Chapter 75 : ဆက်နွယ်အပင်
မိုင်နဲ က ရှဲ့စန်း ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ကော်လာကို ပြန်ဆွဲတင်ကာ သူ့မျက်နှာကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ က နာကျင်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။
ရှဲ့စန်း မသိစိတ်က သူ့လက် ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ မီးဖိုပေါ်တွင် မုန့်ပေါင်းနေသလို ခံစားရပြီး သူ့ခေါင်းက မူးဝေနေသည်။ ရေဆူလာတာ နှင့်အမျှ သူ ပို၍ ပူလာပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ် ပေါက်ကွဲသွားတော့မယ့်ပုံ ရသည်။
သူ့ကိုယ်သူ တွေးကြည့်တော့ ပေါင်မုန့်ပေါင်း တစ်ခုလိုပဲ။ ပြုတ်ပြီးတဲ့ နောက်မှာ၊ မှားသွားတာ ဖြစ်ရမယ်။ လက်ဖြင့် လိမ်တာ က ပါးလွှာတဲ့ အလွှာကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။ စားပြီးရင် ဗိုက်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ အချိန်အတော် ကြာပြီးနောက် သူ တကိုယ်လုံး ပူနေပြီး၊ ဒီလူသတ်သလို ပေါင်းထားတဲ့ ပေါင်မုန့်က သူ့ကို မီးဖိုထဲက ယူဖို့ မေ့သွားတယ် လို့တောင် တွေးမိတယ်။ ဆိုးဝါးတာ ဖြစ်တော့မယ်။
နောက်တစ်နေ့တွင် ရှဲ့စန်း နိုးလာသည်။ သူစိတ်အေးလက်အေးနဲ့ ရှိနေပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အားအင်တွေ ပြည့်နေပေမယ့် ချွေးတွေ အရမ်း ထွက်နေတာကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး စေးကပ်နေကာ ပိုမသက်မသာ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့အသိစိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခု ရှိနေသလိုမျိုး အဆုံးမရှိတဲ့ ခံစားချက် တစ်ခုကိုလည်း တစ်နည်းနည်းနဲ့ ခံစားရပေမယ့် မမြင်နိုင်၊ မထိနိုင်ပေ။ ခဏလောက် သူ အံ့ဩသွားတာ ဟု ထင်မိသည်။
"မင်း အဆင်မပြေတဲ့ နေရာရှိလား" မိုင်နဲ က မျက်လုံးဖွင့်ပြီး မေးလိုက်သည်။
ရှဲ့စန်း က လက်ဆန့်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်း အပေါ်က ခြစ်ရာတွေကို ကိုင်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
"မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ အဆင်ပြေပါတယ်၊ ငါ ရေချိုးချင်တယ်" ဟု သူ အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာ ပြောလိုက်သည်။
"ငါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
မိုင်နဲရဲ့ လက်သည် သူ့မျက်နှာမှ ဘယ်ဘက် ပခုံးဆီသို့ လျှောကျသွားသည်။ ရှဲ့စန်း မသိစိတ်က နောက်သို့ ဆုတ်သွားသည်။ သူ ချွေးတွေ အလျှံအပယ် ထွက်နေပြီး အိပ်ရာ နိုးကတည်းက သွားမတိုက်ရသေးဘူး။ ဒီလူက သတိလက်လွတ် ဖြစ်လွန်းတယ် မဟုတ်ဘူးလား။
“ငါ ညစ်ပတ်နေတယ်၊ ငါ မ…”
သူ့ကော်လာကို ဆွဲချရင်း မိုင်နဲ က မရယ်ဘဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။
"မင်းရဲ့ သားရဲပုံစံ ကို ကိုယ် ကြည့်စေချင်လို့"
ရှဲ့စန်း သူ့ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ပခုံးပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ နေကြာပန်း တစ်ပွင့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပန်းပွင့် က သေးငယ်ပြီး သူ့ပခုံး အလယ်တည့်တည့်တွင် အရောင်တောက်ပနေကာ လှပနေသည်။
"ဒီဟာ?"
ခုနက နားလည်မှု လွဲသွားပေမယ့် ရှက်ရွံ့တာ ကို သူ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘူး။ သူ မအံ့သြဘဲ မနေနိုင်ပေ။
"ဒါက ငါ့သားရဲ ပုံစံလား?"
“ဟုတ်တယ်၊ မင်းလည်း ဒုတိယအကြိမ် နိုးထလာပြီ”
မိုင်နဲ က ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ အမူအရာဖြင့် ပြောသည်။
"မင်းရဲ့ အရင် သားရဲပုံစံ က မင်းရဲ့ ညာဘက် ပခုံးပေါ်မှာပဲ၊ အခု မင်းရဲ့ဘယ်ဘက် ပခုံးပေါ်မှာ ဘာလို့ ရှိနေတာလဲ"
ဆက်နွယ်သားရဲ ပုံစံ အနေအထား က ကွဲပြားသည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ အထီး၊အမ ကွဲပြားသည်။ ရှဲ့စန်းရဲ့ ဆက်နွယ်သားရဲ နှစ်ခုလုံး က အပင်တွေ ဖြစ်သည်။
သားရဲပုံစံ အနေအထားအရ အပင်သားရဲသခင် ရဲ့ ပုံစံနှစ်ခု က၊ ဘယ်ဘက်ပခုံးမှာ တစ်ခု၊ ညာဘက်ပခုံးမှာ တစ်ခု ရှိဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။
ပျိုးနီပန်း က သားရဲ ပုံစံ လုံးဝ မဟုတ်တာကြောင့် ဖြစ်သည် ကို ရှဲ့စန်း က သူ့စိတ်ထဲတွင် သိနေသည်။ သူ နည်းနည်း စဉ်းစားပြီး နေကြာ က မူလ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ဆက်နွယ်အပင် ဖြစ်တယ်လို့ မှန်းဆခဲ့သည်။
ကုလျှို့ ပြောတာကို ရုတ်တရက် သတိရသွားသည်။ အပင် မျိုးသုဉ်းလုနီး ကာလတွင် အပင်သားရဲသခင်နဲ့ စားသုံးနိုင်တဲ့ အပင်တွေ လျော့နည်းလာခြင်း က ဆက်စပ်နေသည်။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်က အသီးအနှံတွေ ကို စားခဲပြီး မွေးစားမိဘတွေ ကွယ်လွန်ပြီးနောက် အာဟာရ ပြည့်အောင် အချိန်မီ မစားနိုင်တော့ပေ။ ခန္ဓာကိုယ် က အပင်သားရဲသခင် ဖြစ်သော်လည်း အာဟာရ ချို့တဲ့ပြီး သူ့ရဲ့ ဆက်နွယ်အပင်ကို နိုးထဖို့ ပျက်ကွက်စေခဲ့သည်။
သူ မနေနိုင်ဘဲ သက်ပြင်း နည်းနည်း ချလိုက်သည်။ သူ့အရင် ခန္ဓာကိုယ် ပိုင်ရှင် က တကယ် သနားစရာ ကောင်းတဲ့ကလေး ဖြစ်သည်။ သူ က အရွယ်ရောက်ပြီး ဆက်နွယ် သားရဲ ကို မနှိုးနိုင်တာ က သူ့ကို နှိပ်စက်နေတဲ့ နောက်ဆုံးသော ကောက်ရိုးမျှင် ဖြစ်သည်၊
အမှန်မှာ၊ သူက ရှားပါးတဲ့ အပင်သားရဲသခင် ဖြစ်သည်။
နေကြာပန်း ကို ပွတ်ပြီး သက်ပြင်း ချလိုက်ပြန်သည်။ တကယ့်ကိုပဲ။ ဒါဟာ သူက တကယ် အမ ဖြစ်တယ် ဆိုတာ ကို အခုတော့ သက်သေပြလိုက်ပြီ။
မိုင်နဲ က သူ သက်ပြင်း ချလိုက်တာ ကို မြင်လိုက်ရတော့ တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့ကို လက်မောင်းထဲ ဖက်ကာ
“အဆင်ပြေပါတယ်။ သားရဲပုံစံ က ဘယ်နေရာမှာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်း အဆင်ပြေနေရင် ပြီးပြီ”
ရှဲ့စန်း က သူ့ပခုံးကို တွန်းလိုက်သည်။ “ချွေးနံ့ နံနေတယ်။ ငါ့အနား ကို အရမ်း မကပ်နဲ့" သူက အပြင်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ "ဒါက ဒုတိယနေ့လား"
“မင်း ဗိုက်ဆာနေလား?" မိုင်နဲ က မေးသည်။
"ဟားဟားဟား! ငါးကြီးတစ်ကောင် ကို ဖမ်းမိခဲ့တယ်!”
သူစကားပြောနေချိန် လောင်ထန်းရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံ က တဲအပြင်ဘက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ရှဲ့စန်း က ထထိုင်လိုက်ပေမယ့် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားသည်။
"ငါ ဗိုက်ဆာနေတယ်။ ငါးစားချင်တယ်"
မိုင်နဲ က သူ့ကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် တဲထဲ က ထွက်လာတော့ လောင်ထန်း က အရှည် တစ်မီတာနီးပါး ရှိတဲ့ ငါးဖြူကြီးကို ကိုင်နေတာ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"အားစန်း မင်း နေကောင်းရဲ့လား"
ထင်းထည့်ပြီး မီးမွှေးနေတဲ့ ပိုင်ကျောင်းနဲ့ လောင်ထန်း က ရှဲ့စန်း ကို မြင်တာနဲ့ စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
ရှဲ့စန်း က သူတို့ကို ပြုံးပြပြီး "ငါ အဆင်ပြေပါတယ်" ငါးပေါ်မှ ကျနေတဲ့ ရေကို ကြည့်ကာ
“ရေ ဘယ်မှာရှိတာလဲ၊ ရေချိုးချင်တယ်"
လောင်ထန်း က သူ့ညာဘက်ကို ညွှန်ပြသည်။
"ဟိုမှာ မြစ်တစ်စင်း ရှိတယ်"
မဆိုင်းမတွဘဲ ရှဲ့စန်းသည် သူတွေးနေတဲ့ အရာကို နားလည်နေတဲ့ မိုင်နဲ ကို လှမ်းကြည့်ကာ မြစ်ဆီသို့ လိုက်သွားခဲ့သည်။
လောင်ထန်း က မြစ်သည် သူတို့ နေရာနှင့် မဝေးလှကြောင်း ထောက်ပြသည်။ တောင်နံရံ တစ်ခု က မြင်ကွင်းမှ ပိတ်ဆို့ထားပြီး မြစ်က အောက်ဘက် အကွေ့တစ်နေရာမှာ စီးဆင်းပြီး ရေအောက်မှာ အန္တရာယ်များတဲ့ အကောင်မရှိကြောင်း ပြောခဲ့သည်။
ရှဲ့စန်း သည် ရေထဲတွင် အန္တရာယ်ရှိတဲ့ သတ္တဝါတွေ မရှိကြောင်း သေချာစေပြီးနောက် ရေချိုးကာ သန့်ရှင်းတဲ့ အဝတ်အစားတွေ ကို ထုတ်ကာ လဲလိုက်သည်။ အခုတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး လန်းဆန်းပြီး ပေါ့ပါးသွားသည်။
ဒါပေမယ့် အခု သူ့အသိစိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခု ရှိနေတယ် ဆိုတဲ့ ခံစားချက် က တုံ့ဆိုင်းနေပြီး မိုင်နဲ က သူ့ရဲ့ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ အကြည့် ကို မြင်ပြီး “ဘာဖြစ်နေတာလဲ” လို့ မေးသည်။
ရှဲ့စန်း က သူအာရုံခံရတာ ကို ပြောပြလိုက်သည်။
" ငါ့အသိစိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခု ရှိနေသလို ခံစားရတယ်။ ထူးဆန်းသလို ခံစားနေရတယ်"
မိုင်နဲ က “ဒါ ဆက်နွယ်သားရဲ အသစ် အကြောင်း မင်းရဲ့ အသိလို့ ထင်တယ်။ အရင် ဆက်နွယ်သားရဲမှာ ဒီလိုခံစားချက် မရှိဘူးလား"
ရှဲ့စန်း ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ မိုင်နဲ က သူ့ကို စက္ကန့်ဝက်လောက် ကြည့်ပြီးနောက် ရုတ်တရက် သူ့ကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ရှဲ့စန်း သူ့ရဲ့ စိတ်မသက်မသာဖြစ်မှုကို ခံစားပြီး မျက်တောင် ခတ်လိုက်သည်။
"ဘာမှားလို့လဲ?"
“မင်းက အရမ်း အံ့သြစရာ ကောင်းတယ်။ မင်းနဲ့ မတူတဲ့ အရာတွေ အများကြီး ရှိတယ်။ မရှင်းပြနိုင်ပေမယ့် ဒီခံစားချက် က ကိုယ့်ကို ကြောက်စေတယ်။ မင်းက ကိုယ့်ရှေ့မှာ သိသာ ထင်ရှားနေတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီနေရာ က မင်းနဲ့ မဆိုင်သလိုပဲ ကိုယ်အမြဲတမ်း ခံစားရတယ်"
ရှဲ့စန်းရဲ့ မျက်လုံးများတွင် အံ့အားသင့်မှုများ ပေါ်လာသည်။ မိုင်နဲ က ခံစားရလွယ်လွန်းသည်။ သူ့ခါးကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး
“အဲဒါကို မစဉ်းစားနဲ့။ ငါ့ခန္ဓာကိုယ် က တခြားသူတွေနဲ့ မတူဘူး။ ဒါနဲ့၊ ခြင်္သေ့ပျံ သားရဲဘယ်မှာလဲ။ တွေ့ပြီးပြီလား?"
မိုင်နဲ က သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ပြန်ဖြေလာတယ်
“မနေ့က မင်း သတိလစ်သွားတော့ သူ အကြာကြီး တိုက်ခိုက်နေပြီး ရုတ်တရက် ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် အချိန် အတော်ကြာပြီးမှ ပြန်လာခဲ့တယ်။ လောင်ထန်း လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ တိုက်ခိုက်တာ သားရဲ မဟုတ်ဘူး၊ ပန်းပွင့်ပဲ”
ပန်းအကြောင်း ပြောရင်း ရှဲ့စန်း က အလင်းရောင်နဲ့ လှည့်ပတ် ကြည့်ရှုပြီးနောက် အပေါ်သို့ မျှော်ကြည့်တော့ ပန်း က တောအုပ်အပေါ် အရိပ်တစ်ခုလို ကျရောက်နေတာ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပန်းရဲ့ နောက်ကျောကို ဖြတ်၍ မြင်လိုက်ရတာနဲ့ ခဏအတွင်း နေကြာပန်း တစ်ပွင့်ရဲ့ ပုံရိပ်က ရုတ်တရက် သတိရလာပြီး ပန်းကို အလှဆင်ချင်စိတ် သူ့နှလုံးသားထဲမှ အလိုလို ပေါ်လာသည်။
သူက အေးခဲသွားပြီး ဒီနေကြာပန်းဟာ သူ့ရဲ့ ဆက်နွယ်အပင် ဖြစ်နိုင်တယ် လို့ မှန်းဆခဲ့သည်။
ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားတဲ့ အသံကြောင့် သူ့စိတ်ထဲမှာ အကြံတစ်ခု ပေါ်လာသည်။ ချီပိုးအစစ်ဖြင့် လုပ်ထားသကဲ့သို့ စိမ်းလန်းတဲ့ သစ်ရွက်ကြီး တစ်ရွက် က အဝေးမှ သူတို့ နှစ်ယောက်ဆီသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ဓား က အလွန် ကြီးမားသော်လည်း အလွန် ပါးလွှာသည်။ အဲဒါ က အလွန် ပျော့ပျောင်းပြီး သူတို့က ရှောင်ရမယ့် အတားအဆီးတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရတဲ့အခါ အလိုအလျောက် ကျုံ့သွားသည်။ အလှမ်းမဝေးတဲ့ လူနှစ်ယောက်ဆီသို့ ပျံသန်းသွားပြီး ပြင်းထန်တဲ့ အော်ရာရှိနေသည်။
သစ်ရွက် က အလွန် ပျက်စီးလွယ်သည် ဟု ထင်မြင်ခြင်းမှာ ကျိုးကြောင်း ဆီလျော်သော်လည်း ဓား လို အလွန် ပါးလွှာနေပြီး အစွန်း က ထက်ရှနေသည်။ အန္တရာယ်ရှိတဲ့ အစိမ်းရောင် တောက်နေပြီး ဓါးသွားပုံစံ ပေါက်နေသည်။
မိုင်နဲရဲ့ အမူအရာ ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားသည်။ သူ ရှဲ့စန်း ကို ခေါ်လိုက်ပြီး ခြေလှမ်းတစ်လှမ်း နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ သစ်ရွက်ဆီသို့ သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။ ချွန်ထက်တဲ့ ဓားမြှောင် တစ်ချောင်း က ရုတ်တရက် လေထဲ၌ ပေါ်လာပြီး သစ်ရွက်ဓားရဲ့ ရှေ့ဆုံးကို ဖြတ်တောက်ပစ်လိုက်သည်။
သစ်ရွက်သည် ထိခိုက်မိသည့် နေရာတွင် ကွေးကောက်သွားပြီး နောက်အခိုက်အတန့်တွင် အရွက်အသစ် က ရုတ်တရက် ကြီးထွားလာပြီး ထိခိုက်ဒဏ်ရာ မရှိသကဲ့သို့ မူလပုံစံသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားသည်။
မိုင်နဲ က နိုးကြားနဲ့ ရှိနေပြီး ရှဲ့စန်း က ဖရဲသီးနွယ် ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး စိမ်းလန်းနေတဲ့ သစ်ရွက်တွေ ကို လေးနက်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ပြင်းထန်တဲ့ သဘာဝ အော်ရာ ကို ခံစားရပြီး သူရဲ့ ညာဘက်ပခုံး က ပူလောင်လာသည်။ သစ်ရွက် က ပန်းပွင့်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်တာ ကို သူသိသည်၊
စိမ်းလန်းတဲ့ သစ်ရွက်တွေ က အေးခဲသွားသလိုမျိုး နေရာတွင် ရပ်သွားပြီး ရှဲ့စန်း သည် ပြင်းထန်တဲ့ ရှုပ်ထွေးမှု တစ်ခုကဲ့သို့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အတက်အကျကို ခံစားလိုက်ရသည်။
အစိမ်းရောင် သစ်ရွက်ကြီး ကို မယုံနိုင်စွာ စိုက်ကြည့်ရင်း ကြီးမားတဲ့ အစ နှစ်ဖက်စလုံး က အတွင်းသို့ လှိမ့်ဝင်သွားသည် ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ကြီးမားတဲ့ သစ်ရွက်ကြီး က တဖြည်းဖြည်း စိမ်းလန်းတဲ့ တုတ်တစ်ချောင်း ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် အစိမ်းရောင် တုတ်ချောင်းသည် ကွေးပြီး စက်ဝိုင်းလို လှည့်လာသည်။ အဲဒါ ကဆက်၍ လိမ်နေကာ ခဏအကြာတွင်၊ ရှဲ့စန်း နဲ့ နှစ်မီတာ အကွာတွင် ကောက်ကွေးတဲ့ ပုံစံ ပေါ်လာသည်။ QAQ
အစိမ်းရောင် အချောင်းရဲ့ အလယ်မှာ ကျိုးပဲ့ခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ဘဲ အနည်းငယ် ရှုတ်ထွေးနေတဲ့ နေရာ တော်တော်များများမှာ အမှတ်အသားတွေ ရှိပေမယ့် ရှဲ့စန်း ကတော့ ချက်ချင်း မှတ်မိနေဆဲဖြစ်သည်။ သူ့နှာခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း သူ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားချက်တွေ က လှည့်စားမှုတစ်ခု မဟုတ်နိုင်ဘူး လို့ ရုတ်တရက် တွေးလိုက်မိတယ်။
သူက ပါးစပ်ကို ဖွင့်ပြီး “ငါ့ကို နားလည်တာလား” လို့ မေးလိုက်တယ်။
ကောင်းစွာ ပြုလုပ်ထားသော အမူအရာဖြင့် အစိမ်းရောင်တုတ် က အပေါ်မှ အောက်သို့ ရွေ့လျားသွားသည်။
သေချာသွားသည်၊ ပထမစွမ်းအင် နှစ်ခုရဲ့ အတွေ့အကြုံအရ၊ စွမ်းအင် က သားရဲအပေါ် ဒါမှမဟုတ် သူ့ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့အခါ၊ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရှိတဲ့ စနစ်ကြောင့် သူတို့နဲ့ တိုက်ရိုက် ဆက်သွယ်နိုင်ခဲ့တာ သေချာတယ်။
ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ မတူချေ။ ဒီတစ်ခါ စွမ်းအင်က အပင် တစ်ပင်မှာရှိတော့ အပင်က စကားမပြောနိုင်ပေ။ စကားမပြောပေမယ့် စွမ်းအင်ကြောင့် အသိဉာဏ် ရှိနေပုံ ရသည်။ သူက လူ့စကားပြော ကို နားလည်နိုင်ပြီး အဲဒါအပြင် သူက ခံစားချက်တွေ ကို ဖော်ပြနိုင်သည်။
ရှဲ့စန်း က ဒီလို အခြေအနေမျိုး ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကြုံဖူးတာမလို့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အပြောင်းအလဲတွေ ကို လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။
သူ က မြေပြင်ပေါ်ရှိ ပြတ်နေတဲ့ သစ်ရွက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“တောင်းပန်ပါတယ်။ မင်းက အရမ်း မြန်တယ်။ မင်း ငါတို့ကို တိုက်ခိုက်မယ် လို့ ငါတို့ထင်ခဲ့တာ၊ ငါတို့ က မင်းကို နာကျင်အောင် တိုက်ခိုက်မိခဲ့တယ်"
ဝမ်းနည်း ပူဆွေးတဲ့ ခံစားချက်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားကာ သစ်ရွက်စိမ်း က မူလပုံစံသို့ ပြန်ရောက်သွားခဲ့သည်။ သူက သူ့ရဲ့ ချွန်ထက်နေတဲ့ အစွန်းတွေ ကို ဖုံးအုပ်ကာ အန္တရာယ်ကင်းပြီး ကွေးညွှတ်နေတဲ့ မျက်နှာပြင် ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အတွင်းပိုင်းသို့ ကွေးလိုက်သည်။
အစွန်အဖျားရှိ သူ့ရဲ့ ကြီးမားတဲ့ သစ်ရွက်အစ ကို ရှဲ့စန်းထံသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ချပေးထားသည်။
ရှဲ့စန်း က လက်ဆန့်ပြီး ကိုင်လိုက်သည်။ သူ လုပ်လိုက်တဲ့ အခိုက်အတန့်မှာ ပြင်းထန်တဲ့ အသက် စွမ်းအင်နဲ့ စိတ်အေးလက်အေး ပျော်ရွှင်နေတဲ့ စိတ်ခံစားချက် ကို ချက်ချင်း ခံစားလိုက်ရတယ်။ သစ်ရွက် အစ က သူ့လက်ကို ပွတ်တိုက်မိသွားသည်။ အတွင်းကို ခေါက်လိုက်၊ ခေါက်လိုက်နဲ့ သူ့ကို လက်ယပ် ခေါ်နေသလိုပဲ။
ရှဲ့စန်း က သူ နားလည်သည် ဟု ထင်ကာ "မင်းနဲ့အတူ လိုက်ခဲ့ဖို့ ကို ဆိုလိုတာလား" လို့မေးလိုက်သည်။
သစ်ရွက် က ရှဲ့စန်းအား ကြည်နူးဖွယ် ခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းလာပြီး အပေါ်၊အောက် နည်းနည်း တုန်ခါသွားကာ ရှဲ့စန်း က အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်သည့် အတွက် ဝမ်းသာနေမိသည်။
ရှဲ့စန်း တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။
“ဒီမှာ ငါ့မှာ သူငယ်ချင်းတွေ ရှိသေးတယ်၊ ငါ သူတို့ကို သွားပြောရမယ်။ မင်း စောင့်နိုင်လား?"
သစ်ရွက် က အပေါ်၊အောက် လှုပ်သွားပြန်သည်။
ထို့ကြောင့် ပိုင်ကျောင်း နဲ့ လောင်ထန်း တို့ က သူတို့နှစ်ဦး ပြန်လာတာ ကို မြင်လိုက်ရပြီး စိမ်းလန်းတဲ့ သစ်ရွက်ကြီးတစ်ရွက်နဲ့ ပင်စည် က မည်သည့် နေရာတွင် ရှိနေလဲ ဆိုတာကို မသိရဘဲ အဲဒါက ရှဲ့စန်း သွားလေရာသို့ လိုက်သွားခဲ့သည်။
"Wow! ဒါ က ဘာလဲ?"
လောင်ထန်း အံ့သြသွားသလို ပိုင်ကျောင်း လည်း အံ့သြသွားသည်။ အရွက်ရဲ့ လက္ခဏာတွေ ကို လျှို့ဝှက်စွာ လေ့လာခဲ့ပြီး အဲဒါ က မည်သည့် အပင်ဖြစ်သည် ကို အမှတ်ရရန် ကြိုးစားနေခဲ့သည်။
ရှဲ့စန်း က “ဒါဟာ ငါ့ဆက်နွယ် အပင်ရဲ့ အရွက်တွေထဲက တစ်ခုပါ၊ နေကြာပန်းကြီးလေ။ အခု အဲဒါက လိုက်လာစေချင်တယ်။ ဘယ်ကို သွားနေမှန်းလည်း မသိဘူး၊ ပင်စည်ကို ရောက်သွားမယ် ထင်တယ်”
မီးကင်လို့ ပြီးခါနီး ငါးကို တွန့်ဆုတ်စွာ လှမ်းကြည့်ရင်း လောင်ထန်းရဲ့ မျက်လုံးတွေ တောက်ပလာသည်။
"ငါတို့ မသွားခင် စားရမလား?"
ရှဲ့စန်း ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
"ရတယ် ငါလည်း ဗိုက်ဆာတယ်!"
အစိမ်းရောင် အရွက်များ က သူတို့ စားနေတာ ကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်ဆိုင်းပေးကြသည်။
သူတို့ လေးယောက် ကို စပ်စုသလို လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း အလွန် စိတ်ဝင်စားနေပုံ ရသည်။
စားသောက်ပြီးနောက် လေးယောက် က အရွက်နောက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။ ထိုအချိန် ခြင်္သေ့ပျံ သားရဲရဲ့ ဟိန်းဟောက်သံ ကို ကြားလိုက်ရသည်။ အရွက်တွေ က ဘာမှ မကြားရသကဲ့သို့ပင် အရှိန် က မပြောင်းလဲပေ ။
စိမ်းလန်းတဲ့ အကိုင်းအခက်တွေ အနား ရောက်တာနဲ့ အရွက်တွေ ရပ်တန့်သွားသည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ၊ ရှဲ့စန်းရဲ့ အဖွဲ့ က ရံဖန်ရံခါ ဟိန်းဟောက်နေတဲ့ ခြင်္သေ့ပျံ ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ခဏကြာအောင် စိုက်ကြည့်ပြီးနောက်၊ ရှဲ့စန်းရဲ့ ပါးစပ်ထောင့်မှာ လှုပ်ယမ်းသွားသည်။
'ဒါက ၂ယောက် ၁ယောက် ဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား'
_____________________________________________________
Zawgyi version
Chapter 75 : ဆက္ႏြယ္အပင္
မိုင္နဲ က ႐ွဲ႕စန္း ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ေကာ္လာကို ျပန္ဆြဲတင္ကာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြ က နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသည္။
႐ွဲ႕စန္း မသိစိတ္က သူ႕လက္ ကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ မီးဖိုေပၚတြင္ မုန္႔ေပါင္းေနသလို ခံစားရၿပီး သူ႕ေခါင္းက မူးေဝေနသည္။ ေရဆူလာတာ ႏွင့္အမွ် သူ ပို၍ ပူလာၿပီး သူ႕ခႏၶာကိုယ္ ေပါက္ကြဲသြားေတာ့မယ့္ပုံ ရသည္။
သူ႕ကိုယ္သူ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေပါင္မုန္႔ေပါင္း တစ္ခုလိုပဲ။ ျပဳတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ၊ မွားသြားတာ ျဖစ္ရမယ္။ လက္ျဖင့္ လိမ္တာ က ပါးလႊာတဲ့ အလႊာကို ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ စားၿပီးရင္ ဗိုက္ကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာၿပီးေနာက္ သူ တကိုယ္လုံး ပူေနၿပီး၊ ဒီလူသတ္သလို ေပါင္းထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔က သူ႕ကို မီးဖိုထဲက ယူဖို႔ ေမ့သြားတယ္ လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ဆိုးဝါးတာ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ႐ွဲ႕စန္း ႏိုးလာသည္။ သူစိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ႐ွိေနၿပီး သူ႕ခႏၶာကိုယ္က အားအင္ေတြ ျပည့္ေနေပမယ့္ ေခြၽးေတြ အရမ္း ထြက္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေစးကပ္ေနကာ ပိုမသက္မသာ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႕အသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု ႐ွိေနသလိုမ်ိဳး အဆုံးမ႐ွိတဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္ခုကိုလည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ခံစားရေပမယ့္ မျမင္ႏိုင္၊ မထိႏိုင္ေပ။ ခဏေလာက္ သူ အံ့ဩသြားတာ ဟု ထင္မိသည္။
"မင္း အဆင္မေျပတဲ့ ေနရာ႐ွိလား" မိုင္နဲ က မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။
႐ွဲ႕စန္း က လက္ဆန္႔ၿပီး သူ႕ႏႈတ္ခမ္း အေပၚက ျခစ္ရာေတြကို ကိုင္ၿပီး ျပဳံးျပလိုက္သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ငါ ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္" ဟု သူ အနည္းငယ္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
မိုင္နဲရဲ႕ လက္သည္ သူ႕မ်က္ႏွာမွ ဘယ္ဘက္ ပခုံးဆီသို႔ ေလွ်ာက်သြားသည္။ ႐ွဲ႕စန္း မသိစိတ္က ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားသည္။ သူ ေခြၽးေတြ အလွ်ံအပယ္ ထြက္ေနၿပီး အိပ္ရာ ႏိုးကတည္းက သြားမတိုက္ရေသးဘူး။ ဒီလူက သတိလက္လြတ္ ျဖစ္လြန္းတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
“ငါ ညစ္ပတ္ေနတယ္၊ ငါ မ…”
သူ႕ေကာ္လာကို ဆြဲခ်ရင္း မိုင္နဲ က မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"မင္းရဲ႕ သားရဲပုံစံ ကို ကိုယ္ ၾကည့္ေစခ်င္လို႔"
႐ွဲ႕စန္း သူ႕ေခါင္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ပခုံးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေနၾကာပန္း တစ္ပြင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပန္းပြင့္ က ေသးငယ္ၿပီး သူ႕ပခုံး အလယ္တည့္တည့္တြင္ အေရာင္ေတာက္ပေနကာ လွပေနသည္။
"ဒီဟာ?"
ခုနက နားလည္မႈ လြဲသြားေပမယ့္ ႐ွက္႐ြံ႕တာ ကို သူ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏိုင္ေပ။
"ဒါက ငါ့သားရဲ ပုံစံလား?"
“ဟုတ္တယ္၊ မင္းလည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ႏိုးထလာၿပီ”
မိုင္နဲ က ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ အမူအရာျဖင့္ ေျပာသည္။
"မင္းရဲ႕ အရင္ သားရဲပုံစံ က မင္းရဲ႕ ညာဘက္ ပခုံးေပၚမွာပဲ၊ အခု မင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ပခုံးေပၚမွာ ဘာလို႔ ႐ွိေနတာလဲ"
ဆက္ႏြယ္သားရဲ ပုံစံ အေနအထား က ကြဲျပားသည္၊ ဆိုလိုသည္မွာ အထီး၊အမ ကြဲျပားသည္။ ႐ွဲ႕စန္းရဲ႕ ဆက္ႏြယ္သားရဲ ႏွစ္ခုလုံး က အပင္ေတြ ျဖစ္သည္။
သားရဲပုံစံ အေနအထားအရ အပင္သားရဲသခင္ ရဲ႕ ပုံစံႏွစ္ခု က၊ ဘယ္ဘက္ပခုံးမွာ တစ္ခု၊ ညာဘက္ပခုံးမွာ တစ္ခု ႐ွိဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ပ်ိဳးနီပန္း က သားရဲ ပုံစံ လုံးဝ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ကို ႐ွဲ႕စန္း က သူ႕စိတ္ထဲတြင္ သိေနသည္။ သူ နည္းနည္း စဥ္းစားၿပီး ေနၾကာ က မူလ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္အပင္ ျဖစ္တယ္လို႔ မွန္းဆခဲ့သည္။
ကုလွ်ိဳ႕ ေျပာတာကို ႐ုတ္တရက္ သတိရသြားသည္။ အပင္ မ်ိဳးသုဥ္းလုနီး ကာလတြင္ အပင္သားရဲသခင္နဲ႔ စားသုံးႏိုင္တဲ့ အပင္ေတြ ေလ်ာ့နည္းလာျခင္း က ဆက္စပ္ေနသည္။
သူ႕ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အရင္ပိုင္႐ွင္က အသီးအႏွံေတြ ကို စားခဲၿပီး ေမြးစားမိဘေတြ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ အာဟာရ ျပည့္ေအာင္ အခ်ိန္မီ မစားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ခႏၶာကိုယ္ က အပင္သားရဲသခင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး သူ႕ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္အပင္ကို ႏိုးထဖို႔ ပ်က္ကြက္ေစခဲ့သည္။
သူ မေနႏိုင္ဘဲ သက္ျပင္း နည္းနည္း ခ်လိုက္သည္။ သူ႕အရင္ ခႏၶာကိုယ္ ပိုင္႐ွင္ က တကယ္ သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ကေလး ျဖစ္သည္။ သူ က အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး ဆက္ႏြယ္ သားရဲ ကို မႏိႈးႏိုင္တာ က သူ႕ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးေသာ ေကာက္႐ိုးမွ်င္ ျဖစ္သည္၊
အမွန္မွာ၊ သူက ႐ွားပါးတဲ့ အပင္သားရဲသခင္ ျဖစ္သည္။
ေနၾကာပန္း ကို ပြတ္ၿပီး သက္ျပင္း ခ်လိုက္ျပန္သည္။ တကယ့္ကိုပဲ။ ဒါဟာ သူက တကယ္ အမ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ကို အခုေတာ့ သက္ေသျပလိုက္ၿပီ။
မိုင္နဲ က သူ သက္ျပင္း ခ်လိုက္တာ ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေတြးလိုက္မိသည္။ သူ႕ကို လက္ေမာင္းထဲ ဖက္ကာ
“အဆင္ေျပပါတယ္။ သားရဲပုံစံ က ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္း အဆင္ေျပေနရင္ ၿပီးၿပီ”
႐ွဲ႕စန္း က သူ႕ပခုံးကို တြန္းလိုက္သည္။ “ေခြၽးနံ႔ နံေနတယ္။ ငါ့အနား ကို အရမ္း မကပ္နဲ႔" သူက အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ "ဒါက ဒုတိယေန႔လား"
“မင္း ဗိုက္ဆာေနလား?" မိုင္နဲ က ေမးသည္။
"ဟားဟားဟား! ငါးႀကီးတစ္ေကာင္ ကို ဖမ္းမိခဲ့တယ္!”
သူစကားေျပာေနခ်ိန္ ေလာင္ထန္းရဲ႕ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ အသံ က တဲအျပင္ဘက္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။
႐ွဲ႕စန္း က ထထိုင္လိုက္ေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသည္။
"ငါ ဗိုက္ဆာေနတယ္။ ငါးစားခ်င္တယ္"
မိုင္နဲ က သူ႕ကို ဆြဲထူလိုက္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တဲထဲ က ထြက္လာေတာ့ ေလာင္ထန္း က အ႐ွည္ တစ္မီတာနီးပါး ႐ွိတဲ့ ငါးျဖဴႀကီးကို ကိုင္ေနတာ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"အားစန္း မင္း ေနေကာင္းရဲ႕လား"
ထင္းထည့္ၿပီး မီးေမႊးေနတဲ့ ပိုင္ေက်ာင္းနဲ႔ ေလာင္ထန္း က ႐ွဲ႕စန္း ကို ျမင္တာနဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
႐ွဲ႕စန္း က သူတို႔ကို ျပဳံးျပၿပီး "ငါ အဆင္ေျပပါတယ္" ငါးေပၚမွ က်ေနတဲ့ ေရကို ၾကည့္ကာ
“ေရ ဘယ္မွာ႐ွိတာလဲ၊ ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္"
ေလာင္ထန္း က သူ႕ညာဘက္ကို ၫႊန္ျပသည္။
"ဟိုမွာ ျမစ္တစ္စင္း ႐ွိတယ္"
မဆိုင္းမတြဘဲ ႐ွဲ႕စန္းသည္ သူေတြးေနတဲ့ အရာကို နားလည္ေနတဲ့ မိုင္နဲ ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ျမစ္ဆီသို႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။
ေလာင္ထန္း က ျမစ္သည္ သူတို႔ ေနရာႏွင့္ မေဝးလွေၾကာင္း ေထာက္ျပသည္။ ေတာင္နံရံ တစ္ခု က ျမင္ကြင္းမွ ပိတ္ဆို႔ထားၿပီး ျမစ္က ေအာက္ဘက္ အေကြ႕တစ္ေနရာမွာ စီးဆင္းၿပီး ေရေအာက္မွာ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အေကာင္မ႐ွိေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။
႐ွဲ႕စန္း သည္ ေရထဲတြင္ အႏၲရာယ္႐ွိတဲ့ သတၱဝါေတြ မ႐ွိေၾကာင္း ေသခ်ာေစၿပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးကာ သန္႔႐ွင္းတဲ့ အဝတ္အစားေတြ ကို ထုတ္ကာ လဲလိုက္သည္။ အခုေတာ့ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး လန္းဆန္းၿပီး ေပါ့ပါးသြားသည္။
ဒါေပမယ့္ အခု သူ႕အသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု ႐ွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ က တုံ႔ဆိုင္းေနၿပီး မိုင္နဲ က သူ႕ရဲ႕ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ အၾကည့္ ကို ျမင္ၿပီး “ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးသည္။
႐ွဲ႕စန္း က သူအာ႐ုံခံရတာ ကို ေျပာျပလိုက္သည္။
" ငါ့အသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု ႐ွိေနသလို ခံစားရတယ္။ ထူးဆန္းသလို ခံစားေနရတယ္"
မိုင္နဲ က “ဒါ ဆက္ႏြယ္သားရဲ အသစ္ အေၾကာင္း မင္းရဲ႕ အသိလို႔ ထင္တယ္။ အရင္ ဆက္ႏြယ္သားရဲမွာ ဒီလိုခံစားခ်က္ မ႐ွိဘူးလား"
႐ွဲ႕စန္း ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။ မိုင္နဲ က သူ႕ကို စကၠန္႔ဝက္ေလာက္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။ ႐ွဲ႕စန္း သူ႕ရဲ႕ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မႈကို ခံစားၿပီး မ်က္ေတာင္ ခတ္လိုက္သည္။
"ဘာမွားလို႔လဲ?"
“မင္းက အရမ္း အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတယ္။ မင္းနဲ႔ မတူတဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ မ႐ွင္းျပႏိုင္ေပမယ့္ ဒီခံစားခ်က္ က ကိုယ့္ကို ေၾကာက္ေစတယ္။ မင္းက ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာ သိသာ ထင္႐ွားေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာ က မင္းနဲ႔ မဆိုင္သလိုပဲ ကိုယ္အၿမဲတမ္း ခံစားရတယ္"
႐ွဲ႕စန္းရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ အံ့အားသင့္မႈမ်ား ေပၚလာသည္။ မိုင္နဲ က ခံစားရလြယ္လြန္းသည္။ သူ႕ခါးကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး
“အဲဒါကို မစဥ္းစားနဲ႔။ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ က တျခားသူေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ဒါနဲ႔၊ ျခေသၤ့ပ်ံ သားရဲဘယ္မွာလဲ။ ေတြ႕ၿပီးၿပီလား?"
မိုင္နဲ က သူ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ျပန္ေျဖလာတယ္
“မေန႔က မင္း သတိလစ္သြားေတာ့ သူ အၾကာႀကီး တိုက္ခိုက္ေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေလာင္ထန္း လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ တိုက္ခိုက္တာ သားရဲ မဟုတ္ဘူး၊ ပန္းပြင့္ပဲ”
ပန္းအေၾကာင္း ေျပာရင္း ႐ွဲ႕စန္း က အလင္းေရာင္နဲ႔ လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈၿပီးေနာက္ အေပၚသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ပန္း က ေတာအုပ္အေပၚ အရိပ္တစ္ခုလို က်ေရာက္ေနတာ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပန္းရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ျဖတ္၍ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ခဏအတြင္း ေနၾကာပန္း တစ္ပြင့္ရဲ႕ ပုံရိပ္က ႐ုတ္တရက္ သတိရလာၿပီး ပန္းကို အလွဆင္ခ်င္စိတ္ သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွ အလိုလို ေပၚလာသည္။
သူက ေအးခဲသြားၿပီး ဒီေနၾကာပန္းဟာ သူ႕ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္အပင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ မွန္းဆခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ တုန္လႈပ္သြားတဲ့ အသံေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အၾကံတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ခ်ီပိုးအစစ္ျဖင့္ လုပ္ထားသကဲ့သို႔ စိမ္းလန္းတဲ့ သစ္႐ြက္ႀကီး တစ္႐ြက္ က အေဝးမွ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီသို႔ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ဓား က အလြန္ ႀကီးမားေသာ္လည္း အလြန္ ပါးလႊာသည္။ အဲဒါ က အလြန္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး သူတို႔က ေ႐ွာင္ရမယ့္ အတားအဆီးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ အလိုအေလ်ာက္ က်ံဳ႕သြားသည္။ အလွမ္းမေဝးတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဆီသို႔ ပ်ံသန္းသြားၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ ေအာ္ရာ႐ွိေနသည္။
သစ္႐ြက္ က အလြန္ ပ်က္စီးလြယ္သည္ ဟု ထင္ျမင္ျခင္းမွာ က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ေသာ္လည္း ဓား လို အလြန္ ပါးလႊာေနၿပီး အစြန္း က ထက္႐ွေနသည္။ အႏၲရာယ္႐ွိတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေနၿပီး ဓါးသြားပုံစံ ေပါက္ေနသည္။
မိုင္နဲရဲ႕ အမူအရာ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူ ႐ွဲ႕စန္း ကို ေခၚလိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္ကာ သစ္႐ြက္ဆီသို႔ သူ႕လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ခြၽန္ထက္တဲ့ ဓားေျမႇာင္ တစ္ေခ်ာင္း က ႐ုတ္တရက္ ေလထဲ၌ ေပၚလာၿပီး သစ္႐ြက္ဓားရဲ႕ ေ႐ွ႕ဆုံးကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္သည္။
သစ္႐ြက္သည္ ထိခိုက္မိသည့္ ေနရာတြင္ ေကြးေကာက္သြားၿပီး ေနာက္အခိုက္အတန္႔တြင္ အ႐ြက္အသစ္ က ႐ုတ္တရက္ ႀကီးထြားလာၿပီး ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မ႐ွိသကဲ့သို႔ မူလပုံစံသို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိသြားသည္။
မိုင္နဲ က ႏိုးၾကားနဲ႔ ႐ွိေနၿပီး ႐ွဲ႕စန္း က ဖရဲသီးႏြယ္ ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး စိမ္းလန္းေနတဲ့ သစ္႐ြက္ေတြ ကို ေလးနက္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ျပင္းထန္တဲ့ သဘာဝ ေအာ္ရာ ကို ခံစားရၿပီး သူရဲ႕ ညာဘက္ပခုံး က ပူေလာင္လာသည္။ သစ္႐ြက္ က ပန္းပြင့္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္တာ ကို သူသိသည္၊
စိမ္းလန္းတဲ့ သစ္႐ြက္ေတြ က ေအးခဲသြားသလိုမ်ိဳး ေနရာတြင္ ရပ္သြားၿပီး ႐ွဲ႕စန္း သည္ ျပင္းထန္တဲ့ ႐ႈပ္ေထြးမႈ တစ္ခုကဲ့သို႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အတက္အက်ကို ခံစားလိုက္ရသည္။
အစိမ္းေရာင္ သစ္႐ြက္ႀကီး ကို မယုံႏိုင္စြာ စိုက္ၾကည့္ရင္း ႀကီးမားတဲ့ အစ ႏွစ္ဖက္စလုံး က အတြင္းသို႔ လွိမ့္ဝင္သြားသည္ ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ႀကီးမားတဲ့ သစ္႐ြက္ႀကီး က တျဖည္းျဖည္း စိမ္းလန္းတဲ့ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ အစိမ္းေရာင္ တုတ္ေခ်ာင္းသည္ ေကြးၿပီး စက္ဝိုင္းလို လွည့္လာသည္။ အဲဒါ ကဆက္၍ လိမ္ေနကာ ခဏအၾကာတြင္၊ ႐ွဲ႕စန္း နဲ႔ ႏွစ္မီတာ အကြာတြင္ ေကာက္ေကြးတဲ့ ပုံစံ ေပၚလာသည္။ QAQ
အစိမ္းေရာင္ အေခ်ာင္းရဲ႕ အလယ္မွာ က်ိဳးပဲ့ျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိခဲ့ဘဲ အနည္းငယ္ ႐ႈတ္ေထြးေနတဲ့ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမွတ္အသားေတြ ႐ွိေပမယ့္ ႐ွဲ႕စန္း ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ သူ႕ႏွာေခါင္းကို ပြတ္သပ္ရင္း သူ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ က လွည့္စားမႈတစ္ခု မဟုတ္ႏိုင္ဘူး လို႔ ႐ုတ္တရက္ ေတြးလိုက္မိတယ္။
သူက ပါးစပ္ကို ဖြင့္ၿပီး “ငါ့ကို နားလည္တာလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
ေကာင္းစြာ ျပဳလုပ္ထားေသာ အမူအရာျဖင့္ အစိမ္းေရာင္တုတ္ က အေပၚမွ ေအာက္သို႔ ေ႐ြ႕လ်ားသြားသည္။
ေသခ်ာသြားသည္၊ ပထမစြမ္းအင္ ႏွစ္ခုရဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံအရ၊ စြမ္းအင္ က သားရဲအေပၚ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ေဘးမွာ ႐ွိေနတဲ့အခါ၊ သူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ႐ွိတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မတူေခ်။ ဒီတစ္ခါ စြမ္းအင္က အပင္ တစ္ပင္မွာ႐ွိေတာ့ အပင္က စကားမေျပာႏိုင္ေပ။ စကားမေျပာေပမယ့္ စြမ္းအင္ေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ ႐ွိေနပုံ ရသည္။ သူက လူ႕စကားေျပာ ကို နားလည္ႏိုင္ၿပီး အဲဒါအျပင္ သူက ခံစားခ်က္ေတြ ကို ေဖာ္ျပႏိုင္သည္။
႐ွဲ႕စန္း က ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၾကဳံဖူးတာမလို႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲေတြ ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္သည္။
သူ က ေျမျပင္ေပၚ႐ွိ ျပတ္ေနတဲ့ သစ္႐ြက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မင္းက အရမ္း ျမန္တယ္။ မင္း ငါတို႔ကို တိုက္ခိုက္မယ္ လို႔ ငါတို႔ထင္ခဲ့တာ၊ ငါတို႔ က မင္းကို နာက်င္ေအာင္ တိုက္ခိုက္မိခဲ့တယ္"
ဝမ္းနည္း ပူေဆြးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ သစ္႐ြက္စိမ္း က မူလပုံစံသို႔ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ သူက သူ႕ရဲ႕ ခြၽန္ထက္ေနတဲ့ အစြန္းေတြ ကို ဖုံးအုပ္ကာ အႏၲရာယ္ကင္းၿပီး ေကြးၫႊတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အတြင္းပိုင္းသို႔ ေကြးလိုက္သည္။
အစြန္အဖ်ား႐ွိ သူ႕ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ သစ္႐ြက္အစ ကို ႐ွဲ႕စန္းထံသို႔ ျဖည္းညႇင္းစြာ ခ်ေပးထားသည္။
႐ွဲ႕စန္း က လက္ဆန္႔ၿပီး ကိုင္လိုက္သည္။ သူ လုပ္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ျပင္းထန္တဲ့ အသက္ စြမ္းအင္နဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ ကို ခ်က္ခ်င္း ခံစားလိုက္ရတယ္။ သစ္႐ြက္ အစ က သူ႕လက္ကို ပြတ္တိုက္မိသြားသည္။ အတြင္းကို ေခါက္လိုက္၊ ေခါက္လိုက္နဲ႔ သူ႕ကို လက္ယပ္ ေခၚေနသလိုပဲ။
႐ွဲ႕စန္း က သူ နားလည္သည္ ဟု ထင္ကာ "မင္းနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ကို ဆိုလိုတာလား" လို႔ေမးလိုက္သည္။
သစ္႐ြက္ က ႐ွဲ႕စန္းအား ၾကည္ႏူးဖြယ္ ခံစားခ်က္ကို ေပးစြမ္းလာၿပီး အေပၚ၊ေအာက္ နည္းနည္း တုန္ခါသြားကာ ႐ွဲ႕စန္း က အဓိပၸါယ္ကို နားလည္သည့္ အတြက္ ဝမ္းသာေနမိသည္။
႐ွဲ႕စန္း တုံ႔ဆိုင္းသြားသည္။
“ဒီမွာ ငါ့မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိေသးတယ္၊ ငါ သူတို႔ကို သြားေျပာရမယ္။ မင္း ေစာင့္ႏိုင္လား?"
သစ္႐ြက္ က အေပၚ၊ေအာက္ လႈပ္သြားျပန္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပိုင္ေက်ာင္း နဲ႔ ေလာင္ထန္း တို႔ က သူတို႔ႏွစ္ဦး ျပန္လာတာ ကို ျမင္လိုက္ရၿပီး စိမ္းလန္းတဲ့ သစ္႐ြက္ႀကီးတစ္႐ြက္နဲ႔ ပင္စည္ က မည္သည့္ ေနရာတြင္ ႐ွိေနလဲ ဆိုတာကို မသိရဘဲ အဲဒါက ႐ွဲ႕စန္း သြားေလရာသို႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။
"Wow! ဒါ က ဘာလဲ?"
ေလာင္ထန္း အံ့ၾသသြားသလို ပိုင္ေက်ာင္း လည္း အံ့ၾသသြားသည္။ အ႐ြက္ရဲ႕ လကၡဏာေတြ ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ေလ့လာခဲ့ၿပီး အဲဒါ က မည္သည့္ အပင္ျဖစ္သည္ ကို အမွတ္ရရန္ ႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။
႐ွဲ႕စန္း က “ဒါဟာ ငါ့ဆက္ႏြယ္ အပင္ရဲ႕ အ႐ြက္ေတြထဲက တစ္ခုပါ၊ ေနၾကာပန္းႀကီးေလ။ အခု အဲဒါက လိုက္လာေစခ်င္တယ္။ ဘယ္ကို သြားေနမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ပင္စည္ကို ေရာက္သြားမယ္ ထင္တယ္”
မီးကင္လို႔ ၿပီးခါနီး ငါးကို တြန္႔ဆုတ္စြာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေလာင္ထန္းရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပလာသည္။
"ငါတို႔ မသြားခင္ စားရမလား?"
႐ွဲ႕စန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ရတယ္ ငါလည္း ဗိုက္ဆာတယ္!"
အစိမ္းေရာင္ အ႐ြက္မ်ား က သူတို႔ စားေနတာ ကို စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းေပးၾကသည္။
သူတို႔ ေလးေယာက္ ကို စပ္စုသလို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း အလြန္ စိတ္ဝင္စားေနပုံ ရသည္။
စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ေလးေယာက္ က အ႐ြက္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ ျခေသၤ့ပ်ံ သားရဲရဲ႕ ဟိန္းေဟာက္သံ ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အ႐ြက္ေတြ က ဘာမွ မၾကားရသကဲ့သို႔ပင္ အ႐ွိန္ က မေျပာင္းလဲေပ။
စိမ္းလန္းတဲ့ အကိုင္းအခက္ေတြ အနား ေရာက္တာနဲ႔ အ႐ြက္ေတြ ရပ္တန္႔သြားသည္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ၊ ႐ွဲ႕စန္းရဲ႕ အဖြဲ႕ က ရံဖန္ရံခါ ဟိန္းေဟာက္ေနတဲ့ ျခေသၤ့ပ်ံ ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ခဏၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္၊ ႐ွဲ႕စန္းရဲ႕ ပါးစပ္ေထာင့္မွာ လႈပ္သြားသည္။
'ဒါက ၂ေယာက္ ၁ေယာက္ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား?'
_____________________________________________________