"ဟဲ့.....video အသစ္ အသစ္ေတာ့ ဟိဟိ"
တာရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲက ႐ုံးသမေလးေတြ စုစု စုစုနဲ႔ေျပာေနတာကို ၾကားပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာပဲ လုပ္ပီး လူေတြနဲ႔ ေမးထူးေခၚေျပာ႐ုံသာရွိတာမလို႔ ႐ုံးထဲက သူေတြနဲ႔ သိပ္မခင္တာမဆန္း။ အင္း....ေရာက္လာတာ ၁ ႏွစ္ေတာင္ရွိေနပီ ႐ုံးတြင္းမွာ သိ႐ုံသိတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မရွိ...မရွိတာထက္ ဘယ္သူနဲ႔မွ ပတ္ပတ္သတ္သတ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ သူမရဲ႕စိတ္ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။
"တာရာ......ထမင္းစားမယ္ေလ"
အေဝးမွာထိုင္ကာ ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကိုယ္အလုပ္ပဲလုပ္ေနတဲ့သူမ ထမင္းစားခ်ိန္ကိုပင္ေမ့ေနေတာ့ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာအမေခၚမွ file ေတြပိတ္ လက္စသတ္စရာရွိတာသတ္ပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးယူကာ ထမင္းစားၾကမည့္ေနရာကို လာခဲ့ေတာ့သည္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ tea time ေတြမွာသာေရွာင္လို႔ရရင္ ရမယ္ ထမင္းကေတာ့ တခ်ိန္ထဲတူတူစားၾကတာမလို႔ ေရွာင္မရ။ အျပင္ထြက္စားၾကတာလဲ ေယာက္်ားေလးေတြသာ အျပင္ထြက္စားၾကတာဆိုေတာ့ သူမကလဲ ေရာေထြးပီးလိုက္မသြားခ်င္တာႏွင့္ သူတို႔နဲ႔တူတူပဲစားရေတာ့သည္။
".....မားမား ရာရာ....သားသားဆီျပန္လာခဲ့ပါ သားသား မားမားကို လြမ္းတယ္ ခ်စ္တယ္"
ထမင္းစားဝိုင္းထဲမွာ ထမင္းစားရင္း စကားေျပာၾကသူေတြ ဖုန္းကိုင္ၾကသူေတြမ်ားတာမလို႔ အသံေတြက ဘယ္က ဘယ္လိုေတြ ဘယ္သူ႔ဆီကထြက္ေနမွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္.....ထို ရင္းႏွီးနဲ႔အသံေလးနဲ႔ တပိုင္းတစ စကားေလးေတြကိုေတာ့ ၾကားျဖစ္ေအာင္ကို ၾကားလိုက္မိသည္။ ၾကားၾကားခ်င္းပဲ ရင္ထဲနင့္သြားကာ ထမင္းခပ္လက္စဇြန္းပင္ရပ္သြားသည္။
"တာရာ.....တာရာ....."
"ဟင္.....မမ"
ေဘးမွ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ မသူဇာေခၚေနတာကိုပင္ မၾကားေလာက္တဲ့ထိ သူမ ေတြေဝေငးငိုင္သြားမိသည္။ ဒီအသံေလးက သူမ သိပ္ကိုရင္းႏွီးတဲ့အသံေလး မၾကားရတာ ႏွစ္ခ်ီရွိပီျဖစ္တဲ့အသံေလးဆိုေပမယ့္ သူမမေမ့။ သူမအေတြးကေတာ့ တျခားေရာက္ေနေပမယ့္ မမသူဇာကို ျပန္ေျဖလိုက္ေသးသည္။
"တာရာ့ကို ၿမိဳ႕က႐ုံးကို transfer လုပ္ေပးမလို႔တဲ့"
"ဟင္...."
ၿမိဳ႕က႐ုံးဆိုမွသူမ အေတြးေတြက မမသူဇာ့ဆီလုံးဝျပန္ေရာက္လာသည္။ ဟင့္အင္း.....သူမျပန္မသြားခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီႏိုင္ငံတြင္းကေနေတာင္ထြက္သြားခ်င္ေနတာ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ကာလမလို႔ နယ္ဘက္မွာ အေျခခ်လာတာ တႏွစ္တင္းတင္းပင္ျပည့္ေနပီ....အရာရာတည္ၿငိမ္ေနပီးေတာ့မွ ၿမိဳ႕ႀကီးထဲေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္။ သူ အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန မႏိုးထရလဲေနပါေစေတာ့။
"ဟုတ္္တယ္ တာရာ.....အထက္က စာက်လာပီ ေနာက္တပတ္ထဲသြားရမွာ ျပင္ထားေတာ့ေနာ္"
"မမသူဇာ က်မ မသြားလို႔မရဘူးလားဟင္ က်မ ဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ခ်င္ပါတယ္"
သူမ စကားေၾကာင့္ ထမင္းစားဝိုင္းထဲကသူေတြ သူမကို အထူးအဆန္းသေဘာနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ေအးေလ ထူးဆန္းေနမွာေပါ့.....ၿမိဳ႕ထဲက ႐ုံးကိုေျပာင္းဖို႔က နယ္က ဝန္ထမ္းေတြတိုင္းရဲ႕ အိပ္မက္ပဲမလား.....ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာလဲေနရမယ္... လစာကလဲ တိုးဦးမယ္....ေနစရိတ္ စားစရိတ္ေတြကလဲအသားတင္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက တႏွစ္တခါ ၿမိဳ႕ထဲေျပာင္းရမယ့္စာရင္းထဲပါခ်င္ၾကတာမဆန္း။ ခု သူမအလွည့္က်မွ ဝမ္းမသာတဲ့အျပင္ ခ်က္ခ်င္းကိုထျငင္းေတာ့ အကုန္လုံးက ဘာလားဆိုပီးျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
"ဘာလို႔လဲ တာရာ.....ၿမိဳ႕ထဲက႐ုံးက ဒီ့ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ တာရာ့အတြက္ အခြင့္အလန္းေတြရမွာေလ တာရာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိုလဲ စဥ္းစားေပးမွာတဲ့"
" ေက်ာင္း......"
ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ဆိုတဲ့စကားၾကားမွ တာရာ မသြားခ်င္ဘူးဆိုတဲ့အေတြးကို ျပန္ေတြေဝမိသြားသည္။
"အင္းေလ တာရာရယ္.....ဒီမွာဆို နယ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔က ခက္မွာ"
"က်မ.... က်မ မတက္ေတာ့ပါဘူး မမသူဇာရယ္ ဒီမွာပဲ ဆက္ေနတာ အဆင္ပိုေျပပါတယ္"
ဟုတ္တယ္....ေက်ာင္းဆက္မတက္ရလဲ ကိစၥမရွိေတာ့...အရာရာအတြက္ သူမလက္ေလွ်ာ့ အရႈံးေပးထားတာၾကာပီမလား။
"ဟာ.....မဟုတ္တာ တာရာရယ္....႐ုံးအကူအေနနဲ႔ တသက္လုံးလုပ္လို႔မွမျဖစ္တာ.....ေက်ာင္းဆက္တက္ ဘြဲ႕ယူပီးမွ ေရွ႕ဆက္ျမင့္ျမင့္မားမားနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ေပါ့"
မမသူဇာရဲ႕ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမမွာလဲ သူမရဲ႕ အရွင္းမက်က္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာေတြရွိေသးတယ္မလား။ ေပ်ာက္ကင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ မေပ်ာက္ေအာင္ကို တမင္ထားထားကာ သူမကိုယ္သူမ ဒဏ္ခတ္ထားတာမလို႔ ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတာ သူမအဆင္ေျပလားဆိုလဲ မေျပပါ....အဲ့ေတာ့ သူမဒဏ္ရာေတြ အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာကို ေျခဦးပင္ျပန္မလွည့္ခ်င္ေအာင္ကို ေၾကာက္ေနမိသည္။
"ဟင့္အင္း မမသူဇာ က်မ အမေစတနာကိုနားလည္ပါတယ္.....က်မ မသြားခ်င္ဘူးအမ ေက်းဇူးျပဳပီး ျငင္းေပးပါေနာ္"
တာရာ ထိုေနရာမွာ ဆက္ေနခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာမလို႔ မကုန္ေသးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုျပန္ဆင့္ရင္း ထအထြက္ ေနာက္က ရင္းႏွီးေနတဲ့အသံတခုေပၚလာသည္။
".....ကိုယ့္ဆီကို ျပန္လာခဲ့ဖို႔ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းဆိုပါတယ္....သားသားေရာ ကိုယ္ေရာ မင္းျပန္လာမယ့္ ေန႔ကို အခ်ိန္တိုင္း ေန႔ရက္တိုင္း ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္...... ဟုတ္တယ္မလား သားသား.... သားသားေလးမားမားကို ေခၚလိုက္ဦး"
"မားမား သားသားဆီျပန္ခဲ့"
တာရာ ၾကားေနရတဲ့စကားေတြရဲ႕အေဝးကိုထြက္ေျပးခ်င္ေပမယ့္ ေျခေထာက္ေတြက ေျခခ်ဳပ္မိထားသလို ေ႐ႊ႕မရ။ ရင္ထဲလဲ အားပင္မရွိေတာ့ေအာင္ကို ေလာင္ကြၽမ္းပူေဆြး မြန္းက်ပ္ေနပီ။
"ခလြမ္....."
လက္ထဲက ထမင္းခ်ိဳင့္ပင္ လြတ္က်သြားတဲ့ထိ သူမ စိတ္ေရာ ခႏၶာေရာ အားယုတ္သြားသည္။ ယိုင္သြားတဲ့ ကိုယ္ကိုမနည္းထိန္းရင္း ေဘးက စားပြဲကို တုန္ရီေနတဲ့လက္မ်ားနဲ႔ကိုင္ထားရေသးသည္။
"တာရာ....ေနမေကာင္းဘူးလား တာရာ"
ေနာက္က မမသူဇာ့အေမးကို တာရာ လွည့္ပင္မေျဖႏိုင္ေတာ့လို႔ ေက်ာေပးထားရင္းပဲ ေခါင္းယမ္းျပမိသည္။ ထိုေနရာကေနထြက္သြားမယ္အလုပ္ ေနာက္က ေကာင္မေလးေတြေျပာလိုက္တဲ့ စကားထဲမွ နာမည္တခုေၾကာင့္ သူမေျခလွမ္းေတြရပ္သြားသည္။
"ဒါဆို ေနမင္းမဟာ့မိန္းမက သူနဲ႔ကြဲေနတာလား"
"ငါလဲမသိဘူးေလ အရင္က ဧကရီနဲ႔တြဲေနတာပဲသိတာ....႐ုတ္တရက္ႀကီး ဧကရီက မဂၤလာထေဆာင္သြားပီး မၾကာဘူး သူလဲ သူ႔ကေလးပါဆိုပီး ကေလးတေယာက္နဲ႔ျပန္ေပၚလာတာပဲ"
"ငါက အစက အဲ့ကေလးကို ဧကရီနဲ႔ရပီး ဧကရီနဲ႔ကြဲသြားတာထင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေတာ့......"
"ကေလးအေမက ရာရာဆိုလားပဲ ... မားမား ရာရာ မားမားရာရာ ဆိုပီးေခၚတာေတာ့ အရင္ video ေတြမွာလဲ ၾကားဖူးတယ္.....ကေလးသနားပါတယ္ အေမကို လြမ္းေနရွာတာ သူ႔ video ေလးေတြၾကည့္ရင္သိသာတယ္"
"ဘာျပသနာရွိလဲမွ မသိတာဟယ္.....မဂၤလာေဆာင္တာ ၾကားေတာင္မၾကားလိုက္ဘူး....ဘာေနေန အဲ့ကေလးေလးေတာ့ ခ်စ္တာဟာ အေမေတာ့မျမင္ဖူးေပမယ့္ အေဖနဲ႔တူလို႔ေနမယ္ အသားရည္ကအစလွတာ ႐ုပ္ကေလးဆို ေကာ္ပတ္႐ုပ္ေလးက်လို႔.....ေနမင္းမဟာ sold out သြားပီဆိုေပမယ့္ သူ႔သား မဟာေကာင္းကင္ေလးေတာ့ ေမွ်ာ္လို႔ရတယ္"
ေအာ္.....သားနာမည္ေလးေတာင္ မဟာေကာင္းကင္ ျဖစ္သြားပီလား။ အရာရာေျပာင္းလဲသြားပီေလသားရယ္ ေမေမ့ကို ခုထိသတိရေနတုံးလားကြယ္။ သားကို တမင္ထားပစ္ခဲ့တဲ့ ေမေမ့ကို သားမမုန္းေတာင္ တမ္းတမေနသင့္ေတာ့ဘူး။
"အမေလး ဟိုလူက သူ႔သားကို အထိမခံဘူးတဲ့ ၾကားတာပဲ... ေက်ာင္းေတာင္မေနရေသးဘူးကေလးက ခုမွ ၂ ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူးထင္တယ္ အဲ့တာေတာင္ သူ႔သားေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းတေက်ာင္းဝယ္ထားပီးပီဆိုလားပဲ... အမေလး တကယ့္ daddy daddy type ႀကီး"
တာရာ ေနာက္က အုပ္စုထဲမွ မိန္းကေလးေတြေျပာေနတဲ့စကားေတြကို မၾကားခ်င္ေပမယ့္ ေျပးထြက္ႏိုင္စြမ္းမရွိ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိနားေထာင္ေနမိသည္။ ၾကားရတဲ့ စကားေတြအရေတာ့ သူမသားေလးအေၾကာင္းဆိုတာ က်ိန္းေသပဲ.....ေအာ္ ကေလးရယ္ မင္းေဖေဖက မင္းကို ခ်စ္ပီးဂ႐ုစိုက္တယ္ၾကားရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ တာရာ တကယ့္ရင္ထဲက ဝမ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္ေလးနဲ႔ အၿပဳံးေလးတပြင့္မ်က္ႏွာမွာျဖတ္သန္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲတင္းက်ပ္ပီး ခံစားရသည္က သပ္သပ္။ မခ်ိမဆန္႔ေဝဒနာကိုခံစားရင္း သူမထမင္းခ်ိဳင့္ကို အသာျပန္ေကာက္ယူကာ ထိုေနရာကေန တလွမ္းခ်င္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
......
မဟာ ႐ုံးခန္းထဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေဆာ့ေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ပီး တခ်က္ၿပဳံးမိသည္။ တကယ္ပါ ဒီကေလးေလးက သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ မခံစားရဖူးတဲ့ ပီးျပည့္စုံျခင္းဆိုတဲ့ခံစားမႈကိုေပးစြမ္းႏိုင္သည္။ ထို ကေလးေလးနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ သူဘာမဆို စြန္႔လြတ္ရဲသလို ဘာမဆိုလုပ္ဖို႔လဲဝန္မေလးေတာ့။ သူမ သူနဲ႔ကေလးရဲ႕ဘဝႏွစ္ခုထဲကေန ထြက္သြားပီးထဲက သူ႔ဘဝအေျခေနေတြအားလုံး ေျပာင္းလဲကုန္သည္။ ကေလးအတြက္စဥ္းစားရတာေတြ ကေလးကို မိခင္နဲ႔ေဝးေပမယ့္ အဆင္ေျပေအာင္ထားရမွာေတြ ကေလးေရွ႕ေရးေတြ အလုပ္ေတြၾကား ကေလးကို ပစ္ထားသလိုမျဖစ္ေစဖို႔ အခ်ိန္လုရတာေတြနဲ႔ပဲ လုံးပန္းေနရတာ ႏွစ္ခ်ီေနပီ။ အားလုံးထဲေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ထိပ္ဆုံးက အေရးပါဆုံးေသာအရာက သူမကို ျပန္ေတြ႕ေအာင္ရွာဖို႔။ သူမထြက္သြားခ်ိန္ထဲက သူ သူမကို ဆြဲထားဖို႔ မထြက္သြားဖို႔ အၾကမ္းနည္းသုံးပီး တားထားလို႔ရေပမယ့္ သူ႔အေပၚ နာက်င္ေနတဲ့ သူမကို ထပ္ပီး နာက်င္မႈေတြမေပးခ်င္တာေရာ သူမအတြက္အခ်ိန္တခုဆိုတာေပးလိုက္ခ်င္တာေရာေၾကာင့္ သူနားလည္စြာနဲ႔ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္ခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ အဲ့အခ်ိန္က သေဘာထားႀကီးမိခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္လို႔မဆုံး။
သူမထြက္သြားပီးထဲက သူ႔ဘဝနဲ႔သူေနဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်သိလာတာကေတာ့ သူ႔ဘဝက သူမ မပါဘဲ ျဖတ္သန္းဖို႔ႀကိဳးစားေလေလ သူ႔ဘဝက အဓိပၸါယ္မဲ့လာေလေလပဲ။ သူမ မရွိတဲ့ သူ႔ဘဝက အျပင္ပန္းေတာ့ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ပဲ ပုံမွန္လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ တကယ့္အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ နားေနဖို႔အခြင့္ေရးမရတဲ့သူလို ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနပီ။ တခါတေလေတာ့ သူမခံစားရတာေတြကို နားလည္လို႔ သူမဘဝေလးနဲ႔သူမထားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ မရွိတဲ့ဘဝက ရွင္လ်က္နဲ႔ေသေနတဲ့သူလိုပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ႏွလုံးသားမွ ထပ္အကြဲမခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး....ဒါေပမယ့္လဲ သူမ မရွိတဲ့ဘဝက ဘယ္ေသာအခါမွ မျပည့္စုံေတာ့တာမလို႔ ဒီေနရာေလးေတာ့ ေနာက္ဆုံးတခါအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတၱေလးထပ္ႀကီးခြင့္ျပဳပါ တာရာ.....
"Boss.....စီစဥ္ထားတာေတြ အဆင္ေျပသေလာက္နီးပါးပါပဲ"
႐ုံးခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ေမာင္စိုးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ သူ႔အေတြးစ႐ုတ္တရက္ျပတ္သြားကာ တခုခုကို စဥ္းစားဟန္ျပဳပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
" ေထြေထြထူးထူးရွိေသးလား"
"မရွိေတာ့ပါဘူး boss....မနက္ျဖန္ ကိုေဝယံရဲ႕သားေလး ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ရွိပါတယ္"
"အာ....ဟုတ္ပ ေမ့ေတာ့မလို႔ ေအးကြာ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြစီစဥ္ထား ငါ့သားအတြက္လဲ အကုန္ျပင္ထား အဝတ္စားေတြ လက္ေဆာင္ေတြေရာ"
ေမြးေန႔က သူမ်ားကေလး ေမြးေန႔ဥစၥာကို သူ႔သားအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြပါျပင္ခိုင္းေနတဲ့ boss ကို သူမ်ားေတြေတာ့ နားလည္ႏိုင္မည္မထင္ေပမယ့္ အေၾကာင္းစုံသိတဲ့ေမာင္စိုးကေတာ့ ေသခ်ာကိုနားလည္သည္မလား။ ကေလး boss ဆီေရာက္လာပီးထဲက ကေလးကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ....အိပ္လဲသူနဲ႔ စားလဲသူနဲ႔ ခုေတာင္ သူ႔႐ုံးခန္းေဘးက အခန္းကို ကေလးအတြက္ ကစားဖို႔ေနရာ နားဖို႔ေနရာလုပ္ေပးပီး အလုပ္လာတိုင္းေခၚလာတတ္သည္။ ကေလးတခုခုေၾကာင့္ အျပင္မထြက္ႏိုင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္အလုပ္အေရးႀကီးေနသည္ျဖစ္ေစ လုံးဝအလုပ္ကိုမလာေတာ့ေပ။ ကေလးအတြက္ အရာရာကို အလွ်ံအပယ္ေတြလုပ္ေပးထားတာမ်ား သာမန္လူေတြပင္ မွန္းဆမရေအာင္ျဖစ္သည္။ ခုလဲ ကေလးက ေနာက္ ၆ လေလာက္ဆို မူႀကိဳစတက္ရေတာ့မွာမလို႔ဆိုပီး မူႀကိဳကေန အထက္တန္းအထိ သူေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကို အကုန္ျပန္ဝယ္လိုက္သည္တဲ့.....ၾကားၾကားခ်င္းေမာင္စိုးပင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ခုလဲ မူႀကိဳေတာင္မတက္ရေသးတဲ့ကေလးအတြက္လားေတာ့မသိ တကၠသိုလ္ေတြမွာပါ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ ေလ့လာေနပီ။ သူ႔ကေလးကို သူမ်ားေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ အားမငယ္ေစဖို႔ပဲေနမယ္....ကေလးက အေမနဲ႔မေနရေတာ့ေလ။
"ဒါနဲ႔ ဟိုတေယာက္ အေၾကာင္းဘာထူးလဲ"
"ဟုတ္.....ဘာမွမၾကားေသးပါဘူး"
ေမးလိုက္တိုင္း ဘာမွခ်ည္းမထူးေနတာ ဒီေလာက္ သူတို႔လို လက္တံရွည္တဲ့သူေတြမေတြ႕တဲ့ထိ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား သြားပုန္းေနလဲကြာ။ သူသက္ျပင္းရွည္တခု မသိမသာခ်ရင္း ကေလးကိုလွမ္းၾကည့္မိသည္။ သူနဲ႔ကေလးနဲ႔အတူတူ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေလးေတြ ဥပမာ သူမေမြးေန႔ ကေလးေမြးေန႔ စသျဖင့္ ေန႔ရက္ေလးေတြ တခါတေလေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ သူမကိုသတိရလာရင္ကို video အတိုေလးေတြ႐ိုက္ပီး သူမကို လြမ္းေၾကာင္း သတိရေၾကာင္း ျပန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း တင္ထားတတ္သည္။ သူဆိုတာ social media ေပၚမွာ လူသိမ်ားတာမလို႔ သူ႔အားသာခ်က္တခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ အခြင့္အေရးကိုသုံးပီး ပုန္းေနတဲ့သူမကို လိုက္ရွာရသည္။ တခ်ိန္က် သူမထို video ေလးေတြ ျမင္ရင္.....ျမင္ပီးပီဆိုလဲ သူမ စိတ္ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္က် သူတို႔ဆီျပန္လာဖို႔ သူတို႔က သူမကို ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုေနေၾကာင္းသိေစခ်င္သည္။ တျခား သူေျပာခ်င္တဲ့ မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းရာေတြကေတာ့ သူမနဲ႔ေတြ႕မွသာေျပာမည္။ သူမ မ်က္လုံးေလးေတြထဲကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္း သူမလက္ကေလးေတြကို ဆုတ္ကိုင္ကာေျပာမည္။
........
"ဟာ......မဟာေကာင္းကင္ေလးပါလားးးးး ကိုေရ သားကိုေခၚခဲ့ဦး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေရာက္ေနပီ"
ကေလးကိုခ်ီလွ်က္ ဝင္လာတဲ့ မဟာ့ကိုျမင္ေတာ့ ပန္းခ်ီက ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရင္း မလွမ္းမကမ္းက သူ႔လိုပဲ ကေလးကိုခ်ီထားတဲ့ ေဝယံ့ကို လွမ္းကာ ေခၚေတာ့သည္။ ပြဲထဲရွိတဲ့ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ အာ႐ုံကေတာ့ ဆင္တူဝတ္စုံနဲ႔ မဟာတို႔သားအဖဆီမွာသာ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီးသူ႔သားပါလို႔ ထုတ္ျပပီး မိတ္ဆက္ထဲက ေျပာထဲက စိတ္ဝင္စားၾကတာ ကေလးအေမကို....ခုထိမေတြ႕ဖူးၾကေသး။ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာလဲ အဲ့အေၾကာင္းမေျဖဖူးတာမလို႔ စပ္စုတဲ့လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲ ဒီကိစၥက ပေဟဍိတခုႏွယ္ျဖစ္ေနသည္။ ကေလးက ဘယ္တုံးကရသြားတာလဲ....ဘယ္သူနဲ႔လဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သူတင္တဲ့ video ေလးေတြအရေတာ့ ကေလးအေမနဲ႔ကြဲေနပုံရသည္။ မဟာ တျခားသူေတြရဲ႕အၾကည့္ကိုနားလည္ေပမယ့္ မသိက်ိဳးႏြံျပဳကာ ေဝယံ့ကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ လာပါပီ.....ကေလးအေဖသာ ျဖစ္လာတာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသ္ီၿဖီးေနတဲ့ မ်က္ႏွာကေတာ့ေျပာင္းလဲမသြား
"ဝါးးးးး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဆင္တူနဲ႔ပါလား.....ငါေတာင္ ငါ့သားနဲ႔ ဆင္တူမဝတ္လိုက္ရဘူး နာတယ္ကြာ"
မေဟာ္ဂနီေရာင္အေနာက္တိုင္း suit ဝမ္းဆက္နဲ႔ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း ေဝယံေျပာေတာ့ သူသိပ္သေဘာက်သြားသည္။ ဒါကလဲေျပာမယ့္သာေျပာရတာ ထူးျခားတာေတာ့မဟုတ္.....ဘယ္ပြဲတက္တက္ သူနဲ႔သူ႔သား တစ္ေရာင္ထဲသာဝတ္သည္။ စခ်ဳပ္ထဲက အီတလီက သူခ်ဳပ္ေနက် ဒီဇိုင္နာဆီမွာပဲ သူ႔အတြက္ခ်ဳပ္တဲ့ ပိတ္စ တစ္စထဲကပင္ သားအတြက္ခ်ဳပ္ေစပီး ပုံစံတူဆိုဒ္ေသးေလးပဲ သားကိုဝတ္ေစသည္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ သားအေဖမွန္းသိေစခ်င္သလို သားကိုျမင္ရင္လဲ သူ႔သားမွန္းတန္းသိေစခ်င္သည္။ အဲ့ေလာက္ေလးေတြကအစ လိုလိုမလိုလို ကေလးဆန္မိသည္။
"ေမာင္စိုး ကေလးေတြကိုၾကည့္ထားလိုက္...."
"ဟုတ္"
သားက ကေလးပီပီ ေမြးေန႔ပြဲမွ ကေလးေတြအတြက္ျပင္ထားတဲ့ ကစားကြင္းေလးထဲ သြားေဆာ့ခ်င္ေနတာမလို႔ ေနာက္က ေမာင္စိုးကို အသာၾကည့္ေစပီး လႊတ္လိုက္ရသည္။ သူ႔ကေလးကို မည္သူႏွင့္မွ်စိတ္မခ်တာမလို႔ ကေလးထိန္းပင္မထားခဲ့။ စိတ္မခ်တာလဲပါသလို....လြတ္သြားခဲ့တဲ့ သားရဲ႕အခ်ိန္ေတြအတြက္ သူအစားျပန္ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္သည္။ ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုျပန္မရေတာ့ေပမယ့္ ေနာက္ေနာင္မွာေတာ့ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ရယ္မွ သူ႔သားအတြက္ အခ်ိန္မေလ်ာ့ေစရ။ ဒါေၾကာင့္ အရာအားလုံး သူကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ေပးသလို လုံးဝမအားရင္ေတာ့ သူ႔လူယုံျဖစ္တဲ့ ေမာင္စိုးသာလွ်င္ လုပ္ေပးေစသည္။ ေမေမတို႔ကေတာ့ ညေနတိုင္း ညတိုင္းနီးပါး လာၾကည့္တတ္ၾကသည္။ အစပိုင္းေမေမက သူက အလုပ္မ်ားသူမလို႔ ကေလးကို စိတ္မခ်ဟုဆိုကာ သူမအိမ္တြင္ေခၚထားခ်င္ေၾကာင္းခနခနေျပာေသာ္လည္း သူက လုံးဝယတိျပတ္ ျငင္းဆိုထားတာမလို႔ မရတဲ့အဆုံးလက္ေလွ်ာ့သြားကာ ညေနတိုင္းပဲ သူ႔ဆီထမင္းလာစားရင္း ကေလးကိုအခ်ိန္ေပးၾကသည္။ ခုေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ ကေလးေရာက္ပီးထဲက ဧည့္သည္ျပတ္တယ္ရယ္လို႔မရွိ....ေဝယံတို႔လင္မယားကလဲ သူတို႔ကေလးေခၚပီး ကေလးအထီးမက်န္ဖို႔ လာလာေဆာ့ေပး အေဖာ္ျပဳေပးၾကသည္။ မင္းသိန္းတို႔စုံတြဲကလဲ သူတို႔ခရီးသြားရင္ေတာင္ ထည့္ေပးဖို႔ေျပာေနတာ ထပ္ေျပာရင္ ထိုးမယ္လို႔ေျပာထားလို႔ ၿငိမ္သြားတာ မၾကာေသး....အဲ့ေလာက္ကို ကေလးကို ခ်စ္ေပး ဂ႐ုစိုက္ေပးၾကသည္။
"ဘယ္လိုလဲ တာရာ့သတင္း မၾကားဘူးလား"
မဟာ့ရဲ႕ ေလးပင္တဲ့ ေခါင္းခါပုံကိုၾကည့္ရတာ ဘာမွထူးေသးပုံမေပၚ။ ေကာင္မေလး ဘယ္မ်ားေပ်ာက္ေနလဲ.....ေဝယံ ေဘးက ထိုင္ေနတဲ့မဟာ့ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္လဲမေကာင္း....စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဒါေတြက သူ႔အျပစ္ေတြပဲမလား။ ခုေတာ့ သူ႔အျပစ္သူသိပီး ခံစားေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ပီး သူတဖက္က စိတ္မေကာင္းသလို တဖက္ကလဲ ဝမ္းသာမိသည္။ စိတ္မေကာင္းတာေတာ့ ဒီေကာင္ဘယ္လိုခံစားေနရလဲ အပူ႐ုပ္ကိုဖုံးကြယ္ရင္း ဘယ္လိုေတြ အဆင္ေျပခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရလဲ သိတာမလို႔ စိတ္မေကာင္း.....ဝမ္းသာမိတာေတာ့ သူ႔အမွားသူသိပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာကိုပဲ။ ဟိုကေလးမေလးကိုေတြ႕ရဖို႔ ဘယ္လိုလိုက္ရွာေနရလဲဆိုတာ သူအသိဆုံးပဲေလ။
"ကိုမဟာေရ.....တာရာ့ကို ျမန္ျမန္ ျပန္ေခၚပါေတာ့"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေဘးမွာဝင္ထိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီ႕ေၾကာင့္ ေဝယံပင္ အလည္ကေန မ်က္ႏွာပူသြားသည္။ ဒီစကားက ခုမွေတာ့ ေျပာသည္မဟုတ္....အရင္ထဲက ေတြ႕တိုင္းေျပာေနက်။ ေျပာတိုင္းလဲ ေဝယံမ်က္ႏွာပူေနမိတာ ခုထက္ထိတိုင္ပင္။ သူကသာၾကားထဲက ေနရခက္ေနတာ မဟာကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ စိတ္ဆိုးတာလဲမရွိ။ အၿမဲ ျပန္ေျဖတာကေတာ့
"အားလုံးထက္ပိုပီး သူမကိုေတြ႕ခ်င္တာက ငါပါကြာ"
ဆိုပီးပဲ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေျပာတတ္သည္။
.......
ဧကရီ အိပ္ရာေပၚက ေစာင္ၿခဳံထဲမွာေကြးရင္း ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ပုံေလးေတြကိုေသခ်ာၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္ အူယားလိုက္နဲ႔ အသဲေတြေပးေနမိေတာ့သည္။ ၾကည့္ပါဦး suit ေပါက္စေကြးေလးေတြနဲ႔ကေလးေသးေသးေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ႐ုပ္ေလးေတြသန္႔ျပန္႔ေနတာမ်ား မၾကာခင္ ဖေအေတြကိုပင္ေက်ာ္တက္ေတာ့မည္။ ကေလးပုံေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း ေနာက္တပုံကို အေ႐ႊ႕မွာေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ပုံေလးတပုံေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ မေဟာဂနီေရာင္ အေနာက္တိုင္း suit အျပည့္ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသားက လက္ထဲမွာ သူနဲ႔အေရာင္ဆင္တူပုံစံတူ ဝတ္စုံေသးေသးေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ ကေလးေသးေသးေလးကိုခ်ီထားကာနဖူးေလးကိုနမ္းရႈိက္ေနသည့္ လွ်ပ္တျပက္ပုံေလးျဖစ္သည္။ ေနာက္တပုံကိုေ႐ႊ႕ေတာ့ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနတဲ့ ေဝယံတို႔မိသားစုေလး ေနနဲ႔သူ႔သားလိုဆင္တူမဟုတ္ေပမယ့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုးျပာေရာင္ ဆင္တူဝတ္ထားပီး ကေလးေလးကေတာ့ ေနဗီျပာေရာင္ suit ေလးနဲ႔ ၿပဳံးလို႔႐ႊင္လို႔ ျမင္သူတိုင္း သူတို႔ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနမလဲ မွန္းဆႏိုင္သည္။ ေရွ႕က ေနတို႔ပုံနဲ႔ ေနာက္က ေဝယံတို႔မိသားစုပုံကို ယွဥ္ၾကည့္မိတိုင္း ဧကရီ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္ရသည္။ သူမေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ခုခ်ိန္ ေန႔ကေလးေလးလဲ သူ႔ေမေမနဲ႔တူတူ ေပ်ာ္ေနမွာမလား။ သူမေၾကာင့္ဆိုတဲ့စိတ္က ခုထက္ထိတိုင္ သူမကို အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ေနတုံး.....ကေလးပုံေလးေတြျမင္တိုင္း သူမလိပ္ျပာမလုံသလိုခံစားေနရတုံး။ ေန႔ရဲ႕သတင္းကိုၾကားထဲက သူမလဲ တတ္ႏိုင္သမွ် တာရာ့ကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္လွမ္းကူရွာေပးေနခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပင္။
"ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲအခ်စ္...."
႐ုတ္တရက္ သူမရွိရာ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာကာ သူမအနားဝင္ထိုင္လ်က္ သူမပါးတဖက္ကို သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာအုပ္မိုးကာ ေမးလိုက္တဲ့ Ric. သူမျပန္မေျဖခင္ထဲက သူမလက္ထဲက ဖုန္းကိုၾကည့္ပီး ဘာလဲဆိုတာသိပီးသား
"ကိုယ္လဲ ကိုယ္နဲ႔တူတာျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္နဲ႔တူတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေလးေတြလိုခ်င္တယ္ မိန္းကေလးလဲရတယ္ ေယာက္်ားေလးလဲရတယ္"
"Ric...."
သူမဆက္ေျပာမယ့္ စကားကို သိပီးတဲ့ပုံနဲ႔ Ric က သူမမ်က္ဝန္းေတြထဲကို ေသခ်ာၾကည့္လ်က္ သူမကို ဘာမွမေျပာနဲ႔ဆိုတဲ့သေဘာႏွင့္ သူမႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ သူ႔ လက္ညႇိဳးေလးကိုတင္ကာ ေႏြးေထြးစြာ ၿပဳံးျပပ္ီး
"ရတယ္ အခ်စ္ ႀကဳံခဲ့ရတာေတြ ကိုယ္သိပီးသားမလို႔ အကုန္နားလည္တယ္....ကိုယ္ေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္ ဒါေတြပီးရင္သာ ကိုယ့္ကို ကေလးေလးေတြေမြးေပးပါေနာ္.... ခုခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကို ဘာမွထပ္ပီး ဝန္မပိေစခ်င္တာမလို႔ အဲ့အေၾကာင္းေခါင္းထဲမထည့္ထားလဲရေသးတယ္ေနာ္"
သူမကို အဆုံးစြန္ထိ နားလည္မႈေပးေနတဲ့ မ်က္စိေရွ႕က သူမခင္ပြန္းကို ဧကရီ ႐ုတ္တရက္ထဖက္ကာ ငိုမိေတာ့သည္။ သူမေၾကာင့္ တာရာနဲ႔ကေလးေလးကြဲရတာဆိုပီး သူမကိုယ္တိုင္ မိသားစုမလိုခ်င္ေသး.....သူမ်ားအိမ္ေထာင္ၾကားေႏွာင့္ယွက္မိသလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့သူတေယာက္အတြက္ ကာယကံရွင္ေတြက မေပးေပမယ့္ သူ႔အလိုလိုရလာတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ ဒါမွမဟုတ္ က်ိန္စာတခုေပါ့။ သူမအျပစ္ေတြအတြက္ တာရာ့ကို သူမကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေတာင္းပန္မည္.....တာရာခြင့္မလႊတ္ရင္ေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာင္းပန္ရမည္က သူမ တာဝန္ပဲမလား။ သူတပါးကို ေတာင္းပန္ရမွာမလို႔ ေအာက္က်သည္ ဂုဏ္ငယ္သည္ဆိုတဲ့ စိတ္လဲမရွိေတာ့.....မိမိအျပစ္ေတြကို ေရွာင္မေျပးဘဲ ကိုယ့္အျပစ္အတြက္ကိုယ္တာဝန္ယူကာ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခ်င္ေတာ့သည္။ တာရာရယ္ အျမန္ျပန္လာပါေတာ့ကြယ္......ဒါမွ ဒီဝဋ္ေႂကြးကေနလြတ္ပီး သူမလဲ သူမဘဝနဲ႔သူမေရွ႕ဆက္လို႔ရမွာ။
"မငိုနဲ႔ေလ အခ်စ္ရယ္ အခ်စ္စိတ္တိုင္းက် လုပ္ေပးမွာမလို႔ မငိုပါနဲ႔ကြာ"
သူမေရွ႕မွာ သူမကို အသည္းအသန္ ေခ်ာ့ေနတဲ့ သူမ ခင္ပြန္းကိုၾကည့္ပီး ဧကရီ ဘဝမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ေ႐ြးခ်ယ္မႈေတြထဲမွာ ဒါအမွန္ဆုံးဆိုတာ သိလာခဲ့သည္။ သူမေရွ႕မွာရွိေနတာ သူမနဲ႔ လက္ထပ္ထားတာ ၆ လေက်ာ္ပဲရွိေသးတဲ့ သူမခင္ပြန္း။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ လူမ်ိဳးျခား။ လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြက သူမ စိတ္ေတြေလေနတုံး ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ႏွင္းေတာင္ကိုပတ္သြားတဲ့ ရထားတစီးေပၚမွာ Alaric(အလားရစ္) ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ဆုံခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ႏွင္းေတြက ရထားလမ္းကိုပိတ္ေနတာမလို႔ ဆက္သြားမရေတာ့ဘဲ ခရီးသည္ေတြ အကုန္ဆင္းကာ ရထားလမ္းကိုဖုံးေနတဲ့ ႏွင္းေတြကို ဖယ္ၾကရင္း ပိုပီးရင္းႏွီးမႈရလာသည္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တဦးနဲ႔တဦးသာမန္မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ အဆက္သြယ္မျပတ္ရွိခဲ့ရင္း ႐ုတ္တရက္ သူမကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတဲ့သူ႔ကို ဧကရီ မဆိုင္းမတြပဲလက္ခံလိုက္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ေတာင္ အေလာသုံးဆယ္လုပ္ရလို႔ ကိုယ့္မိဘနဲ႔ ဒီမွာေက်ာင္းတက္တုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြကလြဲရင္ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြကိုေတာင္မဖိတ္ျဖစ္ခဲ့။ မဂၤလာေဆာင္က်မွ သိလိုက္တာ Alaric တို႔က ေတာ္ေတာ့္ကို ခ်မ္းသာပီး ႐ိုးရွင္းတဲ့မိသားစုျဖစ္သည္။ သူမကိုလဲ ခ်စ္ေပး ႀကိဳဆိုေပးၾကသည္။ Ric ဆိုလဲ သူမကိုနားလည္ႏိုင္တာမ်ား သူကိုယ္၌က ကေလးအရမ္းလိုခ်င္တာေတာင္ သူမစိတ္ကို ေကာင္းစြာနားလည္သည္မလို႔ ကေလးမရေစေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ သူမကိုဂ႐ုစိုက္ေပးသည္အထိပင္။ ဆရာဝန္တေယာက္မလို႔ ထိခိုက္ခံစားေနရတဲ့ သူမကို နားလည္မႈအျပည့္ေပးပီး စိတ္ေရာ လူေရာ ကုသေပးေနသည္ကို သူမက်ိန္းေသခံစားရသည္။ ဧကရီ ဘဝမွာ ဒီ့ထက္ပိုပီး မေတာင္းဆိုခ်င္ေတာ့ပါ.....ခုခ်ိန္က သူမဘဝအတြက္အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္ပီး အမွန္ဆုံးသူနဲ႔တူတူရွိေနရပီေလ။
(Alaric က British လူမ်ိဳးမလို႔ သူတို႔စကားေျပာတာက English လိုပဲေျပာတာပါေနာ္....ဒါက စာႂကြင္း)
........
တာရာ ထိုၿမိဳ႕ကိုျပန္မသြားခ်င္ေပမယ့္ ဟုတ္သည္ မမသူဇာေျပာတာကလဲ ဟုတ္သည္။ ကုမၸဏီရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အရဆိုေပမယ့္ သူမအတြက္လဲအက်ိဳးအျမတ္က ရေစမွာအမွန္ပဲေပမလို႔....ေနာက္ဆုံး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ပီး လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ေက်ာ္က စြန္႔ခြာခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးကို သူမျပန္လာရေတာ့သည္။ ကားဂိတ္ကဆင္းဆင္းခ်င္း သူမေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူမ မႀကိဳက္တဲ့အေငြ႕အသက္တခုကိုတန္းရလိုက္သည္။ သူမရဲ႕ရႈံးနိမ့္ျခင္းေတြ ငိုေႂကြးျခင္းေတြပါတဲ့ ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ရာအေငြ႕အသက္တခု......
...
တာရာ.....ဌာနအသစ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၂ ပတ္ေလာက္ရွိပီ။ မလာခင္က သူမ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြေတြးပီးစိုးရိမ္ခဲ့သလို သူမကို လိုက္ရွာေနေလာက္မလားဆိုတဲ့ လူတစုကိုလဲမေတြ႕ရပါ။ အရာအားလုံးက ေအးေဆးပင္ သူမဘာသာ အေတြးမ်ားခဲ့တာပါလားဟုပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္မိေသးသည္။
"တာရာေရ.....boss က ႐ုံးခန္းလာခဲ့ပါတဲ့ ခုခ်က္ခ်င္းတဲ့"
"ဟင္....boss ကလား မဇင္မာ"
"ဟုတ္တယ္ တာရာ ခုသြားလိုက္ေနာ္"
႐ုံးေရာက္ေရာက္ခ်င္းၾကားလိုက္ရတဲ့ မဇင္မာ့စကားေၾကာင့္ တာရာ အေတြးမ်ားသြားသည္။ သူမလို သာမန္႐ုံးဝန္ထမ္းက ပိုင္ရွင္သူေဌးနဲ႔ ဘာကိစၥရွိလို႔ ေတြ႕ရမွာလဲ.....ေတြ႕ရမွာလဲဆိုတာထက္ သူက ကိုယ့္ကို ဘာလို႔ေခၚေတြ႕ရမွာလဲ။ ဟိုးအရင္ထဲက ေျပာစရာရွိရင္ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနမႉးေတြ မန္ေနဂ်ာေတြကတဆင့္ပဲ ေျပာခိုင္းေနၾက.....မီတင္ေတြေတာင္ သူမတို႔လို ဝန္ထမ္းငယ္ေတြ တက္ဖို႔မလို အႀကီးပိုင္းေတြတက္ပီး သက္ဆိုင္ရာ လူအသီးသီးက သူမတို႔ကိုျပန္ေျပာ႐ုံပဲ။ ခုေတာ့.....ဘာလို႔ေခၚလဲမသိ သူမေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိစၥမ်ား ေျပာမလို႔လား ျငင္းမလို႔လား....မဟုတ္ပါေစနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေဆြးေႏြးေပးမယ္ဆိုလို႔ သူမ ဒီၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းဖို႔လက္ခံခဲ့တာေလ။ အေတြးမ်ားနဲ႔ သူေဌး႐ုံးခန္းဆိုတဲ့ အထပ္ကို ဓာတ္ေလွခါးစီးပီးတက္လာရင္း....သူက တခုခု သူမလက္မခံႏိုင္တာ ေျပာရင္ေကာ ဘာျပန္ေျပာရမလဲဆိုပီးစဥ္းစားေနမိေသးသည္။
"အမ....သူေဌးက ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔"
"ေအာ္ ဟုတ္ ဝင္သြားလိုက္ပါေနာ္ ေစာင့္ေနပါတယ္"
"ဟုတ္...."
သူေဌးမေျပာနဲ႔ သူတို႔လိုအႀကီးပိုင္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္စရာမရွိတာမွ သူေဌးရဲ႕ PA ဆိုတဲ့ အမကိုေတာင္ ခုမွျမင္ဖူးတာ။ သူမတို႔အထပ္နဲ႔လဲမတူေတာ့ အေၾကာင္းမရွိဘဲလဲ ဘယ္သူကလာမွာလဲ။ အလုပ္ကလဲ လုပ္လာတာသာႏွစ္ေပါက္ေနတာ သူေဌးဆိုတာ ျဖဴသလားမဲသလားလဲမသိ။ သူေဌးပုံကိုခန္႔မွန္းရင္း လာရင္းအေတြးေတာင္ေပ်ာက္သည္အထိပင္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူမကိုေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနသည့္ လူတေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခုံကႀကီးသည္မလို႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ မျမင္ရ။ ထြက္ေနတဲ့ေခါင္းကိုေတာ့ အနည္းငယ္ျမင္ရသည္။ ဆံပင္ကို သပ္ရပ္စြာၿဖီးထားပုံရပီး အသက္လဲ အရမ္းႀကီးပုံမေပၚ ဒါကလဲ သူမအေတြးသပ္သပ္ရယ္ပါ သူမလဲ ျမင္ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ေလ။ သူေဌးရဲ႕စားပြဲနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ပီး သူမ အသံအနည္းငယ္ျပဳလိုက္ရသည္။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွ လွည့္လာမယ္ဆိုတာမသိ.....
"ဟို....က်မက ႐ုံးပိုင္းဆိုင္ရာကဝန္ထမ္းပါ.. က်မကို ေခၚခိုင္းတယ္ဆိုလို႔ပါ ဘာကိစၥမ်ားလဲမသိဘူး"
သူမစကားဆုံးပီး ခနအၾကာ ႐ုတ္တရက္ သူမဘက္ကိုေက်ာေပးထိုင္ေနရာမွ လွည့္လာတဲ့လူတေယာက္......တာရာ မ်က္လုံးေတြပင္ ဝိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ လည္ေခ်ာင္းေတြလဲ ေျခာက္ေသြ႕လာပီး ဘာမွကိုဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ။
မဟာ...သူမထြက္သြားပီးထဲက ၿမိဳ႕ထဲမွာပိုက္စိတ္တိုက္ပီး ရွာခဲ့တာ....သူမနဲ႔အရင္းႏွီးဆုံးလို႔ဆိုရမယ့္ အရင္ခင္မင္ခဲ့တဲ့သူေတြေတာင္ သူမ ဘယ္မွာမွန္းမသိၾကဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆုံးၿမိဳ႕ထဲကိုလက္ေလွ်ာ့ပီး တႏွစ္ပတ္လုံး ကားဂိတ္ေတြ ၿမိဳ႕ဝင္ဂိတ္ေတြကိုစစ္ေဆးလာတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ပတ္ေလာက္က သူမနာမည္နဲ႔ ခရီးသည္တဦးၿမိဳ႕ထဲ ျပန္ဝင္လာတဲ့ မွတ္တမ္းကိုရခဲ့သည္။ ရရခ်င္း ထပ္မံပီးပိုက္စိတ္တိုက္ရွာလိုက္ေတာ့ သူ႔ေျခသူ႔လက္အရာေပါက္တဲ့ ၿမိဳ႕မလို႔ သိပ္မရွာလိုက္ရ....သူမအေၾကာင္းတန္းသိရသည္။ သူမက ျပန္ေရာက္ထဲက သူလိုက္ရွာမွာစိုးလို႔ထင္သည္....အရင္မိတ္ေဆြေတြဆီပင္ျပန္မသြား တျခားသူမအေၾကာင္းသူမလဲရွိမွာေပါ့။ မဟာ သူမအေၾကာင္းသိသိခ်င္း ၾကားၾကားခ်င္းပဲ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ေျပးေတြ႕လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ထပ္ပီးထြက္ေျပးသြားမွာစိုးသည္မလို႔ အေဝးကပဲ သူမအေၾကာင္းထပ္စုံစမ္းခဲ့သည္။ ေအးေဆးပါပဲ အျပင္အဆင္ေလးေတြ ေျပာင္းလဲသြား႐ုံကလြဲရင္အရင္တိုင္းေလးပဲ။ မဟာ သူ႔ကို တအံ့တၾသနဲ႔ၾကည့္ပီးခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့သူမကို ေခါင္းစေျခအဆုံးေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ သူေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တုံးက ရွိခဲ့တဲ့ ခါးေလာက္ရွိတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကေတာ့ ေက်ာလယ္ေလာက္ပဲရွိတာကလြဲရင္ အရင္လို ႐ိုး႐ိုးေလး ထဘီေလးနဲ႔အစား ဒူးမေရာက္တေရာက္တကဒ္ေလးကို အေပၚက လက္ရွည္အက်ီေလးနဲ႔တြဲဝတ္ထားပီး သိပ္မျမင့္လွတဲ့ ရႉးဖိနပ္ကေလးစီးထားတာကလြဲရင္ အရင္လိုေလးပဲ..... အရင္လိုထဲမွာမွ လုံးဝမေျပာင္းလဲတာတခုကေတာ့ သူ႔ကိုျမင္တာနဲ႔ အံ့ၾသရင္ၾသ မအံ့ၾသရင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့မ်က္ႏွာျဖစ္သြားတာပဲ.....ဒါေလးေတာ့ ခုထိမေျပာင္းလဲဘူး မင္းဒဏ္ရာေတြ ခုထိမက်က္ေသးဘူးလားကြာ။
*ဒီတခါေတာ့ မင္းကိုယ္တို႔လက္က ေျပးလို႔မလြတ္ေစရဘူး.....အရင္တခါက ကိုယ့္ရဲ႕လက္တစုံနဲ႔ပဲမလို႔ မင္းမာနေတြကိုေက်ာ္ေအာင္ဆြဲထားလို႔မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး.....ခုတခါေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကေန ကူဆြဲေပးမယ့္ သိပ္ကိုအားႀကီးတဲ့ လက္တစ္စုံကိုယ့္ဘက္မွာရွိေနပီမလို႔ ဒီတခါေတာ မင္းကိုယ္တို႔ဆီက ထြက္သြားလို႔မရေတာ့ဘူး*
မဟာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေႏြးေထြးမႈ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ ေရာယွက္ေနတဲ့ အၿပဳံးတခုနဲ႔ သူမကို ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။ တခါမွ သူမကို ခုလိုအၿပဳံးၿပဳံးမျပခဲ့ဖူးတာ မိမိကိုယ္ကိုယ္သိသည္........
အကုန္လုံးကို အေၾကာင္းၾကားခ်င္တာက မၾကာမီရက္ပိုင္းမွာ ဇာတ္သိမ္းပါေတာ့မည္။ ဇာတ္သိမ္းမွာ အလွည့္အေျပာင္းတခုပါမွာပါ။ ညားေစခ်င္သူေတြေရာ မညားေစခ်င္သူေတြေရာ ေက်နပ္ေစရပါမယ္။ ဒီခ်ိန္အထိ လိုက္ပါစီးေမ်ာေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ❤