Hindi pa ako nakaka explore masyado sa Tagaytay but I must say, maraming maipagmamalaki ang Tagaytay. With it's cold weather and Pine Tress everywhere...It's like a paradise for me. Isa na doong na patunay ang probinsiya ni lola Magda.
My life is not that exciting. After all, it's boring. Let's just say that I was exposed to social events, my dad and mom's friends knew me but that was it.
Nothing's special to me.
Pakiramdam ko nga sunod sunod na pagsubok ang binabato sa akin ng tadhana. But here I am, in my silent battles. Na...hindi ko kailangan na maging maingay o umiyak para ipakita na nasasaktan ako. Kundi ang pananahimik at pananalangin ay sapat na para sa akin.
I can feel that my parents are having a problems. My cousin ; Ruby and I, are not in good terms because they are blaming me sa pagkawala ni Margo.
Yes, i am blaming myself too.
It feels like a bad dream for me. At aaminin ko man o sa hindi, alam ko sa sarili ko na sa tuwing kasama ko si Raphael ay kampante ang isip ko. Puwera sa puso kong' nagkukumahog.
He brought me to his penthouse around here in Tagaytay.
Sinuklay ko ang buhok gamit ang aking daliri ng pumasok kaming dalawa sa kanyang penthouse. Ito ang unang pagkakataon ko na pumasok dito.
My heart driving me nuts! Pero syempre, ayokong ipahalata iyon. Nakatayo ako sa likod ng sofa at tinititigan ang mga bagay na nasa sala ng naramdaman ang yakap niya.
I know he's huge pero mas napatunayan ko iyon lalo ng nakayakap na siya sakin at hinalikan ako sa tuktok ng aking ulo.
Akala ko mamamatay na ang kaninang apoy sa aking sistema ngunit ako ay nagkamali. Para sa akin ang kamay niyang nasa baywang ko at ang labi niyang humahalik sa aking buhok ay senswal.
"I'll cook something. Do what you want here." bulong niya at unti unti akong binitiwan.
Alam naming dalawa ang pangangailangan ng aming katawan ngunit alam niyang hindi pa ako nakakain.
Sa kabilang banda ay mas pinili ko na isa isahin ang iilang naka kwadro na larawan na nakadikit sa dingding. His sala is not that welcoming, instead, it's some kind of dark and hideous.
Madilim ngunit malinaw sa akin kung sino ang nasa malaking larawan.
Sa larawan ay ako. Hindi ko alam kung paano niya nagawa ngunit tandan ko na noong nasa isang event kami ni dad at nakamalinis na puyod ang aking buhok. Nakaputing silky dress ako at maliban sa aking maliit na pearl na kwintas ay wala nang kolorete sa aking katawan.
Isang nakaw na litrato.
Malakas ang kabog ng dibdib ko lalo na ng makita ang isang sulat sa ilalim.
"My Home"
"Damn." I cursed under my breath. Sobra ang kalabog ng aking dibdib at tinitigan ang isa pang litrato.
Mas lalo akong nagulat dahil si Raphael iyon na hawak sa ulo ang isang....malaking black panther!
What the heck?
Is that his fucking pet?! It's really horrifying dahil kung ako lang ay matatakot ako sadya sa ganoong hayop ngunit si Raphael ay hindi! Nakadapa ang itim na panther habang nakahawak si Raphael sa ulo nito at nakahubad-baro. Walang bahid na takot sa kanya ngunit kalamigan.
Napalunok ako at umalis doon. Tinungo ko ang kusina at nakita na busy siya sa pagluto ng pagkain.
"I prepared vegetable salad for you." aniya na tila ba alam na nakamasid ako sa kanya.
Lumapit ako sa mesa at tinitigan ang iilang pagkain doon. Mashed potato, Vegetable salad, steak and juice.
Nilapitan ko siya at tinitigan ang kanyang ginagawa ngunit wala akong nakitang kahit ano doon. Naglilinis nalang siya ng sink.
I can't believe this. Earlier, I saw a picture of him with a panther and then now, he's so good in some chores like cooking!
Naramdaman ko agad ang paghawak niya sa baywang ko.
"Walang hotdog?" nang wala akong makita ay tinitigan ko siya.
Nakangisi siya sa akin. "Hm, my baby want some hotdog." Sabay hila at amoy niya sa buhok ko.
Tumango ako at nagsimula siyang kumuha ng hotdog at niluto iyon. Pumosisyon ako sa upuan at tinitigan siyang magluto ulit.
Somehow, I felt, happy. Sa mga nagdaan na buwan ay ngayon ulit ako nakaramdam ng ganitong saya.
Hindi nagtagal ay nahain na sa mesa ang mga pagkain at dahil sa gutom ko ay ang pansin ko ay nasa pagkain lang. Dikit na dikit kaming dalawa dahil nasa kaliwa ko siya.
Tahimik ang paligid at tanging kutsara at tinidor na sumasalpok sa pinggan lang ang maingay.
Mas nauna siyang natapos o baka hindi ko lang siya masyadong napansin. Dahil ng titigan ko siya ay nakatitig siya sa akin ng malamyos at hinahaplos ang aking buhok.
"Much better if we're alone." he whispered sensually. "You are sweet to me."
Damn! Tinaasan ko siya ng kilay.
"Shut up, Raph."
Hindi na siya nagkomento pa.
"I saw my picture. You stalker." akusa ko sa kanya. Ininom ko ang aking tubig at humalukipkip.
"You can't blame me. I can't help but to took a picture of you that time. Sobrang ganda mo." he whispered the last sentence. It gave me shiver realizing that we were alone here.
Hindi ko maiwasan na gawing seryoso ang lahat na bagay.
"Raph," I faced him. He looks attentive when i called his name. "How's Margo? Is everythings alright?"
He nodded and without a word, binitbit niya ako paupo sa kanyang hita. I shriek in fear!
"Raph! Ano ba! Answer me!" sinampal ko ang braso niya na nakapulupot sa akin.
"Dapat kasi trabaho mo muna ang unahin mo kaysa sakin!"
He groaned. Tila ba ayaw niya ang sinabi ko.
"I already told you that she's okay. If my men give me the final result of our investigation-"
"Ibig sabihin hindi pa talaga nasa maayos na kalagayan si Margo?" naluluha kong tanong sa kanya. He bit his lips while looking at me.
"Saph, baby-"
"I will tell dad na mas mabuti pa na palitan ka. You are not good enough-"
"Okay. She's currently suffering from amnesia." he done it.
Pakiramdam ko parang nakalutang ako at nahulog sa pinakamalalim na bangin sa aking narinig.
"What?" nanghihina kong tanong. Nanginig ang aking labi.
"Kaya ayokong pangunahan ang lahat. Mas gugustuhin ko na marinig mo mula sa pamilya mo."
"But she is okay, right?"
He nodded briefly, "She is okay."
Naguguluhan ko siyang tinitigan ngunit mabilis kong nakuha ang lahat. Hindi ko maatim isipin na si Margo ay walang maalala at dahil iyon sa akin.
Hinila niya ako papunta sa kanya at niyakap ng mahigpit. "Don't blame yourself too much." aniya.
Bakit hindi? Na klaro ang lahat na dahil sakin ay nagkaganoon si Margo.
Suminghap ako upang pigilan ang luhang gustong tumakas sa mga mata.
"Hindi na ako magtataka kung galit sakin sila tita Zandria at tito Damon."
He sigh deeply. I can feel his urge to make me feel light.
"If they get angry, that's natural because they are parents. But always remember that an innocent person should not be afraid."
I licked my lips when I heard that.
"Instead, stand with the your pride. Coz you can only depend in your self in the end."
His words always makes me strong.
"O-Okay."
Slowly, his lips rose a bit. "Good girl." humilig ako sa kanya at naramdaman ko ang mumunti niyang bigote na nanunusok sa aking noo. I can also smell his scent.
"I am wondering if the panther on your picture frame is a real panther or...it was just a...fake?" Bulong ko at mas lalo pa akong humilig sa kanya, ngayon sa kanyang dibdib na.
He chuckled. "Hm, it is real. Taros is my pet from Europe. "
Damn! "You have a horrible taste of pet, Raph."
"Hmm...Maybe. But I have only one pet which I really like though." yumuko siya at tumitig sa aking hita.
Pareho kaming nagkakatitigang dalawa. Nananantiya ang kanyang tingin habang nakakagat labi.
"K-Kailangan kong umuwi agad." I reminded him.
He nodded without breaking our stare. "I want you. I want you so bad." aniya at napakagat labi ako ng hawakan niya ang aking batok upang dalhin ang aking labi sa kanyang nagmamakaawang labi.