမ၏ႏူတ္သီးေလးႏွင့္ေျပးနမ္းခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမေျခက်င္းဝတ္က သံႀကိဳးမ်ားမွာ ဆြဲထားခဲ့သည္။ ဤသည္ကို ခရစ္စတိုဖာျမင္လွ်င္ လြန္စြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ဟီ႐ိုကိုဆီသို႔ တရွိန္ထိုးသြားခဲ့သည္။
" ေမေမ "
သူ၏ႏႈတ္သီးျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူ၏လည္ပင္းကို ၾကင္နာစြာနမ္းရႈံ႕ပြတ္သပ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ သူ႔ႏွလုံးသားတြင္ အတိုင္းထက္အလြန္ဝမ္းနည္းေနခဲ့သလို ေပ်ာ္႐ႊင္ဝမ္းေျမာက္ေနမိသည္။ သူ၏ေျမေခြးကိုယ္လုံးသည္ မိခင္ေျမသူထက္ပင္ ၃ ဆေလာက္ႀကီးမားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဟီ႐ိုကိုမွာ သားျဖစ္သူခရစတိုဖာ၏အေမႊးထူထူရင္ဘတ္အလယ္တြင္ ေခါင္းမွီထားခဲ့သည္။
" အီတိုေလး ... ေကာင္းေကာင္းႀကီးျပင္းလာခဲ့တာပဲ။ သားနဲ႔အတူမရွိေနႏိုင္လို႔ ေတာင္းပန္ပါနယ္ ကေလးရယ္ "
" ေမေမ့အျပစ္မဟုတ္လို႔ ေတာင္းပန္စရာမလိုဘူး "
သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္၏ျမင္ကြင္းကို လနတ္ဘုရားမအျပင္ လနတ္မင္းႀကီးကလည္း ဥယ်ာဥ္အဝမွ ျမင္ေတြ႕ခဲ့သည့္အခါ သက္ျပင္းခ်ေနခဲ့သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ ဟီ႐ိုကိုကိုလည္း သူမလင္ေတာ္ေမာင္ ကိုတႏွင့္အတူတူရွိေစခ်င္ခဲ့သလို ခရစ္စတိုဖာကိုလည္း နန္းေတာ္သို႔ မေခၚေစခ်င္ခဲ့ေပ။ လက္သီးက်စ္က်စ္ဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး သူ၏မိဖုရားဆီသို႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
" မင္း သူမ်ားမိသားစုကို ခုေလာက္ထိ ရက္စက္ႏိုင္ရတာလဲ "
လနတ္ဘုရားမလည္း သူမ၏လနတ္မင္းႀကီးဆီက ျပင္းထန္ေသာစကားေၾကာင့္ တုန္လႈပ္သြားကာ ေနာက္လွည့္ခဲ့သည္။
" အယ္ ... အရွင္မင္းႀကီး ဘယ္လိုေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါသလဲ "
လနတ္မင္းႀကီးလည္း သူ၏ဆိုးသြမ္းေသာမိဖုရားအား စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ခဲ့ကာ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းဖို႔ စတင္ခဲ့သည္။
" မင္းလုပ္ရပ္ေတြကို ငါမႀကိဳက္ဘူး မိဖုရား ... မင္းေရာ ငါနဲ႔ခြဲႏိုင္လား၊ ဟီ႐ိုကိုဆီ သူ႔သားကိုေခၚလာေပမဲ့ ကိုတက ဘယ္လ္ိုေနမလဲ၊ သူလည္း သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူေနခ်င္မွာပဲ၊ သူတို႔သားအမိကို ကိုတဆီ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္... လူသားေတြအေနနဲ႔ ရွင္သန္ခြင့္ေပးလိုက္စမ္းပါ "
" အို ... အရွင္မင္းႀကီး ဘာသိလို႔လဲ၊ သူတို႔သားအမိက လူသားေတြကို လိုက္ဒုကၡေပးၾကမွာေပါ့၊ ဟီ႐ိုကိုလည္း အတိတ္မွာအျပစ္လုပ္ခဲ့ေသးတာ "
" တိတ္စမ္း မိဖုရား၊ ဟီ႐ိုကိုလည္း ဒီမွာအက်ဥ္းက်ေနရတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ သူအခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ မင္းသူ႔ကိုတိရစာၦန္တစ္ေကာင္ထက္ ေမတၱာမမ်ားခဲ့ပါဘူး၊ တမင္သက္သက္ အလွၾကည့္ဖို႔ သူ႔ကိုဖမ္းေခၚထားသလိုပဲ၊ ခုခ်က္ခ်င္း သူတို႔ကိုျပန္လႊတ္လိုက္ ... မဟုတ္ရင္ မင္းကိုငါ့မိဖုရားအျဖစ္ကေန စြန႔္လႊတ္မယ္ "
လနတ္မင္းႀကီး၏ေအာ္သံေၾကာင့္ လနတ္ဘုရားမလည္း ရင္ထိတ္သြားခဲ့ရၿပီး မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနခဲ့သည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ လနတ္ဘုရားမသည္ သူမစိတ္ထဲရွိရာ တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္သူျဖစ္၍ ယခုတြင္လည္း သူမ၏ခင္ပြန္းမင္းႀကီးကို တစ္စုံတစ္ရာအသိမေပးဘဲ ခရစ္စတိုဖာကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာခဲ့သည့္လုပ္ရပ္မွာ လနတ္မင္းႀကီးအတြက္ အမ်က္ထြက္စရာပင္။ ေရွးယခင္ႏွစ္မ်ားစြာကလည္း လနတ္ဘုရားမသည္ ကိစၥႀကီးငယ္မေ႐ြး သူ႔အားမတိုင္ပင္ဘဲ သူမစိတ္ထင္တိုင္းလုပ္ေဆာင္တတ္ေလ့ရွိသည္ကို သိခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ မိဖုရားကိုအၿမဲတေစ ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက ဟီ႐ိုကိုႏွင့္ကိုတကိစၥတြင္လည္း လနတ္မင္းႀကီး နန္းေတာ္တြင္မရွိခိုက္ သူမသေဘာျဖင့္ ကိုတကို ႏွင္ထုတ္ကာ ဟီ႐ိုကိုကို အက်ဥ္းခ်ထားခဲ့သည္။ ကိုတမွ ဒုတိယအႀကိမ္ နန္းေတာ္သို႔ လေရာက္ေသာအခါ လနတ္မင္းႀကီးကိုေတြ႕လွ်င္ ဟီ႐ိုကိုအား လႊတ္ေပးရန္ အသနားခံခဲ့ရာ မင္းႀကီးအေနျဖင့္ သူမကိုလႊတ္ေပးခ်င္ခဲ့၍ မိဖုရားကို ဟီ႐ိုကိုအား လႊတ္ေပးရန္ ႀကိဳးစားပမ္းစားေျဖာင္းျဖခဲ့ေသာ္လည္း အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ေပ။ သို႔ျဖစ္၍ လနတ္မင္းႀကီးလည္း ထိုကိစၥ၌ ဆက္လက္ဝင္မပါခဲ့ေပ။
သို႔ေသာ္ ယခုတြင္ သူ၏မိဖုရားကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေသာ္လည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။
" မင္းတို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ ... သူတို႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ "
နတ္သားမ်ားလည္း လနတ္မင္းႀကီး၏အမိန႔္ကို လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ဟီ႐ိုကို မႏၲန္ျဖင့္ ခတ္ထားေသာသံႀကိဳးမ်ားကို မႏၲန္႐ြတ္ကာ ျဖည္ေပးခဲ့သည္။
" အရွင္မင္းႀကီး ... အမတသက္ေတာ္ရွည္ နတ္ဆရာကိုတနဲ႔ ရီနာတို႔ နန္းေတာ္တံခါးေရွ႕မွာ လာေရာက္ေသာင္းက်န္းေနၾကပါတယ္ "
လနတ္မင္းႀကီးမွာ မ်က္ခုံးပင့္တက္သြားၿပီးေနာက္ သူ၏မိဖုရားဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
" သူတို႔ကို နန္းေတာ္ထဲ ေခၚသြင္းလိုက္ ... ၿပီးရင္ သူတို႔သားအမိကိုပါ တစ္ခါတည္းေခၚလာ "
မိဖုရားမွာ 'မေခၚနဲ႔' ဟူ၍ေျပာခ်င္မိေသာ္လည္း မင္းႀကီး၏စူးရွေသာ အမ်က္မာန္မ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္ အံႀကိတ္ထားလ်က္ ရပ္ၾကည့္႐ုံမွ်သာ တတ္ႏိုင္ခဲ့၏။ မင္းႀကီးလည္း ထိုကဲ့သို႔ေျပာၿပီးေနာက္ မိဖုရားအားေက်ာခိုင္းကာ ကိုတႏွင့္ရီနာတို႔လင္မယားကို ထြက္ေတြ႕ခဲ့သည္။
မၾကာခင္တြင္ လနတ္မင္းႀကီးႏွင့္ ကိုတတို႔သုံးဦး ထိပ္တိုက္ဆုံေတြ႕ၾကေသာအခါ မင္းႀကီးက သက္ျပင္းေသးတစ္ခုခ်ကာ စကားစေျပာသည္။
" မင္းရဲ႕ဇနီးသည္နဲ႔သားကို ျပန္ေခၚသြားေတာ့ ကိုတ၊ မင္းရဲ႕ဟီ႐ိုကိုက အခုခ်ိန္ကေနစၿပီး လနန္းေတာ္ရဲ႕အက်ဥ္းသားမဟုတ္ေတာ့ဘူး ... ငါ့မိဖုရားရဲ႕မဆင္မျခင္လုပ္ရပ္ေတြအတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
ကိုတတို႔သုံးေယာက္လည္း လနတ္မင္းႀကီး၏စကားကိုၾကားရလိုက္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းသာလုံးဆို႔တက္ကာ အသက္ရွဴဖို႔ပင္ ေမ့ခဲ့ၾကသည္။
" ေက်းဇူးႀကီးျမတ္ေၾကာင္းပါ အရွင္မင္းႀကီး "
ရီနာမွာ ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ လနတ္မင္းႀကီးအား ဝပ္တြားခယလ်က္ နန္းေတာ္ၾကမ္းျပင္ႏွင့္နဖူးထိေတြ႕သည္အထိ အ႐ိုအေသျပဳကာ ေက်းဇူးတင္ခဲ့သည္။ အိုဝမ္ကလည္း သူမကဲ့သို႔ လိုက္လံျပဳမူခဲ့သည္။ ကိုတမွာေတာ့ မင္းႀကီးကို အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ဟီ႐ိုကိုအား အတူတူေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ သူ၏မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား တျဖည္းျဖည္းက်ဆင္းလာသည္။
ဟီ႐ိုကိုမွာလည္း ကိုတကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း လူအသြင္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ႏွစ္ကာလၾကာရွည္ေအာင္ ကြဲကြာေနခဲ့ေသာခင္ပြန္းသည္၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေခါင္းကေလးႏွင့္တိုးေဝွ႔ခိုလႈံခဲ့သည္။ ခရစ္စတိုဖာလည္း သူ၏မိဘႏွစ္ပါးျပန္ဆုံကာ ၾကည္ႏူးေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း တစ္ၿပိဳင္နက္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္မိလ်က္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုလည္း ႐ုတ္တရက္ သတိရမိ၏။
လနတ္မိဖုရားလည္း သူတို႔အားလုံးကို လနတ္မင္းႀကီး၏မလွမ္းမကမ္းကေန ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ လနတ္မင္းႀကီးမွာ ေျမေခြးျဖဴခရစ္စတိုဖာကို လွည့္ၾကည့္ခဲ့သည္။
" ကဲ ... မင္းမိဘေတြနဲ႔ ျပန္သြားေတာ့ ေျမေခြးျဖဴေလး "
ခရစ္စတိုဖာလည္း လနတ္မင္းႀကီး၏စကားေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္သြားၿပီး လူအသြင္ကူးေျပာင္းလ်က္ ဒူးေထာက္ကာ အ႐ိုအေသေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မိသားစုဆီသို႔ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ေလးေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ကိုတမွာ သားႏွင့္မိန္းမျဖစ္သူကို ျပန္ေတြ႕ရသျဖင့္ အတိုင္းမသိေပ်ာ္ေနမိသည္။
ယေန႔က သူ႔အတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္႐ႊင္ရဆုံးႏွင္ကံေကာင္းေသာေန႔ေလးတစ္ေန႔ဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ေပသည္။ ရီနာႏွင့္အိုဝမ္မွာလည္း ခရစ္စတိုဖာတို႔သားမိသားဖသုံးေယာက္ကို ၾကည့္ရႈေနလ်က္ ႐ႊင္ၿပဳံးေနခဲ့ၾကသည္။
" ဟီ႐ိုကို .... "
ထိုစဥ္ လနတ္မိဖုရားမမွာ ေရွ႕သို႔ထြက္လာၿပီး နတ္ရတနာပေလြတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ေဆာင္လာသည္။ ၎ပေလြႏွင့္ပင္ လနတ္ဘုရားမမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက အေဝးတစ္ေနရာေရာက္ေနသည့္ ဟီ႐ိုကိုကို ေခၚရာတြင္ အသုံးျပဳေလ့ရွိခဲ့ၿပီး ဟီ႐ိုကို ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ အက်ဥ္းခ်ထားေသာအခိုက္အတန႔္မ်ား၌လည္း ဟီ႐ိုအား ရတနာပေလြျဖင့္တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖေပးေလ့ရွိခဲ့သည္။
" ေရာ့ ... နင့္အတြက္ ေနာက္ဆုံးလက္ေဆာင္ "
လနတ္မိဖုရားမွာ ဟီ႐ိုကိုကို ပေလြကမ္းေပးရင္း ငိုခ်င္စျပဳလာသျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲကာ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ခဲ့သည္။ ဟီ႐ိုကိုလည္း သူမေပးေသာ ရတနာပေလြကို ႐ိုေသစြာ လက္ခံယူသည္။
" ငါက နင့္ကိုမုန္းလို႔ခ်ဳပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ ... နင့္ကိုငါ့သမီးေလးလိုခ်စ္လြန္းလို႔ နင္ထြက္မေျပးေအာင္ နင္ထပ္ၿပီးလူ႔ျပည္မွာ မေသာင္းက်န္းေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ခဲ့ရတာ ... နင္ကငါ့ကိုမုန္းမွာေပါ့ "
ဟီ႐ိုကိုလည္း လနတ္ဘုရားမ၏လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
" မယ္မယ္ဘုရားကို ဟီ႐ိုကို မမုန္းပါဘူး... မငိုပါနဲ႔ေနာ္ "
" အင္း "
" ဟီ႐ိုကို သြားေတာ့မယ္ေနာ္ "
" အင္း "
လနတ္ဘုရားမမွာ ငိုမခ်မိေအာင္ မာန္တင္းထားလ်က္ ဟီ႐ိုကိုကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဟီ႐ိုကိုလည္း သူမ၏အရွက္သခင္မကိုေပြ႕ဖက္ခဲ့ၿပီးေတာက္ လနန္းေတာ္ကေန အၿပီးတိုင္စြန႔္ခြာခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔အားလုံးလည္း ေဝဟင္မွာ ေလဟုန္စီးကာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကဘုရားေက်ာင္းဆီသို႔ ပ်ံသန္းခဲ့ၾကသည္။
------
ဂ်ရယ္မိုင္ရာမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း လူနာႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရသျဖင့္ ပ်င္းရိေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏အဆင့္ (၁)ကေန (၅)အထိ သစၥာေတာ္ခံမိစာၦတပည့္မ်ားႏွင့္ ဖဲ႐ိုက္တမ္းကစားေနခဲ့သည္။
ထို မိစာၦတပည့္မ်ားထဲတြင္မူသူ၏အဆင့္(၁)တပည့္မိစာၦမွာ တျခားမဟုတ္။ Mountain Blue Bird ဟုေခၚတြင္သည့္ ငွက္အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ ငွက္ေပါက္ေလးမွာ အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ မိစာၦစြမ္းအားျမႇင့္ခဲ့သည့္အတြက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကေန အဆင့္(၁) သတ္မွတ္ေပးျခင္းကို ခံထားရသည္။ ယခုတြင္မူ သူ၏အေတာင္ပံေသးေသးေလးမ်ားၾကားတြင္ ဖဲခ်ပ္မ်ားကိုညႇပ္ကာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ႏွင့္အတူ ဖဲကစားေနခဲ့သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏အခ်စ္ကို အျပည့္အဝရယူထားေသာ မိစာၦငယ္ေလးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူ႔ကိုတိုက္ခိုက္ေရးတြင္ သိပ္မသုံးဘဲ ငွက္ကေလးကိုအနားမ်ားမ်ားေပးေလးရွိ၏။ ထိုမိစာၦတပည့္ငွက္ေလး၏အမည္မွာ သင္း (Thin)ျဖစ္ၿပီး ငွက္အမေလးျဖစ္သည္။
ယခုတြင္လည္း သင္းမွာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေပါင္ေပၚတြင္ေနေနလ်က္ ဖဲကစားေန၏။
" သင္း ... မင္းရဲ႕ဖဲနံပါတ္ေတြျမင္ေနရတယ္ေနာ္ "
သင္းက စကားမေျပာတတ္တာေၾကာင့္ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္ေနေသာဂ်ရယ္မိုင္ရာကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေပါင္ေပၚကေနဆင္းသြားသည္။ သူမ၏ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာမျမင္ေအာင္ ကြယ္ဝွက္ထားလိုက္ကာ ဖဲဆက္ကစားခဲ့သည္။
" ေဟး ဂ်ရယ္မိုင္ရာ ... ငါ့မိန္းမပါလာၿပီ "
႐ုတ္တရက္ ကိုတ၏ေအာ္သံေၾကာင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ သစၥာေတာ္ခံမိစာၦတပည့္မ်ားမွာ ႐ုပ္ေသမ်ားျဖင့္ ကိုတတို႔ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကိုတတို႔လည္း သူတို႔ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းကို သေဘာေပါက္နားလည္သြားသည္။ ကိုတက မ်က္ခုံးပင့္တက္ကာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက အခန္းပတ္လည္ကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ေမးလိုက္သည္။
" မင္းကဘာလို႔ဖဲ႐ိုက္ေနတာလဲ "
" အေဖ့ကိုေစာင့္ရင္း ပ်င္းလာလို႔ေလ "
" ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေရာ "
" သူတို႔ေရခဲအဆိပ္မိထားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ရသေလာက္အစြမ္းနဲ႔ကုေပးထားတယ္၊ အဲဒါအေဖ့ကိုေစာင့္ေနတာ၊ အေဖမ်ား သူတို႔အဆိပ္ေတြကိုအကုန္ရွင္းေပးႏိုင္မလားလို႔ "
" ေအး ငါကုေပးႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ေနပါအုံး၊ ဒီေကာင္ေတြကေရာ ... "
" အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ေမြးထားတဲ့ မိစာၦတပည့္ေတြပါ အေဖ "
ဟီ႐ိုကိုႏွင့္ရီနာတို႔မွာ ကိုတအား ' အေဖ၊အေဖ' ဟု အဆက္မျပတ္ေခၚဆိုေနေသာ ဂ်ရယ္မ္ိုင္ရာကိုျမင္လွ်င္ အံ့အားသင့္ေနခဲ့သည္။ ဟီ႐ိုကိုလည္း သူမ၏ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာအေၾကာင္း သိလိုစိတ္ျပင္းျပလာ၍ ေမးဖို႔ျပင္သည္။
" ေယာက်ာ္း ... သူက ေယာက်ာ္းရဲ႕ ...."
" အား .... အထင္မလြဲနဲ႔မိန္းမ၊ သူက အီတိုရဲ႕ေယာက်ာ္းေလးရည္းစား "
" အယ္ ..."
ဟီ႐ိုလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားၾကသည္။ ရီနာႏွင့္အိုဝမ္ကမူ ၿပဳံးေနၾကသည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကလည္း သူ၏မိစာၦတပည့္မ်ားကို သင္းကလြဲရင္ အစြမ္းျဖင့္ အျမန္ျပန္သိမ္းခဲ့လ်က္ ႐ိုက်ိဳးစြာ ဒူးတုပ္ထိုင္ခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္က ဂ်ရယ္မိုင္ရာပါ၊ အီတိုနဲ႔ငယ္ငယ္ေလးထဲက သ္ိပါတယ္ "
ခရစ္စတိုဖာကလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္အတူတူ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ဘယ္လက္ကို ဆုပ္က္ိုက္လိုက္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကိုႀကီးဂ်ရယ္ကို သေဘာတူေပးၾကပါေနာ္ "
ခရစ္စတိုဖာမွာ သူ၏မိဘအရင္းအခ်ာမ်ားႏွင့္ ေမြးစားမိဘမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္သေဘာတူေပးရန္ ရဲဝံ့စြာေျပာခဲ့သျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာမွာ သူ၏ခရစ္ေလးသတၱိရွိပုံကို ပီတိျဖာကာ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။
ဟီ႐ိုကိုမွာလည္း ခရစ္စတိုဖာတို႔ေရွ႕တြင္ သူမ၏ကီမိုႏိုအစကို ေသခ်ာသိမ္းဆည္းၿပီးေနာက္ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔၏လက္မ်ားကို တစ္ဖက္စီဆြဲယူၿပီးေနာက္ လက္ခ်င္းထပ္ေပးခဲ့သည္။ ဟီ႐ိုကို၏မ်က္ႏွာတြင္ ၾကည္လင္လွပေသာအၿပဳံးတစ္ခုေပၚလာ၏။
" အီတိုကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာ့လက္ထဲ ေသခ်ာအပ္တယ္ေနာ္၊ အခက္အခဲေတြရွိလည္း သည္းခံၿပီး ခ်စ္သြားၾကေနာ္ ကေလးတို႔ "
သူမ၏စကားက သူတ္ို႔ႏွစ္ေယာက္၏ႏွလုံးသားမ်ားက္ို ကိန္းဝပ္ေႏြးျမေနေစခဲ့ၿပီး အၿပဳံးမ်ားက လတ္ဆတ္ေနခဲ့သည္။
" ေက်းဇူးပါအေမ ... ကြၽန္ေတာ္ အီတို႔ကိုေသခ်ာကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သြားပါ့မယ္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာမွာ သူ၏ပူပူေႏြးေႏြးအေမေယာကၡမကို ဖက္ထားလိုက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ခရစ္စတိုဖာကလည္း မိခင္ျဖစ္သူကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္အတူ ေပြ႕ဖက္ခဲ့သည္။ ကိုတကလည္း အၿပဳံးေတြႏွင့္ ရယ္ေမာေနခဲ့သည္။
ဤတြင္ သူတို႔သတိမထားမိသည္က မြန္ဒီႏွင့္ကီရမ္ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏိုးေနခဲ့သည္ကိုပင္။ မြန္ဒီလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာအတြက္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။
" ဂ်ရယ္ ... ငါနဲ႔ကီရမ္ကိုလည္း နင္သေဘာတူရမယ္ေနာ္ "
မြန္ဒီမွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ အားယူကာ စကားေျပာခဲ့လွ်င္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာမွာ အသံၾကားၾကားခ်င္း မြန္ဒီ့အနားကိုေျပးသြားခဲ့သည္။
" မြန္ဒီ "
" ဂ်ရယ္ ... နင္ေပ်ာ္ေနတာကိုျမင္ရေတာ့ ငါေပ်ာ္တယ္ "
" ေအးပါဟာ၊ နင္ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းဖို႔ပါပဲ၊ ကီရမ္နဲ႔လည္း သေဘာတူတယ္ "
" တကယ္ေနာ္ ... နင္မလိမ္ရဘူးေနာ္ ဂ်ရယ္ "
" ငါမလိမ္ပါဘူး "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏လက္မ်ားက ညီမျဖစ္သူ၏ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနခဲ့သည္။ ကီရမ္ကလည္း ဒဏ္ရာမ်ားနာက်င္ေနသည္ကိုပင္ ေမ့ေပ်ာက္ေနခဲ့ၿပီး သူမတို႔ေမာင္ႏွမကို ၿပဳံးေယာင္သမ္းကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သတိရသြားသည္။
" အာ ... အေမ၊ ဒါကေလ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးစားညီမေလးပါ၊ သူကေရသူမေလးပါ ... အယ္ ... ေဘးက သူ႔ေကာင္ေလး "
" ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ မြန္ဒီနဲ႔ကီရမ္၊ အေဒၚကေတာ့ ဟီ႐ိုကိုပါ "
ဟီ႐ိုကိုက ေသခ်ာႏႈတ္ဆက္စကားေျပာေနခဲ့စဥ္ ခရစ္စတိုဖာမွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနရာမွ ကီရမ့္အနားကို သြားခဲ့သည္။
" မင္းသားေလး ... ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒဏ္ရာေတြရေနတာလဲ .... ဘယ္လို ... ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ မြန္ဒီနဲ႔ ဘယ္တုန္းက ႀကိဳက္သြားတာလဲ "
" အာ ခရစ္ေလး ... ေျပာရရင္ဇာတ္လမ္းက အရွည္ႀကီးပဲ၊ ကိုယ္ေနာက္မွ ရွင္းျပမယ္၊ ဟိုေကာင္ ဂါဗင္ေၾကာင့္ သူတို႔ေတြခုလိုျဖစ္ေနတာ၊ ေလာေလာဆယ္ သူတို႔အဆိပ္တက္ေနတာကို အရွင္းေပ်ာက္ေအာင္ ကုေပးရမယ္ "
လူ႔ျပည္ကို ခုမွျပန္ေရာက္ေသာ ဟီ႐ိုကိုအေနျဖင့္ သူတ္ို႔ေျပာသမွ်ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကိုသာ ေနာက္မွေမးျမန္းေတာ့မည္ဟူ၍ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုတမွာ ေရွ႕တိုးလာၿပီး မြန္ဒီႏွင့္ကီရမ္တို႔ဆီ သြားခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ေသြးေၾကာမ်ားကို စမ္းသပ္ၿပီးေနာက္ အဆိပ္မ်ားေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးရန္အတြက္ ကုသေရးစြမ္းအားမ်ားထုတ္လႊတ္ကာ အဆိပ္မ်ားအလုံးစုံေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျပန္က်န္းမာလာခဲ့သည္။
----
တစ္ဖက္တြင္ ဖရီးမန္းစံအိမ္ေတာ္၌ ဘိုးေတာ္မ်ားမွာ ဂါဗင္တို႔ကို နာလုံးေပါက္ေနခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာင္းမူကား ဂါဗင္၏တပည့္မ်ားကေန ဖရီးမန္းတို႔၏စိန္ဆိုင္မ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ တျခားေသာစီးပြားေရးဆိုင္မ်ားကို လုယက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ပင္။ ထို႔အျပင္ မြန္ဒီ့ကိုလည္း သူတို႔၏သစၥာေတာ္ခံတပည့္မိစာၦမ်ားကို ေစလႊတ္ထားခဲ့ကာ လိုက္လံရွာေဖြေစခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ စံအိမ္ေတာ္တြင္ ဆူညံပြင္ေလာ႐ိုက္ေနၾကစဥ္ တီမိုသီႏွင့္ဂ်က္စပါဘိုးေတာ္၏ေရသတၱဝါမိစာၦတပည့္၁၄ေကာင္မွာ သူတို႔ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္ခ်လာခဲ့သည္။ ထိုအထဲမွ ေရျမင္းမိစာၦမွာ အ႐ိုအေသေပးလ်က္ သူျမင္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္လည္အစီရင္ခံခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြကေနတစ္ေရကူးေနခဲ့ရာကေန ပက္လယ္ဝဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အမွတ္မထင္ သခင္မေလး မြန္ဒီက စြမ္းအားႀကီးမားတဲ့ေရနဂါးမိစာၦတစ္ေကာင္နဲ႔ နမ္းေနခဲ့တာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီကေနဆက္ၿပီး သူတို႔ကိုေတာက္ေလွ်ာက္ေျခရာခံလိုက္ေနခဲ့တာ သူတို႔ကုန္းေပၚျပန္ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ အဲ့လိုနဲ႔ လူတစ္စုက သခင္မေလးနဲ႔ေရနဂါးမိစာၦကို ထပ္ဖမ္းေခၚတာ ျမင္ခဲ့ၾကလို႔ ဆက္ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဖမ္းေခၚခိုင္းတဲ့လူက ေရခဲနဂါးမိစာၦဂါဗင္ျဖစ္ေနတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေရခဲနဂါးမိစာၦက သခင္မေလးနဲ႔ေရနဂါးမိစာၦကို ႏွိပ္စက္ပါတယ္။ ေရနဂါးမိစာၦက သခင္မေလးကို မႏွိပ္စက္ဖို႔ ေတာင္းပန္တာကို ထပ္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးနဂါးမိစာၦတစ္ေကာင္ကေန သခင္မေလးတို႔ကို ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး ဂ်ရယ္မိုင္ရာပါေရာက္လာၿပီး ဝင္တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲကန္ထဲကေန သခင္မေလးနဲ႔ေရနဂါးမိစာၦကို teleport နဲ႔ေခၚသြားပါတယ္ "
ေရျမင္းမိစာၦ၏အစီအရင္ခံတင္ျပမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘိုးေတာ္မ်ားမွာ ေဒါသထြက္မိသလို သူတို႔ကိုလည္းေဒါသထြက္မိၾကသည္။
" အဲဒါမင္းတို႔က မြန္ဒီ့ကို ဝင္ကယ္ပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကည့္ပဲၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာလဲ ေမေဘးေတြရဲ႕ "
တီမိုသီ၏ေဒါသက ေရမိစာၦတပည့္မ်ားကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားေစသည္။
" သခင္ႀကီးတို႔က ရွာေတြ႕ရင္အေၾကာင္းေသခ်ာျပန္ပါလို႔ပဲ အမိန႔္ေပးထားၿပီး တိုက္ခိုက္ပါလို႔ အမိန႔္မေပးခဲ့လို႔ "
" တိတ္ "
(မွတ္ခ်က္။ ။ Shikigami ေတြရဲ႕သဘာဝက သခင္ျဖစ္သူေတြက ခိုင္းမွပဲ ခိုင္းသလိုလုပ္ၾကတာပါ။ )
ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားလည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ဂါဗင္ႏွင့္ဂ်က္ဖရီတို႔ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္လ်က္ က်ိန္ဆဲေနခဲ့ၾကသည္။
" ကဲ ... ကဲ ... ဆဲေနလို႔လည္း ဘာမွထူးလာမွာမဟုတ္ဘူး အေဖတို႔၊ ေနာက္ဆုံးနည္းလမ္းကေတာ့ တစ္ခုပဲ၊ ဂ်ရယ္မိုင္ရာရဲ႕ teleport ကို ေသခ်ာအာ႐ုံခံၿပီး သူ႔ဆီသြားၾကတာေပါ့ "
ေဒါမနစ္က ဘိုးေတာ္မ်ား ေသြးမပူေတာ့ေအာင္ ေျဖာင္းျဖခဲ့သည္။
" အဲ့နည္းလမ္းက သူအိမ္ေပၚကေန ဆင္းသြားတုန္းကလည္း သုံးၿပီးၿပီေလ၊ မင္းရဲ႕သား ေမေဘးေလးက ငါတို႔အာ႐ုံခံလို႔မရေအာင္ သူ႔teleportေတြကို လမ္းေၾကာင္းေတြ ေသာက္တလြဲလုပ္ထားခဲ့တာ မမွတ္မိဘူးလား "
ဂါဘရီရယ္၏စကားေၾကာင့္ ေဒါမနစ္လည္း ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ လင္ကြန္းကေတာ့ အႀကံရွိေနသည့္ပုံပင္။
" အိမ္း ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္မထင္ဘူးလား၊ အရင္တစ္ခါ သူ႔အေနနဲ႔Teleport ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အာ႐ုံခံလို႔မလြယ္ေအာင္၊ ေသခ်ာေျခရာမခံႏိုင္ေအာင္ အစေဖ်ာက္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မတူညီတဲ့ dimension ေတြနဲ႔ parallel ကမာၻေတြကို အဆင့္ဆင့္ဖန္တီးထားလို႔ေလ ... အဲဒါေတြအကုန္လုံးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေခါင္းမူးမခံႏိုင္လို႔ ဟိုတစ္ခါက တမင္မျဖတ္ခဲ့ဘဲ ရပ္ခဲ့တာမလား ... အဲဒီလိုေတာ့ .... "
ဂါဘရီရယ္၏စကားက အဆုံးမသတ္ေသးေသာ္လည္း ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္အားလုံးအေနျဖင့္ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ခါျပန္စဥ္းစားမေနၾကေတာ့ဘဲ သူတိုအကုန္လုံး ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ Teleport လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို အဆင့္အဆင့္ေျခရာခံကာ ႀကိဳးစားပမ္းစားေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆုံး Teleport အတြင္းက ရႈပ္ေထြးလွသည့္ dimension မ်ားႏွင့္ Parallel World တစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္တြင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာတည္ရွိရာ အခန္းေဆာင္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ေရာက္ရွိလာသည့္အခ်ိန္က ကိုတႏွင့္ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔အားလုံး ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးစြာ ညစာစားေနၾကေသာအခ်ိန္ပင္။ ကိုတက ဟီ႐ိုကိုျပန္လာသည့္အထိမ္းအမွတ္အေနႏွင့္ မိသားစုညစာစားပြဲကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ က်င္းပေနခဲ့ျခင္းပင္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ black hole (အမည္းေရာင္အေပါက္) တစ္ခုက အခန္းထဲတြင္ ေပၚလာခဲ့ၿပီး ထိုအေပါက္ထဲမွ ဖရီးမန္းတ္ို႔မွာ တစ္ေယာက္ကိုယ္ေပၚ တစ္ေယာက္ဆင့္လ်က္ ျဗဳတ္စၿဗဲေနာင္းျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လွိမ့္က်လာၾကသည္။ ကံေကာင္းသည္က စားပြဲေပၚသို႔ မက်ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ပင္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ဂ်ပန္႐ိုးရာအရက္ Sake (ဆာေကး) ခြက္ေလးကို ေမာ့ေသာက္ေနစဥ္ သူျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဆာေကးမ်ားကို ပါးစပ္ထဲမွ ဖူးခနဲျပန္မႈတ္ထုတ္မိသည္။ ကံမေကာင္းစြာ သူမႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာဆာေကးမ်ားမွာ ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားဆီ အာခံတြင္းေရစင္ ပက္ဖ်န္းၿပီးသားျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ဆာေကးခြက္ကို လက္တုန္ယင္စြာကိုင္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးေနမိသည္။ မြန္ဒီကလည္း လန႔္ဖ်ပ္သြားသည္။ အခန္းထဲရွိ ကိုတႏွင့္က်န္သည့္လူအားလုံးလည္း ဆာေကးခြက္မ်ားကို ကိုင္ထားလ်က္သား ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ကုန္လ်က္။
" ဘာလို႔ေရာက္လာၾကတာလဲ ... ဒီေလာက္ထိ Teleport ကို ေျခရာေဖ်ာက္ထားတာကို "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏စကားေၾကာင့္ ဖရီးမန္းတို႔မွာ ကုန္းထလာၾကၿပီး စတိုင္မလႈိင္အျပည့္ျဖင့္ ဘာမွမျဖစ္ၾကသလို ေခ်ာင္းဟန႔္ၾကကာ ဟိတ္ဟန္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒါမနစ္က ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေကာ္လံကို ဆြဲေဆာင့္လိုက္သည္။
" ဘာကိစၥနဲ႔ Teleport ကို အဲဒီေလာက္ထိရႈပ္ေနေအာင္ လုပ္ထားရတာလဲ ... အဆင့္အဆင့္ျဖတ္လာရတာ ေသာက္လုံးေတြေနာက္ၿပီး မူးတယ္၊ မင္းေသခံနီးျဖစ္ေနရင္ေတာင္ အသက္မွီမွာမဟုတ္ဘူး"
ေဒါမနစ္က ေျပာေျပာဆို ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေခါင္းကို လက္ထိပ္ျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္ခဲ့သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေခါင္းလည္း အာလူးဘုတစ္လုံးထြက္လာၿပီး အီစလံေဝသြားလ်က္။
" အာ ... က်ဳပ္သားကို ဖမ္းဖို႔လုပ္တဲ့ ခမည္းခမက္နဲ႔အမ်ိဳးေတြထင္တယ္၊ ေရာက္လာတုန္းေလး က်ဳပ္တို႔နဲ႔ေပ်ာ္သြားပါအုံး"
ေဒါမနစ္မွာ နားမလည္ႏိုင္စြာ ကိုတကိုၾကည့္ေနမိသည္။
" ဘာ ... ဘာကိုခမည္းခမက္ "
ကိုတကလည္း ၿပဳံးၿဖီးၿပီး ေဒါမနစ္ႏွင့္ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္တို႔ကို ဂ်ပန္ဓေလ့အတိုင္း အ႐ိုအေသေပးကာ ဂါဝရျပဳႀကိဳဆိုခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္က ကိုတပါ၊ ေဟာဒီက ခရစ္စတိုဖာမာရီကာအီတိုရဲ႕ဖခင္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဟိုဘက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး ဟီ႐ိုကိုပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးက လနတ္နန္းေတာ္က လာတဲ့အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးျဖဴနတ္သမီးေလးပါ၊ လူ႔ျပည္ကိုဆင္းလာတုန္း က်ဳပ္နဲ႔ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး သားေလးအီတိုကို ေမြးခဲ့တာေပါ့၊ အေျခအေနအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မိသားစုေတြကြဲကြာေနတုန္း ဒရာမာေလးေတြဆင္ထားခဲ့တယ္ ... ဒါနဲ႔ခုဒီကိုေရာက္လာတာ ဘာဒုကၡေပးဖို႔ေရာက္လာၾကတာလဲ၊ က်ဳပ္ရဲ႕သားကိုေရာ ဘာလို႔ဖမ္းဖို႔ လုပ္ခဲ့တာလဲ ... ေျပာျပေပးပါအုံး "
ကိုတ၏မ်က္ႏွာတြင္ စြဲထင္ေနေသာႏွစ္လိုဖြယ္အၿပဳံးတစ္ခုမွ ေအးစက္ေသာမေကာင္းဆိုးဝါးအၿပဳံးတစ္ခုသို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားလ်က္။ ေဒါမနစ္လည္း ကိုတကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒါမနစ္ဘက္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ရွင္းျပဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
" သူ႔ကိုဖမ္းဖို႔ခိုင္းတာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို အၿမဲတမ္း mission ေတြေပးေနတဲ့ အထက္ေကာင္းကင္နန္းေတာ္ကပဲ ... ဘာေၾကာင့္ဖမ္းခိုင္းသလဲဆို ... သူက ေကာင္းကင္မွာရွိေနရမဲ့ေျမေခြးျဖဴနတ္သားတစ္ပါးျဖစ္လို႔ ေကာင္းကင္ဘုံကလိုခ်င္တဲ့သေဘာ ... "
ဟီ႐ိုကိုမွာ ေဒါမနစ္၏စကားကိုၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း သူမလက္ထဲမွ ဆာေကးခြက္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြား၏။ ကိုတမွာ ဆာေကးခြက္ကို ကုန္းေကာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ စားပြဲခုံေပၚသို႔ျပန္တင္ေပးသည္။ ကိုတက နားလည္သည့္အမူအရာျဖင့္ ၿပဳံးေနခဲ့ၿပီးလွ်င္ ေဒါမနစ္တို႔ကို စိုက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဟီ႐ိုကိုမွာ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္လြန္ကဲလာၿပီး ေဒါမနစ္ေရွ႕သို႔ ဝပ္တြားလာကာ သူ၏ေျခေထာက္ကို ကိုင္ထားခဲ့သည္။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... အီတိုကို မဖမ္းဖို႔ ေျပာေပးပါလား ... ကြၽန္မက တရားဝင္လနတ္မင္းႀကီးနဲ႔မိဖုရားဆီကေန ကြၽန္မသားေလးနဲ႔အတူတူျပန္ေနခြင့္ရလာတာပါ ... ခုျပန္ဖမ္းေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မ႐ူးသြားလိမ့္မယ္ "
ကိုတလည္း ငိုယိုေနရွာေသာဟီ႐ိုကိုအား ညင္သာစြာ ဆြဲထူသည္။
" မိန္းမ ... လာလာ၊ မငိုပါနဲ႔၊ သားကိုသူတို႔ဖမ္းခ်င္တိုင္း ဖမ္းလို႔မရဘူး "
တီမိုသီက သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ ေခ်ာင္းဟန႔္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဟီ႐ိုကိုနဲ႔ကိုတကို ေသခ်ာၾကည့္ေနၿပီး စကားစေျပာသည္။
" တျခားေကာင္းကင္ဘုံနယ္ေျမက ပုဂၢိဳလ္ေတြ တရားဝင္လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့လူတစ္ပိုင္းတိရစာၦန္တစ္ပိုင္း နတ္သမီး နတ္သားေတြကို ေကာင္းကင္ဘုံနယ္ေျမမတူတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေန ဖမ္းဆီးခြင့္မရွိပါဘူး၊ မသိဘဲဖမ္းဆီးမိတာမ်ိဂပဲရွိမယ္၊ မဟုတ္လည္း အရင္ဖမ္းၿပီး ေကာင္းကင္မွာခစားပါလားလို႔ ညႇိႏႈိင္းခ်င္တာလည္းျဖစ္မယ္၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္က တရားဝင္လူျပည့္မွာ ေနခြင့္ရထားရင္ အရင္ေကာင္းကင္အရွင္သခင္ေတြနာမည္ကို ေျပာလိုက္လို႔ရတယ္၊ အဲဒါဆို မဖမ္းေတာ့ဘူး .... ခုဒီကိုလာရတာ မြန္ဒီ့ကိုလာေခၚဖို႔ပဲ ... ခင္ဗ်ားတို႔သားကို မဖမ္းေတာ့ပါဘူး၊ ေကာင္းကင္ဘုံကလည္း သူတို႔အမိန႔္သူတို႔ျပန္႐ုတ္သိမ္းသြားပါၿပီ၊ အေၾကာင္းအရင္းေတာ့ မသိေပမယ့္ ..."
တီမိုသီ၏စကားေၾကာင့္ ကိုတႏွင့္ဟီ႐ိုကိုလည္း တစ္ဖန္မ်က္ႏွာ႐ႊင္ၿပဳံးႏိုင္ခဲ့သည္။ တီမိုသီလည္း မြန္ဒီ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မြန္ဒီက ကီရမ္နားတြင္ ရွိေနသည္ကိုျမင္လွ်င္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသည္။ ကီရမ္လည္း သူ၏မ်က္ႏွာေဘးေၾကာင့္ အနည္းငယ္စိုးထိတ္သြားသည္။
" မင္းက ေရနဂါးမိစာၦလား၊ ဟိုေရနဂါးေကာင္မိသားစုကလာၿပီး မြန္ဒီနဲ႔ဘာလို႔ပတ္သက္ေနရတာလဲ "
တီမိုသီက ေလသံမာမာႏွင့္ေမးလိုက္ေသာအခါ က်န္သည့္ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားကလည္း မြန္ဒီႏွင့္ကီရမ္ဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားၾကၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြားၾကသည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ မြန္ဒီႏွင့္ကီရမ္ၾကားထဲသို႔ ဝင္ထိုင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ပခုံးေပၚသို႔ သူ႔လက္မ်ားကိုတင္လိုက္လ်က္။
" အေဖႀကီးတို႔ေရ ... အထင္မလြဲၾကနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အစကဒီလ္ိုပဲ၊ သူ႔အေပၚ မေကာင္းျမင္မိတာ၊ တကယ္က သူတို႔လည္းအမွတ္မထင္ေတြ႕သြားၾကရာကေန ရည္းစားျဖစ္သြားၾကတယ္ေျပာရမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္က မြန္ဒီ့ကို သူ႔အသက္နဲ႔ရင္းတဲ့ကာကြယ္ေပးတာ ခ်ီးက်ဴးစရာပါဗ်ာ ... ဒီေတာ့တစ္လတ္စတည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ခရစ္ေလးကို သေဘာတူေပးလိုက္ၿပီး သူတို႔ပါသေဘာတူေပးလိုက္ပါ၊ ေရွး႐ိုးေတြမစြဲၾကပါနဲ႔ေတာ့၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆိုလည္း မိစာၦေတြပဲေလ၊ ေရဓာတ္သဘာဝကလည္းအတူတူပဲ "
" ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္ဆီမွာ ဂ်က္ဖရီနဲ႔ဟိုမေအေဘး ဂါဗင္တို႔ရဲ႕ေသြးေတြပါေနတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္၊ အဲဒီလိုဆို သေဘာမတူႏိုင္ဘူး "
လင္ကြန္းက ႐ုတ္တရက္ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုင္ေသာအခါ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေလွာင္ရယ္သည္။ ထိုစဥ္ ကီရမ္က ရွင္းျပရန္ျပင္ခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဂါဗင္က အေဖတူ အေမကြဲပါ၊ ကြၽန္ေတာ္က ဂါဗင့္ဘက္ကၾကည့္ရင္ ေနာက္မိန္းမမွက ေမြးတဲ့သားျဖစ္လို႔ အရင္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေမ့ကိုဆို အၿမဲႏွိပ္စက္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဂါဗင္ကို မုန္းပါတယ္ "
" မင္းတို႔မွာ မာစီရာဆိုတဲ့ညီအစ္ကိုရွိေသးတယ္မလား .... သူကေရာ မင္းနဲ႔အေမမတူ အေဖကြဲလား " (အေဒါနစ္)
" အာ ... မာစီရာက ဂါဗင္နဲ႔ညီအစ္ကိုအရင္းပါ "
" သူက ဂ်ရယ္မိုင္ရာလက္ခ်က္နဲ႔ေသသြားတာေနာ္ " (အေဒါနစ္)
အေဒါနစ္၏ေနာက္ဆုံးစကားက ကီရမ္ကို အသက္ရွဴရပ္တန႔္ေစၿပီး ခဏၿငိမ္သက္သြားေစသည္။ သူေလးစားအားကိုးရေသာ အစ္ကိုေတာ္မာစီရာကို သတ္ခဲ့သူမွာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ဆာေကးခြက္ကို ကိုင္ထားေသာလက္မ်ား တုန္ယင္လာသည္။
" မာစီရာကိုသတ္တာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလား "
ကီရမ္၏မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ခ်က္ခ်င္းရဲတက္လာၿပီး ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို လွည့္ၾကည့္ခဲ့သည္။ စကားဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ သူအံႀကိတ္ထားခဲ့သည္။ ဖရီးမန္းတို႔ကလည္း ကီရမ္၏ပုံစံကိုၾကည့္႐ုံျဖင့္ နားလည္လြယ္သည္။ မြန္ဒီမွာလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ကီရမ္ကိုၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ကီရမ္ ... မင္းက မာစီရာကို သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့တာလား ... အဲဒါဆိုရင္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္ကို မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္လ်က္ ေတာင္းပန္စကားေျပာလွ်င္ ကီရမ္ကမ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သည္။
" ေတာင္းပန္လည္း မာစီရာက ျပန္မရွင္လာေတာ့ဘူး "
ကီရမ္က လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားရင္း မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အံႀကိတ္ထားခဲ့သည္။
" ကီရမ္ ... နင္ဒီကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ ငါ့ကိုမုန္းသြားမွာလားဟင္ "
မြန္ဒီ၏စကားကို အေဒါနစ္က ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုင္သည္။
" ခုအေနအထားဆို မြန္ဒီ သေဘာေပါက္လိုက္ေပါ့ ... မင္းခ်စ္သူက မင္းကိုလက္စားေခ်ဖို႔အတြက္ အသုံးခ်ရင္ခ်ေတာ့မွာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔လမ္းခြဲၿပီး စံအိမ္ေတာ္ကိုသာ ျပန္လိုက္ခဲ့ "
အေဒါနစ္၏စကားက မွ်တမႈမရွိခဲ့ဘဲ တစ္ယူသန္ရာေရာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မြန္ဒီကို မ်က္ရည္က်ေစၿပီး ကီရမ္ကို ခံျပင္းေစခဲ့သည္။ ကီရမ္က စားပြဲခုံကို လက္သီးျဖင့္ ထု႐ိုက္လိုက္ကာ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴေနခဲ့သည္။
" ခင္ဗ်ားတို႔စိတ္နဲ႔လာမႏႈိင္းပါနဲ႔ ... က်ဳပ္ကိုအၿမဲတမ္းႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့လူကိုေတာင္ မမုန္းခဲ့တာ၊ ဒီကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ မြန္ဒီကိုမုန္းဖို႔ဆိုတာ ပိုေဝးေသး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားေျပာသလို ခုေနကလဲ့စားေခ်ရမယ္ဆိုရင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုေတာ့ သတ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ကိုခ်စ္တဲ့လူကို သူသတ္ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကိုခ်စ္ေနတဲ့ သူ႔ညီမကိုပဲ က်ဳပ္ကပိုခ်စ္ေပးမယ္၊ ဒီလိုနည္းနဲ႔ပဲ ကလဲ့စားေခ်မိမွာပါ "
ကီရမ္၏စကားေၾကာင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကပါးစပ္နား႐ြက္ တက္ခ်ိတ္မတက္ၿပဳံးၿဖီးေနခဲ့သလို မြန္ဒီကလည္း ကီရမ္ကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း သေဘာက်စြာ ၿပဳံးေနမိသည္။ အေဒါနစ္ႏွင့္ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကသည္။
" အား .... ကံၾကမၼာက တအားဆန္းၾကယ္တယ္ဆိုတာ၊ ကဲဗ်ာ ... အမုန္းတရားေတြခဝါခ်ၿပီး ခဏေလာက္ စိတ္ေပ်ာ္လိုက္ၾကဖို႔ မေကာင္းဘူးလား၊ က်ဳပ္တို႔အားလုံးက အမတသက္ေတာ္ရွည္ေတြဆိုေပမယ့္ အခန႔္မသင့္ေသသြားႏိုင္တာပဲ၊ မေသခင္ ရန္ေတြျဖစ္ေနၾကမယ့္အစား ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္သင့္တယ္ ... လာထိုင္ၾကစမ္းပါ လူႀကီးမင္းတို႔ရယ္၊ ကေလးေတြကို သေဘာတူတဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ပါတီလုပ္ၾကေအာင္ "
ကိုတက ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားကို ၾကမ္းျပင္ေပြတြင္ အတင္းဆြဲထိုင္ခိုင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ၏တန္ခိုးျဖင့္ ဘိုးေတာ္မ်ား၏လက္ထဲသို႔ဆာေကးခြက္မ်ားကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ့သည္။ တီမိုသီကမူ ဆာေကးခြက္ထဲက ဆာေကးရည္ၾကည္မ်ားကို ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းခ်ခဲ့သည္။
" မင္းတို႔ဘဝနဲ႔မင္းတို႔ေ႐ြးခ်ယ္မႈပါပဲ ... လုပ္ခ်င္ရာသာ လုပ္ၾကေတာ့ "
ထိုကဲ့သို႔ေျပာၿပီးေနာက္ တီမိုသီက ဆာေကးခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ခဲ့သည္။ ေဒါမနစ္အပါအဝင္ က်န္သည့္ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားက တီမိုသီဘက္က ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္မြန္ဒီ့အေပၚ လက္ေလ်ာ့လိုက္သည္ကို သိရွိသြားခ်ိန္၌ သူတို႔လည္းလက္ေလ်ာ့လိုက္ၾကရင္း စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ဆာေကးမ်ားကို ေမာ့ေသာက္ပစ္ၾကသည္။
" မြန္ဒီကေတာ့ ထားပါ၊ ခရစ္စတိုဖာက ဘယ္လိုကိုယ္ဝန္ေဆာင္မွာလဲ "
ဂေရဟန္က အတည္ေပါက္ျဖင့္ ေမးခ်လိုက္ေသာအခါ ခရစ္စတိုဖာမွာ မ်က္ႏွာရွက္ေသြးျဖာသြားသည္။ ကိုတကလည္း ခဏၿပဳံးေယာင္သမ္းသြားသည္။
" အို ... စိတ္မပူပါနဲ႔၊ နတ္ေဆးလုံးစားၿပီး အီတို႔ဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶတည္ခိုင္းလို႔ရပါတယ္ ... ကာယံကံရွင္ႏွစ္ေယာက္က ကေလးယူခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ေပါ့ "
ဟီ႐ိုကိုက ႐ႊင္ၿပဳံးစြာ ေျဖၾကားခဲ့လွ်င္ ေဒါမနစ္ကလည္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားသည္။
" ဟင္ ... တကယ္လား "
" ကြၽန္မရဲ႕အရွင္သခင္ေဟာင္း လနတ္ဘုရားမဆီမွာ အဲဒီနတ္ေဆးလုံးေတြရွိတယ္၊ အကူအညီေတာင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္"
" အဲဒါဆိုရင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ မင္းကိုယ္ဝန္ေဆာင္လိုက္ေလ "
ဖခင္ျဖစ္သူ ေဒါမနစ္၏႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ ဒဲ့ေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း အံ့အားသင့္တုန္လႈပ္သြားကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆာေကးအရက္မ်ားကို မႈတ္ထုတ္မိသည္။ ဤတြင္ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနေသာ ေဒါမနစ္၏မ်က္ႏွာတည့္တည့္သို႔ မႈတ္မိသြားေသာ္ ...
" ဒီေကာင္ေတာ့ ... "
ေဒါမနစ္လည္း မ်က္လုံးမီးဝင္းဝင္းေတာက္သြားကာ လက္သီးဆုပ္ေနမိသည္။
" အေဖကလည္း ႐ုတ္တရက္ လာေျပာတာကိုး"
ဂ်ရယ္မိုင္ရာမွာ ေဒါမနစ္ကို မဝံ့မရဲျဖင့္ တစ္ရွဴးဘူးကေန တစ္ရွဴးမ်ားကမ္းေပးခဲ့သည္။
" ဟားဟားဟား ... ခင္ဗ်ားက ဆႏၵေတြတအားေစာသြားတာ၊ ေအးေဆးေပါ့ "
ကိုတက အူလွိမ့္ေအာင္ရယ္ေနခဲ့သည္။ အကုန္လုံးလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ သားအေဖေၾကာင့္ ရယ္ၿပဳံးခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ လူစုံတက္စုံညစားစားပြဲတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ရယ္သံမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနခဲ့လ်က္။
-----
" ဖူကူရာမဆီကေန သတင္းေကာင္းၾကားလာရတယ္ .... အဲဒီေကာင္ႀကီး အိပ္ရာထလာၿပီ"
" ဒီတစ္ခါ သူေသကိုယ္ေသပဲ "
ထိုစကားအဆုံး၌ ဂ်က္ဖရီ၏ပါးစပ္ကေန ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ား ဖြာထြက္လာသည္။ ဂါဗင္ကမူ ေအးစက္၍ခန႔္ညားေသာအၿပဳံးတစ္ခုကို တပ္ဆင္ထားခဲ့သည္။
◎ ══════ ❈ ══════ ◎