Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου. Παρόλη την χθεσινοβραδινή ένταση ο ύπνος μου ήταν ήρεμος και βαθύς. Τέντωσα το κορμί μου και έπειτα ανακάθισα για λίγο στο κρεβάτι. Ήταν μια καινούρια μέρα που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Τη νύχτα κλειδωμένη εδώ σκέφτηκα πολύ. Σκέφτηκα τα γεγονότα ένα ένα. Το συμβόλαιο, την αντιδραση του στο εστιατόριο, στο γραφείο, στο πάρτυ. Ήμουν πλέον σίγουρη πως όλα αυτά είχαν τη σημασία τους. Ακόμα γυρνούσα στο μυαλό και στη καρδιά του. Είχα αποφασίσει να διεκδικίσω τα κομμάτια που μου άνηκαν με ψυχραιμία. Τα κομμάτια στη ζωή του που είχα θέση. Σα μητέρα του γιού του, σαν ερωμένη, σα φίλη, σα τη μικρή που ήθελε και αγαπούσε.
Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο να φρεσκαριστώ. Φόρεσα μια ανάλαφρη φόρμα και ένα στενό μπλουζάκι με τιράντες. Πλησίασα τη πόρτα δειλά για να διαπιστώσω αν ήμουν ακόμα κλειδωμένη εδω μέσα. Με χαρά ανακάλυψα πως ο περιορισμός είχε λάβει τέλος.
Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι με προορισμό τη κουζίνα. Όταν έφτασα δε φανταζόμουν αυτό που είδα. Εκείνη γυρισμένη να ετοιμάζει κάτι που μύριζε υπέροχα και αυτός ημίγυμνος να την αγγίζει με το σώμα του και τα χέρια του γύρω της.
Άδειασα. Πόσο θα ήθελα να ήμουν εγώ στη θέση της. Ένα παγωμένο ρεύμα με διαπέρασε. Ένιωσα να μη ρέει αίμα πια στις φλέβες μου. Έπρεπε αμέσως να συνεφέρω τον εαυτό μου πριν με καταλάβουν. Ισιωσε Μαίρη το κορμί σου, μη του δώσεις την ικανοποίηση, μη του χαρίσεις άλλη μια νίκη, μονολόγησα μέσα μου. Πήρα μια βαθυά ανάσα και τη κράτησα για λίγο, σα να ήθελα να προκαλέσω ασφιξία στον εαυτό μου. Τι να το έκανα το οξυγόνο χωρίς αυτόν. Κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις. Δεν ήταν μόνο αυτός καλός ηθοποιός, ήμουν και εγώ. Φόρεσα ένα γλυκό χαμόγελο και πλησίασα με σίγουρα βήματα.
ΜΑΙΡΗ
Μμμμμ...κατι μυρίζει υπέροχα.
Είπα χαρούμενα και τους είδα να γυρίζουν, εκείνη απότομα και ταραγμένη ενώ ο Μάθιου χαλαρός χαμογελώντας ελαφρά.
...ουπς, συγνώμη, σας τρόμαξα? Καλημέρα!
ΜΑΓΚΥ
Κα...καλημέρα
Τη πλησίασα και μπόρεσα πλέον πίσω απο το πάγκο να δω το μοναδικό ρούχο που φορούσε. Ένα t-shirt, δικό του. Ένας θεός ξέρεις εαν φορούσε και τίποτε άλλο απο κάτω. Το κορμί της ήταν υπέροχο και τα μακρυά λεπτά πόδια της άξια θαυμασμού.
ΜΑΙΡΗ
Είμαι η Μαίρη, η μητέρα του Μάρκ.
Είπα και άπλωσα το χέρι μου να συστηθώ φιληκά.
ΜΑΓΚΥ
Μάγκυ, χαίρομαι που σε γνωρίζω.
Όπα, τι έγινε? Ξαφνικά είχα μόνο εγώ τίτλο, εκεινή?Μάγκυ? Σκέτο? Ήταν απλά μια Μάγκυ σαν όλες τις άλλες!
Ο Μάθιου είχε κάτσει στην άκρη και απλώς κοιτούσε ακουμπησμένος στο πάγκο με μια κούπα καφέ στο χέρι. Το κορμί του με τραβούσε σα μαγνήτης, ήθελα να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά του αλλα... το μυαλό μου έπαιξε βρώμικο παιχνίδι. Η εικόνα τους να κάνουν έρωτα έκανε την εμφανισή της. Νομίζω πως για λίγο το ύφος μου άλλαξα αλλά ευτυχώς μαζεύτηκα γρήγορα.
ΜΑΓΚΥ
Κάθησε μαζί μας να πάρεις πρωινό. Τι θα ήθελες να σου βάλω? εχω φτιαξ....
δε την άφησα να τελειώσει τη πρόταση...
ΜΑΙΡΗ
Δε χρειάζεται. Είπα χαμογελώντας.
...μη κουράζεσαι για μένα, ένας καφές είναι αρκετός. Τον βάζω και εξαφανίζομαι απο τα πόδια σας.
Αισθάνθηκα το Μάθιου να με παρατηρεί, με κοιτούσε με ένα εξερευνητικό ύφος. Έψαχνε σε μένα να βρει το ψέμμα στις πράξεις και στις λέξεις μου. Τότε κατάλαβα πως έπαιζα υπέροχα το ρόλο μου.
Άρπαξα τη κούπα με το καφέ και γυρνώντας τη πλάτη μου ξεκίνησα να φύγω. Μια σκέψη όμως με έκανε να κοντοσταθώ και ...
ΜΑΙΡΗ
Ααααα... Μάθιου?
αναφώνησα και γυρνώντας να τον κοιτάξω είδα τη Μάγκυ σαστισμένη, τόσο που με ένα μικρό τίναγμα του κορμιού της ο καφές της χύθηκε στο πάτωμα.
...Θα ήθελα να πάω στη μητέρα μου, να τη δω και να περάσω λίγο χρόνο με το παιδί.
Το σχέδιο μου ήταν συγκεκριμένο. Αν όλο αυτό ήταν ένα στημένο σκηνικό περίμενα να αρνηθεί, αν όχι...
ΜΑΘΙΟΥ
Φυσικά, θα ενημερώσω το Ντειβ να σε πάει ως εκεί.Αν χρειαστείτε κάτι, με πέρνεις τηλέφωνο.
Τα λόγια του στόλιζε ένα πλατύ πονηρό χαμόγελο. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι μου είχε πει μόλις τώρα. Ήμουν προετοιμασμένη για την άρνηση, σχεδόν σίγουρη. Αλλά εκείνος αβίαστα μου έκανε το χατήρι. Τι σημαίνει θεε μου αυτό? Δε με άφηνε να πάω ουτε στη εξώπορτα και τώρα δεν είχε αντίρρηση να φύγω. Το εννοούσε? Ήθελε να είναι μόνος μαζί της?
Με αυτές τις σκέψεις γύρισα και πήγα στο δωμάτιο μου.
Όταν έφτασα έκλεισα τη πόρτα και σωριάστηκα πίσω της. Πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό. Πόσο ψυχοφθόρο.Έπρεπε όμως να αντέξω. Αυτό ήταν ένα παιχνίδι που έπρεπε να παίξω. Ένα παιχνίδι ψυχραιμίας και αντοχής. Ποιός θα έσπαγε άραγε πρώτος?
Ήπια το καφέ μου και χωρίς να χανω χρόνο άρχισα να ετοιμάζομαι. Θα έβαζα μερικά ρούχα σε μια τσάντα και θα δοκίμαζα να κερδίσω μερικές μέρες έξω απο δω. Ίσως και να τα κατάφερνα. Πήρα κάποια πράγματα του Μάρκ και ξαναβγήκα στο σαλόνι.
Εκείνη δεν ήταν εκεί. Μόνο ο Μάθιου κοίταζε απο το τζάμι έξω με τα χέρια δεμένα στο στήθος του.
ΜΑΘΙΟΥ
Έτοιμή? Είπε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.
ΜΑΙΡΗ
Έτοιμη. Απάντησα ήρεμα. Αλλά ούτε και τότε γύρισε.
ΜΑΘΙΟΥ
Ο Ντέιβ σε περιμένει κάτω.
Κατευθύνθηκα προς τη πόρτα και αισθανόμουν περίεργα. Έφευγα, για λίγο, για πολύ, δεν ήξερα. Την άνοιξα και βρέθηκα έξω. Για μια στιγμή μόνο γύρισα και τον κοίταξα. Βρισκόταν ακόμα ασάλευτος εκεί με τη πλάτη γυρισμένη. Τι να σκεφτόταν? Ήθελα να του φωνάξω αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν απο το στόμα μου. Πως μπορούσα να τον αφήσω μόνο του μ'αυτή? Πως μπορεσα να τον αφήσω μόνο του και τότε? Οι τύψεις με πολιόρκισαν. Ψυχραιμία Μαίρη, ψυχραιμία.